თავის ტკივილმა გამომაფხიზლა, თან ნატას სიტყვები ამომიტივტივდა თავში და ცრემლები წამომივიდა, თვალების გახელა არ მინდოდა ეს როგორ გააკეთა ჩემმა დამ ეს როგორ გამიკეთა, თვალები რომ გავახილე ლადო თავჩქინდრული იჯდა საწოლზე და მელოდებოდა
-ლადო.- ძლივს ვთქვი და წამოვდექი, გაიგო თუ არა ჩემი ხმა მოვიდა და მომეხვია
-როგორ შემეშაინდა რა მოგივიდა, ნატაც არაფერს მეუბნევა, მარტო ჩემი ბრალიაო გაიძახის რა მოხდა არ მეტყვით?
-კი გეტყვი.- თან ოთახი მოვათვარიელე წყალს ვეძებდა
-წყალი გინდა?- მე მარტო თავი დავუქნნიე ისიც გავიდა და მალე შემობრუნდა უკან
-ნატა აქაა?
-ჰო, გარეთ ზის და ტირის.- თან გაეღიმა
-რა მოხდა იტყვი?
-რა და თორნიკე და ნინა
-რამე მოუვიდათ?
-არა ცოლად გაყვა, გაიპარნენ მოსკოვში
-რა ნინა თორნიკეს გაყვა?.- ლადომაც ისე შეიცხადა თითქოს, მისთვის მნიშვნელოვანი რამე წყდებოდეს
-ჰო, მეთქი რა სჭირდა ამ ბოლო დროს ნინას, ის კი თურმე თორნიკეზეა შეყვარებული, მე კიდე როგორ მეგონა რო ჩემი და ასეთ რამეს არასდროს იზავდა.- ლადო აშკარად ნერვიულობდა და ბოლოს გამწარებული ხმით მე მიყვირა თუ უბრალოდ იყვირა ვერ გავიგე
-რას გადაეკიდეთ მაგ ნაბო*არს, ამომივიდა უკვე ყელში ყველა მხრიდან თორნიკე თორნიკე, მომისმინე მონიკა, არ ვიცი მე ისევ გიყვარს ის თუ არა, მაგრამ გეფიცები ჩემს შვილს რო რამე მოუვიდეს, არცერთს არ ვაცოცხლებ, არ მინდა რო ნერვიულობდე არ მინდა საერთოდ მათზე რო ფიქრობდე გაიგე? არ არიან შენი სიყვარულის ღირსი არცერთი, შენ რო რამე მოგსვლოდა, ჩემი ხელით გამოვჭრიდი ყელს გესმის, ჩემი ხელით, არცერთს არ დავინდობდი, სადაც იქნებოდნენ იქ მოვკლავდი.- მისმა სიტყვებმა შემაშინეს და ლოგინზე ავიტუზე აკანკალებული, ასეთი გაცეცხლებული ლადო ჯერ არასდროს მინახავ
-ლადო დაწყნარდი, არაფერი მომივა
-მონიკა, კიდე ვინმე გიხსენებს მაგათ სახელს და მათაც მოვკლავ, ისინი შენთვის არ არსებობენ.- მის სიტყვებსი ეჭვი არ მეპარებოდა და ბოლოს დამაშვიდებლად, აკანკკალებულმა მოვხვიე ხელები
-არა, ლადო მე შენ მიყვარხარ, ისინი არ არსებობენ.



***ნინა***

რომელიღაც სასტუმროში შემიყვანა თორნიკემ და ოთახში ჩამკეტა თვითონ გარეთ გავიდა არ ვიცი სად წავიდა, ისედაც მთელი 2 დღის ნამტირალევი ლოგინზე მივწექი და კიდევ დავიწყე ტირილი, ორი თვეა ჩემ დას წესივრად არ ველაპარაკები მის გამო ახლა კი, ახლა ძალით წამომიყვანა, ძალა იხმარა და წამომიყვანა, ნატასთანაც "ბედნიერე" წერილი გამაგზავნინა, ყველას რომ შევძულებოდი, არა ამას არ ვაპატიებდი, თორნიკეს მოვკლავდ ჩემი ხელით მოვკლავდი, ვიცი ციხე არ ამცდებოდა მაგრამ ჩემი დის და ჩემს დატანჯვას არ შევარგებდი, არასდროს ერთი ნაძირალა ნაბი*ვარი იყო და გვიყენებდა, ფულზე გადაკიდებული, რათქმაუნდა ჩვენნი ფულის გამო გვეტენებოდა, მონიკასთან არაფერი გამოუვიდა და ჩემი ძალით წამოყვანა ცადა, თან ცოლის სტატუსით ძებნა რომ არ დამიწყონ, ახლაც მაინტერესებდა სად იყო, ალბათ ვინმეს კიდევ სძალავდა ფულს. მაგრამ ახლა მთავარი მხოლოდ მონიკა იყო, ნეტა რას ფიქრობდა ალბათ ვძულდი მთელი არსებით, მაგრამ ეს ჩემით ხომ არ გამიკეთებია მაიძულეს. ცრემლები მოვიწმინე და საწოლიდან წამოვდექი, სააბაზანოში გავედი და შხაპი მივირე, გამოსვლისას კარის ხმა გავიგე და სასწრაფოდ შემოვიცვი ხალათი, თორნიკეს გარდა ვიცი არავინ იქნებოდა, გავედი თუ არა სასმლის სუნი მეცა, ვეცადე თავი შორს დამეჭირა
-საღამო მშვიდობის.- ირონიული სახით გამომხედა და ჩემკენ წამოვიდა
-არ მომეკარო.- თან ნელ-ნელა უკან ვიხევდი
-კარგი რა, არ მითხრა ახლა მთვრალ კაცთან სექსი არ მქონიაო, შენც შენი დასავით ძუ*ნა ხარ, ერთი კაციდან მეორეზე ხტებით, რა შეუძლია არა ამ ფულს, მაგრაია, მაგრამ ახლა მე მარტო შენი სხეულით გართობა მინდა მეტი არაფერი.- ხელები დამიჭიირა და მთელი ძალით დამიწყო კოცნა, რათქმაუნდა ვეწინაარმდეგებოდი, მუშტებს ვურტყავდი, ვეხვეეწებოდი, ვემუქრებოდი მაგრამ არაფერმა არ გაჭრა, ლოგინზე დამახეთქა და ზევიდან მომექცა, მთელ სახეს ვუკაწრავდი, მაგრამ მის ძალასთან მე არარაობა ვიყავი, ორივე ხელი ერთი ხელით გამიკავა, საზიზღარი სასმლის სუნი უფრო მაღიზიანბდა გულს მირევდა, ხალატი ერთი ხელის მოსმით მომაცალა, სიკვდილი მინდოდა ისე მექცეოდა, გულს მირევდა ასეთი საქციელით, ბოლოს აისრულა სურვილები და მომშორდა, მე, მე უბრალოდ ტირილის თავიც არ მქონდა და გაშტერებული ვიწექი. სიკვდილი მინდოდა, ახლა ყველას ვძულდი, მამასაც და დებსაც. ჩემ აქ ყოფნას აზრი არ ჰქონდა... რამე უნდა მომეფიქრებინა აუცილებლად, ამ სატანისგან თავის დასაღწევად, რა შედეგიც არ უნდა მოჰყოლოდა ამ გადაწყვეტილებას...
საწოლიდან წამოვდექი და ისევ სააბაზანოში სევედი სარკეში ჩავიხედე, მთელი სხეული დაწითლებული მქონდა ალბათ მეორე დღისით "ლურჯი დედოფალი" ვიქნებოდი, ჩუმად დავიწყე ტირილი და კართან ჩამოვჯექი, არ მინდოდა გეგო თორე ვინ იცის კიდე რას გააკეთებდა.



-აი ასე ჩემო კარგებო, ბოდიში ლოდინისთვის
-ესეც ახლაი ნაწილი და სრულიად სხვა ადამიანის ცხოვრება, ახალ ნაწილს თორნიკესა და ნინაზე გიამბობთ რათქმაუნდა ძველი პერსონაჟებიც გამოჩდებიან, იმედია საინტერესო გამოვა.
-მიყვარხართ ყველა <3