-ლელა, მალე, წავედით!-გავძახე, ჩემს საუკეთესო მეგობარს.
-ხო, თორემ თორნიეკმ მობილური რეკვით აიკლო.
თორნიკე, ლელას მამიდაშვილია, და გვეხმარება ჩემი და ლელას, ბავშობის ოცნება განვახორციელოთ. მე და ჩემს არაბიოლოგიურ დას გვინდა, რომ მთები ,,დავიპყროთ." მთებს, რომ ვუყურებთ, გარშემო ყველაფერი გვავიწყდება და სიამაყის გრძნობა გვეუფლება. მლაშე სითხითაც, ბევრჯერ დაგვისველებია ვარდისფერი ლოყები. აბა, სხვა რა უნდა მოგივიდეს ადამიანს, ამ დიდრონი მთების დანახვისას! ორივე დედისერთა ვართ, და ერთმანეთს დობას ვუწევთ. მე და ლელას ერთმანეთის გარეშე, არ შეგვიძლია და ჩვენი ოცნების ასრულებაც ერთად გადავწყვიტეთ.
-სად ხართ აქამდე, თორემ გაგექცათ ყაზბეგი და ეგაა.-კბილების კრეჭით გვეუბნება ის.
-28 წლის ბიჭი ხარ და ჯერაც ვერ დასერიოზულდი.-ლელა ეუბენბა და თორნიკეს ქუდს ართმევს, რომელზეც, მთელი ცხოვრებაა გიჟდება, მაგრამ რათ უნდა, თორნიკე არ აძლევს.
-ჩემი ქუდი, შენი მაინც ვერ გახდება!-ღრენით ეუბნება და მანქანაში ჩავჯექით.
-ჰერი, ჰერი ყაზბეგისკენ!- სამივემ ერთად წამოვიყვირეთ და თორნიეკმ მანქანა დაქოქა.
-აუ რა მაგარია, მთა, წიგნები, ბუხარი, ცხელი შოკოლადი...-ოცნებებში წასული, ვამბობ მე.
-ეგ ფრაზა, ინტერნეტში ამოიკითე?-სიცილით მეუბნება თორნიკე.
-დიახაც!-მინდოდა, უფრო კარგი პასუხი გამეცა, მაგრამ ვერ მოვიფიქრე. სულ ნერვებს, როგორ უნდა მიშლიდეს.
-ნინა, რა მაგარი იქნება არა, მხოლოდ ჩვენ ორნი!-ბედნიერი ღიმილით მითხრა, ლელამ.
-რა გენაღვლებათ, მეც არ ვქინები იქ და გაერთობით, თქვენს ნებაზე.-თორნიეკე დაგვცინის და თან მანქანას ატარებს.
-ვიცით, რომ ჩვენი იმედი მაინც გაქვს.-ეუბნება ლელა და ლოყაზე კოცნის.
-გავიცნობთ, მერე იქ ვინმე კარგ ბიჭებს, თეთრ რაშზე ამხედრებულ მთის შვილებს და გავხდებით, რძლები.- სიცილით ვამბობ და ლელას თვალს ვუკრავ. ვიცოდი, რომ თორნიკე ასეთ რაღაცეებზე, ბრაზობდა.
-თქვენ გირჩევნიათ, ჭკვიანად იყოთ თორემ დღესვე კი არ წამოვალ თბილისში, ორი კვირა თქვენთან ერთად დავრჩები ყაზბეგში.- მოგვიბრუნდა მე და ლელას.
-კარგი, ხო რა იყო ვიხუმრე.-ენა გამოვუყავი და ჩანთა გვერდზე გადავდე.
-თორნიკე, როდის გაგვაცნობ შენს მარიამს?-კითხულობს ლელა და პასუხის მოლოდინში გაინაბა.
მე და ლელას დიდი ხანია გვინდა, თორნიკეს შეყვარებული გავიცნოთ, მაგრამ ვერ დაადგა საშველი.
-რომ, ჩამოხვალთ მთის შვილებთან ერთად, ბარემ მაშინ გავაცნოთ ერთმანეთს შეყვარებულები.-გვეუბენა და თან სიგარეტს უკიდებს.
-ვიხუმრე, რა იყო.- წყენით ვეუბნები და საწყალ სახეს ვღებულობ.
-ჩამოხვალთ და გაგაცნობთ. იცი რა კარგი გოგოა, თქვენაირი კი არ არის სულ, რომ ლაპარაკობთ და ენას არ აჩერებთ.-ღიმილით გვეუბენბა და ჯერ ლელას შეხედა, შემდეგ მე.
-ჩავალთ და მთების შემყურე, ორივე დავდუმდებით!-ვეუბენბი და თვალებს ვხუჭავ.
მე და ლელამ ვიცოდით, რომ იქ ჩასვლისას, სრულიად შევიცვლებოდით. ორივეს გაგვაჩუმებდა, მთის სილამაზე. ის იყო პატარა სამოთხე, სადაც ადამიანებს ყველაფრისგან მივიწყებულს, ბედნიერად გაგრძნობინებდა თავს.
---------------------------------------------------------------
ესეც ჩემი ახალი ისტორია! ვიცი, რომ პატარაა... :) და შემიფასეთ მოგწონთ თუ არა, ღირს თუ არა გაგრძელება, მოგწონთ თუ არა პერსონაჟები და ა.შ..
მადლობას გიხიდთ ვინ კითხულობდით წინა რომანს. ♥ ადმინისტრაციას მინდა ვთხოვო, რომ არ შემიცვალოთ სურათები. ♥