თავი 6
- უკაცრავად,მიბრძანფით.....
ამის დედაც ესღა გვაკლდა.
- ლეი რა მოხდა?
- ეს ის პოლიციელები არიან ვინც ბოლო ძარცვაზე იყვნენ.ვისაც დავეჯახე ის ვიცანი.იმ ღამეს მას ვეჩხუბე.ნამდვილად ჩვენზე ნადირობენ.
- იმედი მაქვს სუჰოს ფაქტები მოშორებუკი ექნება.
რეი ყველა წვრილმანს აკვირდებოდა.ყველანაირი რამ შეიძლებოდა თვალში უცნაურად მოხვედროდა.
- მობრძანდით,შეგიძლიათ ყველაფერი დაათვალიეროთ.
- ბარი თქვენ გეკუთვნით?
- დიახ,უკვე 5წელია.რაც მაქვს ყველაფერი კანონიერია.შემიძლია საბუთებიც გაჩვენოთ.
- არა,არ არის საჭირო.ჩვენ ჩვენ საქმეს ვაკეთებთ.ასეთ ადგილებში ბევრგან მოიძებნება ხალხი,რომელიც კანონიერი საქმით ნამდვილად არ არის დაკავებული.
- ჰომ.... ცოტა დამაბნიეთ,მაგრამ არაუშავს.კიდევ გნებავთ რამე?
- არა.ჩვენ მოვრჩით.ახლა წავალთ.
რეი და ლუკა ბარიდან გამოვიდნენ.რეი სიცილს ვერ იკავებდა.
- არა,არა ლუკა უბრალოდ შეხედე.მშვენიერი მსახიობები არიან.
- წყალი არ გაუა რომ ეს ნამდვილად ის ბანდაა.
- მტკიცებულების გარეშე ვერაფერს ვიზავთ.უნდა ვუთვალთვალოთ.სხვა გზა არ არის.
****
- სუჰო!
- გისმენ ლეი....
- როგორ ჩაიარა?ჯანდაბა ის კაცი იყო. ბოლო ძარცვაზე ერთმანეთი ვცემეთ.
- კვალი აქვთ აღებული.ფრთხილად უნდა ვიყოთ.საუბრის დროს ნამიოკებს მირტყავდა.არამგონია ადვილად მოვიშოროთ.
მთელი დღის განმავლობაში მინდოდა ლეისთან დამერეკა,მეთქვა ლუჰანთან საუბრის შესახებ და გამერკვია რა ხდებოდა.მაგრამ მეშინოდა,რას მეტყოდა?ბევრი ყოყმანის შემდეგ მაინც დავურეკე.
- ლენა გისმენ.
- როგორ ხარ?
- შენ როგირ ხარ დღეს მთელი დღე?
- კარგად.დრო გაქვს?შენთან შეხვედრა მინდა.
- კი რა თქმაუნდა.ერთ საათში გამოგივლი.
- ოღონდ ჩემს საცლთან ოდნავ მოშორებით.სუკერმარკეტთან.
- კარგი
ერთი საათი ნერვიულობაში გაიწელა.დედას ვუთხარი რომ ცოტა ხნით მიასთან მივდიოდი.სკოლის თემაზე საქმე მქონდა.
გარეთ რომ გავედი ლეი უკვე მოსუკი დამხვდა.მანქანაში ჩავჯექი და უბრალოდ გზას მივყვებოდით.
- რატომ ხარ მოწყენილი?
- დღეს სახლში რომ მომიყვანე ლუჰანი მოსული დამხვდა.
ლეიმ გაფითრებულმა შემომხედა.
- ლუჰანი?რა უნდოდა?
- სიმართლე გითხრა ვერც გავიგე.მითხრა რომ ჩვენი ერთად ყოფნა არ შეიძლება.ორივესთვის ცუდი იქნება.მითხარი რა ხდება.
ლეიმ მანქანა გააჩერა და მომიბრუნდა.
- მისმინე,მე ნორმალური ცხოვრება არასდროს მქონია.მშობლები ბავშვობაში და კარგე.ურთიერთობაც არავისთან გამომდიოდა.ამ ბიჭებთან და შენთან,არ ვიცი საერთოდ როგორ მოხდა როკ ასე ვარ.მათთან ვმეგობრობ,შენ ჩემთან ხარ.უბრალოდ ლუჰანთან ერთად ბავშვობიდან მოვდივარ და არ უნდა რამე ცუდად დამთავრდეს.პირველი შემთხვევა არ არის,როცა ასე მოიქცა.
- ძალიან ვწუხვარ შენი მშობკების გამო.არ ვიცი ლუჰანი ასე რატომ ფიქრობს.თუ ასეთი ბედნიერი ხარ პირიქით,ხელს უნდა გიწყობდეს.მე მართლა მიყვარხარ,შენც იგივეს გრძნობ.არ მესმის ამას ხელი რამ უნდა შეუშალოს.
რვედი შევიხსენი,ლეისთან გადავჩოჩდი და კალთაში ჩავუჯექი.მთელი ძალით მივხვიე ხელები და მის სურნელს მთკიანად ჩემს ფილტვებს ვაწვდიდი,რაც ტვინის რაღაც ნაწილს მითიშავდა.მის ხელებს ჩემს ზურგა და წელზე ვგეძნობდი.
- მეშინოდა შენთან საუბრის.არ ვიცოდი რა მოხდებოდა,რას მეტყოდი.მითხარი რომ ყველაფერი რიგზეა.
- ამაზე აღარ იფიქრო კარგი?მათავარია რომ ერთმანეთი გვიყვარს.არავის და არაფერს ყურადღება არ ნიაქციო.მიყვარხარ .... ^°^
- მეც მიყვარხარ heart ემოცია
რეი და ლუკა კაბინეტში დაღლილები შევიდნენ.ყავა დაისხეს და ჩამოჯდნენ
- ლუკა სხვა გზა არ არის.თვალთვალი უნდა დავიწყოთ.ბიჭები გამოყავი,რომ მორიგეობით ბარს უთვალთვალონ,ან ჩვეულებრივი მოქალაქეებივით შწვიდნენ და უბრალოდ კარგად ითამაშონ.მნიშვნელობა არ აქვს.
- კარგი.დღეს უკვე გვიანია.ხვალ დილით შევუდგები საქმეს.თან მაქსიმს კარგი ბჯჭები ყავს.
ლეი ლუჰანთან ბარში გაგიჟებული მივარდა და მუშტების ქნევა დაუწყო.ბიჭები მაშინვე მივარდნენ.
- ლეი დაწყნარდი..... გეყოფა!...
- თავი დამანებე ჯონგინ.
- შენ რა სულ გააფრინე ლეი?რა მოხდა.
- ლენასთან მისვლა როგორ გაბედე და საუბარი?!რამე რომ წამოგცდენოდა,ერთი სიტყვაც კი.... იცი რა მოხდებოდა?ათასი სისულელე ველაპარაკე.... ჯონგინ გამიშვი მეთქი.
- შე იდიოტო,ვერც კი ხვდები რომ ეს შენს გამო გავაკეთე?პრობლემებს მოგიტანს.თან დაგავიწყდა?მამამისი პოლიციელია.შებს გარდა ჩვენს საფრთხეში გვაგდებ.
- ლუჰან ბოლოჯერ გაფრთხილებ.მასთან მიახლოებაც აღარ გაბედო.თუ ეს პასუხისმგებლიბა ავიღე ჩემს თავზე,ესეიგი მეთვითონ მივხედავ.
- წადი შენი!!!
- გამიშვი ჯონგინ!...
- ლუჰან სისხლი მოგდის.
- არაუშავს სეჰუნ.
- წამოდი მიგწმენდ.
მე და დედას ძალიან გვეძინებოდა,მაგრამ მანას მისვლას ველოდებოდით.მდივანზე ვინექით და დედას კალთაში თავი მედო.ჩემზე და ლეიზე ვფიქრობდი.უნებლიედ ღიმილი გამეპარა და ჩამეცინა.
- ლენა რა გაცინებს?
- არა,არაფერი.უბრალიდ რაღაც გამახსენდა.
- და არ მეტყვი რა გაგახსენდა?
- ისეათი არაფერი.
- მისმინე,ერთმანეთთან დიდი ხანია არ გვილაპარაკია.შენს ცხოვრებაში ვინმე არის?
-იცი....კი....არის.....მაგრამ.ვაპირებდი შენთვჯს თქმას,მაგრამ არა ახლა.
- აბა როდის?შენთვის ხომ მაქვს ნათქვამი,რომ ასეთი რამ არ დაგემალა.მითხარი ვინ არის.
- მიასთან წვეულებაზე გავიცანი.რამდენიმე კვირა იქნება.
- კარგი ბიჭია?დარწმუნებული ხარ რომ ნამდვილად შენი შესაფერისია?
- კი,დარწმუნებული ვარ.ოღონდ ძალიან გთხოვ.მამას ჯერ არაფერი უთხრა კარგი?მისი ამბავი ხომ იცი.
- კარგი ნუ ღელავ.სანამ მზად არ იქნები ხმას არ ამოვიღებ.მაგრამ მე აუცილებლად უნდა გამაცნო.კარგი?
- კარგი.მას ვეტყვი ამის შესახებ.
- ჩემი გოგოებო..... მე უკვე სახლში ვარ.
- მამიკო დღეს ფაქტიურად არც მინახიხარ.როგორ მომენტრე.
- მეც ძალიან.და.... რატომ არ გძინავთ?მე მელოდებკდჯთ?ჰაჰაჰა.... მსოფლიოშე საუკეთესო გოგოები მყავს.
- კარგი საყვარელო უკვე გვიანია.წამკდი დავწვეთ.ლენა შეც წადი დასაძინებლად.
დედამ თვალი ჩამიკრა და ჩვენ ჩვენ კთახებში შევედით.
***
შაბათი დღე გათენდა..... მთელი დილა მოუსვენრობაში გავატარე.ადგილზე ვერ ვჩერდებოდი.საღამოს ლეისთან ერთად ერთად უნდა წავსულიყავი.დედა ამჩნევდა რომ რაღაც რიგზე ვერ ვიყავი.
- ლენა სადმე გადიხარ დღეს?
- მე?.... - ჩავახველე - კი. ^°^ დღეს დაგეგმილი გვქონდა რომ სასეირნოდ წავსულიყავით.
დედამ ნაზად ჩაიცინა.
- არ ვიცი მაგ ბიჭმა რა გიქნდა,მაგრამ აშკარად ყოველ დილით გეტყობა რონ მომღიმარი სახით დადიხარ
- "რომ იცოდე რა გავაკეთე ასე ჯანმრთელს არ დამტოვდბდი."
ჩემთვის გონებაში გავიფიქრე,თვალები დავხუჭე და შუბლზე ხელი მივირტყი.ჯანდაბა ძალიან მომივიდა.
- რა მოხდა?
- ა... არაფერი.გამახსენდა მიასთან მაქვს დასარეკი.
ოთახში ავვარდი და პირაღმა ბალისში ჩავრგე თავი.სიცილისგან ვიგუდებოდი.რა მაცინებდა მე საწყალს.
- მეი საყვარელო...მე სამსახურში მივდივარ.საღამოს დავბრუნდები.
- დღეს ხომ შაბათია.!
- ვიცი.მაგრამ სასწრაფო საქმეა.ხვალ მთელი დღე სახლში ვიქნები.
რეი ოფისში მივიდა.ბიჭები შეკრბია და სურათები ამოყარა.
- თვალთვალის საქმე როგო მიდის?
- ბიჭები დღედაღამ იქ არიან.მაგრამ საეჭვო არაფერი შეუნიშნავთ.
- კარგი.ეს მათი ფოტოებია.ვინც უთვალთვალებთ ყველამ დაათვალიერეთ,რომ სახეზე ცნობა კიდევ უფრო გაგიასვილდეთ.დღევანდელი დღე არ ჩააგდოთ.მათ ნამდვილად იციან რომ კვალში ვუდგავართ.ფრთხილად იმოქმედეთ.
საღამოს 8 საათისკენ ლეის ზარი შემოვიდა ჩემს ტელეფონზე.
- გისმენ ლეი.
- აბა,მზად ხარ?
- კი.ახლავე ჩამოვალ.
- გელოდები.
კიბეები უცბად ჩავირბინე და დედას ნელა მივუახლოვდი.
- უკვე მიდიხარ?
- კი.... - აწითლებულმა ვუთხარი