***
ოთხი წლის შემდეგ
-გაიღვიძეე ლილეე დღეს პირველი დღე გვაქ სამსახურში და არ დააგვიანოო-ჩასძახა ყურში ცოტნემ,ლილემ რომ გააცნობიერა რომ აგვიანდებოდა უცბად წამოხტა და გამზადებას შეუდგა,იმის მიუხედავად რომ მამამისის კომპანიაში იწყებდა მუშაობას, მაინც არ უნდოდა პირველ დღეს დაეგვიანებინა.ორ წამში,ჩაცმული მირბოდა სამზარეულოსაკენ რათა ყავა დაელია,როცა კარადიდან იღებდა შაქარს,შემთხვევით მოკრა საათს თვალი,ჯერ თურმე მხოლოდ რვის ნახევარი ყოფილა,მას კი სამსახური ათ საათზე ეწყებოდა
-ცოტნეეეეე-იყვირა ბოლო ხმაზე და გაკრეჭილმა ცოტნემაც თავი შემოყო სამზარეულოს კარებში.
-გისმენ ლილიკო-თქვა და გაიცინა,ლილე კი უცბად მივარდა და ხელები ყელში წაუჭირა
-მოგკლავ დამპალო ბავშვო-უყვირა და ახლა ძაან მწარედ უჩქმიტა ხელზე
-ააააა...გააფრინე გოგოოო ამომაგლიჯა ხორცებიი-წამოიყვირა ცოტნემ და ახლა ის გაეკიდა ლილეს რომელიც სიცილით გაიქცა სამზარეულოდან.
ასე მხიარულად დაიწყეს დილა და სამსახურის გზას გაუყვნენ,შენიბაში შესულები პირდაპირ მამის კაბინეტს მიადგნენ და დააკაკუნეს
-შეიძლება ბატონე თემურ?-სიცილით უთხრა ცოტნემ
-დიდხანს არ მოგაცდენთ უბრალოდ რაღაც დეტალები გვაქვს გასარკვევი და დაგტოვებთ შემდეგ-ახლა ლილემ მიმართა სიცილით
-ოხ თქვენი დაჭკვიანება ხო არ იქნება, შემოდით,შემოდით-უთხრა კაცმა სიცილით. ყველაფერზე მოილაპარაკეს და გადაწყვიტეს რომ ლილე და ცოტნე გვერდი-გვერდ კაბინეტებში იქნებოდნენ,ისინიც მშვიდად გაუყვნენ გზას თავისი ოთახებისაკენ.
დღემ კარგად ჩაირა ბევრი სამუშაო არ ქონიათ და მალევე დაბრუნდნენ სახლში და ივახშმეს.ცოტნე ოთახისაკენ წავიდა ლილე კი ტელევიზორის წინ მოკალათდა პულტი ხელში მოიმარჯვა და არხების თვალიერება დაიწყო,თვალები აუცრემლიანდა როდესაც ერთ არხზე შენიშნა თუ როგორ ეხუტებოდა შეყვარებული წყვილი ერთმანეთს,ხელი გაუშეშდა და თვალებიდან ცრემლებმა იწყეს დენა,გაშტერებული უყურებდა ეკრანს და ისევ ძველი მოგონებები ახსენდებოდა,ის თუ როგორ დატოვა ეკემ და როგორ ატკინა გული,ეს მოგონებები ახლაც სტკენდა ლილეს გულს,დიახ ახლაც უყვარდა ერეკლე იმის მიუხედავად რომ ბიჭს მხოლოდ შურისძიება აინტერესებდა,ლილე მაინც ვერ იგდებდა თავიდან და ყოველ ღამეს ტირილში ატარებდა
-აუ ლილე გადამირთე რა გთხოოოვ-გამოვიდა ოთახიდან ცოტნე და დას რომ შეხედა ასეთ მდგომარეობაში ღიმილი სახეზე შეაშრა,უცბად მივარდა ტელევიზორს და გათიშა,შემდეგ ლილეს მოეხვია
-კაი რა დაიკო როდემდე უნდა იტანჯო თავი მაგის გამო,უბრალოდ დაივიწყე ნახე უკვე ოთხი წელი გავიდა და შენ ისევ ისე იტანჯები, გთხოვ ეცადე რომ დაივიწყო,შენს გამო თუ არა ჩვენთვის მაინც,ხო იცი როგორ მიყვარხარ და ვერ ვიტან ესე რომ გიყურებ და ერთხელაც გადამეკეტება ჩავაკითხავ იქ და ცემაში ამოვხდი სულს-დასჩურჩულა და უფრო მაგრად მოეხვია-გინდა რამდენიმე კვირით წადი სადმე დასასვენებლად გაერთობი ცოტას,აი თუ გინდა ლუკიტოს გაყევი ლონდონში მიდის ისიც ორ დღეში საქმეები აქ გინდა?-კითხქ ცოტნემ და ლილემაც თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
ორი დღე ძალიან მალე გავიდა ძლივს მოასწრო ლილემ გამზადება ბარგი შეკრა და მისაღებ ოთახში გავიდა სადაც ლუკა ელოდა
-მზად ხარ ლილიკოო?-შესძახა მხიარულად ბიჭმა
-კიი ოღონდ ბარგი გამომიტანე რა გთხოოვ-უთხრა და საწყალი თვალებით გახედა
-უიმე რათუნდა მაგას თხოვნა-უთხრა სიცილით და მის ოთახში შევიდა.
ლონდონში ჩასულები ლილე და ლუკა ბიჭის სახლში წავიდნენ და მალევე დაბინავდნენ, გამოიცვალეს და მისაღებ ოთახში დაჯდნენ
-აუუ რა მაგრად გავერთობით ეს ორი კვირაა-შესძახა ლუკამ რასაც ლილეს სიცილი მოყვა-გინდა წამო გავისეორნოთ დაგათვალიერებინებ ლონდონს
-აუუ კიი თორე სახლში რა გვინდაა-დაიწუწუნა ლილემ ოთახში შევარდა და ჟაკეტით ხელში გამოვარდა იქიდან
***
მშვიდად მიუყვებოდა ერეკლე ლონდონის ქუჩებს და ფიქრობდა იმაზე თუ რამდენი დაკარგა ,ფუქრობდა როგორი თუ იქნებოდა ახლა ლილე?იქნებ უკვე სხვა ყოლოდა შეყვარებული?ან კიდევ გათხოვილი ყოფილიყო,კიდევ თავის გიორგიზე და ლაზარეზე ფიქრობდა,ყველაზე ვინც იქ დატოვა,უზომოდ ენატრებოდა ისინი და უნდოდა მათი ნახვა,მაგრამ ვერ ბედავდა ფიქრობდა,რომ უფლება არ ქონდა მათ დანახვებოდა,ფიქრობდა რომ მაშინ როდესაც საქართბელოდან წამოვიდა უფლება არ ქონდა რომელიმე მათგანის დასაბრუნებლად ებრძოლა ამ ფიქრებში იყო გართული როდესაც ვიღაცას ძლიერად შეასკდა.