ორშაბათი, 18:07
-გათხოვდები!
-არა!მამა არ გავთხოვდები!
-ალიი!
-დედა!
ვყვირი ბოლო ხმაზე და ჩემს ოთახში გავრბივარ.ვაღებ ფანჯარას, ფანჯრის რაფაზე ვჯდები და ვარსკვლავებს ვითვლი. სავსე მთვარეა, იდუმალია თითქოს უხმოდ მელაპარაკება თუ გინდათ იფიქრეთ რომ გიჟი ვარ, მაგრამ მჯერა უხილავი ძაფების, მჯერა სასწაულების, ოცნებების ახდენის და სხვა უგანზომილო სივრცის.
-რატომ? ალი რატომ?
ვეკითხები ჩემს თავს რატომ მაინც და მაინც ავღანეთი? რატომ დავიბადე აქ? რა არის ჩემი ბედი? აქ ცხოვრებაა? თუ უკვე ყოველდღიურობაში გადაზრდილი შიშ რომ ერთ დღსაც ვიღაც ავტომატიანი კაცი ჩვენს სახლში,თუ სახლი შეიძლება დაერქვას ამ საკუჭნაოს შემოიჭრება, დიდი სამხედრო ჩექმებით შემოაბიჯებს და ყველას მოგვკლავს, მეც და ჩემს მსჰობლებსაც. ყოველ დღე ისე ვცხოვრობ თითქოს უკანასკნელი დღეა,არც გათენების იმედით არ ვიძინებ, რადგანაც ვიცი მშვენივრად ვიცი, რომ შეიძლება ერთ დღესაც ვეღარ გავიღვიძო ან შიმშილში აღმომხდეს სული. მამაჩემა გადაწყვიტა ორი გროშისთის კაპიკების გამო თავისი 16 წლის ერთადერთი ქალიშვილი გამათხოვოს ვიღაც ბებერ კაცზე რომელიც ჩემს სანაცვლოდ საქონელს მისცემს, დიახ! ეს სიმართლეა რამდენადაც მწარეაარ უნდა იყოს სიმართლეა მამა გამყიდა. როგორ არ მინდა, რომ კვირა დღ დადგეს, ალბათ გავიქცევი.
-მერე მამაშენი გიპოვის და წიხლით გაგისწორდება როგორც გუშინ.
მიპასუხა ჩემმა მეორე მემ.
ვუყურებ ჩემი დის სურათს იცით როგორ მენატრება? როდესაც მთვარეს და ვარსკვლავებს ვესაუბრები ასე მგონია ნინოც აქარის, ისიც მიყურებს, თითქოს ისიც ერთი მნათობი ვარსკვლავია.
-ნინო, ნინო ჩემო ძვირფასო, ჩემო პატარა, მარტო შენ მარტო შენ, გიყვარდი.
ვამბობ, ვღრიალებ, ბალიშს ვიფარებ სახეზე და ისე ვყვირი, ცხოველურ ხმებს გამოვცემ, არაადამიანურს, არაამქვეყნიურს. მეშინია, მეშინია მამაჩემმა არ გაიგოს და წიხლებით არ შემდგეს, როგორის საშინელია ცხოვრება ისეთ ქვეყანაში, სადაც იცი, რომ ვერ დაგიცავენ, არავის ადარდებ, როდესაც იცი შეიძლება თალები დახუჭო და გახელვა ვეღარ მოასწრო ისე დაგახალონ ტყვია შუბლში. ცრემლებს მუჭით ვიწმენდ, უნდა დავწვე, აღარ შმიძია იქნებ ცოტახნით გავექცე რეალობას.
სამშაბათი 21:30
დღეს ჩხუბის ხმამ გამაღვიძა დედაჩემი ყვიროდა, მისი განწირული კივილი მესმოდა ალბათ უკვე უთენიას მთრალი მამაჩემი სცემდა მაშინვე წამოვხტი საშველად, მაგრამ კარებთან შვჩერდი არვიცი რა ძალამ ჩმმა მეორე მემ თუ რაღაც სხვამ გამაჩერა, დავფიქრდი რა იქნებოდა კარს იქით რა მოხდებოდა მას შემდეგ რაც იქ გავიდოდი მივხვდი რომ ვერაფერს შევცვლიდი ამიტომ ისევ დაწოლა ვამჯობინე იქნებ ცოტა კიდევ დამეძნა.
ათ საათზე ისევ გამეღვიძა ჭერს გავუსწორე თალი და სხვა განზომილებაში გადავეშვი. იცით რამდენჯერ მიფიქრია მამჩემის საქციელებზე? იცით რამდენჯერ მიცდია მისი გამრთლება? მაგრამ ალბათ ესე არ ხდება. უამრავჯერ, უამრავჯერ მიფიქრია, რაიქნებოდა რომ არ ყოფილიყო მამაჩემი ავღანელი ან თნდაც მე არ დავბადებულიყავი აქ. სადღაც შორს აქედან ძალიან შორს მეცხოვრა, მეყოლებოდა მოსიყვარულე მშბლები მომეფერებოდნენ ბევრს დედა თმას დამიწნიდა, მომიყვებოდა ზღაპარს და ვიქნებოდი უზომოდ ბედნიერი არ იქნებოდა მუშაობისგან დაკოჟრილი ხელები და არც ამდენი სილურჯე არ იქნებოდა. ისევ მამჩმის ღრიალის ხმა მესმის.
-ალი! აქ მოეთრიე!
და მაბრუნებს რეალობაში.
ოთხშაბათი 23:00 გუშინ მამჩემს და ჩმს შორის შემდეგნაირი დიალოგი გაიმართა:
-ალი!
-მამა!
-რო გელაპარაკები თავი დახარე!
ყვირის და იქვე მდგარ ვაზას მესვრის წარბთან მხვდება ვაზა, ძირს ვეცემი და შემდეგ აღარ მახოვს არაფერი.
გონზე როდესაც მოვდივარ თავზე დედაჩემი მადგას და ჩუმათ დამქვითინებს:
-ჩემო პატარა, გათხოვდები და აი ნახავ, ნახავ როგორი ბედნიერი იქნები, ნახავ როგორ შეიცვლება შენი ცხოვრება.
-ძალიან!ძალიან შეიცვლება მამას მაგივრად ჩემი მომავალი ქმარი მცემს რომელმაც საქონლის მაგივრად მიყიდა. მშვენიერი! მშვენიერი ცხოვრება მელის!
ავღანელობა ეს ალბათ ღვთს სასჯელია, ყველაზე დიდი სასჯელი ჩვენ ავღანელები დიახ ავღანელები და არა ადამიანები რადგან ეს ორი რადიკალურად განსხვავდება ერთმანეტისგან, ჩვენ ავღანელები ვცხოვრობთ სარდაფებში ზოგი ქუჩაში ზოგიც კი გარბის, გარბის როგორცკი შესაძლებლობა ეძლევა, მაგრამ უმეტესობა ტყვიებს ბრმა ტყვიებს ეწირებიან, ტყვიებს რომლებიც გამიზნულია მათთვის მაგრამ მაინც ბრმაა ტყვია ქვიათ. ჩვენ ვართ ადამიანები რომლებმზეც გაიარა ორი ქვენის ბრძოლამ, ბრძოლამ რომელმაც გავაპარტახა მიწასთან გგაგვასწორა ჩვენ. ორი წლის წინათ ერთმა სამხედრომ პატარა ხატი მაჩუქა მითხრა:
არ დაკარგო, გაგაძლიერებსო. იმის მერე ვინხავ ამ ხატს მჯერა მისი სიტყვების მჯერა მისი თვალების რომლებივ ყველაფერს, ყველაფერს მეუბნებოდნენ.
სიკვდილის წინ ნინომ პატარა ხის ჯვარი მაჩუქა, ჩუმათ ყველასგან დამალულად ვატარებ ამის შესახებ მხოლოდ მან და მე ვიცოდით აქ რომ გამიგონ ადათ წესების მიხედვით კლდიდან გადამაგდებენ ან მომკლავე როგორც შემარცხვენელი. კიდევ ლოცვაც მასწავლა, მაგრამ აღარ მახსოვს ძალიან რთული სიტყვეწბია ძალიან რთული. სიკვდილის წინ თავისი უსუსური ხელებით ჯვარი ჩამომკიდა ჩემი ხელი მუჭში მოიქცია გულთან მიიტანა და მითხრა:
-ალი!იცოდე მე არ მივდივარ მე აქ ვარ! გახსოვდეს არასდროს დამივიწ...
სიტყვის დასრულება ვერ მოასწრო ისე დალია სული ჩემს ხელებში.
ხუთშაბათი 20:15
-როდის თხოვდები ჩემო გოგო?
არ ვპასუხობ არ მინდა შევეპასუხო მოსალოდნელი რეაქციის მეშინია.
-გაეთრიე აქედან ალი და იმათხოვრე! დროზე გაეთრიე!
,იყვირის მე კიდევ ვდგებიდა ქუჩაშ გასასვლელად ვემზადევი.
პარასკევი 21:00
-ზეგ ქორწილი მაქვს. მძულს საკუთარი თავი, მამაჩემი, ვერ ვიტან, ვერ ვიჯერებ, რომ ღმერთს ვთხოვ , რომ კვირამდე რომელიმე ჯარისკაცი შემოვარდეს და შუბლშ ტყია დამახალოს. იცით როგორ მინდა კარგი რაღაც ვწერო? როგორი ბედნიერი ვარ, როგორ ვმოგზაურობ,რა ლამზია ცხოვრება, მაგრამ რეალობას ვერ გავურბივარ და ამ ყველაფრის ნაცვლად ყოველ დღეს ვიწებ ასე:
-დღეს მამაჩემმა....
მთავაია წავიდე გავქრე აქედან და აღარასდროს აღარ დავბრუნდე, როგორ მინდა დანა ავიღო და გულში ჩავირტყა, პირდაპი გულშ ან ფანჯრიდან გადავხტე, მაგრამ მეშნია ვაი რო მე ბედკრულს მეშინია.
შაბათი 05:30
მზე ახლა ამოდის მინდა შევხვდე თვალებში ჩავხედო და ვკითხო რატომ? რატომ მიმეტებს ასე. ვიყურები სადღაც შორს და თავში მხოლოდ ერთი რა მიტრიალებს: ქორწილი არ შედგება! ქორწილიარ შდგება! მე არ ვარ ალი ახლა ჩემში სხვა არსება იკვალავს ფესვებს. ვდგები, დანას ვიღბ და მძინარე მამაჩემს პირდაპირ გულში ვურტყავ! დანას ხელს არ ვუშვებ, ვბრუნდები ფანჯრიდან ვხტებიდა გავრბივარ მამაჩემის სისიხლი ჯერ კიდევ ამჩნევია დან ხელები მისი სისხლით მაქვს დასვრილი. ვყვირი:
-ალი! ეს რა ჩაიდინე!
ხელებს სახეში ვირტყავ დანას ვიღებ და მეც ვირტყავ ძირს ვეცემი აღარაფერი აღარ მახსოვს მხოლოდ ერთი:
-მე მოვკალი მამაჩმი!მე მოვკლაი მამაჩემი!