დილით რომ ავდექი დემეტრე გვერდზე არ მეწვა. ალბათ სამზარეულოში გავიდა. მეც ლოზინით წამოვდექი და ფაჩუჩების ფრატუნით გავედი სამზარულოში და თან თმას ვიჩეჩავდი. დემეტრე ყვას სვამდა და სოციალურ ქსელზე ძრომიალობდა. რომ დამინახა მაშინვე გადადო მობილური და ლოყაზე ნაზად მაკოცა. მეც დავსხი ჭიქაში ყავა და მის წინ მვთავსდი.
-დემეტრე რაღაც უნდა გითხრა. -ნაზად მოვსვი ყავა და დემეტრეს შევხედე.
-გისმენ სიხარულო.
-გუშინ არ მინდოდა მეთქვა ბავშვებთან მაგრამ მოდი ჯერ არ გვინდა ქორწილი.
-და რტომ? -მივხვდი როგორ ეწყინა.
-ჯერ არ მინდა ოჯახი. ზედმეტი ტვირთია. მერე სულ სახლში უნდა ვიჯდე და არ შემიძლია.
-კი მაგრამ სიხარულო, მე ხომ არაფერს გაძალებ. იმუშავე, ისწავლე. უბრალოდ...
-უბრალოდ ჯერ არგვინდა გთხოვ.
-გიყვარვარ?! -უეცრად დააბრახუნა მუშტი მაგიდაზე და წამოხტა.
-რა კითხვას მისვამ დემეტრე?! -მეც ხმას ავუწე რადგან ვერ ვიტან როცა ვინე მიყვირის.
-მომისმინე, რაღაც არ გეტყობა რომ გიყვარვარ და შენს თავშირომ დარწმუნდები მერე დამირეკე! -გიჟივით გაემართა კარებისკენ.
-შემეშვი! -მეც მივაძახე და ურეაქციოთ დავწვდი მობილურს. მარის, სალოს და რიჟას დავურეკე რომ კაფეში გავსულიყავით. ათ წუთში ყველანი შევიკიბეთ, მაგიდას მივუსხედით და შეკვეთა მივეცით.
-ვიჩხუეთ! -ვთქვი და თავი ჩავხარე.
-კი მაგრამ რატო?? -აწრუკუნდა მარი.
-აუ გოგო ოჯახის შექმნა უნდა რაა, ჯერ 21-ს ვარ და რაზე მელაპარაკება.
-აუფ... აბა გუშინ რო ჩაეხუტე და ეალერსე რა გეგონა? ემკითხავა დათანხმდი თუ არა? -ჩაიწრიპინა რიჟამ და თვალები ააბრიალა.
-აუ მე თუ მკითხავ არ უყვარს ამას რა და აწვალებს სერიოზულად! -მარიმ რიჟას გახედა და თითი ჩემსკენ გამოიშვირა.
-მართალიხარ მარი, არადა დემეტრეს აჟრიალებს ამაზე. -დაეთანხმა სალოც და ენა გამომიყო.
-გიყვარს გოგო ის ბიჭი? -მკითხა მარიმ.
-აუუუუ, მგონი არ მიყვარს რაააა. -თავში ხელები შემოვირტყი და სახე დავმანჭე.
-ხო და უთხარი! უთხარი რომ არ გიყვარს და დრო მოგცეს რაა. -თქვა სალომ.
-აუმე თქვენი არ ვიცირა და მგონი საბა მომეწონა! -რიჟას ამის თქმა და ჩვენი "რა"-ს წამოძახილი ერთი იყო.
-ასე ერთ დღეში?? -კითხა მარიმ.
-რა არა? თან გოგო ლუკა და საბა ერთმანეთს როგორ გავნან! -გაიკრიჭა რიჟა.
-ხო ბიძაშვილები არიან ეგენი. -ვთქვი და ჩვიღიმე.
-აუ როდის მოვლენ ეგენი კიდე შენთან? -მკითხა რიჟამ და სკამზე გაიმართა.
-მეორე წელს!
-ჰაააა? ღადაობ? რა მეორე წელს! -ისეთი დაიყვირა ყველამ ჩვენ დაგვიწყო ყურება.
-ჰო გოგო, ესპანეთში ცხოვრობენ და. -სცილით უთხრა მარიმ.
-მარი შენ ვის რას ეუბნები გუშინ როგრი გიყურებდათ ნიკა თუ ვიღაც, თქვენ ორს. -სიცილი აგვიტყდა.
-იყუროს რა! როცა საყურებელი ვიყავი მაშინ არ მიყურა და ეხლა გვიანია. -მარიმ თავი მაღლა აწია და თავი დაიფასა.
-ხშიად ჩემი შვილი მინდა რომ დაბადებული ყოფილიყო. -უეცრად ცრემლები წამსკდა. რატომ დავიწყე ეს თემა არ ვიცი მაგრამ რატომღაც მინდოდა რომ გაჩენილიყო ჩემი პატარა.
-აუ სოფი ნუ ტირი. -მამშვიდებდა სალო. მე თან გარეთ ვიყურებოდი.
-მინდოდა რომ ჩემთან ყოფილიყო, მოვუვლიდი, მხოლოდ ჩემი პაწაწინა იქნებოდა.-კიდევ უფრო დავიწყე ტირილი, თან გარეთ ვიყურებოდი როცა ნაცნობ სილუეტს მოვკარი თვალი. კაპიშონია ჟაკეტი ეცვა,და თავი ჩახრილი ჰქონდა. უეცრად წამოვხტი სკამიდან და გარეთ გავვარდი. რომ დამინახა რომ გამოვედი, სწრაფი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემსკენ. მეც დაუყოვნებლივ გავემართე მისკენ და სანტიმეტრი გვაშორედა რომ გავჩერდით. ავხედე. გლმა სწრაფად ამიწყო ფეთქვა. ეს ვატო იყო. მისი ცისფერი თვალები სევ ანათებდა. არ შეცვლილა. ისევისეთი არის როორიც იყო.
-სოფი, ჩემი შვილი სად არის!
ამ სიტყვებმა ჩემს გონებაში ამდენიმეჯერ გაიელვა. უეცრად წმსკდა კიდევ ცრემლი და სახეზე ხელები ავიფარე.
-ის... ის აღარ არის. -სლუკუნით ვთქვი და ტირილს ვუმატე.
მეგონა ვატო გაბრაზდებოდა და წავიდოდა, მაგრამ არა. ის მოვიდაცდა ჩამეხუტა.