სახლში მიშომ მიმაცილა და შემდეგ წავიდა.კარებშივე გავიგე კამათის ხმა,ცოტა არიყოს შევკრთდი.ფეხს ავუჩქარე და სასტუმრო ოთახში შევედი.
-მამიკო რა ხდება?-ვკითხე მამას და მზერა მის გვერდით მდგარ ქალზე გასავიტანე რომელიც ძალიან მგავდა,მე.ეს თვალები სადღაც მინახავს,გავიფიქრე გონებაში და ბავშვობის მოგონებების ამოქექვა დავიწყე..
-მამიდა!-ღიმილით გავუქეცი მიკენ და ყელზე ჩამოვეკიდე.გამახსენდა მისი თვალები,ბოლოს ცხრა წლის ვიყავი როცა ვნახე მას შემდეგ კი ათი წელი გავიდა.თვალებით იცნობა ადამიაანიო,მეც თავისი ნაცრისფერი თვალებით ვიცანი თუმცა გადაღლილიბა უხვად ჩანდა მის თვალებში.
ბებო ისევ ფაცხა-ფუცხში იყო,რთადერთი ქალიშვილი ჩამოუვიდა და სხვაგვარად არც შეიძლებოდა.ჩვენი პატრა ოჯახი ერთი წევრით გაიზარდა და ლელა მამიდამ სიხალისეც შეგვმატა.
გვიან ვრჩებით საუბარს, მოხუცი ცოლ-ქმარი დაღლილობას არად აგდებს და ტკბილად საუბრობს შვილების გარემოცვაში.მე მიშო მირეკავს და ოთახიდან გავდივარ,ის მახსენებს რომ ხვალ ადრე უნდა ავდგე და ტკბილ სიზმრებს მისურვებს.სასტუმრო ოთახში გავდივარ მამას კალთაში ვუჯდები და გატრუნული ვუსმენ ბაბუს რომელიც შვილების პატარაობას იხსენებს.მე მეღიმება მათ ცელქობაზე და უფრო მეტად ვეკვრი მამას მერე კი ალბათ ჩამეძინა...
დილით ანას წიკვინი მაღვიძებს,ბალიშს თავზე ვიმხობ და ძილს განვაგრძობ,მაგრამ მახსნდება რომ დღეს დასასცენებლად მივდივართ სასწრაფოდ ვდგები და მოქაქანე ანას ყავის მოდუღებას ვავალებ.რეკორდულ დროში ვიღებ შხაპს თმის გაშრობას ვერ ვასწრებ და კოსად ვიკრავ.სავარძელზე გადაფენილ შორტებს და თხელ მაისურს ვიცვამ,ფეხებს კედებში ვაცურებ და ჩემოდნით სამზარეულოში გავდივარ.ანა უკმაყოფილოდ მიყურებს და თავს აქნევს.საათს ვუყურებ და მიშოც რეკავს,ჩემს ხმაზე ხდება რომ ჩამეძინა და იცინის.ჩემებს ვემშვიდობები და სახლიდან გავდივართ.
სასწაულად ცხელა გარეთ,სადარბაზოდანვე ვხედავ ბექასა და მიშოს.გული მიფართხალებს,ისინი გვიახლოვდებიან თბილად გვესალმებიან და ბარგს გვართმევენ.სიმაყით გაჯიმულები მივსდევთ ფეხდაფეხ,ბექა ამბობს რომ ანა მისი მანქანით წამოვა მიშო რასაკვირველია ჩემით.მანქანებში ვსხდებით და ლატალისკენ მივისწრაფვით.საჭესთან მე ვზივარ მიშო კი სიამაყით სავსე მზერით მიყურებს,ბედნიერი ვარ მასთან მისით ვივსები თითქოს,ვგრძნობ რომ ერთმანეთის "პალავინკები" ვართ...
ბნელდება და მიშო მთხივს დავისვენო მეც მანქანა სავალი ნაწილიდან გადამყავს და გადმოვდივარ რომ საჭესთან დავსვა,ისკი წელზე ხელს მხვევს და მეხუტება თითებს ჩემს სახეზე დააცოცებს და ჩემი რეაქციით ტკბება.რათქმაუნდა იცის მისი შეხება როგორ მოქამედებს ჩემზე.სახე ახლოს მოაქვს და მის ცხელ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობ,ნელა იხრება ჩემს ტუჩებთან და მკოცნის მეც კისერზე ვხვევ ხელს და კოცნაში ვყვები.
გვიან ღამით ჩავდივართ ლატალში აღფრთოვანებული ერთადგილას ვარ მიყინული საოცარი სანახაობა გადამეაშალა თვალწინ!გადათეთრებული მწვერვალები რომელზეც თხლად იყო გადაკრული შარავანდივით აისი...
სახლში მიშოს და ბექას ბებია-ბაბუა გვხვდება,ტრადიციულ სუფრაზე უზრუნია ქალბატონ ანეტას.ყველაფერი უგემრიელესია ანეტა ბებო დიდი სიყვარულით გვიღებს მე და ანას.უბედნიერესი ვარ მშვენიერი გარემო კარგად მოქმედებს ჩემზე,მამას ვურეკავ და ვამცნობ რომ უკვე დავბინავდით შემდეგ მთხოვს მიშოს დავალაპარაკო მეც ტელეფონს მიშოს ვაწოდებ და სუფრის ალაგებაში ვეხმარები ანეტა ბებოს.
დილით,რაღა დილით 4 საათზე კარზე მსუბუქი კაკუნი მაღვიძეს,გაბრუებული ვაღებ კარებს და მიშოს ვხედავ წელზე ხელს მხვევს და ოთახის კარებს ხურავს.
-ვიღაც ადრე გაღვიძებას მთხოვდა წუხელ რომ მზის ამოსვაზე ეყურებინა მიჩურჩულა ყურთან და ყელში მაკოცა.
-ჩავიცვამ ახლავე-ვუთხარი და მის ტუჩებს მოვშორდი.
-მაგისთვის დაისჯები-თითი დამიქნია და ოთახიდან გავიდა.სასწრაფოდ მოვიწესრიგე თავი როგორც მიშომ გამაფრთხილა თბილად ჩავიცვი.ზამთრის მიუხედავად აქ ძალიან ციოდა მითუმეტეს დილა-საღამოს.

,,ჩემს თავს ვეკითხები, თუ ბოლოს როდის ვიგრძენი თავი ყველაზე კარგად, როდის გამეცინა ყველაზე გულიანად და როდის ვგრძნობდი თავს ყველაზე ბედნიერად. თუმცა ყველა ამ კითხვაზე პასუხი ერთია: მაშინ როდესაც შენთან ერთად ვიყავი.“ - ყველაზე ბედნიერი ვარ როცა შენს გვერდით ვარ,ბედნიერი ვარ მაშინაც როცა ვკამათობთ...ვგრძნობ რომ შენ ხარ ჩემი მეორე "მე",კაცი რომლის მხარზე შემიძლია ვიტირო,ვიყო ის ვინც ვარ და არდამჭირდეს ნიღაბი!
ბედნიერება თავად ბედნიერებამ მაპოვნინა-თქო ვამბობ...ცეკვა იყო ჩემი ბედნიერება მანამ სანამ მიშომდე მიმიყვანდა განგება.

***
ახალი წელი იყო,დილას განსაკუთრებულ ხასიათზე გამეღვიძა.პატრა ბავშვივით ამაცანცარა პირველმა თოვლმა...ბედნიერება იყო ორი წლის დაურღვეველი "ვადების ტრადიცია" რომ უსასრულოდ გრძელდებოდა.
სრულყოფილების ზენიტში ვიყავი მიშოსთან ურთიერთობის დროს,თავს ღირიბულად ვგრძნობდი,არა!მიშო მაგრძნობინებდა რაოდენ მნიშვნელოვანი ვიყავი მითვის.

***
12:00 საათი იყო,ცა ფოიერვერკებმა რომდაიბყრო,მიშოს ვესაუბრებოდი ტელწფონზე თან აჭრელებულ ცას არ ვაშორებდი თავს.
-ნაძისხესთან შენი საჩუქარია ნახე?-მითხრა მიშომ და გამითიშა.სწრაფად მივვარდი ნაძვისხეს იქ მხოლოდ კალათი იდო,კალათი რომელშიც ქინდერ იურპრიზები ეწყო.გამიკვირდა და გაღიმებულმა დავავლე ზომით დიდ ქინდერს ხელი,მზიკო გაკვირვწბული მიყურებდა.
ჩვეულებრივ,აუღელვებლად ვათავისუფლებდი ტკაცუნა ქაღალდისგან და დარჩენილი "სფეროსებრი" ბურთულა გავხსენი და ასაწყობი სათამაშო და ბეჭედი ხალიჩაზე გამიცვივდა.გაოგნებულმა მივიფარე პირზე ხელი და ბედნიერების ცრემლებმაც არ დააყოვნეს.ინსტუქციის ფურცელი გავხსენი და კინარამ გულზე წამივიდა ფოტოზე ეხატა მიშო რომელსაც ხელში ბეჭედი უჭირავს,გვედით კი ლამაზი ასოებით გარკვევით წერია: "გამომყვები ცოლად?"
დაჰიპნოზებული ვიყავი,ბედნიერწბისგან მთვერლი,ზარი იყო კარზე ბეჭედი თითზე წამოვინცვი და ბედნიერი გავემართე კარის გასაღებად.ვიცოდი ვინც იქნებოდა.
კარში მომღიმარი მიშო იდგა,ხელები გაშალა და ძალიან მაგრად ჩამეხუტა...მე კი ისევ განვაგრძობდი ტირილს,ბედნიერებისაგან ტირილს...

,,ჩემს თავს ვეკითხები, თუ ბოლოს როდის ვიგრძენი თავი ყველაზე კარგად, როდის გამეცინა ყველაზე გულიანად და როდის ვგრძნობდი თავს ყველაზე ბედნიერად. თუმცა ყველა ამ კითხვაზე პასუხი ერთია: მაშინ როდესაც შენთან ერთად ვიყავი.“ - უცნობი ავტორი

***
დავასრულე...თქცენ განსაჯეთ როგორ თბილათ თუ ბანალურად,აზრიანად თუ უაზროდ...
ძალიან მიყვარხართ ყველა ვინც კითხულობდით და მოგწონდათ,ან არმოგწონდათ...
იმედია ისიამოვნეთ,გამიზიარეთ თქვენი აზრი,ვგონებ ეს ჩემი ბოლო ისტორიაა....
მიყვარხართ ♥