დილას ისევ დამხვდა კარებთან ვარდები.ლარნაკში ჩავაწყვე და მასწავლებელთან წავედი შემდეგ მიშოს უნდა შეხვედროდი.
ძლივს მოვრჩი მეცადინეობას და მიშოს მივაკითხე სახლში.
-აბა სად წავიდეთ?-ვკითხე და საჭეზე თითები ავათამაშე.
-სადაც სიმშვიდე გეგულება-მითხრა და გამიღიმა.კმაყოფილმა დავძარი მანქანა და საყვარელი ადგიკისკენ დავიძარი.მალევე მივადექით თბილისის ზღვას და მანქანიდან გადავედით.
-რაღაც უნდა გითხრა-მითხრა მიშომ და უკნიდან მომეხუტა.
-რამე მოხდა?-მთელი რაკურსით შევბრუდი მისკენ და თვალებში ჩავხედე.
-ზეგ მილნში ვივფრინავ-თვალი გამისწორა მიშომ.-ძალიან მნიშვნელოვანი რომ არიყოს არწავიდოდდი ხომ იცი?-ნაღვლიანად გადმომხედა.
-ჰო რათქმაუნდა,რათქმაუნდა უნდა წახვიდე-ამოვიბუტბუტე და თვალები დავხუჭე ცრმლები რომ შემეკავებინა.
-არ იტირო ჩემო ტკბილო რა!-მომეხვია მიშო და თავზე მაკოცა.
ზლუქუნი შევწყვიტე და მის მკლავებში გავიყურსე,ძნელი მისახვედრი არ ყოფილა ის რომ მიშოს პასუხის მგეობლობა გააჩნდა მამამისის კომპანიის წინაშე,მეც გავაანალიზე რომ უნდა შევგუებოდი მიშოსგან შორს ცხოვრებას.გაუბედავად მოვხვიე წელზე ხელები და მისი სურნელი ღრმად შევისუნთქე.
-მომენატრები-ამოვიჩურჩულე და თავი მის კისერში ჩავმალე.
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორ არ მინდა შენი დატოვება-მითხრა და თავი ამაწევინა,ჯერ მარცხენა მერე მარჯვენა თვალზე მაკოცა..-დამპირდი რომ არ იტირებ!-
-გპირდები არვიტირებ თუ ამეტირა მაში როცა ვეღარ გავძლებ უშენოდ-გავუცინე მე,მან კი გულში ჩამიკრა და ძალიან,ძალიან ფრთხილად მაკოცა ტუჩზბზე...
დაახლოვებით ორი საათი დავყავით ზღვაზე შემდეგ კი წამოვედით.სახლში დაღლილი შევედი.
-ბეე!-ვყვიროდი პაუხი არავინ გამცა მარტო ვიყავი.ვივახშმე,ვიმეცადინე მიშოს და ანას ვემესიჯე მერეკი დავიძინე.
დილით ადრიანად წამოვდექი ფეხზე შხაპი მივიღე და წინასწარ შერჩეული ტანსაცმელი ჩავიცვი."ვარდების ტრადიცია" ამჯერადაც არ დარღვეულა ყავავილები ლარნაკში ჩავაწყვე და სახლი დავტოვე.ანას გავუარე შემდეგ ბექას და მიშოს.პიკნიკზე მივდიოდით.
ანასბბექა უცნაურად უჟუჟუნებდა თვალებს და რაღაცაზე გაცხარებით ესაუბრებოდა.მე და მიშო კი ვსეირნობდით,მას ხელი ჰქონდა ჩემზე გადახვეული.ბედნიერი ვიყავი,მახსნედებოდა მილანში გატარებული წუთები ლურჯთვალა ყავავილებისგან დაწნული გვურგვინი რომელიც მიშომ გამიკეთა და გული სიამოვნებისგან მითრთოდა...



***
გუშინ გავაცილეთ მიშო და ბექა...უკვე დამეტყო უმიშოობა.ანა აღარ მაჯავრებს "სიყვარულისგან დამწვარს" არმეძახის.ეტყობა სერიზოზულად არის საქმე,თორემ აქამდე მე მოწყენილი და ჩაფიქრქბული ანა მე არ მახსოვს.არ მინდა რამე ვაიძულო თავის თავში გაერკვევა და მერე მომიყვება გულის ნადებს...
ბოლო პერიოდში არაფერი შეცვლილა იმის გარარდა რომ გამოცდების დღე უფრო და უფრო ახლოვდება,თვალსა და ხელს შორის მიილია მაისი.ბედნიერება კი ის არის რომ მაკა ფეხმძიმედაა და მალე პატარა ეყოლება.
მიშო?მიშო უკვე ტკივილამდე მენატრება...ორი თვეა არ მინახავს,დაპირება დავარღვიე არ იტიროო მითხრა მაგრამ ვერ შევძელი.არ მყოფნის მისი თბილი საუბრები,ვერც მისი შარფი, მონატრებისას რომ შემოვიხვევდი და ამაყად დავდიოდი თითქოს ყელზე ბრილიანტებისგან დამზადებული ძვირფასი კოლიე მეკეთოს.

***
-ევა დროზეე-კიოდა ანა ოთახიდან და ჩემს დაჩქარებას ცდილობდა,მე კი წყლის ჭავლს ქვეშ ისე კარგად ვგრძნობდი თავს ნამდვილად არმინდოდა თეათრში წასვლა ამიტომ დროს მაქსიმალურად ვწელავდი.
-ევააა!-კარებზე ბრახუნი დაიწყო ანამ.მეც წყალი გადავკეტე ანას გავძახე გამოვდივართქო და პირსახოცი შემოვიხვიე სხეულზე,გამოსვლისას ფეხი დამიცდა და სველ მეთლხზე დავეცი,თავი ძალიან დავარტყი...მეტლახზე წვეთ-წვეთად ეცემოდა წითელი სითხე.თვალებშიც ძლივს ვხედავდი,ძლივს წამოვდექი ფეხზე და ბარბაცით გამოვედი სააბაზანოდან.მერე კი მგონი დავეცი.
ყრუდ ჩამესმოდა ანას საუბარი,თვალები გავახილე და შეშფოთებული ანას დანახვიდას გული ჩამწყდა.
-როგორ ხარ?თავი ხომ არ გტკივა?-მომაყარა შეკითხვები ანამ.
-კარგად ვარ, მაგრამ ნუ ყვირი ძალიან გთხოვ-ვუთხარი ანას და პალატას მოვავლე თვალი. -ვინ მომიყვანა?როდის გამიშვებენ?-ვკითხე და თავზე ხელი მოვიჭირე ტკივილის ჩასაცხრობად.
-თავი გაიტეხე,5ნაკერი გადევს.ხვალეამდე არ გაგწერენ.მერაბი ბიძიამ წამოგიყვანა-მითხრა ანამ და სკამზე დაეშვა.შემდეგ ექიმი შემოვიდა ტკივილ გამაყუჩებელი გამიკეთა და მეც ჩამეძინა.

***
ვგრძნობდი ხელზე ვიღაც მეფერებოდა,მეჩვენება მეთქი გავიფიქრე და ძილი განვაგრძე თუმცა ამჯერად ცხელი ტუჩები ვუგრძენი შუბლზე და წამსვე ვჭყიტე თვალები.
-მელანდები ხომ?-ვკითხე და გაოცებულმა თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე.