აქეთ იქით დავბოდიალობდი. არც კი ვნერვიულობდი იმაზე რომ თუ დამინახავდნენ, ცოცხალი ვერ გადავრჩებოდი. 'ეს ჩემი ოცნებაა! მისი ასრულება დიდი ხამია შემიძლია! ვიცი რომ ბოლოს მაინც მომკლავენ! მომკლავენ თუნდაც იმის გამო რომ არ ვარ უსამართლობის მონა მორჩილი. მომკლავენ თუნდაც იმის გამო რომ არ მეშინია მათი. მომკლავენ იმის გამორომ მათ ჩემი კონტროლი არ შეუძლიათ! თუ მაინც მომკლავენ, რაღა აზრი აქვს ჩემ ასეთ სიცოცხლეს?! ერთფეოვანს და 'მშვიდს'?! ჩემში დიდი არეულობაა და უნდა დავმშვიდდე, ამაში კი მხოლოდ ღამე მისვლეის!' ვფიქრობდი და სკოლისკენ მიმავალ გზას ჩქარი ნაბიჯებით მივუყვებოდი. გზა ვიღაცამ გადამიჭრა, დაბნეული უკან გავიწიე. არც კი მიფიქრია რომ ჩემი გამოაშკარავება არ შეიძლებოდა.
- გადაირიე?! რას აკეთებ?! - ვუყვურე და კაპიუშონწამოფარებულს ხელი მხაზრე მივკარი.
- მაპატიე!- მიპასუხა და თავი ასწია. სუნთქვის შეკვრაც შეიძლწბოდა. თვალები სწრაფად დავახამხამე და დანახულის რეალიზებას შევეცადე. უმალვე მეცნო მისი შავი და ხშირი წარბები, შავი თვალები, მუქი კანი და მაღალი სხეული. არ ვიცი როგორ აგიღწეროთ. მისმა დანახვამ მომიყვანა სრულ გონებაზე, ან პირიქით გონება მთლიანად დამაკარგვინა. ვერაფერს ვხდებოდი, მხოლოდ ორ რაღაცას ვიცსენებდი: ერთი, ცოტა ხნის წინ ნანახ სიზმარს, და მეორე, დიდი ხნის წინ მომხდარ ტრაგედიას! სუნთქვა გამიხშირდა და თავის შეკავება ვცადე.
- შენ ხარ?! ის შენ ხარ! - ვყვიროდი ჩუმად. მინდოდა სახეზე მოვფერებოდი მააგრამ ეს შეუძლებელზე მეტი იყო.
- კატალეია! - დაიყვირა და ჩემკენ წამოიწია.- შენ ცოცხალი ხარ?! შენ ცოცხალი ხარ! - აცრემლებული თვალებით მომკიდა ხელი და ხის უკან გამიყვანა სადაც არავინ იყო ჩვენ გარდა. - შენ ხარ! შენ! - აგრძელებდა იგიეს.
- მე ვარ! - ავყევი დ. ტირილი დავიწყე. ორი წამის განმავლობაში ასე მიყურა, ბოლოს კი მთელი გულით მომმვარდა და გრძელ მკლავებში მოაქცია ჩემი პატარა სხეული. მისი ჩახუტება ძვურად დამიჯდა მაგრამ მაინც გავრისკე. მთელი გულით მეხუტებოდა და მხარ-ბეჭს მისველებდა. ვგრძნიბდი მისაღელვბულ მზერას რომელიც ჩემი თვალებისკენ მიისწრაფებდა მაგრამ მაინც არ მშორდებოდა. მე?! არ ვიცი რა გითხდათ! დიდი ხნის დაკარგული ამ დროს ავანაზღაურე. ავანაზღაურე ის სიყვარულის გრძნობა რომელიც არავის ჰქონდა ჩემდამი. ეს სიძულვილი სიყვარულმა შეცვალა. ამ დღემ სამუდამოსამარწმუნა რომ სიყვარული არ გამქრალა. მთელ ტანში დამაჟრიალა რიცა მის თბილ სხეულში გახვეულს ჩუმად მომესმა სიტყვები;'მიყვარხარ! ამდენი ხანი შენ მიყვარდი მიუხედავად იმისა რომ მკვდარი მეგონე!' არაფერი ვუპასუხე, მხოლოდ ჩემს ფიქრებში დავრწმუნდი რომ მასზე უკეთესუ არავინ მყავდა. მივხვდი, რომ ჩვენი სისხლი ერთმანეთში ტყუილად არ არეულა! 'ვიცოდი რომ დამელოდებოდი! ვიცოდი რომ ოდესმე ამ სიტყვებს გავიგონებდი და თან შენი პირიდან.'
- შენც გუყვარვარ?!- არ მომშორებია ისე მკითხა.
- ვერც კი წარმოიდგენ როგორ! - ახლა კი ხელებუ გამიშვა და თვალებში ჩამხედა.
- როგორ გაზრდილხარ! გალამაზებულხარ! მაგრამ ის იერი კვლავ შენია. ის თვალები, რომლებიც შემიყვარდა.
- შენ... იცი... რამოდენიმე დღის წინ დამესიზმრე! ვერ მივხვდი ვინ იყო ის ბიჭი და დილით, გაღვიძებილმა მისიხატვა განვიზრახე. დავხატე მაგრამ ამოცნობა მაინც ვერ შევძელი. ახლა კი ვიცი ვინცაა! ის ჯეიმია... ის ჯეიმი, რომელიც მე მელოდებოდა! - აბდაუბდა და დაბნეულმა ვუთხარი.
- მე კი მითხრეს რომ მოკვდი... იმის გაზრებაც არ მინდა რა დამემართა იმ დროს....
- ჩემზე ფიქრობდი?!
- შენზე?! განა გავიდა ისეთი წამი როცა შენზე არ მიფიქრია?! გამეცინა.- რა გაცინებს?!
- მიკვირს! მეც მიყვარხარ, მაგრამ მიზეზი არ ვიცი...
- მე გეტყვი! ეს პროტესტია. ჩვენერთმანეთის გადარჩენისთვის ვიბრძოდით. ესეც საკმარისია!
- რა სხვანაირი ხარ! ხმაც დაგბოხებია.
- მზად ვარ ცოლის მოყვანისთვის!- გამეცინა, თვითონაც ამყვა.
- იმედია მეუღლეში გაგიმართლებს!
- მთებს გდავდგამ იმისთვის რომ შენ ჩემი გერქვას!
- მე შენი ვარ! უკვე დიდი ხანია! მხოლოდ ეს ჩვენ გარდა არავინ იცის!
- აქ როგორ აღმონდი?!
- გამეღვიძა და გამოვიპარე.
- შენ რა გაგიჟდი?! ვინმეს რომ დაენახე?!
- დამინახა უკვე! დამინახა მან, ვიმც საჭირო იყო!
- იცი რა მიყვარს ყველაზე მეტად შენში?! ის რომ არაფრის გეშინია!
- იმის არ უნდა შეგეშინდეს რაშიც მართალი ხარ, რადგან ვიცით, რომ ღმერთი ყოველთვის მართალს დაიცავს! - ვუპასუხე და გავუეიმე.
- აი რა მაკლდა! შენ მაკლდი, შემი სულით და ხორცით. შენი სიტყვები და ჩახუტება მაკლდა! - ვერარ გავუძელი და მთელი ძალით მოვეხვიე.
- მხოლოდ შენ მინდიხარ! - ვუთხარი და მის დიდ კაპიუშონში ჩავრგე თავი.
***
- ჩემი წასვლის დროა!- ვუთხარი და ვეცადე მისი უიმედო სახე დამემშვიდებინა.
- აღარ მოხვალ?!
- ხუმრიბ?! აღარასდროს წავალ! დაიმახსოვრე, ყოველ ღამით, აქ ვიქნები!
- რომ არ მოხვიდე?!
- დამელოდე სანამ მესამე ზარი არ დაირეკება! თუ მანამდე არ მივედი, ესეგი გამომააშკარავეს...
- ამას არ დავუშვებ!
- ნუ ღელავ! შენ მე მიცნობ! ამას
არც მე დავუშვებ! - გავუღიმე.
- ეს ჩაიცვი გთხივ! არ მინდა შეგამჩნიონ!- მითხრა და კაპიუშონი გაიხადა. მისი მზრუნველობა მაშინვე დავაფასე და კაპიუშონი გამოვართვი. ჩაცმა დავიწყე. ჩემი სახე ხელებში მოათავსა და მისკენ მიმწია. ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შეერწყმა. სიყვარული! ეს არის სიყვარული! ის არის რაც მე იმ მომენტში განვიცადე. ის სიახლოვე ჩვენს შირის რომელიც ერთს გვხვდიდა.
<><>
დედა ხშირად მეუბნებოდა რომ არ გამათხოვებდა
იმაზე ვინც არ მიყვარს. მაგრამ იმ დღეს... იმ დღეს მე დავტივე ქალაქი სადაც სიყვარულის ხსენებაზე კლავენ. ქალაქი სადაც ბევრჯერ მომკლეს. ქალაქი სადაც ძმა ძმის მტერია. სადაც ქმარი ცოლს სცემს, დედა შვილს და მამა გოგოს ერთი თეფში სუპის მომატების გამო ათხოვებს. ეს ის ქალაქია, სადაც მა და ჯეიმი დავიბადეთ მაგრამ ამ ქალაქმა შეგვიწირა. შეგვიწირა და ვალდებილი გაგვხადა ყველას დავშორებოდით! დავშორებოდით სიცოცხლისა და
სიყვარულის გამო. მაგრამ მაინც ვერ გვძელით! რატომ?! რადგან იქ ვერ დავტოვეთ სიყვარული. წავედით რისკზე და დავბრუნდით! მათთვის უნსა გვეთქვა ის რასაც ერთმანეთს ყოველ ღამით ვეუბნებოდით! აქამდე ჯერ კიდევ ბევრია! მანამდე მე მათ სიყვარულის და სამართლიანობის გამო ბევრჯერ მაწამეს!


[][][]
გადავწყბუტე ძალიან არ გამეწელა მოვლენები და არ დამეტანჯეთ უზრო დიალოგებით (მე თვითონაც არ მიყვარს როცა ერთ რაღაცაზე იციკლებიან:D) მოკლედ, ძალიან დიდი მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ დ. განსაკუთრებით მათ, ვინც კომენტარს მიწერს. შევეცდები ყველა კომენტარი გავითველისწინო:) იმედია გინდათ რომ გავაგრძელო❤️