ცხოვრება ვერაგია,ვერაგიამეთქი ხომ ვამბობ,მაგრამ ამისთვის ყველა მკიცხავს.... არავინ იცის რას მოუტანს ის ისედაც ტკივილისგან დასნეულებულ ადამიანებს.ასე მოხდა ნინუცა გედენიძის ცხოვრებაშიც,ისეთი რამ მოუტანა ვერაგმა ცხოვრბამ რასაც ვერასდროს წარმოიდგენდა,როცა ეგონა,რომ ''მისი'' ალექსი მისი ცხოვრებიდან ცოტაც და სამუდამოდ გაქრებოდა,სწორედ მაშინ დაბრუნდა,უფრო მშფოთვარე და ამოუცნობი გეგმებით...დრო იყო,როცა ნინუცას სურდა ის მისი ყოფილიყო,მაგრამ მან ისე და იმდენი ატკინა,რომ....ახლა მხოლოდ მისი გაქრობა უნდოდა მისი ცხოვრბიდან და სიმშვიდე,მას შემდეგ რაც ''ის მისი არ გახდა'' ეგონა,რომ ცხოვრება ამის შემდეგ აღარაავის გამოიმეტებდა მისთვის,თუმცა ხანდახან გვავიწყდება მოკვდავთ,რომ ეს ცხოვრება და მან ისევ ის ჩვენი ნების საწინააღმდეგოთ მომართა დინება და ვნახოთ ეს დინება მოუტანს მათ ბედნიერებას თუ დიდი ტკივილს?!.....
ნინუცა და ალექსი ისე გავიდნენ დარბაზიდან ნაცნობს არავის შეუმჩნევიათ...მიქროდა ალექსანდრე ნაკაშიძის მანქანა და მიყვებოდა მას გედენიძის ამაყი ქალი ისე,რომ არც კი იცოდა სად,მაგრამ მას მისდამი იმხელა ნდობა ჰქონდა იცოდა არაფერს არასდროს დაუშავებდა და მიუხედავად ყველაფრისა არც არასდროს დააშავებიებდა სხვასაც....ერთ რამეს ვერ ხვდებოდა გედენიძის ქალი,ეს ბედი იყო თუ ბედისგან თამაში და დაცინვა,რაც უფრო უნდოდა ალექსანდრეს გაქცეოდა მითუფრო მის მარწუხებში ვარდებოდა და ახლა უკვე წლების მერე მის მანქანაში იჯდა ისევ და,როგორც ადრე მიჰქროდნენ სალაპარაკოდ,არა უფრო .საკამათოდ.თბილის გაცდნენ,მაგრამ მაინც არაფერი უკითხავს ნინოს,არ აინტერესებდა თუ სად მიდიოდნენ...გრძნობებეს ჰყავდა შეპყრობილი ქალი და ვერ გაეგო,რატომ ექცეოდა მისთვის საყვარელი მამაკაცი ისევ ასე,რატომ უნდოდა ისევ აეშალა მისთვის ვითომ მისდაუნებურად გრძნობები და მერე ისევ გედენიძის ქალს ტკენოდა ისედაც ნატანჯი და ნატკენი ცხოვრება?!....
ალექსანდრეც დუმდა,საჭეს ატრიალებდა და ისიც ბედს აბრალებდა ამ ყოველივეს...ისევ ისე უჯდა მას გვერდით გოგო,რომელიც ყველასგან და ყველაფრისგან გამორჩეული იყო,''ის,ის იყო და არა სხვა'' სწორედ ეს მოსწონდა მასში და ათრობდა.... ნაკაშიძეს გაახსენდა ის საღამო მისდა გასაოცრად ნინუცა,რომ დათანხმდა და სხვა ბავშვებთან ერთად გაჰყვა,რათა სახლში მიეყვანა მანქანით,თუმცა კი რა იცოდა ეს დათანხმება ასე ძვირი თუ დაუჯდებოდა...ყველაზე ბოლო მიიმიყვანეო უთხრა ნინომ და ისიც უსიტყვოდ დათანხმდა...როდესაც ქალაქის ცენტრში აღმოჩდნენ,სწორედ მაშინ დაიწყო ამდენ ხანს მდუმარე ნინომ ლაპარაკი,რამაც მთელი გასული ჟამი ძვირად დაუჯინა ნაკაშიძეს და მწარე გაკვეთილიც მიაღებინა,სწორედ მაშინ მიხვდა,რომ ის არ იყო ჩვეულებრივი გოგო და ის სხვებს არ გავდა,რაც ძაალაუნეუბურად მოითხოვდა სხვანაირ მოქცევას... ნინუცას ხმის გაღება და ალექსანდრეს გაცხარება ერთი იყო...
იცი,ჩემს ცხოვრებაში სულ რომ ქუხს და ელავს?! შენ იცი ეს ყოველივე,რომ დავმალო რად მიჯდება?იცი რა გამოვიარე?არა რათქმაუნდა,მე ბავშვობა არ მქონია,არ მყოლია ბავშვობაში შენსავით ირგვლივ ''ამალა'',მაგრამ მე შევძელი და გადავდგი ერთი ნაბიჯი...იცი დედა და მამა,რომ მენატრებოდნენ და ვეღარ ვუძლებდი ამ მონატრებას ჩემი პატარა ძმა მწმენდა ცრემლს და სწორედ ეს ცრემლი და ჩემი ძმის ცრემლები მაუწყებდნენ იმას,რომ უნდა მებრძოლა და არა მეცხოვრა...შენ,რომ ყველა გეხუტებოდა და გეუბნებოდა,ამას გაგიკეთებთ და იმასო,მე ვლოცულობდი,რომ მამა გადამრჩენოდა და ნათელი დღის იმედი არ დამეკარგა,მაგრამ.....შენ,რომ გათამამებდნენ მე ცხოვრება,მაჩოქებდა და სისხლსს მადენდა გულიდან ,მაგრამ ჩემი ძმის ხათრით ისევ ვდგებოდი რათა ვყოფილიყავი მისთვის მისაბაძი...შენ ამ ყოველივეს იაზრებ და ხვდები რა გამოვიარე მცირედით მაინც?!!! ვერა ვერ ხვდები...ალექსმა საუბარში ჩართვა მოინდომა,მაგრამ ნინომ იმ წამსვე რეაგირება მოახდინა და გააჩუმა შენ მომისმენ!!!...
ადრე თუ ვფიქრობდი,რომ გატუტუცებული ბიჭი იყავი მამიკოს ფულებით ახლა მართლაც დავრწმუნდი,რომ ასეა,შენ ერთი გატუტუცებული ბიჭი ხარ რომელმაც არ იცის თუ რა არის ცხოვრება და ვინ არიან ადამიანები,მისთვის...
როგორ გაბედე და ასე მოიქეცი?!შეენ მე ვინ გგონივარ?! ვერ მიხვდი კიდევ,რომ მე სხვებს არ ვგევარ?ჰაა?!
რას ნიშნავს შენი და მაღლაკელიძის საუბრები და ნამიოკები?! იცი სად შევცდი?მე,რომ სხვისი ნათქვამი გავიმეორე და თანაც ისეთებთან ვითომ ჩემი დაქალები იყვნენ და შენდა მას მოგიტანეს ენები!... ხო მართალია მე ვთქვი,ოღონდ ხმამაღლა სხვისი ნათქვამი,რომ''ნაკაშიძე მხოლოდ სახელაადაა ჩემი სინამდვილეში კი მაღლაკელიძე უპაჭუნებს და უქაჩავს თვალებსთქოო!'' ნახევარი წელია თითქმის მიცნობ და მიხვდებიოდი,რომ მე აღიარება არ მიჭირს ჩემივე ნათქვამზე პასუხისმგებელიც ვარ,აი აქ შევცდი სხვაგან არა...იცი აქამდე,რატომ გითმენდით ორივეს?!მეგონა შენ მოეგებოდი გონს,რათა ჩვენ ერთმანეთს ადრეც მითქვამს და ახლაც გეტყვი ძაალიან ვგევართ,ოღონდ ჩემს ნამდვილ ''მეს'' გევხარ და არა ყოველდღიურ ნიღბიანს!!! ჩემსკენ გამოხედვასაც გიკრძალავ,შენ ერთი თავხედი ბიჭი ხარ!როგორ გაბედე ეს ყოველივე,როგორ გაბედემეთქი,ნინუცა უკვე ყვიროდა,აქ უკვე ნაკაშიძეს მოთმინების ფიალა აევსო სიჩქარის მუხრუჭს მიაჭირა ფეხი და ქალქის გარე უბნისკენ აიღო გეზი,მიყვებოდა მას გედენიძის ქალი და თან ყვიროდა. ახლა კი ნაკაშიძემ აიღო სადავეები ხელში და;
-ახლა მე მომისმინე და გეყოს,რაებს ბოდავ იცი შენ?!ეს ყოველივე შენს თავზე რატომ მიიღე?რატომმეთქი?ახლა უკვე ნაკაშიძე ყვიროდა...
- მე ვთქვი ეს ყოველივე და აბა ვისს უნდა მიეღო თავის თავზეე? მე და შენ გვქვია პირობითათ შეყვარებულები,რაც შენი დამსახურეება!
-ახლა,მოიცა ეგ ვისი დამსახურებაცაა შენ ჩემზე კარგად იცი,ეგ ყოველივე ანას და სხვა დანარჩენების ბრალია,ეგ ყოველივეც ანაზე ვთქვი...
-ხო ანაზეთქვი და იმას უკლავდი გულს,ხომ ვითოომ? ეს შენი სიტყვებია გახსოვს?!!!...
-კაი,პირდაპირ გეტყვი შენზე გვითხრა მარიმ და შენვე გირტყამდი ნამიოკებს,მაგრამ შენ,როგორც გაიგე ეგრე,მართლა არ იყო დედას გეფიცები...
-დედას ნუ იფიცებ!!ჩემნაირმა გოგომ,შენ შეგიყვაროს კი არა,რომმც მოეწონო შენთვის მოწონებაც ზედმეტია! ზედმეტი!რა გეგონა მიყვარდი და მეკეტებოდა შენზეე?
-ნინო,გაჩუმდი და გადადი მანქანიდან!იქუხა ნაკშიძემ.
-აგივარდა ხო თავში ვაიმე,ამასაც კი ყველაზე განსხვავებულს მოვწონვარო!!! მე შენ არც არაასდროს მომეწონები და შეყვარებაზე,ხო ლაპარაკი ზედმეტია! უკვე ნაკაშიძეს ნინოს სახლთან მიეყენებინა მანქანა და კარი გაუღო და გადმოდიო უბრძანა.შენ ხმის გაგონებაც კი აღარ მინდა ნინო!
-მოგიწევს ნაკაშიძევ!შენ მე სხვებში არ შეგეშალო და არ გეგონოს შენს ''მოტრფიალე ქალთა კლუბში გამაწევრიანებ!!!'' გაიგე?!
-გადმოდი და წადი!
-წავალ და კიდევ ჩემსკენ გამოხედვასაც გიკრძალავ!ყველაფრისთვის მადლობა რაც ჩემთვის გააგიკეთებია! და ღამემშვიდობის!
-მადლობა არ არის საჭირო და მშვიდობით!
ეს იყო ის ბოლო კამათი მათი,რამაც მათი ურთიერთობა წელიწად ნახევრის წინ გაწირა და გააცივა მაღლაკელიძეების ნაირებმა.
ეს გაახსენდა ალექსანდრეს და ტანში გააჟროლა ამ ფაქტზე,როგორ გამოცვლილი იყო გედენიძის ქალი თუმცა ისევ ისე ჯიუტი და ამაყი!
აი,ბედის თამაში თუ არ იყო და სხვა არაფერი,რადგან ისევ ნაკაშიძეს მიყავდა ნინო გედენიძე,ოღონდ ახლა ნაკაშიძე აპირებდა კამათსს!!!
ალექსანდრე,რომ წარსულს იხსენებდა ნინოსაც უნებუდ გაახსენდა გასული დრო და გაეღიმა,და გულში თქვა;
-''ბედი დამცინის,თანაც მწარედ!!!...
ნაკაშიძემ მანქანა ჯვართან ახლოს გააჩერა და გადავიდა...მას მიბაძა გედენიძემაც...დუმილის დარღვევა ისევ ნასვამმა ნაკაშიძემ ითავა...
-ეს ადგილი,ჩემთვის ყველაზე საყვარელი და თბილია.მართლაც ულამაზესი იყო,ჯვარზე მრავალჯერ ნამყოფ ნინოს კი ეს არასდროს შეემჩნია.ისევ ალექსანდრემ განაგრძო.
-არ ვიცი,რატომ მაგრამ ამ ყოველივეს ახლა ვამბობ და იმედია არ არის ძაალიან გვიანი...რაც შენ გამოჩნდი ყველაფერი ამერია,ცხოვრებაშიც და ჩემშიც.
-შენ ახალი თქვი,რამე ეგ ისედაც ვიცი,რომ მე იღბალი,არ მომაქვს არავისთვის,მე მხოლოდ უბედურება მომაქვს ირგვლივ მყოფთათვის!!!...
-გაჩუმდი და სანამ არ დავამთავრებ ხმა აღაარ,ამოიღო ნინო თორემ აქედან გისვრი გპირდები!
შენ ყველაფერი არიე ჩემთან,ჩემს ჯგუფში მოსვლის თანავე ვხვდებოდი,რომ თითქოს მიზანში ამომიღე...ის ერთი თვე,მარტო რომ ვისხედით მედა შენ მასწვალებელთან ალბად ყველაზე მშვიდი და ლამაზი იყო,მთელ ერთ წელში...განაკი ვერ ვხედავდი სხვა ადგილიც ბევრი,რომ იყო ოთახში?!არა მე შენ გიჯდებოდი გვერდით...შენ სხვა იყავი,სადა,ბავშვური და სუფთა...შენი ახსნილი ამოცანა ძაალიან კარგად გავიგე,მაგრამ ყოველთვის განზრახ გექცეოდი ისე,რომ თითქოს ვერ გავიგე,რათა გამებრაზებინე,მაგრამ რას წარმოვიდგენდი,მერე შენს დაწყნარებაზე თუ ვიზრუნებდი...
აქ გაეღიმა,სიგარეტი ამოიღო,მოუკიდა,მიწაზე დაჯდა და განაგრძო.
-იმ ერთი თვის მერე ჩვენი კინკლავი გაღმავდა...სულ მე მეჩხუბებოდი და მსიამოვნებდა,სხვანაირი გოგოსგან ჩხუბი და შენიშვნები.მერე სხვებიც მოვიდნენ და ხანდახან შენს გვერდით ადგილი,აღარ მხვდებოდა,თუმცა მაშველი,რგოლი ისევ ლევანი მასწავლებელი,აღმოჩნდა,გვერდი-გვერდ დასხედითო,ხშირად გვეუბნებოდა...მერე გამოჩნდა გელაძე და მან ყველაფერი არია,მე 6 წელი დავდიოდი ლევანი მასწავლებელთაან და ასევე გელაძეც,მაგრამ არასდროს არ მომწონდა მე ის....შენ მასთან გაიხსენი და შენი კისკისის და ყვირილის მიზეზი უკვე ნახევრად ის გახდა და არა სრულებით მე,როგორც თავიდან მეძახდი:''ნაკაშიძე!!!''მერე ის მოგისვა ცალი მხრიდან ლევანმა გვერდით და სულ გაწამებდა...მე ვბრაზობდი და აქედან მე გიტევდი,საბოლოოდ კი შავი ქამრის მფლობელი ფარატინა,მაღალი და ერთი გოგო კარგად მიგვბეჟავდი და ჩვენც ვჩუმდებოდით...მერე შენ ამისგამო გიყვიროდა სულ ლევანი გაკვეთილს მიშლიო,5 წელი ერთი ალექსს ნაკაშიძე არ მყოფნიდა,ნერვების მომშლელად და ახლა ნინუცა გედენიძეც მომემატაო,თქვენ და-ძმა ხომ არ ხართოო?
-''ეგ ჩვენს მშობლებს კითხეთო'' ერთხმად ვთქვით და ორივემ გადავიკისკისეთ და უფრო გავაღიზიანეთ ლევანი....ყოველ მეცადინეობაზე იმას გვიმეორებდა,რომ ჩვენ ერთნაირები ვიყავით და არაფერი შეგცვლიდა!!!მერე გავარდა ხმა შენთან,რომ მე მიყვარდი,ჩემთან კი პირიქით..რაზეც შენ ერთ ამბებს ტეხდი და მე და ლევანი მასწავლებელი უფრო გაღიზიანებდით,შენ კი ორივეზე იყრიდი გვარიან ჯავრებს. მე ყური გამიხვრიტე კალმით და სისხლი მადინე,ლევანს კი ნერვები დააგლიჯე და ხმა ჩაუწყვიტე,გეყოფას ძაახილით...და მერე მთელი ერთი კვირა ყვავივით ჩხაოდა,რაზეც ყველა შენ გიხდიდა,მადლობას შენ კი ჩუმად ბოდიში მოუხადე მასწავლებელს,მე კი ეს გავიგე,ლევანმა მითხრა. გასაკვირიც იყო ალბად ისიც,რომ ''ყველა ნინუცას გეძახდა ჩემს გარდა მე კიდევ ნინოს და თუ მარტო ვიყავით ''ნიიი''...
ღიმილი მოგვარა ამ ფაქტის გახსენებამ ალექსანდრე ნაკაშიძეს.
-იცი მაშინ ყურზე მეტად თავმოყვარეობა მეტკინა,ყურიდან გამოსული სისხლი კიამ ყოველივეს ძახილად ვაქციეეე..ვიცი ინანე არა იჯავრე,შენი საქციელი,მაგრამ სიამყეს ვერ გადააბიჯე და არც კი მკითხულობდი როგორ ვიყავი...ამ ყოველივეს შემდეგ ჩამოკრა ზარმა,ზარმა,რომელმაც შეცვალა გაააცივა და დაზაფრა ჩვენი ურთიერთობა..იცი,ამ ამბავში და მარის მოტანილ ენას,რომ დავუჯერე იქ მივქარე შენთან...მერე შენ რომ მეცადინეობაზე ხმა,არ გამეცი და შენი მომცინარე სახე და კისკისის ხმა ვერ გავიგონე,მეტკინა,ამიტომ გითხარი მე არ მელაპარაკები,მარტოთქოოო?! შენ კიდევ სალაპარაკო,მაქვსოოო....ვერ გავიგე რა გბუტავდა...ისევ ლევანი აღმოჩნდა ჩემი მშველელი და სიტვაცია ამიხსნა,რამაც გამაცოფა,ჩემს გარდა ყველას ყველაფერი ცოდნია მე კიდევ....აი,მაშინ რომ გამირჩიე საქმე და თქვი ჯგუფიდან წავალო და უშიშრად პირში მითხარი ყველაფერი,მივხვდი,რომ დამერხა შენთან....მერე რამდენი ხანი არ მცემდი ხმას,მერე გამეცი,''შაშ-ბეშ, დუშაშიც'' ვითამაშეთ და თავიც გამიტეხე,ორი კოპი მქონდა,თავიდან შენი დახრჩობა მინდოდა,მაგრამ მერე მე ვიცინოდი ამ ფაქტზე საჯაროდ და შენ უფრო ბრაზდებოდი...გინდა გამოგიტყდე,რომ გითხარი ნუ მიყვირი მეშინია შენითქოო,სიმართლე იყოო,მართლა საშიში ფიგურა იყავი,მაშინ...მერე იყო ის,რომ მთელი ქალქი ჩვენზე ლაპარაკობდა,პოპულარობის ზენიტში მე ვიყავი და შენც აგიყვანე,ლევანი და ბავშვებიც სულ ჩვენზე საუბრობდნენ...მერე თორნიკეს და ანას ენების გამო,გამოვშტერდი და დაგიწყე თითქოს დამცირება,სინამდვილეშ კი თავი მე დავიმცირე ეგრე რომ მოვიქეცი. შენ კიდევ ვაჟკაცურად მოიქეცი და დამელაპარაკე ორი კვირის მერე,წეღან მოვდიოდი და ყველა შენი სიტყვა გავიხსენე,მაგრამ გამომჩა ერთი,რომ მითხარი''ცუდი სვლა გააკეთეთ ჩემო ალექს,დაგავიწყდათ შენდა მაღლაკელიძეს,რომ მე სვლებს არ ვაკეთებ,მე სვლებით ვთამაშობ''!!! ეს ფრაზა ფბ-ზე ვნახე შენთან წინა დღეს,და ცხოვრების ფრაზად გავიხადე იცი?!აი,ამ კამათის შემდეგ მივხვდი,რომ ან ახლა უნდა გაგცლოდი ან არასდროს! და მე დებილი გაგეცალე,ვცდილობდი არ მეფიქრა შენზე,შენ კი მაშინ გააქტიურდი სულ წინ მიჟდებოდი და ჩემს მოთმინებას ცდიდი..სახლში,რომ მიმყავდი ჩემზე ბედნიერი არავინ იყო...იმ წვიმიან დღესაც მე მიგიყვანე...მერე ფული გთხოვე მე მდიდარმა ბიჭმა შეძლებულ გოგოს შენ,და შენ მომეცი და იცი რა იყო ყველაზე ცუდი შენ მომეცი ეს სასაცილო თანხა და მე ძმა გითხარი!...რაც უფრო გეცლებოდი მით უფრო შემოდიოდი ჩემში,საბოლოოდ დამიპყარი,მაგრამ მერე შენ გაჩერდი,მე გიჯდებოდი სულ ცხვირწინ გაღიზიანებდი,მაგრამ..ის ნინუცა აღარ იყავი...ბოლო დღეს ბოდიში,რომ მოგვიხადე მე და ლევანი მასწავლბელს ამან სულ გამაოოცა,თურმე სხვა გეგემები გქონდა და მაგიტომ გადაახტი სიამაყეს თავზე! გამიხარდა იცი,ჩემი რჩევა,რომ გაითვალისწინე და მონასტერში არ წახვედი,მაგრამ მე არც მოვიწადინე ეგ ყოველივე ნორმალურად....ფუ რა ''ს..ი'' ვიყავი...მერე წავედით ერთმანეთისგან,წასვლის წინ მითხარი''ალექსს არ დავიკარგოთ ერთმანეთისგანო''! მე კიდევ გამ...ი და გაქრობა მოვინდომე,ექვსი თვე ვეცადე,მაგრამ ჩემიდან არ განიდევნე...მერე მოგწერე ფბ-ზე და შენ ჩემდა გასაკვირად მიპასუხე,მერე მოხდა ისე,რომ იმ გოგოს ამორალურმა ქცევამ გამაგიჟა და კიდევ გავბედე შენთვის მომეწერა,შენი მიწერ-მოწერით გავთბი...მერე თემომ მითხრა რომ აქ იყავი და მეც მოვედი,გეძებდი და ვერ გიპოვე...მერე მარის დაბადებისდღე...გიორგი,გიორგის ქცევამ და შენმა გამაბედია ამ ყველაფრის თქმა,გიორგის არ გაეკარო,გაიგეე....შენი აზრით მას გერი დის დაბადების დღე სულ ფეხებზე არ ეკიდა,შენ უნდოდა მათ რეზიდენციაში ეხილე და მაგიტომ...ხშირად ამბობდა:''ერთი გოგო ნინუცა,მაგიჟებსოო'' და შენ აღმოჩნდი ეს გოგო...არ დაგინახო მის გვერდით,თორემ კაცობას გეფიცები ფეხებს დაგამტვრევ და გატკენ ნინო!!!....ვერ გეტყვი,''მიყვარხარსს'',მაგრამ ერთს გეტყვი შენ იმდენად ჩემში ხარ ვიცი,ვერასდროს გავთავისუფლდები შენგან...მე არ ვიცი რას ვგრძნობ შენდამი,მაგრამ ალბად ის დროც მოვა რომ გავერკვევი ჩემს გრძნობებში და ამ დღეს გავიგებთ ორივე ჩვენს მომავალს.
ამ დროს ფეხზე წამოდგა ნინოსკენ მიიწია ხელზე ხელი მოკიდა..
-არ მინდა სხვა ვინმე გეხებოდეს გესმის?!კინაღამ გავგიჟდი გიორგი,რომ გეცეკვებოდა და ხელებს გიფათურებდა!გიკრძალავ ყველა სხვასთან მიკარებას გესმის?! ნინოს ხელზე ხელს უჭერდა ნაკაშიძე და ვეღარ აცნობიერებდა,რომ ტკენდა...გესმისმეთქი?!
ნინომ როგორც იქნა ხელი გამოგლიჯა...
-მეტკინა ცხოველოოო!!!..შემ მე ვერაფერს მიბრძანებ!შენ არავინ არ ხარ ჩემთვის გაიგეე?!მე სულ ფეხებზე ყველა შენი სიტყვა,მე იმასთან დავიჭერ საქმეს ვისთანაც მომესურვება გაიგეე?! და შენ ვერაფერს მიბრძანებ...
-მაგასაც ვნახავთ! მე გაგაფრთხილე გიორგისთან დაგინახავ და ფეხებს დაგამტვრევმეთქი და შენ თუ გინდა მიდი ცადე, და ნახავ,რასაც გიზამ!!!
-აქამდე სად იყავი ამ ყოველივეს თუ ფიქრობდი ჰაა?სად? გამოგელია ''შენს მოტრფიალე ქალთა კლუბში ქალები''?! მე რომ მომადექი?! მაშინ რომ მომწერე 6 თვის მერე რატომ მიწოდე „დაიკო“ თუ რაიმეს სხვას გრძნობდი?!....
-არა,არ გამომლევია და არც გამომელევა!შენ სხვა ექსპონანტი ხარ ჩემს კლუბში!,რაზეც სილა გაარტყა ნინომ ალექსანდრეს და მეორე,რომ მოუქნია,ხელი დაუკავა და უთხრა:
-არასდროს,არასდროს გესმის,არასდროს არ გაბედო,რომ გამარტყა!!! ახლა კი ჩაჯექი მანქანაში,შენნაირ ქალზე ჩემმნაირმა კაცმა ამდენი დრო,რომ დაკრგა აქ სიტყვები ზედმეტი იყო!შენ მაინც ყოველთვის იგებ ყველაფერს როგორც გაწყობს და გინდა! ის დრო მენანება შენზე,რომ დავკარგე და ის წამები შენით და უშენობიით ერთად,რომ მტკიოდა!!! გამწარებულმა გამოცრა ალექსანდრემ ეს სიტყვები და ამით საბოოლოოდ გაანადგურა ნინუცა,რომელსაც უკვე გულიდან სდიოდა სისხლი.

ნაღვლიანი თვალებით უყურებდა ალექსანდრე გზას.მთვარის შუქზე მისი თვალები ვარსკვლავებივით კაშკაშებდნენ,რას არ მივცემდი ეხლა ოღონ მის თვალებს შევეხო-მეთქი,გავიფიქრე და ჩემი თავის მე თვითონ შემრცხვა,როგორ შემეძლო ასე მოვქცეულიყავი და ამზე მეფიქრა ისევ,ნუთუ ამდენი დრო ტუყილად დავკარგე?!მისმა გარეგნობამ გონება დამიბინდა,თვალებზე ცრემლი მომადგა,მაგრამ სიამაყემ არ მისცა საშვალება მას,რომ გზა ეპოვათ ჩემს ღაწვებზე...
განადგურებული მივედი სახლში,მაგრამ როგორ შევიმჩნევდი იმას თუ რაც გავაკეთე,დავკარგე ის ვისითაც ვიწვოდი,მტკიოდა და მაინც ვცხოვრობდი...გაღიმებულმა შევაღე კარები და ლამპიონებით განათებულ ეზოს თვალი მოვავლე...წუთით ვინანე,რომ ამ ქვეყანაზე დავიბადე....რთულია იცხოვრო შეცდომების გარეშე,მაგრამ მე არასდროს მიცხოვრია შეცდომებით,ეს ყველაზე დიდი შეცდომა იყო რაც კი ამ 20 წელიწადში გამიკეთებია,შეცდომა რომელიც არ ვიცოდი,როგორ უნდა გამომესწორებინა....ცრემლები წამომცვივდა,ის მე სიყვარულში გამომიტყდა და მე კი რა გავაკეთე...მიკვირდა ამ ორ წელიწადში,რამ გამოცვალა ის ასე?!როდის იყო ასეთი მკაცრი და ნაღვლიანი?!....ცრემლები შევიმშრალე და სახლში შევედი,გოგოები ტელევიზორის ყურებაში ისე იყვნენ გართულები,რომ ჩემი მისვლა ვერცკი შეამჩნიეს...
საღამომშვიდობისა.დაბალ ხმაზე ჩავილაპარაკე და ჩემი ოთახისკენ წავედი.
-ნინ..რა მოხდა?ინტერესით ჩამხედა სალომემ თვალებში.
-რა უნდა მომხდარიყო არ მესმის,უბრალოდ ძაალიან ბევრი ხალხი იყო, დავიღალე.
-თვალები ცრემლიანი,რატომ გაქვს?შენ რა იტირე?
-ძაალიან დავიღალე სალომე,უნდა დავიძინო. ხვალ ვილაპარაკოთ. უკვე ხმა მიკანკალებდა და თავს ძლივს ვიკავებდი,რომ ქვითინი არ ამვარდნოდა.
***
კაბა პირდაპირ იატაკზე მოვისროლე და ლოგინში შევძვერი,ვტიროდი მანამდე სანამ გული არ დავიმშვიდე და სანამ კარგა გვარიანად არ დავნამე ბალიში ცრემლებით.
ნინოს გაახსებდა,ერთხელ როგორ უთხრა ალექსმა,''ყველა მამაკაცი შეიძლება მართოს ქალმა,მაგრამ მე ვერავინ მმართავს,რადგან მე არ ვგავარ სხვა დანარჩენებს'',გაახსენდა და ცრემლები ისევ მოადგა თვალებზე...
-რატომ ღმერთო,რატომ?რატომ გამოჩნდა ისევ ჩემს ცხოვრებასი?თანაც ასე ბობოქარი ვნებებით? კარგად ვიცნობ,ამ ქცევებს ის დაცინვად და აგდებად მიიღებს ჩემგან და არასდროს მაპატიებს,ვერც მე ვერ მოვუხდი ბოდიშს,საამისოდა თქხენც ხომ იცით უფალო,რომ ძაალიან ამაყი ვარ?!....მთელი ღამე ტიროდა ნინუცა,გამთენიისას ჩაეძინა.
დილით მზის სხივებმა უხვად მომაყარასახეზე სითბო.მთელი სხეული მტკიოდა. თვალები ძლივს გავახილე..წუხანდელი ტირილისაგან დამსიებოდა და ცამწითლებოდა..ახალი დღე იდგა,მაგრამ გულში სევდა არ გამქრალიყო.ახალ დღეს ახალი ტკივილი მოჰქონდა ჩემთვის...მაგრამ თავი ვაიძულე ცხოვრებას არ დავმორჩილებოდი,ხალათი მოვიცვი და ფეხშიშველი ჩავედი დაბლა...სახლში არავინ არ დამხვდა,რამაც ძაალიან გამახარა.უეცრად მობილურის ზარმა შემაკრთო,დავხედე და ირაკლი იყო ჩემი ჯგუფელი,არავის თავი არ მქონდა,მაგრამ ვუპასუხე თანაც უნივერსიტეტში წასვლასაც არ ვაპირებდი.
-ხო,ირაკლი.
-გოგო შენ,ნორმალური ხარ სად ხარ?გუშინ სად გაქრი?რამდენი გირეკეთ და გეძებეთ იცი?სახლსიც მოვედით შენთან მაგრამ არ დაგვხვდი სად იყავი?ირაკლიმ ტონს ძაალიან აუწია,რამაც ძაალიან გამაღიზიანა და არც მე დავაკელი.
-საქმე მქონდა და ეს შენ არ გეხება და ტონი შეარჩიე ირაკლი.
-იცი ჩვენ რა დღეში ჩავარდით?მთელი რამე არ გვიძინია.დღეს არც უნივერსიტეტში რომ არ გამოჩნდი მთლად პიკი იყო სად ხარ?
-გეუბნები საქმე მქონდათქო და მორჩით...ბოდისს გიხდით,რომ შეგაშინეთ. ლექტორს უთხრაი რომ,დღეს ვერ მოვალ...პრობლემები მაქვს და უნდა მოვაგვარო.
-კარგი,მაგრამ მოგიწევს აგვიხსნა სად იყავი. ხო გოგოებს არაფერი ვუტხარით,ხომ იცი მაგათი ამბავი. ნიკუშამ თქვა;მე გავიყვანე სახლსი სეუძლოდ იყოო და ესე თქვი შენც.
-კარგი,მაადლობა.შეხვედრამდე. გავუთისე ტელეფონი და გადავწყვიტე მთელი დღე მებოდიალა ქალაქში.ჩავიცვი სპორტულად და გარეთ გავედ,ვიგრძენი ჩახუთულობა და მომაწვა ცრემლები.
კარგა ხანს ვიბოდიალე,ბოლოს ერთ მერხზე ჩამოვჯექი და დავიწყე უაზროდ ყურება ირგვლივ,დავინახე რამდენიმე წყვილი და ცრემლებმა უმალ იპოვეს გზა ჩემს რაწვებზე,მაგრამ მე მათი შეჩერება არ მიცდია,უეცრად ვიგრძენი,რომ ვიღაც მომიჯდა გვერდით და თბილი ხელი დამადო მხარზე,თავი მივაბრუნე და დავინახე მოხუცი სათნო ქალი.ცრემლიანი თვალებით ჩავხედე თვალებში.
-კაცია ხომ ამ ყოველივეს მიზეზი?
შემაკრთო მისმა ნაზმა ხმამ.
-ნუ გეშინია შეგიძლია მენდო.კაცია ხომ ამ ცრემლების მიზეზი?
უხმოდ თავი დავუქნიე.
-მერე ის არ იცი,რომ არცერთი კაცი არ იმსახურებს ჩვენი ქალების ცრემლებს?! და გაიღიმა,თავზე ხელი დამადო და მომეალერსა.
-როგორ არა არის. სამი კაცია ასეთი. მამა,ძმა და ვაჟიშვილი. მეც გავიღიმე და ტირილს ვუმატე.
-მაგაში მართალი ხარ,ასეთი მხოლოდ სამი კაცია. მაგრამ მეეჭვება შენ ამ სამთაგან ერთერთზე,რომ ტიროდე...მომიყევი,მიდი და გულიც დაისვენებს და იქნებ ისეთი რჩევაც მოგცე,რომელიც დაგეხმარება.
მეც მიყვარდა ოდესღაც ასე..
-კი,მაგრამ მე არ მიყვარს..
-კარგი ვთქვათ,რომ არ გიყვარს,თვალები,რომ გყიდიან ჩემო ლამაზო?!
შევიყვარე მთელი გულით კაცი,რომელმაც ბევრი ტკივილი მომაყენა,მაგრამ მაინც მიყვარს,დღემდე...მან ყველაზე ძვირფასი საჩუქარი მაჩუქა,შვილი...ვაჟიშვილი,რომელიც ვიცი,რომ არასდროს მიმატოვებს და არ წავა ჩემგან,მასაც გიორგი ქვია და მამის ალიკვალია... 18 წლისანი ვიყავით ერთმანეთი,რომ გავიცანით,მეგობრის ქორწილში,ერთი ნახვით შეგვიყვარდა ერთმანეთი,მერე მე ისეთი შეძლებული არ ვიყავი,მისმა ოჯახმა დამიწუნა..მპირდებოდა,რომ მაინც სულ ერთად ვიქნებოდით,მაგრამ ერთ დღესაც ცოლი შერთო დედამისმა..მე უკვე მაშინ ფეხძიმედ ვიყავი მისგან...მიდიოდა დრო და ტკივილი უფრო და უფრო მიღმავდებოდა...ერთხელაც,არ მოსულა ჩემს სანახავად,მან არც კი იცოდა,რომ ორსულად ვიყავი.მერე რამოდენიმე წლის შემდეგ გამოჩნდა და იცი რა მითხრა?!
უარყოფის ნიშნად თავი გავუქნიე.
-ვერ დაგივიწყე უშენოდ არ შემიძლია და ჩემი საყვარელი გახდიო!.მეგონა მაშინ დამთავრდა ჩემთვის სიცოცხლე,მაშინ ჩემი პატარა გიორგი უკვე 4 წლის იყო,მამამისი კი უკვე დიდი კაცი იყო.მერე კიდევ გავიდა ხანი ტანჯვით გავზარდე შვილი და უკვე 16-ის რომ გახდა,მკითხა მამაჩემი ეს კაცი ხომ არ არისო და გაზეთში ამოჭრილი დიდი ბიზნესმენის გიორგი მაშუკელის ფოტო,მაჩვენა,რომელსაც ძლიერ გავდა ის...არაფერი არ მითქვამს და არაფერი არ უკითხავს მასაც,ყველაფერს მიხვდა.მერე ერთ დღესაც გავიგე,რომ ავარიაში მოყვა ის,მაშინ უკვე 36 წლის ვიყავი და ერთჯერაც არ გამიხედავს სხვისკენ.მითხრეს,რომ სიკვდილის პირას იყო და წავედი მის სანახავად.პალატაში შევედი,თვალებს ძლივსღა ახელდა,ბოდიში მომიხადა ყველაფრისთვის და მითხრა თუ გადავრჩები ახლა დამპირდი,რომ ერთად ვიქნებითო,მე კი პასუხის ნაცვლად გიორგი შევუყვანე პალატაში,ვიცოდი შვილი არ ყავდა და ყველაფრის მიუხედავად მინდოდა სტიმული ქონოდა,რომ ეცოცხლა...ცრემლები მოდიოდა,უთქმელად მიხვდა ყველაფერს გულსი ჩაიკრა ჩემი გიორგი,მერე მეც და ასე განუტევა სული,მთელი ქონება თურმე ჩემთვის დაუტოვებია,მაგრამ განაკი რა იყო ეს ყოველივე ამ იმ დიდ სიყვარულტან ან კიდევ იმ დიდ ტკივილთან?! დღეს უკვე 55 წლის ვარ და სხავ კაცისკენ ერთჯერაც არ გამიხედავს კიდევ,ისევ ისე ძლიერ მიყვარს და მისი ხსოვნით ვცხოვრობ. ერთმა გიორგი,მაჩუქა დიდი სიყვარული და ტკივილი,მაგრამ ასევე ყველაზე ძვიოირფასი ..ერთმა გიორგიმ თუ მიმატოვა ვიცი,რომ ეს გიორგი არასდროს მიმატოვებს...
ცრემლები აუბრჭყვიალდა ნუცა დეიდას თვალზე,ხნეს მისთვის ვერაფერი დაეკლო ულამაზესი ქალი იყო,გაოცებული ვიყავი მისი მონაყოლით და ხმას ვერ ვიღებდი.
-იმ ერთმა შეცდომამ რაც გიორგიმ დაუშვა მეც დამტანჯა და ისიც.ასეთი არ დაუშვა შენც ჩემო გოგო.
ეს მითხრა და შუბლზე მაკოცა,რაც ძაალიან მესიამოვნა.
მერე ჩემდაუნებურად მე ჩემ,ი ამბის მოყოლა დავიწყე.
-ზაფხული იწურებოდა უკვე ალექსანდრე,რომ გავიცანი,ერთ მასწავლებელთან ვემზადებოდიტ. იცით სანამ მას გავიცნობდი და ვიზუალურად ვიხილავდი. მხოლოდ მისი სახელი და გვარი გავიგე. ალექსანდრე ნაკაშიძე,მიზნად გავიხადე და დავიფიცე,რომ ის ''შენ ჩემი გახდებიმეთქი''...მიზანს ყოველთვის ვაღწევდი...მერე იმ სარამოს ვიხილე პირველად,და სემოაღწია ჩემს გულში თურმე,მაგრამ მე ეს ცოტა მოგვიანებიტ ვიგრძენი. მე არ ვგევდი და არც ვგავარ სხვა გოგოებს.ის იჩენდა სულ სითბოსადა ყურადღებას ჩემს მიმართ...
მოვუყევი ყველაფერი ის ღამის ჩხუბებიც,და დამშვიდობების დღეც,ისიც თუ როგორ შევხვდით ერთმანეთს ტაძარში და თითქოს ვერ მიცნო,როგორ მელოდებოდა მორჩილად ''წმინდა გიორგის'' ხატის წინ,როდის დავასრულებდი ლოცვას,რომ მერე მას ელოცა...ყველას როგორ ეგონა,რომ ჩვენ ერთად ვიყავით,სინამდვილეში კი ჩვენ ერთმანეთის ტელეფონის ნომრებიც კი არ ვიცოდით,მხოლოდ მეცადინეობაზე ვურთიერთობდით და ხანდახან საბრები ფლირტში გადაგვდიოდა,მაგრამ თითქოს ვერ ვხვდებოდით ისე ვატარებდით...ქუჩაში ერთმანეთს არ ვესალმებოდით და თავს ვარიდებდით ერთმანეთს...ყოველი ცუდი ამინდი კი მოასწავებდა იმას,რომ მე ალექსანდრეს აუცილებლად გავყვებოდი სახლში,რაც თითქოს სხვებთან ისე ჩანდა,ერთად ვიყავით და მიყვარდა...სინამდვილეში კი დღესაც არ ვიცი,მიყვარს თუ ეს უბრალოდ აკვიატებააა....წუხანდელი საუბარიც ვუამბე და თითქოს გულზე მომეშვა...
ნუცა დეიდა,მისმენდა ამ ყველაფერზე ყურადღებით,ხან მოეღრუბლებოდა სახე ხან კი რიმილი გადაეფარებოდა ამ ღრუბელს...
-ჩემო ლამაზ თვალებავ,დიდ გრძნობაში გაქვს ფეხი შედგმული და შენ ამას უჩემოდაც ხვდები...შენ ამ ბიჭს საკმაოდ ბევრი უტანჯიხარ,დაუმცირებიხარ,მაგრამ სწორი უთქვამს მას შენთვის,რომ;''რაც უფრო ვცდილობდი შენს დამცირებას და მე ჩემს თავს ვიმცირებდი მით უფრო და ვმდაბლდეოდიო!''...თქვე ვერ ხვდები,რომ ერთნაირად ხართ?სენ გტკიოდა ეს ორი წელი და მასაც თურმე...შენ რომ ცადე იმ აბიტურიენტობის პერიოდში დაახლობა,ის გარიდებდა თავს...ის,რომ ცდილობდა სენ,მაგრამ სენ ამას ისე კარგად ვერ აკეთებდა,რადგან მამაკაცი სხვააა...დრო გავა და ყველაფერი დალაგდება.დრო ტკვილს დაფარავს.ერთი კი იცოდე;''თუ ის შენი საბედოა ის სენ დაგიბრუნდება,თუ არა და წავა და მოვა სხვა!'' ამაზე გაეცინა,მასაც და მეც. გული იცი სენი სიტყვებით მას შენ ახლა,რომ გტკივა იმაზე ასჯერ უფრო ძლიერ ეტკინა! სენ მას იმ წარსულის ტკივილებს ვერ პატიობ,შეყვარებული მყავსო,რომ ამბობდა მთელს ქალაქში და ასევე მთელი ქალაქი,რომ ლაპარაკობდა ''თქვენზე''...ასევე ვითომ იმ დამცირებებს და იმას,რომ ადრე არ გითხრა ეს ყოველივე 2 წლის წინ.
-მართალია ნუცა დეიდა.... მე გოგოს,რომელსაც ერთდღეს ეს სიამაყე დაღუპავს,მეგონა რომ სიყვარული არ არსებობდა სინამდვილეში კი ღმერთმა ისე უცებ გამომიგზავნა,მაგრამ მაინც არ ვიჯერებ.
იცით ალექსანდრე სულ დაუღალავად მეკამათებოდა,რომ სიყვარული არსებობდა,მე კი ვუმტკიცებდი,რომ არ არსებობდა...მის გარეშე თითქოს ყველაფერმა ფერი დაკარგა ამ 2 წელში... მასწავლებელთან,როცა მივდიოდი მაგი სახლის გვერდით უნდა გამევლო თვალს ვაყოლებდი,ხოლმე თუმცა ახლა არაფერს აღარ აქვს აზრი...ვერცერთი ფიცი ვერ შევასრულე.... ამბობენ:''ყველა ადამიანი ძლიერია სან მის სისუსტეს არ შეხვდებაო!'' მეშინია ჩემი სისუსტე არ იყოს ნაკაშიძეც.
ნუცასთან საუბარმა დამამშვიდა,სახლისკენ ავიღე გეზი,გზაში მობილურის ზარი მოხვდა ჩემს ყურთა სმენას.უცხო ნომერი იყო,ის მეგონა თუმცა...
-გისმენთ.
-ნინო გედენიძე ხართ?
-დიახ.
-მე მიხეილ კახიას მდივანი ეკატერინე ვარ,თქვენ განცხადება გქონდათ ჩვენს ფირმაში შემოტანილი,მიუხედავად იმისა,რომ სწავლა არ გაქვთ დამთავრებული და სულ რაღაც მეორე კურსზე ხართ,ბატონმა მისამ გადაწყვიტა აგიყვანოთ,როგორც დამხმარე არქიტექტორი.ხვალ დილით მობრძანდით რათა განრიგი გაარკვიოთ,თქვენდა ბატონმა მისამ.
-ენადამებლუკა,დიახ,აუცილებლად მოვალ,ძაალიან დიდი მაადლობა,მაგრამ როგორც წესი თქვენნაირი დიდი სამშენებლო კომპანიები არ იყვანენ ჩემნაირ გამოუცდელ და დამწყებ არქიტექტორებს რა მოხდა?
-ეს გამონაკლისი შემთხვევაა. თქვენ ლექტორებმა ძაალიან კარგი რეკომენდაცია გაგიწიეს და თქვენ მიზანსწრაფულობაზეც ისაუბრეს ასე,რომ...ხვალ გელით.
-შეხვედრამდე.

***
სიხარულისგან დავფრინავდი დილით,თუმცაღა ალექსანდრე,მაინც მტკიოდა თანაც მისგან არაფერი ისმოდა.
კომპანიაში,მივედი და ნერვიულობამ იმატა...დავაკაკუნე კარზე და სათნო, შუახნის,სიმპატიურმა მამაკაცმა დამხვდა შიგნით.
-დილამსვიდობის,დაბალხმაზე ვთქვი.
-მსვიდობა,ნუ მოგიშალოს უფალმა სვილო,შენ ალბატ ნინუცა გედენიძე ხარ,ხომ?
-დიახ.
-სენ ალბად გიკვირს ხომ,რომ აგიყვანეთ?თანაც დამხმარე არქიტექტორად და არა მენეჯერად რაზეც სივი გქონდათ შემოტანილი?!..
-დიახ.
-შენ საუკეთესო სივი გაქვს დამწყების,თანაც კოტემ და სხვებმაც რეკომენდაცია ისეთი გაგიწიეს უუხ...გაიცინა. ერთი ეს მითხარი ასეთმა პატარა ასაკის გოგონამ,როგორ შეაყვარე ყველა შენს ლექტორს თავი?
-არვცი,უბრალოდ ვიყავი ის მათთან რაც რეალურად ვარ და არა შენიღბული.
-რა ნიღბებს ატარებ?ეს ლამაზი პირ-სახე ნიღაბია?!!! გაიცინა..მეც გამეღიმა ამაზე.
-ნუ ღელავ შვილო,შენხელა,რომ ვიყავი მეც არ მქონდა გამოცდილება,მაგრამ დღეს უკვე დიდი ინჟინერ-არქიტექტორი ვარ და ეს ფირმაც დაავარსე.ჩემთვის შანსი არავის მოუცია ასე მცირე ასაკში,მე კი შენ გაძლევ...არაფერზე არ იღელვო,მე დაგეხმარები ყველაფერში. და ხელზე, ხელი დამადო.მესიამოვნა ასეთი ადამიანის გაცნობა.
-მერწმუნეთ ამ შანსს გამოვიყენებ,არ გავუშვებ და იმედს არც თქვენ და საერთოდ არავის არ გავუცრუებ.
-ერთი ის მითხარი,საქართველოში ქალი არქიტექტორი იშვიათია,რამ გადაგაწყვეტია ეს პროფესია?!
-მე ძლიერი ვარ ისე როგორც ეს პროფესია,ჩვენ ორივე ახლისკენ ვილტვით და მაგიტომ,თანაც მამაჩემიც არქიტექტორი იყო,მაგრამ არაფერი არ დაცალდა...
-სამაგიეროდ მე და კოტესაც გვწამს,რომ შენ დიდი მომავალი გაქვს წინ...
იმდენად კარგი ადამიანი აღმოჩნდა ბატონი მიშა,ყველაფერში გვერდით დამიდგა,ბატონი მიშა იყო ის ადამიანი ვისაც დავეყდენი თბილისში,ყველაფერს მასწავლიდა,დამხმარე არქიტექტორიადან უკვე არქიტექორად ვიქეცი.მე ვიყავი ერთადერთი ქალი არქიტექტორი ფირმაში და ეს მომწონდა,მჯადოებდა.
დრო გადიოდა ალექსანდრე არ ჩანდა.თემოს დავურეკე ერთ დღესაც.
-გამარჯობა თემო,ნინუცა გედენიძე ვარ,მიცანი?
-ნინუცა,რას ამბობ გიცანი აბაა არ გიცანი...სად დაიკარგე?
-მე არსად,შენ სად დაიკარგე?შევხვდეთ თუ გცალია.
-კარგი.კორდინატები ჩავინიშნეთ და გავეშურე თემოსთან სალაპარაკოდ.
***
თემოს ნახვა უფრო,იმიტომ მინდოდა,რომ მასზე გამეგო რამე ისინი ხომ ძმაკაცები იყვნენ.თემო გადავკოცნე და დავსხედით კაფეში.ერთმანეთი მოვიკითხეთ და მერე...
-თემო სხვა რა ხდება?მეგობრები,როგორ გყავსს?იმ წამს მიმიხვდა ნათქვამს და კითხვას თემო.
-შენ კერძოდ ერთი გაინტერესებს არა?! გაიცინა.
-მე არავინ არ მაინტერესებს,მე უბრალოდ გკითხე,კარგი შევეშვათ მაგ თემას.
-ეგ სიჯიუტე და სიამაყე დაგღუპავს ნინუცა შენ! არ არის საქართველოში,გერმანიაშია,იმ ღამის შემდეგ რაც თქვენ ისაუბრეთ,წავიდა....
-რატომ?თავი ვერარ შევიკავე....
-რას ქვია რატომ?! შენ ის აბუჩად აიგდე და მისი გრძნობებიც,მას ეგონა რომ ის გიყვარდა თუ არა მოგწონდა შენ კიდევ...ისეთები გაახსენე და აგრძნობინე...არ უნდა გაგერტყა მისთვის,ეგ გარტყმა უდრიდა ყველაფერსო ასე თქვა.უკვე 1 წელზე მეტია რაც წავიდა და არ ვიცი როდის ჩამოვა. ერთს გკითხავ თუ არაფერს გრძნობდი მის მიმართ და მხოლოდ მისი დაცინვა,გამწარება და სამაგიეროს გადახდა გინდოდა რატომ იქცეოდი ისე თითქოს გრძნობა გქონდა მის მიმართ?
-თემო შენთან ამ ყოველივეს გარჩევას და გარკვევას არ ვაპირებ,პრინციპში გასარკვევი არც არაფერი,მე მას უკვე ყველაფერი ვუთხარი რასაც ვფიქრობდი ...იმ გარტყმის ღირსი კი იყო,არ ვნანობ! სად იყო აქამდე?ახლა გართობა და თამაში მოუნდა არა ჩემთან? გამოელია ქალები არა?!....თვალებ დაკვევსებული ეუბნებოდა ამ ყოველივეს თემოს ნინუცა.
-თქვენ ერთმანეთზე მეტი ჯიუტები ხართ,მართალი იყო ლევანი მასწავლებელი;''თქვენ ერთნაირები ხართ!!!''...ორივეს ისე გესმით ყველაფერი როგორც გაწყობთ,ისე იცოდე ის ასეთ ამორალურ ქცევას შენთან არასდროს იკადრებს არასდროს,გაიგეე!!!....მთელი ხმით იქუხა თემომ და ქურთუკის ასაღებად დაიხარა როდესაც ნინუცამ შეაჩერა.
-ასე უთხარი 1 თვეში აქედან მივდივარ 4 წლით და შეუძლია ჩამოვიდეს... მე არ შევაწუხებ...ისიც უთხარი,რომ...მაგრამ არ ღირს….
-ნახვამდის ნინო...
-და ხო კიდევ ერთი თემო,ასე უთხარი გზაზე აღარ გადამეღობოს არასდროს,მე და ის არარსებოს შანსი არაა..... როგორც მან თქვა ის ვერასდროს გაერკვევა ჩემში და ეს ჩემი „ვიზუალით“ და არა „მეობით“ გატაცებაც გაუვლის,თანაც ძაალიან მალე!....
''ჯიუტი ვირები'' ხართ ორივე რაა....
-მე მისდამი არაფერს განვიცდი თემო,არაფერს...და ეს შეიგნეთ შენც და მანაც! მკაცრი ტონით თქვა ნინუცამ.
-მაგას მე ნუ მიმტკიცებ გულს დაუმტკიცე,ნინო..
-რაც არ არის მე იმას ვერ დავუმტკიცებ გულს ასე,რომ.....ნიშნისმოგებით ჩაუკრა თვალი თემოს.....უთხარი და მშვიდა ჩამოვიდეს ამ 1 თვეში,მე არაფერს არ ვთხოვ. მე ის დავამცირე და შურიცვიძიე წარსულისთვის!....ახლა ისევ, ვეღარ ამირევს ცხოვრებას.
-საღოლ შენ! სულ სხვ მეგონე და სულ სხვა შემრჩი ხელთ,მე ამას შენგან არ ველოდი,საღოოლ,შენს შესამკობად სიტყვები არ მყოფნის!
-რა?
-რა რა გოგო,ეს როგორ გაუკეთე?ჰაა?
-ისევე როგორც მან წარსულში! თანაც ჩემს ცხოვრებაში სხვაა...
- მართლაა ვინმეე? ვინაა? მითხარი ნინო..
-მაგას რაიმე მნიშვნელობა აქვს? უდარდელად ჰკითხა გედენიძემ.
-არა,მაგრამ მითხარი მიდი..
-ჩვენს ფირმაში ინჟინერია და მეწილეც...
-შენ მე სხვანაირი მეგონე... შენ კი...
-როგორი გეგონე?რა მე კი...?!
-მეგონა სხვებს არ გავდი შენ იცოდი,რომ რაღაც გრძნობა ჰქონდა შენდამი,შენ კი… მაინც სხვა გაიჩინე.
-ოჰ,რაღაც გრძნობებს რომ ვზდიო მე ეგრე ბევრს ააქვს ჩემს მიმართ,რაღაც გრძნობები. და ისე მიდი დამაჯერე,რომ იმას არავინ ყავს იქ გერმანიაში?!
-ის კაცია და ყავს ნუ რამდენიც მოესურვება იმდენი,თანაც...
-მე ქალი ვარ,საყვარლები და მეძავები მაგისავით ირგვლივ არ მყავს,მაგრამ მყავს შეყვარებული, გიგი ყველაზე კარგი ადამიანი...
-გიყვარს?
-ეგ შენ არ გეხება. ის მითხარი იმას ვინ ყავს ისე მეძავები და ა.ს. ყავს თუ მეგობარი და შეყვარებული ქალი?!
-რაში გაინტერესებს ნინო?! მისდამი ხომ შენ არაფერს გრძნობ?!... თუ მეშლება რამეე??!!! ინტერესიანი თვალებით შეხედა გედენიძის ქალს,პასუხის მომლოდინე თემომ.
-არც ვგრძნობ და არც ვიგრძნობ,მართალია,მაგრამ უბრალოდ თავის გასასამართლებლად მჭირდება მერე…
-ააა....შენ ამ ყოველივეს შემდეგ „მერეზეც“ ფიქრობ?! სასაცილო ხარ პირდაპირ ნინო!მაგრამ იცი რა გეტყვი სხისგან გაგებაას სჯობს ჩემგან გაიგო.... თამთა ხომ გახსოვს?ჩვენთან ერთად რომ ემზადებოდა პერანიძე?
-კი მახსოვს,მაგრამ თამთა რა შუაშ.... და სიტყვა გამიწყდა.ის და თამთა ერთად არიან?! ნერწყვი ძლივს გადავყლაპე.
-ხო...თამთას ის თავიდანვე უყვარდა,შენ რომ გაქცევდა ადრეც ყურადღებას კვდებოდა და რა ცირკებს აწყობდა იცი..მერე ისიც გერმანიაში აღმოჩნდა და...
-ააა,ყველაფერი გასაგებია,მე აქ ვერ მეთამაშა და თამთასთან გაიქცა,მან იცოდა იქ,რომ იყო და მაგიტომ წავიდა იქ! ხომ ასეა თეიმურაზ?! ხმა გაებზრა ნინუცას.
-გაჩუმდი ნინო,გაჩუმდი,მან შენ გითხრა ყველაფერი,მაგრამ… შენ ის ვერ დააფასე და ვერც გაიგე.
-ერთ რამეს გეტყვი...თამთას ხომ იცნობ,როგორია,თავიდანვე ეტენებოდა და ბოლოს შეიტენა მანაც,იმ გამწარებულ გულზე. ეძლეოდა და მიიღოოო....
-იცი რა,ერთნაირები არიან ისინი, დაე ბედნიერები იყვნენ ერთად! ასე უთხარი შენს ძმაკაცსს დიდ ბედნიერებას ვუსურვებ,მთელი გულით!
-კარგი გადავცემ! დარწმუნებულივარ ისიც დიდ ბედნიერებას გისურვებს,შენს ინჟინერთან! უნდა წავიდე..ნახვადის ვერ გეტყვი,უფრო მშვიდობით შეფერის ამ ყოველივეს.... მშვიდობით ნინ! მხურვალედ აკოცა გედენიძეს ლოყაზე და და დატოვა.
კაფიდან მეც უმალ გამოვვარდი და ცრემლებმა გზა მონახეს ვტიროდი და მეწვოდა მთელი გული...რატომ?სხვა ყოფილიყო ოღონდ თამთა არაა,თამთა არაა,არაა!!! ბოლოს ვიყვირე და ეკლესიის წინ მუხლებზე დავეცი.არა,თამთა,არა...წამოდგომა გამიჭირდა,მაგრამ წამოვდექი და მივედი სახლში..მეორე დღეს ისევ სამუშაო დღეები დღეებს მიყვებოდა მე მტკიოდა უმისობა.რამდენიმე დღეში ჩემი ძმის დაბადების დღე მოდიოდა...გრანდიოზული მინდოდა რაღაც..რესტორანი დავჯავშნე,ახლობლები,მეგობრები,მისი ძმაკაცები დავპატიჟე...ჩემი ბიჭი 18 წლის ხდებოდა...შევიკრიბეთ რესტორანში,სულ არ მეხალისებოდა არაფერი,მაგრამ ნიკო ამას ნამდვილად იმსახურებდა,საუკეთესო ძმა იყო...მისი და დედის გარდა არავინ გამაჩნდა ამ ქვეყანაზე. დედას და ნიკოს,რომ სევხედე გული შემეკუმსა,მამა არ იყო,როგორ მენატრებოდა.დედაჩემი უზადო სილამაზის ქალი იყო,შენ გევხარო მეუბნებიან,მაგრამ დედა სხვაა,უჭკნობი სილამაზის და უკვდავი სულის პატრონია. ნიკო და დედა საუკეთესო მეგობრები არიან,მე და მამა ვიყავით,მაგრამ... მივხვდი მამა,დედა,ნიკო,გიო,საერთოდ ოჯახი და ალექსანდრე,როგორ მტკიოდა,ბარისკენ წავედი ორმაგი ვისკი გადავკარი და დედას და ნიკოს შესახვდრად გავეშურე.... სტუმრები მივიღეთ....ჩემი ძმა აციმციმებული თვალებით მიყურებდა და მადლობას მიხდიდა...საჩუქრების დროც დადგა...დედამ ოქროს საათი აჩუქა,ულამაზესი იყო,მე შემშურდა და როგორც ბავშვობაში ვითომ გავიბუტე და დედას მივეკარი...დეე,მეე? ამაზე ყველას გაეცინა,დარბაზში ატყდა სიცილი...ოხ ნინია,შენ ჩემი გამოუსწორებელი ეგოისტი ხარ,ხელში მედალიონი ჩამიდო,შენი დაბადების დღე არ არის,მაგრამ ვიცოდი შენი გულის ამბავი და...სიხარულით შევკივლე და მაგრად ვაკოცე,ნიკოც მოგვეხვია…. ვიგრძენი კიდევ ერთჯერ ჩემი ოჯახის და დედაჩემის ძაალა,სიყვარული,სიამაყე და ღირებულება.
ავედი მიკროფონთან და...
ახლა კი ჩემი საჩუქრის დროც დადგა...განაკი რა უნდა ვაჩუქო ჩემს ძმას მე ჩემს გულზე,მეტი?! მე დღეს კიდევ ერთჯერ დავრწმუნდი,რომ მსოფლიოში საუკეთესო დედა და ძმა მყავს. დღეს ჩემი დაბადების დღე არ არის,მაგრამ დედას მაინც აქვს საჩუქარი ჩემთვის,იმიტომ რომ მიცნობს,რა ეგოისტიც ვარ. მინდა სულ ასეთი ბედნიერები ვიყოთ,გვეყო ცრემლი. მე დღეს მაკლია ადამიანები,რომლებიც ყველაფერს მერჩივნენ ადრე. მამა და ჩემი უფროსი ძმა. … მამა მარცხენა მხარზე მაზის ანგელოზის სახით,ხოლო ჩემი ძმა მარჯვენა მხარზე,ასე მითხრა დედამ და დღემდე მჯერა,ღამით ვხედავ მათ, მხოლოდ ღამით, ცაზე ვარსკვლაბის სახით....მათი დიადემა დღესაც ბრწყინავს,რაც მე მაამაყებს უფრო და უფრო. მე მინდა დედაჩემის ნახევარი ქალი მაინც ვიყო.ჩემი ნიკოლოზი საუკეთესო შვილი და ძმაა.მე მას ისეთს ვერაფერს ვაჩუქებ,მაგრამ ვეცდები რაღაც ისეთი გავუკეთო რაც გაახარებს. ამიტომ ყველა ეზოში ნიკა შენ კი თვალები უნდა აგიხვიო და ისე გამოხვალ გარეთ. დედაჩემმა მკითხარა რა საჩუქარიაო?
-დე ვიცი გამიბრაზდები,მაგრამ მას ეს ვიცი ყველაზე მეტად გაახარებს,მას მე ოცნებას ავუხდენ,განა კი სადამდე შეიძლება ჩვენი წარსულით და წარსულში ცხოვრება?! ნიკოს დე შეიძლება გული გაუსკდეს,გაგიჟდება სიხარულისგან,ნახე მისი ხმა დააყრუებს ყველაფერს.და შუბლზე ვაკოცე დედას.
გიგიმ მანიშნა ყველაფერი მზად არისო თვალით.
ნიკა გარეთ გავიყვანე თვალების გახელის ნება მივეცი და მისმა ხმა დააყრუა ნამდვილად ეზოოო.
დედასკენ გაემართა ნიკო და ძლიერად მოხვია მკლავები.
-დე ხედავ?დე ჩემი საოცნებო მერსედესია,თანაც ნომრით NI 777 KA,დეეე ხედავ დეე??!!! ქალბატონ მარიამს თვალები ცრემლით აევსო გაახსნედა,წარსული და ტანში გააჟრჟოლა. ხმა ვერ ამოიღო მხოლოდ ლოყაზე მიეალერსა ხელით საყვარელ ვაჟს.
საუკეთესო ხარ ნინი საუკეთესო,შენზე კარგ დაზე ვერავინ იოცნებებს,ვერავინ! შენ მე ოცნება ამისრულე,თქვენ ჩემი ახდენილი ოცნება ხართ,შენ და დედა! ეს თქვა ნიკოლოზ გედენიძემ და გულში ჩაიკრა საყვარელი ოჯახის წევრები.
***
დღეები დღეებს მისდევდა,რომ გითხრათ მალე გადიოდა ნინუცასთვის, თითეული დღე ამ 6 თვის განმავლობაშითქო,მოგატყუებთ,მაგრამ მაინც გავიდა 6 შავ-თეთრი თვე.
დემეტრე სულ მასთან იყო,წამითაც არ ტოვებდა....თითქოს ნინუცაც მიეჩვია მას,თავსაც ირწმუნებდა რომ ის მას გაუგებდა და გაუძვირფასდებოდა,მაგრამ.... სიყვარულის არასდროს სწამდა ნინუცას,არასდროს,განა კი გგონიათ მას სახელი ჰქონდა დარქმეული მისი ალექსის მიმართ გრძნობისთვის?! არა არ ჰქონდა,უბრალოდ იმდენად გაიდგა ნაკაშიძემ მასში ფესვები,რომ ვერადა ვერ ამოძირკვა,მისი გულიდან და მეხსიერებიდან.
*** *** **** **** ****
6 თვის შემდეგ კიდევ 12 თვე გავიდა,შემოდგომა იდგა,ვერცხლისფერი,ოქროსფერი და წითელ-ყვითელი ფოთლებით იყო შემოსილი ხეები....ყველაფერს მრავლისფერი ფერადი ელფერი დაჰკრავდა,მაგრამ ნინუცას ცხოვრებას კი ისევ შავ-თეთრი. თბილისს წვიმების სეზონი უახლოვდებოდა,რაც ნინუცას ახარებდა და მხოლოდ ერთს ამბობდა ამაზე; „იქნებ წვიმამ მაინც გაფანტოს ჩემი სევდის და მონატრების სურნელი“...
ნინუცა კარიერულად ნელ-ნელა უფრო და უფრო იზრდებოდა. მიშა სიამაყით ივსებოდა ნინუცას შემხედვარე,უხაროდა რომ ნინუცა მასთან აღმოჩნდა და არა სხვასთან,იმასაც ხვდებოდა,რომ რაღაც აწუხებდა მის სულსა და გულს მაგრამ არაფერს ეუბნებოდა გედენიძეს,ერთის გარდა; „იბრძოლე ბედნიერებისთვის და ირწმუნე სიყვარულის,ის ყოვლის შემძლეა და გახსოვდეს მე სულ შენს გვერდით ვიქნები და ყველაფერში მხარს დაგიჭრ შვილო“!..
უნდა ვთქვათ ისიც,რომ გედენიძის ქალი გარეგნუადაც და სულიერადაც გამოიუცვალა,უფრო დამშენდა,მანგრამ სახე სულ შეწუხებული ჰქოონდა და თვალებიც ცრემლიანი,მისი „მის დიორის“ სურნელი კი „ბუნებრივმა სევდის სურნელმა“ გადაფარა და აამჭორა გედენიძის სხეული...მას ახლა ბედნიერებას მხოლოდ კომპანიის წარმატება,ზრდა,ახალი კონტრაქტები და ხელშეკრულებები ანიჭებდა.
ერთ დღესაც მიშას ზარი გაისმა ნინუცას ტელეფონზე.
-გისმენთ მიშა ძია.
-.....
-კი სახლში ვარ და ყურადღებით გისმენთ.
-......ბედნიერებმა და უსაზღვრო სიხარულმა დაფარა ნინუცას სახე.
-ახლავე წამოვალ,მიშა ძია,ახლავეეე,აი 15 წუთში გამოვალ სახლიდან.კნაყოფილმა დაკიდა ყურმილი და ჩაიბუტბუტა. „პირად ცხოვრებაში თუ არ მსდევს თან წარმატება კარიერაში მაინც არ მმუხთლობს ბედი,ღვთის წყალობით“!.
**** **** **** ****
ბედნიერებისგან გაცისკროვნებული შევარდა მიშას კაბინეტში გედენიძის ქალი.
-ჩვენ ეს შევძელით მიშა ძია,შევძელით...
-ჩემო გოგოოო...ამ ყველაფერს სათავეში შენ უნდა ჩაუდგე იცოდე. მხურვალედ მოხვია მკლავები ნინუცას მიშამ.
-ამაზე ვერ დაგთანხმდებით მიშა ძია.
-გთხოვ თუ ოდნავ მაინც მცემ პატივს დამთანხმდი და ამ საქმეს მოკიდე ხელი გთხოვ,შვილო,ოდნავ მაინც თუ მაფასებ,გთხოვ.
-ვერა მიშა ძია,მე ამას ვერ გავაკეთებ,აი მალხაზსს მიეცით და ის უთუოდ მოკიდებს ამ ბრწყინვალე საქმეს ხელს და დარწმუნებული ვარ ბრწყინვალედაც შეასრულებს.
-არა ნინო,მე მინდა რომ შენ წარუძღვე ამ სააქმეს შენ და არა მალხაზი.
-არა,მიშა ძია არა,მე ამას ვერ გავაკეთებ,ვერააა.ა....
-მაშინ ასე გეტყვი,იმ ყოველივეს სამაგიეროდ,რაც ჩვენ ერთად შევქმენით ამით გადამიხადე სამაგიერო და მოუტანე ამ საქმით ჩემს კომპანიას ზრდა და წარმატება. კარგი?
-არ ვიცი რა გითხრათ....
-მე შენ შვილად მიგიღე და უარს ვერ მეტყვი ნინუცა.გთხოვ შვილო,გთხოვ....იმედის სხივჩამდგარი შესცქეროდა ნინუცას.
-კარგი,მიშა ძია,თანახმა ვარ.
-მაშინ ახლავე წავიდეთ შვილო და გავიცნოთ ჩვენი პარტნიორები კარგი?
-კარგი,მიშა ძია. რაღაც არ ასვენებდა მთელი გზა ნინუცას სულს და წრიალებდა,ყველაფერს წინა უძილო ღამეს აბრალებდა,მაგრამ სინამდვილეში კი გული,გულის მოახლოვებას გრძნობდა.
**** **** **** **** **** ***** *****
შენობაში შევიდნენ თუ არა,ნაცნობი სახეები დალანდა ნინუცამ,მაგრამ ეგონა რომ მოეჩვენა ისინი.
მიშა პირველი შევიდა,ნინუცას მობილური დარჩა მანქანაში და იმის ამოსატანად უკან ჩაბრუნდა,მეორედ ოთახთან,რომ მივიდა,ხელის კანკალით შეაღო ოთახის კარი,მიშა ფეხზე წამოდგა.
-ბატონებო გაიცანით,ძაალიან ახალგაზრდა,მაგრამ ძაალიან მიზანსწრაფული და წარმატებული არქიტექტორი,ჩემი ფირმის სიამაყე და მშვენება ნინუცა გედენიძე.
-ნინუცას სახე ცოტა შეეფაკლა,ხელი სათითაოდ ჩამოართვა ყველას და როდესაც ფირმის პრეზიდენტისთვის უნდა ჩამოერთვა ხელი გაშეშდააა,ნაცნობი სურნელი იგრძნო,სურნელი რომელიც ასე აკრთობდა.აკანკალებული პატარა და ნაზი ხელი თავის დიდ და მხურვალე ტორში მოიქცია ალექსანდრემ,მერე მოუჭირა მანამ სანამ ტკივილი არ აღებეჭდა სახეზე ნინუცას.
-ძაალიან გამიხარდა თქვენი გაცნობა ქალბატონო ნინუცა,სარკასტრულად წარმოთქვა სიტყვები ნაკაშიძემ. ეს ყოველივე დიდი პატივია ჩემთვის.უფრო და უფრო უჭერდა მხურვალე ხელს ნინოს და ტკენდა,ცდილობდა გაეშვებინებია ხელი,მაგრამ....
ბოლოს როდესაც მიხვდა ალექსანდრე,რომ ძაალიან ატკინახელი შეუშვა და ეამბორააა.ამ საქციელმა სულ გააცოფა ნინუცა,მერე მის გვერდით მოუწია დაჯდომა,გამუდმებითი მზერა წვავდა და ბურღავდა...ეს კიდევ უარესად აგიჟებდა.
-ძაალიან კარგი ბატონებო,რომ შევთანხმდით,წარმოთქვა ალექსანდრემ და მამამისმა დავითმა ერთდროულად. ჩემი ფირმის საქმეები ჩემს შვილს გადავაბარე ბატონო მიშა,სულ ცოტა ხანია,ამიტომ მასთან იქონიეთ კავშირი,ან თქვენ ან თქვენმმა ნდობით აღჭურვილმა პირმა.
-დიახ,ბატონო დავით. ჩემი წარმომადგენელი ნინუცა იქნება,მე მას სავსებით ვენდობი ამიტომ თქვენს ვაჟს და ნინუცას მოუწევთ ურთიერთობა,ჩვენ ამ საქმიდან,შორს ვართ.
ნინუცას სიმწრის ოფლმა დაასხა. ოღონდ ეს არა რა,ღმერთო...ვერც უარს იტყვის,მიშამ მას იმდენი რამე გაუკეთა,მან კი იმედი გაუცრუუოოს?! რა სისულელეა.
-კარგი ჩვენი წასვლის დროა,მე მგონი ყველაფერი გავარკვიეთ,წარმოთქვა მიშამ.
-ბატონო მიშა,მე მსურს დღესვე დავიწყოთ მუშაობა, ამიტომ გედენიძეს დარჩენა მოუწევს,გამოცრა კბილებში ნაკაშიძემ.
-კარგი,ნინუცა დარჩები ხომ შვილო?
-დიახ,მიშა ძია.ხმა გამქრალმა ამოთქვა ნინუცამ.
-წამობრძანდით ქალბატონო ნინუცა,ჩემს კაბინეტში შევიდეთ და იქ ვიმუშაოთ,ყავას დალევთ ხოომ?მერე უეცრად მისკენ ახლოს გადაიხარა და...ააა,როგორ დამავიწყდა თქვენ ხომ ყავა არ გიყვართ,და გაიცინა...მაგრამ დღეიდან მოგიწევთ ის შეიყვაროთ და გააკეთოთ,რაც მე მინდა..ყავა დაგჭირდებათ,რადგან დღე და ღამის გასწორება მოგვიწევს,ერთად!და ბოლო სიტყვას ხაზი გაუსვა.
სკამი გამოუწია და დასვა ნინო მის გვერდით,მაგიდაზე.
ამასობაში ყავაც მოიტანა მდივანმა.
-მაადლობა მართა,შეგიძლია წახვიდე და აქ არ ვარ, რო რამე,არავინ შემაწუხოს.
-დიახ,ბატონო ალექსს.ცოტა ხანს უყურა გაფითრებულ გედენიძის ქალს ალექსმა,მერე თითქოს უცებ გონს მოვიდა,თავი გადააქნია და ინტერესიანი და სარკასტული სახე მიაპყრო გედენიძეს.
-რატომ არ სვავ ყავას?გაცივდება...
-არ მიყვარს ყავა,ბატონო ალექსანდრე!
-მე გითხარი რამდენიმე წუთის წინ გასაგებად,რომ უნდა შეიყვარო და ის უნდა გააკეთო რასაც მე გეტყვი! და ეს ყოველივე უნდა გაგეგოოოო! უღრიალა ბოლო ხმაზეეე ნაკაშძემ.
-ნინუცამ ვეღარ მოითმინა, ხელი კრა ფინჯანს და დაღვარა ყავა,სამწუხაროა,მაგრამ ვეღარ დავლევ ბატონო ალექსს,დაიღვარა და მსახიობურად შემოკრა ხელები!
უეცრად ეცა ალექსი ნინოს მკლავში და ძლიერად მოუჭირა...
-მარტო შენ შეგიძლია,რომ წყობიდან გამომიყვანო!
-მეტკინაა!შეკივლა ნინომ.
-იმისთვის გიჭერ,რომ უნდა გეტკინოს!
-მძულხარ ალექსს!მთელი გულით მძულხარ და მეზიზღები!
-მე,ხომ შენი სიყვარულით ვიწვი რა...აგდებულად უთხრა ნაკაშიძემ.
-გამიშვი!
-არ გაგიშვებ!მის სუნთქვას უკე ძაალიან ახლოს გრძნობდა ნინუცა.
-გამიშვიმეთქი! მტკივაა!გამიშვიმეთქი,ველუროოო!
-არ გაგიშვებ!
-განგებ გააფორმე ხო მიშას ფირმასთან ხელშეკრულებაა?!ნაგავი ხარ!
-ნორმალურად მელაპრაკე და იცოდე ვის ელაპრაკები.
-რატომ გააკეთე ეს,ალექსანდრე რატომ?
-აი ამიტომ!ნინოს მეორე ხელიც,დაუკავა,მკლავებში მოიქცია და ვნება მორეული ტუჩებზე დააკვდა!.....

ველი თქვენს შეფასებებს ჩემო საყვარლებო <3 მაინტერესებს თქვენი პროგნოზებიც,აბა შემიფასეთ ჩემო ტკბილებო. <3