დილა სხვანაირად დაწყო და სიმართლე ვქვა ძალიანაც გამიკვირდა. მიჩვეული ვარ ყოველ ღამე გაღვიძებას და ტირილს, დილისკენ ჩაძინებას და ერთ საათში გაღვიძებას, დღეს კი რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს დედაჩემმა გამაღვიძა და არა ტირილმა..
-სესი დე ადექი დაგაგვანდება.. მალევე წამოვდექი აბაზანაში შევედი და თავი მოვიწესრიგე და გარდეობის ჯერი დადგა.. დახეული შავი შავალი, შავი ზედა კედები და თხელი შავი ჟაკეტი შემოვიცვი და სამზარეულოში გავედი.
. -დილამშვიდობისა სამზარეულოში მფუსფუსე დედას და მაგიდასთან მჯდომ მამას მივესალმე და ჩემი ადგილი დავიკავე.
-სესილი შენთან სერიოზული საქმე მაქვს.. პირდაპირ მაჯახა მამაჩემმა და დედას მოუხმო რომ იქვე ყოფილიყო. -თუ იმაზე გინდათ ლაპარაკი, რომ დროა შავები გავიხადო ტყულა ენას ნუ დაიღლით არ გავიხდი და მორჩა!
-დამასულებიე! - იმხელაზე იღიალა გიამ შემეშინდა და გავჩუმდი, თვალები ვანიშნე რომ ეთქვა რაც უნდოდა - მოკლედ ჩემი მეგობარი ჩამოვიდა ცოტახნისწინ გერმანიიდან შვილთან ერთად, ცოლი რამდენიმე წლის წინ გარდაეცვალა და ამიტომ წავიდნენ დღეს კი ბიზნესის გაფათოების მიზნით ჩამოვიდნენ..
-კი მაგრამ მე რატომ მიყვები ამას?!
ორაზროვნად ჩავილაპარაკე და მხრები გაკვირვების ნიშნად ავიჩეჩე
-სესილი!
ამჯერად დედაჩმმა იღრიალა და დანებების ნიშნად ხელები ზემოთ ავწიე
-უკაცრავად, შემდეგ
-დღეს მოდიან ჩვენთან სტუმრად და მინდა რომ შენც აქ იყო და გეცვას ნორმალური ფერის ტანსაცმელი და არა შავი! -პიველი დღეს მე სხვა გეგმები მაქვს, მეორე ნამდვილად არ მაქ იმის სურვილი რომ შენ ძმაკაცს და მის შვილს ველაპარაკო და მესამე მე შავს არ გავიხდი!
-სესილი მოდი აქ!
-რა იყო მამა?
-შენი გეგმები შეიცვალა. სკოლის მერე მოხვალ სახლში, გექნება ზურასთან და მის შვილთან ლაპარაკის ხასიათი და შავსაც გაიხდი. ეხლა კი წადი სკოლაში და შენი ხმა არ გავიგო
-კი მაგრამ მე ...
-სესილი!
ორხმაში იღრიალა ორივმ და ნერვებ აშლილმა კარბი მთელი ძალით გავიჯახუნე. კიბეები ჩავირბინე და გარეთ გავვარდი, ცივმა ჰაერმა ცოტა გამომაფხიზლა და გონს მომიყვანა... სადარბაზოს პირდაპირ კი ნაცნობი მანქანა და ადამიანი შევნიშნე.. მანქანას იყი მიყრდნობილი და სიგარეტს ეწეოდა... როგორც კი დამინახა ხელი დამიქნია და გაღიმებული წამოვიდა ჩემკენ. არც მე დავაკელი სიცილი და მისკენ წავედი..
-ვაა ბექა აქ რას აკეთებ?
-როგორ თუ რას ხომ გითხარი გავისეირნოთ ხვალთქო...
-ააა ხო მაგრამ მე მეგონა სკოლის მერე წავიდოდით..
-კარგი რადგან ეგრე გინდა ეხლა სკოლამდე მგიყვან და სკოლის მერე წავიდეთ სასეირნოთ გაწყობს?
თანხმობის ნიშნაად თავი დავუქნიე და მანქანაში ჩავჯექი. გზაში არაფერე გილაპარაკია, სკოლის კარებთან გააჩერა მანქანა და გადასვლას ვაპიებდი რომ შემაჩეა
-სესი
-ჰოუ
-წარატბულ დღეს გისურვებ
ლოყაზე მაკოცა და ხელი გამიშვა. ყურებამდე გაღიმებული გადმოვედი მანქანიდან და სკოლის ეზოში შევედი... კლასში ასვლა და ნინის მოვარდნა ერთი იყი
-სესო ვინ იყო ის ბიჭი მანქანით რომ მოგიყვანა?
-ბექა იყო გავუღიმე და ჩემი ადილისკენ წავედი...
-ჩემი ბექა?!
-ხო ნინი შენი ბექა. რა იყო მშვიდობაა?
-არა ნინი მშვიდობა კია, მაგრამ ბექასგან თავი შორს დაიჭირე, შენთვისვე ჯობია..
უნებურაფ თავში გუშინდელი უცნობს ესემესმი ამომიტივტიდა... გაბრუებული დავჯექი მერხთან და ვერც კი გავიგე როგორ შემვდა მასწავლებელი...
-მაისურაძე რომ გელაპარაკები არ გესმის?
გონზე უკვე მასწავლებლის ყვირილმა მომიყვანა
-უკაცრავა ნინო მას ვერ გავიგე.
-არაუშავს აწი გაიგებ ხოლმე გარეთ გადი ეხლავე.
შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა ყუსასმენი და ტელეფონი ავიღე და გარეთ გავედი. იქვ გამათბობელთან დავდექი და სიმღრებს მოსმენა დავიწყე... უკვე რამისაა ჩამძინებოდა ტელეფონზე შეტყობინება რომ მომივიდა..
-"როგორც ხედავ ერთადერთი არ ვარ ვინც ბექასთან ურთიერთობას გიშლის. ჯობია შეეშმა მაგ ბიჭს სანამ დროა, თორე მერე ძალიან ინანებ."
გაცებულმა ისევ გადავრეკე იმავე ნომრზე თუმცა კვლავ დუმილი, ნერვებმოშლილმა ტელეფონ პირდაპირ კედლს გავუქანე და ნაწილებად დაიშალა... იქვე იატაკზე დავჯექი და თავი კედელს მივადე...
ალბა სადღაც 15 წუთი ვიჯექი ესე ამასობაში ზარიც დაირეკა და გამოლაგდნენ კლასებიდან.. ჩემთან ნიმი მოვიდა და ჯერ დამტვრეულ ტელეფონს შემდეგ კი მე შემომხედა.
-შეგიძლია ამიხსნა რა ხდება?
-აქ არა გთხოვ თითით ერთი წამიო მაჩვენა და კლასში შევარდა იქიდან კი ჩანებით დაბრუნდა ერთი მე მესროლა, მეორე ბეჭზე გაიკიდა და ჩემი დამტვრეული ტელეფონის ასახეკად დაიხარა. ნაწილ-ნაწილ ავხიკეთ ტელეფონი და გასასვლელისკენ წავდით.
სკოლიდან ჩემდა გასაკვირად უპრობლემოდ გამოვიპარეთ და იქვე მდებრე კაფეში შევედით. ცარიელი მაგიდა დავიკავეთ და შეკვეთაც მივეცით.
-აბა გისმენ..
უხერხული სიჩუმე ნინიმ დაარღვია და გამომცდელად დამაკვირდა თვალებში..
-რა?
გაკვირვების ნიშნად თვალები რამისაა მთვარის ხელა გამიხდა..
-კარგი რა სესილი როდემდე უნდა გამოიშტერო თავი? რა გინდა ბექასთან?
-არაფერი ნინი რა უნდა მინდოდეს. უბრალოდ გუშინ ცუდად გავხდი წვეულებაზე და სახლამდე მიმაცილა მეტი არაფერი..
-და დღეს სკოლამდე მოგაცილა...
-ხო
-და ეს არაფერია სესილი? ნუ გამაგიჟე გეხვეწები. ბექას ხუთი თითივით ვიცნობ ბავშვობიდან ერთად ვართ და ვიცი რასაც გეგმასვს და გირჩევ რომ უბრლოდ შეეშვა..
-რატო უნდა შევეშვა გეხვეწები ამიხსენი? ძლივს ნორმალური მეგობარი მყასვ და უნდა შევეშვა?
-იმიტომ რომ ვიცი კარგი არაფერი მოხდება სესილი..
-არ მაინტერესებს... მე სწორად მიმაჩნია ბექასთან მეგობრობა და დამტავრდა აქ ყველაფერი...
-სესილი კი მაგრამ მომისმინე - ლაპარაკი ტელეფონის ზარმა შეაწყვეიტინა... - ბექაა
-ხო ბექა... - ...- კი ჩემთანაა...- ....- ტელეფონი დაუჯდა.... - ....- ვეტყვი.... - ბექამ დღეს არ მცალია და ვერ ვნახავო რაღაც სასწრაფო საქმე გამომიჩნდაო
-აი ხომ ხედავ..
-რას ვხედავ სესილი რას?
-გამაგებია რომ ვერ მნახავდა და მიზეზიც მოაყოლა რატომ..
-შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს.. უნდა წავიდე თორემ აღარ ვიცი უკვე რას გიზამ.. უბრალოდ იფიქრე ყველაფერზე..
-უცხო ნომრიდან გამაფრთხილებელი შეტყობინებები მომდის ბექაზე..
უკვე კარებთან იყო რომ ვუთხარი, ორ წამში კი ისევ მაგიდასთან იჯდა
-რას ქვია გამაფრთხილებელი შეტყობინებები?
-გუშინ მომწეერა გაფრთხილებ ბექასგან ტავი შორს დაიჭირე თორემ მერე გვიანი იქნებაო და დღეს მომწერა როგორც ხედაავ მარტო მე არ ვარ ვისაც შენი უსაფრთხოება აწუხებსო.. ეს შენტან ლაპარაკის მერე..
-მითუმეტეს სესილი ორი ადამიან ვართ უკვე ერთსა და იმავე აზრზე დაა ცოტა დაფიქრდი ეხლა...
-გეხვეწებით ორივე შემეშვით რა
გაბრაზებული გამოვვარდი კაფიდან და სახლში ფეხით წასვლა გადავწყვითე და დიდი დროც მექნებოდა ყველაფრის გაასარკვევად... კიდევ ერტი საფიქრალი დამემატა რატომ არ უნდა ნინის რომ ბექას ვემეგობრო?! იქნებ მართლა არ ღირს მაგრამ... მე ის უკვე ისეთი მიყვარს როგორიცააა, მიყვარს როგორც მეგობარი...
უცნობი?
სულ მიტვალთვლებს ისეთი შეგრძნება მაქვს.. მისი მწვანე თვალები მგონია რომ ყველგან დამყვება... რაღაცნაირად ვარ როცა მის მწვანე თვალებს ვიხსენებ. სუნტქვა სხვანაირი მიხდება, გული მიჩქარდება და ყველაფერი ერთდროულად მემართება, თუმც ეს შეუძლებელია მხოლოდ ორჯერ მყავს ნანახი და ორივეჯერ არც ისე სახარბიელო სიტუაციაში.. როგორ შეუძლია ადამიანს ამხელა ზეგავლენა მოახდინოს მხოლოდ ორი ნახვით...
მსსგავს ფიქრებში ვიყავი ისევ ვიღაცას რომ შევასკდი... ცხვირში ნაცნობა სურნნელმა მომიღიტინა თუმცა ისევ მონატრებას მივაწერე და ბოდიშის მოსახდელად ავწიე თავი და ისევ ირონიულად მომღიმარი, უცნობი მაგრამ ჩემთვის უკვე კარგად ნაცნობი შემრჩა..
-ღმერთი სამობითააო ამბობენ და ესეცც დასტური.. ორ დღეში უკვე მესამედ შეგხვდი..
-ამ... უკაცრავად.. უნდა წავიდე.
სიხრულისგან და დაბნეულობისგან მხოლოდ ამ სამი სიტყვის ამოლაპარაკება შევძელი და ისიც ბლუყუნით...
-არაუშავს პატარავ ისევ შევხვდებით დამიჯერე...
-ოცნება უფასოა..
ირონიულად გავუღიმე და გზა გავაგრძელე... თხუთმეტ წუთში უკვე სახლში ვიყავი..
-მოვედიი
-ძალიან კარგი ეხლა ადი და გამოიცვალე.. კაბა გამზადებულია.
სამზარელოდან მომაძახა დედაჩემმა.. მეც სხვა გზა არ მქონდა დარცენილი ზლოზინით ავედი ოთახში შხაპი მივიღე და გარდერობთან დავდექი კაბის ასარჩევად.. ნამდვილად არ ვაპირებდი დედაჩემი არჩეული კაბის ჩაცმას.. სასინლად მყვირალა წითელი იყო, ამიტომ ისევ ჩემი შავი სადა მოკლე კაბა გადმვიღე შავი დაბლები ჩავიცვი და მკრთალი მაკიაჟიც გავიკეთე...
-სესილი გამოდი მალე მოვიდნენ უკვე..
დედაჩემმა კარებზე მომიკაკუნა და მალევე გავიდა.. მეც 5 წუთში უკვე გამზადებული გავედი მისაღებში და ჯობდა არც გავსულიყავი...

იმედია მოგეწონებათ გავაგრძელო?