სავადმყოფოში ნახევარი საათი საუკუნედ მოეჩვენა.როგორც კი ანა მომჯობინდა მაშინვე დატოვეს იქაურობა.მანქანაში ორივე ჩუმად ისხდნენ,ანა ფანჯარაში იყურებოდა და ხალხს აკვირდებოდა.
-წავიდეთ დღეს? - ჩუმად კითხა აკომ და გვერდულად გახედა.ანამ ჯერ ჩაიცინა,მერე მშვიდად გახედა,უთხრა
-და შენ დღეის მერე დარწმუნებული ხარ რომ ცხოვრებაში ოდესმე გენდობი ? - აკო გაშეშდა.არ ელოდა ასეთ პასუხს.
-რა არის იცი ? - გახედა და მერე ისევ საწყის პოზიციას დაუბრუნდა - ვიცი რომ ვერ მიტან მაგრამ ასე თუ გძულდი არ მეგონა ... რაც შენ დღეს გააკეთე?! - მაგას ჯობდა იარაღი აგეღო და მოგეკალი! აი ეგრე უფრო არ მატკენდი ვიდრე დღეს ... არა იმასაც ვერ იტყვი არ ვიცოდიო,15 წლიდან მიცნობ და ასე თუ ისე რაღაცა მაინც იცოდი ჩემზე ... სახლში მიმიყვანე! - მკაცრად დაასრულა და ჩანთიდან ტელეფონი ამოიღო,ვიღაც ურეკავდა.
-ალო ... რომელიხარ? ... კი ანა ვარ - აკომ ამ დროს ოდნავ გამოხედა - ნიკა? ... აუ არვიცი,ვერ გაგიხსენე ... არა არ მცალია ... არც ხვალ ... არც მომავალ დღეებში - გათიშვას ვაპირებდი უცებ ტელეფონი აკომ რომ წამართვა და ჩემს მაგივრად აკომ გათიშა.
-ვინ იყო?
-არვიცი
-ანა გაილახები!
-აი გაბედე უბრალოდ,უბრალოდ გაბედე თითი დამაკარო!
-ტელეფონი მე მექნება და როცა საჭირო იქნება მაშინ დაგიბრუნებ! - ჩემს სახლთან გააჩერა და მანქანიდან გადავიდა,მეც უკან მივყევი,მანქანის იმ მხარეს აეყუდა რომელთანაც მე ვიდექი,ჩემ ტელეფონს ჯერ დახედა მერე განათებული ეკრანი დააბნელა და ჯიბეში ჩაიცურა.
-შენ მართლა აპირებ ტელეფონის დატოვებას? - დამცინავად გავხედე და ტელეფონზე ვანიშნე.
-აი სანამ მაგ დამცინავ „როჟას“ არ მოიცილებ დაემშვიდობე მანამდე - მანამც დამცინავი „როჟით“ გახედა ანას და ოდნავ გაშლილ თმაზე დაქაჩა.ანა აკოსკენ მიიწია და ჯიბისკენ წაიღო ხელი,აკომ სწრაფი რეაქციით ხელი დაუტრიალა და მის სხეულზე ააკრა გოგონა.ორივეს პულსი სადღაც დარბოდა ... კაცმა არ იცის რა ეშველებოდა გულებს,რომლებსაც უკვე გაეგლიჯათ დამცავი „ბადე“ და ისინიც გაფრენილიყვნენ.
-გამიშვი - დაბნეულმა ამოილაპარაკა ანამ და ხელზე „დაეჯაჯგურა“ - აკო სირცხვილია მეზობლები იხედებიან ეზოში - აკომ მაღლა აიხედა,რამოდენიმე მოხუცებული მართლაც იყურებოდა მათი მიმართულეით და იღიმოდნენ. აკომ ანა ოდნავ მოაშორა მის სხეულს და პირდაპირ ყელში აკოცა.მე არ ვიცი ეს მეზობლების ჯინაზე იყო თუ საკუთარი სურვილების დასაკმაყოფილებლად ... აკოს გარდა ვერავინ ვერ გავიგებთ! ანა გაშეშდა,ღია ფერის ლოყები სიწითლემ შეუფერადა.
-ადი სახლში დაისვენე! - ხელი გაუშვა და ოდნავ კრა რომ წასულიყო.წავიდა,შესასვლელთან იყო დაბნეულს ტელეფონი რომ გაახსენდა,უკან მიბრუნდა.
-აკო ტელეფონი - ხელით ანიშნა მის ჯიბეში მყოფ ტელეფონზე.აკომ ტელეფონი ამოიღო ანას დაანახა როგორც ბავშვს შოკოლადს დაანახებს ადამიანი „მოსასყიდად“ და შემდგეგ ისევ უკან ჩააბრუნა.
...
გავიდა ერთი,ორი და უკვე მესამე კვირაც ილედა რაც აკო არ გამოჩენილიყო.ანაც ამ დროის მანძილზე სოფელში ისვენებდა,ძალიანაც რომ მოენდომებინა ვინმეს ვერავინ შეაწუხებდა.სოფლიდან ჩამოსულმა გადაწყვიტა ახლაი ტელეფონი ეყიდა,აკო აბა არ უბრუნებდა და ... მაგრამ მაინც ჯერ დარეკვა გადაწყვიტა.
-აკო
-რააა? შენ თუ გაპატიო ცხოვრებაში აი დაიმახსოვრე! შენ ხო ვერ მაპატიებ ვერასდროს მაშინდელს ... აი მე ვერ გაპატოებ შენ საქციელს! - გამწარებული ალბათ მალე ყურმილში „გამოძვრებოდა“.
-ვერ გავიგე რა გინდა ?
-რა მინდა ? გოგო მეკითხები რა გინდაო? შენ გიჟი ხო არ ხარ ? სად იყავი ამდენი ხანი? რო დაადე თავი და წადი,არ უნდა გეთქვა? გამაგებინე!
-შენ ბიჭო დალაგებული ხარ? რანაირად მეთქვა? ტელეფონი შენ გქონდა ... - კიდევ აპირებდა გაგრძელებას მაგრამ ვინ აცადა.გაბმული ზარის ხმა გაისმა.გაბრაზდა საშინლად გაბრაზდა ანა.სახლის ტელეფონს ხელი დაავლო და მთელი ძალით კედელს გაუქანა.მსხვრევის ხმა,დავარდნის ხმამ შეცვალა დავარდნის ხმა ანა განწირულმა კივილმა და მალევე კარის გაჯახუნების ხმაც გაისმა.აკოსთან მიდიოდა,დიახაც უნდა წასულიყო და საბოლოოდ დაემთავრებინა ყველაფერი.მორჩა.გამწარებულმა ტაქსი გააჩერა და სწრაფად უკარნახა მისამართი.საცობებზე გიჟდებოდა და მძღოლსაც აგიჟებდა.როგორც კი დანიშნულების ადგილზე მივიდა სწრაფად გადმოვიდა ტაქსიდან და საკუთარი სახლის ეზოში შევიდა.კარზე აკაკუნებდა მაგრამ არავინ გაუღო,მერე სახელური ჩამოწია და კარგი ჰოპ,გაიღო.ტელევიზორის ხმა ისმოდა მისაღებიდან,ხოდა მისაღებისკენ აიღოგეზი.იქ იყო აკოც.
-ვიცოდი შენ რომ იქნებოდი - უცებ აკოს ხმაც გაისმა და შეშინებულმა ლამის იკივლა.
-რა გინდა ვერ გავიგე და გასარკვევად მოვედი - ანერვიულება ანას ხმასაც დატყობოდა.
-მოდი დაჯექი - ხელით სავარძელზე მიანიშნა ისე რომ უკან არც მიბრუნებულა.ანაც უთქმელად წავიდა სავრძელზე და აკოს წინ მყოფს საშინელებათა ფილმში ეგონა თავი.
შოკი მიიღო? - უჰ ნუ იკითხავთ!
რა ნახა ასეთი? - უჰ მაგასაც ნუ იკითხავთ!
თვალების სიწითლეს მოეცვა.მისი მიმდებარე ტერიტორიები კი სიწითლეზე უფრო „მახინჯ“ ფერს ლურჯს მოეცვა.ქვედა ტუჩს სისხლის კვალი ოდნავ ემჩნეოდა ზედა კი გარდამავალ ფერში იყო ... არც წითელი და არც ლურჯი.საშინლად დასუსუტებული ჩანდა,თითქოსდა ძვალზე კანი გადაააკრესო.ეს ის აკოც კი არ იყო მაშინ კვირების მანძილზე გათჳშული რომ იყო.
ეს სხვა იყო.
სხვა
სულ სხვა
აკო
იყო ... ანდაც შეიძება სულაც არ იყო აკო ... არა! ის იყო! ოღონდ სხვანაირი აკო!
ანას თვალებში ცრემლები ტბის მსგავასად ჩაგუბებულიყო და გადმოსვლას ლამობდნენ.
აიჰ.
გადმოვდნენ ისინიც. ტიროდა.არც კი მალავდა აკოსთან.
-რა გჭირს აკო ? – 10 წუთიანი დუმილის და ტირილის შემდეგ ცრემლები მოიწმინდა და აკანკალებული ხმით ძივს დასვა კითხვა.
-შენ მჭირხარ ანა შენ!