დილას ლევანის ხმამ გამაღვიძა.
-ლიზა ადექი,წასვლის დროა მალე.
-ვდგები და ნუ ღრილაებ..ვუთხარი მე და საწოლიდან ავდექი.სააბაზანოში შევედი მოვწესრიგდი და ქვემოთ ჩავედი,რადგან ოჯახის წევრებს დავმშვიდობებოდი,ლევანი კი ოთახში დავტოვე,მშვიდათ ვიყავი რადგან ილიას იმედი მქონდა.
-გაიღვიძე შვილო?შEმომეგება მამამთილი.
-კი გავიღვიძე,უკვე წასვლის დროა,
-ლიზა ჩემო საყვარელო,ვიცი რომ,ლევანთან ერთად წასვლა არ გინდა.
-ხო ასეა მაგრამ,რას ვიზამთ.
-თუ არ გინდა ვერ დაგაძალებენ,ამ სახლში მეც მეთქმის რამე.თუ გიჭირს წასვლა ყველას წინააღმდეგ დავდგები და არ გაგიშვებ.
-არა მაამა(ასე მამთილს მივმართაავ).წავალ ლევანთან ერთად.ეს უკვე გადაწყვეტილი მაქვს.
-კარგი შვილო,დალოცვილი იყავი მუდამ,გამძლეობას გისურვებ.თუ ჩემი შვილი ცუდად მოგექცევა მე მითხარი კარგი?
-კარგი.ვუთხარი მეე,ის კი არ მითქვამ რომ,მისმა შვილმა უკვე საკმარის ტანჯვა და ტკივილი მომმაყენა.
კიბეებზე ლევანი ჩამოვიდა,უამრავი რამ მოქონდა. სახლში მამამთილილ გარდა არავინ ჩანდა
-ლიზა წავედით,აეროპორტში გვაგვიანდება.
-კი მაგრამ,არავის დავემშვიდობო?
-როდის გახდი ასეთი მოსიყვარულე?ყველა იქ დაგხვდება,მამა კი ახლა წამოვა ჩვენთან ერთად.
აღარაფერი აღარ მითქვამს.წყნარად გავყევი უკან,მანქანაში ჩავჯექით და აეროპორტში მივედით.თვალებით ილიას ვეძებდი,მაგრამ ვერსად ვერ ვპოულობდი.ყველას გამოვემშვიდობეთ,უკვე თვითმფრინავში უნდა ავსულიყავი როცა ილიას ხმა გავიგონე.
-ლიზააა,არ გაგიშვებ..ღმერთო ეს ილიააა, გაავიFიქრე და ცრემლები წამომივიდა.უკან მოვტრიალდი და მისკენ გავიქეცი,ის ძლიერად ჩავეხუტე რომ, ყველა ტკივილი დამავიწყდა.იქ მატესაც და ელენესაც მოვკარი თვალი.ყველა მე მიყურებდა გაკვირვებული,მათ შორის ლევანიც.
-ლიზა ეს ვინ ჯანდაბაა?..თავ-ყბას გავუერთიანებ,თუ აქედან არ მოშორდება.
-ვერაფერს ვერ უზამ,ის ჩემი ერთადერთი და განუმეორებელი სიყვარულია.
-ვინ შენი სიყვარული?შენ ჩემი ცოლი ხარ!
-დღეიდან ის ჩემი იქნება.უთხრა ილიამ.
-ვინ ჩემი ფეხები ხარ ვაფშე შენ?ეს უთხრა ლევანმა ილიას და ხელში დამეტაკა.მისკენ გამქაჩა და თვითმფრინავისკენ წამაპორწიალა.უეცრად ძალიან ძლიერი ხმა გავიგონე და შევხედე როგორ დავარდა ლევანი ძირს.უკან მოვიხედე და დავინახე,ილიას იარაღი ეკავა ხელში.
-ეს რა გააკეთე?ვიყვირე მე.
-არ მივცემ უფლებას წაგიყვანოს,მოვკლავ მაგ ნაძირალას,მითხრა ილიამ..
ისტერიკული ტირილი ამივარდა,ძალიან შემეშინდა,იქვე უეცრად გაჩნდა პატრულიც და სასწრაფოც,გონება დამებინდა,ვერ მივხვდი რა ხდებოდა ჩემს თავს,გული წამივა რომ გავიღვიძე საავადმყოფოში ვიყავი.თავზე კი ელენე მადგა.
-ლიზა როგორ ხარ ,ჩემო ძვირფასო?
-ილიაა,ილია სადაა?ვკითხე ტირილით.
-ლიზა დაწყნარდი გთხოვვ.
-სადარის მითხარიიი.
-ის პატრულმა წაიყვანა,მათეც თან გაყვა,
-ლევანი?ლევანი მოკვდა?
-არა ლიზა ის საოპერაციოშია.
-სად არის დაჭრილი?
-ფეხში აქვს მოხვედრილი ტყვია.
-და ილიას რაბედი ეწევა?
-არ ვიცი ლიზა,გააჩნია ლევანი როგორ იქნება და ოჯახი თუ უჩივლებს.მათეს დაურეკე მაგრამ არაფერი არ იცის ჯერ.
-ღმერთO მას დაიჭერენ,ისეთ ოჯახი ყავს ლევანს,მამას გარდა ამას არ შეარჩენენ..რამეშველება ელე?
-დაწყნარდი ლიზა გთხოვ,ყველაფერი კარგად იქნება.
-შენ იცოდი ეს?
-რა?
-იარაღი რომ ქონდა,?
-მე საიდან უნდა მცოდნოდა გაგიჟდი?უბრალოდ დამირეკა და მთხოვა მე და მათე წამოვყოლოდით აეროპორტში.
-ეს რატომ გააკეთა რატომ?
-ლიზა მან ის გააკეთა რაც,მანამდე უნდა გაეკეთებინა სანამ გათხოვდებოდი.
-არა ელე,არ უნდა ესროლა.დიდი შეცდომა დაუშვა ამით
-სხვანაირად ვერ შეაჩერა და რა ექნაა,
-მე როდის ავდეგები აქედან?რომ გავიგო რამე?
-ექთანმა მითხრა გონს რომ მოვა,შეუძლია ადგესო.
მეც მეტი რა მინდოდა,იმწამსე წამოვხტი ზევით და პალატიდან გავედი.სავადმყოფოს დერეფანში,დედამთილს მოვკარი თვალი,რომელიც ჩემსკენ მოიწევდა,გაგიჟებული თვალებით.
-მოგკლავ გაიგე?მოგკლავ ჩEმს შვილს რამე დაემართოს,ცოცხლად დაგმარხავ კახპავ. მიყვიროდა ლევანის დედა.
-გაგიჟდი?საგიჟე გჭირდება თუ რახდება?ვუყვირე მეც
-საგიჟე შEნს საგვარეულოს დასჭირდება მალე,რადგან ცოცხლად დაგმარხავ გაიგე?
-იცი რას გეტყვი დედამთილო?მაგ თვალებს ამოგთხრი თუ ხმას არ დაუწევ.სავადმყოფოში ხარ და არა საკონცერტო დარბაზში.
-თავხედი ხარ!ამდენს როგორ ბედავ?კიოდა ისევ.
-მომწყდი თავიდან,შენი ნერვები ისედაც არ მაქვს.ვუთხარი მე და გზა განვაგრძე,რათქმაუნდა მეც იქ მივედი სადაც,ლეანის ოჯახი იყო.დედამთილი კი ყვირილს მაინც აგრძელებდა,,ჩემი ტანჯვის წუთები უარესად გრძელდებოდა.
-მამა გთხოვ,შEნი ცოლი გააჩერე,ვუთხარი მამამთილს.
-არ გაჩერდება,გაუგე გთხოვ,ის დედაა,მისი შვილი კი ძალიან მძიმეთაა.
-დამთავრდა ოპერაცია უკვე?
-ჯერ არა,მგონი მალე დამთავრდება და პასუხსაც გავიგებთ..ლიზა,შვილო ვინ იყო ის ბიჭი,ლევანს რომ ესროლა?
-მამა,ის ჩემი შეყვარებული იყო.
-ოო ღმერთო როგორ სასტიკად მოგექცენ,შეყვარებული გყავდა და სხვას გაგყოლენ,სწორედ იმას იმკის ჩემი შვილი რაც დათესა.
-შენ ყველაზე კარგი ადამიანი ხარ,ვინც კი ოდესმე მინახავს,ვუთხარი მე მამთილს.ჩემი დედამთილი კი ისევ ბობოქრობდა,ამდროს ექიმი გამოვიდა,ყველა მას მივარდა და უამრავ კითხვას უსმავდნენ.
-დაწყნარდით გთხოვთ ყველამ.თქვა ექიმაა.
-როგორაა ჩემი შვილი?,ყვიროდა ლევანის დედა,
-ქალბატონო,სამწუხაროდ ბატონი ლევანი დაინვალიდდა.ყველაფერი ვიღონეთ მაგრამ ვერ ვუშველეთ ვერაფერი.
-გაგიჟდება ამას რომ გაიგებს,ის ისეთი ძლიერი იყო,ყველას ვაზღვევინებ ვინც ამ საქმეშია გარეული.ყვიროდა დედამთილი.
-მალე პალატაში გადმოიყვანენ და ჯობია ყველაფერი თქვენ უთხრათ.თქვა ექიმმა და წავიდა.
გულში თითქოს რაღაც ჩAმწყდა ეს რომ,გავიგონე.ასე ხომ ლევანთან მომიწევდა მთელი ცხოვრების გატარება და მისი მოვლა.ილიას კი დაიჭერდნენ.დავინახე როგორ გამოიყვანეს ლევანი საოპერაციოდან და როგორ შეიყვანეს პალატაში,ყველა მასთან შევარდა მე კი,გარეთ დავრჩი და ელენეს ვთხოვე მათესთვის დაერეკა,ელენემ დარეკა მაგრამ,ტელეფონს არავინ პასუხობდა,ილიას კი გამორთული ქონდა.ძალიან შემეშინდა გული ცუდს მიგრძნობდა.უეცრად მათე დავინახე,მისკენ წავედი და თვალებში ჩავაშტერდი.
-რახდება მათე?
-ლიზა ილიას 5 წელი მიუსაჯეს,განძრახ მკვლელობისთვის,ტუ გირაოს შევიტანთ რამოდენიმე თვეში გამოუშვებენ.
-რაა?გირაო რამდენს შეადგენს?
-12 ათას ევროს.რომლის გადახთასაც ვერ შევძლებთ.
-არა,ამს ვერ დავუშვებ,5წელი როგორ უნდა გავძლო.?
-დაწყნარდი და სიტვაციას შეეგუე გთხოვ,ხანდახან ნახავ ხოლმე.
-ხანდახან? ეს დამამშვიდებს შენი აზრით.
-აბა რაუნდა ქნა?გადაიხდი ფულს?
-მე საიდან გადავიხდი?ვუთხარი ტირილით
-ტირილით ვერაფერს ვერ იზამ,დაწყნარდი გთხოვ.მითხრა ელენემ და ჩამეხუტა.გული გაგჯომაზე მქონდა,ყველაფერი ერთად მიეწყო და ეს ყველაფერი სულს მიტანჯავდა,
-ნეტა ოდესმე ბედნიერი ვიქნები?ვკითხე ელენეს ირილით,
-კი ჩემო პრინცესა,მალე ყველაფერი კრაგად იქნება.
-ოოჰ,არვიცი ელე არვიცი .
-ლიზ მგონი ჯობია შენც შეხვიდე ლევანთან,
-ხო შევალ,თკვენ კი წადით დაისვენეთ და მერე დაგირეკავ,
-კარგი ლიზ მშვიდად იყავი გთხოვ.
-ლიზზა ილიამ დამაბარა შენთან რომ,ძალიან უყვარხარ და არ დანებდება.გთხოვა არ ინერვიულო.მითხრა მათემ
-კარგი მადლობა ორივეს.ვუთხარი მე და პალატაში შევედი.ლევანი საწყალი თვალებით იყურებოდა,თითქოს ყველაფერს ნანობდა,ისეთი სახე ქონდა.მაგრამ ამავდროულად ვიცოდი რომ ისეთივე ბობოქარი იყო,როგორც ადრე.
-ყველამ გადით და ლიზასთან მარტტო დამტოვეთ,თქვა ლევანმა.არავის არაფერი არ უთქვამს ყველა უსითყვოთ გავიდა გარეთ,დიდი ხანი დუმილი იყო ჩვენს შორის ბოლოს კი ლევანმა დაარღვია დუმილი.
-ლიზა მინდა შენგან გავიგო რამჭირს?
-ჩემგან რატომ?
-იმიტომ რომ,შენმა ნაძირალა,შეყვარებულმა მესროლა.
-ასე ნუ ლაპარაკობ მასზე,გაიგე?
-მითხარი რამჭირს?მიყვირა ლევანმა.
-ნუ ყვირი და გეტყვი,შენ დაინვალიდდი.ფეხზე ვერასოდეს ვერ გაივლი,
-რა ადვილად ამბობ ამ ყველაფერს ლიზა,მე,მე კი სიკვდილი მინდა.
-გული გეტკინა ხო?ჩემს ტკივილს კი ვერ გრძნობ,ხომ ასეა?
ვერ გებულობ როგორ მტკივა მე.როგორ მიჭირს არსებობა.
-ჩემსავით შენ არხარ.თავს ნუ მადარებ.(Lევანი)
-მე ჭრილობები მაქვს,შენგან მოყენებული და თან მოუშუშებელი.
-მეც მაქვს ჭრილობები, ოღონდ შენი შეყვარებულისგან.
-შენ ეგ ჭრილობები მოგისუშდება,მე კი არა,-(მე)
-ლიზა ახლა წადი,მინდოდა შენგან გამეგო რა მჭირდა,ჩემთვის რადგან ყველაფერი ნათელია,ახლა მარტო დამტოვე.
-მივდივარ,ვუთხარი ლევანს და იქაურობა დავტოვე,
2 კვირა გაატარა სავადმყოფოსი ლევანმა,დღეს კი სახლში მოვიყვანეთ.მთლიანად მე მომეჯაჭვა და ჩემი მოსავლელი გახდა,ცოტათი დათბა კიდეც.დედამთილმა მითხრა რომ,მხოლოდ მაშინ მაპატიებდა ყველაფერს თუ ლევანს ბოლომდე მოვუვლიდი.მხოლოდ მამთილი მითანაგრძნობდა,მან ყველაფერი გაიგო ილაზე,იცოდა რომ ფულით შეიძლებოდა მისი განთავისუბლება.კარებზე ზარი იყო.
-შემოდი ელე..ელენე ჩემს ოჯახში პირველად მოვიდა.
-როგორ ხარ ლიზ?
-ძველებურად,ვეგუები ყველაფერს ნელ-ნელა.შენ როგორ ხარ?
-რავიცი არამიშავს.ლევანის სანახავად მოვედი.
-მოდი აქ დაჯექი ლევანს ძინავს,.
-როგორ გექცევა ლიზ?მკითხა ელენემ მარტონი ვიყავით ოთახში.
-უკეთესად,თითქოს დათბა,თითქოს განიცდის იმას რაც გამიკეთა და ახლა მადლიერია ჩემი.
-იქნებ მართლაც ასეაა?
-კარგი რაა,რაიცის საერთოდ მაგან რაარის მადლიერება.ილიაზე ხომ არ იცი რამე?
-ლიზ მაგის სათქმელად მოვედი.გამოვიდა.
-რა გამოვიდა?
-რა კიარა ვინ გოგო.
-ვინ გამოვიდა მაშინ?
-ილია ციხიდან გამოვიდა,ვიღაცამ გირაო გადაიხადა.
-რაა მართლა?მე რატომ არ დამირეკა?
-ტელეფონი გამორთული გქონდა და მე მითხრა შემხვდესო.
-რა ბედნიერებაა.
გილოცავ ლიზა,შენ მას იმსახურებ.გავიგონე ლევანის ხმა.შევკრთი ამას არ მოველოდი ლევანისგან,მივხვდი რომ ყველაფერი გაიგონა.
-ლევან არგინდა რა!
-ლიზა წადი გთხოვ.
-სად წავიდე ლევან?
-ჩემგან წადი,თავს ნუღარ იტანჯავ,წადი და ბედნიერი იყავი გთხოვ.ამას ლევანისგან არ მოველოდი,ამდროს ჩემი მამამტილი შემოვიდა ოთახში და მან ყველაფერი დააგვირგვინა.
-ლიზა შვილო,გირაო მე შევიტანე და ილია გარეთ გამოუშვი,სენ ბედნიერებას იმსახურებ,გთხოვ ეს შანსი ხელიდან რა გაუშვა და წადი მასთან.
-მამა,ძალიან დავიბენი.
-ლიზა ჩაალაგე და წადი გთხოვ,ყველაფერს მე მოვაგვარებ,შენ არ ინერვიულო..
-ლევანს ვერ დავტოოვებ.
-გაგიჟდი გოგო წამოდი.მითხრა ელენემ.
-წადი ლიზა ჩემზე ნუ იჯავრებ.
-ჰო შვილო წადი,მითხრა მამმთილმა.ბარგი ჩავალაგე,მამამთილმა ისე გამცილა როგორც საკუთარი ქალიშვილი,და იქედან წამოვედი.ილიას იქ შევხვდი სადაც ადრე ვხვდებოდი ყველაფერი ვუამბე და ძლიერად ჩავეხუტე მონატრებულზე.
-ლიზა ჩემთან წავიდეთ გთხოვ.ილიას არავინ ყავდა მარტო ცხოვრობდა ბინაში.
-კარგი წავიდეთ.
ბინაში ავედით.ილია მაშინვე დამეტაკა და კოცნა დამიწყო,შემდეგ,კაბა გამაძრო და ვნებიანად მეფერებოდა,ნელ-ნელა ყველაფერს მხდიდა,თან თვითონაც იხდიდა.საწოლზე ნაზად დამაწვინა და მთელ სხეულზე მეფერებოდა.საცვალიჩ უნდა გაეძრო როცა მე შევაჩერე.
-გაჩერდი გთხოვ,არ შემიძლია.
-რატომ ლიზა?
ილიას ყველაფერი მოუყვეი ლევანის და ჩემი ურთიერთობის შესახებ.
-არ დაგაძალებ ლიზა,უბრალოდ მონატრებულზე თავი ვერ შევიკავე,ვიგრძენი როგორი გულ დაწყვეტილი მითხრა ეს.
-კარგი,განაგრძე.ვუთხარი უეცრად ილიას.
-არა ლიზა არ მინდა,ჭრილობები გაგიხსნა.
-არაფერი მომივა,გააგრძელე გთხოვ.
ილია მეფერებოდა,მაგრამ ძალიან ფრთხილად მართლაც ცდილობდა ჩემთვის არ ეტკინა,ისეთ სიამოვნებას ვგრძნობდი რომ,თავი სიზმარში მეგონა.ბიძგი ვიგრძენი ისეთი ნელი და სასიამოვნო რომ ლამის გავგიჟდი.ვნებებს ავყევი ,ჩემს თAვს ვერ ვცნობდი.ილიამ ისე დაამთავრა ყველაფერი რომ,ჩემს ჭრილობებს არ შეხებია.ელენე და მათე ტკბილად ცხოვრობდა ერთა როგორც მე და ილია,მათ ტყუბები შეეძინათ,მე კი ფეხმძიმედ ვიყავი,ოღონდ ლევანისგან,ამას ილია დადებითად შEხვდა და მოულოდნელად ელოდებოდა პატარას დაბადებას,ყოველთვის დამყვებოდა ექიმთან და მის გულისცემას ისმენდა.მე კი,საშინლად მტკიოდა,ეს ბავშვი ლევანის რომ იყო და არ ილიასი.დღე Dრეზე ველოდებოდი შვილს,რომელიც უზომოდ გამახარებდა.ეს დღეც დადგა,პატარა გოგონა შემეძიინა რომელსაც სესილი დავარქით,ეს ილია სსყვარელი სახელი იყო.
-ჩემო საოცრება გილოცავ,ჩვენ შვილი გვყავს.პატარა პრინცესა რომელიც ძალიან გგავს.მითხრა ილიამ.
-მიყვარხარ,უსასრულოდ მიყვარხარ,ილია.ახლა უზომოდ ბედნიერი ვარ.ადრე კიი ვტიროდი,უფროსწორად მივტიროდი ჩემს ბედს.
---------------------------------------
ისე არ მინდოდა ამ ისტორიის ასე მიფუჩეჩებული დამთავრება რომ რავიცი მაგრამმ ასე მომიწია.სხვაგან მივდივარ და წერას ვეღარ გავაგძელებდი,იმედია ძალიან ბოდიალობა არ გამომივიდა.ველი შეფასებას,ისე მწყდება გული ასე რომ დვამთავრე..იმდენი გეგმები მქონდა წინ მაგრამ რაქნა..კომენტარები არ დაიშუროთ გთხოVთ.