- ის სხვა მეც ვარ?! - ირონიულად ვეკითხები, ჩემს ტონს არ იმჩნევს.
- მხოლოდ შენ არა. თითქმის ყველა ჩემს გარშემო. ითხოვდნენ მებრძოლა. თავი არავისთვის დამეხარა. მიშასთან კი პირიქითაა. ჩემში პატარა გოგო აღმოაჩინა. მფარველად მომევლინა. შემიძლია მყარად დავეყრდნო. მისი იმედი მაქვს, ცდილობს მომიფრთხილდეს. ისე იქცევა, თითქოს მსხვრევადი, ფაიფურის თოჯინა ვარ, რომელსაც უნდა ეფერო. ცხოვრებაში პირველად მივხვდი, რომ ასეთი მოპყრობა მსიამოვნებს. ძალიან დავიღალე. თითქოს გამოვიფიტე. მან კი სტიმული მომცა. ხალისი დამიბრუნა. ვხვდები, რომ ჩემი სიტყვების მოსმენა არ გსიამოვებს, მაგრამ ვერც მოგატყუებ.
- არა. რა უფლება მაქვს უკმაყოფილება გამოვხატო. უბრალოდ მწყინს, ისე ლაპარაკობ, თითქოს მე არ გიფრთხილდებოდი. არ მიყვარდი. ან იქნებ სხვა რამეს ელოდი ჩემგან და ვერ მოვხვდი?! დავიჯერო ვერ გრძნობდი ჩემს სიყვარულს?! მე ხომ ისევ ისე ძლიერად, თავდავიწყებით მიყვარხარ.
თვალი ამარიდა. დავინახე ცრემლები როგორ მოიწმინდა.
- ალბათ გიყვარდი ან იქნებ ეხლაც გიყვარვარ, მაგრამ შენთან ყოფნა ოცნებას ჰგავდა, რომელიც უბრალოდ არ ამიხდა. ვიცი რომ გიყვარდი, მაგრამ შენებურად. ჩვენი ერთად ყოფნა შეუძლებელი იყო. მე იმ რეალობასთან შეგუება ვცადე, სადაც აღმოვჩნდი. იქ კი მიშა ვიპოვე. გთხოვ, გამიგე, შენს მიმართ განცდილი გრძნობები მხოლოდ სიყვარული არ იყო. ჩემთვის ცხოვრების აზრი იყავი. მაგრამ დასრულდა. თავისი ღრმა კვალი დატოვა, რომელიც მთელი ცხოვრება გამყვება. მაგრამ ვხვდები, რომ აღარ შემიძლია. შენ რომ გიყურებ ისევ წარსულში ვბრუნდები. იქ კი მხოლოდ ტკივილია. ჩამთვალე ეგოისტად, შენი ნებაა. უბრალოდ ამ ყველაფრისგან დავიღალე. მომავალი არ გვაქვს, რომ გითხრა მიყვარხარო, რა შეიცვლება? ისევ ცრემლები და ისევ მონატრება?
- შეცვლით ძალიან ბევრი რამ შეიცვლება. წამოხვალ თბილისში, მიიღებ იმ თანამდებოდას რასაც გთავაზობენ. მეც გავშორდები სოფის და ვიქნებით ერთად.
- დარწმუნებული ხარ? - აშკარად ირონიით მეკითხება ის.
- კარგი, გასაგებია. რაც არ უნდა გითხრა აზრს მაინც არ შეიცვლი. თხრობა იქ შეწყვიტე მეგობრობა რომ შესთავაზე. შემდეგ რა მოხდა? როგორ შესძლო თავის შეყვარება? - ვცდილობ ისევ ძველ თემას მივუბრუნდე, მართალია ტკივილს მაყენებს, მაგრამ მინდა ბოლომდე მოვუსმინო.
- შემდეგი შეხვედრა ისევ წვეულებაზე შედგა. კარგად მახსოვს ის დღე. ჩემი პირველი სოლო კონცერტი. იმ საღამოს ვბრწყინავდი. ვახო და ტატიანა გვერდში მედგნენ. ჩემი პატარა ხულიგანიც მხარს მიმშვენებდა. უბედნიერესი ვიყავი. ცოტა დავლიე კიდეც. შენც ხომ იცი ნასვამი როგორი „კეთილი“ ვარ?. სულ ვიღიმებოდი. საკუთარ თავს რომ ვუმზერდი, მეც კი მომწონდა. ჩინური სტილის დახურული, მუქი მწვანე, ჭრელი ყვავილებით მოჩითული მოკლე კაბა მეცვა. თვალები მიციმციმებდა. თემურიკო იქვე დარბოდა. მისი შემხედვარე სიცილს ვერ ვიკავებდი. ხან ვახოსთან ვცეკვავდი, ხან ტატიანასთან. რამოდენიმე წუთით ბართან ჩამოვჯექი. დასვენება არ მაწყენდა. ამდენი ხტუნაობისგან ფეხის გულები მეწვოდა.
- აი, ეს მესმის! - მომესხმა ნაცნობი ხმა. მიშა იქვე იჯდა და ყურადღებით მაკვირდებოდა. თვალები სიხარულით უციმციმებდა.
- ვაუ. ახალო მეგობარო როგორ ხარ?! - ღიმილით მივესალმე მეც.
- მეგობარო!- ამრეზით გაიმეორა მან - კარგი იყოს შენებურად! - ახლოს მოვიდა და თბილად მომეხვია - ამ საღამოს ვერ დავაკლდებოდი. ულამაზესი ანასტასია კოვალიოვა! ისე ცოტა გრძელი კაბა რომ გცმოდა, იქნებ მეფიქრა კიდევაც შენთან მეგობრობაზე! - ჩუმად მიჩურჩულა მან.
- შენსას მაინც არ იშლი?! - სიცილს ვერ ვიკავებდი.
- ის ვინ არის? - თავით ვახოზე მანიშნა მან, რომელსაც თემურიკო როგორც იქნა დაეჭირა და ჰაერში ისროდა.
- რომელზე მეკითხები ბავშვზე თუ კაცზე? - ვითომ ვერ მივხვდი რა მკითხა ისე შევხედე. რატომღაც ვფიქრობდი, რომ მისი ქერა მეგობრისგან ვახოს ვინაობა ეცოდინებოდა. სახე შეეცვალა, დასერიოზულდა, მომეჩვენა თითქოს გაბრაზდა კიდევაც.
- კაცზე გეკითხები! - კბილებში გამოსცრა. ალბათ, გაუმართლა იმ დღეს განსაკუთრებით კარგ განწყობაზე რომ ვიყავი. თორემ ასეთი ტონით მომართვას არ ვაპატიებდი. თან უნდა ვაღიარო, მისი გაბრაზება მსიამოვნებდა.
- გინდა გაგაცნო? კარგი ბიჭია! - სიცილი ვერ შევიკავე. ვახოს და თემურიკოს ტატიანაც მიუახლოვდა. აქეთ-იქით იყურებოდნენ, აშკარად მე მეძებდნენ. ხელი დავუქნიე და ისინიც ჩემი მიმართულებით წამოვიდნენ.
- რომ ვერ დაგინახეთ, შევშინდით. თუმცა ვხედავ მშვენივრად ერთობი! - თვალი ჩამიკრა ქალმა.
ბღვერაში არც ვახო ჩამორჩა მისას. შორიდანვე მუქარით მიაჩერდა მას. ძალიან მახალისებდა მათი მზერა. ეჭვიანი თაყვანისმცემლებივით აკვირდებოდნენ ერთმანეთს.
- ეს ვინღაა? - ემჯერად ვახომ კითხულობდა.
მათი შემხედვარე სიცილს ვეღარ ვიკავებდი. ვგრძნობდი, რომ არასერიოზულად ვიქცეოდი, მაგრამ აშკარად სასმელი მოქმედებდა. ვერაფრით ვჩერდებოდი.
- ბოდიშით! - ცრემლების წმენდით ვეუბნებოდი მათ - ეს ჩემი ახლობელია, მიშა. - მთლად მეგობარი ვერ ვუწოდე, მომერიდა - ეს კი ჩემი უახლოესი, ბავშვობის მეგობარი ვახო და მისი უმაგრესი მეუღლე, ტატიანა! - როგორც იქნა წარვუდგინე ერთმანეთს.
მიშას სახე გაებადრა, აშკარად გაუხარდა ტატიანა ვახოს მეუღლედ რომ დაიგულა და ემოციები ვეღარ შეიკავა. ვახოს გახარებული მოეხვია.
- გადამრევს ეს გოგო, ასეთ გიჟებს სად პოულობ? - ქართულად გადმომილაპარაკა მიშას უეცარი ჩახუტებით გაკვირვებულმა ვახომ.
- ვიზიდავ, გიჟებო ჩემთან! - ქართულადვე ვპასუხობ და ისევ სულელივით ვიცინივარ.
ყველაზე უცნაური ის იყო, რომ მიშას შესახებ ვახოს ინფორმაცია არ ჰქონდა, სამაგიეროდ პატარა თემურიკომ იცნო.
- დე, სპორტსმენი რომაა, ჰოკეისტი ისაა?! - ვითომ ჩუმად მკითხა მან.
მისი სიტყვები მიშამაც გაიგონა, ჭკუაზე არ იყო ისე ესიამოვნა: - მიცნო? ჰოკეი გიყვარს? მოგწონს? - თბილად ეკითხებოდა ის.
ბავშვმაც, როგორც კი იგრძნო ყურადღება გაიბადრა, ბედნიერი ეტიკტიკებოდა მიშას, თვალები უციმციმებდა მის კუმირთან შეხვედრა ისე უხაროდა.
- შეხედე ამ გამყიდველს, როგორ უცებ მიღალატა. - ეცინებოდა ვახოს, როცა თემურიკოს კმაყოფილსა და ბედნიერ სახეს ხედავდა.
ბავშვი მიშას ეჯდა კალთაში. რაღაცას უყვებოდა. ის კი ეფერებოდა. მსიამოვნებდა შვილის ბედნიერების ყურება, მაგრამ გულიც მწყდებოდა.
ალბათ ჩემი განწყობის ცვლა ვახოსაც არ გამორჩა: - არ გინდა. ბავშვს საღამო არ ჩააშხამო. ცრემლები არ დავინახო იცოდე! - გულში ჩამიკრა მან.
- უბრალოდ, იმ დროს შენ გამახსენდი, წარმოვიდგინე თქვენი შეხვედრა და გული ამიჩუყდა. მათ ვუმზერდი და შენ გნატრობდი! - სალომე მე არ მიყურებდა. ხელები მუხლებზე ჰქონდა მოხვეული, ჩუმად საუბრობდა - იმ დღეს საბოლოოდ გადავწყვიტე, რომ უნდა დამევიწყებინე. საკუთარ თავზე გავბრაზდი, წინ მიშა მეჯდა, ყველა თვისება ჰქონდა იმისთვის, რომ თავდავიწყებით შემყვარებოდა. მე კი ისევ შენზე ვფიქრობდი, კაცზე, რომელსაც ჩემი დანახვაც კი არ გსურდა. სრულიად უცხო ადამიანი ჩემს შვილს გულში იკრავდა, საკუთარ მამას კი მისი სახელის გაგონებაც არ გსურდა. - მისმა სიტყვებმა კიდევ ერთხელ მატკინეს გული.
- მაპატიე. - იდიოტივით უკვე მერამდენედ ვიმეორებდი.
- არა. ეხლა ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს. თუმცა იმ წუთებში ძალიან მტკიოდა. ზუსტად ვიცოდი, რომ ჩემი ცხოვრებიდან შენი ამოშლა უნდა მომეხერხებინა. არ მინდა იფიქრო, თითქოს შენი დავიწყების სურვილის გამო დავუახლოვდი მიშას. უბრალოდ მივხვდი, რომ მისთვის შანსი უნდა მიმეცა. ეს მეც წამადგებოდა და თემურიკოსაც. ალბათ, ჩემი განწყობის ცვლილება არც მას გამოეპარა. ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის არაფერი უკითხავს. ვახოსთან საუბრობდა და შიდა და შიგ გამომხედავდა ხოლმე.
- კარგი ბიჭი ჩანს, თბილი, ყურადღებიანი. - მეუბნებოდა ტატიანა - ბავშვებიც უყვარს. ხედავ თემურიკოს როგორ ეთამაშება?
- მე მგონი თემურიკოზე მეტი ჭკუა არც თვითონ აქვს! - ირონიულად ავღნიშავ მე.
- ადამიანები ისე გადაგვარდნენ, საკუთარ შვილსაც კი არ აქცევენ ყურადღებას. არამც თუ სხვისას. ეს ბიჭი არ უნდა დაკარგო. ისე გიყურებს, აშკარად მოსწონხარ.
გამეცინა: - საქმეც მაგაშია, რომ მხოლოდ მოვწონვარ. ეგ ისეთი ტიპია ქალები იქეთ ეხვევიან. მექალთანეა, ზუსტად იცის როგორ უნდა იმოქმედოს, რომ მოგხიბლოს. მისთვის სასურველი სათამაშო ვარ, როგორც კი საწადელს აისრულებს, კუთხეში მომისვრის და დამივიწყებს.
ჩემსდა გასაკვირად, ამის გააზრებაზე რატომღაც გული დამწყდა.
- მაგ საკითხზე წინასწარ რატომ ფიქრობ? დასაკარგი რა გაქვს? ნახე რა ბიჭია. არა მგონია ასე მოხერხებულად თამაშობდეს. აშკარად სიმპატიითაა განწყობილი. - აზრს არ იცვლიდა ტატიანა. ყველაზე მეტად მისი ეს თვისება მომწონდა. ცხოვრებაში მხოლოდ პოზიტივი არსებობდა. - დატკბი დღევანდელი დღით. მომავალზე წინასწარ რატომ ფიქრობ? რაც მოსახდენია შენ მაინც ვერ შეცვლი.
- აღარ შემიძლია, ახალ ტკივილს ვერ გადავიტან.
- ასე ვერ იცხოვრებ. მომავლის შიშით დღევანდელ ბედნიერებას კარგავ. შენს ადგილზე დღესვე კისერზე ჩამოვეკიდებოდი. ამდენი რომ მეფიქრა, ვახოსთან კი არ ვიქნებოდი. - თვალი ჩამიკრა მან - ვახოს და თემურიკოს წავიყვან და აბა შენ იცი!
სიტყვის თქმა არც კი დამაცადა, გაბუსხული სახით მიუჯდა ვახოს.
- დავიღალე. პატარაც დაიღლებოდა. ანასტასია სტუმრებს ვერ დატოვებს. გეხვეწები ჩვენ მაინც წავიდეთ. თან თემურიკოც წავიყვანოთ. ეძინება უკვე.
უნდა ვაღიარო, რომ თემურიკოს შემთხვევაში ტატიანა ნამდვილად არ ტყუოდა. კარგა ხანია მიშას მკლავებში კომფორტულად მოწყობილს ეძინა. ვახომ ფრთხილად გამოართვა პატარა და მკერდზე მიიკრა.
- ჭკვიანად! - გადმომხედა მე. თვალი ჩამიკრა და პრანჭვით მიმავალ მეუღლეს გაჰყვა.
- კარგი მეგობრები გყავს. ერთგული. ერთმანეთი აშკარად ძალიან უყვართ! - ღიმილით აღნიშნა მიშამ.
- კი, ასეა. - ვეთანხმები მას.
- აღარ მეგონა ასეთი ურთიერთობები კიდევ თუ არსებობდა.
თვალებში ისე მიყურებდა, თავი უხერხულად ვიგრძენი. თვალი ავარიდე. მივხვდი, აშკარად გავწითლდი. საკუთარ თავზე გავბრაზდი. ამდენი წლის შემდეგაც, კი მიჭირდა სიწითლის დამალვა. კმაყოფილი იღიმებოდა. ჩემსკენ უფრო ახლოს მოიწია. თითქმის გვერდი-გვერდ ვისხედით. ვუმზერდით მოცეკვავე სტუმრებს, ვგრძნობდი, რომ სასმელი უკვე ტვინში მირტყამდა და მხოლოდ მინერალურ წყალს ვსვამდი.
- მეჩვენება, თუ დაძაბული ხარ? - გამომცდელად, სერიოზული სახით მკითხა - მთელი საღამოა გიყურებ. თითქოს მხიარულობ, მაგრამ აშკარად რაღაც გაწუხებს.
უხერხულად შევიშმუშე. უკან გავიწიე. ჩვენს შორის დისტანცია რომ დამეცვა. ოდნავ გაეღიმა. ისევ თავის პირვანდელ ადგილს დაუბრუნდა. მოწყენილი მაკვირდებოდა, ან იქნებ მე მეჩვენებოდა ასე.
- ეგონა, უფრო სწორედ იმედი მქონდა ოდნავ მაინც მოგწონდი, მაგრამ ისეთი სევდიანი თვალებით მიყურებ, ვეღარაფერი გავიგე. ასეთ ცუდ გაწყობაზე გაყენებ?! - ხმა გაებზარა. აშკარად არ მეჩვენებოდა. მართლა აღელვებდა ჩემი უგუნებობა.
- შენ არაფერ შუაში ხარ. უბრალოდ მე ვარ ასეთი. - დუმილი დავარღვიე. თვალები ცრემლებით მევსებოდა. საკუთარ თავზე მე თვითონ მეშლებოდა ნერვები. იმის მაგივრად, რომ მისი საზოგადოებით დავმტკბარიყავი, სულელივით ვტიროდი.
- მომისმინე, ანასტასია! - ისევ ახლოს მოიწია მან - მომწონხარ. ისე მიზიდავ, როგორც არავინ ცხოვრებაში. ვგრძნობ რომ რაღაც გიჭირს. თმა კი არ გსურს. მე კარგი მსმენელი ვარ. გთხოვ! თუ რამით შემიძლია დახმარება. ასეთს ვერ გიყურებ! - მის ხმაში ისეთი გულწრფელობა ჟღერდა, აშკარად გული შესტკიოდა ჩემზე. არ ვიცი რამდენად გქონია ასეთი შეგრძნება. თითქოს მისგან შებრალებას ველოდიო, გრძნობები ვეღარ მოვთოკე. ცრემლები ღაპა-ღუპით მომდიოდა. გულამოსკვნილი ვტიროდი. ასე სუსტად თავი არასოდეს მომჩვენებია. თურმე ადამიანი მჭირდებოდა, ვისთანაც ემოციებს გამსვლის საშუალებას მივცემდი, რომელიც მომისმენდა. მიშამ გულში ჩამიკრა. ისე მეფერებოდა თითქოს პატარა ბავშვი ვიყავი. მისი ხელებიდან განთავისუფლებას არც კი ვცდილობდი. პირიქით, შვება ვიგრძენი, ტკივილი ნელ-ნელა გაყუჩდა. როგორც იქნა გული მოვიოხე. არ ვიცი რამდენ ხანს ვყავდი ასე მკლავებში მოქცეული. დროის აღქმა დავკარგე.
- მაპატიე! - უკან გავიწიე, როცა დავმშვიდდი და გავიაზრე რამდენად არაადეკვატურად ვიქცეოდი. პიჯაკი ჩემი ცრემლებისა და მაკიაჟისგან დასვრილი ჰქონდა. შემრცხვა და საკუთარ თავზე უფრო მეტად გავბრაზდი.
- ცოტა დამშვიდდი? - თბილად მკითხა მან. ისეთი სახით მიყურებდა, რომ უხერხულობა მომეხსნა. თანხმობის ნიშნად თავი ღიმილით დავუქნიე.
- მეც ეგ მინდოდა. - მხიარულმა და კმაყოფილმა მითხრა - თუ კიდევ დაგჭირდეს ჩემი მხარი გულის მოსაოხებლად, ყოველთვის მზად ვარ! - მაცდურად მიღიმოდა, თვალებში ბედნიერებასა და კმაყოფილებას ასხივებდა.
- იმედია აღარ დამჭირდები! - სიცილი ვერ შევიკავე და მეგობულად მხარზე ხელი გავკარი.
- ჰა, ეხლა თუ მორჩი ტირილს, წავიდეთ ვიცეკვოთ. ამდენ ხანს ერთ ადგილზე ჯდომა არც მე შემიძლია! - ხელი გამომიწოდა მან.
უარი არ მითქვამს, გამოწვდილ ხელს საკუთარი შევაგებე და მხიარულებას შევუერთდით. იმ საღამოს ბევრი ვიცეკვეთ. არაფერი ზედმეტი. მხოლოდ ვცეკვავდით. მსიამოვნებდა მისი ძლიერი ხელების შეხება. მთლიანად მივენდე პარტნიორს. ვგრძნობდი მის გულისცემას და კმაყოფილი ვიყავი. არ ვიცი მე როგორ გამოვიყურებოდი. ან რას ფიქრობდა, თვალები უბრწყინავდა და ძლიერად მიკრავდა გულში. მეც თავი მის მხარზე მედო და ვგრძნობდი, რომ ამდენი წლის შემდეგ, როგორც იქნა მშვიდად ვიყავი. აღარ ვშფოთავდი. აღარ მეშინოდა.
- აბა შენი მხარი აღარ დამჭირდებაო? - გაოცებულმა მკითხა მან, როცა შეამჩნია, რომ ისევ ცრემლი მოვიწმინდე ჩუმად.
- ეს სხვა ცრემლებია! - ვცდილობ გავიღიმო.
- ვიცი, ვგრძნობ! - კმაყოფილი მეუბნებოდა და ცრემლიან თვალებს მიკოცნიდა. ნელ-ნელა ტუჩებისკენაც მიიწევდა, მაგრამ სახე მოვარიდე. თავშესაფარი ისევ მის კერდში ვიპოვე. ხმამაღლა იცინოდა და გულში უფრო ძლიერად მიკრავდა.
- პატარა გოგოს გევხარ. ამას ვერც კი ვიფიქრებდი. თემურიკო ჩემი თვალით რომ არ მენახა, არ დავიჯერებდი დედა რომ ხარ. ასეთი თუ იქნებოდი რას წარმოვიდგენდი! - ისევ იცინოდა ის.
- როგორი?! - ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა და გავღიზიანდი.
- ასეთი მგრძნობიარე! - ნიკაპზე თითი გამკრა მან - მეგონა ყურადღებისგან განებივრებული, თავქარიანი გოგო იქნებოდი. შენ კი... - ისეთი აღტაცებით იმზერდა, შემრცხვა და ისევ გავწითლდი.
- ჯანდაბა, ვერ იქნა და ამ ოხერ გაწითლებას ვერ გადავეჩვიე! - ხმამაღლა ჩავიბურტყუნე მის მკერდში თავ-ჩარგულმა.
- მე კი ყველაზე მეტად ეგ მომწოს! - პატარა ბავშვივით ამჯერად თავზე მაკოცა მან.

თავი ხელებში მქონდა ჩარგული. სალომეს მოსმენა აღარ შემეძლო. ვხვდებოდი, რომ ის მიშა მართლა უყვარდა. ზუსტად გავიაზრე, რომ ჩემთვის ყველაფერი დასრულდა. იმ წუთში თითქოს სუნთქვა შევწყვიტე. გულისცემა გამიჩერდა. მძულდა, სრულიად უცნობი ადამიანი მთელი არსებით მძულდა. მან ხომ ჩემი ერთად-ერთი სიყვარული წამართვა. თუმცა არანაკლებ მძულდა საკუთარი თავიც.
სალომე ჩემს რეაქციას აკვირდებოდა.
- გსიამოვნებს, ალბათ ასეთ დღეში რომ ვარ! - გაღიზიანებას ვეღარ ვმალავდი მე.
- არა. შენ წარმოიდგინე არა. უბრალოდ მინდოდა სიმართლე გცოდნოდა. ვხვდები რასაც ცდილობ. ვხედავ ბიჭებიც შენ გიჭერენ მხარს, აიშაც. მაგრამ... უკვე გვიანია. უნდა გამიგო და მიხვდე, რომ ჩვენი ამბავი დასრულდა. ვახოს და დიმკას კარნახით ვერ ვიცხოვრებ. მიყვარდი თავდავიწყებით, მაგრამ... გულს ვერ ვუბრძანებ. ვაღიარებ, როცა გხედავ დღემდე ვფორიაქობ, ოღონდ ეს ის გრძნობა აღარაა. გულის სიღრმეში ისევ ხარ, როცა გხედავ თავს ვერ ვიკავებ, მიხარია, ბედნიერი ვარ, მაგრამ ეს ის მაინც აღარაა. ხვდები რისი თქმა მსურს?
მისკენ ვიხრები, მინდა მოვეხვიო და გულში ჩავიკრა როგორც ადრე, მაგრამ უკან იწევს.
- არ გინდა გთხოვ. ახალ ტკივილს ნუ მომაყენებ. გამიშვი შენი ცხოვრებიდან. მომეცი უფლება ბედნიერი ვიყო!
- ბედნიერებაში მე გიშლი ხელს? - ემოციები მაწვება - მე, მე რა ვქნა? ისევ ისე რომ მიყვარხარ? მე როგორ მოვიქცე?- ტკივილით ვეკითხებოდი, მხრებში დავწვდი, სახეში ჩავაცქერდი - მიპასუხე, რა ვქნა მეთქი? როგორ მოვიქცე?! - სახის არიდებას ცდილობდა, მაგრამ ამის საშუალება არ მივეცი. - თვალებში მიყურე, სახეს ნუ მარიდებ! - მუქარით გამოვცარი კბილებში.
გამოხედვა შეეცვალა. მზერა გაუცივდა: - სოფიო გყავს და იყავი მასთან!
- ჩვენი სიყვარული? - არ ვცხრებოდი.
- ჩვენი სიყვარული არ არის. წესით უნდა მიმხვდარიყავი. ერთხელ დამტვრეულს აღარაფერი ეშველება. შეიგნე ეს. „ჩვენ“ აღარ ვართ. აღარ ვარსებობთ. დასრულდა. აღარ მინდა და აღარც შემიძლია... დავიჯერო ასე ძნელია ამის გაგება? აღარ მინდა ამდენი დაძაბულობა. მყავს ადამიანი, რომელსაც ვუყვარვარ ისეთი როგორიც ვარ. არ ითვლის ჩემი საყვარლების რაოდენობას, არ აინტერესებს ვიყავი თუ პატიოსანი. უბრალოდ ვუყვარვარ და მორჩა. დავიჯერო თქვენ ორს შორის განსხვავებას ვერ ამჩნევ? - თითქმის ყვიროდა ის.
- ის ერთი შეცდომა ვერ მაპატიე, ხომ? იმ ერთ დღეს გადამაყოლე! რა მოხდა ასეთი, ვის არ უეჭვიანია?- არ ვთმობდი პოზიციებს.
- საკმარისია. ჩემი სათქმელი გითხარი. როგორც გინდა ისე მოიქეცი. სხვაგვარად როგორ აგიხსნა?
- აი, ასე... - ჩემსკენ მივიზიდე და მონატრებულ ტუჩებს დავეწაფე. სხეულში ელექტრო შოკივით დამიარა. თავიდან გამიძალიანდა. გასხლტომას ცდილობდა, ძლიერად ვუჭერდი ხელს. როგორც იქნა ჩემად დავიგულე. ნელ-ნელა მოდუნდა და ჩემს ნებას დაჰყვა. მისი მომატებული გულისცემაც კი მესმოდა, თითქოს ამოვარდნას ლამობდა. პატარა ჩიტით ფრთხიალებდა. თურმე როგორ მომნატრებოდა. მისი ბაგეების გემოს ვიმახსოვრებდი. აი, რა იყო ჩემთვის ბედნიერება. აი ვინ იყო ჩემთვის ცხოვრება. ხელის გაშვება აღარ მინდოდა. უფლება რომ მქონოდა ალბათ გავიტაცებდი სადმე უკაცრიელ კუნძულზე, სადაც მხოლოდ ჩვენ ორნი ვინებოდით ზედმეტი მოწმეების გარეშე, მაგრამ...
- დაიკმაყოფილე სურვილი? - როგორც კი ალერსი დავასრულე კბილებში ცივად გამოსცრა მან.
- არ თქვა, რომ შენ არ მოგეწონა! - ოდნავ ცინიკურად გამომივიდა ნათქვამი.
- არც ვუარყოფ. მომეწონა. ოღოდ შენგან ქმარზე უკეთესი საყვარელი გამოვიდოდა! - აშკარად ჩემს ნერვებზე თამაშობდა.
- პრინციპში წინააღმდეგი არ ვარ! - ვხვდებოდი, რომ ვთავხედობდი, მაგრამ მისი გაბრაზება მახარებდა. მიუხედავად იმისა, რომ აღარ ვკოცნიდი ისევ ისე მყავდა ჩახუტებული. მისი სხეულიდან წამოსული სითბო მსიამოვნებდა. რამდენიც არ უნდა ემტკიცებინა დაგივიწყეო, ვიცოდი, რომ ვუყვარდი. ამაში ამ კოცნამაც დამარწმუნა. უბრალოდ სიმართლის აღიარება არ სურდა. მისი ჯიუტი ხასიათის გადამკიდე, ალბათ ამას მისი ნებით არც არასოდეს აღიარებდა. ისევ საკოცნელად დავიხარე.
- საკმარისია. ერთხელ მაკოცე და შეირგე. - მკაცრად გამომიცხადა მან - ხელი გამიშვი და მომეცი საშუალება წავიდე!
ხელი გავუშვი: - გიყვარვარ! - კმაყოფილმა ღიმილით ვუთხარი მას.
მხრები აიჩეჩა: - ჩემი ნათქვამიდან ვერაფერიც ვერ გაგიგიაო. - მომაძახა და სასტუმროსკენ წავიდა.
დავრჩი ნაპირზე საკუთარ ფიქრებთან მარტო. ვხვდებოდი, რომ სალომე ბოლომდე არ ტყუოდა. იმ ბიჭის მიმართ რაღაც გრძნობა ნამდვილად ჰქონდა. შეიძლება ისეთი ძლიერი არა, როგორც ჩვენი სიყვარული იყო, მაგრამ აშკარად დადებითად იყო განწყობილი. ჩემს მიმართ დაგროვილი წყენაც არ განელებოდა. სახიფათო ზღვარზე ვიყავით. ერთი შეცდომაც კი საკმარისი იქნებოდა რომ საბოლოოდ შევძულებოდი. ამის უფლება კი აღარ მქონდა.