კალამი მივაწოდე და ზურგი ვაქციე, ზარზე ისევ ჩემთან გადმოჯდა და გამიღიმა თვისი სულელური ღიმილით
-რა გჭირს?
-არაფერი.- თვალი ავარიდე და ტელეფონს დავაშტერდი
-შემომხედე, რა გჭირს?
-ა რა ფე რი.- დავუმარცვლე და შევბღვირე
-არამგონია
-ეგ შენი პრობლემაა რა გგონია და რა არა
-მართლა?
-ჰო მართლა.- ისევ ტელეფონს დავუწყე წვალება, ბოლოს ნერვები მოეშალა და ტელეფონი ხელიდან გამომგლიჯა, ჯიბეში ჩაიდო და მანაც შემომბღვირა
-ახლა მითხარი რა გჭირს
-ნერვებს მიშლი, და მომეცი ტელეფონი უნდა მომწერონ
-ა მაგაზე გეშლება ნერვები რო არ გწერენ
-ჰო.- თავის დაძვრენას ვეცადე
-და ვინ არ გწერს თუ არ დამიმალავ და მეტყვი გამიხარდება
-შენი საქმე არაა.- მისი ჯიბისკენ გადავიხარე და ტელეფონს წავეტანე რო ამომეცალა
-ჰა რას აკეთებ სირცხვილია ბავშვები გვიყურებენ
-აუ გიგა ნერვებს მიშლი რა
-აუ ახლა შენი თავი დაგანახა, მოდი აბა თუ გამომართმევ ტელეფონს შენი იყოს.- ფეხზე წამოდგა და კლასიდან გაიქცა, მეც უკან გავყევი, ყვრილით, დარბაზში შევიდა და მეც რო შევედი მერე კარი მოკეტა
-მომეცი ახლა ტელეფონი და წავედი მე
-მხოლოდ ერთი რამის მერე
-რა?- მობეზრებულმა ვკითხე და თავი გვერდით გადავწიე
-შეყვარებული გყავს?- ეს ისეთი სახით მკითხა ვერ მოვატყუებდი ნამდვილად
-არ მყავს და არც მყოლია.- ტელეფონის გამოსართმევად მივედ გაწვდილი ხელით მისკენ გამქაჩა და ტუჩებზე შემახო თავისი ტუჩები, თავიდან მოშორება ვეცადე მაგრამ, ისე დამიჭირა თავი ვეღარც ვსუნთქავდი, ბოლოს მომშორდა და გამიღიმა
-ესეც შენი პირველი კოცნა.- ღიმილით მომაწოდა ტელეფონი და დარბაზიდან კუნტრუშით გავიდა.

***

მეორე დღეს, შეწუხებული სახით ავდექი ლოგინიდა, მთელი დღის გეგმა რო გაგახსენდება დილითვე და ნერვები მოგეშლება, სკოლა, 2 მასწავლებელი და კიდევ სამეცადინო, სახლიდან გავედი თუ არა დაუბერა ოქტომბრის სიომ უკვე საკმაოდ აგრილდა, ხელები გადავაჯვარედინე და ვეცადე თბილად მქონოდა, მივდიოდი გზაში და გუშინდელი კოცნა მახსენდებოდა, მართლა პირველი იყო და მართლაც რომ ასეთი ადამიანისგან, რომელზეც ჭკუა მეკეტება, მაგრამ ის გოგო, ის გოგო მაშინ მასთან რომ იდგა... სკოლაში რო მივედი იქ არ იყო როგორც გავიგე არც მოვიდოდა გაკვეთილებზე დღეს, ამიტომ მასზე მიფქრისთვის თავისუფალი დროც მქონდა და თან არ მქონდა, რომ ვერ დავინახავდი არ გამახსენდებოდა, მაგრამ მის დაგილს რო შევხედავდი სულ მასზე ვიფიქრებდი ეს როგორ მოხდებოდა არც მე ვიცოდი მაგრამ, რას გაუგებ შეყვარებულ ადამიანს...
გაჩერებაზე ვიდექი ვიღაც რო მომეპარა უკნიდან და "ბუუო" იყვირა, ერთ ადგილას შევხტი და თან უკან მივბრუნდი, ის კი ხარხარებდა
-გაგიჟდი?- შეშლილი სახით ვკითხე და მუჯლუგუნიც მივკარი
-რა საყვარელი ხარ შეშინებული.-ჩემკენ გადმოიხარა ისევ უნდა ეკოცნა მაგრამ თავი გავწიე
-გეყოს
-წამო რა სალაპარაკო მაქვს
-არ მცალია მასწავლებლები მაქვს ვერ გავაცდენ
-აუ ერთხელ ხო შეიძლება უბრალოდ გაჩუმდე და გააკეთო ის რასაც გეტყვი
-არა.- ეს ვინ იყო რო მბრძანებლად მექცა
-მიდი რა
-არა ვა, თუ სალაპარაკო გავქს იმ გოგოსთან მიდი და იმას ელაპარაკე
-ვინ გოგოსთან?
-გუშინწინ რო გეხუტებოდა
-შენ რა ეჭვიანობ
-ნწუ იმან არ იეჭვიანოს
-ის ჩემი ბიძაშვილია და არ იეჭვიანებს დამიჯერე, სალი გაგაცნობ თუ გინდა.- აი ახლა კი მართლა შემრცხვა და ზურგი ვაქციე
-წამო რა გთხოვ
-კაი.- ბოლოს დავთანხმდი და გავყევი, მაინტერესებდა რა "საქმე " ჰქონდა ჩემთან, ნელი ნაბიჯით მივჩნჩლებდი ის კი ხმას არ იღებდა ნერვები მომეშალა და ერთ ადგილას ვფხუკუნდი
-რა საქმე გავქს?
-ინგლისური ჰო იცი კარგად
-საშუალოდ
-ჰოდა რაღაც მინდა გათარგმნინო წამო რა.- თავისი თბილი ხელი მოკიდა ჩემსას და უფრო აუჩქარა ნაბიჯს...


-ახალი თავიი, დიდი მადლობა ჩემო კარგებოო <3 იმედია მოგწონთ ველოდები შეფასებას, თავიის გაზრდას რაც შეეხება, ვცდილობ მაგარმ სხვა კიდე იმდენი საქმე მაქვს ვერ ვახერხებ და მაპატიეთ <3