მეთექვსმეტე თავი
მეორე დღეს რაფოსგან მესიჯი მივიღე. მეთაური ოდესაში იმყოფებოდა და სასწრაფოდ დაკავშირებას მთხოვდა, როგორც წესი შემოვლითი გზებით არასოდეს მიკავშირდებოდა. ცოტა არ იყოს მეხამუშა მისი ქცევა. დიმკას შევატყობინე და ორივენი მესიჯში მითითებულ მისამართზე მივედით.
ერთ-ერთ არაფრით გამორჩეულ პატარა სასტუმროში ნახევარ საათში მივედით. მეთაური იქ დაგვხვდა.
- რა ხდება? - მისალმების შემდეგ ვკითხე მას.
- ინფორმაცია მოვიდა, რომელიც აუცილებლად უნდა იცოდე. - სერიოზული, დაძაბული ხმით მეუბნებოდა ის.
- გისმენ! - ვიცოდი უბრალო მიზეზით არ დამირეკავდა. გული ცუდს მიგრძნობდა. დავიძაბე.
- ანასტასიაზე თავდასხმას გეგმავენ.
ტანში უსიამოვნოდ გამცრა. - მიზეზი? - ვახოს სიტყვები ამომიტივტივდა, ნუთუ ჩემს გამო? შეუძლებელია. თითქოს მიხვდა რასაც ვფიქრობდი.
- არა, შენ ამასთან კავშირი არ გაქვს, თუმცა ნაწილობრივ ალბათ დამნაშავეც ხარ. - ოდნავ შესამჩნევად გაეღიმა. - ამ ავანტიურაში ხომ შენი ჩათრეულია.
- ქარაგმებით საუბრობ და ვერაფერს ვხვდები.
- საქართველოში ნარკოტიკების შემოტანის აკრძალვით ზოგიერთებმა სერიოზული საკბილო დაკარგეს. ამბავი გავიდა, რომ ამ გარიგების ჩაშლაში ანასტასიას ხელი ურევია.
- ეს ჩეჩნებმა გააკეთეს?
- არა. როგორც გაირკვა მათ ჯგუფში შიდა განხეთქილება მომხდარა. საქართველოს ხაზს ვინმე ბორია აკონტროლებდა. დიდად არ მოეწონა ვახოს და სალომეს ამ ამბავში ჩარევა. პრინციპში გასაკვირი არცაა. როგორც გაირკვა ეს მისი გაჭრილი ხაზი ყოფილა და ამ გარიგებიდან ორმოცდაათი პროცენტიც მისი ყოფილა. თავისთავად ცხადია დაიბოღმა და შურისძიებას გეგმავს. როგორც გაირკვა, ამტკიცებს ვახო უბრალოდ ქალს ეხმარებოდაო, ძირითადად სალომეზე აქვს აქცენტი.
- ვინაა ეს ბორია ასეთი? ფოტო მაინც გაქვს? ან რა თქვეს, ლიკვიდაციას რა გზით ცდილობსო?
- ლიკვიდაციას როგორ ფიქრობს არ ვიცი. საკმაოდ ცივ სისხლიან და დაუნდობელ პირად ახასიათებენ, საკუთარ საქმეს თვითონ ასრულებს. შესაბამისად არც კვალს ტოვებს და არც მოწმეები ყავს.
- სად გდია? მოსკოვშია?
- არა. - ირონიულად აღნიშნა მან - იმაზე ახლოსაა ვიდრე შენ ფიქრობ.
- ბორია? - გაოცებას ვერ მალავს დიმკა. - მიშას ძმაკაცი? - ამჯერად მე მკითხა მან.
- მე მაგის დედა... - სიბრაზისგან ვცახცახებ - მაგისმა ნაბიჭვარმა მეგობარმაც იცის? ისიც გარეულია? მოვკლავ, მე მაგის...
- ნუ გაგიჟდები, ცივი გონებით იფიქრე. ეგ მიშა სუფთა არიფია. წარმოდგენაც არ აქვს ვინ არის მისი ძმაკაცი. არა მგონია აშკარად თავდასხმა გაბედოს, მაგრამ სიფრთხილე გმართებს. როგორმე ფაქტზე უნდა გამოვიჭიროთ.
- სად ველოდო მე მაგის ფაქტებს? ფიქრობ მოქმედების დროს მივცემ? - სიბრაზისგან ცოფებს ვყრიდი. - ჩემს შვილთან ტრიალებს, ჩემს ცოლს ემუქრება!
- შენ მიხედე, რამე სისულელე არ გააკეთოს. - მიმართა დიმკას - ბორიას სამიზნე ანასტასიაა. ყურადღება არ მოადუნო. მასთან ერთი-ერთზე არ დატოვოთ. შეძლების და გვარად ჩვენც მხარში ამოგიდგებით.
- აი თურმე ვინ ყოფილა ბორია, ეხლა გასაგები გახდა მათ შორის დაპირისპირების მიზეზიც. ნარკოტიკები. მაგ ტიპს ან ავიყვანთ ან არა და...
- რა არა და? - ჩამეკითხა მეთაური. - მაგას შენი ხელით სიკვდილი არ უწერია. ჩეჩნები ემუქრებიან შურისძიებით, ქალს პირობა მივეცით და ჩვენს ნათქვამ სიტყვას გადაახტაო.
- რამის თავი რომ ჰქონოდათ, ეხლა აქ არ ეგდებოდა. - კბილებში ვცრი მე.
- ისინიც კი ხვდებიან, რომ სამხილების გარეშე ვერ იმოქმედებენ.
- ანუ თავდასხმა უნდა სცადოს, რომ სამხილები გაუჩნდეთ? ჩემი ცოლ-შვილის სიცოცხლეზე ვსაუბრობთ.
- ამიტომაც ვარ აქ. ორი კაცი იქ ხართ? ერთი გოგო ვერ უნდა დაიცვათ? - დაგვანამუსა მეთაურმა.
- კარგი, ყველაფერი გასაგებია, აქ ყოფნით ტყუილად დროს ვკარგავთ. როგორც მიშამ თქვა, ორ დღეში თამაში აქვთ. ესე იგი ამ დღეებში ეცდება საქმის დასრულებას. არაფერი შეიმჩნიო. იმ ვაჟბატონს ჩუმად უნდა ვუთვალთვალოთ. სადღაც მაინც დაუშვებს შეცდომას.
- კარგი, არ შევიმჩნევ. ისეთ დღეში უნდა ჩავაგდო, რომ დაბადების დღე გაუხდეს სანანებელი. - ვემუქრები მას.
სასტუმროში იმ ღამითვე დავბრუნდით.

მეორე დღეს ბიჭები საბოლიადროში ვერთობოდით. თავისთავად ცხადია სასლემსაც ვსვავდთ, ყოველ შემთხვევაში გარეგნულად ასე ჩანდა, სინამდვილეში მე და დიმკა ალკოჰოლს ახლოსაც არ ვეკარებოდით. სიტუაციას სრულად ვაკონტროლებდით. ქალები ბავშვებთან იყვნენ. დაგვპირდნენ მოგვიანებით შემოგიერთდებითო. ბიჭები საკმაოდ შეთვრნენ. სხვადასხვა თემებზე ვსაუბრობდით, პოლიტიკაზე, სპორტზე, ყველაფერზე ქალების გარდა.
- ბიჭებო რაღაც უნდა გაჩვენოთ, თქვენი აზრიც მაინტერესებს.- მოგვმართა მიშამ.
ყურადღებით მივაჩერდით. შარვლის ჯიბიდან პატარა საგულდაგულოდ შეფუთული კოლოფი ამოაძვრინა. საქორწინო ბეჭდის დანახვაზე გულმა რეჩხი მიყო. ფერი დამეკარგა. სისხლმა მოზრაობა შეწყვიტა. ღმერთს მადლობა ვუთხარი, ფხიზელი რომ ვიყავი და თავის შეკავება შევძელი.
- როგორ ფიქრობთ მოეწონება? - ბედნიერი სახით კითხულობდა ის. ბიჭები ულოცავდნენ მიღებულ გადაწყვეტილებას. ნაძალადევად ორიოდე სიტყვა მეც ამოვღერღე. მაგრამ სრულიად მოულოდნელი იყო ბორიას რეაქცია.
- შენ ბიჭო სულელი ხომ არ ხარ? ასე რამ გამოგათაყვანა? - ბოლო ხმაზე ყვიროდა ის. მიშას სახე აერია. ღიმილი გაუქრა. თვალები სიბრაზით აენთო.
- ბორის, მოისვენე! - ცივად გამოსცრა მან.
- გამოდი ერთი გარეთ!
ალბათ მიშაც მიხვდა მისი მეგობარი დაშოშმინებას რომ არ ფიქრობდა და ორივენი გარეთ გაცვივდნენ.
- რა ხდება? - ბიჭებს გახედა და გარეთ გასასვლელად წამოდგა ვახოც.
- არ ჩაერიო, მათ შორის ასკარად რაღაც ხდება, თავად გაარკვენ, - მის გაჩერებას ვცდილობ - რაც არ უნდა მოხდეს, ბორიას თვალი არ მოაშორო! - ჩუმად ვეუბნები დიმკას - არ მომწონს ეს სპექტაკლი.
- ჩარევას არც კი ვფიქრობ, მაგრამ უნდა გავიგო რა სჭირთ. - მათი მიმართულებით დაიძრა ვახო და მეც ფეხ და ფეხ მივყევი.
შორიდანვე დავინახე რაღაცაზე გაცხარებით მოკამათე ბიჭები. უფრო მეტად გამიკვირდა, როცა იქვე, მოფარებულში მდგომი სალომეც შევნიშნე. ქალი მათ ჩხუბს ისმენდა.
- არ ჩაერიოთ! - ხელით გვანიშნა გაჩერება მან - მინდა სათქმელი ბოლომდე სთქვას. - ხმა უკანკალებდა მღელვარებისგან.
- საბოლოოდ გამოთაყვანდი?! - ბოლო ხმაზე ყვიროდა მიშა - გეუბნები ეგ ქალი მიყვარს და ცოლად მოვიყვან მეთქი.
- მე კი არა შენ გამოგალენჩა. ვერ ხედავ რომ გიყენებს? შენით თამაშობს. ერთობა, ერთ დროულად რამდენიმე კაცით ერთობა. ვერ ხედავ ის მეორე კურო რა თვალებით უმზერს? რაღაც არც შენი ანასტასია ჩანს გულგრილი...
- მოგკლავ იცოდე! - კბილებში გამოსცრა მიშამ - მორჩი სიბინძურის ლაპარაკს, უფლებას არ მოგცემ...
- მორჩი ამ ფარსს. დროა დაასრულო. ზედმეტად შეტოპე. - თითქოს განგებ იწვევდა, არ ჩუმდებოდა ბორია - ასეთი ტიპის ქალი გასართობადაა კარგი, ასეთები ცოლად არ მოჰყავთ. საკმარისია, ხომ იხმარე უკვე? მოეშვი, ვიდრე იქით გამოხვედი ნახმარი!
ამის თქმა იყო და დავინახეთ როგორ მოუქნია მიშამ მუშტი სახეში. ბორია ძირს გაგორდა. ცხვირ-პირიდან სისხლი სდიოდა. მე მგონი გაითიშა კიდევაც. მაგრამ მათთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია. გამწარებული სალომე დარბაზიდან მირბოდა.
- ანასტასია! ანასტასია მოიცადე! - ვეძახდი, მაგრამ უშედეგოდ. ყველაფერი წამებში განვითარდა. ქალი სწრაფად გავარდა დარბაზიდან და იქვე მდგომ შავ ჯიპში შეხტა. ავტომობილი დიდი სიჩქარით დაძრა და ეზო დატოვა.
- რა მოხდა? რატომ ჰყვირი? - ხელის სრესით შემოვიდა მიშა. ბორია წამოდგომას ცდილობდა.
- რაც არ უნდა მოხდეს, ეს ნაგავი მხედველობიდან არ დაკარგოთ! - დიმკას მივაძახე და ზედმეტი ახსნა განმარტების გარეშე, იქვე მდგომ ავტომობილში ჩავჯექი და სალომეს გავეკიდე.

ვახო
- რა მოხდა? რატომ ყვიროდა? - ხელის სრესით ამჯერად მე მეკითხებოდა დარბაზში დაბრუნებული მიშა და გარეთ შურდულივით გავარდნილ თემოს გაოცებული მისჩრებოდა.
- ანასტასია მანქანით გავარდა და მას მიჰყვა.- უდარდელად ვუპასუხე - კარგი დარტყმა კი გქონია! - შევუქე მას მუშტი.
ოდნავ გაეღიმა: - ანასტასია სად წავიდა? თქვა რამე?
- არა რა სთქვა, თქვენი სიტყვები მოისმინა და ...
- შეუძლებელია... - გაფითრდა მიშა, სიტყვა აღარ დამასრულებინა, იქვე მდგომი შავი მოტოციკლით ისიც ვახოს და სალომეს კვალს გაჰყვა.
- სალომემ ასე იცის. როცა გაღიზიანებულია მანქანით გარბის. დაარტყავს ქალაქს რამდენიმე წრეს და დაბრუნდება! - თითქოს თავს ვიმშვიდებ, ისე ვეუბნები დიმკას. თუმცა ისიც არაბუნებრივად დაძაბულია. ვცდილობ არ შევიმჩნიო, ვხვდები რომ აშკარად რაღაც ხდება, წელათრეული ბორია რომ შემოვიდა, დიმკამ ზედაც არ შეხედა.
- მეც სიამოვნებით დაგიმატებდი! - მუქარით ვეუბნები და მუჯლგუნით იქვე მდგომ სავარძელში ვაგდებ.
- ამ, ნაგავს ყურადღება უნდ მივაქციოთ. მეტიც არ მინდა ჩემი შიში გამართლდეს.
- ერთი მშვიდობით დაბრუნდებოდნენ, და შენ შემდეგ მოგივლი. ნაბოზარო, ... - კბილებში ვცრი.
მიშა დარბაზში დაბრუნდა: - აზრი არ აქვს - იმედ გაცრულებულმა სთქვა მან - ვერ გავიგე რა მიმართულებით წავიდნენ.
საუბარი ტელეფონის ზარმა შეგვაწყვეტინა. თემო იყო. დიმკა დაძაბული უსმენდა. ვერაფერი გავიგე რა უთხრა. მაგრამ მისი გამწარებული სახის დანახვაზე მივხვდი, საქმე ცუდად იყო.
ნაცემი ბორია ჩემს პირად მცველს მივაბარეთ.
- საავადმყოფოში, სწარაფად! - კბილებში გამოსცრა მან. სამივენი იქვე მყოფ ტაქსში ჩავხტით. კითხვის დასმის მეშინოდა. დიმკაც კრიჭა შეკრული მხოლოდ წინ იყურებოდა. ტკივილისგან მოღრეცილი სახით პარპრესს ურტყავდა მუშტებს.
თემო მოსაცდელში იჯდა. თავი ხელებში ჩაერგო და პატარა ბავშვივით ტიროდა. ტანსაცმელი დასვრილი ჰქონდა. ახლოს რომ მივედით მაშინ ღა მივხვდი, რომ ეს სისხლი იყო. გამაცია, თვალთ დამიბნელდა. კითხა ვერ დავსვი, მოწყვეტით ჩავიკეცე და სიმწრისგან ღმული აღმომხდა.
- რა ჯანდაბა მოხდა აღარ იტყვი? - იკითხა დიმკამ.
- დიდი სისწრაფით მოძრაობდა. მეც ფეხდაფეხ მივყვებოდი. შემამჩნია და ჩემი მოშორება სცადა. რაღაც პერიოდი ვსდიე. მაგრამ მაინც დავკარგე. ქაჯივით მართავს ავტომობილს. შეუძლებელია მისი დაწევა. უმისამართოდ ვეძებდი, როცა შორიდან მუხრუჭების ხმა გავიგონე. რასაც მეტალის ძლიერი შეჯახებისა და მტვრევის ხმაც მოჰყვა. თითქოს დრო გაჩერდა. ვიდრე იქამდე მივიდოდი, ვიფიქრე საუკუნე გავიდა. ანასტასია როცა ვნახე ავტომობილი უკვე დაზიანებული იყო. კარები ძლივს გამოვხსენი.
- თემო მიშველე! - ტკივილისგან ძლივს ამოიკვნესა მან.
ჭრილობა აშკარად ღია იყო. სასწრაფოს ვერ დაველოდებოდი. სწაფად გამოვიყვანე ავტომობილიდან. როგორც პოლიციამ სთქვა სავარაუდოდ მუხრუჭებმა უმტყუნა, ავტომობილი ვეღარ დაიმორჩილა და ხეს შეასკდა.
- ეხლა სად ჰყავთ? - დუმილი დაარღვია მიშამ.
- საოპერაციოში. საბედნიეროდ აირბაგები გაიხსნა. როგორც უკვე ვთქვი, ფეხი ღია მოტეხილიბა ჰქონდა. ესეც იქიდან მაქვს. სასწრაფოს არ დაველოდე. საავადმყოფოში ჩემით გადმოვიყვანე.
იქ გაჩერება აღარ შემეძლო, გარეთ გამოვვარდი, სიმწრისგან იქვე მდგომ ხეს ვურტყავდი მუშტებს.

თემო
ოპერაცია იმაზე დიდხანს გაგრძელდა ვიდრე ველოდით. ვახო სასტუმროში წავიდა.
- გამოსაცვლელ ტანისამოსს მოგიტანო. - დამპირდა. თან სალომეს პირადი მოხმარების ნივთებიც უნდა წამოეღო. საოპერაციოდან გამოსულს დასჭირდებოდა. მიმღები თანდათან ჟურნალისტებით ივსებოდა. ცნობილი მომღერლის ჯანმრთელობის მდგომარეობა აიტრესებდათ. კომენტარების გაკეთების თავი არც მისას ჰქონდა, მით უმეტეს ჩემი იქ ყოფნაც აღარ შეიძლებოდა. მართალია არ წამოვსულვარ, მაგრამ შედარებით წყნარი ადგილი მოვძებნეთ და იქ დავსხედით. უცნაური შეგრძნება მქონდა, რომ ოღონდ სალომე კარგად ყოფილიყო და მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა ჩემთან იქნებოდა თუ მიშასთან. ოღონდ ცოცხალი ყოფილიყო.
ვუმზერდი ამ ბიჭს, რომელიც წესით მტერი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ იმდენად წრფელი იყო მისი განცდები, რომ არ შემეძლო მისი სიძულვილი. მომხდარში თავს იდანაშაულებდა: - ბორია არ უნდა წამომეყვანაო! - უკვე მერამდენედ იმეორებდა.
- ერთმანეთს რატომ ვერ იტანენ? ამ მტორობას მიზეზი აქვს? - ვეკითხები მე.
- კი, აქვს, ნარკოტიკები. - ზიზღით ამობს ის. გაოცებული ვუმზერდი. ვფიქრობდი თავად არ იცოდა მათი დაპირისპირების რეალური საფუძვლები.
გამოდის იცოდა მისი მეგობრის საქმიანობის შესახებ, ან იქნებ თავადაც უწყობდა ხელს? - ეჭვმა გამკრა მე. თითქოს ჩემს კითხვას უპასუხაო ისე დაიწყო მოყოლა.