ალექსანდრე ხელს წელზე მიცურებს და გულზე მიკრავს, მეორე ხელით ლოყაზე მეხება. მთელ ტანზე სიმხურვალეს ვგრძნობ, სიამოვნებისგან თვალებს ვხუჭავ. მოსალოდნელი კოცნისთვის ტუჩებს ერთმანეთს ოდნავ ვაშორებ. ალექსანდრეს ტუჩები, ჩემს ტუჩებს ეხება. ხო ვამბობ ეს ბიჭი შემიწირავსთქო, ისე ნაზად მკოცნის , ხელებში ვადნები. გამოუცდელის კვალობაზე, ყოჩაღ ანა. ასეთი სიამოვნება არასდროს განმიცდია. ვცდილობ კოცნაში ავყვე, არც ისე ცუდად ვკოცნი მგონი. ხელებს კისერზე ვხვევ და მთელი ტანით ვეკრობი ზედ. ვგრძნობ როგორ მოძრაობს სისხლი, როგორ მიძგერს გული. ალექსანდრე კოცნას არ წყვეტს, კედელზე მახეთქებს. ასეთი უხეშობაც არაა საჭირო. მის ტუჩებს ყელზე ვგრძნობ, ყელიდან ლავიწზე გადადის. სიამოვნებისგან უცნაურ ხმებს ვუშვებ, კბილებს მთელი ძალით ვაჭერ ქვედა ტუჩს,მისი ტუჩები ისევ, ჩემს ტუჩებს ეხება. ამჯერად უფრო უხეშად და მომთხოვნად მკოცნის. ხელებს თმაში ვუცურებ და კოცნაში შეძლებისდაგვარად ვყვები. ალექსანდრეს ხელებს, ჩემი საღამურის ქვეშ ვგრძნობ. თმიდან ხელს მის ზურგზე ვაცურებ. ვნებისგან გონება გათიშული მაქვს, უბრალოდ ვყვები მის მოქმედებებს. ალექსანდრეს ხელს შარვლის ქვეშ ვგრძნობ. გონება ნელ-ნელა მოქმედებას იწყებს, როდესაც მისი ხელი ჩემს საცვალს ეხება. გამოფხიზლდი ანა, გამოფხიზლდი. ახლა თუ არ გაჩერდები, თავს ვეღარ შეიკავებ. ძალას ვიკრებ, ალექსანდრეს ხელს ვკრავ. ამღვრეული თვალებით ვუყურებ მის შავ თვალებს. თავს ვხრი, რომ სიწითლე დავმალო და სამზარეულოდან თავდახრილი გავრბივარ.
- ანა...
მისი ხმა მესმის, თუმცა არ ვჩერდები, ჩემს ოთახში შევდივარ და კარს ვკეტავ. ზურგით ვეყრდნობი და ვცდილობ პულსი დავირეგულირო. ჯანდაბა ანა, რა გემართება. აბაზანაში გავდივარ, სახეზე ცივ წყალს ვისხამ. ცივი წყალი კარგად მოქმედებს და ცოტა გონს მოვდივარ. ცივ საწოლში ვწვები, სიცივე მთლიანად მიგრილებს ცხელ სხეულს. საბანში ვეხვები, ვცდილობ დავიძინო, მაგრამ ფიქრები არ მაძლევს ძილის უფლებას. ისევ კოცნა მახსენდება და მაჟრჟოლებს. თვალებს ვხუჭავ, ეს ბიჭი საოცრებაა. მმ...დამშვიდდი ანა, დამშვიდდი. თავს ძალას ვატან, რომ დავიძინო. ცოტახანში მეძინება.

. . .

დილით საკმაოდ კარგ ხასიათზე ვიღვიძებ. შხაპს ვიღებ და პირველ სართულზე ჩავდივარ. ბავშვები უკვე ჩამოსულები არიან. მათთან მივდივარ, ყველას სათითაოდ ვეხუტები. ვცდილობ ალექსანდრე არ შევიმჩნიო. ბავშვების სურვილით, პარკში გავდივართ. ისევ იწყება ჩემი ჩვეულება, ფოტოაპარატს ვრთავ და სურათებს ვიღებ. ნატალი აპარატის წინ დგება, საყვარლად აფახუნებს წამწამებს და მიღიმის. მთხოვს სურათები გადავუღო. მეც მის თხოვნას ვასრულებ და საკმაოდ ბევრ სურათს ვუღებ, ბოლოს ყველას სთხოვს მასთან სურათი გადაიღონ.
- ნიკ, მოდი ერთი სურათი გადავიღოთ რა. (ნატალი)
- ოხ ნატალი...(ნიკა)
- მე არ მოვიდე? (რეზი)
- არა...(ნატალი)
- კარგი მოვდივარ...(რეზი)
- იდიოტო...(ნატალი)
- დაწყნარდი და გაიღიმე...(რეზი)
- მომშორდი...(ნატალი)
- ნატალი მოისვენე...(რეზი)
- არ მინდა შენთან ერთად სურათის გადაღება რეზი...(ნატალი)
- ნუ ბავშვობ...(რეზი)
- რეზი მომშორდი! (ნატალი)
- იქნებ ამიხსნა, ამ ბოლო დროს რა გემართება...(რეზი)
- არაფერი, უბრალოდ შენთან ერთად არ მინდა სურათის გადაღება...(ნატალი)
- მხოლოდ სურათი არაა პრობლემა, ნორმალურად არ მელაპარაკები, გამირბიხარ, უხეშობ. მგონია რომ ვერ მიტან...(რეზი)
- ასე არ არის რეზი...(ნატალი)
- ამიხსენი რა გემართება, რამე გაწუხებს? (რეზი)
- მე უბრალოდ...ბოდიში (ნატალი)
- თუ რამე პრობლემა გაქვს მითხარი, ხომ იცი შენს გამო ყველას დედას ვუტირებ ნატ...(რეზი)
- კარგი. დაივიწყე რეზი, ყველაფერი კარგადაა...(ნატალი)
რეზი ნატალის მოეხვია, გაუღიმა და მარისკენ წავიდა. ნატალის გავხედე, სახე სატირლად მოუმზადებია, ჩემი სულელი გოგო. მასთან მივედი, მაგრად მოვხვიე ხელები.
- დაწყნარდი რა ნატ...(ანა)
- ანა...(ნატალი)
- ვიცი ჩემო გოგო, ვიცი...(ანა)
ნიკა მოგვიახლოვდა, ხელები გაშალა და ორივეს მოგვხვია. ნიკაც კი ხვდებოდა ნატალის უხასიათობის მიზეზს. ჩემი ბავშვები ყველაზე მეტად მიყვარს.


. . .

სახლში საკმაოდ გვიან დავბრუნდით. გოგოები სამზარეულოში შევედით, საჭირო პროდუქტი გამოვიღეთ და საჭმლის კეთება დავიწყეთ. ნატალი პიცას ამზადებს, რეზის უყვარს და იმიტომ. მარიამი სალათს აკეთებს, მე კარტოფილს ვწვავ. მახსენდება კოცნა, ისევ მივლის ჟრუანტელი, ისევ მიდუღს სისხლი, რას მიშვება ეს ბიჭი, ახლა მესმის შენი ნატალი, იმაზე მეტადაც კი მესმის ვიდრე წარმომიდგენია. ალექსანდრე ისეთი გემრიელია, ისეთი ვნებიანი, უხეშობაც კი როგორ უხდება. ანა, ანა, საბოლოოდ გარეკე. დამშვიდდი, დაწყნარდი, აკონტროლე ემოციები. ხო ვამბობ ეს ბიჭი მომიღებს მე ბოლოს. მმ...ახლა მასთან მამყოფა...ღმერთო ანა რა ჯანდაბა გეტაკა. ფიქრებიდან მობილურის ხმას გამოვყავარ, აივანზე გავდივარ, დედას ველაპარაკები, უკვე მენატრება, ჩემი ტკბილი დედიკო. სიცივისგან მაკანკალებს, ხელებს ერთმანეთზე ვისვამ, ცივ ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ. მუცელზე ცხელ ხელებს ვგრძნობ, ერთიანად მივლის სიმხურვალე, ნაცნობ სურნელს ღრმად ვისუნთქავ და მისკენ ვტრიალდები.
- უნდა ვილაპარაკოთ...(ალექსანდრე)
- ახლა არა...(ანა)
- მსიმინე ანა...(ალექსანდრე)
- არ გინდა...(ანა)
- ანა...(ალექსანდრე)
- გთხოვ...(ანა)
ხელზე ხელს ვკიდებ, ვცდილობ მისგან თავი დავიხსნა. მაჩერებს,ხელს მკლავში ძლიერად მკიდებს, ჩემკენ იხრება და მკოცნის. იმდენად მომთხოვნად მკოცნის, რომ თავს ვერ ვიკავებ, ხელს თმაში ვუცურებ და კოცნაში ვყვები. ისევ ვითიშები, ისევ მას ვანდობ ჩემს თავს. ასეტი სუსტი როდიდან გახდი ანა. მთელი სხეულით ვეკრობი ალექსანდრეს, არ ვფიქრობ სიცივეზე, რომელიც ცოტა ხნის წინ მაწუხებდა, არ ბავშვებზე, რომლებიც სახლში არიან. მხოლოდ ალექსანდრეა ჩემთვის ამ მომენტში, მხოლოდ მე და ალექსანდრე.

. . .

ნატალი და მარიამი სამზარეულოში არიან, ნატალი ცდილობს მარიამს უხეშად არ მოექცეს. საჭმელს მაგიდაზე აწყობს, მაცივარ ღებს და წვენს იღებს.
- გინდა? (ნატალი)
- მადლობა, ნატ (მარი)
- არაფრის..(ნატალი)
წვენს ჭიქაში ასხამს და მარის აწვდის. მარი თბილად უღიმის. სამზარეულოში რეზი შემოდის. მარის ეხუტება და ლოყაზე კოცნის.
- რას შვებით...(რეზი)
- გავშალეთ უკვე...(მარი)
- რა კარგები ხართ...(რეზი)
- ვიცით...(ნატალი)
- ძალიან კარგი ნატ...(რეზი)
- ანა სადაა? (ნატალი)
- აივანზეა მგონი...(მარი)
- ისე ალექსანდრეც არ ჩანს...(ნიკა)
- ანუ? (ნატალი)
- ანუ...(ნიკა) წარბებს მაღლა წევს და ნატალის მხარზე ხელს ხვევს.
- აცადე იქნებ ეშველოს...(რეზი)
- მაგას ეშველება, მაგრამ ამას არაფერი ეშველება...(ნიკა)
- ვითომ? (ნატალი)
- ჰმ...არის შენი საშველი? (ნიკა)
- კიი...(ნატალი)
- რისი თქმა გინდა, რო ვიღაც არის და ჩვენ არ ვიცით? (რეზი)
- საჭიროა ცოდნა? (ნატალი)
- შენი აზრით არ უნდა ვიცოდეთ ვინაა? იქნებ ცუდი ბიჭია (რეზი)
- მე თუ მომწონს ესეიგი კარგი ბიჭია...(ნატალი)
- მიღალატე ჩემო ცხოვრება? (ნიკა)
- შენ როგორ გიღალატებ ნიკ (ნატალი)
- ისე კაი წყვილი ვიქნებით არა რეზი? (ნიკა)
- გადასარევი...(რეზი)
- ეს მაგარი უჟმურია რა, როგორ უძლებ მარუს...(ნატალი)
- საყვარელია რავი (მარი)
- ნამეტანი (ნატალი)
- შენ არ გევასები ნატ, თორე მარუსას ვევასები...(რეზი)
- შენ რა პონტში უნდა ევასებოდე ტო, რა გინდა ეხლა ვიეჭვიანო ბლიად? (ნიკა)
- ნუ ატ..ებ რა...(რეზი)
- რა გაქვს საეჭვიანო ნიკ, ამ უჟმურჟე მითუმეტეს არ უნდა იეჭვიანო (ნატალი)
- ახლა მეც ვიეჭვიანებ (მარი)
- მოდი ცხოვრება გეპეჭვო...(ნიკა)
- გაპეჭვებ ახლავე...(ნატალი)
- ნუ ბავშობთ, არ გიხდებათ...(რეზი)
- არა ტო შენ მართლა მაგარი უჟმური ვოღაცა ხარ რა...წამო სიცოცხლე ვხეთქოთ...(მიკა)
- მოდი, სიცოცხლე...(ნატალი)
- ანას და ალექსანდრეს არ დავუძახოთ? (მარი)
- ეგენი ვაბშე ვის ახსოვდა ტო...(ნიკა)
- ესე მალე დამივიწყე შე ტრ..კო? (ალექსანდრე)
- გეღირსათ? (ნიკა)
- ჯერ არა ნიკუშ, დრო გვაქ ბლომად...(ანა)
- მოდით ვჭამოთ, მშია მაგრად რა...(ნატალი)
- შენ სულ გშია...(რეზი)
- ეს გააჩუმეთ...(ნატალი)
- დაჯე ჩემო ლამაზო და საოცრებავ, ჭამე თორე ნამეტანი გახდი და ძვლები არ მინდა მე ტო...(ნიკა)
- შენ რო არ მყავდე მოვკვდებოდი მშიერე, ამას ენანება ხო ხედავ (ნატალი)
- მე შენთვის ვამბობ, გასუქდი და რო არ ინერვიულო, თორე ჭამე რამდენიც გინდა მე რა (რეზი)
- რა იყო მსუქანს რას მიწუნებ? (ნატალი)
- გამხდარს რა დაგიწუნე? (რეზი)
- კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ...(ნატალი)
- როდის გიპასუხე? (რეზი)
- შემომაკვდება ეს (ნატალი)
- ჭამა გვაცადეთ და მერე დასცხეთ რა...(ანა)
- ჭამე მერე ვინ დაგიშალა...(ნატალი)
- შარზეა ეს ანუშ, მიდი ჭამე თორე იმდენს ილაპარაკებს ჰაერით შეისრუტავს მთელ საჭმელს (რეზი)
- მოაშორეთ ეს აქედან (ნატალი)
- ჭამე ტო არ იღლები ლაპარაკით? (ნიკა)
- ვჭამ ჩემო სიცოცხლე, ოღონდ შენ არ გამიბრაზდე და სულ არ ამოვიღებ ხმას...(ნატალი)
ჭამას როგორც იქნა მოვრჩით, მაგიდა ავალაგეთ და მისაღებშ გავედით. სიმართლე და მოქმედების თამაშ გადავწყვიტეთ. ალექსანდრე გვერდით მიზის, ხელს მხვევს და მიღიმის. ვხედავ ნატალის გაოცებულ სახეს, მის სახეზე მეღიმება. ნიკა ბოთლს ატრიალებს, აჰა აქაც ეს ორნი არიან რა, ისევ ნატალი და რეზი.
- სიმართლე თუ მოქმედება? (რეზი)
- სიმართლე (ნატალი)
- გიყვარვარ? (რეზი)
ყველა გაოცებულები ვუყურებთ რეზის, ნატალი ნერვიულობისგან თითებს იმტვრევს. ეს ბიჭ დაქალს მიკლავს, ჩემი გოგო მალე ყველა ძვალს დაილეწავს. ჩემს ფიქრებზე მეცინება, ჩემს სიცილს ნიკაც ყვება, ნიკასას რეზი, ბოლოს ყველა ვიცინით ნატალის გარდა. უცბათ ვჩუმდები და ნატალის ვუყურებ, მის ლამაზ სახეს ცრემლები ასველებ, ისევ ტირის, ისევ რეზის გამო ტირის. ამ ბიჭს მოვკლავ და დავასვენებ ნატალის.
- მეზიზღები...(ნატალი)
ყველა ნატალის უყურებს, მისი ლურჯი თალები იმდენ სისველეს იტანს, ჩემი საბრალო გოგო. გაბრაზებული დგება და ოთახიდან გარბის. რეზი მუშტებს კრავს, დგება და ნატალის მიყვება.
- ნატალი...(რეზი)
- შემეშვი...(ნატალი)
- მომისმინე...(რეზი)
- რეზი თავი დამანებე...(ნატალი)
რეზი ხელს კიდებს და თავისკენ აბრუნებს, ატირებულ ნატალის. ხელს ნიკაპზე კიდებს და თავს მაღლა აწევინებს. ნატალი თავისი ლურჯი თვალებით უყურებს რეზის. რეზი ხელს ხვევს და ძლიერად იხუტებს ატირებულ გოგონას. ხვდება რეზი როგორ უჩქარდება გულისცემა, არ უნდა ფიქრი, არ უნდა მათ ურთიერთობა საბოლოოდ გააფუჭოს. ვერ იტანს ნატალის ცრემლებს, ვერ იტანს როგორ უყურებს მისი ლამაზი ლურჯი აწყლიანებული თვალები. მის ტორებში უფრო მძლავრად იხუტებს აცახცახებულ გოგონას და თმაზე ეფერება.
- მაპატიე (რეზი)
რეზი თავს აწევინებს გოგოს და მის ცრემლიან თვალებზე კოცნის. ნატალის მთლიანი სხეული უხურს, ტანზე ტაო აყრის, როგორ ელოდა რეზის კოცნას. ოცნებობდა მის კოცნაზე. ოცნებოდა ენახა სიყვარული ბიჭის მწვანე თვალებში. რეზი გოგონას ლოყაზე ეფერება.
- ჩემი პატარა, მაპატიე არ მინდოდა მეტირებინე...ვერ ვიტან, შენს ცრემლებს ვერ ვიტან ნატ...გთხოვ არ იტირო, გთხოვ მეჩხუბე, გამარტყი ოღონდ არ იტირო გთხოვე ნატ...
ეფერებოდა გოგონას სიფრიფანა ზურგს, მისი სახე ხელებში მოიქცია, ლურჯ თვალებს დაუწყო ყურება, მზერა გოგონას მსხვილ წითელ ტუჩებზე გადაიტანა. ცალი ხელი წელზე მოხვია და გოგონას წითელ ტუჩებს დაეწაფა. მონაცვლეობით უკოცნიდა, ქვედა და ზედა ტუჩებს. უცბათ მოშორდა გოგონას, ხელი მომუშტა და კედელ მიარტყა.
- ამის დედაც!
გაოგნებული ნატალიმ ტირილს უფრო უმატა. რეზიმ გოგონას შეხედა, მომუშტული ხელი ისევ მიარტყა კედელს, ფანჯარასთანი მივიდა გამოაღო და ღრმად ჩაისუნთქა ცივი ჰაერი. ცოტა დამშვიდდა, ფანჯარა დახურა და ატირებულ ნატალის მიუბრუნდა.
- ნატ შემომხედე...
....
- ნატ გთხოვ შემომხედე...
....
- ნატ...პატარა, მომისმინე გთხოვ...
....
- გთხოვ ნატალი, უნდა მომისმინო...
- წადი...
- ნატ...
- გთხოვ რეზი, წადი, მარტო დამტოვე...
რეზიმ გოგონას შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა.

. . .

ჩემს ოთახში ვარ, ტელეფონით დედაც ველაპარაკები, ვუყვები წყნეთის ამბებს, მინდა ალექსანდრეზეც მოვუყვე მაგრამ თავს ვიკავებ. სახლში რომ მივალ, პირისპირ დაველაპარაკები. დედას ვემშვიდობები, აბაზანაში შევდივარ, საჭირო პროცედურებს ვიტარებ, საღამურს ვიცმევ და ლოგინში ვწვები. დაღლილობა თავისას შვება და მალევე მეძინება. დილით ადრე ვიღვიძებ, ჩემს ნივთებს ვამზადებ და ქვემოთ ჩავდივარ. დაბლა მხოლოდ ალექსანდრე მხვდება, მიღიმის, ჩანთას მართმევს და მოწყვეტით მკოცნის ტუჩებზე. მანქანაში ვსხდებით და სახლის გზას მივუყვებით, დრო და დრო ერთმანეთს ვუყურებთ, ხმას არ ვიღებთ. მანქანას ჩემს სახლთან აჩერებს, ცოტახნით ჩუმად ვსხედვართ, არ ვიცი როგორ უნდა დავემშვიდობო. ალექსანდრე ჩემკენ ტრიალდება, ლოყაზე ხმაურით მკოცნის და მანიშნებს მანქანიდა გადავიდე. მისკენ ვიწევი, მეც ანალოგიურად ლოყაზე ვკოცნი, ჩანთას ვიღებ და მანქანიდა გადავდივარ ალექსანდრე ხელს წელზე მიცურებს და გულზე მიკრავს, მეორე ხელით ლოყაზე მეხება. მთელ ტანზე სიმხურვალეს ვგრძნობ, სიამოვნებისგან თვალებს ვხუჭავ. მოსალოდნელი კოცნისთვის ტუჩებს ერთმანეთს ოდნავ ვაშორებ. ალექსანდრეს ტუჩები, ჩემს ტუჩებს ეხება. ხო ვამბობ ეს ბიჭი შემიწირავსთქო, ისე ნაზად მკოცნის , ხელებში ვადნები. გამოუცდელის კვალობაზე, ყოჩაღ ანა. ასეთი სიამოვნება არასდროს განმიცდია. ვცდილობ კოცნაში ავყვე, არც ისე ცუდად ვკოცნი მგონი. ხელებს კისერზე ვხვევ და მთელი ტანით ვეკრობი ზედ. ვგრძნობ როგორ მოძრაობს სისხლი, როგორ მიძგერს გული. ალექსანდრე კოცნას არ წყვეტს, კედელზე მახეთქებს. ასეთი უხეშობაც არაა საჭირო. მის ტუჩებს ყელზე ვგრძნობ, ყელიდან ლავიწზე გადადის. სიამოვნებისგან უცნაურ ხმებს ვუშვებ, კბილებს მთელი ძალით ვაჭერ ქვედა ტუჩს,მისი ტუჩები ისევ, ჩემს ტუჩებს ეხება. ამჯერად უფრო უხეშად და მომთხოვნად მკოცნის. ხელებს თმაში ვუცურებ და კოცნაში შეძლებისდაგვარად ვყვები. ალექსანდრეს ხელებს, ჩემი საღამურის ქვეშ ვგრძნობ. თმიდან ხელს მის ზურგზე ვაცურებ. ვნებისგან გონება გათიშული მაქვს, უბრალოდ ვყვები მის მოქმედებებს. ალექსანდრეს ხელს შარვლის ქვეშ ვგრძნობ. გონება ნელ-ნელა მოქმედებას იწყებს, როდესაც მისი ხელი ჩემს საცვალს ეხება. გამოფხიზლდი ანა, გამოფხიზლდი. ახლა თუ არ გაჩერდები, თავს ვეღარ შეიკავებ. ძალას ვიკრებ, ალექსანდრეს ხელს ვკრავ. ამღვრეული თვალებით ვუყურებ მის შავ თვალებს. თავს ვხრი, რომ სიწითლე დავმალო და სამზარეულოდან თავდახრილი გავრბივარ.
- ანა...
მისი ხმა მესმის, თუმცა არ ვჩერდები, ჩემს ოთახში შევდივარ და კარს ვკეტავ. ზურგით ვეყრდნობი და ვცდილობ პულსი დავირეგულირო. ჯანდაბა ანა, რა გემართება. აბაზანაში გავდივარ, სახეზე ცივ წყალს ვისხამ. ცივი წყალი კარგად მოქმედებს და ცოტა გონს მოვდივარ. ცივ საწოლში ვწვები, სიცივე მთლიანად მიგრილებს ცხელ სხეულს. საბანში ვეხვები, ვცდილობ დავიძინო, მაგრამ ფიქრები არ მაძლევს ძილის უფლებას. ისევ კოცნა მახსენდება და მაჟრჟოლებს. თვალებს ვხუჭავ, ეს ბიჭი საოცრებაა. მმ...დამშვიდდი ანა, დამშვიდდი. თავს ძალას ვატან, რომ დავიძინო. ცოტახანში მეძინება.

. . .

დილით საკმაოდ კარგ ხასიათზე ვიღვიძებ. შხაპს ვიღებ და პირველ სართულზე ჩავდივარ. ბავშვები უკვე ჩამოსულები არიან. მათთან მივდივარ, ყველას სათითაოდ ვეხუტები. ვცდილობ ალექსანდრე არ შევიმჩნიო. ბავშვების სურვილით, პარკში გავდივართ. ისევ იწყება ჩემი ჩვეულება, ფოტოაპარატს ვრთავ და სურათებს ვიღებ. ნატალი აპარატის წინ დგება, საყვარლად აფახუნებს წამწამებს და მიღიმის. მთხოვს სურათები გადავუღო. მეც მის თხოვნას ვასრულებ და საკმაოდ ბევრ სურათს ვუღებ, ბოლოს ყველას სთხოვს მასთან სურათი გადაიღონ.
- ნიკ, მოდი ერთი სურათი გადავიღოთ რა. (ნატალი)
- ოხ ნატალი...(ნიკა)
- მე არ მოვიდე? (რეზი)
- არა...(ნატალი)
- კარგი მოვდივარ...(რეზი)
- იდიოტო...(ნატალი)
- დაწყნარდი და გაიღიმე...(რეზი)
- მომშორდი...(ნატალი)
- ნატალი მოისვენე...(რეზი)
- არ მინდა შენთან ერთად სურათის გადაღება რეზი...(ნატალი)
- ნუ ბავშვობ...(რეზი)
- რეზი მომშორდი! (ნატალი)
- იქნებ ამიხსნა, ამ ბოლო დროს რა გემართება...(რეზი)
- არაფერი, უბრალოდ შენთან ერთად არ მინდა სურათის გადაღება...(ნატალი)
- მხოლოდ სურათი არაა პრობლემა, ნორმალურად არ მელაპარაკები, გამირბიხარ, უხეშობ. მგონია რომ ვერ მიტან...(რეზი)
- ასე არ არის რეზი...(ნატალი)
- ამიხსენი რა გემართება, რამე გაწუხებს? (რეზი)
- მე უბრალოდ...ბოდიში (ნატალი)
- თუ რამე პრობლემა გაქვს მითხარი, ხომ იცი შენს გამო ყველას დედას ვუტირებ ნატ...(რეზი)
- კარგი. დაივიწყე რეზი, ყველაფერი კარგადაა...(ნატალი)
რეზი ნატალის მოეხვია, გაუღიმა და მარისკენ წავიდა. ნატალის გავხედე, სახე სატირლად მოუმზადებია, ჩემი სულელი გოგო. მასთან მივედი, მაგრად მოვხვიე ხელები.
- დაწყნარდი რა ნატ...(ანა)
- ანა...(ნატალი)
- ვიცი ჩემო გოგო, ვიცი...(ანა)
ნიკა მოგვიახლოვდა, ხელები გაშალა და ორივეს მოგვხვია. ნიკაც კი ხვდებოდა ნატალის უხასიათობის მიზეზს. ჩემი ბავშვები ყველაზე მეტად მიყვარს.

. . .

სახლში საკმაოდ გვიან დავბრუნდით. გოგოები სამზარეულოში შევედით, საჭირო პროდუქტი გამოვიღეთ და საჭმლის კეთება დავიწყეთ. ნატალი პიცას ამზადებს, რეზის უყვარს და იმიტომ. მარიამი სალათს აკეთებს, მე კარტოფილს ვწვავ. მახსენდება კოცნა, ისევ მივლის ჟრუანტელი, ისევ მიდუღს სისხლი, რას მიშვება ეს ბიჭი, ახლა მესმის შენი ნატალი, იმაზე მეტადაც კი მესმის ვიდრე წარმომიდგენია. ალექსანდრე ისეთი გემრიელია, ისეთი ვნებიანი, უხეშობაც კი როგორ უხდება. ანა, ანა, საბოლოოდ გარეკე. დამშვიდდი, დაწყნარდი, აკონტროლე ემოციები. ხო ვამბობ ეს ბიჭი მომიღებს მე ბოლოს. მმ...ახლა მასთან მამყოფა...ღმერთო ანა რა ჯანდაბა გეტაკა. ფიქრებიდან მობილურის ხმას გამოვყავარ, აივანზე გავდივარ, დედას ველაპარაკები, უკვე მენატრება, ჩემი ტკბილი დედიკო. სიცივისგან მაკანკალებს, ხელებს ერთმანეთზე ვისვამ, ცივ ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ. მუცელზე ცხელ ხელებს ვგრძნობ, ერთიანად მივლის სიმხურვალე, ნაცნობ სურნელს ღრმად ვისუნთქავ და მისკენ ვტრიალდები.
- უნდა ვილაპარაკოთ...(ალექსანდრე)
- ახლა არა...(ანა)
- მსიმინე ანა...(ალექსანდრე)
- არ გინდა...(ანა)
- ანა...(ალექსანდრე)
- გთხოვ...(ანა)
ხელზე ხელს ვკიდებ, ვცდილობ მისგან თავი დავიხსნა. მაჩერებს,ხელს მკლავში ძლიერად მკიდებს, ჩემკენ იხრება და მკოცნის. იმდენად მომთხოვნად მკოცნის, რომ თავს ვერ ვიკავებ, ხელს თმაში ვუცურებ და კოცნაში ვყვები. ისევ ვითიშები, ისევ მას ვანდობ ჩემს თავს. ასეტი სუსტი როდიდან გახდი ანა. მთელი სხეულით ვეკრობი ალექსანდრეს, არ ვფიქრობ სიცივეზე, რომელიც ცოტა ხნის წინ მაწუხებდა, არ ბავშვებზე, რომლებიც სახლში არიან. მხოლოდ ალექსანდრეა ჩემთვის ამ მომენტში, მხოლოდ მე და ალექსანდრე.

. . .

ნატალი და მარიამი სამზარეულოში არიან, ნატალი ცდილობს მარიამს უხეშად არ მოექცეს. საჭმელს მაგიდაზე აწყობს, მაცივარ ღებს და წვენს იღებს.
- გინდა? (ნატალი)
- მადლობა, ნატ (მარი)
- არაფრის..(ნატალი)
წვენს ჭიქაში ასხამს და მარის აწვდის. მარი თბილად უღიმის. სამზარეულოში რეზი შემოდის. მარის ეხუტება და ლოყაზე კოცნის.
- რას შვებით...(რეზი)
- გავშალეთ უკვე...(მარი)
- რა კარგები ხართ...(რეზი)
- ვიცით...(ნატალი)
- ძალიან კარგი ნატ...(რეზი)
- ანა სადაა? (ნატალი)
- აივანზეა მგონი...(მარი)
- ისე ალექსანდრეც არ ჩანს...(ნიკა)
- ანუ? (ნატალი)
- ანუ...(ნიკა) წარბებს მაღლა წევს და ნატალის მხარზე ხელს ხვევს.
- აცადე იქნებ ეშველოს...(რეზი)
- მაგას ეშველება, მაგრამ ამას არაფერი ეშველება...(ნიკა)
- ვითომ? (ნატალი)
- ჰმ...არის შენი საშველი? (ნიკა)
- კიი...(ნატალი)
- რისი თქმა გინდა, რო ვიღაც არის და ჩვენ არ ვიცით? (რეზი)
- საჭიროა ცოდნა? (ნატალი)
- შენი აზრით არ უნდა ვიცოდეთ ვინაა? იქნებ ცუდი ბიჭია (რეზი)
- მე თუ მომწონს ესეიგი კარგი ბიჭია...(ნატალი)
- მიღალატე ჩემო ცხოვრება? (ნიკა)
- შენ როგორ გიღალატებ ნიკ (ნატალი)
- ისე კაი წყვილი ვიქნებით არა რეზი? (ნიკა)
- გადასარევი...(რეზი)
- ეს მაგარი უჟმურია რა, როგორ უძლებ მარუს...(ნატალი)
- საყვარელია რავი (მარი)
- ნამეტანი (ნატალი)
- შენ არ გევასები ნატ, თორე მარუსას ვევასები...(რეზი)
- შენ რა პონტში უნდა ევასებოდე ტო, რა გინდა ეხლა ვიეჭვიანო ბლიად? (ნიკა)
- ნუ ატ..ებ რა...(რეზი)
- რა გაქვს საეჭვიანო ნიკ, ამ უჟმურჟე მითუმეტეს არ უნდა იეჭვიანო (ნატალი)
- ახლა მეც ვიეჭვიანებ (მარი)
- მოდი ცხოვრება გეპეჭვო...(ნიკა)
- გაპეჭვებ ახლავე...(ნატალი)
- ნუ ბავშობთ, არ გიხდებათ...(რეზი)
- არა ტო შენ მართლა მაგარი უჟმური ვოღაცა ხარ რა...წამო სიცოცხლე ვხეთქოთ...(მიკა)
- მოდი, სიცოცხლე...(ნატალი)
- ანას და ალექსანდრეს არ დავუძახოთ? (მარი)
- ეგენი ვაბშე ვის ახსოვდა ტო...(ნიკა)
- ესე მალე დამივიწყე შე ტრ..კო? (ალექსანდრე)
- გეღირსათ? (ნიკა)
- ჯერ არა ნიკუშ, დრო გვაქ ბლომად...(ანა)
- მოდით ვჭამოთ, მშია მაგრად რა...(ნატალი)
- შენ სულ გშია...(რეზი)
- ეს გააჩუმეთ...(ნატალი)
- დაჯე ჩემო ლამაზო და საოცრებავ, ჭამე თორე ნამეტანი გახდი და ძვლები არ მინდა მე ტო...(ნიკა)
- შენ რო არ მყავდე მოვკვდებოდი მშიერე, ამას ენანება ხო ხედავ (ნატალი)
- მე შენთვის ვამბობ, გასუქდი და რო არ ინერვიულო, თორე ჭამე რამდენიც გინდა მე რა (რეზი)
- რა იყო მსუქანს რას მიწუნებ? (ნატალი)
- გამხდარს რა დაგიწუნე? (რეზი)
- კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ...(ნატალი)
- როდის გიპასუხე? (რეზი)
- შემომაკვდება ეს (ნატალი)
- ჭამა გვაცადეთ და მერე დასცხეთ რა...(ანა)
- ჭამე მერე ვინ დაგიშალა...(ნატალი)
- შარზეა ეს ანუშ, მიდი ჭამე თორე იმდენს ილაპარაკებს ჰაერით შეისრუტავს მთელ საჭმელს (რეზი)
- მოაშორეთ ეს აქედან (ნატალი)
- ჭამე ტო არ იღლები ლაპარაკით? (ნიკა)
- ვჭამ ჩემო სიცოცხლე, ოღონდ შენ არ გამიბრაზდე და სულ არ ამოვიღებ ხმას...(ნატალი)
ჭამას როგორც იქნა მოვრჩით, მაგიდა ავალაგეთ და მისაღებშ გავედით. სიმართლე და მოქმედების თამაშ გადავწყვიტეთ. ალექსანდრე გვერდით მიზის, ხელს მხვევს და მიღიმის. ვხედავ ნატალის გაოცებულ სახეს, მის სახეზე მეღიმება. ნიკა ბოთლს ატრიალებს, აჰა აქაც ეს ორნი არიან რა, ისევ ნატალი და რეზი.
- სიმართლე თუ მოქმედება? (რეზი)
- სიმართლე (ნატალი)
- გიყვარვარ? (რეზი)
ყველა გაოცებულები ვუყურებთ რეზის, ნატალი ნერვიულობისგან თითებს იმტვრევს. ეს ბიჭ დაქალს მიკლავს, ჩემი გოგო მალე ყველა ძვალს დაილეწავს. ჩემს ფიქრებზე მეცინება, ჩემს სიცილს ნიკაც ყვება, ნიკასას რეზი, ბოლოს ყველა ვიცინით ნატალის გარდა. უცბათ ვჩუმდები და ნატალის ვუყურებ, მის ლამაზ სახეს ცრემლები ასველებ, ისევ ტირის, ისევ რეზის გამო ტირის. ამ ბიჭს მოვკლავ და დავასვენებ ნატალის.
- მეზიზღები...(ნატალი)
ყველა ნატალის უყურებს, მისი ლურჯი თალები იმდენ სისველეს იტანს, ჩემი საბრალო გოგო. გაბრაზებული დგება და ოთახიდან გარბის. რეზი მუშტებს კრავს, დგება და ნატალის მიყვება.
- ნატალი...(რეზი)
- შემეშვი...(ნატალი)
- მომისმინე...(რეზი)
- რეზი თავი დამანებე...(ნატალი)
რეზი ხელს კიდებს და თავისკენ აბრუნებს, ატირებულ ნატალის. ხელს ნიკაპზე კიდებს და თავს მაღლა აწევინებს. ნატალი თავისი ლურჯი თვალებით უყურებს რეზის. რეზი ხელს ხვევს და ძლიერად იხუტებს ატირებულ გოგონას. ხვდება რეზი როგორ უჩქარდება გულისცემა, არ უნდა ფიქრი, არ უნდა მათ ურთიერთობა საბოლოოდ გააფუჭოს. ვერ იტანს ნატალის ცრემლებს, ვერ იტანს როგორ უყურებს მისი ლამაზი ლურჯი აწყლიანებული თვალები. მის ტორებში უფრო მძლავრად იხუტებს აცახცახებულ გოგონას და თმაზე ეფერება.
- მაპატიე (რეზი)
რეზი თავს აწევინებს გოგოს და მის ცრემლიან თვალებზე კოცნის. ნატალის მთლიანი სხეული უხურს, ტანზე ტაო აყრის, როგორ ელოდა რეზის კოცნას. ოცნებობდა მის კოცნაზე. ოცნებოდა ენახა სიყვარული ბიჭის მწვანე თვალებში. რეზი გოგონას ლოყაზე ეფერება.
- ჩემი პატარა, მაპატიე არ მინდოდა მეტირებინე...ვერ ვიტან, შენს ცრემლებს ვერ ვიტან ნატ...გთხოვ არ იტირო, გთხოვ მეჩხუბე, გამარტყი ოღონდ არ იტირო გთხოვე ნატ...
ეფერებოდა გოგონას სიფრიფანა ზურგს, მისი სახე ხელებში მოიქცია, ლურჯ თვალებს დაუწყო ყურება, მზერა გოგონას მსხვილ წითელ ტუჩებზე გადაიტანა. ცალი ხელი წელზე მოხვია და გოგონას წითელ ტუჩებს დაეწაფა. მონაცვლეობით უკოცნიდა, ქვედა და ზედა ტუჩებს. უცბათ მოშორდა გოგონას, ხელი მომუშტა და კედელ მიარტყა.
- ამის დედაც!
გაოგნებული ნატალიმ ტირილს უფრო უმატა. რეზიმ გოგონას შეხედა, მომუშტული ხელი ისევ მიარტყა კედელს, ფანჯარასთანი მივიდა გამოაღო და ღრმად ჩაისუნთქა ცივი ჰაერი. ცოტა დამშვიდდა, ფანჯარა დახურა და ატირებულ ნატალის მიუბრუნდა.
- ნატ შემომხედე...
....
- ნატ გთხოვ შემომხედე...
....
- ნატ...პატარა, მომისმინე გთხოვ...
....
- გთხოვ ნატალი, უნდა მომისმინო...
- წადი...
- ნატ...
- გთხოვ რეზი, წადი, მარტო დამტოვე...
რეზიმ გოგონას შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა.

. . .

ჩემს ოთახში ვარ, ტელეფონით დედაც ველაპარაკები, ვუყვები წყნეთის ამბებს, მინდა ალექსანდრეზეც მოვუყვე მაგრამ თავს ვიკავებ. სახლში რომ მივალ, პირისპირ დაველაპარაკები. დედას ვემშვიდობები, აბაზანაში შევდივარ, საჭირო პროცედურებს ვიტარებ, საღამურს ვიცმევ და ლოგინში ვწვები. დაღლილობა თავისას შვება და მალევე მეძინება. დილით ადრე ვიღვიძებ, ჩემს ნივთებს ვამზადებ და ქვემოთ ჩავდივარ. დაბლა მხოლოდ ალექსანდრე მხვდება, მიღიმის, ჩანთას მართმევს და მოწყვეტით მკოცნის ტუჩებზე. მანქანაში ვსხდებით და სახლის გზას მივუყვებით, დრო და დრო ერთმანეთს ვუყურებთ, ხმას არ ვიღებთ. მანქანას ჩემს სახლთან აჩერებს, ცოტახნით ჩუმად ვსხედვართ, არ ვიცი როგორ უნდა დავემშვიდობო. ალექსანდრე ჩემკენ ტრიალდება, ლოყაზე ხმაურით მკოცნის და მანიშნებს მანქანიდა გადავიდე. მისკენ ვიწევი, მეც ანალოგიურად ლოყაზე ვკოცნი, ჩანთას ვიღებ და მანქანიდან გადავდივარ. სახლში შევდივარ, დედას ვეხუტები და ლოყებს ვუკოცნი ისე მომენატრა, სულ რაღაც ერთი დგეა არ მინახავს, ჩემი ლამაზი დედიკო. ჩაის ვიკეთებთ და მისაღებში დივანზე ვსხდებით. ყველაფერს დაწვრილებით ვუყვები, ამჯერად არც ალექსანდრეზე ვუმალავ არაფერს. ჩანთიანად ჩემს ოთახში შევდივარ და სუფთა ტანსაცმელს ვიღებ, აბაზანაში შევდრივარ და წყალს ვივლებ.
წყნეთში ყოფნისას, ალექსანდრესთან საკმაოდ დავახლოვდი. არ ვიცი რა ქვია ჩვენს ურთიერთობას, მაგრამ ფაქტია, მისი კოცნა მაგიჟებს, მისი ყოველი შეხება ისეთ ემოციებს იწვევს, რომელიც აქამდე არ განმიცდია. სულ რამდენიმე წუთია რაც დავემშვიდობე და უკვე მენატრება. პირსახაცმოხვეული გამოვდივარ აბაზანიდან, ტანს ვიმშრალებ და ტანსაცმელს ვიცმევ. საწოლზე ზევიდა ვწვები, თვალს ჭერს ვუშტერებ და უაზროდ მეღიმება. მობილურზე შეტყობინება მომდის, ვხსნი და ნომრის დანახვისას სახე მებადრება. "მენატრები". ეს ბიჭი ჩემი საოცრებაა, ამ რამდენიმე დღეში უკვე საკმაოდ გამაბედნიერა. გაღიმებული ვტიშავ ტელეფონს, თვალებს ვხუჭავ და დაძინებას ვცდილობ.