მისი სიახლოვე საშინლად მაბნევს,ჩემი სითამამე სადღაც ქრება და რატომღაც შიშიც მიპყრობს.გეგას თვალებში სურვილთან ერთად ბრაზსაც ვამჩნევ და ეს უფრო მეტად მაშინებს.ისევ მიყურებს,ისევ ჩემი ხელები უჭირავს და ისე მიჭერს მაჯებზე,თითები გათეთრებას იწყებენ,სისხლი აღარ მოძრაობს და მეც ტკივილი მიჭმუხნის სახეს.ტკივილის და შიშის მიუხედავად სულაც არ მინდა მომშორდეს,მისი თვალები თითქოს ჩემს სულში აღწევენ,მთელს შინაგან სამყაროს სწავლობენ,ცრემლები მაწვება,თვალები მებინდება,მაგრამ არ ვინძრევი,ბოლომდე ვაძლევ უფლებას ჩემი ბნელი მხარე დაინახოს,ვცდილობ თვალებით ვაგრძნობინო რა მჭირს,ვცდილობ დავანახო რა მნიშვნელოვანია თითოეული მისი მოქმედება.მომენტალურად სახე ეცვლება,ხელს ისე ძლიერად არ მიჭერს,თუმცა მაინც არ მიშვებს.ღრმად ამოისუნთქა და მისი ტუჩებიდან წამოსული თბილი ჰაერი ჩემს თმებს მისწვდა,თვალებს ვხუჭავ.ვგრძნობ ვეღარ ვუძლებ ამ სიჩუმეს.
-ეს რატომ გააკეთე?-ვეკითხები ისე რომ თვალს არ ვახელ,ხმას არ იღებს.-გთხოვ მითხარი.
-მინდოდა გტკენოდა-ჩამწყდარი,სევდიანი ხმით მპასუხობს და გულს მგლეჯს.-შენი დასჯა მინდოდა, იმის გამო რაც შენ საერთოდ არ გეხება და რაშიც დამნაშავე არავინ არაა.მხოლოდ მე,მე ვარ დამნაშავე.
-რატომ?-თვალებს ისევ არ ვახელ,ისევ ჩემი თითები უჭირავს,ვგრძნობ მის ძლიერ ხელს და სუნთქვა მეკვრის.
-მინდა იგივე ეგრძნო მამაშენს,რასაც მე ვგრძნობდი.რასაც მამაჩემი გრძნობდა...უაზრო თავმოყვარეობა,უაზრო სიამაყე...
-მიიღე ის რაც გინდოდა?-თვალებს ვახელ და ვცდილობ ათთრთოლებულ ტუჩებს თავი მოვუყარო,მტკივა.მგონია ქარიშხალმა გადამიარა და დამანგრია,მგონია ტირიფივით ფესვებიანად მომთხარა-თუ დაგრჩა კიდევ რამე მისაღები?-აღარ ვცდილობ თვალი ავარიდო,მინდა დავინახო,ის რომ მისთვის უბრალოდ სათამაშო ვარ.მინდა მივხვდე,რას ფიქრობს,მჭირდება ამის გაგება,მჭირდება,რადგან მინდა დავივიწყო,მინდა მოვკლა მისი არსებობა ჩემს გულში,მინდა შევიძულო.
ხმას არ იღებს,თვალებში მიყურებს და არც ცდილობს თვალი ამარიდოს,ვეღარ ვხვდები ეს უტიფრობაა,ირონია თუ სევდა.მის თვალებში სიცარიელეს ვხედავ,წეღანდელი ვნებაც სადღაც გამქრალა.ეს უფრო მტკივა ვიდრე მისი სიტყვები.ეს უარესია,ვიდრე ის ვნება რამაც ასე გადამიარა და წამლეკა.ოდნავშესამჩნევად იღიმის,ერთი ხელის ზურგს ლოყაზე მისმევს,მეწვის,მეწვის მისი შენახები თითოეული უჯრედი,ცრემლებს აღარ ვიკავებ,ისინიც წამწამებს სწყდებიან და მის თითებზე ინაცლებენ,კრთება,უკან იხევს და ვამჩნევ,როგორ ცდილობს კანკალის შეწყვეტას.მეტი აღარ შემიძლია,გულში ადგილი არ მრჩება ცარიელი,არ დარჩენილა სხეულის არც ერთი გოჯი,რომელსაც ტკივილი არ ტანჯავდეს.ზურგს ვაქცევ და ხელებს სხეულზე ვიჭერ,მთელი ძალით ვცდილობ არ ავბღავლდე,მთელი ძალით ვცდილობ კბილებმა ტუჩები გააჩუმონ,ნიკაპი მიკანკალებს,ხელს პირზე ვიფარებ,ჩემს თავზე ვბრაზობ,როგორ მომივიდა ასეთი რამე,როგორ გავები მის მახეში. როგორ მინდა მძულდეს,როგორ მინდა მის დანახვაზე გული მერეოდეს,როგორ მინდა...მაგრამ გეგა კი არა მე ჩემი თავი მძულს,მეზიზღება და გულს მირევს,მე არ უნდა გამეკეთებინა ეს,არ უნდა მიმეცა უფლება ვემართე,არ უნდა მომეშვა ჩემამდე.
გეგა ზურგიდან მიახლოვდება,ხელებს წელზე მხვევს,როგორც იმ ღამეს,ისევ ჩემს თმაში ყოფს ცხვირს,ისევ მკოცნის ხერხემლის პირველ მალაზე,ისევ დენი მარტყავს და ვგრძნობ თითოეულ მალას როგორ ახტება ეს დარტყმა,ვკანკალებ,უძლური ვარ გეგას შეხებასთან.
*****
მეორე დღეს ელენესთან მივდივარ,უხარია ჩემი დანახვა და მსაყვედურობს,ამდენი ხანი,რომ არ გამოვჩნდი.ყავას მაწვდის და მოხერხებულად ჯდება ჩემს წინ.
-ნახე?
-ვნახე-ვეუბნები და მღელვარების დასაფარად ყავას ვწრუპავ.
-სახეც ნახე?არ მჯერა!რა მაგარია.მოგეწონა?სიმპატიურია?-ენას აღარ აჩერებს ელენე,მე კი არ შემიძლია უკვე,მინდა გავაჩუმო,ჩემს საქმეში ცხვირს ნუ ყოფმეთქი,მაგრამ თავს ვერევი,ვხვდები მისი ბრალი არაა ჩემი ცუდად ყოფნა-რაო ლევანმა?მთელი საღამო კისერზე ეკიდე.-საუკეთესო თავდაცვა თავდასხმააო ამბობენ და მეც ამ ხერხს მივმართავ.ელენეს თვალები უბრწყინავს და იცინის.
-ყველაზე მაგარი ბიჭია-თვალებს წკურავს ელენე,მე მეღიმება,მინდა ვუთხრა გეგა უკეთესიამეთქი,მაგრამ ყველაფერი მახსენდება და გული მეწურება-მომწონს.
-გაკოცა?
-თითქმის-სიცილით ატრიალებს თვალებს ელენე.კიდევ ბევრს მელაპარაკება ლევანზე,მე კი გეგაზე მეფიქრება.იმ საღამოს თვალებში,რომ მიყურებდა და მის შეხებაზე ისევ,რომ დავიფერფლე.მას შემდეგ გადავწყვიტე ახლოს არ მოვუშვა.ის სოფიას შვილია,რომც ვუყვარდე ჩვენს შორის არაფერი მოხდება,ეს შეუძლებელია,არ გამოვა.მამაჩემს და სოფიას ამას ვერ გავუკეთებ,არ შემიძლია მხოლოდ საკუთარ თავზე და ბედნიერებაზე ვიფიქრო,მათ უბედურებაზე ჩემს ბედნიერებას ვერ ავაგებ.
სახლში მისულს არავინ მხვდება,მეც თავისუფლად ვარ და ვცდილობ მარტოობა შევირგო.მისაღებში ვწევარ,თავს უკან ვწევ, ყურსასმენებს ვიკეთებ და შოკოლადს ვჭამ,რაღაც ისე აღარ მიზიდავს,თითქოს სხვა გემო ჰქონდეს,ყურადღებას არ ვაქცევ და თვალებს ვხუჭავ.disclosure and Eliza Doolittle -you and me,იღვრება ყურსასმენიდან,მელოდია ჩემს გულს უხარია და მთლიანად სმენად ვარ ქცეული.შოკოლადის ფილა ტუჩებით მიჭირავს და ვერ გადამიწყვეტია ვჭამო თუ არა,მოულოდნელად ტუჩებზე შეხებას ვგრძნობ,გული მიფრიალებს,სუნთქვა მეკვრის,მკოცნის ნელა და ნაზად,რბილი ტუჩები აქვს,ისე მეპყრობა თითქოს ყინული ვიყო და მალღობდეს,მე არა მაგრამ შოკოლადი ლღვება, წინააღმდეგობას ვერ ვუწევ,არც მინდა. შოკოლადი კოცნასთან ერთად ილევა.მისი ტუჩებიც ნელა მშორდება,მთელი სხეულით ვკანკალებ, მაგრამ თვალებს ვერ ვახელ.
-მომენატრე chocolate -ყურთან გეგას ჩურჩული მესმის და სიამოვნებისგან რამის ვიტირო.ვგრძნობ,რომ ჩემს უკან დგას,ზემოდან დამყურებს,ჟრუანტელი მივლის.
-თავს რატომ არ მანებებ გეგა?-ხმისკანკალით ვეკითხები,თვალებს მაინც არ ვახელ.
-მინდიხარ-ისევ ჩურჩულებს და ყელზე მის ხელს ვგრძნობ, თბილი თითები აქვს,ვგრძნობ როგორ მეფერება ყელზე,მთავარ არტერიას ცერა თითს უსვამს და სადაცაა იქიდან სისხლი იფეთქებს.
-სარა უშენოდ ვერ ვძლებ-სევდიანი ხმა აქვს,სიმწრისგან მეღიმება.თვალებს ვახელ,მის ლამაზ ღიმილს ვხედავ და გულში ტკივილი მიყუჩდება,ვსწორდები.გეგა ჩემს წინ ჯდება,თბილად მიღიმის და მერე გვერდზე იყურება.
-გთხოვ-თავს ვხრი,არ მინდა ჩემი სევდა დავანახვო.-დაივიწყე,რაც იყო.ეს შეცდომაა.-ამ სიტყვებზე სხეული ეძაბება,თვალებში ნაპერწკლები უელავს,წარბებს კრავს.
-შეცდომა?არ შეიძლება ის ყველაფერი შეცდომა იყოს სარა,ის ღამე,ის წუთები შეცდომა ვერ იქნება.-ჩემკენ იწევა და თვალებში მიყურებს-შემომხედე,შემომხედე და ისე მითხარი,ის რაც მოხდა შენთვის რას ნიშნავს სარა.
-არ გინდა გეგა-თვალს ვარიდებ,ტუჩებს ვკუმავ-გეყოფა ჩემით თამაში.
-სარა-გამწარებული ფეხზე დგება და თავზე იჭერს ორივე ხელს.-შენ ჩემი ხარ.შენ მე გიგრძენი სარა,შენ კი მე.ვიცი,ვხვდები.იქ ხიდზე შენ მე მომენდე,გინდოდა და მოგწონდა,ვგრძნობდი ამას,ახლაც ვგრძნობ.
-გეგა-კიდევ რაღაცის თქმას ვაპირებ,მაგრამ არ მცალდება,სოფია და მამა შემოდიან,ორივე გაბრწყინებული გვიყურებს.თავს უხერხულად ვგრძნობ,გეგასკენ ვაპარებ მზერას,აღელვებისგან ძარღვები დაბერია.
-რა კარგია ორივე რომ სახლში ხართ-სიცილით მხვევს ხელს სოფია,მე და მამაშენს თქვენთვის ახალი ამბავი გვაქვს.-გეგა სიბრაზისგან ტუჩებს იჭამს,მეც არანაკლებ საშინლად ვგრძნობ თავს.მამა ჩემს გვერდით ჯდება და თავზე მკოცნის,სირცხვილით ვიწვი,თავს საზიზღრად ვგრძნობ.მისი მოფერება გულში ეკალივით მესობა...
-გვინდა მშობლები გავხდეთ-ზარივით ჩამესმის სოფიას ხმა,ყურები მეხშობა.გეგას სახე ეცვლება,მაგიდას ფეხს კრავს და არაადამიანური ხმით ღმუის.მის დანახვაზე თვალები ისევ ცრემლით მევსება,გული მერევა.სოფია შიშისგან ტირის და ყურებზე ხელს იფარებს,მამა მას გულში იკრავს და ცდილობს დაამშვიდოს.მეტს ვერ ვუძლებ,გარეთ გავრბივარ.წვიმს,მაგრამ არ მაინტერესებს,იქ გაჩერებას ყველაფერი სჯობს,მათი დანახვა აღარ შემიძლია.