არარსებულით არსებობა, ალბათ ყველაზე რთულია, ხანდახან დამღლელიც კი.. იმდენად არარეალურია ესა თუ ის სიტუაცია, რომ ხანდახან გულიც კი გისკდება და ფიქრობ, ღირს კი ამ ყველაფრით ცხოვრება?!

V თავი
"ტატიანა, რომ არარსებულს ებღაუჭებოდა ეს ყველამ ვიცოდით,ხოლო რაც ჩაფიქრებული ჰქონდა მხოლოდ თვითონ ( და ჩვენ, მე და ნუცამ განსაკუთრებით- ეს ისე.. ). რამდენად გაამართლებდა საკუთარი თავის იმედებს არც ფიქრობდა".
მის გულზე ჩაბღაუჭებული იმდენად იყო, რომ ხელის გაშვებაც არ უნდოდა ერეკლესთვის.
-ტატი, უნდა გელაპარაკო, ყველაფერი უნდა გითხრა. ამ ყველაფერს შენთან ვერ გავაკეთებ და ვერც დაგიმალავ.
-სახლში შევიდეთ. -შევიპატიჟე და მომსასმენად მოვემზადე, არააფერი მაინტერესებდამისი მისი მონათხრობის გარდა. კიდევ კარგი წინ შაბათ-კვირა მქონდა, თორემ მერე მთელი ღამის გათენება მომიწევდა სამეცადინოს გამო...
-ცხოვრება ისეთი არაარა, შენ როგორც გგონია და მე როგორსაც მინცობ და მენდობი ისეთი არ ვარ.. მე მარტივად დაგანახე, რომ იმდენად კარგი ვიყავი შენთვის , რომ ჩემს იქით აღარ გაგეხედა.. შეგეტყო.. ვიცი, რასაც გრძნობ ახლა, მაგრამ შენთან სანამ დროა უნდა გავჩერდე.. სხვებს რასაც ვუკეთებდი, იმას შენთან ვერ ვიზამდი..
-სხვებს რას უკეთებ ასეთს?! მომიყევი, ყველაფერი მითხარი..
-მოკლედ, ვიცნობ გოგონას ან ქუჩაში, ან მაღაზიაში, ან გამოფენაზე.. მოკლედ ნებისმიერ ადგილას და უბრალოდ ვიწყებ ნადირობას მასზე, მხოლოდ ერთი პრინციპით ვარჩევ გოგონებს. აუცილებლად გამოუცდელი უნდა იყოს.. ანუ ბიჭთან ურთიერთობა არ უნდა ჰქონდეს . არასდროს ვაძლევ პირად ნომერს. ვეკონტაქტები მხოლოდ სოციალური ქსელით, ან ვაძლევ ნომერს, რომელიც მხოლოდ ამ საქმისთვის მაქვს...
-ღმერთო, რა ამაზრზენი ხარ!-აღშფოთებისგან გაწითლდა ტატიანა.
-აღარ გავაგრძელებ გინდა?!-რბილად გაუღიმა ერეკლემ.
-კარგი.. მერე ვიგებ რა მოსწ2ონს, რა უყვარს ანუ ვმუშაობ რა ამაზე და ვცდილობ ყველაფერი უბრალო და რეალური იყოს.. მერე ვხდებით შეყვარებულები, ანუ მას ჰგონია რომ მეც მიყვარს. თუ გოგონა ძალიან მომწონს ვჩუქნი ძვირფას ყელსაბამებსაც. და ვანებივრებ, რომ მყარი მომავლის იმედი გაუჩნდეს , რომ იფიქროს თითქოს შესაძლებელია დავიწეროთ ჯვარი და ა.შ..
-ღმერთოო... ცუდად ვარ, ერეკლე..
-შევწყვეტ რა..
-არა, გისმენ.. ბოლომდე მომიყევი..
-ბოდიში რა.. ვპატიჟებ ყავაზე, ჩემთანაც ბინაში ბევრჯერ ამყავს, მაგრამ მხოლოდ ზომიერების ფარგლებში.. როდესაც ორი თვე შესრულდება ჩვენი ურთიერთOბის მერე ბოლოჯერ ამყავს, ვსვამტ და ვიწყებ იმას რაც კარგად გამომდის.. თუ ყოყმანს იწყებს შესაბამის დიალოგსაც ვმართავ და სხვა ყველაფერს უბრალოდ გვერდზე ვადებინებ და მთანხმდება.. მეორე დილით გავაცილებ და ყველაფერს ვუხსნი, სოც.ქსელში ვბლოკავ, ნომერზე კი არ ვპასუხობ.. 2 თვის განმავლობაში 2-3 გოგოს ვადებ თვალს, რადგან 2 თვე დიდია და საბოლოოდ 3 გოგოს დაყოლიება უკეთესია.
ოღონდ არასდროს არ ამყავს ჩემთან ბინაში.. სწორედ ამიტომ არის ეს ჩემი დროებითი საცხოვრებელი..
-ერეკლე წადი..
-ტატი შენთან იგივეს არ ვაპირებ გეფიცები..
-ერეკლე, ახლა წადი. უნდა გადავხარშო ეს ყველაფერი..-წასასვლელად მოემზადა და კარისკენ წავიდა.
-ტატი, მე შენ რომ არ გიფრთხილდებოდე..
-შემდეგი გოგო როდის მოგყავს?
-რას ნიშნავს როდის მომყავს?!
-ჰო ასე მარტივად გეკითხები, როდის უნდა მოიყვანო შემდეგი გოგო?!
-1 კვირაში.
-არ მოიყვან. ეს იქნება ჩემი პატიების წინაპირობა.
-კი მაგრამ ტატიანა.
-არ მაინტერესებს ერეკლე. თუ გინდა რამე გამოგვივიდეს, იმ გოგოს მოიშორებ მაგ ყველაფრის გარეშე და აღარ მოიყვან. ახლა კი წადი.
უსიტყვოდ ადგა და წავიდა..


***
ღმერთო , შემაძლებინე.. ახლა რაღა გავაკეთო?!
არ შემიძლია.. ვეღარ გავუძლებ, ღმერთო.

***
მთელი 3 დღე არ გამოჩენილა, სახლიდან გასვლას ყველანაირად ვერიდებოდი.. დავიღალე, ამ ყველაფრისგან..


პ.ს მოკლედ ვეცადე დამეწერა მეტი, მაგრამ ასე სჯობს.. აბსოლუტური ციტირება არის ერეკლეს სიტყვების.
პ.ს.ს ხშირად ვინც წერს, უმუზობა იცის რაც ნიშნავს, ამიტომ მე მაპატიეთ , რომ აქამდე ვერ ვწერდი და ახლაც ბევრი ვერაფერი შემოგთავაზეთ, მაგრამ მაინც...
ძალიან მიყვარხართ.
დიდი მადლობა, მათ ვინც გვერდით მედგა ამ დროის განმავლობაში.. იმისთვის, რომ ეს ყველაფერი თქვენამდე მომეტანა.
პატივისცემით, პოეტის ცოლი.
ავტ.: ანა ბლიაძე