იმ ღამით, ოთახის კუთხეში მიკუნჭული, საბოლოოდ დაემშვიდობა ოცნებას, რომ კარი გაიღებოდა, განრისხებული რატი დამხმარე ბიჭების ამალით შემოვარდებოდა,აქვითინებულ მარტას გულში ჩაიკრავდა და არსებულ კოშმარს ბოლოს მოუღებდა. საბოლოოდ თქვა უარი ყველა იმ ნატვრასა თუ მიზანზე, რასაც რატისთან ერთად ისახავდა. იმისთვისაც შეამზადა თავი, რომ შეიძლებოდა, დედამისი მართლა შეეგუა მისი მოტაცების ამბავს და რა უნდა ექნა მერე, რა ეშველებოდა? საქმე ქუჯის შეყვარება არშეყვარებაზე კი არ იყო, მარტასთვის მისი ოდნავი სიახლოვეც კი გაუსაძლისი იყო. უდიდესი ბრაზის, უსამართლობის, უსუსურობის, სიძულვილის და შიშის გარდა, არანაირ გრძნობაზე არ იყო საუბარი. არ ფიქრობდა რომ გაუვლიდა, დაშოშმინდებოდა და სხვა თვალით შეხედავდა ბიჭს, თბილი გრძნობა გაუჩნდებოდა მის მიმართ და არც გასჩენია. არასდროს.

მომდევნო დღეს, ახალციხეში ჩასულებს, სხვა მომღიმარ, გახარებულ ხალხთან ერთად, სახეგაცისკროვნებული დედის დანახვა, მიუხედავად ქუჯის გაფრთხილებისა, შოკი იყო მარტასთვის. „გილოცავთ დედი, ღმერთმა სულ ბედნიერები გამყოფოთ“ - ფრაზა კი გულისამრევი.
ო, როგორ ეხვეწა დედას წამიყვანეო, ემუდარა. მერე მუქარაზე გადავიდა, თავს მოვიკლავ, ან ისე მოვიქცევი, გამომაგდებენ სახლიდან და უარესად შეგარცხვენო. არაფერი გამოუვიდა. ოქროებით დახუნძლულმა დედამთილმა რომ მიუკაკუნათ კარზე, ფეხზე მკვირცხლად წამომხტარმა დედამ არც კი დაასრულებინა ლაპარაკი. გეყოს ტირილი, დედამთილს აქედანვე უნდა მოაწონო თავიო, იქით დატუქსა შვილი. პირგამეხებული მარტა ისე დახუნძლეს ძვირფასეულობით, არაფერი გაუგია. ფაქტიურად, სიგიჟის ზღვარზე იყო. ჰოდა, იმ დღეს, ახალდაქორწინებულთათვის გაშლილ სუფრაზე პირველი ისტერიკა დადგა, როცა სუფრის თავში წამოჭიმეს ეგრეთწოდებულ მეუღლესთან ერთად, როცა ის და ქუჯი, მათი მომავალი „ბედნიერი“ თანაცხოვრება, შვილები და ლამის შვილიშვილები დალოცეს.
ბოლო ხმაზე ატეხა კივილი, რომ ვერ იტანდა მის გვერდით მჯდომ მამაკაცს, რომ ყველა კარგად ხედავდა, რა უბედურიც იყო, რომ აშკარა დანაშაული ხდებოდა მათ თვალწინ და ისინი, ბედნიერი სახეებით, არაფერსაც არ იმჩნევდნენ. ყველა გალანძღა, მგონი რამდენიმე თეფში თუ ჭიქაც დაანარცხა იატაკზე, ზუსტად არ ახსოვს.
ყველას სახეზე შეახმა ღიმილი. დედამთილი მზად იყო, ოქროები დაეძრო და სახლიდან გაეშვა. აი დედა კი... სასწაული ეგ იყო, ნაწყენი და შერცხვენილი უყურებდა მარტას, კიდევ იქით იყო უკმაყოფილო. ზოგადად მშვიდი მარტასგან წარმოუდგენელი და მოულოდნელი იყო მსგავსი ქცევა, არასდროს იყო შფოთიანი, ან ზედმეტად ხმაურიანი, მაგრამ დედას ერთი რამ ავიწყდებოდა, მის შვილზე უსერიოზულესი ძალადობა ხორციელდებოდა, გოგონა თავს გალიაში გამომწყვდეული ნადირივით გრძნობდა, სასოწარკვეთილი იყო და აგონიაში მყოფი აწყდებოდა აქეთ-იქით.
პირზე ხელი მალევე ააფარა ქუჯიმ და დიდი ჭიდაობით გაათრია ერთერთ ოთახში. მანამდე არ მოაცილა ხელი პირიდან აღმუვლებულ და აფართხალებულ გოგონას, სანამ ქანცი არ გაუწყდა, მოდუნდა მის მკლავებში მომწყვდეული და უხმო, გულამომჯდარ ტირილზე გადავიდა. მისი დროებითი სიმშვიდით გზახსნილი ქუჯი ძლიერად იკრავდა მარტას გულში, იქვე, იატაკზე მასთან ერთად დაშვებული, მთელ სხეულზე ეფერებოდა გოგონას, ნაზად და ფრთხილად უკოცნიდა სახეს. ამ გზით ცდილობდა გოგონაში თბილი გრძნობების აღძვრას. მალევე გონს მოსული მარტა კი მომენტალურად დაუსხლტა ხელიდან. ფეხზე წამომხტარი ციებიანივით ძაგძაგებდა და სიძულვილით სავსე მზერით ჯიქურ უყურებდა ბიჭს.
- არ გაბედო მოკარება! - მთელი სახლის გასაგონად დაუწივლა.
მის სახესთან აღმართულ ქუჯის ხელს ოდნავ არ შეუშინებია, თვალიც არ დაუხამხამებია. ისევ ქუჯიმ დაიხია უკან. სიმწრით მომუშტული ხელი დაბლა დაუშვა.
- რაც არ უნდა გააკეთო, ვერ დაიხსნი თავს ჩემგან. - ხმადაბლა, მუქარით წაუსისინა ყურთან.
ამით არ დამთავრებულა მისი ცუდი რძლობა, ცუდი ცოლობა და ცუდი შვილობა. პირიქით, იმდ დღიდან დაიწყო ყველაფერი. ქუჯისდა საუბედუროდ, სიყვარულის კი არა, შეჩვევის და შეგუების მომენტიც კი არ დაუდგა მარტას. ორი ნაბიჯის სიახლოვეს არ უდგებოდა გოგონა და თუ ძალის გამოყენებით ცდილობდა მის მოფერებას, მარტას წივილი და ლანძღვა მთელს უბანში ისმოდა ლამის. რძალ-დედამთილი კი ძალიან მალე დასანახად ვერ იტანდნენ ერთმანეთს.
- რა აქვს ჩემ შვილს შენი დასაწუნი! - ლმობიერობანას თამაში რომ ამოუვიდა ყელში დედამთილიც აწივლდა.
მარტამ საპასუხოდ, მგიდაზე დაგდებული სიგარეტის კოლოფიდან ერთი ღერი ამოაძვრინა, მშვიდად მოუკიდა და შეაბოლა ქალს სახეში.
- ნამდვილი გომბიო ხარ! - მიახალა გაწიწმატებულმა ქალმა.
- თქვენ არავისზე ამოგეღებათ ხმა. ქუჯისნაირი ნაგავი გამოზარდეთ და თავი ქალად მოგაქვთ. - ისე ირონიულად იღიმოდა გოგონა, იმოდენა შხამის და ბოღმის ჩადებას ცდილობდა ნათქვამში, ისე უნდოდა გამწარებულიყო ქალი, მასავით ტკენოდა...
- შენ ჩვენი ოჯახის რა ღირსი ხარ, გაუზრდელო! - ხმა უთრთოდა გაოგნებულ ქალს.
- ჰოდა, გამაგდეთ. - პირდაპირ მაგიდაზე დაასრისა თავისი პირველი ღერი მარტამ და ნელი ნაბიჯით გაეცალა აკივლებულ დედამთილს.
კარგა ხანს ისმოდა ქუჯისა და დედამისის ჩხუბი. „გადაგვწვავს, რამეს დაგვმართებს, უბედურების მეტს არაფერს მოგიტანს.“ - ეს და მისთანანი მრავლად გაიგონა გოგონამ. ო, როგორ უნდოდა, დედისთვის დაეჯერებინა ქუჯის და თავის სახლლლლში გაეშვა ,მაგრამ არანაკლებ ჯიბრში ედგა ბიჭი და ამ ჯიბრმა სავალალო შედეგებამდე მიიყვანა.
- რის მიღწევას ცდილობ?! - ოთახში ღრიალით შემოვარდნილ ბიჭს ზედაც არ შეხედა. - არაფერი გამოგივა, ფრთხილად იყავი, მოთმინება მელევა უკვე!
რამდენჯერმე გაიქცა ქუჯის სახლიდან. ერთხელ , პოლიციაში მიქანდა. თუმცა, ქუჯის ოჯახის ახლობელმა პოლიციელმა არც კი მოუსმინა და უკან, ქუჯისთან მიაბრძანა. მეორედ, თბილისში მიდიოდა, მაგრამ ადგილამდე ვერ ჩააღწია. გორთან ახლოს, სამარშრუტო ტაქსიდან ჩამოხსნეს. რომელიღაც ახლობელს დაუნახავს, როგორ ჯდებოდა ტრანსპორტში. მესამედ, თბილისშიც ჩავიდა და დედასთანაც მივიდა, რატომღაც მაინც ჰქონდა მისი იმედი. ეგონა, გულს მოულბობდა, ძველ დროს გაახსენებდა და ისიც გულაჩუყებული აღარსად გაუშვებდა. შეცდა...
ერთთვიანი დავიდარაბის, ერთთვიანი დაჭმის, ერთთვიანი არ თუ ვერ შეგუების, არ მორჩილებით, თანაცხოვრების არ გამოსვლით, არ მოწესრიგებით და ყოველდღიური დაძაბულობით თავგაბეზრებული ქუჯი, მეგობრებთან ერთად წავიდა დასალევად, უფრო სწორად წაიყვანეს, გულს გადააყოლებო და იმ ღამით ის ჩაიდინა, რამაც საბოლოოდ გააფუჭა ყველაფერი.
ბარბაცით შევიდა საძინებელში, საუთარი საწოლისკენ გაექცა მზერა, რომელსაც ერთი თვე იყო არ გაკარებოდა, მარტამ მიისაკუთრა. იატაკზე მოწყობილ საწოლზე მყოფი საათობით უსმენდა გოგონას სუნთქვას, ან მის მძინარე და მშვიდ სახეს დასცქეროდა. მხოლოდ მაშინ ახერხებდა მის შავ თმას შეხებოდა ფრთხილად. ასეთ მომენტებში, ოცნებობდა, მოთვინიერებული და ათრთოლებული მარტას მკლავებში მოქცევაზე. ასეთ მომენტებში, სჯეროდა, ეს დღეც აუცილებლად დადგებოდა.მაგრამ იმ ღამით... იმ ღამით, ფეხებშუა მოექცია მძინარე მარტას საბანი. პენუარი წელზე შემოხვეოდა და ფეხები და ლამაზი უკანალი გამოემზეურებინა. ქუჩიდან შემოსული ლამპიონების შუქზე გადაშლილი სანახაობა ქუჯისთვის ზღვარი იყო. სხვა დროს თუ უბრალოდ საბანს გაუსწორებდა და ყველანაირ სურვილს დათრგუნდავდა, იმ ღამით უკვე ვეღარ შეძლო, მოთმინება გამოელია. მისი ოცნების ქალი იწვა მისგან ორ ნაბიჯში და მშვიდად ფშვინავდა. მაშინ, როცა, თავად სასმელითაც ვერ გაინელა ბოღმა. ჰო, სასმელმაც თავისი ქნა და...
წინააღმდეგობის ოდნავი საშულაებაც კი არ დაუტოვა ისე დააცხრა მძინარეს. არც მუდარა გაუგია, არც ტირილი. საკუთარი ხელებით დაბორკილს სწრაფად დაეუფლა. მარტას კივილზე წამით გარინდულმა ცრემლით სავსე თვალებში ჩახედა გოგონას, არაფერი იკითხებოდა მის მზერაში, აღარ ეწინააღმდეგებოდა, უბრალოდ იდო მის ქვეშ და ძლივს შესამჩნევად სუნთქავდა. უკვე გვიან იყო, გაჩერებას არც აზრი ჰქონდა და არც შეეძლო. მის მაჯებს შეეშვა, აქამდე მთელი ძალით რომ უჭერდა ხელებს. სახეზე ფრთხილად შეეხო ხელით, მერე ტუჩებით, გაშმაგებით დაუკოცნა ბაგეები. არანაირი საპასუხო რეაქცია არ მიუღია, ან რას ელოდა თავადაც არ იცოდა. თუმცა, ამ გულგრილობას ისევ შეწინააღმდეგებოდა, ეკივლა, გაელანძღა ერჩია. გამწარებულმა, გოგონას სხეულზე შერჩენილი პერანგი გაფხრიწა და მის ყელში თავჩარგულმა, მის თვალებს გაქცეულმა, საქმე ბოლომდე მიიყვანა...


ვიცი პატარაა, მაგრამ მეტის დაბეჭდვას ვერ ვახერხებ...