ყველაფერს აქვს დასაწყისი და რასაკვირველია აქვს დასასრული, მაგრამ არის მომენტები როცა არ შეგიძლია დასვა წერტილი, უბრალოდ ამისთვის მიზეზი არ გაქვს და სადღაც გულის სიღრმეში გჯერა, რომ წერტილის დასმა არ იქნბა სწორი და გინდა იმ ერთს მიუმატო ორი და იყოს დაუსრულებელი(მრავალწერტილი)...
^^^
პირველად თინეიერობის ასაკში ვნახე...
მას შემდეგ ძალიან ბევრი დრო გავიდა და ძალიან ბევრი რამ მოხდა...
ახლა 23-ის ვარ, ის 24-ის არის ბიზნესზე ვსწავლობ.ის ესპანეთშია და ფეხბურთელია თანაც ძალიან წარმატებული... ჩემ ცხოვრებაში ძალიან ბევრი რამ მოხდა იმის შემდეგ რაც საბოლოოდ კონტაქტი გავწყვიტეთ...მართალია მე საქართველოში ვარ და აქ იყო წარმატებული ნიშნავს, იყო ზედმეტად იღბლიანი, და ალბათ ვირიცხები იმ იღბლიანთა შორის.
რაც შეეხება მეგობრებს არ ვარ უთვისტომოდ პირიქით ბავშობის მეგობარიც შემომრჩა...რიტა(მარიტა) რომლის იუბილესაც ავღნიშნავდით ერთ-ერთ რესტორანში,4 წლის შემდეგ სწორედ იქ შევხვდი ...
***
-გამოადგი ეგ დაღრეცილი ფეხები საკუთარ იუბილზე ვაგვიანებ...
-ხოხ შენც არ თხოვდებოდე რა...-თავლები სასაცილოდ გადაატრიალა რიტამ და უკან მომიდგა რათა ძალდატანებით მაინც გავეძევებინე ბინიდან...
-ისე სხვათაშორის მარტო ჩვენები ვიქნებით და ასეთი გადაპრანჩვა საჭირო არ იყო!
-შენ წლები გემატება თუ ენაზე სიგრძე?!-რიტამ თავი ახლ უკვე მობეზრებულმა გააქნია და მეგობრების გვერდით ადგილი დაიკავა ...
რესტორანში ძლიან ბევრი ხალხი ირეოდა, ნოემბრის სუსხიან, თითქოს ჩვეუებრივ თვეში... მაგრამ სულ ცოტა ბედნირების სურველი და აღარ არის ნოემბერი ჩვეულებრივი და ასე სუსხიანი თუ ის, იქ არის იმ სუსხში და არ ხარ სიცივისთვის გაწინული.
რესტორნის შემოსასვლელში ორი ბიჭი გამოჩნდა,ერთ-ერთს ხელში დიდი ყვითელი ვარდები ეჭირა ...რიტას მზერა იქითკენ გაექცა და თვალებ აციმციმებულს, საიამოვნო ღიმილმა გადაურბინა ბაგეზე...სასიამოვნოდ გაკვირვებული იყო, მან ხომ უთხრა რომ ქალაქში არ იქნებოდა მის ოცდამესამე დაბადების დღეზე , თავიდან იმდენად ეწყინა არც კი ელაპარაკებოდა წესიერად,მაგრამ ბოლოს დააჯერა ბიჭმა,რომ ძალიან სერიოზული იყო მისი ვიზიტი სტამბულში...იუბილარის მაგიდას მოუახლოვდნენ ...
ერთი გაუღიმა ყვავილები მიაწოდა და ჯიბიდან ბეჭედი ამოაძვრინა, ნერვიულობისგან ხელები უკანკალებდა, მაგრამ როგორც კი ის სიტყვები წარმოთქვა რომელსაც რიტა ამდენხანს ელოდა, დიდიხნის შეკავებულმა ცრემლებმა უკითხავად დაიწყეს ლოყებზე ცვენა, ეს ნამდვილად ნიშნავდა თანხმობას ... ამდროს ანასტასიას გულშიც ძლიან დიდმა სიხარულმა იფეთქა, ბევშობის დაქალს რომელთან ერთადაც აღამდებდა და ათენებდა ქორწილის დაგეგვმაში , სულ მალე ექნებნოდა ქორწილი და ე....ბოდა ქმარი რომელიც ყველაფერი იყო მისთვის..და როგორც იქნა ეღირსებოდათ რეალური ქორწილის დაგევმის საშვალენბა....
ემოციებისგან დაცლილი ანასტასია აივანზე გამოვიდა და გასაქანი მისცა გრძნობებს...
-უფრო ლამაზი და უფრო ემოციური...-ეგონა ეჩვენებოდა, მაგრამ მოჩვენებაც კი მოსწონდა ,ეს ხმა ძალიან დიდი ხანია არ მოუსნია და მონატებას დააბრალა...მაგრამ ხელზე როგორც კი აცოცებული თითების სითბო იგრძნო სასიამოვნო იმპულსები გაგზავნა ტვინში და გოგონას დაბურძგლა...
-რატომ არასდროს არ გაცვია თბილად?-აქ უკვე დარწმუნებული იყო რომ აღარ ელანდებოდა ...
-ალბათ იმედი მაქვს რომ ვიღაც მაინც გამოიჩენს მოწყალებას და საკუთარ პიჯაკს შემომთავაზებს -გაღიმებული მობრუნდა, ბიჭმაც ღიმილითვე უპასუხა გოგონას უნაკლო ტანს და ნაკვთებს მონატრებულად თვალი შეავლო და პიჯაკი მოახურა ...დიდიხანს იდგენენ ვერანდაზე და არცერთი არ ჩქარობდა რაიმეს თქმას, ამ მომენტში სიჩუმე უფრო მეტის მთქმელი იყო ვიდრე სიტყვები...
ანასტასიას თეთრი,ვიწრო, მუხლს ქვემოთ, უკან შხსნილი კაბა ,წითელი ტუჩსაცხი, მწვანე თვალები... ვიკოსტვის საკმარსისი იყო მივიწყებული გრძნობა გამოეღვიძებინა და უფრო გაძიერების საშვალება მიეცა...
-შევიდეთ?
-კი-ჩაფიქრებული გოგონას ტვინამდე არც კი მისულიყო ინფრომაცია ისე სწრაფად დათანხმდა...
***
ყველაფერი სკოლაში დაიწყო, მე 10-ში ვიყავი ის კი იმ წელს ამთავრებდა ... იცოდა ჩემზე და მეც ვიცოდი მის გრძნობებზე... იცოდ რომ ვერ ვუპასუხებდი იგივე გრძნობით, მაგრამ მისის მონდომება რაღაც სასწაულებს ახდენდა... ჩემი არცთუ ამოსაცნობი ხასიეთები მიმართი ისეთი მომთმენი იყო ზოგჯერ მეგონა მე თვითონაც ვერ ავიტანდი ჩემს კაპრიზებს... მახსოვს მხოლოდ იმიტო გავბრაზდი რომ მითხრა აღარვიცი მიყვარხარ თუ არაო, ზამთარი იყო და კარნავალიც ახლოვდებოდა... და მე მაინც ჯიუტად არ ვუბრუნებდი პასუხებს, არც მის ნომერს ვპასუხობდი... ვიცოდი რომ ეს აცეცხლებდა,მაგრამ იმაშიც დარწმუნებული ვიყავი რომ ეს ყველაფერი ასე არ ჩაივლიდა.
ისე მოხდა რომ ჩემს დაბადების დღეს დაემთხვა კარნავალი... და ორმაგად უფრო მიხაროდა... ვარდიფერი კაბა მეცვა მახსოვს ვიძახდი ქალს ვგავარ 40-იანებიდან თქო მაგრამ ძალიან ლამაზი იყო...ყოველთვის უყვარდა როცა კაბა მეცვა...
მეგონა გადავაგორე და სიგიჟებიც მორჩა ვიკოს მხრიდან-მეთქი, მაგრამ როგორცკი მეგობრის მუჯლუგუნი ვიგრძენი გვერდში რომელიც ვიკოზე მანიშნებდა მაშინვე მივტიალდი და დავინახე როგორ დადო მაგიდაზე საშუალო ზომის ყანწი და წავიდა სცენისკენ...შუბლი მოისრისა და მე რომ ძალიან მიყვარდა ისე გაიღიმა...
-ალბათ სასმელმაც იმოქმედა მაგრამ, არა სასმლი მეხმარება ის არ ზემოქმედებს ჩემზე და მინდა ჩემი სიტყვები არ ჩათვალო ბოდვად, იმიტომ რომ სიფხიზლეში უფრო ვიბოდიალე ...მინდა გაგიმეორო მილიონჯერ რომ, ვიცი... დარწმუნებული ვარ რომ ძალიან ძალიან მიყვარხარ ამ სიტყვებს იქამდე გეტყვი სანამ ისევ არ მეტყვი რომ ჩემზე გიჟდები... შეიძლება ბრძოლა წვაგე მაგრამ ომს არ წავაგებ...შენ იმ კამფეტს გევხარ ბოლოს რომ ტკბილდება და იქამდე დავიცდი, არსად მეჩქარება.... გილოცავ დაბადების დღეს დაშოკილო...-ეს თქვადა ყვავილი იქვე მდგარი ლარნაკიდან ამოაძრო სცენიდან ჩამოხტა და ჩემკენ წამოვიდა, ემოციისგან სუნთქვა შემეკრა და სახეზე ხელები ავიფარე_ვეღარ გავუძელი და დერეფანს გავუყევი ბნელოდა მაგრამ ეზოში მაინც ჩამოვედი... წყნარი მუსიკა იყო თუმცა ხმა მაინც ისმოდა ეზოში...კიბეზე ჩამოვჯექი და ვცდილოდი ამდენი ემოციისგან არ მეტირა...
-ყვავილი დაგრჩა...-რა გავაკეთე? მივბრუნდი და მაგრად ჩვეხუტე...
-ახლა მეც ვიტირებ, თოვლი უკვე ზედმეტად რომანტიულია არა?-ამას ჩემი ჩაცინება მოყვა-რო არ კანკალებდე კიდე დიდხანს იდგებოდი აქ მაგრამ გაგიმართლა...
-თუ არ გამიშვებვებ ხელებს ან მომგუდავ ან გამყინავ...
-გაგიშვებ მაგრამ ჯერ ცხვირზე უნდა გაკოცო- სიმთვრალე მოჰკიდებოდა და ზედმეტად ბედნიერს თვალები უციმციმებდა...
****
მომენატრა აქაურობა,ხოდა დავბრუნდი და იმედია მოგეწონებათ ეს ახალი ისტორია, ვინც არ იცნობთ ჩემ ისტორიებს და ეს პირველია იმედია მოგეწონებათ და ისიამოვნებთ... ველი როგორც მგელი თვენს კომენტარებს <3 :D:D:D