ცივა.. თითქოს რა უბრალო სიტყვაა მაგრამ რამდენს წარმოადგენს.. ცივა გარეთ, ცივა სულშიც ყველაფრისგან გაყინული ხალხი გაყინული სახეებით დადიან გარეთ თუმცა ჩემი აზრით მათი ყურება არც ღირს ყველაფერს ცვლის უაზრობისკენ.. ყველა თითქოს რაღაცას ეძებს თუმცა ჯერ ვერავის ვერ უპოვნია ეს ამდენად გაყინული ხალხი რაგაც თბილ წერტილს ეძებს თუმცა ეს თვილი წერტილი არც ბუხარია და არც მზე რაღაც სხვა სითბოს ეძებს. და მეც მჯერა იმ ერთი წერტილის რომელიც გულის სიღრმეში სულ სულ სიღმეში რაღაც არსებობს მაგრამ ჯერ იქამდე მე ვერ ჩავედი.. სასაცილოაა ამის საუბარიი როცა ჩემს გარდა ყველას სჯერა ამ წერტილისს... და რა არის რწმენა? ჩემთვის რაღაც იდეალის მიმართ არსებობს რწმენა მე მჯერა მისი და ვფიქრობ.. თუმცა რა არის საფიქრალი როცა რაღაც მენატრება და მონატრების მიზეზი არმაქვს ან არც მყავს მოკლედ მეც ისევე გაყინული ვარ როგორც გარეთ მყოფი ყველა.. და რას ვაპირებ? ვერაფერს , არ მჯერა არაფრი, თუ ვნახავ დავიჯერებ
-ძილისთვის დრო არგენანება? (ნატა შემოვიდა დილით ამ განცხადებით ჩემს ოთახში)
-თავს არ დამანებებ? მეძინება, სწრაფად აიღე რაც გინდა და შემეშვი
-ესეთი უხეში როგორ შეგიძლია იყო? დედამ მალე ადგეს საქმე მაქვსოო,, დიდხანს გელოდო?
ჰო როგორც მიხვდით ნატა ჩემი ერთადერთი დაა რომელიც გამუდმებით ამგვარი განცხადებებით მაღვიძებს და რაც ყველაზე ცხადია ნერვებსმიშლის
-დილამშვიდობის მოსე
-ნატა ჩაი რა
-ახლავე ძმაო ჩემო
ამის შემდეგ დედას მივუბრინდი
-გისმენ დედა აბა რახდება?
-მოკლედ დე სანამ შენს საქმეებს მიხედავ მამამ რომ გუშინ გელაპარაკა მაგ საქმეზე უნდა გაჰყვე გაარკვიო და არ დაგავიწყდეს
-არა დედა არ დამავიწყდება მაჭამეთ რამე და წავალ რა მერე
-სულ ჭამაზე როგორ ფიქრობ მაოცებ,,
-შენ მეტი საქმე არაფერი გაქვს? წადი იმეცადინე რა დილიდან დამქაქანებ თავზე.. ამაზე სამივეს გაგვეცინა მალე ოთახში გავედი და ჩაცმა დავიწყე უცებ ტელეფონის ზარი
-ხო ალექს,,
-ბიჭო დღეს გიორგას დაბადების დღეა და არ დავადგეთ?
-აუ მე დილიდან საქმე მაქვს და საღამოსკენ ვიყიდოთ რამეები და გავიდეთ
-რა საქმე გოგოს თემა?
-მე და ეგ თემა? ხოიცი რა დათოს რომ საქმეზე მივყვები
-კაი მიდი აღარ მოგაცდენ მოკლედ გელოდები რა
ალექსას გავუთიშე და წავედი მოვილიეე რაღაც ჩემი საქმეები და ალექსას კართანაც მივედი
-მოკლედ წავედით ლუდები ჩიფსები და მორჩა რა.. ეს საათი ვუყიდე დაევასება?
-აუუ ეგ საათი სად ნახე მეც ეგ ვუყიდე კაი ღადაობ? რავქნათ ეხლა?
-მოდი ეგ ერთი საათი დავიტოვოთ და საზიაროდ ვიხმაროთ და ეს ვითომ ორივემ ერთად ვუყიდეთ მოსულა?
ასე ავედით გიორგისთან მოკლედ დილიდან ვყავდით აკლებული ჩემთან მოდით სერიოზული ქეიფი მაქვსო და ასეც დაგვხვდა მთელი სკოლა მასთან იყო თუმცა ბევრი უცნობიც მოკლედ ნაცნობი თუ უცნობი ყველა ცეკვავდა და სვამდა მთელი ამბები იყო გიორგა გაგიჟდა ჩვენი საათი რომ ნახა ისე მოეწონა ბოლოს ადგა ალექსა და მჭერმეტყველების უნარიც გამოამჟღავნა
-გიო ძმაო დაგლოცავ გაიხარე ბედნიერებას კარგადყოფნას გისურვებ შენი თბილი გულით იცი მეგობარო გაფასებ... მოკლედ საინტერესო არაფერიი მაგრამ ალექსა იმდენად სერიოზული იყოო სიცილს ძლივს იკავებდნენ გოგონები.. დაშლას არავინ ჩქარობდა ჩემსგარდა ამდენ უცნობში თუ ნაცნობში ძალიან მომწყინდა გადავწყვიტე წამოვსულიყავი დავემშვიდობე იუბილარს და კართან ვიდექი როცა გიომ სიტყვა მომაწია
-მოსე თუ მიდიხარ აი ეს გოგოებიც შენსკენ მოდიან და იქნებ ცოტაზე გაყვე? გვიანია მაინც
გოგონები თავს იგიჟებდნენ ტაქსით გავალთო თუმცა ვიფიქრე მოწყენილს იქნებ ცოტა გამომაფხიზლონთქოდა ვუთხარი
-წამოდით წამოდით არ შეგჭამთ
მორიდებით და პატივისცემის ნიშნად გამიღიმეს და უხმაუროდ გამომყვნენ ერთ ხანს ჩუმად მოდიოდნენ საკმაოდ ციოდა შემდეგ ერთმა გაბედა და მკითხა
-შენ მოსე ხარ ხო?
-კი მე მოსე ვარ შენი სახელი?
-ანი..იცი შენზე ბევრი საუბრობდა
-მაინც ვინ?
-რავი ამბობდნენ მხიარულიაო... აი აქ გაჩერდა
-და იმის თქმა გინდა რატომ ვერ ნახე ჩემი მხიარულება? ჩამეღიმა
-არა უბრალოდ არგელოდით ესეთ მშვიდს
-მაპატიე უბრალოდ არვიყავი გართობის ხასიათზე.
-ეს მარიამია
-აი მარიამი კი ნამდვილად წყნარია
-მადლობთ მაგრამ მეც თქვენსავით ვიტყოდი რომ უბრალოდ არ ვარ ხასიათზე
-კარგია როცა ვპოულობ ვინმეს ჩემნაირს
-ალბათ კარგია
-მაპატიეთ ბავშვებო მე უნდა დაგემშვიდობოთ (თითქოს მორცხვად ტქვა ანიმ)
-ანი კარგად სასიამოვნო იყო
ასე დავემშვიდობეთ ანის მე და მარიამმა გზა გავაგრძელეთ
-მოსე არ ვცხოვრობ შორს და თუ დაიღალე შეგიძლია შენი სახლის გზას გაუყვე
-და ამ შუა ღამით მარტო გაგიშვათ?
-არაუშავს
-არა ახლოს ვცხოვრობ მეც (როგორ სასტიკად ვიტყუებოდი თუმცა არმინდოდა მარიამის მარტო დატოვება)
-და სად ცხოვრობთ? ცოტახანს სიჩუმე ჩამოვარდა
-მომიყევი მარიამ რამე შენზე
-განსაკუთრებულს ვერაფერს გეტყვი მეც ისევე როგორც თქვენ სკოლაში დავდივარ მარიმაი რომ ვარ ეგ უკვე იცით
-კარგი მოსაუბრე ხარ
-დიდი მადლობა
-და რტომ წამოხვედი გიორგის დაბადების დღიდან?
-ძალიან მოვიწყინე
-რომ მცოდნოდა რომ შენც მოწყენილი იყავი ჩემსავით ზუსტად ვიცი არ მოგაწყენდი
-თუმცა არიცოდით და ვერ მოახერხეთ
-დანაშაულია
-დანაშაული? სისულელეა რატომ უნდა დაინტერესებულიყავით ვიღაც უცხო ადამიანით რომელიც არც კი იღიმის.. არადა ღიმილი ძალიან მიყვარს უბრალოდ დრეს ესეთი დღეა
-თუ ესეთ ლაპარაკს გააგრძელებთ ვიფიქრებ რომ დღეს ჩემი ნახვით გაგიფუჭდათ ხასიათი
-არა მოსე შენ პირიქით
-შეიძლება როგორც კომპლიმენტი ისე მივიღო?
-შეიძლება შეიძლება,, და პირველად გამიღიმა
-მართალიხარ ღიმილი ძალიან გიხდება
-მე არ მითქვამს რომ მიხდება
-მაშინ მე გეუბნები. ხშირად გაიღიმე ეგრე სჯობს
-მადლობა რჩევისთვის სახლთან მოვედით უკვე სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა მოსე ნახვამდის
-ნახვამდის მარიამ კიდევ შევხვდებით კიდევ ერთხელ გამიღიმა მადლობის ნიშნად და ზურგით გაბრუნდა წავიდა და თითქოს ამ ღიმილს გააყოლა ყველაა ჩემი ფიქრი
ღმერთო რამემართება მოვდივარ ქუჩაში და ჩემთვის ვიღიმი ვიხსენებ ღიმილს რომლის გამოც ფიქრები მაწუხებს რომელიც მოსვენებას არმაძლევს და მაინც რა გამიკეთა ასეთი ამ ღიმილმა?ალბათ თავს არ ვაპატიებ თუ მას კიდე, ერთხელ მაინც არ ვნახავ სახლში რომ მივედი ყველანი სამზარეულოში ისხდნენ მე ასეთი ბედნიერი სახით რომ შევედი ნატას არც ეს გამოპარვია
-ეე შენ რაგჭირს? ნასვამი ხარ?
-არა ნატა რა ნასვამი
-მოდი დაჯექი ივახშმე
-მადლობა დე რა არმშია ჩემს ოთახში ვიქნები და ასეთი სახით გავედი ნატამ მაშინვე გადაიჩურჩულა „სხვა რამეშია საქმე“
მთელი ღამე ამ ფიქრებში გავატაე სად მენახა კიდე ერთხელ მარიამი მისი ღიმილით თუმცა იმდენად გავიქეცი ამ ფიქრებში ის სულ დამავიწყდა რომ მე მისი სახლი ვიცოდი ავდექიი და წავედი. მივედი მარიამის სახლთან სიმშვიდე იყო წყნარი ქუჩა არავინ ჩანდა ირგვლივ წესით მალე მარიამი სკოლაში უნდა წასულიყო ჩამოვჯექი იქვე და დავიწყე ლოდინი.სისულელეა ალბათ ელოდო მხოლოდ იმისთვის რომ დაინახო ახლო მისვლას გავბედავდი თუ არა ეგეც საკითხავი იყო მალე მარიამის ჯიშკარიც გაიღო და გამოვიდა ნელა მოუყვებოდა ქუჩას აუცჰქარებლად ცჰაიარა ჩემს წინ არ შეუმჩნევივარ მე მაინც ვერ გამიძლო გულმა და დავუძახე
-მარიამ
-მოსე? შენ აქ საიდან?
-დილით ვვარჯიშობდი და აქვე გამოვიარე.. ახლახანს შევამჩნიე რომ ჯინსები მაცვია ეს მარიამმაც შენიშნა თუცა არ შეიმჩნია
-კარია ღიმილით თქვა მან
-სკოლაში მიდიხარ არა?
-კი სკოლაში მივდივარ შენ რატომ არ ხარ სკოლაში?
-მე გვიან მეწყება.. წამო გაგაცილებ და შემდეგ მივალ
-კარგი აბა მოყევი როგორ მიხვედი გუშინ ისე გვიან მარტო სახლში ბატონო მოსე
-რავიცი მგონი არავის მოვუტაცებივარ
-მგონი? ასე ალბათობით რატომ ამბობ? დარწმუნებული არ ხარ? ძალიან სასაცილოა
მარიამმა სიცილი ატეხა ისეთი ლამაზი იყო არც კი მეგონა სიცილი ამდენად თუ ვინმეს უხდებოდა
-ხო იქნებდა მოვედაცებინე ვინმეს ..მოკვდებოდი ხო ნერვეიულობით?ისევ სიცილით შევუბრუნე პასუუხი
-შენებს გავაგებინებდი ბოროტი ხომ არ ვარ შენი ბედნიერება რომ არ გამიხარდეს იცინოდა გაუჩერებლად მარიამი
-დილას პოზიტიურად იწყებ მადლობელი მაინც არხარ?
-დიდი მადლობა მოსე.. კმაყოფილი ხარ?
-რატომ ასე ცივად?
-ვხუმრობ რათქმაუნდა მართლა მადლობა კარგი დილა.ნახვამდის მივედით სკოლასთან
-მარიამ იმედია შევხვდებით ისევ
-იმედია მოსე იმედი და წავიდა მარიამი სკოლისკენ
არმკითხოთ როგორ და რანაირად თუმცა მარიამის ტელეფონი ცოტახანში მოსეს წერილით განათდა
-საერთოდ არ შეგგეშინდა სახლში მარტო რომ გამიშვი? მერე იტყვი ბოროტი არ ვარო? (მოსე)
მარიამს ძალიან გაეცინა და პასუხიც დაუბრუნდა
-არადა ბოროტი არვარ დამნაშავევარ უბრალოდ
მოსემაც პასუხი არ დააყოვნა და//
-გამოისყიდე შენი დანაშაული მალევე
-რა მეთოდით?
-დღეს საღამოს კონცერტზე ჩემთან ერთად წამოხვალ?
-ვეცდები
-გამოგივლი საღამოს
რა მემართება რა მჭირს რატომ მაბნევს ეს გოგო ასე ძალიან ნუთუ მივიდა იმ წერტილთან? ნუთუ მართლა არსებობს ეს წერტილი? ალექსას ზარმა გამომაფხიზლა
-სად ხარ სად დაიკარგე? ესე უნდა გეძებო?
-რავიცი ხან სკოლაო ხან ესო ხან ისო მოკლედ ალექს რა
-სხვა ამბავია მოსე ძმაო რაღაც მოვიდა ჩემამდე
ამ სიტყვებზე ნატა გამახსენდა დაა სურვილი მქონდა მომეხრჩპ
-სხვა ამბავი? ალექს გეკადრება?
-დღეს საღამოს კონცერტზე?
-მოვდივარ
ვატყუებდი ალექსას ცხოვრებაში პირველად სხვა ამბავი? სხვა კიარაა ისეთი რამ ხდებოდა ჩემს თავს თვითონ ვერ ვხვდებოდი როგორ შეიძლება ასე პატარა გოგომ აგიბნიოს თავ გზა გატაროს ამ სიცივეში მხოლოდ იმიტომ რომ ერთხელ მაინც ნახო მისი ღიმილი
მაღაზიაში გავედი როცა მარიამის მეგობარი ანი შემხვდა
-ანი როგორ ხარ?
-მოსე? არამიშავს თავად?
-რავიცი ვარრა სად დაიკარგე გიორგის დაბ დღის შემდეგ არ შევხვედრივართ
-გამოგევლო ჩემსკენაც
-შენსკენაც?
-კარგი დაივიწყე,,მომიყევი აბა რასშვები მოსე ბატონო გამოგიკეთდა ხასიათი? ალექსა როგორ არის?
-ალექსას შენ საიდან?
-იმ დღით მივბრუნდი გიორგის დაბ დღეზე უბრალოდ თქვენ აღარ გითხარით ისე ტკბილად გააგრძელეთ გზა რომ შემეშინდა ხელის შეშლა
-ანი მაიმუნობ
-ისე რა.. მისმინე დღეს კონცერტია და მიდიხარ?
-მივდივარ რა შენ არა?
-კი ალექსამ მითხრა და მეც მოვდივარ მარიამსაც ვეტყვი დაა წამოვა
-ანი იცი? არ უთხრა მარიამს
-ჰო რათქმაუნდა შენ ვინ მოგასწრებდა დაპატიჟებას.. საღამომდე მოსე საღამომდე ჭკვიანად ძალიან დაბნეულიხარ
მოკლედ მარიამის სახლთანაც მივედი საღამოს ჩამოვიდა და გავუყევით გზას
-იცი კონცერტზე ანიც იქნება
-ხო მაგრამ ჩემთვის არ უთქვამს
-არაუშავს მთავარია რომ იქნება
-და რა კონცერტია ესეთი?
-„თბილი კონცერტი“ ესე ქვია
-ბანალური ხომ არარის? გაეცინა მარიამს
-სამაგიეროდ თბილია მეც დავიწყე სიცილი
მივედით თუ არა ალექსას და ანის დავუწყეთ ძებნა თუმცა ვერსად ვნახეთ ჩამოვჯექით იქვე პუფებზე და გავაგრძელეთ საუბარი
-ანი იცი ბანალურია თუმცა ღიმილი გიხდება
-არაუშავს ზოგჯერ ბანალურობაც საჭიროა
ის ისეთი მხიარული იყო მაშინვე გიბრუნებდა ცხოვრების ხალის ათბობდა გაყინულს ყველაფერს უკვე მიყვარდა მასთან გატარებული ყველაა წუთი ალექსა და ანი მთელი საღამო არ გამოჩნდნენ დიდად არც ეს მწყენია მე და მარიამი სულ ბოლომდე დავრჩით კონცერტზე თუმცა კონცერტისთვის წუთითაც არ შეგვიხედავს იმდენად აბნევდა მარიამს ჩემი ლაპარაკი თვალს მარიდებდა თუმცა არც ჩუმად ყოფნა შეეძლო დიდ ხანს სახლში ვაცილებდი უკვე პირველი იყო დაწყებული როცა მკითხა
-მოსე რამდენი წლის ხარ?
-18 ვარ მარიამ შენ?
-მე 17ის
ამის მეტი არაფერი უთქვამს დამემშვიდობა
-მოსე მართლა თბილი საღამო იყო დიდი მადლობა და გაეღიმა
-უბრალოდ ლამაზი ხარ
ამის გაგონებაზე გაწითლდა და ჩაეღიმა შემდეგ კი გაბრუნდა და წავიდა ისევ ისეთი სახით დავბრუნდი სახლში და ისევ შევიკეტე ოთახში დილა გათენდა ჩემს ღიმილში შაბათი დრე იყო დილიდან სოციალურ ქსელს მივეჯაჭვე ანისთან გავაბი საუბარი დამშვიდობებისას მითხრა მორჩა წავედი სალონში გავლამაზდები ეხლა და სხვა დროს შევხმიანდეთო ვკითხე სად მიდიოდა და ეხლა გავიგე რომ მარიამის დაბადების დღე გათენებულა თურმე რატომ მკითხა ჩემი ასაკი გუშინ და თანაც 12ს უკვე გადაშორებულ იიყო არ ვიცოდი რა მექნა დამერეკა თუ არა? რა მაშინებდა ვერც კი ვგებულობდი მაინც ვერ გადამეწყვიტა ალექსასთან ვისხედით ბიჭები კარტს თამაშობდნენ ხან ფეხბურთს განიხილავდნენ მე კი ვიჯექი ვიჯექი და ისევ მარიამზე ვფიქრობდი რატომ მაფორიაქებდა ეს ადამიანი ასე რატომ მეშინოდა მისი სითბოსი ან საერთოდ რატომ მაშინებდა მარიამი ასე ძალიან ის ხომ უბრალო იყო ყავისფერი თმით ყავისფერი თვალებით თხელი ტანის და ტეტრი ფერის თუმცა მას ღიმილი ჰქონდაა.. ღიმილი ჰქონდა რაღაც საოცარი რაც ასე მრევდა მე მოსე გიორგობიანს მამრვრევდა თავიდან ბოლომდე ვამჩნევდი ხელები როგორ მიკანკალებდა ალექსას ჩემსკენ მოპყრობილ ყურადღებასაც ვამჩნევდი წამოვყტი ფეხზე და უნებურად დავიღრიალე
-შემიყვარდა და მომკალით
ყველას სასიამოვნო გაკვირვება დაეტყო სახეზე თითქოს ალექსა ზუსტად ამას ელოდა თითქოს იცოდა სულ მალე გავტყდებოდი და გადმოვღვრიდი ყველაფერს და აი ასეც მოხდა ავდექი და გამოვედი გარეთ რა მექნა არ ვიცოდი დამერეკა მარიამისთვის? მეშინოდა მეშინოდა რომ მისი ხმა დამაბნევდა რომ მენახა მისი ღიმილი დამაბნევდა ვერ ვბედავდი ვერაფერს ამდენად უსუსური გამხადა მე მან.. დაბ დღეზე გოგონები იკრიბებოდნენ მხოლოდ ეს ვიცოდი სწრაფად ანის დაურეკე
-ანი სადხარ მოსე ვარ..
-სალონში ვარ მოსე ისევ მოხდა რამე?
-რომელი საათისთვის მიდიხარ მარიამის დაბ დღეზე?
-შვიდისთვის ყველა იქ ვიქნებით რატომ მეკითხები?
-არაფერი დაივიწყე არავის უთხრა
ყველანი შეიკრიბნენნ რესტონრნის გარედან ვიდექი მარიამი შეუდარებელი იყო ნამდვილი იუბილარი ჩემი სისუსტე „მარიამი“ უბრალოდ მიდნოდაა ისეთ მომღიმარზე ხელი მომეკიდებინა და გულში მაგრად ჩამეკრა იმდენად მაგრადდ რომ სხვა ყველაფერი დავიწყდებოდა თუნდაც დავიწყებდა ჩემი სახელი მე ამაზეც თანახმა ვიყავი უბრალოდ ყოფილიყო ჩემთან უბრალოდ ეგრძნო ის წერტილი როგორც მის გულში ისევე ჩემსაშიც და სამუდამოდ, სამუდამოდ ჩემთან დარჩენილიყო
ბევრს ვოცნებობ ხო? სისულელეა ასეთი იდიოტური ღიმილით მდგარი ანიმ დამინახა რესტონრნის ფანჯრიდან გოგონებს გამოეყო და გარეთ გამოვიდა გვერდით გამიყვანა და მითხრა
-სისულელეა იდგე და არაფერს აკეთებდე.. გინდა იფიქროს მარიამმა რომ შენ მოსე გიორგობიანი იმდენად სუსტი ხარ რომ სიყვარულის აღიარება გრცხვენია?
-და ალექსამ გითხრა ხო?
-შენ მე ბრმა ხომ არ გგონივარ? პირველივე დღიდან ვხვდები
-და ანი რა გავაკეთო ვუთხრა და მერე მთელი ცხოვრება ის ვინანო რომ ჩემი თქმის გამო მარიამს ვერასდროს ვერ ვნახავ?
-ის ჯობია მთელი ცხოვრება ის ინანო რომ გვერდით გყავდა და არაფერი მოიმოქმედე? მარიამის დაქალივარ გპირდები მსგავსი არაფერი მოგივა
-რას მთავაზობ?
-მოიფიქრე მალე რამე სულ 40 წთი გაქვს მარიამის ძველი შეყვარებული აპირებს მოსვლას და რაღაც საჩუქრების კერძოდ ბევრი ვარდების მოტანას და რამით უნდა გადაუჯოკრო
-სისულელეა ანი,, უკან ალექსას მანქანა გაჩერდა ანიმ ხელით მიათითა და მითხრა
-შენი ვარდები იქ არისს აიღე და მის მოსვლამდე შენ გააკეტე ეს ყველაფერი და იმას რა პასუხი უნდა გასცე მგონი უკვე იცი
-სისულელეა
-მაშინ დაუთმე მარიამი უსიტყვოდ იმ ადამიანს და მაგ შემთხვევაში აღარ იქნება სისულელე
ამის გაკეტებას ნამდვილად არ ვაპირებდი ავიღე ყვავილები და გავაგძავნე რესტორნის დარბაზში მიკროფონით კი მარიამისგან დაუნახავად გამოვაცხადე
-გილოცავ მომღიმარო დაბადების დღეს ვიცი რომ არ ელოდი ყვავილებს მითუმეტეს ჩემგან მინდა სულ მომღიმარი სახე გქონდეს (დარბაზში სრული სიჩუმეა და ანის თვალები უკვე ცრემლებით ივსება) გილოცავ ამ „თბილ საღამოს“ შეგიძლია გააგრძელო შენი ბედნიერება თუმცა გახსოვდეს რომ ღიმილი მხოლოდ შენ გიხდება და მხოლოდ შენ გაქვს ისეთი ღიმილი როგორიც მე მიყვარს“და საეთოდ შენ მიყვარხარ სიყვარულით მოსე
ბოლო ორი სიტყვა ხმადაბლა ვთქვი თუმცა გასაგონად მარიამის რეაქციას ვერ აგიღწერთ ტიროდა და თან როგრო არ მინახავს ისე წამოვედი აი მარიამის დონ ჟუანიც გამოჩნდა თუმცა ამას უკვე აზრი აღარ აქვს არც იმას გეტყვით რომ მეორე დღით ტრამატოლოგიურში გაიღვიზა მოდიმარიამის „მადლობა“ მივხედოთ რცხვენოდა ზუსტად ვიცოდი რცხვენოდა 2 დღე არ გამოჩენილა მადლობაც არ გადაუხდია ვერ გებულობდა უბრალოდ რა ეთქვა მხოლოდ ანი ვნახე რამდენჯერმე და მეც ვერაფერს გეტყვი არ საუბრობს შენზეო მენატრებოდა.. უსაშველოდ მენატრებოდა არვიცოდი რა მეთქვა ვხვდებოდი რო არასწორად მოვიქეცი დავაჩქარე მოვლენები მომწყინდა აქ უმოქმედოთ ყოფნა თუმცა მოქმედებისაც მეშინოდა ვთვლიდი რომ რაც გავაკეტე ზედმეტი იყო ავდექი და რამდენიმე დღით დეიდასთან ჩავედი ბათუმში ვსეირნობდი 3 დღე გასულიყო რაც მარიამი არც ერთხელ არ მენახა არც მისი ხმა გამიგონია და უკვე ცუდადმხდიდა ყელში ბურთად მქონდა ჩემი ბრალი იყო ზუსტად ვიცოდი აზრი არქონდა არავინ ვიყავი მარიამისთვის ღამდებოდა 7 საათი თუ იქნებოდა ბავშვები გიორგისთან ყოფილან ალექსს და ანის უთქვამთ მარიამისთვის ჩემი წასვლის მე და ჩემი დეიდასვილი ვსვამდით უკვე რამდენიმე ჭიქა მქონდა შესრუტული როცა ტელეფონი განათდა და მარიამის წერილი მოვიდა მხოლოდ ორი სიტყვა ეწერა
„ჩამოდი რა“ ცუდად გამხადა ამაფორიაქა ბოლომდე გამანადგურა ამ სიტყვებმა რას ნიშნავდა რას აკეთებდა ეს ორი სიტყვა ავირიეე ამემღვრა ყველაფერი კურტკა მოვიცვიი ტაქსი გავაჩერე და წამოვედი ბათუმიდან ანას წერილი უპასუხოდ დავტოვე მხოლოდ ალექსას დავურეკე
-ალექს ძმა მარიამმა მომწერა,, იმდენად გახარებული ვიყავი ტაქსისტმაც ვერ დამალაა ემოციაა მიხვდაა ყველაფერსს და ღრმად ჩაიცინა კეთილად.. ჩამოდიო ითხოვს
-და მერე რა აპირებ?
-ტაქსში ვარ მალე ჩამოვალ თქვენ სად ხართ?
-ჩვენ ყველანი გიორგისთან ვართ მე ვუთხარი მარიამს შენი ამბავი და მან ასე გადაწყვიტა? ძმა ხარ გელოდები ვეცდები მარიამი არსად გავუშვა
ზუსტად ორ საათში მივწერე მარიამს „გიორგის სადარბაზოსთან ვარ ჩამოდი გელოდები“
არ ეჯერა მარიამს რამდენჯერმე მიუახლოვდა ფანჯარას თუმცა ვერც ერთხელ ვერ მოკრა თვალი მოსეს ბოლოს ალექსამ შეამჩნია მარიამის ეს მოუსვენრობა და ყურში ჩუმად უთხრა დაიჯერე ჩადი მალე თორე გაიყინება მარიამმა გაიღიმა და ნელა დაუყვა კიბეებს ეშიინოდა ეგონა რომ სისულელეს აკეთებდა თუმცა მაინც ჩავიდა გადააბიჯა ყველაფერს მოერია თავს
მარიამის დანახვისას მოსეს გაეღიმა უჩვეულო იყო ყველაფერი მხოლოდ რამდენჯერმე შეხვდნენ ერთმანეთს და ერთმა მონატრებამ და ერთმა ეჭვიანობამ ააგო მათი ურთიერთობა ეგონათ რომ ერთმანეთის გარეშე არაფერი იყვნენ დაახლოებიტ 5 ნაბიჯი იყო მატ შორის უხ=ყურებდნენ ერთმანეთს და ეღიმებოდათ მოსემ ბოლო ნაპასი მკვეთრად ჩაითვალა ფილტვებში და გადააგდო სიგარეტი ელოდა მარიამს რას იზამდა თუმცა მიხვდა რომ მარიამი მეტად შეშინებული იყო მაშინ თვიტონ გაშალა ხელები და გაღიმებულ მარიამს ჩაეხუტა ეს იყო მოსეს ოცნებაა რომ ერთხელ მომღიმარი მარიამი ჩაეხუტებინა და აღარასდროს გეშვა თუმცა ცოტა ხანში მოიშორა მარიამმა მოსეს ხელები თითქოს დარცხვენილმა და აპირებდა რარაცის თქმას თუმცა ვერაფერი გაბედა როცა თვალებში ჩახედა და თავი ისევ ძირს დახარა მაშინ მოსემ უთხრა
-გეშინია მარიამ შენ ჩემი
-შენი?
-ხო ჩემი ზუსტად ჩემი მოსე გიორგობიანის.. გეშინია რომ შეგიყვარდები და გეშინია რომ შენც ჩემსავით სუსტი გახდები..მიპასუხე
-არ მეშინია
-რატო შიშს აზრი აღარ აქვს? გავეხუმრე მე
მასაც გაეცინა და მითხრა -არაა უბრალოდ არ მეშინია გაიგე? არ მეშინია
-მაშინ რატომ ნერვიულობ როცა მხედავ?
-არ ვნერვიულობ
-უსუსურიხარ პატარა გოგო მომღიმარი გოგო რომელმაც დამაბნია
-შენ იმდენად უსუსსური ხარ რომ მე დაგაბნიე ხედავ? ეხლა მანაც ცადა ეხუმრა თუმცა არ გამოვიდა
-მართალიხარ მაგდენად დამასუსტე შენ არ შემიძლია უშენოდ გესმის?
-რატომ წახვედი მაშინ რატომ გაიქეცი?
-იმიტომრომ უშენოდ არაფერი ვარ და არაფრად ყოფნას მირჩევნია სულ არ ვიყო
-სისულელეა
-არ გჯერა შენ ჩემი მარიამ.. ამ სიტყვებით მიხვდა მარიამი რომ მართლა მიაღწია გულამდეე და რაღაც მომაყენა რაღაც ჭრრილობა რისი გამოცოცხლებაც სცადა დაბნეულმა დაიწყო ლაპარაკი
-მჯერა.. მე ყველაფრის მეჯრა.. შენიც მჯერა.. იმ სიყვარულის მჯერა.. იმ სითბოთი გაჟღენთილი დღის მჯერა რომელიც შენ მაჩუქე.. ცრემლებს ვერარ იკავებდა ამიტო გაჩუმება არჩია გაბრუნდა და წავიდა
წავიდა მაგრამ არ გავყოლილვარ მის ახლოს მხოლოდ შორიდან მივყვებოდი მარტო მაინც ვერ გავუშვი ბავშვი იყო ეშინოდა სიმარტოვის ეშინოდა საკუთარი თავის ეშინოდა აღიარების თუმცა დაკარგავდა ამის იშს ვიცდოი თან სულ მალე მივიდა სახლამდეც ერთხელ მოიხედა მხოლოდ უკან სიგარეთის წიტელი შუქით აღადგინა ჩემი სილუეტი გამიღიმა და შევიდა სახლში იცოდა ეს ღიმილი რამდენ ნიშნავდა იცოდა რომ უარესს დამმართებდა თუმცა მაინც გაიღიმა დღეები ასე გაყავდა მარამსს მხოლოდ შორიდან ყურებაში მოვეფარებოდი თუარა თვალს მაშინვე მეძებდა მახსოვს ერთხელ 2 დღე მხოლოდ ისე ვნახულობდი რომ თვიტონ არ ერთხელ არ შეუმჩნევივარ მერე გიორგისთან ამოვიდა თვალი გადაავლო ყველას კარს უკან ვიდექი რომ ვერ შემამჩნია დაბნეული თვალებით მიაშტერდა ფანჯარას იმ დღეს პირველად გაიგო მარიამმა ნინოს შესახებ ნინო ერთ-ერთი იყო არასერიოზულ უერთიერთობათა შორის რომელიც დღემდე შემორჩა ოღონდ მხოლოდ „თემად“ გაბრაზებულზე გულის გადასაყოლებლად. სასტიკად გაამწარა ამ ამბავმა მარიამი თუმცა არ იმჩნევდა მასაც ის ეჭვიანობა ღრღნიდა მე რომ მის დაბ დღეზე დამემართა უნდოდა ნინო ისე ეცემა როგორც მე მისი დონჟუანი ვცემე თვითონ უთქვამს ნინოს ყველაფერი ჩვენს ურთიერთობაზე და ამაზე უფრო გაბრაზებულა შეშინებულა უჩემობა მობეზრდაო და სწორედ მაშინ მოვშორდი კარებს მაშინ გამოვჩნდი და ხუმრობით ვკითხე
-მე მეძებ?
გაეცინა და გოგოებს როგორც ჩვევიათ ისე წაუნაგლა
-მეტი საქმეე არაფერი გაქვს? საიდან მოიტანე?
-თავს იმართლებ მატყუარა ხარ
-შეურაწყოფაა
-დანაშაულია რომ არ აღიარებ
-ხო და ვიყო დამნაშავე
ისევ არ ტყდებოდა მარიამი მაცინებდა მისი ეს ჯიუტობა უნდოდა სულ გადავერიეე თუმცა მეტი გადარევა უბრალოდ აღარ შეიძლებოდა და ამას რომ მიხვდა....
-გაგაცილებ მარიამ
-კარგი წამოდი (დანაღვლიანებული ჩანდა რატომღაც ამ დღეს)
-მეჩვენება თუ არ ხარ ხასიათზე?
-ხო ისე როგორც ჩვენი გაცნობის პირველ დღეს
-ვფიქრობ კარგი დღე იყო
-გეთანხმები
-ყველა დღეზე უფრო კარგი
-მაგაიც გეთანხმები
-მარიამ მეთანხმები რომ რაღაც წერტილი არსებობს? „თბილი წერტილი“
-გეთანხმები
-მხოლოდ ილუზიაა თუ?
-არა მოსე არსებობს. არსებობს და საბოლოოდ ყველა პოულობს მას აი ისევე როგორც შენ იპოვნე ხომ იპოვნე?
-ვიპოვნე და მხოლოდ მაშნ დავიჯერე.. და შენ ჩემი წერტილის გჯერა?
-არა მე ჩემი წერტილის მჯერა რომელიც შენ გამო თბება.. მოსე იცი?.. იცი.. უბრალოდ არ შემიძლია მიყვარხარ.. თქვა და ამოისუნთქა გაეღიმა და თავი ძირს დახარა
მივედი და მაგრად ჩავეხუტე ეხლა დარწმუნებული ვიყავი რომ გაღიმებულს ჩავეხუტე და ხელს არასდროს გავუშვებდი.. მივხვდი რომ არ სურდა ჩემი დაკარგვა ვიცი რომ შეაშინა ნინოს ამბავმა პირველი სიტყვა მარიამისგან
-მარტო მეშინია სულ ჩემთან იყავი გთხოვ
იმ ღამით ჩემზე ბედნიერი არავინ იყო რომ ვიხსენებდი ყელში ბურთი მეჩხირებოდა სახლში ჩემი დარჩენა სისულელე იყო ალექსასთან დავრჩი მთელი ღამე მარიამს ველაპარაკე მახსოვს მობილურთან ჩაეზინა ლაპარაკის დროს ცოტახანსს ამ სიჩუმეს ვუსმინე და მერე გავუთიშე დილით სკოლამდე სახლში გავუარე და ისე მაგრად მივიკარი გულზე ალბათ ტირილი უბდოდა მაგრამ ვერგაბედა
-დიდი მახლობა მოსე პოზიტიური დღის დასაწყისისსთვის
ასე გადიოდა თვეები ჯერ ერთი თვის თავი გვქონდა და დიდი თაიგულით ვარდებით დავზე დავადექი ღამის 12ზე ანის და ალექსას დახმარებით შემდეგ ორი თვეც გავიდა ჩვენი შეყვარებულობიდან და ნელ-ნელა ვითვლიდით დღეებს რომელიც უფრო და უფრო მეტი სიყვარულით თენდებოდა
ხმა გავარდა გიორგას ცოლი მოყავსო არადა რა დროს ცოლი იყო მალე ეროვნულები იწყებოდა მაგრამ მთელი სამეგობრო ჩერთო ამ ფაცი -ფუცში ვინ მანქანაზე დარბოდა ვინ გოგოს კაბაზე ვინ ბეჭედზე მაგას ვერ გაიგებდით მარიამის კაბა ხო ცალკე საჯავრო გამიხადაა დღეში 50 კაბას ისინჯავდა მეც დავჯდებოდი „ბუწიკში“ და ათას კაბა გამოცვლილს ვაფასებდიი მარიამს 1 კვირიანი რჩევის შემდეგ როგორც იქნება გადაწყვიტა და მართლაც ულამაზესი კაბა იყიდა მოკედ ქორწილამდე სულ ორი დღე იყო დარჩენილიდა ბიჭებმა გადაწყვიტეს ბოლოჯერ „გავაგულაოთ“ გიორგაო კარგავს ჩიტი თავისუფლებასო და მოკლედ რა ჟარგონებით აღარ შეამკეს ჯერ ვსვამდით ბარში მოთიშვამდე მერე უკვე „თემებს“ მიუბრუნდით მოკლედ ის ღამე ასე გავიდა მაგრამ სიმართლე რომ გითხრათ არ მახსოვს მხოლოდ მახსოვს რომ ბარში ნინოს და მის მეგობრებს შევხვდით შემდეგ მოთიშული ხალხიდა დილით უკვე ამნეზიური შოკი
ქორწილამდე ერტი დღე იყო დარჩენილი როგორღაც გამოვიფხიზლეთ და მივუბრუნდით ისევ საქმეებს დილიტ მარიამი ვნახე ცოტახანს მასწთან დავტოვე და მე ისევ ბიჭებს დავუბრუნდი
მარიამს რომ ვურეკავდი არ მიპასუხა ვიფიქრე გვიანია უკვე სძინავსთქო და მეტჯერ აღარ დამირეკავს დილით ვიცოდი გიორგისთან ვიკრიბებოდით თუმცა უკვე ჯვირსწერაზე უნდა წავიდეთდა მარიამის გარდა ყველა აქ არის ვკითხულობ თუმცა არავის უნდა ამაზე ლაპარაკი მხოლოდ ანა მომიბრუნდაა არ ვიცი როგორ არ ვიცი რანაირად სად ან რა დროს მაგრამ ნინო და მარიამი გადაეყარნენ ერთმანეთს ნინოს ყველაფერი მოუყოლია თუმცა რა ყველაფერი ვერ გეტყვით რაღაც გაუბუქებიაა რაღაც ჩაუმატებია მოკლედ სწორი მხოლოდ ის უთქვამს რომ ვნახეთ იმ ღამით
ვიცოდი მარიამს ნინო არ მოსწონდა ისიც ვიოდი მტკიცე ხასიათი ჰქონდა და ქორწილში სულ რომ მომკვდარიყო არ მოვიდოდა ვცადე მარიამთან დაკავშირება თუმცა სისულეე იყო რომ ეპასუხა რა უნდა მეთქვაიმიტომ რომ ნაშა იყო? არა უბრალოდ ის იყო ნინო რომელიც მარიამისთვის ყველაზე შეურაწმყოფელი იყო სახლში მივაკითხე კარი რომ გამიღო მხოლოდ ეს მითხრა
„უბრალოდ შემეშვი სხვას არაფერს გთხოვო“ და კარი მომიხურა ვიჯექი დიდხანს მარიამის კართან ახმელა ბიჭს ცრემლი მახრჩობდა ანიმ დამირეკა ქორწილში მოდი გიორგი გადაირევაო მაგრამ აზრიც არ ჰქონდა ჩემს იქ მისვლას ბარში ჩავედი დავლიე მახსოვს სულ ორმაგი ვსვი ბარმენი გოგონა იყო
-დაგშორდა? ცუდია
-დამნაშავევარ
-მართალია სიყვარული დანაშაულია თანაც გამოუსწორებელი
-არა მე ვარ დამნაშავე.. გთხოვ კიდევ ერთი გადავკარი და დავჯექი ანას სახლის წინ იქ სადაც ვიცოდი დილით გამოივლიდა უკვე თენდებოდა დილით ადრე მასწავლებელი ჰქონდა გამოვიდა მისმა ჭიშკრის ხმამ გამაღვიძ ჩაიარაა ჩემს წინ ვერც შემამჩნია არც იღიმოდა ცუდად გამხადა მთლიანად მანადგურებდა ეს ადამიანი სახლში წავედი გამოცდის პასუხები მოსულა ის რაზეც ვოცნებობდი ბერლინის საუკეთესო უნივერსიტეტი მინდოდა მე და მარიამი როგორმე იქ ერთად ვყოფილიყავით მერე რა რომ მარიამი ჩემზე უმცროსი იყო? ეს იყო ჩემი ოცნება თუმცა აღარ აქვს აზრი რამდენიმე კვირა გავიდა მარიამი საერთოდ არ გამოჩენილა ქალაქში ანისაც არ უნდოდა ჩემთან საუბარი მაგრამმ მაინც გააგებიანეს მარიამს რომ მე წავედი გაცილების დღეს ალექსა ანი და გიორგი მოვიდნენ აეროპორტში ალბათ ხვდებით რა დამემართა მარიამი სგარეშე რომ მიწევდა წასვლა თვითფრინავში რომ ავდიოდი ალექსას ცრემლები შევამჩნიე მაგრამ უკან ჩამოსვლა არც მიფიქრია არაფერი ვიყავი მე იმ წამებში ყველაფრის გადატანა მომიხდა მარიამი გარეშე ცხოვრების გაგრძელება სასწაულად რთული გამოდგა საღამო იყო მარიამზე ვფიქრობდი გამახსენდა რომ მისი დაბადების დღე თენდებოდა და თაიგული რომელიც მას პირველ დაბადების დღეზე ვაჩუქე ისევ ის თაიგული გავუგზავნე იმავე სიტყვებით წერილში ვიცი მიიღო ვიცი გაახსენდა ის რაც უნდა გახსენებოდა და სოციალურ ქსელში გამოაქვეყნა მხოლოდ „მადლობაო“ ანიმ მითხრა შენ გიხდის მადლობასო ასე გადიოდა კვირები ვხედავდი ანას ფოტოებს ვგებულობდი რომ არც არავინ იყო მისმიმართ გულგრილი როგორც ყოველთვის ალექსასგან გავიგე ვიღაცას მოსწონდა ერთად დადიან მასწავლებელთანო ხშირად აცილებსო მარიამის ფოტოებიც იგივეს მოწმობდა თუმცა ვერვხდებოდი რა მექნა მეშინოდა უკვე მე მეშინოდა მარიამის და ვერც ვბედავდი რაიმეს თქმას ჩვენი სიყვარულის დღიდან ერთი წელი გავიდა და მობილრით მივწერე „არვიცი რატომ მაგრამ მაინც გილოცავ „ მისი პასუხიც ლოგიკური იყო „სისულელეა.. ჩვენი ერთად არ ყოფნის დღის მოლოცვა“ არაფერი მითქვამს გაიზარდა მარიამი ალბათ შეიცვალა ეხლა ისიც აბარებს მასაც უნდოდა აქ მოხვედრა ყოველთვის ერთად ვოცნებობდით ხოლმე გვესწავლა აქ ბერლინში თუმცა არ გამოგვივიდა ყველა ულოცავდა სოციალურ ქსელში წარმატებას თუმცა ვერც კი გავბედე მეკითხა ვინმესთვის რა ხდებოდა ვფიქრობდი რომ ზედმეტი ვიყავი
მენატრებოდა თან რა უსაშველოდ მენატრებოდა ვერ ვივიწყებდი მის ღიმილსს პირველივე დღიდან რომ მაბნევს იმ ჩახუტებას რომ მეგონა რომ ხელს აღარასდროს აღარ გავუშვებდი ამ ფიქრებით მივუყვებოდი ქუჩას როცა ერთ-ერთი მაღაზიიდან ნაცნობი თანაც ზედმეტად ნაცნობი სახე გამოვიდა
არც კი შემეძლო დამეჯერებინა რომ მე აქ ბერლინში ანას ვნახავდი რომ დამინახა ჩაეცინა ირონიულად ალბათ სახე მონდა საკმაოდ მწარ მოსალმების ნიშნად თავი დამიხარა ვიციი თვალები გამიბრწყინდა და ვუთხარი
-მარიამ აქ რა გინდა?
-ამ სად ამ ქუჩაზე თუ ქალაქში?
-არვიცოდი თუ აქ ჩააბარე
-უნდა გცოდნდა? თან ირონიულად იღიმოდა მარიამი
-მინდოდა მცონოდა
-მე კი მეგონა რომ საერთოდ არ გარელვებდა ჩემი ბედი
-ცუდად ფიქრობ
-არააქვს მნიშვნელობა მოსე ამ ყველაფერს.. გზას აღარ დაგიპრკოლებ გააგრძელე
-მე უბრალოდ ვსეირნობ გაგაცილებ სადაც მიდიხარ
-შენ თუ ასე გსურს
მარიამი ძლიერი მეჩვენებოდა თითქოს არ აბნევდა ეს ყველაფერი ან უბრალოდ არ იმჩნევდა ვცადე ჩვენი შეხვედრა გამეხალისებინა
-მარიამ როგორც ვხედავ თაყვანისმცემლების გარეშე ჩამოსულხარ
-ჰაჰ კი მართალიხარრ.. ყოჩაღ ალექსას კარგი ინფორმატორიაა ხო შენც მარტო ჩამოხვედი? ვერდავიჯერებ
-უნდა დაიჯერო მეც იქ დავტოვე
-რთულია გაგიჭირდებოდა გადატანა
ხიდზე გავჩერდით და მდინარეს ჩავაშტერდით
-მაგის გადატანა არ გამჭირვები უფრო რტული რამეების გადატანაც მომიხდა
-არაუსავს მთავარია გაუძელია
-იცი მარიამ სხვა ხარ
-შენს გარდა არავის უთქვამს
-მეჩვენება რომ შეიცვალე
-და შენ რა გინდა დავდგე და ისევ მორცხვი ბავშვივით ვიღიმო?
-მომენატრა
-დიდი ბოდიში თამამი განცხადებაა
-იცი გიოს ეწყინა ქორწილში რომ არ იყავი
-ვიცი ვესაუბრე გიორგის წამოსვლამდე
-საჩუქარი როგორცმივხვდი არ გადაგიგდია
-სანამ არ დაჭკნა არ გადამიგდია
-ძალიან გამიკვირდა
- რა ყვავილების ბრალია ადრესატის უვრაგისობა
-და იოლ ფარგლებში მლანძღავთ ქალბატონო მარიამ?
-მოსე არ მიცდია ესე გამომივიდა
გზა გააგრძელეს ისევ მარიამის კორპუსს რომ მიუახლოვდნენ მოსეს სუნთქვა შეეკრა მისი კორპუსის წინ ცხოვრობდა
-იცი მარიამ მოპირდაპირე კორპუსში ვცხოვრობ.. ვხვდები ხშირად მოგვიწევს შეხვედრა
-მართალიხარ ხშირად მოგვიწევს „შემთხვევით“ შეხვედრა
-ზუსტად ისეთი გველი ხარ
-მემაპატიე .. უნდა წავიდე
მარიამმა ზურგი შეაქცია მოსეს
-მარიამ!! მოიბრუნა თავისკენ და ისე მაგრად ჩაეხუტა ტირილამდე არაფეი აკლდათ არც მოსეს და არც მარიამს თითქოს ხელახლა გათბა ის წერთილები რომელსაც რამდენიმე წლის წინ ორივე ეძებდა და ერთმანეთის დახმარებით იპოვეს ორივე მიხვდაა აზრი არ ჰქონდა ამდენ ჩხუბს მარიამს ეგონა ძლიერი იყო მოსეს გარშე ეგონა უკვე შეეჩვია მის გარეშე ცხოვრებას თუმცა სრული სისულელეა ისევ ისეთი სუსტი გახადა ამ ერთმა ჩახუტებამ „მომღიმარი პრინცესა“ ისევ დააბნია მოსეს ჩახუტებამ თითქოს ამ ერთმა დემ გადაწყვიტა ყველაფერი იმ ღამეს არცერთის ოთახში შუქი არ გამორთულა ორივე ისხდნენ და ფიქრობდნენ რამდენს ნიშნავდა ყველაფერი მათთვის დილიტ მარიამ წერილი დახვდა ტელეფონზე „მოდი დღეს კუთხის ბარში და დავასრულოდ ყველაფერი „
ყველაფრის დასრულებაში რას გულისხმობდა მოსე? უნდოდა დაემთავრებინა ტანჯვა თანჯვა რომელიც ყოველდღე კლავდა ორივეს ვერც მარიამი ვერ იფიქრებდა იმ საღამოს ბარში ჩასვლას თუ გაბედავდა თუმცა მაინც ჩავიდა მოსეს სასიამოვნოდ გაკვირვებული სახე რომ დაინახა თვითონაც გაეღიმა დაჯდა მაგიდასთან და თითო ჩაი შეუკვეთეს
მოსემ დაიწყო
-არმეგონა რომ მოხვიდოდი
-არც მე თუმცა მოვედი
-ბევრი რამე დავკარგე იცი? არ უნდა წამოვსულიყავი
-მხოლოდ წამოსვლა?
-არც იქ არ უნდა წავსულიყავი
-...მარიამი დუმდა
-ბევრი რამე გადავიტანე
-მე არ მეკითხები? დამცირება ნინოს გამო რამდენჯერ შევხვდი იცი? და მისი ირონიული სახის დანახვა უკვე გულს მირევდა თითქოს ამბობდა და საუბრობდა როგორ მიაღწია ყველაფერს
-მაგ ყველაფერს ერთად შენი დაკარგვა გადაწონის ამაზე მტკივნეული ჯერ არავის არაფერი შეუქმნიაა და არც უგრძვნია.. ვიცი გეშინია ფიქრობ რატომ უნდა დამიბრუნდე მე,, ასეთ მატყუარას ფლიდს თუმცა დაფიქრდი გაიხსენე ყველაფერი ყველა ერთად გატარებული დღე ის თბილი წერტილი ახლაც რომ ანთია და ათბობს ყველაფერს გაიხსენე რომ მის არსებობაში მე დაგარწმუნე და მიხვდები რომ ჩემზე მეტად არავის უყვარხარ და მეც სენზე მეტად არავინ არ მიყვარს
ცრემლები წამოუვიდა მარიამს
არცერთმა არ იცოდა რა გაეკეთებინათ ეშინოდათ ერთმანეთის თუმცა საბოლოო გადაწყვეტილება მაინც ერთი იყო
რეისი: ბერლინი-თბილისი 19:00 .......
მცხეთა-სვეტიცხოველი : ჯვარს იწერენ მონა ხვთისა მოსე და მხევალი ხვთისა მარიამი 12 ივლისი კვირა დღე



მოკლე დიდი ხანია არაფერი დამიწერია და სულ რომ არ დაგავიწყდეთ მინდა კიდევ ერთი დაგიტოვოთ ძალიან მომენატრეთ უბრალოდ წერისთვის დრო მართლაც არ მრჩება.. იმედია ცოტა მაინც მოგეწონებათ სულ 2 საათში დავწერე:* შეფასებას ველი :* ჯანსაღ კრიტიკასაც :დ