შენღა მაკლდი-თქვა შერლოკმა და ნატალი ხელში აიყვანა
შერლოკი აპირებდა რომ ნატალის ოთახში შესულიყო და იქ დაესვა ნატალი მაგრამ ოთახი დაკეტილი დახვდა
-ოხ ეს გოგოო-თქვა და თავისი ოთახის კარი გააღო
თავის ლოგინზე მიაწვინა და ჯონს დაურეკა
-ჯონ
-რაღაცა ხდება-უპასუხა ჯონმა
-ნუუ ... კიხდება
-რაიყო შერლოკ?
-ნატალი ძირს დავარდა თავი დაარტყა გაითიშა და სისხლი მოდის თავიდან და იქნებ მოხვიდე რომ შენს ოთახში მაინც შევიყვანო
-ნეტავ ვისი ბრალიააა?-იკითხა ჯონმა-შერლოკ ახლა ვერ მოვალ პაციენტი მყავს,შენ კიმანამდე სპირტით დაუმუშავე ის ადგილები და გამოფხიზლდება
-ხოკარგი-და ტელეფონი გათიშა
შერლოკმა სპირტი აიღო და ნატალისთან მივიდა.
-რამდენი სისხლია-გააგრძელა მოწმენდა,მაგრამ უეცრად სპირტი ოდნავ მის ზურგში ჩაესხა-ჯანდაბა,ახლა კაბაც დასველდა
შერლოკმა კაბის უკანა ნაწილი ზმეიკით გახსნა
-როგორც იქნა-სწორედ ამის თქმას აპირებდა რომ უეცრად მან ნატალის ტანზე რაღაც ნაკვალევი შენიშნაა და ხელი მიადო
სწორედ ამდროს ნატალიმ გამოიღვიძა
-თავიიი როგორ მტკივაა-და უკან მოიხედა-შერლოოკ?
-შენი სისულელის გამო ხედავ რისი გაკეთება მიწევს
-ნუთუ დიდი შერლოკი ვინმეს ეხმარება?-გაიღიმა ნატალი
-ვისაც ნამდვილად ჭირდება-თქვა სერიოზული სახით შერლოკმა და ხელი მიადო ისევ იმ ნაიარევებს
ნატალი დუმდა.
-როგორც ვხედავ არგინდა მითხრა-ჩაილაპარაკა შერლოკმა
-შეიძლება
-მაგრამ ხომ იცი რომ გავიგებ ამიტომაც ჯობია მითხრა
-ჩემი ცხოვრებით რატომ დაინტერესდით მისტერ ჰოლმს?
-პირადული არაფერი-გაეღიმა შერლოკს-მორიარტთან დაკავშირებით მაინტერესებს რაღაცეები,თუ მეტყვით მით უფრო გადაგარჩენთ
-გადამარჩენთ? აბა თქვენს გადარჩენას არ ვცდილობო?
-უკვე თავს მატკივებთ-დაიწყო შერლოკმა-მითხარით მაშ ყველა გადავრჩებით
-რა გაეწყობა
-გისმენთ აბა-და ისევ გააგრძელა ნაიარევის დამუშავება
-ეს ნაიარევი ჩემი უსაყვარლესი ოჯახიდან მხვდა წილად,კონკრეტულად მამაჩემიდან
-მამათქვენი?-გაუკვირდა შერლოკს
-დიახ,იმ ქალმა რომელიც დღეს ნახეთ,სწორედ მისი რჩევით,მამაჩემს უთხრა რომ მის შვილს ანუ იგივე ჩემს ნახევარდას ფიზიკურად ვუსწორდებოდი შეურაცყოფას ვაყენებდი და ა.შ.
-და მამათქვენმა ეს გაგიკეთათ?
-დიახ-თქვა საშინლად ცივი თვალებით ნატალიმ რომელიც შერლოკმა უმალ შეამჩნია-და ყველაზე საშინელი კი რაიყო იცით
-თავს გარიყულად გრძნობდით
-არამარტო,მამაჩემს ხელიც კი არ აკანკალებია როცა ამას აკეთებდა და არც ამის შემდეგ უგრძვნია სიბრალული
-არამგონია ეს ნაირევი ასე უეცრად მორჩენილიყო-აღნიშნა ჰოლმსმა
-რათქმაუნდა არა,მთელი ღამე ტკივილები მკლავდა და წარმოგიდგენიათ ექიმსაც კიარ დაურეკეს
-მის მერე ხართ ასე გულცივი?-კითხა შერლოკმა
-არაა-გაეღიმა ნატალის-ასეთი დავიბადე და როგორც მამაჩემი იტყოდა ღმერთმა დასწყევლოს ის დღე როცა მე მოვევლინე-და გაეცინა
-პირველად ვნახე ადამიანი რომელიც ამ სიტყვებს ასე ხვდება-გაეღიმა შერლოკს
-ეს იმიტომ რომ ამაზე უარესიც აქვს ნათქვამი
-მთელი ცხოვრება მამათქვენთან იყავით ხომ ნუ აქამდე რათქმაუნდა?-კითხა შერლოკმა
-კიი,ვიტანდი ყოველდღე დამცირებას ოღონდ არა დედინაცვალისგან არამდე მამაჩემისგან
*მე კი ყოველდღე შეურაცყოფას ვაყენებდი-გაიფიქრა უეცრად შერლოკმა*
-რატომ დადუმდით?-კითხა ნატალიმ-ასე სევდიანი აღმოჩნდა ჩემი ისტორია?-და გაეცინა
-მიკვირს რომ ამის მერე კვლავ იცინით
-სხვა რა დამრჩენია-როგორც კი ესთქვა გამოართვა სპირტი და ყველაფერი ის რაც შერლოკს ჰქონდა თან-მადლობა ბატონო ჰოლმს არ დაგივიწყებთ სიკეთეს-და გაუღიმა
შერლოკი კი ისევე ისევ უცნაურად იყო.თითქოს სამყაროს მოშორებდა.თვითონაც არიცოდა რაზე ფიქრობდა ან რატომ გამოიწვია რაღაც ეს უჩვეულო გრძნობა ამ ნაირევმა,მაგრამ ნატალის ხმამ ის ტავისი გონების ჩარჩოდან ისევ გამოიყვანა
-ოო არააა-ბუზღუნებდა თავისით ნატალი
-არ მითხრათ რომ გასაღები არ გაქვთ..ვერ გადავიტან
-რა საშინელებაა როცა წინასწარ ამბობთ ამ ყველაფერს
-ჩემი სტილია-გაეღიმა-დაიცა რას აპირებთ მერე?
-ნუ ღელავთ,არმინდა ისევ ტვინი შეგიჭამოთ
-კიმაგრამ თქვენ ხომ სულ მაგას აკეთებთ
-ერთ სიკეთეს რომ გააკეთებთ იქნებ ეცადოთ-აღარ დაამთავრებინა ნატალის შერლოკმა
-მე მასეთი კეთილი არვარ ასტროფიზიკოსოვ
-შეგიძლიათ თქვენ ოთახში დაბრუნდეთ-უთხრა ეს ნატალიმ და მოელოდა რომ რამეს ეტყოდა ან შეეპასუხებოდა შერლოკი
-კარგი-გაუღიმა შერლოკმა და შევიდა თავის ოთახში
*ეს კაცი... მგონი უგრძნობია-გაიფიქრა ნატალიმ*
შერლოკს კარის ბრახუნის ხმა მოესმა.იფიქრა ჯონი დაბრუნდაო და შემოსასვლელში გამოვიდა
-ალბათ ნატალი ისევ სამზარეულოშია-გაიფიქრა და თავის ვიოლინოს მიუბრუნდა
სწორედ როდესაც ვიოლინოს აღებას აპირებდა,რომელიც ფანჯარასთან იყო მიყუდებული მან გარეთ გაიხედა
-ეს გოგო შეშლილია-და გარეთ მოსეირნე ნატალი დაინახა,თავისი პალტო მოიცვა და გარეთ გავიდა
ნატალი კი ძალზედ მშვიდად და აუღელვებლად მისეირნებდა
-შენ...არხარ ნორმალური-შემოესმა ხმა უკნიდან
-მისტერ ჰოლმს-გაუღიმა ნატალიმ
-შუაღამეს რაგინდა ლონდონის ქუჩებში?
-ვცდილობ არ შეგაწუხოთ
-ნუთუ?-კითხა შერლოკმა
-არაფერი მომივა ნუ ღელავთ
-შენზე ნამდვილად არ ვღელავ
-მაშ რატომ ხართ აქ?-კითხა ალმაცერად ნატალიმ
-რადგან უბრალოდ...-სწორედ ამდროს მიხვდა რომ შერლოკში რაღაც ისე არიყო,რადგან მას პირველად ცხოვრებაში პასუხი არჰქონდა მაგრამ მაინც უცებ შეცვალა თავისი ტაკტიკა-ვინაიდან მე ჯონზე ვღელავ ის კი თქვენზე ერთგვარი პასუგისმგებლობა ხართ
-არამგონია მხოლოდ ეგ იყოს შერლოკ
-დამიჯერეთ თქვენს გამო ასეთ ყინვაში არ გამოვიდოდი-სერიოზული სახით
-მჯერა რაგჭირთ-თქვა სიცილნარევი პასუხით ნატალიმ
-ძალიან სასაცილოა
-პირველად დავინახე ფსიქოპატი რომელიც თავს ვერ იმართლებს-აღნიშნა ნატალიმ
-არა გეშლებათ
-რა შემეშალა ბატონო ჰოლმს?
-სოციოპატი
-რაა?-კითხა ნატალიმ
-ფსიქოპატი არა სოციოპატი
როგორც კი ეს თქვა ნატალი წინ შემოუტრიალდა
-არაფერს არ გეტყვით თქვენი ჩაფლავების შესახებ თორე თქვენი მზერა უკვე მწვავს-გაუღიმა ნატალიმ
-ჩემი მზერა ყველა ქალს წვავს-გაეღიმა შერლოკს
-და თქვენ თუ იწვით ვინმეს მზერის ხილვით?
-როგორც ყოველთვის,ისევ ეგ თქვენი ულოგიკო და ბანალური აზროვნების ნიმუშები
-ამ შეკითხვაზე პასუხი გამეცით და თავს დაგანებებთ
-მაგ ბედნიერებას ვეღირსები?-და ძალით გაიღიმა შერლოკი
-რაც არუნდა გასაკვირი იყოს
-რაღან ასეა გიპასუხებთ
-ესეიგი თქვენც იწვით ვინმეს მზერის ხილვით?-კითხა ისევ ნატალიმ
-ჩემდა საბედნიეროდ თქვენს ე.წ. ადამიანურ სამყაროში ეგ "რაღაც" განსაკუთრებით არმომწონს
-დაიცათ -გაეცინა ნატალის-არასდროს არავინ მოგწონებიათ?
-კი
-ვინ იყო ის უბედური?
-იყო ერთი
-მხოლოდ ერთი?
-მხოლოდ
-ოო რა მოსაწყენი ხართ
-და თავად ვის ეუბნებით?-გაეცინა შერლოკს
-მე ადამიანურ გრძნობებს პატივს ვცემ მაგრამ არ მწამს მათი უბრალოდ
-ბოლოსდაბოლოს თქვენს ტვინში რაღაც ნათელი წერტილი გამოჩნდა
-იქნებ ჩამიბნელოთ ესეც-და ირონიულად გაუღიმა ნატალიმ შერლოკს
-და თავად თუ მოგწონებიათ ვინმე "ქალბატონო" ნატალი?
-რათქმაუნდა...არა
-არაა?-გაუკვირდა შერლოკს
-და ყველაზე უჩვეულო ის არის,რომ თქვენ კაცს რომელიც აბსოლიტურად არ ეკუთვნის ამ სამყაროს მოწონებია და მე არა
-რაღაცის მოტყუებას ცდილობთ-ჩაეღიმა შერლოკს-ალბათ გყვარებიათ მაშ?
-სწორედ მაგაზე ვლაპარაკობდი არ მრწამსთქო
-ურწმუნო თომა ხართ-გაეცინა შერლოკს
-ამას თვით დიდი მქადაგებელი ამბობს
-ძალიან კარგი ეპითეტებით მამკობთ
-ვცდილობ
-მგონი დროა სახლში შევიდეთ
-არმინდა მადლობთ
-პირველად რაღაც შემოგთავაზეთ-აღნიშნა შერლოკმა
-გასაღები
-ვიცი
-არიცით
-ვიცი რომ ვერ შედიხარ ოთახში
-გასაღები დამეკარგა
-შეგახსენებთ,დღეს თავი დაარტყით ხომ?
-ორჯერ
-სიმპტომები ვიცი,კარგია
-ნუღარ მელაპარაკებით შედით სახლში-უთხრა ნატალიმ შერლოკს
-ოო როგორი მკაცრი ხართ-გაეცინა შერლოკს
-გახსოვთ რომ გითხარით თქვენს ოთახში დავსახლდებითქო?
-სამწუხაროდ ეგ ფრაზა გავიგონე
-დიახ,სწორედ ახლა ვვარდები ასეთ სიტუაციაში
-მე ჩემს ოთახში არ გიშვებთ-უთხრა შერლოკმა
-მეც მაგას გეუბნებით,შედით სახლში
-ჯონის ოთახი?-კითხა შერლოკმა- ოოარაა ჯოონ, ნუთუ დღეს გრძნეულთან მარტო ვიქნები სახლში
-დიახ ჯონის ოთახიც ჩაკეტილია
-სამზარეულო?
-სამზარეულოში თქვენს ღვიძლებთან თქვენ დაიძინეთ-უთხრა ნატალიმ
სწორედ ამდროს მისის ბეიკერსი გამოვიდა გარეთ
-თქვენ ორი ასე ღამეს რას აკეთებ ?-იკითხა მისის ბეიკერსმა-ნუთუ თქვენი ორიი?-ალმაცერად დაუწყო ყურებას შერლოკს და ნატალის
-არა-მოუჭრა პასუხი შერლოკმა
-კიმაგრამ-აგრძელებდა მისის ბეიკერსი
-არა მისის ბეიკერს-უთხრა ისევ შერლოკმა
-თუგინდათ დამარწმუნოთ სახლში შემოდით თავს ნუ იყინავთ
და ნატალის ხელი ჩაჭიდა მისის ბეიკერსმა და სახლში შეიყვანა
-მისის ბეიკერს აქ სადმე დასაძინებელი ადგილი არ არის?-კითხა ნატალიმ
-ოო არა საყვარელო,ყველა გაქირავებულია
-უბედურება-თქვა შერლოკმა ჩუმად
-მესმისსს-მოუჭრა ნატალიმ
-ნუთუ გასაღები დაგეკარგათ?შემოგთავაზებდით რომ თქვენს შემოსასვლელში დაგეძინათ მაგრამ იქ ძალიან პატარა ტახტია
-არაუშავს მისის ბეიკერს-უთხრა შერლოკმა,ნატალის ხელი მოკიდა და ზემოთ კიბეებზე ავიდნენ
მათ შემყურე მისის ბეიკერს კი ეგონა მათ შორის რაღაც იყო.
-ეს რაიყო?-კითხა ნატალიმ
-მისი ლაპარაკი ნერვებს მიშლის
-კარგიი-თქვ ნატალიმ,სამზარეულოში დავიძინეებ
-მართლა?ძალიან გამახარებ-უთხრა შერლოკმა
ამდროს კი ხმა გაიგონეს მისის ბეიკერსი რომელიც ქვემოდან იძახდა.
-სამზარეულოს კარები ცოტახნით ჩავკეტე,გადავიწყვიტე გავანიავო იქაურობა რაღაც საზიზღარი სუნი იყო
-ნეტა რისიი?-იკითხა ნატალიმ
-რა გაეწყობა-და შერლოკმა თავისი ოთახის კარები გაუღო
-მოდი შევთანხმდეთ
-ველი მორიგ სისულელეს-თქვა შერლოკმა
-მადლობთ-თავი დაუკრა ნატალიმ-თქვენთვის არაჩვეულებრივი ადგილი მოვძებნე რომ დაიძინოთ
-რაღაც მეეჭვება
-დიახ მოვძებნე-და იატაკისკენ მიუთითა გაღიმებულმა ნატალიმ
-მოდი მეც შემოგთავაზებთ-თქვა შერლოკმა და მანაც იატაკისენ გაიშვირა ხელი
-კარგი ასეთი რაღაც-დაფიქრდა ნატალი-შეგვიძლია ლოგინი შუაზე გავყოთ
-თქვენ არაფერს გაგიყოფთ
-ნუხართ გულცივი
-აა უკვე გული მაქვს?
-შერლოოკ,ლოგინს შუაში შეგვიძლია დიდი საბანი ჩავდოთ-გაუღიმა ნატალიმ
-რამოდენიმე კითხვა მაქვს მაშინ
-გისმენთ-უთხრა ნატალიმ და თმები მაღლა აიწია
-მთვარეული ხართ?
-არა
-ღამეს ხომ არ გიყვართ სეირნობა?
-ლონდონის ქუჩებში კი
-ოო რაგადასარევია-გაეღიმა შერლოკს-ესეიგი ღამეს შეგიძლიათ ადგეთ და ისეირნოთ რამდენიც გინდა
-როდემდე?
-თქვენი სიცოცხლის ბოლომდე-თქვა ეს ღიმილით შერლოკმა და მაიკა გაიხადა
-უკაცრავად?
-მე ვიძინებ კარგად-და შუქი ჩააქრო შერლოკმა და ლოგინში შეწვა
-ანუ ახლა შემიძლია გამოვიცვალო-გაეცინა ნატალის-სულ მთლად დამავიწყდა რამეს ხომ ვერ მათხოვებთ?
-მაგალითად?
-რაიმე მაიკას?
-თუ თქვენი აზროვნება არ გადაედება კი და მართლა რათ გინდა?
-ბატონო შერლოკ ეგ კითხვა რისთვის დაგჭირდათ-უთხრა ირონიულად ნატალიმ-საღამურები ჩემს ოთახშია
-კარგი აიღეთ რაც გინდათ ოღონდ გაჩუმდით
ნატალის ხმა არ ამოუღია.მართალი იყო სიბნელე იყო მაგრამ შერლოკი ნატალის სილუეტს მაინ ცხდავდა რომელიც საკმაოდ ნელა იხდიდა თავის ტანსაცმელს.
-ვიცი რომ არ გძინავთ-უთხრა ნატალიმ
-თქვენი აზროვნება მიშლის ხელს
-და რატომ?
-ჩემს გონებაში იჭრება
ამდროს ნატალიმაც ჩაიცვა შერლოკის მორიგი ზედა,რომელიც თითქმის მუხლამდე იყო და ძალიან დიდი საბანი აიღო რომელიც კარადის თავზე იდო
-ესეიგი,ეს საბანი იქნება ჩვენი ბარიერი
-რა საბანი?-კითხა შერლოკმა
-აანთეთ შუქი
შერლოკმა შუქი აანთო
-ეს ნამდვილად გამოდგება-თქვა შერლოკმა და მხოლოდ ახლა დააკვირდა ნატალის რომელიც თავის მონაცისფრო მაიკაში გამოწყობილიყო
ნატალიმ კი ამდროს საბანი გაკეცა ძალიან ბევრად და მასსა და შერლოკს შორის ჩადო
-იცით ეს საკმაოდ სასაცილო და საცოდავი ხერხია-აღნიშნა შერლოკმა
-ხოლმე გენიოსებსაც უჭირთ რაღაცის გადაჭრა
-თქვენ თქვენი თავი გენიოსად მიგაჩნიათ?-კითხა შერლოკმა
ამდროს ნატალიც დაწვა ლოგინში
-მე თქვენზე ვთქვი მისტერ ამორალურობავ-და შერლოკის მხარეს გადაბრუნდა და იმის დამიუხედავად რომ ამხელა საბანი ედოთ შუაში შერლოკს თვალებში უყურებდა
-არგინდათ იქით გადაბრუნდეთ?-უთხრა შერლოკმა
-ამ მხარეს მძინავს
-მეც ამ მხარეს მძინავს! მაგრამ თქვენ თუარ შეტრიალდებით მეეჭვება დავიძინო
-რატომ ასეთი მონსტრი ვარ ღამეში?
-რაღა დაგიმალოთ
-ანუ დიახ?
-დიახ დიახ-თქვა ეს შერლოკმა მაგრამ კი სულ სხვა რამეს ფიქრობდა და ნატალის თვალებში მიჩერებოდა რომელიც ბრწყინავდა
-თქვენი თვალები ბოლოს მუქი ბნელი ვნახე-უთხრა შერლოკმა
-თვალებზე მაკვირდებით?
-რაღაც უჩვეულო ფორმა გაქვთ თვალის
-იქნებ ამ ფორმას ოდესმე ლამაზი უწოდოთ?-უთხრა სიცილით ნატალიმ
-უნდა დაგამწუხროთ მაგრამ ისინი ლამაზი არ არიან-უთხრა მოკლედ შერლოკმა იმისდამიუხედავად რომ საპირისპიროს ფიქრობდა
-თქვენი თვალები კი საკმაოდ ლამაზია
-რატომღაც ამბოლოს დროს ეპითეტებით მამკობთქო-უთხრა შერლოკმა
-დამიჯერეთ მხოლოდ თვალები ვერ შეცვლის ვერაფერს
-რას გულისხმობთ?
-ისეთს არაფერს-უთხრა ნატალიმ
-რათქმაუნდა ვიცი რასაც გულისხმობთ
-მაშ მითხარით
-რომ ჩემი თვალები საკმაოდ ლამაზია მაგრამ მხოლოდ თვალები ჩემს პიროვნებას ვერ შეცვლიან ანუ არ მოგწონვართ- და გაეცინა შერლოკს
-ისევე როგორც თქვენ
ორივე დადუმდა.ნატალის ნამდვილად მოწონდა შერლოკი მაგრამ ამის დამალვას მთელი თავისი ძალით ახერხებდა.აკვირვებდა ის ფაქტი ნატალის რომ ასეთი უჩვეულო ადამიანის მოწონება შესაძლებელი იყო
ხოლო შერლოკი...შერლოკს მთელი თავისი გონება აღრეოდა.მან ნამდვილად არიცოდა რამეს თუ გრძნობდა ნატალის მიმართ იქნებოდა ეს მოწონება თუ სხვა რაიმე რადგან მას ეს გრძნობა ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ დაეუფლა და ისიც ტრაგიკულად დასრულდა
-ძილინებისა მისტერ ჰოლმს-და გვერდი შეიბრუნა ნატალიმ
შერლოკს ხმა არ გაუცია.ორივეს ჩაეძინა,მათ შორის კი ეს საბანი თითქოს მათი ლაპარაკის დროს ქრებოდა მაგრამ საქმე ის იყო რომ ეს საბანი მეორე დილით პირდაპირი მნიშვნელობით გამქრალიყო...
დილის 8საათი იყო.შერლოკს გაეღვიძა
მას წინა ღამიდან რაღაც სურათები უტრიალებდა თავში,ძირითადად ეს ნატალის თვალები იყო.
სწორედ მაშინ გაახსენდა მათ შორის დიდი საბანი და სწორედ მაშინ იგრძნო რომ ვიღაცას ხელი ედო მის გულზე,თავი მის მხარზე ჩამოედო და მძლავრად მიყრდონობოდა,გვერძე გაიხედა
რათქმაუნდა ეს ნატალი იყო
და ყველაზე უჩვეულო კი ის იყო რომ შერლოკს მისთვის ხელი ჩაეჭიდა.
ნატალის სახეს გახედა შერლოკმა,დაინახა თუ როგორი მშვიდად ეძინა
-როცა ძინავს როგორი ნაზია-გაიფიქრა შერლოკმა დაიმწუთასვე თავისი თავი დატუქსა რომ ეს არუნდა გაეფიქრებინა
საბანს გადახედა რომელიც ღამეს მათ შორის იდო,ახლა კი უკვე მათ ფეხებში მოთავსებულიყო
-ოო არაა-ხელი გადაწია ნატალისი და ფეხზე წამოდგა
სააბაზანოში შევიდა და თავი მოიწესრიგა.
სანამ შერლოკი თავს იწესრიგებდა ნატალის გაეღვიძა,გაუკვირდა თან ამავდროულად ეწყინა თან ამავდროულად გაუხარდა რომ შერლოკი იქ არ დახვდა.ნატალი გრძნობდა რომ მის პიროვნებაში რაღაცეები ერთმანეთს ებრძვოდნენ,ეს აზრები თავიდან ამოიგდო და ადგა.
ეგონა უკვე შერლოკი წასული იყო,ამიტომ მისი კარები არ ჩაუკეტია და ზედის გახდა დაიწყო.მაგრამ ერთი პრობლემა წამოიჭრა მისი ტანსაცმელი ვეღარ ნახა,მაგრამ საბედნიეროდ უეცრად შერლოკის ხალათი ნახა და ის მოიფარა,სწორედ ამდროს დაბრუნდა შერლოკი სააბაზანოდან
-რაც აქ მოხვედი ყველაფერს ითვისეებ-შენიშნა შერლოკმა
-ოო ღმერთო
-გუშინ წესები დაარღვიე
-მეე?-გაუკვირდა ნატალი
-დიახ დიახ,საბანი ძირს ეგდო
-დაე თქვენ თავს დააბრალეთ
-ისიც ჩემს თავს დავაბრალო რომ დილით მეხუტებოდით?-წამოცდა შერლოკსს
-ოოო არაა-ცდილობდა გაეხსენებინა რამე ნატალის-მართლა ასე იყოო?
-ამიერიდან ჩემს ოთახში შესვლის უფლებაც არგაქვს
ამდროს ნატალიმ ხელზე დაიხედა რომელიც გაწითლებოდა
-ოო ნუთუ ესეც ჩემი ბრალიაა?-და შერლოკს მიუთითა თავის ხელზე რომელსაც აშკარად ეტყობოდა რომ ვიღაცას დიდხანს ეჭირა ეს ხელი
-ეს შეცდომაა-დაიწყო შერლოკმა
-ჩემიც ასევე
-ესეიგი
-ბარი ბარშივარ-თქვა ნატალიმ
-ხო
-კარგი
შერლოკი უკან მოტრიალდა და სამზარეულოში შევიდა რომელიც უკვე მისის ბეიკერს გაეღო უკან მობრუნებისას კი ნატალი იქ აღარ დახვდა და უეცრად დაინახა რომ თავისი ოთახის კარები ღია იყო
-ხომ გითხარით რომ აქ აღარ შემო-ამ წინადადების დასრულებას აპირებდა როდესაც დაინახა ნატალი რომელიც ნელნელა იცმევდა თავის ზედას
ნატალიმ უცებ გაიხედა უკან და გადაიცვა ზედა
-აქ ააღარასდროს შემოვალ-და უცებ გავიდა ოთახიდან
ამდროს სწორედ ჯონი მოვიდა
-შერლოოკ სადხარ?მაპატიე გუშინ ვერ მოვახერხე
-შეერლოოკ-იძახდა ისევ ჯონი რომ უეცრად დაინახა უბრალოდ გაქვავებული სახით მყოფი შერლოკი
-ჯონ მოვითხოვ წამალი გამომიწერო!! უცნაურ სიმპტომებს ვამჩნევ ჩემს თავში...