პირველ რიგში ბევრი ბოდიში თქვენ. არ მინდოდა დაგვიანება, მაგრამ არც მუზამ შემიწყო ხელი და არც ჯანმრთელობის მდგომარეობამ. ახალ თავს მალე დავდებ, გპირდებით და იმედია, ისიამოვნებთ! <3
***
საავადმყოფოს ჰოლში ისხდნენ, სამნი. ყველა დაძაბული ელოდა ექიმს, რომელსაც თითქოს პირი შეეკრა და განზრახ არ ჩანდა. ყველაზე დაძაბული მაინც ლუკა იყო, ანდა რა გასაკვირია ეს ვინმესთვის?!.. ნერვიულობისგან წაშლილი სახე თლილ თითებში მიემალა და ნერვიულობისგანვე დაცვარულ შუბლს დროდადრო იწმენდდა. ანკას სიტყვები ბუნდოვნად ესმოდა იმის შესახებ, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. ცუდი წინათგრძნობა თითქოს უფრო და უფრო მჟღავნდებოდა ექიმის დაგვიანებით. არაფერს ეუბნებოდა იმედით სავსე აბაშიძეს, რომელიც დარწმუნებულიც კი იყო ნინას ორსულობაში, მხოლოდ გრძნობდა და გრძნობებს გონების საშუალებით ბლოკავდა, უფრო სწორად, ცდილობდა.
გამოვიდა. ექიმი გამოვიდა და ნაცვლად იმისა, რომ მოხსნილიყო მის სხეულზე ტვირთად წოლილი დაძაბულობა, უფრო დაიჭიმა და გაძლიერდა.
ნელი ნაბიჯებით წავიდა თეთრებში გამოწკეპილი შავგვრემანი, ჯმუხი მამაკაცისკენ.
- დარჩით! - ძლივს გასაგონად ამოიჩურჩულა და წყვილი შეაჩერა.
რა შეეძლოთ? ამ შემთხვევაში ირემაშვილი იყო მთავარი და ამ ფაქტს წინ ვერ აღუდგებოდნენ, ექიმის სიტყვა რამდენი ბედნიერების ან პირიქით - უბედურების მომტანიც არ უნდა ყოფილიყო.
- თქვენ პაციენტის.. - წამოიწყო ექიმმა.
- მეუღლე ვარ, - სწრაფად მოუჭრა, სანამ უაზრო მონოლოგებს წამოიწყებდა.
- მაშ, ბატონო... გოგონას გულის მანკი აქვს, საკმაოდ სერიოზულ ფორმაში. სასწრაფოდ სჭირდება ქირურგიული ჩარევა, - არ დააყოვნა ექიმმა, როცა მამაკაცის მოუთმენლობა შენიშნა.
თავბრუ დაესხა. ინსტიქტურად წაიღო თითები შუბლისკენ და წარბების გასწვრივ, შუბლზე, საფეთქელთან მიიჭირა. ოდნავ მოიხარა წელში, თითქოს წამში ჩამობერდა. ექიმის სიტყვები და ნატროშვილთან გატარებული თითოეული წამი ერთმანეთში ირეოდნენ და არ სჯეროდა, შეუძლებლად ეჩვენებოდა.
***
ვერც კი გააცნობიერა, ისე მიჰყვა დღეები - დღეებს, ისე აღმოჩნდა ექიმის კაბინეტში დასკვნით ხელში. დამტკიცებული საქმე იყო, მანკი გოგონას გულში არსებობდა.
- საკმაოდ დაგვიანებულია. გულის მანკმა ასე იცის, დაგვიანებით იჩენს ხოლმე თავს, თუმცა მთლად ხელჩასაქნევად არ გვაქვს საქმე. შემიძლია გერმანიის კლინიკაში გაგიწიოთ კონსულტაცია და პირობა მოქცეთ, რომ ამ საქმეს ეშველება. ქირურგიული ჩარევით მოხდება სარქველების შეცვლა ან აღდგენა. ვიმედოვნოთ, რომ მეორე ვარიანტი იქნება, რადგან ასეთი ადვილი არაა შეცვლა სარქველის, - უთხრა ექიმმა ჯმუხვით. - თუ გადაწყვეტთ გერმანიაში ვიზიტს, რაც სავალდებულოც კი ხდება დაავადების ფონზე, შემიძლია კარგი კარდიოლოგი გამოგაყოლოთ, - დაამატა.
- აუცილებლად წავალთ გერმანიაში და აუცილებლად გავიყოლებთ კარგ კარდიოლოგს, - მექანიკურად ამოთქვა ბიჭმა, რომელსაც უკვე ნერვიულობისგან ნაადრევად შეჰპარვოდა ჭაღარა თმაში. - ახლა კი, შემიშვით მეუღლესთან.
- კი ბატონო, ოღონდ არავითარ შემთხვევაში მისი განერვიულება და დასტრესვა, - გამაფრთხილებელი ტონი ჰქონდა.
- ნუ ნერვიულობთ.
პალატაში არეული ნაბიჯებით შევიდა. სამი დღე გასულიყო, რაც მისი ლამაზი თვალებისთვის არ შეეხედა, არ ჩაეხედა და არ აღმოეჩინა თავისი სამყარო მისაში. რომ იცოდა, დილით გაღვიძებულს მისი დიდრონი თვალები არ დაუხვდებოდა, მომღიმარი, ძილიც არ სურდა და ასე, სამი დღის უძილო, თვალებჩასისხლიანებული, კვებანაკლული დაბორიალობდა, არეული ნაბიჯებით.
სამი დღის შემდეგ, ისევ განახლდა ერა მის ცხოვრებაში. ახალი პირადი სამყარო აღმოაჩინა თავის თავში და თითქოს ხელახლა დაიბადა.
- ნინ, - გოგონას საწოლთან ჩაიმუხლა და მისი ნაზი, გამხდარი თითები ტუჩებთან მიიტანა. - გერმანიაში მივდივართ, ნიი! - დაიჩურჩულა.
მისი ხელების სიმხურვალით გაბრუებულს, თვალები მიენაბა და სითბო მთელს ორგანიზმში ჩაეღვარა. გოგონას სიჩუმემ და ამ დუმილში გამეფებულმა დაძაბულობამ აანერვიულა.
- ლუკა, მომიწექი, დავიძინოთ, - ამოიჩურჩულა ნინამ და თავისუფალ საწოლის მხარეზე გამხდარი და თავისუფალი ხელი მოუსვა. - არ ინერვიულო რა, - დაამატა, როგორც მისი სიახლოვე დაიგულა.
ბიჭს მის კისერში ჩაეგო თავი და ანერვიულებულ, რითმადარღვეულ, ძალიან ცხელ სუნთქვას აფრქვევდა. ეღიმებოდა, ყველაფრის მიუხედავად, აღიმებდა მისი უზარმაზარი პოზიტივი. პალატაში სითბო ტრიალებდა, მაგრამ ორივეს ეყინებოდა ძვლები.
- შენ თავს ვფიცავარ, კარგად იქნები... - უჩურჩულა რამდენიმე წუთის შემდეგ და გავარვარებული ტუჩები მიაწება საყვარელ კანს.
- ვიცი, ლუ... კარგად ვიქნებით! - გაეღიმა გოგონას. კენტად ჩამოგორებული ცრემლი მარცხენა ლოყაზე, მოიწმინდა.
- ამ კვირაში გერმანიასაც ვნახავთ, - განაგრძობდა ირემაშვილი მის ყელში ძრომიალს.
- შენთან ერთად, ხომ იცი... - გაიღიმა ნატროშვილმა.
- შენც ხომ იცი?!
- ვიცი.
***
ნაცნობ შენობაში შევიდა და ნაცნობ ხალხს მიესალმა.
- ბატონო ლუკა, როგორ ხართ? - აედევნა ერთ-ერთი თანამშრომელი, რომელსაც ძალიან მოსწონდა უფროსი.
- შენ როგორ ხარ, ხათო? - სევდიანი ღიმილით გადახედა გოგონას.
- კარგად, რა მიშავს?! გვიბრუნდებით?
- ჯერ არა, - თავი გაიქნია და ლიფტში შევიდა. - გაგა აქ არის?
- კი, მიბრძანდით, - ღიმილით დაუქნია თავი და მისი ღიმილიანი სახეც მალე გააქრო ლიფტის კარმა.
გამოვიდა და პირდაპირ ნაცნობი კაბინეტისკენ წავიდა. კარზე დააკაკუნა და თანხმობის შემდეგ შევიდა.
- ლუკა? - გაუკვირდა გაგას და გაბადრული სახით წამოვიდა მეგობრისკენ, გადასახვევად. - აქ რამ მოგიყვანა, შე დაკარგულო! - სიცილით შემოჭდო მხრებზე ხელი და ძლიერად ჩაიხუტა.
- გაჭირვებამ, გაგა, გაჭირვებამ! - ამოიოხრა და სავარძელზე დაეშვა. მის წინ მოკალათდა მამაკაციც.
- რა გაჭირვება, ლუკა, მშვიდობაა?
- არა, არ არის, - თავი გაიქნია და სახეზე თითები გადაიტარა. - ჩემს ცოლს აქვს გულის მანკი, სასწრაფოდ საოპერაციოა გერმანიაში, - ოხვრით თქვა.
- ღადაობ ტო? - გაუკვირდა მამაკაცს.
- რას ვღადაობ, გაგა... როდის გინახივარ ასეთი სერიოზული? - წყენით მიმართა.
- კაი ტო, მაპატიე... რით შემიძლია დაგეხმარო?
- ჩემი სახლი გაიტანე სასწრაფოდ აუქციონზე. 100 მჭირდება ხელზე, ძვირია იქ ოპერაცია.
- ასი კი არა, ბევრად მეტს აიღებ შენს სახლზე, მაგრამ რა საჭიროა გაყიდვა? იქნებ დაგეხმარო...
- ასი ათას დოლარს საიდან გამიჩენ, თორემ გგონია მე მინდა სახლის გაყიდვა, რომელშიც გავიზარდე?
- ეჰ, ეს ჩამლპალი საქართველო! ამის დედაც... - კომპიუტერი ჩართო, - ახლავე შევეხმიანები რამდენიმე ახლო მეგობარს დანიშნონ აუქციონი და ჩეკი ხვალისთვის გექნება.
- ჯიგარი ხარ, ძმაო, გადამეხადოს, - ადგა, გადაეხვია და უხმოდ წამოვიდა.
მთელი გზა იმაზე ფიქრობდა, როგორ მიიღებდა ნინა ამ ამბავს. ეს ხომ უკვე მისი სახლიც იყო?! სახლი, რომელშიც იცხოვრა ცოტა ხანი, თუმც ძალიან კარგი დრო. გული ცუდი წინათგრძნობით გამოდიოდა. თითქოს ანიშნებდა, რომ ეს არ უნდა გაეკეთებინა.
ნინას მშობლები ჩამოსულიყვნენ რაიონიდან. ისინიც ბევრს ნერვიულობდნენ. ჯერ არ შეხვედროდა ლუკა მათ და ეს ცალკე ტვირთად აწვა. თითქოს თავის თავს ადანაშაულებდა და გული უგრძნობდა, რომ ისინიც მას დაადანაშაულებდნენ.
მანქანას მექანიკურად მართავდა. რამდენიმეჯერ წითელზეც გაიარა, მაგრამ ამ მომენტში ეს ყველაზე ნაკლებად ადარდებდა. გულზე უდიდეს ლოდად ეწვა ყოველივე. არადა, არც ისეთი რთულიაო - აიმედებდა კონსულტაცია გაწეული კარდიოლოგი.
საელჩოში გაიარა. საბუთები მოაწესრიგა, ბილეთებიც იყიდა და დამძიმებული წავიდა საავადმყოფოსკენ.
უკვე ვეღარ იტანდა, რომ ასეთი სუსტი ცოლისთვის უნდა ეყურა. ერჩია თავად დამართნოდა ეს უბედურება, ასე უფრო მარტივი იქნებოდა.
ჰოლში ნინას ახლობლები შეკრებილიყვნენ. ნაბიჯების გადადგმა უჭირდა, თითქოს ფეხებზე ღუზა ეკიდა. ძლივს მიუახლოვდა გოგონას მშობლებს და სახეშეცვლილ მარიკას როგორც მოჰკრა თვალი, მაშინვე მჭიდროდ დააჭირა დამძიმებული ქუთუთოები ერთმანეთს. ქალის მწარე ხელმაც არ დააყოვნა და მომენტალურად აუწვა მარჯვენა მხარე.
- არამზადავ! - აყვირდა მარიკა და გულ-მკერდის არეში დაუშინა ხელები. - გაუზრდელო! შენი ბრალია, ჩემი შვილი ახლა ამ მდგომარეობაში რომაა! - ყვიროდა და ძლიერად ურტყავდა მომუშტულ ხელებს.
იდგა და ითმენდა რამდენიმე ხანს ტკივილს, რომელიც არაფერი იყო შინაგან ტკივილთან შედარებით. ბოლოს ზურამ შეაჩერა ცოლი.
მამაკაცმაც თვალები გაახილა და მაყურებელს მოავლო თვალი. თითები თავზე გადაიტარა და ცარიელ სკამზე ჩამოჯდა. შუბლზე მიიბჯინა თითები და იატაკს მიაჩერდა. მარიკა უმალ ჩაიმუხლა მასთან და მუხლებზე ჩამოსდო ხელები.
- რატომ გამიკეთე ეს, დედა... რატომ გამიუბედურე შვილი? - ატირდა ქალი.
განგაშის სიგნალი გონებამ უმალ გაუგზავნა ლუკას გულს და მიხვდა, რომ ძალიან, ძალიან ეტკინა. ყველა ტკივილზე უფრო დიდი და ჩაუცხრომელი იყო ეს უკანასკნელი. სტკიოდა მარიკას სიტყვები... სტკიოდა ფაქტი, რომ მან გააუბედურა გოგონა. ამაზე ადრე ფიქრს თუ არ გაიკარებდა, ახლა სერიოზულად ეგონა - დამნაშავე იყო, დომინანტი გოგონას უბედურებაში.