"ცხოვრების აზრი იმაში მდგაომარეობს, რომ ოდესმე იგი შეწყდება"-ფრანც კაფკა

*
ყოველთვის იმ აზრს ვემხრობოდი, რომ პირველი სიყვარული უმწიკვლო და წმინდა უნდა ყოფილიყო, ჩემი კი აღვირახსნილი და ვნებიანი იყო..
-უკვე გითხარი რომ მაგიჟებ? ხელის გულს მხარზე მისმევს და ცდილობს ჩემი მზერა დაიჭიროს.
-ათასჯერ.. ვერც ვხვდები რატომ მიზიდავს ჩემთვის ეს ამოუცნობი გრძნობა, მაგრამ აღარ მეშინია და არც მრცხვენია მისი, თავს მის მკლავებში ვრგავ,ის ხელს მონოტონურად მისმევს თავზე და ეღიმება, ვერ ვხედავ მაგრამ ვგრძნობ, რომ ეღიმება.
-მზად ვარ მთელი ცხოვრება გიმეორო.. მე შენ მაგიჟებ ჰოუფ!
თხელ ზეწარს რომელიც მოშიშვლებულ მკერდს მიფარავს განზე ისვრის და კოცნით მიუყვება მთრთოლვარე კანს..


*
-სად იყავი ჰოუფ? ჰოლში დოინჯშემორტყმული ედმონდი დგას და თვალებმოჭუტული მიმზერს.
-როდიდან განაღვლებს ჩემი არსებობა? ქურთუკს საკიდზე ვკიდებ, ფეხებს თბილ ჩუსტებში ვყოფ და წინ მივიწევ, მგონია ედმონდი უკვე თავიდან მოვიშორე თუმცა ოთახის კარებთან მაჯაზე ტკივილს ვგრძნობ და ვიცი რომ ხვალ დიდი ლურჯი ლაქა დამედება .
-ამ სახლში მე ვარ კაცი და როგორც მე ვიტყვი ისე იქნება, გაიგე პატარა ლაწირაკო? ირონიული მზერით მიყურებს,თვალებში მთელი ამხნის ჩემდამი დაგროვილი ზიზღი უჩანს, დედაჩემის შვილი რომ არ ვიყო , ალბათ აქამდე ცოცხალსაც არ დამტოვებდა.
-ეგ ბრძანებები ლუსიასთვის შემოინახე, ეხლა ხელი გამიშვი "მამაკაცო" ბოლო სიტყვას აგდებით ვეუბნევი და ვცდილობ ხელი მისი მფლობელობიდან გავინთავისუფლო თუმცა საპასუხოდ გამჭოლ ტკივილს ვგრძნობ წელის არეში, ფეხის წვერებზე ვდგარ, განიერი ხელებით ყელზე მეჭიდება, ჩემს დახრჩობას ცდილობს, მაგრამ ეშინია, ხო ვგრძნობ, მაგრად არ მიჭერს, ლუსიასი ეშინია.
-ედმონდ! ჰოლის ბოლოდან ლუსიას ყვირილის ხმა ისმის, აი ისიც, თავის დროზე მოვიდა.
-შენს უნიათო ქალიშვილს მიხედე ლუს, თორემ ამ მოვალეობას მე ავიღებ ჩემს თავზე და შემდეგ ჩემს ქმედებებზე პასუხს არ ვაგებ საყვარელო. თავზე ჰკოცნის ვითომც არაფერი და მისაღებში დივანზე ჯდება.
დედაჩემის უსაქციელობით გული მეწვის,და ეს ურეაქციობა მას შემდეგ გრძელდება რაც ედმონდმა ჩვენს სახლში ფეხი შემოდგა. "ედმონდი,ედმონდი,ედმონდი" ყურში მიბაქუნებს მისი სახელი და დაგროვილ ზიზღს კარის მიჯახუნებით გამოვხატავ. საწოლზე ვარსკვლავის ფორმაში ვწვები და ველოდები როდის შემოაღებს კარს ლუსია, რომ ისევ გამთათხოს. აი ისიც, დაბარებულზე...
-ეს ღამე ვისთან გაატარე შვილო. წარბებშეკული მიყურებს , თავს ფანჯრისკენ ვწევ და ვნატრობ, იმ ღამით მამაჩემთან ერთად დედაჩემიც მჯდარიყო მანქანაში..
-ჰოუფ შემომხედე. არ დავუშვებ, რომ თავზე გადამიარო, ჯერ 17 წლისხარ და როგორ იქცევი, მერე რაღას იზავ საინტერესოა.
-იმას რასაც შენ, ჩემს ახალგაზრდობას გართობას მივუძღვნი, მანამ სანამ არ მომბეზრდება უმისამართო პარტნიორები, მერე ედმონდ მეორეს ვიპოვი.. შენს კვალს მივყვები დედიკო.. საწოლზე ფეხმორთხმით ვჯდები და უეცრად მისგან მოქნეული ხელის სიმწარეს მარჯვენა ლოყაზე ვგრძნობ.
-ამ ოთახიდან მანამ არ გამოადგავ ფეხს სანამ მე არ გამოგიშვებ, ვნახოთ ვინ აჯობებს.! ოთახიდან სწრაფი ნაბიჯით გადის, კარს გასაღებით კეტავს და მერე მისი ნაბიჯების ხმაც იკარგება.


ჯეიკი და ჰოუფი
*
ღამის ორი საათია, საწოლში მობილურის ზუზუნი მაღვიძებს, დინამიკს ხელს ვაფარებ რომ ხმა ჩაწყდეს, სახლში სიჩუმეა ,სავარუდოდ სძინავთ. საბანს თავზე ვიფარებ და ზარს ვპასუხობ
-მომენატრე ჰოუფ.. იმდენად ვნებიანად მეჩვენება მისი ხმა , ძალაუნებურად წარმოვიდგენ მასთან გატარებულ დროს
-მეც ჯეიკ..
-მინდიხარ.. ვგრძნობ როგორ უძგერს გული ამ დროს..-ჩამოხვალ?
-5 წუთში მანდ ვარ. კარადიდან მოკლე კლეჩატ ქვედაბოლოს ვიღებ, ვიცი რომ ეს ქვედაბოლო ყველაზე მეტად აღაგზნებს ჯეიკს, ზევიდან თხელ ნაცრისფერ მაისურს ვიცმევ,ხელს ლეიბის ქვეშ ვაცურებ სადაც პრე******ივებს ვინახავ.
-ჯანდაბა, აღარ არის!. გამითავდა, თუმცა ამას იმდენად დიდ მნიშვნელობას არ ვანიჭებ რადგან ჩემში ჰორმონების კორიანტელი დგას და ყველა ჯეიკისაკენ მიიწევს. კარებიდან ვერ გავალ ჩაკეტილია.. ფანჯარას ვაღებ. სახურავზე ამავალი გრძელი კიბე კორპუსის უკან ზუსტად ჩემი ფანჯრის გვერდითაა განთავსებული, კიდევ კარგი მესამე სართულზე ვარ და არა მეათეზე, ფეხს მაგრად ვადგავ წვიმისგან დაჟანგულ კიბეს,არ ირყევა, შემდეგ მეორე ფეხს ვაყოლებ და მთელი ტანით კიბეს ვეკრობი.
-ფრთხილად. მესმის ქვემოდან ჯეიკის ხმა და ვგრძნობ როგორ უყურებს ჰაერში მოფრიალე კლეჩატ კაბას. ბოლო საფეხურზე ვდგავარ, მოქნილი ხელებით წელზე მეჭიდება და სველ მიწაზე მახტუნებს. მის მკლავებში ვარ გამომწყვდეული და გაქცევაც არ მინდა მისგან. გარეთ ღამის კვალობაზე ძალიან არ ცივა, ან შეიძლება ჯეიკი რომ მათბობს ვერ ვგრძნობ სიცივეს, მოწყვეტით მკოცნის ქვედა ტუჩზე და ჩიხში გაჩერებული მანქანისკენ მივყავარ.
მის მანქანაში პირველად არ ვჯდები,თუმცა ახლა განსხვავებულად გემრიელი და თბილი სურნელი ტრიალებს ჩემს გარშემო, თხელ კოლგოტს მიღმა მეხორკლება კანი როდესაც ჯეიკის ხელს ფეხზე ვგრძნობ, მის ტუჩებს ჩემს ყელზე და ჩემდაუნებურად გაურკვეველ ბგერებს გამოვცემ.
ხელი ნელ-ნელა კაბისკენ მისრიალებს ტუჩები უკვე მოშიშვლებულ გულმკერდს ეხება , არასდროს მიგრძვნია თავი ასე კარგად, ვხვდები და სიამოვნებისგან სავარძელს კომფურტულად ვეყრდნობი.
-ჰოუფ, არ შემიძლია ასე.
უნებურად მისი სითბოს მშორდება, თავის სავარძელს ეყრდნობა და ხელებს კარის საკეტზე ათამაშებს.
-რა მოხდა ჯეიკ.. გაურკვევლობაში ვემხობი, რამ გამოიწვია მისი ცვალებადობა, ვერ ვხვდები.
-ორი კვირისწინ თავი უბედნიერეს მამაკაცად მაგრძნობინე როდესაც შენი უმანკო სხეული მაჩუქე, მაგრამ პატარა ხარ ჯერ ჰოუფ.. არვიცი რამდენად დადებითად მოქმედებს ჩვენი ესეთი ღრმა ურთიერთობა შენზე, შენს ცხოვრებაზე, ჩემს გამო ოთახში გამოგკეტა დედაშენმა, ეს არასწორია, შენ შენს თანატოლებთან უნდა ერთობოდე..
-ჩშშ.. მე შენ მინდიხარ.. გაუბედავად ვიწევი და მის კალთას ზემოდან ვექცევი.. არასდროს ვყოფილვარ ასეთი სპონტანური და გაუბედავი, ყოველთვის მაშინებდა ქალის და მამაკაცის ახლო ურთიერთობა, მანამ სანამ 25 წლის ბანკირმა ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დაატრიალა..
-ჰოუფ.. არასწორად ექცევი დედაშენს.. ქვემოდან მიყურებს და ცდილობს ჭკუაზე მომიყვანოს თუმცა მისი ყინულივით ცივი ხელების შეხებაზე ჭკუა მთლიანად მეკარგება
-დედაჩემს რაც შეეხება, ჰგონია ყოველღამეს სხვადასხვა კაცთან ვატარებ...ამიტომ ჩვენი ურთიერთობა კატასტროფა არაა.. ვნებიანად ამოდის ბგერები პირიდან, ცალი ხელით პერანგის ღილებს ვუსხნი მეორეს მის ყელზე ვაცოცებ და ტუჩებით ნელ-ნელა ვეხები გაპარსულ სახეს.
ვგრძნობ როგორ უდუღს დაბერილ ვენებში სისხლი, ისეთი შეგრძნება მეუფლება მასზე აკრულს თითქოს ამ სისხლის ჩქეფის ხმაც მესმის დროდადრო, ჯეიკი ერთი ხელის მოსმით მანთავისუფლებს ზედისგან , შემდეგ თთრი ბიუსტჰალტერიც ტოვებს ჩემს სხეულს, მისი ყოველი შეხება ნეტარებას მგვრის, ტუჩებით გზას სავსე მკერდისკენ იკვლევს , მასაც ისევე სიამოვნებს როგორც მე, დაუჯერებელია, ურთიერთობის დასაწყისში სულ იმაზე ვფიქრობდი, მე რა უნდა მივცე 17 წლის გოგომ 25 წლის კაცს ისეთი რაც სხვა ქალს არ გააჩნია, სხვა უფრო გამოცდილ ქალს, თუმცა როდესაც მის თვალში სიყვარულის ალ-ცეცხლი დავინახე ყველაფერი გასაგები გახდა.. ჯეიკი ჩემთვის ედმონდისა და ლუსისგან თავის დაღწევის ერთადერთ კანდიდატად მიმაჩნდა..ამასთან ერთად საკმაოდ სიმპათიური იყო..
მასთან უერთიერთობამ იმდენად გამიტაცა ვერც გავაცნობიერე როდის შემიყვარდა ..
სიამოვნებისგან ვიკლაკნები, მთელი კანი მეხორკლება, თავს ბერძნული მითის ქალღმერთად ვგრძნობ..ოდნავ წამოზრდილი ფრჩხილებით ვებღაუჭები მის მხრებს , სიამოვნებას უეცარი წამიერი ტკივილი ანაცვლებს და ფრჩხილებს კანზე ვასობ, წარბსაც არ ხრის, ისიც ჩემსავით გაურკვეველ ბგერებს გამოსცემს და დროდადრო მოღელილ ყელს მიკოცნის..
-გასაოცარი იყო.. ადგილს ვუბრუნდები და თვალწასულ კოლგოტს ვისწორებ.
-ჰოუფ მინდა ჩემი შეყვარებული გახდე.. ზარივით ჩამესმის მისი სიტყვები, მართალია მე ის მიყვარს და მასაც შეიძლება ვუყვარვარ, მართალია ორი კვირაა ერთმანეთის გარეშე ვერ ვძლებთ, მაგრამ იმდენად მოულოდნელი აღმოჩენაა მისი სიტყვები ჩემთვის.
-მახსოვს ჩვენი ურთიერთობის დასაწყისში ,რომ მითხარი ურთიერთობა ვალდებულებების გარეშე მინდაო და დაგეთანხმე, მაგრამ აღარ მინდა.მე უკვე ვგრძნობ ვალდებულებას შენს წინაშე, შენ ჩემი პატარა დაუცველი გოგონა ხარ ჰოუფ, მინდა სულ დაგიცვა, დაგიცავ გპირდები, იქნები ჩემი შეყვარებული ? ახლაღა შევამჩნიე, უძირო ყავისფერი თვალები ჰქონია, ჰმ.. გასაკვირია, მის თვალებში უძირო სიყვარულს ვგრძნობ, ისეთ უძიროს როგორიც თვითონაა " ჩემი ბანკირი" ვფიქრობ და დადებითი მუხტი მთელს სხეულში გარბის..იმედი მაქვს რომ მისი სიტყვები სიმართლეა იმედი მაქვს რომ მართლა დამიცავს, რატომაც არა, ვცადო, იქნებ რაიმე გამოვიდეს, იქნებ იმედიც გამართლდეს.. მეც ხომ იმედი ვარ.. ვიღაცის იმედი, იქნებ არა ფიზიკურად არამედ მხოლოდ სახელით, ჩემი სახელიც ხომ იმედთან ასოცირდება..
-მიყვარხარ ჯეიკ და თუ თვლი, რომ ასე უმჯობესი იქნება, ესეიგი ასე იქნება.. მაგრამ არ ვარ დარწმუნებული ,რომ ჩემს გამო შეძლებ შენი ცხოვრების ჩვეული წესის დარღვევას, ვალდებულება ეს ხომ მარტივი არაა, მე მოგთხოვ ,რომ ჩემი ერთგული იყო და თუ არ იქნები მაშინ აღარც "ჩვენ " იარსებებს ჯეიკ..
-მე მინდა ,რომ შენი ერთგული ვიყო ჩემო იმედო.. გული სხვა ქალისკენ აღარც მიმიწევს, ერთი ციდა გოგო შემიყვარდა და ყველა გადაჯოკრა აბსოლიტურად თავისი სიმტკიცით, ბავშვურობით, ერთდროულად ყველა თვისებით..სიგიჟემდე შემიყვარდი ჰოუფ..
-მაშინ ვიყოთ შეყვარებულები.. მისმა სიტყვებმა სითბო მომგვარა, ამაყად გავიჯგიმე სავარძელში და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოვიქციე.
*
-მაინც ის მიიღე რაც გინდოდა. იცინის ნენსი და ხელმკლავს მიყრის. სკოლის ეზო ბავშვებითაა სავსე, ვერ ვიტან ხალხმრავლობას, მაგრამ ეხლა ეს ყვლაფერი სულერთი მეჩვენება. გამოსასვლელთან ჰყავს მანქანა გაჩერებული, თვითონ წელით არის ზედ მიყუდებული და მომღიმარი სახით მიყურებს. ჯერ კიდევ არ მჯერა, რომ ეს სიმართლეა.. ჩვენი ურთიერთობა. ნენსის ხელს ვუშვებ და კისერზე ვეკიდები ჯეიკს.
-მომენატრე ჰოუფ. მჩურჩულებს ყურში და ვგრძნობ როგორ აღწევენ მისი ვნებიანი ბგერები ძვლებამდე, ერთიანად მემსხვრევა რეალობის შეგრძნება, თავი ზღაპრულ სამყაროში მგონია, მხოლოდ ჩვენ ორნი .. და მეტი არავინ.. რეალობას ნენსის ხმა მაბრუნებს.
-ქოული მელოდება. გზის განაპირას მოტოციკლეტზე მჯდარი ბიჭისკენ მიმანიშნებს. ლოყაზე მკოცნის და მისკენ მირბის, თვალს ვაყოლებ გახარებულ მეგობარს, მოურიდებლად ეწაფება ქოული შუა ქუჩაში მის ტუჩებს, მერე ჩაფხუტს თავზე აფარებს და ხმის მიყრუებასთან ერთად მოტოციკლეტის კვალიც ქრება.
-სახლში წაგიყვანო? მეკითხება ჯეიკი და მანქანის კარებს აღებს რომ ჩავჯდე.
-შენთან სახლში, ორი კბილით ქვედა ტუჩს ვებღაუჭები და მანქანაში ვჯდები. ღიმილი სახიდან არ სცილდება, მთელი გზა ისე ატარებს მანქანას.
*
-არვარ ვალდებული შენი გამოხტმები ვითმინო ჰოუფ. ყვირის ლუსია და კომოდზე მდგარ ბებიის ლარნაკს იატაკზე ისვრის.
-ყველაფერი შენი ბრალია, შენი ბრალია მამა რომ მოკვდა, შენი ბრალია ბებია რომ ჩვენთან არ ცხოვრობს, აბსოლიტურად ყველაფერი შენი ბრალია დედაჩემო. მეზიზღები ლუსია.. ცრემლები ყელისკენ მიედინება ვყვირივარ ხმის გახლეჩვამდე როდესაც ედმონდი თმებში მებღაუჭება ლუსიას წინ მუხლებზე მაყენებს.
-ბოდიში მოუხადე დედაშენს. ყვირის გაცოფებული ხმით და თმებზე მექაჩება, ისეთი შეგრძნება მაქვს ქალა ამეხდება სადაცაა.
-წადი შენი... სიწმრისგან წამოსულ სიტყვებს ვისვრი, ტკივილისგან ვიმანჭები, ცრემლები მდინარესავით მიედინება.
-გაუშვი ხელი ედმონდ. მესმის ლუსიას სიტყვები როდესაც ედმონდი წიხლის ჩარტყმას მიპირებს. ჰაერში უშეშდება აწეული ფეხი.
-ხელი გაუშვი ჩემს შვილს. პირველად ვხედავ დედაჩემს ჩემი მცველის როლში, პირველად ვგრძნობ მის სიტყვებში მზრუნველობას.. "ჩემს შვილს" ზარივით ჩამესმის ყურში.. მაგრამ წამიერი სითბო ვერ მავიწყებს 10 წლის დაგროვილ ბოღმას მის მიმართ. ხელს თავზე ვისმევ და ოთახისკენ მივრბივარ, კარებს საკეტით ვკეტავ. მესმის ლუსიას ყვირილი
-კარები გააღე ჰოუფ დავილაპარაკოთ, გთხოვ შვილო, კარი გააღე.
კარადიდან სპორტულ ჩანთას ვიღებ, რასაც ყველაზე საჭიროდ ვთვლი ყველაფერს ვყრი , დიდი ძალისხმევით გატენილ ჩანთას ვკეტავ და კარებს ვაღებ, ლუსია აცრემლიანებული თვალებით მიყურებს, ვერ ხვდება რას ვაკეთებ, შეშინებულია.
-ჰოუფ შვილო. ცდილობს ჩამეხუტოს, უკან ვიწევი. ზიზღს მგვრის მისი ყოველგვარი შეხება. თავს ვაქნევ და კარებისკენ მივდივარ.
-სად მიდიხარ ჰოუფ, გაჩერდი. არ გაქვს უფლება, ჰოუფ ასე ვერ მომექცევი ჰოუუფ.. ყვირის და ცდილობს შემაჩეროს.
-შენ გქონდა უფლება ჩემი ცხოვრება ჯოჯოხეთად ,რომ აქციე? შენ ვინ მოგცა უფლება ჩემი წამების, გქონდა უფლება ასე რომ მექცეოდი? გესმის? დასანახად ვერ გიტან ლუსია, ასე უკეთესი იქნება ორივესთვის, შენ ყოველთვის ედმონდი გეყენა პირველ ადგილზე, ახლაც ასე იყოს, ედმონდი არ გაგრძნობინებს უჩემობას, დარწმუნებული ვარ. გაოგნებულს ვტოვებ ჰოლში და კარებს ვიჯახუნებ. კიბეებზე სულმოუთქმელად ჩავრბივარ, ჯიბიდან მობილურს ვიღებ და ნენსის ნომერს ვკრიფავ. ყურმილში გაურკვეველი ბგერები მესმის.
-მერე დარეკე ჰოუფ.
-ბოდიში ნენს.
ცუდ დროს დავრეკე.. ვნანობ. მინდა ჯეიკს დავურეკო მაგრამ მრცხვენია. კორპუსის პირდაპირ პარკისკენ მივდივარ და საქანელაზე ვჯდები, დაახლოებით ნახევარი საათი ვქანაობ. მერე ნენსის ზარს ვპასუხობ
-ბოდიში ვერ დაგელაპარაკე ქოულთან ერთად ვიყავი.
-ხო ისეთი ხმით მიპასუხე მივხვდი. ნაძალადევად ვიცინი.. მაგრამ სად მაქვს სიცილის თავი.
-რამე მოხდა ? თითქოს ხმაზე ხვდება, კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები რომ საუკეთესოა ნენსი. ტელეფონი ზუზუნებს.
-ჯეიკი მირეკავს ნენს, მერე დაგირეკავ კარგი? ბევრი არ იცუღლუტოთ. ჯეიკის ზარს თითქოს ხასიათზე მოვყავარ .
-სად ხარ ?
-პარკში.
-5 წუთში მანდ ვარ.
6 წუთში გვერძე მიზის და აწითლებულ თვალებში მიყურებს.
-არ მეტყვი რა მოხდა? ჩემს ხელს თავისაში იქცევს და ნაზად მკოცნის.
-სახლიდან წამოვედი.
აღარაფერს ამბობს, მიწაზე დადებულ ჩანთას ზურგზე იკიდებს, საქანელიდან მაყენებს და გზის განაპირა მანქანისკენ მივყვარა. ვერ ვხვდები, რატომ მრცხვენია ასე..მთელი გზა ხმას ვერ ვიღებ.. გზაში დედაჩემზე მეფიქრება.. მაინც "დედაა", როგორ დავტოვე იმ მონსტრთან მარტო? .. ვფიქრობ და ჩემს კითხვებს ისევ მე ვუძებნი პასუხს.. ჯერ კიდევ 10 წლისწინ არჩია ლუსია ედმონდი ყველას.. ყველა იმას იმკის რასაც თესავს..
ამაღამ უილმინგტონის ათასფრად შეღებილიი ქუჩები მოღუშული და ჩამქვრალი მეჩვენება.. აქა იქ კუთხის კაფეებიდან მშვიდი მუსიკის ჰანგები მანქანამდეც აღწევს, ტვინის თითოეულ უჯრედში იღვრება პეარლ ჰარბორის-Tennesse და ჩემდაუნებურად თვალები მეხუჭება.


*
-ვიცეკვოთ? ოთახის შუაგულში მივყავარ. ხის დახლზე ძველებურ გრამაფონს მოქსოვილ ნაჭერს აცლის, კოლექციიდან James Horner -The Portrait -ს იღებს და ჩანაწერს გრამაფონზე ათავსებს... მელოდია სასიამოვნოდ იღვრება ვარდის სურნელით გაჟღენთილ გარემოში, მის მოქნილ ხელს ჩემს წელზე ვგრძნობ, მეწვის, მიდუღს მთელი სხეული ,როდესაც მის სიახლოვეს მთელი ტანით ვგრძნობ, ასე მგონია სადაცაა გონება მიმებინდება. ხელებს ჯეიკის კისერზე ვათავსებ..
ამ ერთ კვირაში საგრძნობლად გავიზარდე, მაშინ თუ ქილა ლუდით ,მთელი საღამო კლუბში ვაჯაზებდი, ახლა მუქი განათების ქვეშ ორი ბოკალი შავი ღვინით შემთვრალი ჯეიკის მკლავებში ვარ მოქცეული და საოცრად მშვიდ მუსიკის ჰანგებს ტანს ვაყოლებ..

*
-ნენსი შეგიძლია მოხვიდე.. ხელის კანკალით ვიღებ მობილურს და სააბაზანოს ვეყრდნობი, რომ არ დავვარდე.
-ცუდათ ხარ ჰოუფ? ჯეიკი სადაა? ეხლავე მოვდივარ.
ლაპარაკის თავი არ მაქვს. მობილურს დახლზე ვდებ და მორიგი ნაკადი მავნე საჭმელისგან განსათავისუფლებლად ვემზადები.



*
-მემგონი ორსულად ვარ.. ვიცი ნენსი ახლა ყველაზე უკეთ გამიგებს..
-პრე********ზე არაფერი გსმენიათ შენ და ჯეიკს? არა, მაინც მსაყვედურობს.
-კარგი რა ნენს.. მიშველე რამე.
-კარგი მოიცა..
ოთახიდან 5 წუთით გადის, მესმის ვიღაცას მობილურზე ესაუბრება, ცოტახანში შემოდის , საგარდერობოდან ერთI ხელი ტანსაცმელი გამოაქვს და საწოლზე მიყრის.
-ჩაიცვი , მივდივართ.
-სად ?
-სარას გინეკოლოგთან...
რა გვინდა დედამისის გინეკოლოგთან? გამაგიჟებს ეს გოგო.
-გაგსინჯოს, ვნახოთ იქნებ მოიწამლე, მაგრამ თუ ორსულად ხარ მაინც გასინჯვა დაგჭირდება.



*
ანალიზების პასუხებს ხელში ატრიალებს, რამოდენიმეჯერ ნერწყვს ღრმად ყლაპავს,ჯერ ნენსის უყურებს, მერე მე.. რაღაცაზე ყოყმანობს, დრო წყალივით მიედინება, ყოველი ომდევნო სიჩუმით გაჟღენთილი წუთი ჯოჯოხეთად მეჩვენება, მორჩა.. მოთმინების ფიალა ამევსო
-მისის ჰოლტონ? როგორია ანალიზების პასუხები.. თითებს გამეტებით ვიტკაცუნებ.
-ორსულად ,რომ ხართ ამაში თავიდანვე ვიყავი დარწმუნებული.. მაგრამ.. ვშიშობ სკრინინგული დიაგნოსტიკა დაგჭირდებათ. ისიც დაბნეულია, ვედავ როგორ წელავს სიტყვებს, სკრინინგული.. რას ნიშნავს, ეს რა არის.. რა მჭირს? აზრები ერთმანეთში ირევა.. მოსალოდნელი ნაკადი სიტყვებისა მეშინია, აღარ მინდა არაფრის მოსმენა, ვცდილობ ტანი ავითრიო სავარძლიდან, ავდგე ,გავარღვიო კარები, გავიქცე სადმე შორს, სადაც არ დამჭირდება ეს სკრინინგული ჯანდაბა, მაგრამ ქლერ ჰილტონის გამოხედვა მზარავს, უძიროდ ტკივილიანი და თანაგრძნობით აღსავსე გამოხედვა აქვს..
-ვშიშობ იმუნოდეფიციტის ვირუსი გაქვთ..
-ეს რას ნიშნავს... მისის ჰილტონ.. რა ვირუსია ეს? ნერვიულობა ნენსისაც ეტყობა, ფეხებს წამში ათჯერ აბაკუნებს იატაკზე, ცალი ხელით ჩემს ხელს ეფერება, მეორე ჩემზე მეტადაც კი უცახცახებს.
-იმუნოდეფიციტის ვირუსი ანუ აივ ინფექცია..შიდსი..
"შიდსი...შიდსი.. " გაოგნებული ვარ.. ამას მოყოლებული შემწყნარებლური სიტყვები ყურის ბარაბანს მიღმა რჩება, ზარივით ჩამესმის ..შიდსი..
მისის ჰილტონის უკან მთელს კედელზე გაკრულ პლაკატს თვალს ვუსწორებ "ვებრძოლოთ შიდს.." ვგრძნობ როგორ წყდება ჩემში თითოეული კაპილარი, იმედგაცრუება ,განადგურება ერთმანეთს ეხეთქება, კორიანტელია ჩემს ორგანიზმში, ბარდაგი, ტკივილი.. და კიდევ..ნაყოფი....


*
-სად ხარ ჰოუფ?
-ნენსისთან ვარ ჯეიკ.. ამაღამ მასთან დავრჩები. მიჭირს რაიმეს თქმა თუმცა, თავს ვალდებულად ვგრძნობ , რომ რამე ვუთხრა.. რათა არ ინერვიულოს..
-რაგჭირს ხმაზე, კარგად ხარ?
-არაფერი ისეთი მემგონი ვცივდები. კარგი გკოცნი. ხვალ გნახავ
-მიყვარხარ ჰოუფ. მესმის მისი სიტყვები. ვერაფერს ვპასუხობ, ცრემლები მეგუბება ამომშრალ თვალებშიი. მობილურს ვთიშავ და თეთრ კედელთან ვიკეცები.
-მზად ხარ? ჩემს წინ ნენსი იმუხლება. ჰილტონმა ყველა საჭირო აპარატი მოამზადა სკრინინგული დიაგნოსტკისათვის.
ხმას ვერ ვიღებ.. რაღა დამრჩენია.. მივენდო ბედს. რომელიც ალბათ მალე შეწყდება და.. მერე რაიქნება... ან ჩემს ჯერ არ შემდგარ შვილს რა ეშველება.. "შიდსი" მზარავს ეს სიტყვა, დერეფანში გაკრულ პლაკატებს თვალს ვარიდებ და ნენსის ვებღაუჭები.
*
- ჰოუფ შვილო, მესმის ახლა განადგურებული ხარ, არ წარმოგედინა ასეთი რაიმე.. ბოლო ორი კვირის განმავლობაში რამდენ მამაკცათან გქონდა ინტიმური ურთიერთობა.. ვირუსი დაახლოებით 2-3 კვირისაა. ნაყოფიც ამავე ვადის.
-მხოლოდ ერთთან, მხოლოდ ერთთან.. ვიმეორებ, ვცდილობ დავამტკიცო, ვხედავ მიჯერებს.. მაწყნარებს, ისტერიკაში გადავდივარ, ნენსის ჩახუტებას ვგრძნობ, ცრემლებით მის მხრებს ვნამავ და დაცლილი ექიმის მორიგ შეკითხვას ველოდები.
-გასაგებია, იცი ვინ არის ის მამაკაცი? იცნობ?
-ის ჩემი შეყვარებულია.
-ვირუსი შენმა შეყვარებულმა გადმოდგო. არც აცხელებს, არც აციებს პირდაპირ ამბობს. ან რათ უნდა ამ ფაქტს გაწელვა. მეყინება სული, არა.. ოღონდ ეს არა.. ჯეიკ..ვერ ვიჯერე. უარყოფითი მუხტი მთელს სხეულში დაწანწალებს, მიკვირს ამდენი ცრემლი საიდან ჩემში.. ან არც მიკვირს , ისევ მდინარესავით მიედინება ჩემი ცრემლები, ასეთი გატეხილი მაშინ არ ვყოფილვარ მამაჩემი რომ ავარიაში დაიღუპა, ამხელა ტკივილი არავის მოუყენებია ჩემთვის. ვიკარგები. გონება მებინდება ვბრძოლო, ვცდილობ რეალობას არ გამოვეთიშო, შორიდან და ბუნდოვნად მესმის ნენსის ხმა.
-ჰოუფ, გაახილე თვალები. ჰოუფ.. ბოლოს რასაც ვგრძნობ მისი თბილი ხელია ჩემს სახეზე... მერე გონება მებინდება.
*
-ნუ ღელავ, თუ მთელი ორსულობის პერიოდში დამიჯერბ და შესაბამისად ვიმკურნალებთ, შენს შვილს არ გადაეცემა აივ ინფექცია.დამტკიცებულაი,რომ თუ ნაყოფის დედა და მამა ინფიცირებულნი არიან ბავშვი 80 პროცენტით ჯანმრთელი იბადება, დანარჩენ 20 % ჩვენ მოვუვლით.
მაკვალიანებს მისის ჰილტონი და სახლში მიშვებს.
მთელი ღამის საავადმყოფოში გატარების შემდეგ ცივი ჰაერი სახეზე მალამოსავით მხვდება,ღრმად ვსუნთქავ მაგრამ ხმას ვერ ვიღებ..
-ჰოუფ, მე შენთან ვარ, გესმის ჩემი.. მე არასდროს მიგატოვებ. მესმის ნენსი სიტყვები და ჩემდაუნებურად მეღიმება.


*
-როდის აპირებდი ჩემთვის თქმას. ჯეიკი გაოგნებული მიყურებს, ალბათ ჩემზე მეტად ისაა ახლა განადგურებული, ალბათ არც იცოდა, არ იცოდა ნამდვილად.. ამას მის მზერაში ვხედავ, გაურკვეველი ტკივილი აღბეჭდვია სახზე, ცრემლებით აქვს სავსე თვალები, არ იცის გაუხარდეს , რომ ორსულად ვარ თუ გაგიჟდეს რომ შიდსი მაქვს, და ეს შიდსი მისი მეშვეობით მოხვდა ჩეს ორგანიზმში.ნელ-ნელა მიახლოვდება, ტუჩები უცახცახებს, რაღაცის თქმა უნდა, ვერ ამბობს. ჩემს წინ იმუხლება და ტირის..პირველად ვხედავ ასეთ ჯეიკ, გატეხილს, განადგურებულს, მინდა ჩავიმუხლო, ჩავეხუტო, ვანუგეშო, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.. მაგრამ არა,ვერა, თავს ვერაფერს ვუხერხებ. ოთახისკენ მივრბივარ და საგარდერობოდან ჩემს ტანსაცმელებს ვიღებ.
-რაღაც შეცდომაა, ეს სიმართლე ვერ იქნება. ოთახში განცვიფრებული ჯეიკი შემორბის, ხელს მკიდებს და გარეთ გავყვარა. მანქანა მთელი სისწრაფით მიქრის, მეშინია ხმის ამორება, მეშინია ,რომ იფეთქებს, ვხედავ ნერვები ძაფზე უკიდია, ვხედავ, როგორ ცუდათაა , ნერწყვს ღრმად ვყლაპავ და სავარძელს ვეყრდნობი.

*
-გასაკვირი არაა, რომ არ იცოდით ჯეიკ. თქვენი თქმით გაშვილებული იყავით სხვა ოჯახში, სავარაუდოდ დედათქვენი შიდსის მატარებელი იყო, უმკურნალობის გამო მემკვიდრეობით გადმოგეცათ ინფექცია, მაგრამ თქვენი ანალიზებიდან ვამჩნევ ,რომ არ არის აქტიური, უფრო სწორედ არ იყო 2-3 კვირის წინ. ახლა თქვენც და თქვენს შეყვარებულსაც ერთი და იმავე სახის ინფექცია გაქვთ.
სახე წაშლილი ზის და მისის ჰილტონის სიტყვებს ისმენს, დაღლილი ვარ.. მთელი ღამით ვისმინე ექმიმის დარიგება, ძილი მინდა, თვალები მეხუჭება მაგრამ თავს ძალას ვატან, ჯეიკის პროფილს ვუყურებ, ტუჩები შეუმჩნევლად უცახცახებს. რიგი დარიგებების შემდეგ , როგორც ხელჩაჭიდული მომიყვანა, ისეც მივყავარ.
მანქანა გრინფილდ პარკთან ჩერდება.უკანა შესასვლელიდან შევყავარა ხეებს შორის მოქცეული პატარა ტბისკენ და წყლის პირას ბორცვზე ვჯდებით. ხმას არ იღებს, არც მე.. არც ვიცი რავთქვა, ან უბრალოდ ჯერ ვერ ვიაზრებთ ჩვენი ინფექციის სერიოზულობას.
-გჯერა ჩემი ჰოუფ? მთელი ტანით ჩემსკენ არის შემობრუნებული და ჩემს ამღვრეულ თვალებში პასუხს ეძებს.
არვიცი რას ვგრძნობ, ვერც კი ვბრაზდები მასზე, ისიც არ ვიცი რატომ, ალბათ იმიტომ , რომ მჯერა მისი.. თუმცა ჩემი დამოკიდებულება მაინც ვერ აწყნარებს მის არანაკლებ აფორიაქებულ სულს. ვხვდები ,რომ ახლა თავის თავზე მეტად ჩემზე და.. ნაყოფზე დარდობს... ღმერთო ჩემო. მე შვილი მეყოლბე.ა ვერ ვიაზრებ ამ ყველაფერს ყველაფერი ერთიანად დამატყდა თავს, მტკივა ჩემი დაავადება, ძვალ-რბილში აღწევს სულის კივილი, მეშინია,რომ ჩემს შვილსაც იგივე ელის..მაგრა არა.. ხომ თქვა ექიმმა.. ჩემს თავს ვანუგეშებ, ჯეიკს ლოყაზე ხელის გულს ვადებ და თავს მსუბუქად ვუქნევ.
ტბის განაპირას დაცვის პირები დგანანა, უკვე ბნელა და გასასვლელისკენ გვითითებენ.
-აქედან უფრო კარგი ხედია.. მანქანის "კაპოტზე" ვართ მიყრდნობილი და განათებულ ქალაქს ვუმზერთ, წამიერად საოცარი სიმშვიდე ჩნდება ჩემს სულში, არარეალურ ძალას ვგრძნობ, ორმაგს .. ვგრძნობ როგორ ვივსები დადებითი მუხტით, ჯეიკი ნელ-ნელა მიახლოვდება, ჩემს პირისპირ დგას, სუნთქვა მეკვრის, ახლა როგორც არასდროს მჭირდება მისი შეხება, ვდნები როდესაც ხელის გულს ჩემს სახეზე ათავსებს , მიწა ფეხქვეშ ტრიალს იწყებს, ნელ-ნელა და ფრთხილად ეწაფება ჩემს ტუჩებს, მომთხოვნად მაგრამ ნაზად მკოცნის, ტკივილაინი სახე აქვს, მასაც ისევე სტკივა ეს ფაქტი როგორც მე , მეორე ხელს მაიკის შიგნით აცურებს და ხელის გულით წელზე მეფერება,დაძარღვულ ხელებში ვნების ნაკადი უჩქეფს, მთელი ტანით მეკვრის და ახლა უფრო მომთხოვნად მიკოცნის ტუჩებს, ტუჩებიდან ყელზე ინაცვლებს, , მსუბუქი მოძრაობით მანქანის "კაპოტზე" მსვავს და მისი მოქმედებებიც უფრო ველურრული, ვნებიანი და ტემპერამენტიანი ხდება...
იმ ღამით მანქანის კაპოტზე გვქონდა სექსი.

*
არამხოლოდ ჩემდა, ექიმების გასაკვირადაც კი არ მაწუხებს გულის რევები და ტოქსიკოზი, უპრობლემოდ მიმდინარეობს ჩემი ორსულობა, მუცელი დღითი დღე მეზრდება. გადავწყვიტე ლუსია მოვინახულო, სხვა თუ არაფერი მან მომავლინა ამ ქვეყნად და მომცა საშუალება ,რომ მეც გავხმდარიყავი სხვა სიცოცხლის წყარო.
კარზე კარგა ხანს ვაზარუნებ, ხელით ჯეიკის მკლავს ვებღაუჭები, რატომღაც მრცხვენია, მიუხედავად იმისა რომ უკვე ერთი თვეა მასთან ვცხოვრობ , მეშინია "დედის" რეაქციის.. დაახლოებით 5 წუთი ზარუნის შემდეგ კარი იღება, წინ თმააბურდული, თვალებ ჩაშავებული ლუსია დგას, მოკლე და გამჭვირვალე ღამის პერანგი აცვია საიდანაც გამოკვეთილად ჩანს მისი შებერებული სხეულის ნაკვთები, ტუჩებს გაურკვევლად აცმაცუნებს, ახლაღა ვხედავ მარჯვენა ხელში ვისკის ბოთლს, გაოგნებული ვარ, პირველად ვხედავ ასეთ ლუსიას, მთვრალს, სასმელსაც მიეძალა უკვე..
სახლში დაუკითხავად შევდივარ, არაფერს ამბობს ლუსია , უხმოდ უკან მოგვყვება, მისაღები არეულ დარეულია, აქეთ იქით ყრია წიგნები, დივანი ადიელებით და ტანსაცმელებითაა სავსე, ვიხრები და ლუსიას ტანსაცმელებს ვკეცავ, იქვე კომოდზე ვალაგებ და ჯეიკს ადგილს ვუთმობ დასაჯდომად, თაროდან ლავანდის არომატიან აეროზოლს ვიღებ და აქეთ -იქით ვასხურებ ,რომ სასმლის სუნი წავიდეს, მისაღებში ხალათშემოცმული ლუსია ბრუნდება.ჩვენს პირდაპირ დაბალ სავარძელში ეშვება და ბოთლს მინის მაგიდაზე დებს.
-გაგახსენდა შენი დედიკო? მის ხმაში წყენა იგრძნობა.
-შენგან განსხვავებით მე არასდროს დამვიწყებიხარ დედა.
ბოლო სიტყვას ხაზს ვუსვამ და ვცდილობ მივახვედრო ,რომ ჯდომის ფორმა შეიცვალოს, ჯეიკთან მეუხრეხულება.
-ესეც შენი ახალი პარტნიორიაა? საკმაოდ სექსუალურია , ყოჩაღ შვილო. აგდებულად ლაპარაკობს, ვხვდები ,რომ არაფერ კარგს არ უნდა ველოდო ამ შეხვედრიდან.
-მე მისი საქმრო ვარ, მის ლუსია. ხელს უწვდის ჩამოსართმელად ჯეიკი , თუმცა უპასუხოდ დარჩენილი მისალმების შემდეგ ხელს თავის ადგილზე აბრუნებს.
-ლუსია, მე ორსულად ვარ. ცოტახნით დაკვირვებით მიყურებს, მერე დგება და ჩემს წინ იმუხლება.
-ალბათ ოდესმე მაპატიებ, არგაწეულ დედობას.. მისი სიტყვები დიდ ტკივილს მაყენებს, მახსენდება მასთან და ედმონდთან გატარებული 10 წელი და ბრაზი ისევ იბუდებს ჩემში, მაგრა არ ვაძლევ ნებას ისევ მოიცვას ჩემი გული და ხელს სახეზე ვუსმევ.
-მე კარგა ხანია გაპატიე. თვალებშიი სიხარულის სხივი კიაფობს, პირველად ვხედავ ასეთ ლუსიას, იმედი ესახება, სწრაფად გარბის სამზარეულოში, სამი ფინჯანი ჩაი მოაქვს და გვიმასპინძლდება.
დროდადრო კითხევბს უსმევს ჯეიკს, ისიც არ ყოყმანობს ისე პასუხსობს, უცაბედად ჩემი ჭიქა თავისში ერევა და სვავს, შემდეგ აკვირდება და ბოდიშ მიხდის.
-მე .. კიდევ რაღაც უნდა გითხრა.. ჯეიკს ვუყურებ თვალებშიი, თანხმობას რომ ვიღებ მისგან ყელის იოგებს ვძაბავ და ნერწყვს ღრმად ვყლაპავ, იმ იმედით ,რომ ის დედაა და ზურგს არ შემაქცევს..
-მე შიდსი მაქვს.. თავს ვხრი, ამ სიტყვის წარმოთქმისაც კი მრცხვენია, სახე ეყინება, გაოგნებული მზერით მიყურებს, გაბრაზებული, მარცხენა ხელის ზურგს ჩაისგან დასველებულ ნიკაპზე ისმევს და ჩემს ფინჯანს ადგილზე აბრუნებს .
-შენ რა გინდა , რომ მეც გადამდო? სპეციალურა დმოაწყვე ხომ ეს შეხვედრაც, შენ ჯავრს იყრი ჩემზე ჰოუფ, ასე არ უნდა მოქცეულიყავი, რატომ დამალევინე შენი ნაპირალი ჩაი, ჩემი სიკვდილიც გინდა ჰოუფ? ისტერიკაში იყო, ყვიროდა ბოლო ხმაზზე, მაგიდაზე დადებულ ჭიქებს აქეთ-იქით ისვრიდა.. თვალები ცრემლებით ამევსო , ჯეიკს დავებღაუჭე, ხელი მხარზე შემომხვია და წამომაყენა, მიხვდა ,რომ აზრი არ ჰქონდა ლუსიასთან რამეზე ლაპარაკს.
-ჩემი დაავადება ჩემთან ურთიერთობით არ გადადის.. თვალებიდან ცრემლების ნაკადს ვიწმენდ და ჯეიკს მივყვები.
რატომრაც დარწმუნებული ვიყავი იქ მისვლამდე ,რომ არ შემაქცევდა ზურგს. მაგრამ ის ყველაზე უფრო ცუდად მომექცა, გავტყდი, დავიფერფლე.. ჩაიქცა მისდამი სიყვარულის ყველა იოტი..
პირველად მომინდა სიკვდილი..

*
გავარვარებული წყლის ქვეშ ვდგავარ, სუნთქვა მეკვრის, მაგრამ არა ცხელი წყლის ორთლის გამო არამედ ადამიანების დამოკიდებულების გამო.
ნეტავ რა მოხდება როდესაც ბავშვს გავაჩენ? მასაც ზურგს აქცევენ ,ისევე როგორც მე? ან თითს გაიშვერენ ჩემი შვილისკენ "დედამისი შიდსიანიაო". ორი კვირაა სახლიდან არ გავსულვარ, ნენსიმ მომაკითხა რამდენჯერმე, ლაპარაკითაც ცოტას ვლაპარაკობ. ნენსიმ იცის ჩემი დაავადების გადამდები ფაქტორები ,ამიტომ არ მერიდება, მაგრამ სამაგიეროდ მე ვერიდები ჩემს თავს, ასე მგონია თვალებში თუ შევხედე მაშინაც კი გადაედება.. გუშინწინ ქლერ ჰილტონთან ვიყავით გამოკვლევაზე, ნაყოფი კარგად იზრდება, უკვე ორი თვის გახდება სადაცაა, მალე გულიც დაუწყებს ცემას და მოვისმენ..
მეშინია, იქნებ ,რომ დაიბადე მანაც მაქციოს ზურგი? ერთადერთი, ვისაც ჩემი ყველაზე კარგად ესმის ჯეიკია, ერთი კვირა ჩემსგამო შვებულება აიღო და მთელ დღეებს სახლში ვატარაბდით, ახლა მუშაობს, თავი ისე მოაქვს თითქოს არაფერი მომხდარა, მისმა მეგობრებმა უკვე შეიტყვეს ჩემი ორსულობის ამბავი და ყოველდღე იხვეწებიან ჩემს გასაცნობად, თუმცა დარწმუნებული ვარ ჩვენი დაავადების შესახებ არც კი იციან, ჯეიკის ჩემსავით ჩაიკეტა, ადრე თუ თითქმის ყოველდღე მეგობრებთან გართობაში ატარებდა ახლა გული არსად არ მიუწევს, ხშირად მისაღებში იასამნისფერ სავარძელში ზის და ფსიქოლოგიურ წიგნებს კითხულობს.
ეს ერთი კვირა რაც სახლში მარტო მიწევს დარჩენა მეც ვკითხულობ რაღაც რაღაცეებს, მაგრამ მხოლოდ და მხოლოდ ჩემს დაავადებასთან დაკავშირებით.
ბევრი ახალი რამ გავიგე, მაგალითად ის ,რომ ხელის ჩამორთმევით, გადაკოცნით სიცილით და გართობით არ გადადის დაავადება..
შიდსი დაუცველი სასქესო ურთიერთობით გადადის..
ამაზე აქამდე არ დავფიქრებულვარ, იმ ღამით მანქანაში თავი არ დაგვიცავს, არც ომდევნო რამოდენიმე ღამე სახლიდან, რომ წამოვედი..
ნეტავ ბევრნი არიან ჩემნაირები? ან თუ არიან როგორც ცხოვრობენ ამ დაავადებით.


*
*
-მისის ქლერ, ჩვენ ორშაბათისთვის გვქონდა დაგეგმილი შეხვედრა, რატომ დამიბარეთ დღეს. მის წინ თეთრ სავარძელში ვზივარ და თითებს ვიტკაცუნებ.
-ჰოუფ, გახსოვს ჯეიკს განმეორებითი ანალიზები, რომ ჩავუტარეთ?ხელში რამოდენიმე თაბახის ურცელი უჭირავს , სავარუდოდ ანალიზების პასუხებია.
-დიახ, კიდევ არის რამე? დავირალე ,სულ უარყოფითი ინფორმაციით, ჩემს დაავადებაზე ,რომ შევიტყვე მეგონა ამაზე ცუდი აღარაფერი მოხდება თქო, ახლა გული საპირისპიროს მიგრძნობს.
-ჰოუფ, შენ.. შენ ახლადშეძენილი აივ ინფექცია გაქვს, როგორ ააგიხსნა ,რომ გასაგებიიყოს. იბნევა ქლერიც, მაშინებს მისი ეს სიტყვები.
-როგორც არის მის ჰილტონ, ისე მითხარით,როგორც არის!
-აივ ინფექცია შიდსის დაწყებითი სტადიაა, როგორც სიმსივნეს ააქვს სტადიები, ისეც შიდს.. შენ საფრთე არ გემუქრება შვილო დაწყნარდი , არც შენ და არც შენს შვილს.
-აბა, რაშია საქმე?
-ჰოუფ, ჯეიკს ამ ინფექციის ბოლო სტადია აქვს, ეს შიდსი მომაკვდინებელია.
თავბრუ მესხმის, ოფლი ცივად მაყრის ხელის გულებზე, გავშეშდი, ისეთი შეგრძნება მაქვს კედელზე ჩამოკიდებულმა საათმაც კი შეწყვიტა წიკ-წიკი, გაურკვეველი და მტანჯველი სიჩუმე სუფევს, რომელსაც ქლერ ჰილტონის ღრმა სუნთქვა არღვევს დროდადრო.
-რამდენი დარჩა დრო? თავში მოსულ პირველ აზრს ვახმოვანებ .
-არაუმეტეს 5 წელი.
"5 წელი, არაფერია იმ ადამიანისათვის ვინც შენთან მთელი ცხოვრების გატარებას აპირებდა, ჯეიკ.."


*
*
ენ სტრიტისკენ (ქუჩა) ფეხით ჩამოვდივარ,მსიამოვნებს ოქტომბრის ცივი და მსუყე ჰაერი ,მოშიშვლებულ ყელზე, რომ მედება და ძვებამდე ატანს სიცივე, რადგან სულერიდან ფიზიკურ ტკივილზე გადამაქვს ფიქრები, და მაინც არ მასვენებს ქლერის სიტყვები.
-5 წელი, ღმერთო ჩემო რა ცოტაა...
შუა ქუჩაში ვჩერდები და ჩემდაუნებურად ხმამაღლა ვამბობ, ჩემს გვერდით ხანშიშესული ქალბატონი ჩერდება, ბორდოსფერი ქურქით და სალათისფერი ქუდით..
-წმინდა მარიამი დაგეხმარება.. ქუჩის ბოლოს თეთრად აღმართული ეკლესიისკენ მიმითითებს და მიდის.ორიოდე წუთი ასე ვდგევარ, გაკვირევბული, შემდეგ შავ კანიანი მხარს უხეშად მკრავს და გონზე მოვდივარ, სწრაფი ნაბიჯით მივიწევ ეკლესიისკენ.
სენტ მერის ეკლესია კათოლიკურია, ჩემი ოჯახი დიდი მორწმუნეობით არ გამოირჩეოდა, მაგრამ მამას ყოველთვის უყვარდა ბიბლიის კითხვა, ბებიას კი ყოველთვის დავყავდი კათოლიკურ ეკლესიაში წირვებზე..
სიჩუმეა, ეკლესიაში სულიერი არ ჭაჭანებს, თეთრი მაღალი ფანჯრებიდან შუქი ხის პარკეტს ეცემა, ყველაფერი ყავისფერ ფერშია, საკურთხეველთან რამოდენიმე მბჟუტავი სანთელი ანთია, მეც იქითკენ მივიწევ.
ღვთისმშობლის ქანდაკების წინ ვიმუხლები, აქმამდე ამაზე დიადი და ულამაზესი ქანდაკება არ მინახავს, თვალს მჭრის სადა ფერებით მოხატული მისი სხეული და უნებურად ცრემლები მომდის.
რავთქვა, რამაქვს სათქმელი, ჩვენ ყველანი ვრთ მისი შვილები, ყველა მოდის და ყველა მიდის, არავის უწერია ამ ქვეყნად სამუდამოდ სიცოცხლე, თუმცა ზოგი ბევრად უფრო ადრე მიდის ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია..
ხელს ოდნავ გამობერილ მუცელზე ვისმევ ცრემლებით დასველებულ ყელს ვიწმინდავ.
-მე ვერ გთხოვ,რომ მოსალოდნელი სიკვდილისგან დაგვიფარო,ეს უსამართლოც იქნება , მაგრამ მე გთხოვ,რომ ჩემი ბავშვი დაიცვა, შენ ხომ ღვთის მშობელი ხარ , შენსგარდა ამას ვერავის ვთხოვდი.. მომიტევე ცოდვანი წმინდაო მარიამ, დაიფარე შენგან ნაბოძები ბავშვი..

*
*
-გოგოა.. გახარებული ჩანს ექიმი, მიხარია მეც , ჯეიკი მშვიდი სახით ზის და შავთეთრ მონიტორს თვალს არ წყვეტს..
-დაგტოვებთ ცოტახნით. ხელსახოცს მაწვდი ექიმი და გადის, ჯეიკი ისევ იმ ფრომაში ზის.
-არ გიხარია?
-უბედნიერესი მამაკაცი ვარ ჰოუფ. ისე ამბობს ჩემსკენ არ ბრუნდება.. -მაგრამ როგორ დავიივიწყო ,ამ სასიხარულო ამბავთან ერთად მოვლენი უბედურებები? როგორც დავივიწყო,ის რაც ჩემი ბრალია .. თავში რგავს ხელებს, უკნიდან ვეხვევი და ვცდილობ დავავიწყო.
-იცი.. ბევრ რამეზე დავფიქრდი , ყველაფერში უნდა ეძებოს ადამიანმა კარგი.. ჩვენმა დააადებამ ნათლად გამოაჩინა ვინ იყო ჩვენი მეგობარი, ნათესავი და ვინ არა.. მთვარია ანგელოზი გოგო გვეყოლება, მეტზე ნურაფერზე იფიქრებ..
-ვინ იცის როდის დამთვარდება მოცემული ვადა.. არ მინდა შენი და ჩემი შვილის მიტოვება ჰოუფ..
-ეს ,რომ არ მომხდარიყო ალბათ ვერ გავიაზრებდი ,რამდენად ძვირფასი ხარ ჩემთვის ჯეიკ, მე ბედნიერი ვარ, რომ სულ მალე ახალი სიცოცხლის წყარო გავხდები, რომ ქვეყნად ჩემს მერე კიდევ დარჩება ვიღაც ვისაც სამუდამოდ ვემახსოვრები, მოცემული ვადა მაშინ ამოიწურება,როდესაც უფალი მოინდომებს, მანამდე კი თითოეული წამით უნდა დავტკბეთ, არ გვაქვს იმდენი დრო, რომ სინანულში და ცრემლებში გავატაროთ.. გვიყვარხარ მამიკო.. მის ხელს ჩემს მუცელზე ვათავსებ,ჯეიკი თვალს არ მწყვეტს, შემდეგ ნელა ეხება ჩემს ქვედა ტუჩს... ახლა სიკვდილისაც არ მეშინია!

*
მეოთხე თვეში ვარ,უკვე ვგრძნობ როგორ ეხება ჩემს მუცელს ფეხებით, მოუსვენარი იქნება,ეტყობა. სახელი ჯერაც ვერ მოვუფიქრეთ, მე როზალი მომწონს, ჯეიკს ჰეილი , ან ვიქტორია.
დღეს პირველად მივდივარ ჯეიკის არაბიოლოგიური მშობლების გასაცნობად, ცოტა ვნერვიულობ, ვაითუ სადედამთილომ დამიწუნოს.
მანქანა მაღალ ორსართულიან სახლს უახლოვდება,არაფრით გამორჩეულს მის გვეძე მდგომი სახლებიდან, ამ ქუჩაზე არასდროს ვყოფილვარ, თუმცა ეტყობა,რომ აქ შედარებით უფრო მდიდარი ხალხი ცხოვრობს,ვიდრე ჩვენს ქუჩაზე, დასუფთავებული ასფალტი, კოხტად მოვლილი მწვანე გაზონი, ძვირადღირებული ბაზალტით მოპირკეთებული სახლის ფასადი..
ჯეიკი ხელს მკიდებს და სახლისკენ მივყავარ, კარებზე ორიოდე წამი კაკუნის შემდეგ იღება, ჩვენს წინ მაღალი მამაკცი იჩენს თავს, თმები თოვლით გასთეთრებია, თვალები ლურჯი,უძირო ზღვასავით, იქნება ასე 55-60 წლის,თუმცა ჩემი აზრით შარმი ჯერ კიდევ არ დაუკარგავს, ლურჯ ძვირადღირებულ პიჯაკს ისწორებს და ჯეიკს ეხვევა ღიმილით.
-ჩემო მოხუცო ჟოზეფ. მამობილს გულში ეკვრის ჯეიკი, როგორც ჩანს ძალიან მონატრებია, გასაკვირია აქამდე მათზე არაფერს ,რომ არ ამბობდა.
-შემობრძანდით, მობრძანდით, კეთილი იყოს თქვენი ფეხი ჩვენს ახალ სახლში. მარჯვენა ხელზე მკოცნის ბატონი ჟოზეფი და სახლისკენ გვიბიძგებს.. სახლი,მყუდრო და მშვიდ ფერებშია, ხის ორნამენტები მსუბუქად გადადის კრემისფერ კედლებში და მუხის იატაკზე იღვრება,ჰოლისგან განსხვავებით მისაღები უფრო ნათელი და ცოცხალია, ოთახის შუაგულში მოგრძო ლურჯი დივანი დგას, წითელი და თეთრი ბალიშებით გადაჭედილი, გვერდს ორი სალათისფერი სავარძელი უმშვენებს, ოთახის კუთხეში, თეთრი ქვისგან გაწყობლი ბუხარი იწონებს თავს, მეორე კუთხეში სახლის დეკორატიული ყვავილი ბამბუკი დგას, ერთი კედელი გამჭვირვალე კარს უკავია, საიდანაც გადამწვანებული უკანა ბაღი ჩანს,მეორე პლაზმურ ტელევიზორს, მესამე და მეოთხეზე კი სუვენირები და ათასგვარი ნაატებია განთავსებული . იმდენად ვარ ოთახის დათვალიერებით გატაცებული,რომ ვერც კი ვამჩნევ როგორ გვიახლოვდება ჯეიკის დედობილი.
-მადლენა. მომღიმარი სახით შემომცქერის მაღალი, ქერა ქალი და ხელს მიწვდის. მეც ხელს ვაგებებ და რაღაცნაირად მსიამოვნბეს მისი სხეულის სითბო.
-ჰოუფ.ეს დედაჩემია. თვალებანთებული უყურებს დედობილს ჯეიკი.
საღამო მშვიდად მილასლასებს, წყნარი ესპანური მუსიკის ჰანგები სასადილო ოთახს მოსდებია, ოთხნი ერთმანეთის პირისპირ ვსხედვართ და მის მადლენას მომზადებულ სპაგეტის ესპანურად, მადიანად შევექცევით.
-უგემრიელესია, დიდი მადლობა. მადლობას ვიხდი და მადლენასთან ერთად მაგდიდიან ვდგები,რომ ალაგებაში მივეხმარო.
მამაკაცები აგიზგიზებულ ბუხართან სიგარას აბოლებენ, მე და მადლენა სამზარეულოში ვართ განმარტოებულნი.
-ჰოუფ,შვილო, ვიცი ყველაფერი ჯეიკმა მომიყვა..ვიბნევი, არც კი ვიცი რა ვუპასუხო ქალს,რომელმაც ჩემი დაავადების შესახებ იცის და დისტანციას არ იჭერს.
-ეს ყველაფერი ჩვენი ბრალია, აქამდე ,რომ გვეთქვა ჯეიკისთვის,მასაც ეცოდინებოდა და ასეთი უბედურება არ დატრიალდებოდა. თანაგრძნობას და სინანულს ვხედავ მის თვალებში.
-მის მადლენა, მე ბედნიერი ვარ ჯეიკს ,რომ შევხდი და ხალხის დამოკიდებულება,რომ არა მერწმუნეთ წამითაც არ ვიდარდებდი ამაზე, თუმცა ჩემთვის ახლა პირველ რიგში ჩემი საყვარელი მამაკაცი და ჩემი შვილი დგას, ამაზე საუბარი კი ჩვენს შემთხევაში დროის უაზროდ ფლანგვაა.
იმღამით 11 სრულდება სახლში ,რომ ვბრუნდებით, გზამ ცოტა მომთენთა ამიტომ შესვლისთანავე საწოლზე ვემხობი და ვიძინებ,ძილბურანში მყოფი ბუნდოვნად ვგრძნობ,როგორ მაფარებს ადიელას ჯეიკი ,შემდეგ გვერდით მიწვება და მეც მშვიდად ვიძინებ.

*
ხელში მიჭირავს, ჯერ ვერ ვიაზრებ დედობას, ალბათ ეს დროსთან დაკავშირებული პრობლემაა, გაფაციცებული მიყურებს, ყავისფერი თვალები აქვს ჯეიკივით, ახლადდაბადებულის კვალობაზე ძალზედ აქტიურია, თბილი ხელები აქვს, პაწუკა და თბილი.. უცნაური გრძნობა მეუფლება, გარშემო ყველა და ყველაფერი კარგავს ფასს, ახლაღა ვაცნობიერებ ნამდვილ ფასეულობას, თავი მაღაროელი მგონია,რომელმაც ეს ესაა ძვირადღირებული ბრილიანტი ამოთხარა ქვასავით გამაგრებული ნიადაგიდან..
რუთი ბრილიანტზე მეტია ჩემთვის.
*
რუთი სამი თვისაა, ჩვენი ქუჩის ბოლოს გადამწვანებულ ბაღში ვასეირნებ ეტლით, ვგრძნობ დაჟნებულ მზერას, არა ერთს, რამოდენიმეს, ესეც ასე.. ჩვენს შესახებ მთელმა ქუჩამ გაიგონა, მეშინია შემოვბრუნდე, მეშინია ,რომ იქ ზიზღის მეტს ვერაფერს დავინახავ, გაქვავაებული ვდგევარ ერთ ადგილას და გამწვანებულ ღობეს გავცქერი, მეზობლების ჩამი-ჩუმი წყდება დამეც ჩქარი ნაბიჯით სახლის ბილიკს მივუყვები.
როდემდე გაგრძელდება ასე? რატომ სუფევს ადამიანში ბოროტება, მეშინია, რომ ჩემი სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ასე გაგრძელდება, ვიცი, არავის უთქვამს მაგრამ ვგრძნობ ,რომ მეც მალე დავამთავრებ ყოფა-ცხოვრებას, გული მეკუმშება ,არ მინდა სიკვდილი.. არ მინდა ჩემი შვილის მარტო დატოვება, ვაითუ ისიც იმავე საფრთხესგადაეყაროს, ვაითუ მასაც ვერავინ გაუგოს, მიუხედავად იმისა ,რომ ის სრულიად ჯანმრთელია..


*
რუთი თვალსა და ხელსშუა იზრდება, არაფერი შეცვლილა, ყველაფერი ისევ ისე ერთფეროვნად მიედინება, რუთი უკვე ბაღში დადის, დილით როგორც ყოველთვის მე და ჯეიკს გვაღვიძებს და ჩვენი დილაც განსაკუთრებულად იწყება.
-მამიკო დღეს ზოოპარკში წამიყვანე რა. მოცქნაფულ ხელებს კისერზე ხვევს ჯეიკს.
-როგორც იტყვის ჩემი პრინცესა, მამიკო შენს განკარგულებაშია. ლლოყებს უკოცნის რუთს და გეზს ბაღისკენ ვიღებთ.
ბავშვს ბაღი განსაკუთრებით უყვარს, ყველას კარგად ეწყობა, მაგრამ შიში იმისა რომ რუთს გარიყავენ ჩვეს გამო არ მშორდება.
21 წელი შემისრულდა, 4მა წელმა დიდი კვალი დატოვა ჩემს ცხოვრებაზე..
ჯეიკი უცნაურად იშმუშნება, მშრალად ახველებს, თვალებს ნერვიულად ხუჭავს და ახელს, შიში მიპყრობს. მანქანას ტროტუარზე აჩერებს და სწრაფი ნაბიჯით გადმოდის.
-ჯეიკ?კარგად ხარ საყვარელო? ფეხდაფეხ მივყვები, ხარბად ისუნთქავს ჰაერს, ისე როგორც პირველად..
ისე როგორც უკანასკნელად..
ვიზაფრები.. მტკივა დროის შეგრძნება, მტკივა ექიმის მიერ მოცემული დრო რომ იწურება, არ წარმომიდგენია ცხოვრება მის გარეშე.
გეზს საავადმყოფოსკენ ვიღებთ.
-როგორც მოგახსენეთ ბოლო სტადიაა, ბევრ სირთულეს შეხვდებით, მაპატიეთ, მეც მიჭირს ამის თქმა მაგრამ ჯოობია ბევრი დრო გაატაროთ ოჯახთან, სამუშაოსგან შესვენება არ გაწყენდათ, დრო არ ითმენს ბატონო ჯეიკ..
გახევებულებს გვტოვებს კაბინეტში და უჩინარდება.
ხომ ვიცოდით, რომ ასე იქნებოდა? მაგრამ გაუსაძლისად გვიმძიმს, მალე ალბათ ჩემი ჯერიც მოვა და რაა მერე? მეც იგივე დღეში ვიქნები,როგორც ჯეიკი? მის თვალებში სიანნულის სხივს ვხედავ, ეხლა იწყებს გააზრებას რახდება გარშემო, ხელს მაგრად მხვევს მხარზე და გულთან ახლოს მიკრავს.
-მიყვარხარ ჰოუფ..
ჩემდაუნებურად ვკრთები, დიდიხანია ეს სიტყვა ჩემთვის არ უთქვამს, არა.. ნუ გეგონებაათ რომ აღარ ვუყვარდი, ვუყვარდი, სიგიჟემდე, ვიცოდი და წამით ეჭვიც არ მეპარებოდა მის სიყვარულში, მაგრამ ჩვენი ბედი იყო ასეთი, გაუსაძლისი ტკივილი უნდა გვეგრძნო ერთმანეთი ,რომ დაგვეფასებინა..

*
-ცოლად გამომყვები ჰოუფ? რუთს წყალი სცდება და ხველა უტყდება, არასდროს მიფიქრია ამაზე, მაგრამ ღმერთო ჩემო როგორ ველოდი ამ სიტყვებს, ქვეცნობიერად..უცრემლოდ ვერ ვხვდები ამ წინადადებას. ორივე ხელს კისერზ ევხვევ და უამრავჯერ ვიმეორებ
-კი,კიკი, ტუჩებით ყურს ვეხები და სუნთქვა მეკვრის, ძველებურ ჯეიკს ვგრძნობ, იმდროინდელს ფანჯრიდან ,რომ ვიპარებოდი მისი სიახლოვე,რომ მეგრძნო, ვინაბები რადგან მინდა სიცოცხლის ბოლომდე გამყვეს ბედიერების ეს უზარმაზარი შეგრძნება.
მიკვირს ხელის თხოოვნა უბეჭდოთ,რომ ხდება. არა, ბეჭედს დიდი მნიშვნელობა არ ავქს, თუმცა ჯეიკისგან მიკვირს, ადამიანსგან ვისაც ოფიციალურობები ყველაზე მეტად იზიდავს.
საღამოს რუთი ჟოზეფთან და მადლენასთან რჩება, ჯეიკს საიდუმლო ადგილას მივყავარ.მსიამოვნებს საიდუმლოების შეგრძნება ამიტომ მთელი გზა სასიამოვნოდ დატრიალებულ სიჩუმეს რომელსაც მხოლოდ ჩვენ ორის ღრმა სუნთქვა არღვევს ვიცავ...
მანქანა ჩაბნელებული ქუჩის ჩიხთან ჩერდება.
ჯეიკი კარს მიღებს და როგორც ნამდვილი ჯენტლმენი ხელმკლავით მივყავარ, ქუჩა ბნელია, სამაოდაც თან, მაგრამ არაფრის მეშIნია, მის გვერდით თავს დაცუულად ვგრძნობ.
მრავალსარულიანი კორპუსის სარდაფში ჩამავალი კარი იღება, საიდანაც თვალისმომჭრელი წითელი შუქი ანათებს და ჯერ კიდევ ქუჩაში მყოფს ჩემს ყურთა სმენას სწვდება ნაზი მუსიკის რითმები.
გრძელ კიბეებს დაბლა მივუყვებით და ჯეიკის ხელს უფრო ვეჭიდები.. ბოლოს არც თუ ისე დიდ ოთაXში ვდგევართ, აქა იქ ტატუების სურათები კიდია, ერთ კუთხეში ბორდოსფერი გრძელი დივანი ,ტელევიზორი და მსგავსი გასართობი საშუალებებია, მეორე კუთხე კი ინსტრუმენტებს უკავიათ.
-ჯეიკ.. ხელის აწევით ესალმება დაკუნთული მამაკაცი და მსუბუქად თავს მიკრავს.ორიოდე წუთი რაღაცას ლაპარაკობენ, შემდეგ ჩემსკენ მოდის ხელს მკიდებს და სკამზე მსვავს...
-არ მინდოდა ბანალურად გამოსულიყო ყველაფერი, ისე როგორც ყველას ააქვთ, ბრილიანტის ბეჭდით და მსგავსი უფასო ფასეულობებით, ჩვენ ისედაც განსხვავებული წყვილი ვართ ჰოუფ, ჩვენი სიყვარულის უსასრულოა, დაიმახსოვრე.. ხელში თაბახზე დახატულ ორ პატარა უსასრულობის ნიშანს მაწვდის.
-ჩვენი საქორწილო ბეჭდები.
ჩემს გვერდით სკამზე თავსებდა,
მთლიანად ვენდობი, პირველად ვიკეთებ ტატუს, ვიცი ,რომ არსებობს მოსალოდნელი ტკივილი, თუმცა ფიზიკური ტკივილი წამიერია.. ჩვენი სიყვარული ხომ უსასრულოა.
ბოლოს ჩვენ აწითლებულ თითებზე ლამაზად იწონებს თავს უსასრულობის ნიშანი.
დარჩენილ საღამოს რესტორანში ვატარებთ, წითელი ღვინით და ტორის შემცვლელი ორი ქაფქეიქით, და ეს ქაფქეიქ მიღირს ყველაფრად, ეს არის ჩემი ცოხვრება, ეს რაც ჩემს გარშემოა და არა ის რაც მის მიღმაა, არა ის რაც სხვის თავებში და აზრებში ტრიალებს, ჩემს ცხოვრებასთან ბოროტებას არანაირი კავშირი არააქვს.
სასიამოვნოდ მიედინება ვენებში სისხლთან ერთად ღვინის წვეთები, ვგრძნობ მროგორ მეწვის მუცელი გადამეტებული ემცოიებისგან. სახლში ვბრუნდებით თუ არა, კედელზე მაკრავს ჯეიკი და მონატრებულად აცხრება ჩემს ტუჩებს.ისე თითქოს კარგა ხანია არ უკოცნია.თუმცა კარგად ვხვხდები,რომ ამით მათი გემოს დამახსოვრება უნდა.
ხელებს დაასრიალებს ჩემს ტანზე და მალე ტანსაცმლისგანაც მანთავისუფლებს..
-მინდა შენით ავივსო ჰოუფ, ჩემს ყველა უჯრედში შენ გგრძნობდე. ჩუმად მჩურჩულებს ყურში და ხელში აყვანილი საძინელისკენ მივყავარ.
საწოლი მეტად რბილი მეჩვენება, შეხება მეტად ნაზი, მაშინ როცა ჯეიკს სექსის დროს მძაფრი შეგრძნებები უყვარდა ახლა ნაზად მიკოცნიდა სხეულის თითოეულ ადგილს, მუცელთან თავს აჩერებს და მიყურებს, შემდეგ განსხვავებულ ემოციას ვგრძნობ, თავს ვკარგავ, თითებით მის თმებს ვექაჩები და ჩემდაუნებურად პირიდან სიამოვნებისგან ამოსულ გაურკვეველ ბგერებს ვუშვებ.

*
არაფრით განსხვავებულ დილას ჯეიკი სამზარეულოში გვიხმობს მე და რუთს, ქორწინებიდან ზუსტად 1 კვირაა გასული .
-ეს რა არის მამა. სამზარეულოს დახლზე გადაფენილ ამერიკის რუქას უყურებს რუთი და თითებით ადგილებს ხაზავს.
-მარშრუტი უკვე ავირჩიე, ბარგის ჩალაგებაღა დაგვრჩა.
სიხარულით ვივსები, თუმცა უსაშველო ტკივილსაც ვგჰრძნობ, მინდა ვიტირო, მოვეხვიო, ვუთხრა -არა ჯეიკ ეს შენი ცოხვრების ბოლო წეი არ არის, ჩვენ ერთად დიდხანს და ბედნიერად ვიცხოვრებთ, თუმცა არ შემწევს ძალა, ჯეიკი თავზე მკოცნის და სახლიდან გადის, გასვლამდე გვიბარებს ,რომ ხვალ დავიძრებით ,ამიტომ ყველა სააჭირო ნივთი მოვიმარაგოთ.

*
6 საათზე მაღვიძარა რეკავს, თვალებს ვახელ და მისაღებიდან რუთის ხმა მესმის, საცვლების ამარა იქეთ მივიწევ და რუთს და ჯეიკს ვხედავ.
მისაღებში ზიან და ლაპარაკობენ
-მე რომ არ ვიქნები დედას დაუჯერებ ხომ პრინცესა?
-შე რატომ არ იქნები მამიკო. ბავშვს სევდა ეპარება ხმაში..
-მე მალე წავალ, ღრუბლებში ვიქნები, მაგრამ არასდროს იტირო, დედა ხშირად მოგიყვება ჩემზე, მინდა დაიმახსოვრო,რომ სიგიჟემდე მიყვარხარ რუთ, შენ ჩემი საამაყო გოგო ხარ.
-არ მინდა,რომ წახვიდე მამიკო. ცრემლებით ივსება რუთი.
-ჩშშ, არ იტირო პატარავ, მე ღმერთი მიხმობს თავისთან, მადლენამ ხომ გითხრა ღმერთი კარგად მოუვლისო, ჩშშ, ეს ჩვენი საიდუმლო იქნება დედას არ უთხრა.
მ,უცელი დაბლა მაწვება, ასე მგონია ყველა ორგანო ერთმანეთში ირევა, უსაშველოდ მტკივა ჯეიკის სიტყვები და მაინც ღიმილს ვიკრავ სახეზე და სირბილით მივდივარ მათკენ, ორივე ხელით მიკრავს გულში ჯეიკი მოშიშვლებულ წელზე ვგრძნობ მისი ხელის სიმხურვალეს და კანკალს. ლოყაზე ვკოცნი და ვჩურჩულებ..
-ჩვენი სიყვარული უსასრულოა..


*
ჯეიკმა ტრეილერი იყიდა, სრუულყოფილი სახლი ბორბლებზე, რითიც შევძლებდით ყველა იმ ადგილის მონახულებას რომელიც მოგვინდებოდა.
დღე -დღე სმიზდევდა, სიხარული სიყვარულს ანაცვლებდა, ერთხელ არ მიგრძვნია ამ 1 წლის განმავლობაში თავი ცუდად, იმის მერე აღარ მქონია სევდის მოზღვავება და აღარ მეშინოდა მისი დაკარგვის, რადგან ვიცოდი,რომ ადრე თუ გვიან ჩვენ ერთმანეთს შევხვდებოდით, ერთდაერთი რაც ისევ და ისევ მზაფრავდა რუთის მიტოვება იყო..
1 სრული ჯეიკს მკურნალობა არ შეუწყვეტია, ქლერის დანიშნულ წამლებს დროზე იღებდა, არც თვითონ ავიწყდებოდა და არც ჩვენ, იდეალური იყო ეს ერთი წელი, ჩემთვის მისთვის და ჩვენი ვილისთვის, რადგან ეს ბოლო წელი იყო ,რომელსაც ერთად გავატარებდით..

*
23 დეკემბერს ნიუფაუდლენდზემდებარე საზღვაო თაღს ვესტუმრეთ, საოცრებათა შორის საოცრებაიყო, ფეხით დიდიხნის სიარულის შემდეგ მივაღწიეთ დანიშნულების ადგიალმდე, კლდეებს შორის არკასავით გადაბმული ქვების გროვა რომელზეც თოვლით დაფარული ნაძვის ხეები იწონებდნენ თავს უსასრულოდ ლამაზი ჩანდა, სწორედ აქ დამეუფლა უსასრულობის შეგრძენბა. ჯეიკი უკნიდან მომეხვია და ყურში ცამჩურჩულა
-ხედავ? ყველაფერი უსასრულოა, მეც შენც, რუთიც, ჩვენი სიყვარული... ხმა გაუწყდა, ხელები მოსწყდა ჩემს კისერს, შემეშინდა, ვერ მივიხედე უკან რადგან მეგონა ახლა იყვირებდა რომ უსასრულო იყო, ახლა ისევ ჩამეხუტებოდა ,ხელში ამიტაცებდა, შემეშინდა, ამ 1 წლის განმავლობაში პირველად მომაწვა შიში ,რუთის ისერიულმა კივილმა გააკრთო კლდეები, თვალებიდნა ცრემლებმა იწყეს დენა, ჯეიკი თეთრ თოვლზე იწვა, რუთი მის გვერდით ჩამუხლულიყო და ტიროდა.. სიცოცლხის შეგრძნება ავკარგე, მის წინ ცავიმუხლე და უნებურად დავიჩურჩულე
-უსასრულოა..


*
1 წლის მერე 7 ივლისს მუხლებში სისუსტე ვიგრძენი და გადავწყვიტე გამოსამშვიდობებელი წერილი დამეწერა რუთისთვის.
"შენ ყოველთვის ამაყობდი ჩვენი არსებობით, ჩვენ ყოოველთვის გვეშინოდა შენი ბედის, პირველი უძირო ბედნიერება მაშინ ვიგრძენი როდესაც შენ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში, შენი მოწითალო ლოყებიდან სიყვარულის სხივები იმხელაზე კრიალებდნენ ,რომ ვერც მე და ვერც მამაშენმა შენი სიყვარულის ტყვეობას ტავი ვერ დავაღწიეთ, არასდროს იცოდი რატომ დადიოდა მამაშენი ყოველ თვე ექიმთან, რატომ იღებდა წამლებს დანიშნულების დრო, არასდროს გიხსნიდი თუ რატომ ვტიროდი მაშინ როდესაც ის სამსახურში მიდიდოა, ახლა გეტყვი რუთ.. იმიტომ ვტიროდი ,რომ ოველი მსიი სალხიდან გასვლისას ისეთი შეგრძნება მეუფლებოდა თითქოს არასდროს დაბრუნდებოდა..
რუთ... მე და მამაშენს შიდსი გვქონდა, ჯეიკის გარდაცვალების მიზეზიც ეს იყო,ვგრძნობ როგორ ნელა მოძრაობს ჩემს ორგანიზმში სისხლი და ვიცი მალე მეც წავალ , რუთ.. არასდროს განგვკიცხო მე და მამაშენი , არასდროს შეგრცხვეს ჩვენი შვილო,შენ არ ხარ ჩვენნაირი შენ სულეირადაც და ფიზიკურადაც წმინდა ხარ, ჩემო რუთ.. ჩვენს გამო შეიძლება ცხოვრებაში ბევრჯერ გეტკინოს, შეიძლება ყოველთვის შეგახსენონ რომ შიდსიანების შვილი ხარ, თუმცა არასდროს დანებდნე, დაიმახსოვრე შიდსი ურთიერთობით, მეგობრობით სიყვარულით არ გადადის! აახლა ყველაზე მეტად შენი დატოვება მიძნელდება, დაიმახსოვრე რუთ.. ჩვენი სიყვარული უსასრულოა. ისევე როგორც ჩვენ.. მე ჯეიკი და შენ..!”


ჩვენ ადამიანებს ერთი ასეთი მავნე ჩვევა გვაქვს, თვალებს ვხუჭავთ და თავს ვიკატუნებთ, თითქოს არ არსბობს ესა თუ ის პრობლემა, თუმცა წმაიერია იმის შეგრძნება რომ თვალის დახუჭვით, არ მოსმენით, არ შეგრძნებით ყველაფერი მოგვარდება.!
ამ ისტორიის დაწერა დიიდხანია მინდოდა, არვიცი რატომ, უბრალოდ მინდოდა და მორჩა!
არვიცი რამდენად მოვუტანე ჩემი სათქმელი თქვენამდე, არვიცი საერთოდ გაიგეთ თუ არა რისი თქმა მინდოდა, მაგრამ დაიმახსოვრეთ, არაფერი უსასრულო გარდა გრძნობისა, გარდა თანაგრძნობისა, სიყვარულისა.. ყველას სჭირდება სითბო.. ჩაეხუტეთ და წამითაც ნუ იფიქრებთ რომ !