-გამეზადე მივდივართ.
სამზარეულოში უკვე ჩაცმული დამიანე შემოვარდა... ცალი ხელით პერანგის ღილებს იკრავდა ცალით კი ჭიქაში დარჩენილი ყავა მოსვა..
-კი მაგრამ სად მივდივართ? ან ვინ დარეკა ესეთმა რომ მეც აუცილებლად უნდა წამოვიდე?
მასზე მიშტერებული, ძლივს მოვედი გონს და გაოცებულმა ვკითხე..
-შენმა სულელურმა საქმეება ყოველთვის ყველაფაერი უნდა გააფუჭოს ხოლმე სესილი, ისე არ შეიძლება..
-შეგიძლია ამიხსნა რა დავაშავე ამჯერად?
უკვე მეორე ოთახში გასულს ძლივს დვაწიე ხმა და ზანტად წამოვდექი სკამიდან..
-გუშინ ბექა იყო შენთან სახლსი მისული - მისი სახელის გაგონებაზე ტანში უსიამოვნოდ გამცრა და ერთ ადგილას გამყინა - მამაშენთან მისულა და უთქვამს სესილი ჩემგან ორსულადაა და ცოლად უნდა მოვიყვანოო.. მამაჩემა და მამაშენმა ვეღარ მოითმინეს და ცემეს... ეხლა ბექა ტრავმატოლოგიურში მამაჩვენები კი პოლიციაში და გირაოთი უნდა გამოვიყვანოთ ამიტომ წამოდი მალე..
პირდაღებლი ვისმენდი დამიანეს ესეთ წყნნარ აღიარებას და ვერ გავიგე რატომ ვიყვაი გაშეშებული
1) ბექას ამ სისულელით თუ
2) დამიანეს ამ სიმშვიდით..
და დავრწმუნდი რომ ყველაზე იდიოტური კითხვა დავსი მთელი ჩემი ცხოვრების მანძილზე..
-კი მაგრამ დამიანე, ესე წყნარად რატომ ყვები ამ ყველაფერს?
როგორც ჩანს არც ელოდა ჩემგან ასეთ კითხვას და გაშესებული გამოვიდა ოთახიდან, წინ დამიდგა და ისევ მის მწვანე თვალებში ჩავიკარგე.. გონზე მხოლოდ მისმა ღრიალმა მომიყვანა..
-რას ნიშნავს წყნარად რატომ ვყვები, მამაჩვენებს გაოვიყვანთ და სხვა რამე მაქ სნერვიულო? თუ მამაჩვენებივით წამოვეგო ბექას მახეზე და მეც პოლიციაში ამოვყო თავი... მიპასუხე სესილი მაქ რამე სანერვიულო?! - მხრებში ძლიერად წამიჭირა ხელი და თავი უფრო ახლოს მოწია - გამაგბიე სესილი, ამოიღე ხმა..
-იქნებ მართალია რასაც ბექა ამბობს?
ძლივს ამოვიბლუყუნე და შეშინებულმა შევხედე დამიანეს.. ხელები ნელ ნელა გამიშვა და სახეც მომაშორა. ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და სავარძელში ჩაეშვა..
-სასწრამოდ ჩაიცვი ტანსაცმელი და გამოდი უნდა წავიდეთ..
ასმაგად გაკვირვებული შევბრუნდი ოთახში და ინსტიქტურად ვაკეთებდი ყველაფერს.. 10 წუთში კი მანქანასი ვიჯექით და ჩემთვის გაურკვეველ გზაზე მივდიოდით..
-სად მივდივართ?
ცოტა არ იყოს შემეშინდა კითხვაა, თუმცა ცნობისმოყვარეობამ შიშს „გადაუჯოკრა“ და გადავწყვიტე მეკითხა..
-ჯერ საავადმყოფოში შენ ანალიზებს გაიკეთებ მე კიდე იმ ნაბი*ვარს ვნახავ...
-მე ანალიზები რათ მინდა?
-დაადგინონ იქნებ ტვინში გაქ თუ არა რაიმე პრობლემა..
ცოტა არ იყოს მეწყინა დამიანეს ეს პასუხი, მაგრამ არ შევიმჩნიე და ისევ გავაგრზეელე კითხვების დასმა..
-ეგ რა შუაში არა თავშია სესლი... - მანქანა სავალი ნაწილიდან გადააყენა და მთელი ტანით მოტრიალდა ჩემკენ.. - შეგიძლია ამიხსნა შენი დილანდელი გამოხტომა რას ნიშნავს?! რას ნიშნავს იქნებ ბექა მართალს ამბობს?! ხუთი თითივით გიცნობ სესილი, ჩემი გამოცდა გინდა მაგრამ... არ გამოვა.. არ შევდივარ იმ ბიჭების რიცხვში, რომლებიც ბექასნაირი ს**ების ერთ ნათქვამს იჯერებენ და მაით გამო პრობლემებს იქმნიან. ეს იმას არ ნიშნავს რომ შენ ჩემთვის სულერთი ხარ, პირიქით იმაზე მეტი ხარ ვიდრე წარმოგიდგენია, უბრალოდ არ მჯერა მსგავსი სისულელეების და მეტი არაფერი.. უფრო წინდახედული ვარ და ვხვდები ვინ როგორი ტიპია.. შენი აზრით რატო გიშლიდი ბექასთან ახლოს ყოფნას?! რატო გწერდი რომ არ მისულიყავი მასთან ახლოს. თავიდანვე რომ მეთქვა ჩემი ვინაობა უარესებს იზამდი და შეიძლება რაც ბექამს მოიტყუა ეხლა სიმართლე ყოფილიყო... კარგი ჩემ მოწერილებს ყურადღება არ მიაქციე მაგრამ ნინისთვის მაინც მოგესმინა.. კარგი ეხლა ამაზე ლაპარაკს აზრი არ აქვს.. ისედაც პოციციაში მივდიოდი ჯერ იმათ გამოაყვანად და მერე ყველა ერთდ წავალთ ბექას სანახავად...
ლოყაზე ობლად ჩამოგორებული ცრემლი ცერა თითით მომწმინდა და თვალებზე მაკოცა.. ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და გზას გავხედე.. დამიანეს ამ სიტყვით გამოსვლამ, ნათლად დამანახა ჩემი შეცდომა და სირცხილის გრძნობამ გაიღვიძა ჩემში.. თვალები მწარე სითხემ დამიფარა, სახე საშინლად ამიხურდა და მლაშე სითხის ნელი ჩამოსვლაც ვიგრძენი ღაწვებზე.... ერთს მეორე მიყვა, მეორეს მესამე და უკვე ასლუკუნებულმა ძლვის ამოვილაპარაკე
-მაპატიე დამიანე..
-დაწყნარდი, არაფერია სანერვიულო.. ეხლა მთავარია მყარად დადექი, მამაშენი უნდა ვნახოთ მე ავუხსნი ყველაფერს შენ არ ინერვიულო..
შუბლზე ცხელი ტუჩები მომაწება და მანქანიდან გადავიდა.. თხუთმეტ წუთში კი უკვე ყველანი მანქნააში ვისხედდით და სავადმყოფოსკენ მივდიოდით..
-არა მანიც როგორ გაბედა და როგორ თქვა სესილი ჩემგან ბავსვ ელოდებაო.. მაგას ვაჩვენებ როგორ უნდა ბავშვის ლოდინი.. შენ კიდე ქალბატონო ფეხს არსად არ გაადგავ მარტო სკოლაში მიგიყვან და მოგიყვან, გაპროტესტებას არ ექვემდებარება...
არ ცხრებოდა მამაჩემი და მთელი გზა ერთსა და იმავეს გაიძახოდა... ამ ყველაფრის სემხედვარე დამიანესი უფრო შემრცხვა და რაც შეიძლება კარებისკენ მივვიჩოჩე, რომ ჩემი აწითლებული ლოყები არ შეემჩნია...
-კარგი რა დავით შეეშვ ბავშვის, ხომ გითხრა დამიანემ რო წუხელ ჩემთან ერთად იყოო, და რა შეუჭამე ტვინი ამ ბავშვს...
არანაკლებ გგაბრაზებული იყო ზაზა ბიძია, თუმცა მაინც შეძლო ბოლოს გაეღიმა და სარკეში თვალი ჩამიკრა.. მადლიერი თვალებით გავხედე და სირცხვილისგან თავი ისევ დავხარე...
-მოვედით..
გამეფებულ სიჩუმეს დამიანეს დაძაბული ხმა არღვევს და პირველი გადადის მანქნიდან, ყველანი სათითოდ გადავიდნენ და ყველაზე ბოლოს მე გადავედი.... მამ და ზაზა ბიძია წინ „მირბოდნენ“ მე კიდე ადგილიდან ვერ ვიძვროდი, გეგონებოდა დიდი ლურსმნებით მიმაჭედეს ერთ ადგილს ვერც წინ მივდიოდი და ვერც უკან..
-სესილი კარგად ხარ?
სევირცეს გაშტერებული თვალი მხოლოდ დამიანეს შესინებული ხმის გაგონებისას დავახამხამე და დაფეათებულს გავხედდე...
-კი კარგადაა ყველაფერი, მაგრამ მეშინია ცოტა იქ შესვლა..
მალევე წელზე ხელის მოხვევა ვიგრძენი და ოდნავი ბიძგი, რომელმაც მაიძულა ფეხი გადამედგა... წამებში კი დამიანეს ცხელი სუნთქვა ყურტან ახლოს და მისი ბოხი ხმა
-როცა მე შენთან ვარ ნურაფრის შეგეშინდება.. გჯერა ჩემი?
დასტურის ნიშნად მხოლოდ თავი დავუქნიე.. სამფეთქელზე ცხელი კოცნის კვალი დამიტოვა და საავადმყოფოს კარებშიც გავუჩინარდით... ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ ბექას ამ მდგომარეობაში ვნახავდი.. სულ სახვევებში იყო გახვეული, მარჯვენა ფეხი და მარცხენა ხელი მოტეხილი და ალბათ კიდევ რამდნიმე ნეკნიც ექნებოდა მიყოლებული... იქ ჩვენ „დგომას“ აზრი არ ქონდა, ჯერ კიდევ ეძინა და ექიმმა სახლში გამოგვისტუმრა... დაბრუნებისას კარებში შეშინებული დედაჩემი დაგვხვდა და ყველა სათითაოდ ჩაგვიკრა გულში.. დამიანეს ათასი მადლობა გადაუხადა და ისევ პატარა სუფრა გაშალა... მთელი დღის დაღლილს, როგორც არასდროს აივანზე გასვლა მომინდა და იქვე ჩემს ძველ პუფში ჩავეშვი.. ლამაზი ღამე იყო, ვარსკვლავებით და დიდი მთვარით.. დიდი დრო მქონდა, რომ დღეს მომხდარ ყველაფერზე დავფიქრებულიყავი...
დამანე?
რაღაც განსხვავებული ბიჭია... ამოუხსნელი ხასიათი აქვს, რაც გგონია რომ არ ეწყინება სწორედ ის წყინს და პირიქით.. ახსნას ვერ ვუძებნი ამ ყველაფერს, თუმა ერთის თქმა ნამდვილად შემიძლია. ის ჩემთვის სულ ერთი არ არის .. იმაზე მეტია ვიდრე წარომიდგენია..
როდის?
როგორ?
რანაირად?
მეც არ ვცი უბრალოდ ესე ჩვეულებრივად...
-ლამაზია რა?
-ხო ძალიან..
არც შემიხედავს ისე ვუთხარი და გვერდზე მდგომი პუფისკენ მივუთითე...
-ჯერ არც ისე გვიანია წავიდეთ კლუბში?
-კარგი რა დამიანე, ხო იცი რო დავითი არ გამომიშვებს..
-ეგ მე მომანდე შენ კიდე ადი გამოიცვალე და ნინის დაურეკე ისიც წამოვიდეს..
დანებებსი ნიშნად ზანტად წამოვდექი და ჩემი ოთახისკენ წავედი.... მუხლს ოდნავ აცილებული შავი კაბა, თეთრი მაისური და შავი თხელი ჟაკეტი ჩავიცვი, ფეხზე ბალეტკები ამოვიცვი, თმაც გავიშალე და მკრთალი მაკიაჟი გვაიკეთე ..
-შეიძლება?
კარებში თავი შემოყო დამიანემ და გაოცებულმა გამომხედა..
-რა იყო რამე ცუდად მაცვია? პირველად თუ არა მეორედ მაინც მივდივარ ესეთ ადგილში და ზუსტად არ ვიცი რა უნდა ჩავიცვა.. ირველად მარიამთან ერთად წავედი და მან ამირჩია ტანაცმელი და ეხლა არ ვიცი სწორად მაცვია თუ არა..
დაბნეულმა მივაყარე სიტყვები ერთმანეთს და მარიამის გახსენებისას თვალზე მომდგარი ცრემლი ნელა მოვისორ, დამინე კი ისევ ისეთი სახით მიყურებდა..
-დამიანე გამოცოცხლდი..
ოდნავ შევეხე მხარზე და გაოცებულმა ამომხედა
-ყველაფერი რიგზეა უბრალოდ... უბრალოდ ულამაზესი ხარ სესილი.. როგორც ჩანს დღეს სიფხზლე მმართებს.. დავითს სიტყვა მივეცი ა უნდა ავუსრულო...
-ანუ?
-ანუ...
-ვაიმეეე.. არ მჯერა დამიანე, შენ დათოს გადარწმუნება შეძელი ...
გახარებულმა და გაოცებულმა ვერ გავაანალიზე რას ვაკეთებდი, გონს რომ მოვეგე უკვე დამიანეს კისერზზე ვიყავი ცამოკიდებული და მის ცხელ სუნთქვას ვგრძნობდი კისერში...
სასიამოვნოდ გამცრა მისი შეხებისას და უფრო ძლიერად მოვხვიე ხელები...
-კაი სესო მეტკინა კისერი ჩამოხტი ეხლა და დაურეკე ნინის მ ეკიდე ჩემ მეგობრებს გადავურეკავ...
დარცხვენილი „ჩამოვედი“ დამიანეს კისრიდან და ტელეფონი ავიღე
-ნინი როგორ ხარ? კარგად მეც, რას შვები არაფერს ხო, ძაან კაი გაემზადე კლუბში მივდივართ
-ამოისუნთქე სესილი, მაპატიე დღეს ნამდვილად ვერ წამოვალ არ მცალია ბოდიში რა..
-კაი რის ბოდიში არაუშავს...
-ვერაო..
ორივემ ერთდროულად ვთქვით და ერთმანეთ გდავხედეთ.. ორივეს სიცილი აგვიტყდა და დაწყნარების შემდეგ ოჯახხს ვაცნობეთ რომ მივდიოდით და კლუბის გზას დავადექით...
-რატო არაო ?
სიჩუმემ დამიანემ დაარღვია და გამომხედა
-არ მცალიაო, შენმა?
-ჩემმაც..
მეტი აღარაფერი გვითქვამს, კლუბში შესვლისას კი ნამდვილი საოცრება დაგვხვდა
-ამას შეხედე ერთი..
ორივემ ერთდროულად დავიყვირეთ რომ მუსიკების ფონზე ჩვენი ხმა გაგვეგო..
-ვის?
ყურში ჩამყვირა დამინემ და თვალი მოავლო კლუბს..
-აი იმას წყვილს იქ რომ ზის..
ერთ ერთი მაგიდისკენ გავიშვირე თითი და დამიანეს გაოცებულ მზრეას გავაყოლე თვალი... ხელი წინ მიბიძგა და იმ მაგიდისკენ დავიძარით..
-ვააა გიოს გაუმარჯოს..
სიცილით მიესალმა გოგოზე მიხუტებულ ბიჭს და ორივემ ერთდროულად ამოიხედა
-სესილი?
-დამიანე?
ორივემ ერთდროულად წამოიძახეს და ერთმანეთს მოშორდნენ...
-არ გცალია ხო?
ვიტომ მოჩვენებითი სიბრაზე ავიკარი სახეზე და დამიანეს გვერდზე დავჯექი..
-ან სენ ვაჟბატონო..
თამშში ამყვა დამიანე და ხელი ბეჭზე გადამხვია.... ისევ სასიამოვნო შეგრძნებამ მომიცვა თუმცა ისე ვიყავი თამაშის ხასიათზეე მოსული ყუადღება არ მიმიქცევია..
-ისა სესილი.. იცი.. არ ვიცი... აუ...
-ამა გისმენ გიო შენ ბლუყუნს ველი
მთელი სერიოზულობით თქვა დამიანემ და ხელი ოდნავ შესამჩნევად მომიჭირა ბეჭზე, რომ „მკაცრი იმიჯი“ შემენარჩუნებინა
-აუ კაი რა შე*ემა, რას მამართლებინებ თავს არ უნდა მომეტყუებინე მაგრამ სხვა გზა არ მქონა
-გქონდა გიორგი შეგეძლო გეთქვა სიმართლე ..
უკვე ვეღარ შევძელი მეტი და ბოლოხმაზე გავიცინე
-აუ კაი რა სესილი რაკარგად მიდიდა ყველაფერი რა..
გაბრაზებულმა მომახალა დამიანემ და წარბები შეკრა..
-აუ მეტი აღარ შემეძლო ნინის შეშინებულ სახეს რომ სევხედე სიცილი ვეღარ შევიკავე
საბოლოდ ყველამ კარგად ვიცინეთ ჩვენ ამ სულელურ საქციელზე და კარგა გვიანი იყო სახლებში წასვლა რომ გადავწყვიტეთ.....