ძალიან გვინდოდა ძველი ურთიერთობის დაბრუნება და მიხაროდა, რომ ამას მხოლოდ მე არ ვციდლობდი. მაქსიმეც ყველაფერს აკეთებდა იმისათვის, რომ ძველი „ჩვენ“ დაბრუნებულიყო. თითქოს ყველაფერი კარგად არის, მაგრამ არა ისე როგორც ადრე. ალბათ, ურთიერთობაში ერთხელ ბზარი თუ გაჩნდა, რთულია შემდეგ აღდგენა..
იდეალური მამაა, იმაზე იდეალური ვიდრე აქამდე ჩემთვის იდეალური მამაკაცი იყო. რატომ აქამდე და რატომ იყო? ალბათ, ეს კითხვა არც უნდა გაგიჩნდეთ.. გულში მაინც ცუდად მაქვს ჩარჩენილი მისი საქციელები და ის ღამე, სახლში რომ არ მოვიდა. ვცდილობ დავივიწყო.. მართლა ვცდილობ.. მაგრამ ჯერ არაფერი გამომდის. თუმცა, არც არაფერს ვიმჩნევ. ყველაფერს ჩემში ვიკლავ და მაქსიმეს ერთი წამითაც არ ვაგრძნობინებ, რომ მსგავს რაღაცეებს მეფიქრება.
3 თვე გავიდა რაც ალისა სახლში გვყავს, შემიძლია ვთქვა, რომ 3 ბედნიერი თვე.. ასმათი ექიმმა ქვეყნიდან გაყვანის ნებაც დაგვრთო, რადგან ბავშვი სრულიად ჯანმრთელია და არაფერი ემუქრება.
-სახლში ხართ? - მაქსიმემ დამირეკა, ჯერ კიდევ არ მოსულა სამსახურიდან.
-კი, ცოტა ხნის წინ მოვედით. სასეირნოდ ვიყავით.
-წითელ ღვინოს ხომ დალევ?
-ეეე, რამდენი ხანია არ დამილევია. კი, როგორ არ დავლევ. -ვუპასუხე გახარებულმა. -ისე რამე ხდება?
-არაფერი, ისე.. დიდი ხანია ჩვენებური საღამო არ გვქონია.
-შენ სიგარეტს წამომიღებ? -ვკითხე მორიდებულად და თან გამეცინა.
-ტაისია!
-თუ ვიხსენებთ ძველ დროს, ბოლომდე გავიხსენოთ. -ვუთხარი სიცილით.
-ხო, კარგი, კარგი.. -მასაც გაეცინა და გამითიშა.
ალისასთან გავედი, რომ დასაძინელად მომემზადებინა. მაქსიმე რომ მოვიდა, ბავშვს უკვე ეძინა და იმ წამის ჩაწვენილი მყავდა საწოლში.
-მამიკოს ბედნიერება.. -თბილად დახედა ბავშვს და ლოყაზე მოეფერა.
-მე? -ტუჩები დავბრიცე 2 წლის ბავშვივით.
-შენ ჩემი მთელი ცხოვრების აზრი ხარ! -მოვიდა და მაგრად მომეხვია.
-მე წავალ ხილს დავჭრი. -ვაკოცე და სამზარეულოში გავედი, ისიც გამომყვა.
პატარა სუფრა გავშალე ლამაზად და შემდეგ ორივე დივანზე მოვკალათდით. მაქსიმემ ჭიქებში დაასხა ღვინო და ერთი მე მომაწოდა.
-სულ ესეთი ბედნიერები მინდა, რომ ვიყოთ.
-არა, კიდევ უფრო ბედნიერები. -გავუღიმე და ერთმანეთს ჭიქები მივუჭახუნეთ.
-რაღაც მინდა გკითხო. -უცებ სახე დაუსერიოზულდა.
-გისმენ.
-დრო, რომ უკან დაბრუნდეს და წინასწარ რომ იცოდე მსგავსი რაღაცეების გადატანა მოგიწევდა, იმ საღამოს რესტორანში მაინც გამომელაპარაკებოდი?
-რა სისულელეებს მეკითხები, მაქსიმე. -გამეცინა და სიგარეტს მოვუკიდე. მმმ, რა სიამოვნებაა ამდენი ხნის შემდეგ პირველი ნაპასი.
-სერიოზულად გეკითხები და მიპასუხე გთხოვ.
-კი, გამოგელაპარაკებოდი. შენთან ერთად გატარებული დრო, ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი ეპიზოდია.. არც ერთი წამით მინანია და არც არასოდეს ვინანებ, რაც არ უნდა მოხდეს. -გავუღიმე და თვალებში ჩავხედე. -შენ? შენ გამომელაპარაკებოდი?
-არც ერთი წამით არ დავიხევდი უკან. -მანაც გამიღიმა ჩემკენ მოიწია და ვნებიანად მაკოცა. - მე შენთვის საჩუქარი მაქვს. -ჩემს ტუჩებთანვე ჩაიუჩურჩულა და ვიგრძენი, როგორ გაეღიმა.
-მმ, საინტერესოა. -ხელები მოხვიე კისერზე და ცხვირით ცხვირზე წავეთამაშე.
-მოიცა, მოვიტან. -წამოდგა და პიჯაკს დასწვდა, რამოდენიმე წამიანი ძებნის შემდეგ, ერთ-ერთი ჯიბიდან ბილეთები ამოიღო. -ჩვენ პრაღაში მივდივართ. -მხიარულად ამიფრიალა თვალწინ.
სიხარულისგან წამოვხტი, კისერზე მოვეხვიე და ბედნიერმა მთელი სახე დავუკოცნე.
-ვგიჟდები პრაღაზე და შენზე! -სიცილით ვუთხარი და მის ტუჩებს წავეტანე. ვნებაარეულები ნელ-ნელა ოთახისკენ მივემართებოდით, ერთმანეთზე ტანსაცმლის შემოძარცვით, როდესაც ბავშვის ტირილის ხმა გავიგონეთ.
-მე მივხედავ. -სიცილით გავხედე უკმაყოფილო მაქსიმეს და ძირს დაგდებული მაიკა სხარტად გადავიცვი.
ბავშვის საძინებელში რომ შევედი, ალისა აღარ ტიროდა და თვალებს ნაბავდა. აშკარად ეძინებოდა, ამიტომ არ გამიჭირდა მისი დაძინება და მალევე გავბრუნდი ჩვენს საძინებელში.
-დაიძინა? -მაქსიმე უკვე შეწოლილი იყო.
-კი. -გავუღიმე და მაიკა გადავიძვრე, რასაც მალევე ბრაც მივაყოლე და ნელ-ნელა ბიჭს მივუახლოვდი, საბნის ქვეშ შევუძვერი და ზემოდან კომფორტულად მოვექეცი. კისერს ვნებიანად ვუკოცნიდი, როდესაც ისეც ალისას ტირილი შემოგვესმა.
-მე მიკეთებ, მამა, ამას? -ისე ამოიწუწუნა მაქსიმემ, სიცილი ვერ შევიკავე და მეორე მხარეს გადავგორდი. -რა გაცინებს? -შემომიბღვირა, რომ ვეღარ გავჩერდი.
-მი..დი ახლა შენ დაა..ძი..ნე.. -სიცილისგან ძლივს ამოვღერღე რამოდენიმე სიტყვა. მაქსიმე ბურტყუნით გავიდა ბავშვის ოთახში და რამოდენიმე წუთში შემობრუნდა.
-გვეღირსება დაწყებულის დამთავრება? -შემომიგორდა გვერდით.
-ასეთია მშობლის ხვედრი. -გამეცინა და ისევ დავაგემოვნე ჩემი მარწყვის ბიჭის ტუჩები.
-კიდევ რომ იტიროს, ძილის წამალს დავალევინებ. -კოცნა შეუწყვეტლივ წაიდუდღუნა და ბავშვზე გამწარებულმა, იმ ღამეს ჩემზე „იყარა ჯავრი“, თუმცა შემიძლია ვთქვა, რომ ძალიან სასიამოვნოდ.

-კვირას არის ფრენა და ერთი თვით მივემგზავრებით. -მითხრა დილით ამიკომ, როდესაც სამსახურში წასასვლელად ემზადებოდა.
-ერთი თვით? კი, მაგრამ თვის ბოლოს სამსახურში გასვლას ვაპირებდი, მომკლავს ამიკო. -აწუწუნებული წამოვჯექი საწოლზე.
-სადაც ამდენი ხანი არ ყოფილხარ, ერთი-ორი კვირაც გადაამატე და ეგაა. -ტუჩზე მოწყვეტით მაკოცა და სწრაფად გავიდა ოთახიდან. -მგონი ბავშვმა გაიღვიძა. -მომაძახა, რასაც შემდეგ კარების დაკეტვის ხმაც მოყვა.
წამოვდექი და ბავშვთან გავედი.
-დედას ცხოვრებამ გაიღვიძაო? -ხელში ავიყვანე ალისა და ლოყები დავუკოცნე. შემდეგ დავბანე, გამოვუცვალე, მოკლედ მოვაწესრიგე და ცოტახნით თავის საწოლში დავაბრუნე, რომ უცებ მეც მოვწესრიგებულიყავი.
როდესაც ვაჭმევდი, ლენუკამ დამირეკა.
-ნათლი, ცოტახანში ანეტა გამოვა შენთან და მეც მალე მოვალ, რაღაც უნდა გითხრათ. -მომახალა პირდაპირ და პასუხსაც არ დაელოდა ეგრევე გამითიშა. რა გიჟი გოგოა რა, გამეღიმა ჩემთვის და ბავშვის გამოკვება განვაგრძე.
-ჩემი ჭკვიანი გოგო. -შევაქე პატარა, როდესაც ბოლო ლუკმა გადაყლაპა და ჭურჭელი გასარეცხებში ჩავდე.

-რა უნდა გვითხრას იმ გადარეულმა ხო არ იცი? -შემოვიდა ანეტა სახლში და გადამკოცნა.
-აზრზე არ ვარ. -ვუპასუხე და ანეტასთან ერთად შემობაჯბაჯებულ დამიანესთან დავიხარე. -ჩემი სიყვარული ბიჭი, როგორ არის? -ვკითხე და ლოყები დავუკოცნე.
-სად გყავს, კუკლა?
-მისაღებში მომღერალ ავანში წევს, მგონი ჩაეძინა. -ვუთხარი, თან დამიანე ხელში ავიყვანე. -როდის უნდა დაიწყო შენ ლაპარაკი? რატომ ანერვიულებ დედას? -ცხვირზე თითი ჩამოვკარი და გემრიელად ჩავიხუტე გულში.
-მგონი ალისაც მოასწრებს ლაპარაკის დაწყებას. -ხელი აიქნია ანეტამ და მისაღებში გავიდა.
-კარგი რა, ბიჭები გვიან იწყებენ ლაპარაკსო არ გაგიგია? -შევეცადე დამეწყნარებინა დაქალი და თან უკან გავყევი.
-ბაღში შემყავს ახლა და იქნებ იქ მაინც ამოიდგას ენა. -გაეცინა ანეტას და მძინარე ალისას მოეფერა ლოყაზე.
-როდის მოვა ახლა ის გიჟი? -დივანზე კომფორტულად მოვთავსდი ბავშვთან ერთად და ხელებზე თამაში დავუწყე.
-მგონი მოვიდა. - კარების ხმა გავიგეთ და ანეტა წავიდა გასაღებად.
-დაჯექით და კარგად მომისმინეთ. -შემოვარდა ქოთქოთით ლენუკა და ჩემ წინ მაგიდაზე ლოტუსის ყვავილის ფორმაში დაჯდა.
-მშვიდობა გაქვს? -დაფეთებული მომიჯდა გვერდით ანეტა.
-მე თქვენ ძალიან მიყვარხართ და თქვენს თინეიჯერულ ფიზიკურობასაც ძალიან დიდ პატივს ვცემ, მაგრამ.. ჰმ.. მმ.. ისიც მესმის, რომ ჯერ შვილები გყავთ პატარები და ამისთვის მზად არ ხართ და ისედაც ეს წოდება, შეიძლება შეურაცხმყოფელი იყოს თქვენთვის.. მაგრამ.. მოკლედ, თქვენ ბებიები გახდებით. - ბოლო სიტყვები სწრაფად მოგვახალა და თვალები ისე დახუჭა, გეგონებოდა ჩვენი გაქრობა უნდოდა გონებაში.
მე და ანეტამ ერთმანეთს გაოგნებულებმა გადავხედეთ, ცოტა არ იყოს გაგვიჭირდა ინფორმაციის გადახარშვა, მაგრამ 2 წუთში ყველაფერი გავიაზრეთ და ბედნიერები წამოვხტით და ლენუკას მოვეხვიეთ.
-რა მაგარიააა! გილოცავთ! - თითქმის ერთ ხმაში შევყვირეთ, რამაც ალისას გაღვიძებაც და ატირება გამოიწვია.
-შეგიძლია, აქედანვე დაიწყო რეპეტიციები და ალისას მიხედო. -დავეჭყანე ნათლულს და სამზარეულოში გავედი. -მე ყავას მოვადუღებ და ვიჭორაოთ. უფს, შენთვის არ შეიძლება. -უცებ მოვტრიალდი და ლენუკას მუცელს ღიმილით დავხედე. -შენ ფორთოხლის წვენს დაგიწურავ. -უცებ გადავწყვიტე და ისევ სამზარეულოსკენ გავემართე.


-დღეს რაღაც შესამჩნევად ბრწყინავ. -მითხრა ანეტამ, როდესაც მაგიდას მივუსხედით.
-მგონი მე და მაქსიმეს ყველაფერი დაგვილაგდა. -ვუთხარი გაღიმებულმა და ნამცხვარი გადავიღე.
-რა მაგარია, ყველას ყველაფერი კარგად რომ გვაქვს. -ხელები შემოკრა ერთმანეთს ლენუკამ.
-ანეტა სულ ოჯახის გოგო იყო, მაგრამ მე და შენ როგორი მეოჯახეები გავხდით. -გამეცინა და ლენუკას გავხედე.
-ისე არ გენატრებათ ძველი დრო? -გვკითხა ანეტამ.
-ხანდახან მომინდება ხოლმე, რომელიმე რესტორანში მარტო ნებივრობა წითელი ღვინით და სიგარეტით, მაგრამ მერე მახსენდება რამხელა ბედნიერება მყავს სახლში ალისას სახით და მისი ფერებით ვიჯერებ ხოლმე გულს.
-ჩემთვის ჯერ არაფერი შეცვლილა, მე და ამიკო ისევ ისე ვართ, როგორც შეყვარებულების პერიოდში ვიყავით.
-ხოდა დატკბით კიდევ კარგად, სანამ პატარა დაიბადება. -გაგვეცინა მე და ანეტას, ჯერ კიდევ ვერ წარმოუდგენია წინ რა ელის.
-ისე ალისა ძალიან ადვილი გასაზრდელი ბავშვია, არ არის ჭირვეული.
-დამიანეც ჭკვიანი ბიჭი იყო 6 თვემდე. -დანანებით ჩაილაპარაკა ანეტამ, რაზეც სამივეს გაგვეცინა.
-კვირას პრაღაში მივდივართ ერთი თვით. -ახლა გამახსენდა, რომ გოგოებისთვის ჯერ არ მითქვამს.
-ეე, რა მაგარია.. დაისვენებთ ამ ყველაფრის შემდეგ. -გულწრფელად გაეხარდა ლენუკას.
-გაიგე სესილიაზე? -უცებ ჩაერთო ანეტა.
-რა?
-იტალიაში წასულა, როგორც ვიცი, მაქსიმემ აღარ გააჩერა თბილისის სახლში და საგურამოში ასვლაც აუკრძალა.
-ჩემთვის არაფერი უთქვამს მაქსიმეს.
-მეც არ ჩავთვლიდი საჭიროდ. -მხარი აუბა ლენუკამ მაქსიმეს.
-კარგი მოდი რა, შევცვალოთ თემა.
მთელი დღე იმდენი ვიჭორავეთ, მაქსიმემ დროულად მოგვისწრო თორემ ლაპარაკის ზედმეტი დოზისგან გარდავიცვლებოდით.
-რა გჭირთ? -აოცებულმა გადმოგვხედა დივანზე მიცვენილებს.
-დავიღალეთ.. -ამოვიკრუსუნე ძალა გამოცლილმა.
-ბავშვებმა დაგღალეს? -გაეღიმა მაქსიმეს.
-არა, ლაპარაკმა. -გაეცინა ლენუკას და ფეხზე წამოიზლაზნა.
-ოოჰ, რთული დღე გქონიათ. -გაეცინა მაქსიმესაც, გვერდით მომიჯდა და ტუჩებზე მოწყვეტით მაკოცა.
-მე წავალ, მომენატრა ჩემი ქმარი.
-ჩვენც წავალთ, დამიანეც ცოდოა.. -წამოდგა ანეტაც.
-ქმარი არ მოგენატრა? -გახედა წარბაწეულმა ლენუკამ.
-ქმარიც მომენატრა. -გაეცინა ანეტას.
ერთმანეთი გემრიელად ჩავკოცნეთ და წავიდნენ.
-შენ არ გშია? -ვკითხე მაქსიმეს, რომელიც დაღლილი მომეჩვენა.
-არა, უბრალოდ დასვენება მინდა. -დივანზე კომფორტულად მიწვა და ხელები ჩემკენ გამოიშვირა. -მოდი რა ჩემთან.
-ალისას დავხედავ და მოვალ.


გასამგზავრებლად მზადებაში შაბათი დღეც მალე მოვიდა. გამთენიისას იყო ჩვენი რეისი.. მაქსიმე სახლში გვიან მოვიდა.
-სად ხარ ამდენ ხანს? დასვენება ხომ უნდა მოასწრო.. მიდი წაიძინე და გაგაღვიძებ წასვლამდე ნახევარი საათით ადრე. -მივაყარე ეგრევე, როგორც კი მოვიდა, სიტყვის თქმაც არ ვაცადე.
-ტაისია, მისმინე. -ხელი მომკიდა და დივანზე ჩამომსვა და ჩემ წინ ჩაიმუხლა.
-რა ხდება? -ახლახანს შევამჩნიე მაქსიმეს ანერვიულებული სახე.
-უჩემოდ მოგიწევთ გამგზავრება.
-რაა? -შევიცხადე სასოწარკვეთილმა.
-ხო, სამსახურში სერიოზული პრობლემებია. შევეცდები ერთი კვირის მანძილზე მოვაგვარო და ჩამოვალ მალევე.
-და ჩვენც არ წავალთ დაგელოდებით.
-არა, რატომ უნდა მელოდოთ, თან სამსახურში მომიწევს ხშირად ყოფნა და სახლში მარტო იქნებით. არ ჯობია პრაღაში დაისვენოთ?
-კი, მაგრამ..
-გაგაცილებთ დღეს და მეც მალე ჩამოვალ. -შემაწყვეტინა წინადადება მაქსიმემ და შუბლზე თბილად მაკოცა.
-კარგი. -ვთქვი წყენით და ხელები კისერზე მოვხვიე. -შენ მალე ჩამოდი. -ვუჩურჩულე ყურთან და ვნებიანად წავეტანე ტუჩებზე.
-მიყვარს ასეთი დამშვიდობებები. -ეშმაკურად გაიღიმა ბიჭმა და ხელში აყვანილი გამიყვანა საძინებელში.


უკვე ერთი კვირაა აქ ვართ, ძალიან მიყვარს პრაღა, მაგრამ არა იმდენად რომ აქ მარტო ყოფნა არ მომბეზრდეს. ხოდა, უკვე მომწინდა, თან მაქსიმეც მომენატრა და ხვალც თუ მისი ჩამოსვლა გადაიდო, საგიჟე გარანტირებული მაქვს.
ბავშვთან ერთად ბევრი ვისეირნე და დაღლილი ამოვბრუნდი ნომერში. ალისა საწოლზე დავაწვინე და გვერდით მივუწექი.. ცოტახანში სკაიპში მაქსიმემ დამირეკა.
-რა დაღლილი სახე გაქვს.
-ხო, ვსეირნობდით და ახალი მოსულები ვართ, შენ რას შვები?
-ოფისში ვარ, 10 წუთი გამომიჩნდა და გადმოგირეკეთ.
-მითხარი, რომ ხვალ მოდიხარ, გთხოვ. თორემ გავაფრენ უკვე.. აღარ მინდა აქ.
-ვერა, ტაისია.. სამწუხაროდ, რამოდენიმე დღე კიდევ ვერ ჩამოვდივარ.
-აუ, კარგი რა.. -დავიწყე წუწუნი.
-ცოტაც და შენთან ვიქნები. წავედი ახლა, გკოცნი ბევრს და ალისაც ჩამიკოცნე. -მითხრა და გამითიშა.
არა, აღარ მინდა აქ დარჩენა. წამოვხტი და მიმღებში დავრეკე, რომ დღევანდელი რეისისთვის ბილეთები დამეჯავშვნა. ფრენა ღამის 4 საათზე იყო, დილით უკვე სახლში ვიქნებოდით. ჩავლაგდი და ისევ ბავშვს მივუწექი, 2 საათამდე წაძინება გადავწყვიტე.


8 საათისთვის უკვე სახლში ვიყავი. კარები გავაღე და ჩუმად შევიპარე, მინდოდა მაქსიმესთვის სიურპრიზი გამეკეთებინა. ალისას ოთახისკენ მივდიოდი, როდესაც საუბარი შემომესმა.
-დღეს რაც მოხდა არასოდეს აღარ განმეორდება, დროზე ჩაიცვი და წადი. -აშკარად მაქსიმეს ხმა იყო.
საძინებელს მივუახლოვდი და ბავშვი ლამის ხელიდან გამივარდა, ნანახისგან იმხელა შოკი მივიღე. მაქსიმე იდგა და იცმევდა, ჩემს საწოლში კი.. ლილე იჯდა შიშველი და საბანი ჰქონდა აფარებული გულ-მკერდზე.. ლილემ უტეხად გამომხედა, მაქსიმეს კი სახე აელეწა.. არაფერი მითქვამს, ბავშვის ოთახში გავედი, რომ ალისა საწოლში დამეწვინა.

ბავშვი დავაწვინე და მის საწოლს დავეყრყდენი.. მუცელი შემეკუმშა, შიგნით ყველაფერი ამეწვა, გული დამიმძიმდა და ამოსუნთქვა მიჭირს. ყელში ბურთულა გამეჩხირა, მაგრამ არ ვიტირებ.. არ ვიტირებ.. ახლა არა.. კარების ხმა გავიგონე, როგორც ჩანს ლილე წავიდა. ამიტომ მისაღებში გავედი და უემოციო სახით დივანზე ჩამოვჯექი.
-ტაისია, ყველაფერს აგიხსნი. -სახეწაშლილი ჩაიმუხლა ჩემ წინ და მუხლებზე ხელები დამადო. მე ხელი ავწიე იმის ნიშნად, რომ გაჩუმებულიყო.
-არ მინდა ბანალური და მრავალგზის გაცვეთილი ფრაზები.. ეს ის არ არის რაც მე მგონია და მსგავსები. ეს სწორედ ის არის რაც მგონია, რაც დავინახე და რაც ვიგრძენი. ერთადერთი რაც მაინტერესებს, რამდენი ხანია რაც ეს ყველაფერი ხდება? -მაქსიმალურად ვცდილობდი სიმშვიდის შენარჩუნებას, თუმცა აკანკალებულ ხმას ვერაფერი მოვუხერხე.
ბიჭმა რაღაცის თქმა დააპირა და ისევ გავაწყვეტინე.
-მაქსიმე, ოღონდ სიმართლე მითხარი. მგონი, სიმართლეს მაინც ვიმსახურებ!
-სულ ორჯერ მოხდა.. დღეს და.. -თავი ჩახარა მაქსიმემ.
-და იმ ღამით სახლში, რომ არ მოხვედი. -მე დავასრულე მისი დაწყებული წინდადადება.
-მაპატიებ? -ამომხედა საწყალი თვალებით.
-კი, გაპატიებ, მაგრამ ერთად ვეღარ ვიქნებით. -თვალებში სინანულით ჩავხედე და ფეხზე წამოვდექი. -ახლა მე გავალ და რომ დავბრუნდები, აქ აღარ დამხვდე, გთხოვ. -ვუთხარი და ბავშვთან გავედი, პატარა ჩანთაში მისი ნივთები ჩავალაგე და სახლიდან წამოვედი.
-ანეტა, სახლში ხარ? -დავურეკე დაქალს, როგორც კი მანქანაში ჩავჯექი.
-კი, შენ რა ჩამოხვედი?
-ხო, ჩამოვედი.
-რა ხმა გაქვს?
-გთხოვ, დღეს ალისა დაიტოვე და ხვალ წასაყვანად რომ მოვალ აგიხსნი ყველაფერს. ოღონდ დღეს ნურაფერს ნუ მკითხავ, გემუდარები. -შევევედრე დაქალს და მის პასუხს დაველოდე.
-კარგი, მოდი.. იმედია ძალიან სერიოზული არაფერია. -ჩაილაპარაკა, ტელეფონი გავთიშე და მანქანა დავძარი.
ბავშვი ანეტასთან დავტოვე და იმ წამსვე უკან გამოვბრუნდი. მანქანაში რომ ჩავჯექი ჩემს ადვოკატთან გადავრეკე.
-გიორგი, როგორ ხარ?
-კარგად, ტაისია შენ?
-ოფისში ხარ? -კითხვა წავუყრუე და პირდაპირ საქმეზე გადავედი.
-კი, მოხვალ?
-ხო, აი 15 წუთში მანდ ვარ. შენ მანამდე ჩემი და მაქსიმესთვის განქორწინების საბუთების მომზადება დაიწყე კარგი?
-რაა? განქორწინების? -გაოცებული ჩამეკითხა.
-არ მინდა ამ თემაზე საუბარი, უბრალოდ გაამზადე კარგი? მალე მოვალ.
-კარგი, ტაისია, როგორც მეტყვი.
ადვოკათთან ყველა პუნქტის შეთანხმების შემდეგ, საბუთები წამოვიღე და ბარისკენ გავემართე. შევედი და პირდაპირ ბარის მაგიდასთან მივედი.
-ორმაგი ვისკი? -მკითხა ბარმენმა.
-ასე აშკარად მეტყობა? -ირონიულად ჩამეცინა.
-დაშორება?
-ოოხ, ეს ბარმენები ყველა როგორი ფსიქოლოგები ხართ. -გამეღიმა და თავი ჩემს მტევანს ჩამოვაყრდნე.
-ანუ ორმაგი ვისკი?
-წითელი ღვინო. -თვალი ჩავუკარი და შეკვეთას დაველოდე.
-წითელი ღვინო იცი როგორი ქალების სასმელია? -წინ ჭიქა დამიდო და ღვინის ბოთლი გახსნა.
-როგორი? -ჭიქის ძირს დავადე ხელი და წელში გავიმართე, თვალებით ფლირტშიც ავყევი.
-სექსუალური და ვნებიანი ქალების სასმელია.
-ხოო? -წამწამები ავუხამხამე და გამეღიმა.
-ერთი შეხედვით თავშეკავებულები ჩანან, მაგრამ სინამდვილეში ძალიან სექსუალურები არიან და უამრავი ეროტიკული ფანტაზია აქვთ. -სასმელი ჭიქაში ჩამისხა და თვალი ჩამიკრა.
აღარაფერი ვუპასუხე, უბრალოდ გავუღიმე და ჩემს სასმელს დავეუფლე. ვერ გეტყვით უკვე მერამდენე ჭიქა, თუ ბოთლ ღვინოს ვსვამ ან მერამდენე ღერს ვეწევი. მაგრამ ის შემიძლია გითხრათ, რომ სასმელი ტკივილს არ ანელებს.. პირიქით, აორმაგებს.. არა, აათმაგებს.
-ერთი ბოთლი წასაგებად გამიმზადე და ანგარიშიც მომეცი. -ამოვიბლუკუნე ძლივს და მიმტანს ავხედე.
-ძალიან ნასვამი ხარ, ტაქს გამოვიძახებ. - საჩვენებელი თითი ავუწიე ტუჩთან ახლოს.
-ჩუ, ჩუ.. მე უკეთ ვიცი ტაქსითი ჯობია წასვლა თუ ჩემი მანქანით.
ბარში გადავიხადე, ბოთლს მოვკიდე ხელი და მანქანასთან ლამის მივბობღდი. ჩავჯექი, სიგარეტს მოვუკიდე და რამოდენიმე წუთით თვალი ცარიელ სივრცეს გავუშტერე. ცრემლებმაც გზა გაიკვლიეს, ჩემს სახეზე..


იცით რა? არ ვუბრაზდები მაქსიმეს.. ადრე თუ გვიან მაინც მოხდებოდა ასე. ძალიან ახალგაზრდაა, მე კი მალე დავბერდები.. ჯობდა ასე მომხდარიყო და ადრე გამეგო ყველაფერი, ვიდრე კიდევ რამოდენიმე წლის შემდეგ. უბრალოდ მტკივა.. ძალიან მწარეა ყოფილა ღალატი. ასეთ ტკივილს თუ მომაყენებდა ვერ წარმოვიდგენდი.. თითქოს მომკლა.

მაგრამ მაინც მადლიერი ვარ მაქსიმესი, ყველა იმ ბედნიერი წამისთვის რაც ერთად გავატარეთ ამ წლების განმავლობაში. შემიძლია ვთქვა, რომ უაზროდ არ მიცხვორია და ერთხელ მეც გამოვცადე ბედნიერება. დღეიდან კი.. დღეიდან ჩემი სიცოცხლის აზრი და ბედნიერება მხოლოდ ჩემი ალისა იქნება. მისი ხათრით შევინარჩუნებ სიძლიერეს და ჩვეულებრივად გავაგრძელებ ცხოვრებას.

ერთი ყლუპი მოვსვი და მანქანა დავძარი სახლისკენ. მთელი გზა ვსვამდი, თან ვფიქრობდი. რატომ არ შემიძლია ვაპატიო? სიმართლე გითხრათ, ვაპატიე.. უბრალოდ მის გვერდით ვეღარ დავწვები, ვეღარ მოვეფერები ისე როგორც ადრე, ვერც მის მოფერებას მივიღებ ისე, როგორც ადრე. ამხელა ტკივილი ბევრ რამეს აუფერულებს, უნდობლობაც საკმაოდ ბევრ ბზარს აჩენს. ან ყველაფერი, ან არაფერი.. ამ შემთხვევაში კი, უკვე აღარაფერი.. მისი საქციელით, პირველ რიგში, საკუთარ თავს მიაყენა შეურაცყხოფა და მის არჩევანს არ სცა პატივი, შემდეგ კი მე..

დილით დივანზე გამეღვიძა, საათს ავხედე 10 საათი იყო დაწყებული. თავი მისკდება, მაგრამ არაუშავს, შხაპს მივიღებ და გამივლის. ტელეფონს დავსწვდი და მაქსიმეს ნომერი ავკრიფე.
-შეგიძლია ერთ საათში შემხვდე?
-კი, რა თქმა უნდა, სად მოვიდე?
-ჩვენს სახლ.. ჩემს სახლთან, რომ კაფეა იქ. -პასუხს არ დაველოდე გავუთიშე და აბაზანისკენ გავემართე.
მოვწესრიგდი და ერთ საათში კაფეში ვიყავი, მაქსიმეც უკვე მისული იყო.
-ეს რა არის? -მის წინ დადებულ საბუთებს დახედა და გაკვირვებულმა მკითხა.
-განქორწინების საბუთებია, ხელი მინდა რომ მოაწერო.
-ტაისია, ძალიან ჩქარობ. იქნებ..
-არ გადავიფიქრებ, არც გადამივლის და არც ვინანებ. -მივხვდი რისი თქმაც უნდოდა და დავასწარი.
-ტაისია, გთხოვ მომისმინე და ახსნის საშუალება მომეცი.
-რა უნდა ამიხსნა? არ მაინტერესებს, ისეთს ვერაფერს მეტყვი რაც გაგამართლებს. ხომ ასეა?
-ასეა. -თავი ჩახარა ბიჭმა.
-ხოდა სალაპარაკოც არაფერია. მოკლედ, შენი ქონებიდან არაფერი მინდა, მგონი არც შენ გინდა ჩემი ქონებიდან რამე. ალიმენტიც არ მომითხოვია, შენი ნებაა ალისას აღზრდაში მიიღებ მონაწილეობას თუ არა. ბავშვს როცა გინდა და რამდენი ხნითაც გინდა ნახავ, ოღონდ მე აუცილებლად უნდა ჩამაყენო საქმის კურსში. თუ ყველა პირობა მოგწონს და არაფერი გაქვს დასამატებელი, გთხოვ ხელი მოაწერე.
მაქსიმე ჩუმად იჯდა და კალამსაც არ კიდებდა ხელს.
-მაქსიმე, აზრი არ აქვს.. ტყუილად გაწელავ პროცესს.. ჯობია მალევე დავამთავროთ, დამიჯერე.
მაქსიმემ უსიტყვოდ აიღო კალამი და ხელი მოაწერა.
-მადლობა, კარგი ბიჭი ხარ. -გავუღიმე, საბუთები ავიღე და წამოვედი.
-ტაისია, -უკან გამომყვა და ხელში ჩამეჭიდა.
-მაქსიმე, გთხოვ გამიშვი.. ბევრი რამე გადავლახეთ ერთად, მაგრამ ამ ბარიერს ვეღარ გავცდებით. -ხელი გავაშვებინე და აჩქარებული ნაბიჯით მანქანისკენ გავემართე.


-ანეტ, უცებ ავეჯის მაღაზიაში გავივლი და მოვალ. ძალიან შეგაწუხე ხო?
-გაგიჟდი, რა შემაწუხე, სულ დამიტოვე თუ გინდა. -გაეცინა ანეტას.
-არა, სულ ვერ შეველევი. -მეც გამეცინა.
-ავეჯის მაღაზიაში რა გინდა?
-ჩემს საძინებელში მაქვს გასანახლებელი რაღაც დეტალები. -ირონიულად გამეღიმა და ტელეფონი გავთიშე.

-
-ე.ი. ხვალ ჩამოდიხარ? -შევხედე ლეპტოპის ეკრანის უკან მყოფ მაქსიმეს.
-ზეგ პირველად მიდის ალისა სკოლაში და მაგას გამოვტოვებ? -გაეღიმა მაქსიმეს.
-კარგია, გაეხარდება. -გავუღიმე მეც.
-თან 2 წელია არ მინახავს და ძალიან მომენატრა.
-ალისასაც მოენატრე.
-შენ?
-რა მე?
-შენ არ მოგენატრე?
-მაქსიმე, აზრი არ აქვს.. ნუ დაიწყებ თავიდან.
-კარგი, კარგი.. წავედი და ხვალ გნახავთ. გკოცნით.


-------
დადააამ ))) ესეც ასე! იმედია მოგეწონათ..
ძალიან დიდი მადლობა ყურადღებისთვის და მოთმინებისთვის.
მე თქვენ ძალიან მიყვარხართ!