ჩემო ძვირფასებო, ეს თავი გუშინ დავდე, მაგრამ წაიშალა რამდენიმე სიახლე და ეს ჩემი ისტორიაც მოყვა. ასე რომ ახალა თავიდან ვამატებ და ისიამოვნეთ...
დიდი მადლობა თვითოეული ტკბილი სიტყვებისთვის.
ველი შეფასებებს <3


_____
დილით მშვენიერ გუნებაზე გავიღვიძე. გოგონები უკვე ამდგარან. ვახ, როგორც სჩანს ბეშუმის ჰაერი კარგად მოქმედებს მიაზე. მან გაიღვიძა და მე არ გამაღვიძა? პირდაპირ საოცრების მომსწრე გავხდი.
საბანში კარგად გავეხვიე. ჯერ 9საათია და ამიტომ არსად მეჩქარება. ფეხის კუნთები საშინლად მტკიოდა. მორჩა, ბოლო ლაშქრობაა ჩემს ცხოვრებაში, აღარ მივქარავ მეტს. ცხვირის წვერი მომყინვია და ადგომა უფრო მესიკვდილება. რა უბედურებაა შუა ზაფხულში ასეთი სიცივე?
-პადიომ ცუნცუუულ...-ოთახის კარი შემოანგრია მიამ.- დაფეთებულმა წამოვწიე თავი. რაო, რა საოცრების მომსწრეო, რას ვამბობდი?
-რა გაყვირებს?-შევუტიე.
-აჰაა... როგორც ჩანს დილის აგრესიის საათი გაქვს. ანუ შეიძლება ითქვას დღე გეგმის მიხედვით დაიწყო.- დაკვირვების მერე განაცხადა.- ადგომას არ აპირებ?- საწოლზე მუხლებით შემოხტა.
-აუ, ჯერ ადრე არაა?- მესიკვდილებოდა ადგომა.
-ლან ადექი, იცი რა ლამაზია აქაურობა? გუშინ ბნელოდა და წესიერად ვერაფერი გავარჩიე. თან ნისლია გარეთ და... აუ, ადექი რა უნდა ნახო...-წამოხტა საბანი სწრაფად გადამაძრო და ხელზე დამექაჩა.
ვიცოდი, მეტი გზა არ მქონდა და წუწუნისა და ბურტყუნის გარეშე ავდექი. სასწრაფოდ ამოვიცვი ჯინსის შარვალი, ბოტასებში ჩავყავი ფეხები და მაისურზე სპორტული ჯაკეტი მოვიცვი. მაინც მცრიდა სიცივისგან, ხელები ერთმანეთზე მოვიხვიე და გულზე მივიკარი.
ერთ სართულიანი ხის სახლში ვიყავით, რომელსაც შესასვლელთან აივნის მსგავსი ფიცრული აკრავდა. კარიდან გამოსულმა ისეთ სილამაზეს მოვკარი თვალი, ენა დამება. ამწვანებულ მთებზე არც თუ ისე ვიწროდ ჩაწყობილი ხის სახლები შელაგებულან და მათ შორის მძიმედ დაწრწოდა სქელი ნისლი. სადაც ნისლის თხელი ფენა იყო და თვალის გატარებას შესძლებდა ადამიანი, დაინახავდა რომ მთებს იქით მოჩანდა ხშირი ტყე, რომელის მთაზე იყო შეფენილი. ასეთი სილამაზე ჩემს თვალწინ პირველად გადაიშალა და ჩემდაუნებურად სახე გამებადრა.
კოტეჯის სასადილოში შევიკრიბეთ ყველა 10 საათზე, როგორც ბატონმა ლუკამ დაგვიბარა გუშინ. მსუბუქად ვისაუზმე. არ ვიცი რატომ, მაგრამ საოცარ ენერგიის მოზღვავებას ვგრძნობდი. ვიღას ახსოვდა კუნთების ტკივილი და სიცივე?
საუზმის შემდეგ გადავწყვიტეთ სანამ რამე ღონისძიებები დაიწყებოდა აქაურობა დაგვეთვალიერებინა. თან სახლების შორის დავდიოდით და ყველაფერს ვათვალიერებდით და თან ქეთი გვიწევდა გიდობას.
-ჩვენ ახლა ვიმყოფებით ზღვის დონიდან 1930 მეტრზე. გოდერძის უღელტეხილის მდებარე ტერიტორიაზე. ჩვენ ჯერ კიდევ გზაში ავივსეთ არაჩვეულებრივი შთაბეჭდილებებით, რადგან გზად გავიარეთ აჭარისწყლის, მაჭახელას, სხალთისა და სხვა ულამაზეს ხეობები. ბეშუმი გამოირჩევა ჰაერის განსაცვიფრებელი სისუფთავითა და გამჭვირვალობით. კურორტის შემოგარენი წიწვოვანი ტყე ახდენს ჰაერის განსაკუთრებულ იონიზაციას. ბეშუმი საუკეთესო კურორტია მათთვის, ვისაც სასუნთქი გზების ქრონიკული დაავადებები და ბრონქიალური ასთმა აწუხებს.
-სხვათაშორის ჩვენ სპეციალურად დავამთხვიეთ ეს დღეები შუამთობის დღესასწაულს. -ჩაერთო ლუკა.- აქ უამრავი გასართობი იქნება და მალე თქვენი თვალით იხილავთ ყველაფერს: გაიმართება ჭიდაობა, დოღი, ხარების ჭიდილი და ასევე მოწვეული მომღერლები ჩაატარებენ კონცერტს. საღამოს ინთება დიდი კოცონი და იქნება გართობა, იამახები... მოკლედ, წესით არ უნდა ინანოთ აქ გატარებული არც ერთი წუთი.
რაც მთავარია. რამდენიმე საათში აქ ძალიან ბევრი ხალი შეიკრიბება და ერთმანეთს რომ არ ჩამოვრჩეთ დავიყოფით ჯგუფებად. იქნება ხუთი ათ-ათ კაციანი ჯგუფი, რომელსაც ეყოლება ერთი ხელმძღვანელი . მოკლედ ახლა გადანაწილდებით სიის მიხედვით ჯგუფებში.
მე არ ვიცი ეს სია ვინ შეადგინა, მაგრამ თითო ათ კაციან ჯგუფს მიუჩინა ლუკამ ერთი ხელმძღვანელი. მე, მია, ნატა, დეა, ლიკა, თეკლა და კიდევ ერთი გოგო და სამი ბიჭი რომლელთა სახელებიც არ ვიცოდი, ერთ ჯგუფში მოვხვდით და სულაც არ გამკვირვებია ჩვენს ხელმძღვანელად ლუკამ რომ დაინიშნა თავი. მერე კი გავიცანი „ჯგუფელები“. გოგოს მაია ჰქვია, ბიჭებს კი სანდრო, ბექა და ნოდარი.
უკვე შუადღე იყო ამიტომ კოტეჯის სასადილოში წავედით და ვისადილეთ. უგემურად ვილუკმებოდი და ვცდილობდი არ შემემჩნია ლუკა, რომელიც დეას გვერდით მოკალათებულიყო ჩემს წინ.. ნერვები ისე მქონდა უკვე, ცოტაც და ამდენი ხალხის წინ თმით ვათრევდი ამ ქაჯ გოგოს. ერთი სული მქონდა ლუკასაც როდის დავიმარტოხელებდი, რომ სათქმელი მიმეხალა პირში. არამკითხე იდიოტი.
მოიცადე განახებ როგორ უნდა ნერვების მოშლა... -კი ვბაქიბუქობ გულში, მაგრამ დილიდან ტვინს ვიჭ....ტ და ვერაფერი მომიფიქრებია ლუკას გასაბრაზებლად. არა, კი მიღიტინებს თავში ერთი მაცდური აზრი... თუმცა არა... ეს მეტისმეტია...
-აუ ლუკა...შეგიძლია ჩემს ოთახამდე გამომყვე მოგვიანებით? მინდა მაისური გამოვიცვალო და მარტო წასვლის მეშინია, რომ დავიკარგო?-ისე გაწელა ბოლო ორი სიტყვა, ნერვები სახეზე მომაწვა.
-რა თქმა უნდა შემიძლია.- გაუღიმა ტყის პრინცმა. ჩემი დაზაფრული მზერა არ გამოჰპარვია ლუკას. თუმცა მაინც დასთანხმდა.
რატომაც არა? სამი დღეა დეა მხოლოდ ლუკას საწოლში შეთრევაზე ფიქობს და ვერ მოუხერხებია. რატომ არ დასთანხმდება ლუკა? რას კარგავს ან რა აჩერებს? მე? რომელსაც ერთი ორჯერ მხოლოდ „კოცნის ფრაქტიკა გამატარა“ და მეტი არაფერი? კარგი ისე იყოს როგორც გენებოს ვაჟბატონო, მაგრამ მაინც მოგიშლი ნერვებს... ახლა სულად აღარ მეჩვენება ის აზრი ცუდად რომელიც წუთის წინ უარვყავი...
წამოვდექი მაგიდიდან და ნიკასკენ წავედი. წურგიდან მივუახლოვდი და მხრებზე ჩამოვეყრდენი. მალულად გავხედე ლუკას, რომელიც წარბშეკრული მოგვჩერებოდა მე და ნიკას.
-აუ, ნიკა... -მეც დეას მსგავსად გავწელე სიტყვები.- შეიძლება მე შენს ჯგუფში გადმოვიდე? ვინმეს გავუცვლი რა ადგილს.- გავუღიმე ჩემსკენ მობრუნებულს.
-კი როგორ არ შეიძლება. ლუკას ახლავე ვეტყვი და...-მითხრა გაღიმებულმა. მეც ლუკას ჯიბრზე ვეცი და გადავეხვიე. არც ლოყაზე კოცნა დავიშურე და თეძოების რხევით გავედი სასადილოდან.
ესეც ასე. შეიძლება ბევრი ვერაფერი გავაკეთე და ლუკას სულაც არ აინტერესებს რომელ ჯგუფში ვიქნები, მაგრამ მე ხომ მაინც არ დავინახავ მათ სახეებს ერთად? არ ვიცი რატომ, მაგრამ ბრაზი მკლავს, როცა დეა ლუკას უახლოვდება.


***
ჩემს ოთახში შევედი და გადავწყვიტე ელასტიკი ჩამეცვა. უკვე შუადღე იყო, ამიტომ ძალიან აღარ ციოდა. ჯინსის შარვალი გავიხადე და ელასტიკი ამოვიცვი. ფეხზე ბოტასი მოვირგე და ისევ სასადილოსკენ ავიღე გეზი. სანამ სასადილოს მივუახლოვდებოდი, ჩემს წინ ლუკა შევნიშნე, რომელიც ჩემსკენ წამოვიდა ჩქარი ნაბიჟით. გავჩერდი. მოახლოვებულმა სწრაფად დამავლო მაჯაზე ხელი და სასადილოს უკანა მხარეს გამაქანა.
-რა იყო, რა გეტაკა?-თან ვუბღვერდი ლუკას და თან გულში ვზეიმობდი. როგორც ჩანს მოხვდა ვაჟბატონს გულზე ჩემი ნიკას ჯგუფში გადასვლის ამბავი.
ხმა არ ამოუღია. მეცა, ხელები მომხვია და ტუჩებზე დამაცხრა. რამ გადარია? ჯერ მისი მოშორება ვცადე, მაგრამ რამდენიმე წამის შემდეგ, მის კისერზე მქონდა ხელები მოხვეული და მეც გამალებით ვუკოცნიდი ტუჩებს. რატომ ვერ ვაკონტროლებ მასთან თავს? ისევ მე მომიყვანა უჰაერობამ გონს და ლუკას მკერდზე მივაბჯინე ხელები. წამიც და მომშორდა.
-რატომ გინდა ჯგუფის შეცვლა?-მკითხა როცა სუნთქვა მწყობრში ჩაიყენა.
-შენი თავისუფლებისთვის. თავი რომ შეზღუდულად არ იგრძნო.- დაუფიქრებლად მივახალე. ჯერ ისევ სუნთქვა არეულმა.
-მართლა? და გზას ვისკენ მიხსნი?- სახეზე კმაყოფილება ეხატა.
ნერვები მომეშალა მის ღიმილზე, ცოტა წამაიმუნება გადავწყვიტე. თან იქნებ ერთი ქულა დავიწერო ჩემს სასარგებლოდ. მასთან ძალიან ახლოს მივიწიე. ცხვირი მის ყელში ჩავრგე და ყელზე გავუხახუნე. ყურის ძირში ვაკოცე, ვიგრძენი როგორ გააჟრჟოლა. ესიამოვნა ისე როგორც მე... ცხვირის წვერი ლოყაზე ავუსვი და სახე მის სახეს გავუსწორე. მაცდურად გავუღიმე, ქვედა ტუჩზე ენის წვერი გადავისვი და ტუჩებით ოდნავ შევეხე მის ტუჩებს.
-დეასკენ გიხსნი გზას.-ვნება ნარევი ხმით ვუთხარი, გამოვბრუნდი და სწრაფი ნაბიჟით წამოვედი.
სანამ თვალს მოვეფარებოდი უკან გავიხედე. ინტერესი მკლავდა, რას აკეთებდა ნეტავ? არ შემეძლო არ დამენახა მისი რეაქცია. ლუკა გახევებული და თვალებ გაფარტოვებული იდგა და თვალს არ მაშორებდა...
-ახლა ერთით-ორია. -გავძახე სიცილით და გამოვბრუნდი.
სასადილოში შევვარდი. ისეთი კმაყოფილი ვიყავი ჩემი საქციელით, ლამის ცეკვა დავიწყე.
-აბა თვალებში შემომხედე ქალბატონო... მეჩვენება და რაღაც უცნაურად გიციმციმებს ეგ თვალები, თუ რა ხდება?-ჩემი გაბადრული სახის დანახვამ გააკვირვა მია.
-ოო, საიდან მოიტან ხოლმე ასეთ რაღაცეებს?- ვითომ მკაცრად მინდოდა მეთქვა, მაგრამ სახიდან ღიმილს ვერ ვიშორებდი.
-ნატა. -შესძახა მიამ და თავით ჩემზე ანიშნა. მანაც ნიკაპზე მომავლო ხელი, თავი ამაწევინა და მოჭუტული თვალებით შემათვალიერა.
-ამოთქვი.- მიბრძანა ჩემი სახის შესწავლის შემდეგ ნატამ.
-ვაიმე, რა გჭირთ? -ხელი ნიკაპიდან გავაშვებინე ნატას. -გავიცინე, არ შეიძლება? თუ გირჩევნიათ დავიბღვირო?-მაშინვე ბრაზი მოვირგე სახეზე და გოგონებს დავუჭოჭე.
-არა რა უნდა დაიბღვირო...-წამოიძახა მიამ.-ასე გვირჩევნია ჩვენც. იმედია რამეს არ გვიმალად დოლიძევ, თორემ ხომ იცი, განდის სული მაქვს დაფიცებული და უკან არაფერზე დავიხევ.
-ვიცი, ვიცი.- ხელი ავიქნიე და გავიღიმე. არა ახლა ისეთი ბედნიერი ვიყავი ხასიათს ვერაფერი გამიფუჭებდა.


ყველა ისევ ერთად მოვიყარეთ. ჯგუფებად დავიყავით და გავეშურეთ ახლად დაწყებულ კონცერტზე დასასწრებად. უამრავ ხალხს მოეყარა თავი. კონცერტი სამი საათი გრძელდებოდა. ბევრი ვიცეკვეთ და ვიმხიარულეთ. მე ნიკას ჯგუფში ვიყავი. ყველა გავიცანი, მაგრამ დროს მაინც ნიკასთან ერთად ვატარებდი. წამითაც კი არ მტოვებდა მარტო. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში. კარგია რომ ჯგუფი შევიცვალე, თორემ ასე ნამდვილად ვერ გავერთობოდი ლუკასა და დეას შემყურე. მართალია ჩემი გოგონები მაკლდნენ, მაგრამ მაინც...
უკვე მეორე ლუდის ჭიქას ვცლიდი. ამდენი ცხოვრებაში არ დამილევია. ამდენი კი არა, ლუდს მხოლოდ მეორედ ვსვამდი.
ბოლოს თითქმის ყველამ ერთად მოვიყარეთ თავი და კოცონი ავანთეთ. კოტეჯის პატრონმა პლედები დაგვირიგა, რადგან უკვე ციოდა. მე მიწაზე ვიჯექი კოცონის წინ, მუხლები მკერდზე მივიკარი და თვალი კოცონს გავუშტერე.
ნიკა მომიახლოვდა ჩემთან ჩამოჯდა და თავისი პლედი მეც მომახურა ბეჭებზე.
-შეგცივდება.-მზრუნველი ტონით მითხრა და გამიღიმა.
-მადლობა. აქ საღამოს ძალიან ცივა.- ახლაღა ვიგრძენი სიცივე.
ჩემს პირდაპირ ლუკა და დეა ჩამოსხდნენ. აჰა, როგორც ჩანს დროს არ კარგავენ. ლუკამ თვალი ჩემსკენ და ნიკასკენ გამოაპარა.
-ახლოს მოიწიე.-მითხრა ნიკამ და თვითონ მოიწია ჩემსკენ. ხელი გადამხვია და პლედი უკეთესად მომახურა ბეჭებზე.
თვალი ისევ ლუკასკენ გამექცა. დავინახე როგორ მიყურებდა თავდახრილი, ქვემოდან. ჩემი მზერა რომ იგრძნო, დეასთან ახლოს მიჯდა და ხელი მოხვია.
იდიოტი. ახლა ვინ ვის ეჯიბრება? აჰა... ასე ხომ? კარგი...
ბრაზი ყელში მომაწვა.ლუკას ჯიბრზე თავი გადავხარე და და ნიკას ჩამოვადე მხარზე. მანაც კმაყოფილი სახით გადმომხედა და თავზე მაკოცა. სამაგიეროდ ლუკა არ ჩანდა კმაყოფილი.
აბა, იგემე არამზადავ? აი ასე...
ლუკამ უცებ ხელი მოავლო დეას და კალთაში ჩაისვა. გოგონამაც თავს უფლება მისცა და ხელები კისერზე მოხვია ლუკას და ტუჩებზე მოწყვეტით აკოცა.
თვალი მოვარიდე. ამის ნახვა არ მინდოდა.მორჩა, ბოლო წვეთი იყო. სასწრაფოდ წამოვვარდი ფეხზე. ყელში ბოღმა მომაწვა.
-რა გჭირს?- ამომხედა ნიკამ და წამოდგომა დააპირა.
-საპირფარეშოში გავალ.-ამოვიბუტბუტე და უკანმოუხედავად გავვარდი.
აფერისტი!
არამზადა!
არამკითხე იდიოტო!
ჯანდაბა! აკოცა... აკოცა იმ ტუჩებით, რომლითაც რამდენიმე საათის წინ, მე მკოცნიდა...ეს ყველა საზღვრებს ცილდება. მორჩა! ხვალინდელი დღეც და დამთავრდება ყველაფერი, მანამდე კი მისი დანახვა აღარ მინდა.
გაცეცხლებული მივიკვლევ გზას სახლებს შორის და ვცდილობ გზა არ ამებნეს. როგორც იქნა მივაღწიე „ჩემს“ სახლამდე და ოთხი კიბე ავირბინე. ერთი სული მაქვს ოთახამდე მივაღწიო, რომ შეკავებულ ცრემლებს გზა გავუხსნა. კარი კი არ შევაღე შევანგრიე. ვიცოდი მია და ნატა სახლში არ იყვნენ ქეთის და ლაშას ჯგუფს გაჰყვნენ დიდ კოცოთან, სადაც გართობა ჯერ კიდევ გრძელდებოდა. სანამ კარს დავხურავდი, კარებში მამაკაცის სხეული დავლანდე, რომელიც ოთახში სწრაფად შემოვიდა, მიხურულ კარს თვალის დახამხამებაში ამაკრა და ტუჩებზე დამწვდა.