ვტიროდი,საშინლად მტკიოდა..არ ვიცოდი როდესმე თუ დავსძლევდი ამ ყველაფერს..გული მიკვდებოდა,რომ მას ვეღარასდროს ვნახავდი..არადა,იმ დღეს ხელი უნდა ეთხოვა.არა,ასე ვერ მოხდა და ის უბრალოდ წავიდა,უბრალოდ დამტოვა..
მახსოვს როგორ ემზადებოდა ჩემს დაბადების დღისთვის,ჩემს მზეს რაღაც უნდა ვაჩუქოო.რა არის-მეთქი-ვეკითხებოდი,სი კი უბრალოდ იღიმოდა და არაფერს ამბობდა.არ ამბობდა,რადგან უნდოდა,მოულოდნელი ყოფილიყო.სულ ვეუბნებოდი,რომ სიუპრიზები არ მიყვარდა,ის კი მპასუხობდა-ასე ამბობ,თორემ გაგიხარდებაო.
მაშინ ამ ყველაფერზე მეცინებოდა,რა ვიცოდი,რომ ჩემს დაბადების დღეს დამტოვებდა..ვერავინ მიხვდა რა დაემართა.მხოლოდ ფაქტი იცოდნენ,მდინარემ გამორიყაო.არ მესმოდა,როგორ და რანაირად..მან ხომ ცურვა შესანიშნავად იცოდა,არც გული აწუხებდა..რატომ? როგორ მოხდა ეს?
ცოტა ხანში გაიგეს,რომ თურმე გული აწუხებდა,სერიოზული პრობლემა ჰქონია..ამას კი მე ვერ ვხვდებოდი,როგორ შემიძლია საკუთარ თავს ვაპატიო ეს,ეს უბრალოდ წარმოუდგენელია,არ შემიძლია,რომ საკუთარი თავი არ დავანდანაშაულო,
ვერავის ნუგეში ვერ შშველიდა,მთელ დღეებსა და ღამეებს ბალიშს ჩახუტებული ვატარებდი,ვტიროდი,ვაძლევდი ცრემლებს გასაქანს,უბრალოდ ვტიროდი და ცხოვრებას ამით ვცვლიდი.არა,რასაკვირველია,ვერ ვცვლიდი,მაგრამ მაინც ვტიროდი,ამბობენ,ცრემლები ემოციებისგან ცლის ადამიანსო.ამ უკანასკნელის გაგონებაც არ მინდოდა.არ შემეძლოა,რომ უბრალოდ ფურცელი გადამეშალა.
არა,დრო არ არის ყველაფრის მკურნალი..არ მჯერა ამის,არ მჯერა,რომ შემცვლელი არსებობს,არ მჯერა,რომ საყვარელ ადამიანს გულში სხვა ვინმე ჩაანათვლებს..როგორ შეიძლება ეს მოხდეს...არ წარმომიდგენია..რამდენად ნაგავი უნდა ვიყო,რომ ჩემი გულის ნაწილი დავივიწყო,ეს იგივე,საკუთარი ხელი მოვიჭრა და მერე სხვა ვეძებო..არა,ეს სისულელეა...
***
-მას გული აწუხებდა და მე ვერ მივხვდი..-ხმამაღლა ვტიროდი და ცრემლებით ვალბობდი ბალიშს,საბანს გულში ვიკრავდი და აღელვებულ სუნთქვას ყურს ვუგდებდი.
ყველა საშინლი ემოცია ერთად მიტევდა,რაღაც არარსებულ ნივთად ვიქცეოდი..ერთი თვე ვსტიროდი მას,მისი გარდაცვალების შემდეგ,გარეთ არ გავსულვარ,თუ არ ჩავთვლით დაკრძალვას,საიდანაც ნახევრად მკვდარი წამომიღეს..ეს არც არის გასაკვირი,მან ჩემი გული წაიღო,საფლავში ჩაიტანა ჩემი სილამაზე,ჩემი ქალურობა,ჩემი სიცოცხლის ხალისი და ენერგია..ის მე ისე შევიყვარე,რომ მისი წასვლით ყველაფერი დავკარგე...
ჩემში ყველაფერი ჩაკვდა...
იმ დღიდან სახლში ვერაფერს ვაკეთებდი,ჩემი მეგობარი,ლეილა მივლიდა,ის რომ არა,ალბათ,თავსაც მოვიკლავდი,ძალით მაჭმევდა,ძალით შევყავდი სააბაზანოში,ტანსაცმლითაც კი მაყენებდა შხაპის ქვეშ და მაიძულებდა გამეხადა..მას მოჰქონდა პროდუქტები,საჭმელს მიმზადებდა და მეუბნებოდა,რომ უნდა სამსახურში დავბრუნებულიყავი..საკუთარი მცნებები ჰქონდა და მთელი დღეები ამას მეუბნებოდა,მუსიკას მირთავდა,მესაუბრებოდა,იგონებდა ტკბილ მოგონებებს და ამით ცდილობდა ჩემში ძველი მეგობარი გაეღვიძებინა..
-ეს შეიუძებელია..მე მასთან ერთად მოვკვდი..
-აბა,ჩაიხედე სარკეში..ცოცხალი ხარ...
ეს იყო ჩვენი ჩვეულებრივი დიალოგი..მეტს არაფერს ვამბობდი,ვდუმდი,მასთან გახსნაც არ შემეძლო..მხოლოდ ტირილსა და ღამეს ვაძლევდი ჩემი გაგების უფლებას...ამ ერთი თვის განმავლობაში ღამე და ცრემლები ჩემი განუყრელი მეგობრები გახდნენ...ჩემი ცრემლიანი ღამეები არ აპირებდა შეჩერებას,ის მიიწევდა წინ..
ისევ,ყოველ დღე მახსენდებოდა ის დღე,როცა პირველად ვნახე..ესეების კონკურსი იყო და იქ იყო მოსული ლევან გოთუას რომანით „გმირთა ვარამი“.მითხრა,საინტერესოა,მე კი იხტიბარი არ გავიხეტე,ვუთხარი,ეს აკვანში წავიკითხე-მეთქი..მაშინ გადაიხარხარა,ეს ღიმილი ახლაც კი მახსოვს,ახლაც კი ვერ ვწყვეტ თვალს მისი კბილების ელვარებას,მერე თვალებით როგორ უციმციმებდა..არა,ის არ იყო ტიპიური ბიჭი,რომელსაც მხოლოდ ფეხბურთი და შაურმა აინტერესებს,რომელიც გოგონებზე ნადირობს და პორნოებით იკლავს დაუკმაყოფილებელ ჟინს.ის ბავშვობაში წიგნებში იყო ჩარგული და არა „პლაიბოიში“.ის ქალს ხედავდა,როგორც სილამაზესა და ხელოვნების ნიმუშს და არა გამოსაყენებელ არსებას.ეს იმ დღესვე შევიცანი,გავიგე,შევიმეცნე..მისმა ღიმილმა იმ დღეს ყველაფერი თქვა..
-წიგნებს რამდენჯერმე ვკითხულობ...
-რაო?-გაკვირვებით ავხედე.
-სულ სხვანაირად ვხედავ..სცადე..-გამომიწოდა წიგნი.
-მე კი არ შემიძლია,ერთზე მეტჯერ რამე წავიკითხო..-ამაყად ვთქვი,მაგრამ წიგნი მაინც გამოვართვი.
-წაიკითხე..-გაიმეორა და ისევ გაიღიმა...
მისი ღიმილი ამბობდა იმას,რისი თქმაც სიტყვებსაც კი არ შეუძლია..ისეთი თვალები ჰქონდა,როგორიც არც ერთ მამაკაცზე არ მენახა..ისეთი წრფელი და ალალი გამოხედვა ჰქონდა,რომ კინაღამ გავგიჟდი..ვაღიარებ,რომ ცოტა მაკლდა,არ გადავსულლიყავი ჩემს საზღვრებს..იმ წამს ისეთი მუხტები მომაწვა,რომ მეგონა ავფეთქდებოდი,მეგონა,სამუდამოდ გადავიწვებოდი და მიწაში სჩავინთქმებოდი..
დიახ,მან მასწავლა წიგნების რამდენიმეჯერ წაკითხვა,მან მასწავლა,რომ ცხოვრებას რამდენჯერმე უნდა შევხედო..ის ჩემი სიყვარული გახდა,სიყვარული,რომელიც ცხოვრებამ არ მარგუნა და წამშალა..
ლიტერატურილ კაფეებში ხშირად ვაღამებდიც კიდეც..ერთ ზაფხულს,როცა ჰავაიზე წასვლა შევთავაზე,დამაიგნორა,წიგნებს ვერ წავიღებთ ამდენსო,მაშინ „ქინდლი“ ვაჩუქე და დავსცინე,ამის არსებობის შესახებ არ იცი-მეთქი.მას გაეღიმა და მითხრა,რომ წიგნების წითხვა ტრადიციული მეთოდით მოსწონდა.
-ზოგჯერ რაღაც უნდა განაგდო..-ვუთხარი და წიგნი დავუხურე.
-ასე გინდა ჰავაი?
-შენ არა?
-შენთან ერთად ყველგან წავალ..-სულ ასეთი პასუხები იცოდა..ჯოჯოხეთის ცეცხლში თვალიდა დაუხამხამებლად შემოგყვებიო-იტყოდა..
***
-ისევ მასზე ფიქრობ?
-ლეილა,როგორ შეგიძლია,იყო ასეთი გულგრილი..
-არ ვარ,ვებრძვი თავს..და შენც უნდა..
-არა,არ მინდა..-გავაწყვეტინე და წარბები მაღლა ავსწიე..-სუფთა ჰაერი მინდა-კარებისკენ წავედი და ხელში გასაღები შევატამაშე,ეს ჩემი მანქანის გასაღებია,მას შემდეგ ვიყიდე,რაც ვიღაც ბებერმა ავტობუსში კინაღამ გამთელა.
-უცნაურია..გახსოვს ტარება?-ირონიულად მკითხა.
-არ გვინდა ზედმეტი რეპლიკები,კარგი? თორემ სულ არ შემოგიშვებ ჩემს სახლში..-არაფერი უპასუხია,მხოლოდ თვალებით გამაცილა.
გარეთ გავედი თუ არა,უცნაური შეგრძნება დამეუფლა..ვგრძნობდი,რომ ეს მაკლდა,მაგრამ სულ არ მადარდებდა,რომ ვერ ვუყურებდი ამ ლამაზ ცას და თუ ვერ ვისუნთქავდი ჯანსაღ ჰაერს..ის ხომ ჩემს გამო სამუდამოდ მოსწყდა ამ ყველაფერს,მოსწყდა ცხოვრებას...მან ხომ სამუდამოდ გაიხურა კარები..ნუთუ შეიძლებოდა ასე..ნუთუ შეიძლებოდა,რომ ჩემი მსხვერპლი გამხდარიყო..რას აღარ ვფიქრობ უკვე..
მის სასაფლაოზე გადავწყვიტე ასვლა..მანქანა ნელა მიმყავდა..ვგრძნობდი,რომ უკან ვრჩებოდი,მეშინოდა იქ მისვლის..იქ ხომ მისი დაკრძალვის დღის შემდეგ აღარ ვყოფილვარ..დამნაშავე ვარ და თანაც სუსტი..არ შემიძლია რეალობას გავუსწორო თვალი,არ შემიძლია ნორმალურად აღვიქვა ეს ყველაფერი და უბრალოდ არ შემიძლია..არ შემიძლია მისთვის ნათქვამი სიტყვის „მიყვარხარ“ შემდეგ,ჩემი თანმხლებლია,ის არ მტოვებს და მუდამ მიწამებს ისედაც მძორივით აყროლებულ ცხოვრებას..ხშირად ვგრძნობ,რომ ვყროლდები და მშველელი არავინაა,არავინაა,რომ გამასუფთაოს და თავი ადამიანად მაგრძნობინოს,თორემ ქალი ჩემში საუკუნეა,რაც მოკვდა...
ავედი,მის საფლავზე,გული ისე მიცემდა,თითქოს ვიღაცამ ხელი შეამო და მშემოატრიალა..თვალებით ვეძებდი მის მარადიულ სამყოფელს და ისევ ვტიროდი,ახლა უფრო მძაფრად და უფრო ტანჯვით..
გულის არეში საშინელი რამ ვიგრძენი,ავკანკალდი და მუხლებზე დავეცი..ვუყურებდი მის ახალგაზრდულ სურათს და ისევ ვტიროდი..ის ხომ ასეთი ახალგაზრდა იყო,ასეთი კარგი,ასეთი მგრძნობიარე,მას ხომ ასე ძლიერ ვუყვარდი..
საათები გავატარე მის საფლავზე,ვეფერებოდი იმ მიწას,რომლის ქვეშაც ის იყო,ვტიროდი..გამახსენდა,რომ მას ძალიან უყვარდა რომანტიზმი,უყვარდა ბარათაშვილი და მისნაირად ციურ ნამს ეტრფიალებოდა.რამდენჯერმე აგდებით ვუთხარი,ნუ ხარ ასეთი სენტიმენტალურიო და მიპასუხა,რომ ნებისმიერი ადამიანი რაღაც დონეზე ცხოვრებაში ერთხელ მაინც განიცდის ამ გრძნობას..რა გრძნობას-მეთქი და უბრალოდ მითხრა,ასეთი ვარო...მერე აღარ შევწინააღმდეგებივარ..
***
-ვნერვიულობდი..მოხვედი?-ლეილა შემომეგება და ისე გადამეხვია,ლამის იყო დავეხვრჩი.
-ვერ მხედავ?-ბრაზით ვკითხე და ჩემს ოთახისკენ წავედი.
-ქრისტი, სად იყავი?
-ბავშვი ვარ? უნდა ჩაგაბარო ანგარიში? დედაჩემი ხარ?-დავუყვირე და კარები მივუჯახუნე მეგობარს..მისი ხმა არ გამიგია.ალბათ,არც არაფერი უთქვამს..
ისევ ცრემლიანი ღამეები მქონდა,ისევ ვტიროდი..უფრო ძლიერად ვგრძნობდი სიცარიელეს იმ გულისას,რომელიც ლამის იყო ამომვარდნოდა..ეს გრძნობა იყო უცნობი რამ..გული ზემოთ ამოდიოდა და შემდეგ ისევ დაბლა იწევდა..არ მესმოდა რატომ ხდებოდა ასე,მაგრამ არ მაინტერესებდა,ისევ ვტიროდი..
მთელი ღამე მის სურათებს ვათვალიერებდი მთვარის შუქზე..ვიხექი აივანზე ბალიში გულში ჩამეკრა და ის დღე მახსენდებოდა,რომ ჩვენს მომავალზე ვსაურობდით და მთვარეს თანამგზავრად მივიჩნევდით..ჰო,ვთქვი უყვარდა ბარათაშლი-მეთქი..ნეტავ არ ყვარებოდა..იქნებ მაშინ ასე არ დავეტოვებინე...ზოგჯერ,როცა საკუთარ თავს ვეღარ ვერევი,როცა ვეღარ ვუძლებ ამდენ ტკივილს,მას ვაბრალებს და ვეძახი,რატომ წახვედი-მეთქი..
***
ცრემლებში განსვენებულს სახლში ლეილა არ დამხვდა.ვიფიქრე წავიდა-მეთქი,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა..ავდექი და ყველა ოთახი დავიარე,სამზარეულოში შევედი ბოლოს და მაგიდაზე გადაშლილი წიგნი შევნიშნე..სქელი ყვითელი ასოებით გალაკტიონ ტაბიძე ეწერა..გამიკვირდა,ლეილას პოეზიის მოყვარული როდის მერე გახდა-მეთქი,წიგნს დავხედე და „მესაფლავე“ არ შემრჩა ხელთ.
ყველაფერს მივხვდი..ლეილას ცბიერია,ძალიან ცბიერი.
არანაირი ემოცია არ მქონია,ავიღე წიგნი და თაროზე დავაბრუნე.
***
მეორე დღეს ვიღაც შემოვიდა სახლში,გავიხედე და ეს ლეილა იყო.ხელში არაფერი ეკავა,შევხედე თუ არა გავიკვირვე.
-ამოიწურა შენი დანაზოგი,ქრისტი..-ეს სიტყვები მეუცნაურა.
-მერე? შენი?-ვკითხე გაფართოებული თვალებით.
-ეს ჩემია და არა შენი-საფულეს დახედა.
-რა?
-რა გიკვირს? ყველამ საკუთარი თავისთვის უნდა გამოიმუშაოს...შენ კი აქ ტირი,ტირილში ფულს რომ აძლევდნენ ამაზე ადვილი არაფერია.
-რა მეთამაშები? ჯერ მარწმუნებდი,მერე მესაფლავე და მერე...
-არა,ქრისტი..ცხოვრება ასეთია,ის არ გვაძლევს გლოვის ნებას..გარკვეული დროს შემდეგ ტირილი რჩება და ცხოვრება გრძელდება...
-არ გამაგონო ეგ საშინელი ფრაზა-ვიყვირე და დივანზე დავეხეთქე.
-ქრისტი,არ ვიცი,რა გიყო..
-არც არაფერი..უბრალოდ წადი და მარტო დამტოვე,არ მინდა შენი დანახვა,არ მინდა..გესმის?-ხმას ავუწიე და ბალიში ვესროლე.
-როცა მოეგები გონს,დამირეკე...
***

რამდენიმე დღეში ყველაფერი ამომითავდა.კბილის პასტაც კი არ მქონდა სააბაზანოში,რასაც ნამდვილად ვერ შევეგუე..უკანასკენლი კვერცხი მქონდა მაცივარში და ისიც ვერ ვჭამე მარილის უქონლობის გამო,მეზობელთან შესვლა მეუხერხულებოდა..არ შემეძლო,რომ ჩემი სასოწარკვეთა ყველასთვის ნათელი გამეხადა.
ბოლო გამოსავალი ლეილა დამრჩა..მრცხვენოდა,მისთვის დამერეკა..მაგრამ რა მექნა..ბოლოს მაინც არ დავურეკე და საწოლზე დავეხეთქე...
გარეთ წვიმდა..ის თვე იყო მე და მას რომ ძალიან გვიყვარდა..აპრილი იყო.ისევ მაწვებოდა მოგონებები..მაგრამ ტირილი აღარ შემეძლო..მელანქოლნიური ქარ-ცეცხლი ვერ მილავდა ელემენტარული რამეების უქონლოებას..
***
-ლეილა-მეორე დილად დავურეკე ჩემს ერთგულ მეგობარს.
-ქრისტი,მადლობა შენს გამოჩენას..ცოცხალი ხარ?
-რატომ არ ვიქნები?
-ვიცი,მოვალ და გიშველი..გასესხებ ფულს და შენ თვითონ იყიდე ყვეალფერი.
-მასესხებ? მე თვითონ?
-ჰო,სხვანაირად არ იქნება..მერე კი დაიწყებ სამსახურს უფრო სწორედ გაანგრძო და ვალსაც გამისტუმრებ..
ვერაფერი ვუპასუხე,ტელეფონი გავთიშე და ფიქრებში წავედი..
ნეტავ სად იქნებოდა ის...
___
ესეც ახალი ისტორია.