"კაცი ერთხელ მაინც გაიგულავებს...მას ეპატიება იმიტომ,რომ კაცია"-ტიპიური ქართველი გოგონა.

ისიც საქართველოში დაიბადა.მანაც ქართულ მიწაზე დადგა პირველად ფეხი,მანაც პირველად ქართულ ენაზე თქვა დედა..ისიც ქართველი ქალის ძუძუს წოვდა და მასაც ქართველი დედა უწნიდა ნაწნავს.
ისიც ჩვეულებრივი გოგოა იყო..იცი უყურებდა თინეიჯერულ ფილმებს,მასაც მოსწონდა ბანალური მელოდრამები,მასაც საოცარი რამ ეგონა პირველი კოცნა...
დიახ,ანიც საოცრად ჰგავდა დედამისს.მისი წარბები ჰქონდა,მისი კურნოსა ცხვირი და ქერა თმა..ყველა აღნიშნავდა ხოლმე მათ მსგავსებას...
ანი ბავშვობიდან მიზანსწრაფული იყო..ვერც ერთ სფეროში ვერ ეგუებოდა სხვის გასწრებას..უნდოდა,რომ მუდამ პირველი ყოფილიყო...ცხოვრებას უყურებდა რეალურად და სანტასიც კი არ სჯეროდა..როცა მეზობელი მოატყუებდა,გუდიანი მოვაო,გოგონა მხოლოდ და მხოლოდ ბაგეებს გახსნიდა და ჩაწიკწიკებულ კბილებს გამოაჩენდა.
გარეგნობის აღწერა არასდროს მეხერხებოდა,უფრო სწორედ,არ მიყვარდა,მაგრამ მაინც ვიტყვი,რომ ანიზე ლამაზს ვერ ვიტყოდი..ის უფრო ეშხიანი იყო,მასში იყო რაღაც შარმი,რაც სხვა გოგონებს არ ჰქონდათ...ის იყო რაღაც სასურველი არსება,რომელიც მისკენ მიაქანებდა საპირისპირო სქესთა გულებს..თორმეტი წლის უკვე ზრდასრული ქალივით გამოიყურებოდა და არავის სჯეროდა,რომ ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე იყო.
თითქოს ჩვეულებრივი გოგონა იყო,მაგრამ მასში რაღაც უცნაური სურვილი კიაფობდა...მას არ შეეძლო ისევე შეგუებოდა ბედს,როგორც უბედობას...მასში იყო მებრძოლი სული,რომელსაც ადაპტირება არ შეეძლო..
-მშვენივრად იცი რა გინდა..
-არა,არ ვიცი...უნდა გავაგრძელო..
-დაგვაგვიანდება...-ლილიმ მხრები აიჩეჩა და ქალიშვილს გაბრაზებული სახით შეხედა.
-არა,დედა...მარტო წადი..-თავი ოდნავ ასწია ანიმ და ისევ წიგნში ჩაიხედა.
-არსად გაიქცევა ეგ წინგი,ანი..
-არა,დე..შემეშვი რაააა...-ჩვეულად გააგრძელა ბოლო ასო და ტუჩის კიდით გაუღიმა ლილის.
გოგონა თავის ნათქვამა იყო,არ შეეძლო ვიღაცის ნათქვამი კანონად გაეხადა,ვერ იტანდა,როცა ვინმე აკონტროლებდა და ჭკუას ასწავლიდა..ბავშვობიდანვე ამის განდევნა დაიწყო მისმა გულმა...გოგონა მთელი არსებით გრძნობდა,რომ არ სჭირდებოდა ვიღაცის თუნდაც დედის ზედამხედველობა..ყველა ბავშვზე ძლიერად ეგონა,რომ საკუთარ თავს მიხედავდა...
-კარგი,რახან ასეა,კარგი..-დანებებული ლილი კარებისკენ წავიდა.
თბილისის ერთ-ერთ უბანში ცხოვრობდა,არ აქვს მნიშვნელობა რომელი იყო ის...უბრალოდ იმას აქვს მნიშნელობა,რომ გოგონა ამას განიცდიდა..თექვსმეტი წლის იყო,როცა ცხოვრებაზე გული რაღაცნაირად აუცრუვდა..გარშემო არსებული უსამართლობა კლადა,განსაკუთრებით კი ქალის ჩაგვრა უკლავდა გულს..
ვერ ითმენდა,როცა ხედავდა როგორ ეჩხუბებოდა მამა დედას..როგორ მოდიდოა ხოლმე თეიმურაზი სახლში გალეშილი მთვრალი და ქალზე როგორ სწევდა ხოლმე ხელს..არც იმის დანახვა უჭირდა,რომ მამამისი დედამისს ცივად ექცეოდა,უყურებდა,როგორც მონას და არა როგორც ქალს..მისადმი სიყვარულს არ აჩენდა,მხოლოდ მონურად უყვიროდა ხოლმე...
-სადილად რა გვექნება? კუჭი მიხმება,ქალო..
-ახლავე..მაცალე..
-ნასკები და ტრუსები გამირეცხე..
-კი,შრება..-ეტყოდა ხოლმე და გულში ბრაზობდა,იმ ქალებმა დაგირეცხონ,რომლებთანაც დაეთრევიო.
ლილის უჭირდა,მაგრამ ითმენდა..სამსახურსაც კი დაანაბა თავი,ეს ჩემი მოვალეობაო.გულს იმით იმშვიდებდა,რომ სიყვარული ქარიზმატული და ვნებიანი მხოლოდ შემოქმედებით წყაროებში იყო..მხოლოდ მწერლები და პოეტები საუბრობდნენ მის შესახებ და ქალებს თავგზას უბნევდნენ..
-დე,რატომ გექცევა ასე?-ჰკითხავდა ხოლმე თექვსმეტი წლის ანი დედამისს.
-არაფერია..-თავს ჩაღუნავდა ხოლმე ქალი.
-გიყვარს?
-რა კითხვაა!-გაბრაზებით იწყოდა ლილი.
-მიპასუხე..-წარბებს ასწევდა მაღლა ანი.
-შვილო,გაჩუმდი,მოდის..
-არ მოდის..არ გიყვარს..ან როგორ შეიძლება ასეთი ნაგავი გიყვარდეს?-ხმას აუწევდა ხოლმე გოგონა.
-არა,შვილო...ის მამაშენია..ჩუ..
-მამაჩემია არა ისა...
გოგონა გაბრაზებული იყო..არ ესმოდა,რატომ თვლიდა დედა მის ღალატს ჩვეულებრივ ამბად და რატომ ამბობდა,კაცია და გაიგულავებსო.
ის უფრო უყვარდა,რომ მისი ტოლი და უფროსი გოგონებიც ასე თვლიდნენ..ბევრი საკუთარ თავს უნახავდა „იმ ერთადერთს“ და შეყვარებულებს „ნაშებში“ უშვებდა...ხედავდა ანი ამ ყველაფერს და ბრაზდებოდა..
-პროვინციალიზმიაა..-რამდენჯერ უთქვამს დედასთვის.
-შვილო,მეც ასე მეგონა..მარა ნახავ,რომ გათხოვდები.
-კაი რა..ასეთ ჩათლახებს ცოლად არასდროს გავყვები!-ბრაზით ამბობდა ხოლმე და კარს მიიჯახუნებდა.თეიმურაზი სძულდა და მისი დანახვა აკრთობდა..მუდამ ცდილობდა,რომ მამამისის მოსვლისას შინ არ ყოფილიყო.
***
ასე აგრძელებდა ცხოვრებას...მისთვის ეს ყველაფერი რუტინა იყო..გრძელდებოდა ჩვეულებრივ და გოგონასაც უარესაც ზიზღდებოდა საკუთარი ქვეყანა...ხედავდა,რომ ქართველთა უმრავლესობა ზარმაცი იყო,უსაქმოდ ეგდო „ბირჟაზე..“ხედავდა,რომ ქართველი ქალი ზედმეტს ითმენდა,ხედავდა,რომ გათხოვება ტანჯვა იყო და არა ბედნიერება..
ჩვიდმეტი წლის ხდებოდა,როცა დაქალიც დაკარგა...უფრო სწორედ,გაუშვა..მისმა მეგობრმა,ნინომ,ქართული გზა აირჩია და ცოლად თავისზე რამდენიმე წლით უფროსს,ბეჟანის გაჰყვა,რადგან მასთან სექსით იყო დაკავებული და მშობლები ამას ვერ აპატიებდნენ..ახსოვს როგორ უყვიროდა მამა,როცა დილას დაბრუნდა სახლში.ახლავე გაჰყევიო-ყვიროდა ნუგზარი..
და ისიც გაჰყვა..მას შემდეგ ნინო გაუშვა..ვერ აპატია,რომ ასე ადრე შექმნა ოჯახი და სწავლისთვის თითქმის ვერ იცლიდა..
-გაუნათლებლობის პიკია!-ყველას ასე პასუხობდა,ვინც ნინოზე ჰკითხავდა.
დიახ,გაუშვა..გაუჭირდა,მაგრამ მაინც გაუშვა..უბრალოდ არ შეეძლო ეცხოვრა ასე...არ შეეძ;ლო ეყურებინა ქალებისთვის,რომლებიც კაცებს ემონებოდნენ და მათ სამსახურში ლევდნენ წლებს..
„ნატავ რა იქნებოდა დედაჩემს რომ ეღალატა?“-ეს კითხვა ღრღნიდა ბავშვობიდან..
„ქალი გაწონასწორებულია და კაცი ბავშვია..ასეა?“-ფიქრობდა ხოლმე ანი და ეცინებოდა..კაცს თუ არ შეუძლია სურვილების მართვა,მაშინ რატომ არის კაცი მთავრობაში,რატომ არის ჩვენი პრეზიდენტი კაცი და არა ქალი...კაცი რატომ მუშაობს და ქალი რატომ არა..უმრავლესობა კაცია,ყველგან კაცი...-არ ესმოდა ხოლმე ანის და საშინალდ ბრაზობდა.დაჯდებოდა ხოლმე და კედლებს ესაუბრებოდა,იოხებდა გულს...
***
-მინდა,რომ ნათლია იყო..-ერთ დღეს ნინომ დაურეკა უცხო ნომრიდან.
-რა? ჯერ არარსებული ბავშვის? წაერთიე,წაერთრია...არ დამირეკო მეორეჯერ,თორემ დაგახრჩობ..-ასეთი რეაქცია ჰქონდა,როცა რამდენიმე თვის მერე ნინომ დაურეკა.
-მაპატიე.
-არასოდეს..-და ტელეფონი გათიშა.
ერთადერთი რაც ქართული მოსწონდა,ენა იყო..წარსულიც მოსწონდა,მაგრამ ამას არადრად აღარ თვლიდა,ამას მუდამ ეჭიდება ქართველი კაციო-ფიქრობდა უკმაყოფილოდ ანი.
-მალე ენაც „წახდება“ და ვსო...-იღიმოდა სარკის წინ და იმ „მშვენებებზე“ ფიქრობდა,რომლებიც არ ასვენებდნენ.
ქართელს ბიჭს არასდროს უყურებდა..არავის აძლევდა ნებას,რომ მას დაახლოებოდა..არ უნდოდა,რომ ტიპიური ქართველი გამხდარიყო,რომელსაც ვერ იტანდა.
***
-მონოგამიაზე რას ფიქრობთ?-ქუჩაში მიდიოდა,როცა ახალგაზრდა ქალი აეტუზა წინ და მიკროფონი მიუშვირა.
-მონოგამიაზე? ის გაინტერესებთ,რომ ქალი ქალიშვილი უნდა იყოს ქორწინებამდე და ქმარს ფეხები უნდა ულოკოს?-გაცეცხლდა გოგონა.
-თუნდაც? თუნდა რელიგიურად?
-რელიგიასთან მწყრალად ვარ,მაგრამ იგი ამბობს,არ იმრუშოო..რაც ორივე სქესს ეხება და არა მხოლოდ ქალს..
-ანუ კაცი გამოუცდელი უნდა იყოს?
-თუნდაც...-ნიკაპი მაღლა ასწია და ჩაიღიმა..-თუნდაც..დიახ,ქალი და კაცი ამ საკითხში თანაბარია..
-მაგრამ ღალატი?
-ორივესთვის ერთნაირად დანაშაულია...
-არ აპატიებდით?
-მეც ვუღალატებდი...და მერე მოვიფიქრებდი მივატოვებდი თუ არა..-ხმას აუწია და გვერდზე გაიწია..-ახლა კი წავედი..
***
როგორ გააცინა ამ ინტერვიუერმა...ცოტა ხმის შემდეგ ვიდეორგოლი ნახა ინტერნეტში და უფრო გაეცინა..მის სიტყვებს საკმაო გამოხმაურება მოჰყვა...
-რა იყო ეს?-ხშირი იყო ასეთი დიალოგი.
-ჭირისუფლის სიტყვები,რომლებსაც ძალა არ აქვს..
***
დრო გადიოდა..სკოლა დაამთავრა..უნივერსიტეტში ჩაირიცხა,მაგრამ ნინოს არ ურიგდებოდა..ზოგჯერ მოენატრებოდა ხოლმე,მაგრამ მაინც არ ურიგდებოდა..
ერთი პერიოდი უნდოდა,რომ ქართულ გრამატიკაში ცვლილებები შეეტანა.ქართულ ფილოლოგიას ფირობდა,იქნებ გრამატიკოსი გავხდეო,მაგრამ ქართველების ბუნებამ ეს გადააფიქრებინა.არ არიან ღირსებიო.
უცხო ენებზე ჩააბარა რომელიღაც უმაღლესში და იმედი ჰქონდა,რომ მალე მოშორდებოდა ქვეყანას,ვითომ საყვარელ სამშობლოს.
***
მეორე კურსზე იყო,როცა რაღაც უცნაური შეემთხვა..ლექტორმა დააინტერესა,რაღაც გრძელსათაურიან რაღაცას ასწავლიდა ის კაცი..უინტერესო საგანი იყო,მაგრამ მასწავლებელი კი ძალიან ესიმპათიურა..მოსწონდა მისი თხრობის მანერა,ჩათმის სტილი,გამოხედვა,ხმის ტემბრი..
ცოტა ხნის წინ რაღაც ვიდეო ნახა,რომელშიც ლადო საუბრობდა და მთლად აილეწა..უნდოდა,რომ რამენაირად დაახლოებოდა მას,თუმცა პირველ ნაბიჯებს არ დგამდა..
იცოდა,რომ ეს რისკი იქნებოდა...დაბალი იყო ალბათობა იმისა,რომ ისიც ტიპიური კაცი არ აღმოჩნდებოდა..რომ არ იქნებოდა კაცი,რომელზეც არ იტყოდი,ყველა კაცი ერთნაირიაო..
არა,აქტიურობა არ დასჭირდა...მისმა მაგნირურმა ძალამ თავისით მიაღწია ლადომზე...ერთ დღეს ზედმეტი მეცადინეობა შესთავაზა,რაღაც პროექტზე მინდა,გაგესაუბროო.
-დიახ,სიამოვნებით..-საკუთარ თავში დაიჭირა პეპელასაცით მოფარფატე არსება.
-ხვალ,საღამოს..-მოკლედ უთხრა ლადომ.
-რა თქმა უნდა..
-ხვალამდე..-და გოგონა აუდიტორია დატოვა.
***
რამდენჯერმე შეხვდა ლადოს..როგორც აღმოჩნდა,ის ოცდაათი წლი იყო,იყო უცოლშვილო და მშობლებთან ერთად ცხოვრობდა..ეს უკანასკნელი არ მოეწონა ანის,მაგრამ ამისთვის ყურადღება არ მიუქცევია.
-ლამაზი ხარ..ვისთან ერთად ცხოვრობ?-ლადო ცდილობდა ზღვარს არ გასცდენოდა.
-დედასთან,მამასთან..თქვენ?-დამფრთხალი ჩიტივით უპასუხა გოგონამ.
-იქნებ თქვენობით აღარ მოგემართა.-ღიმილით უთხრა მამაკაცმა და მის ხელს ხელი შეახო..ეს მათი პირველი შეხება იყო..არა,კი შეხებიან,როცა გოგონა ტესტს აძლევდა ან კალამს აწოდებდა,მაგრამ მიზანმიმართულად მხოლოდ ახლა შეეხვნენ...
და ამ შეხებდა,თითქოს ერთმა და უბრალომ,გოგონას თავგზა აურია..იმასაც კი ფიქრობდა,რატომ არის ასეთი მორიდებულიო,მეტი უნდოდა,არ აკმაყოფილებდა ეს ჩაკეტილი და საზღვრებს მორგებული საუბრები..მას რაღაც სხვა უნდოდა..ეს თქვენც იცით რა არის..
***
თავგზა აებნა ანის..სულ შეიცვალა..ქართველებზე ფიქრისთვის აღარ ჰქონდა დრო,მხოლოდ ლადო აინტერესებდა..მის ლექციებს ბეჯითად ეკიდებოდა და ერთ დღესაც არ აცდენდა...
ერთი თვის შემდეგ ლადომ ოჯახურ ვახშამზე დაპატიჟა და გოგონა გაწითლდა..
-თუ ადრე არაა...-ხვდებოდა,რომ მამაკაცი ოფიციალური იყო,მაგრამ არ ესმოდა რატომ იყო ასეთი დამფრთხალი..ოდნავი სითამამით ქალიშვილობა ნამდვილად არ დაეკარგებოდა ანის..
-რა თქმა უნდა,წამოვალ..-გონება გულმა დაჯაბმა..დიახ,ანიმ საკუთარ თავს გადააბიჯა...
***
იმ საღამომ ჩვეულად ჩაიარა...ზედმეტი ვერაფერი შეუმჩნევია ანის...ლადოს მეგობარს წამოსცდა,ბევრ გოგოს „აცდენდა“ ჩვენი ვითომ ძალიან ქართველი ბიჭიო..ამაზე დაფიქრდა,მაგრამ ყურადღება არ მიუქცევია...
მაგრამ ბოლომდე მაინც ვერ დაბრმავდა ანი..სიყვარულმა ვერ ჩაითრია უფსკრულში...ან იქნებ დააბრმავა..იქნებ ლადოც ტიპიური ქართველი იყო,ქართველი,რომელსაც ქორწილის შემდეგ ცოლი მოსამსახურედ სჭირდებოდა...
იქნებ ის დაშინებულიც იყო,რომ ოცდაათი წლის მერე გაუჭრიდებოდა ცოლის შერთვა..ვინ იცის რას ფიქრობდა იგი,როცა საკუთარ სტუდენტს ეცნობოდა...
***
-ის თბილია..ესმის ჩემი..ის რაღაც საოცარი არსებაა..-ესაუბრებოდა გოგონა საკუთარ თავს.
***
და დიახ...ანის შეუყვარდა...ანუ გახდა მისი მეუღლე..ქორწილი ტრადიციულად გადაიხადეს,არც ეს გაუპროტესტებია,დედამთილ-მამამთილთან ცხოვრებაზეც არ უთქვამს უარი...
ბედნიერი იყო,უსიტყვოდ და უმიზეზოდ..უხაროდა,მაგრამ რა უხაროდა? ალბათ,იმავეს გრძნობდა,რასაც ნებისმიერი გათხოვილი...
თავიდან ყველაფერში ბედნიერებას ხედავდა,მაგრამ ერთი თვის შემდეგ დაფიქრდა და საკუთარ თავს გამოუტყდა იმაში,რომ პირველი კოცნა სულაც არ იყო ისეთი,როგორც ფილმებშია..ეს იყო რაღაც მორიდებული და კომპლექსებით სავსე...სულ არ მოსწონდებია ლადოს შეხედა..გაიფიქრა,ეს სულ ისაა,რასაც საქორწინო ვიდეობში ვხედავდიო..
უჭირდა,რომ სიმართლისთვის თვალი გაესწორებინა...უჭირდა,რომ რეალობა დაენახა...უჭირდა,რომ სარკე დაედგა წინ და ეთქვა,გონჯია ჩემი ცხოვრებაო...უჭირდა,რომ გამხდარიყო საკუთარი თავის მხილებელი..უჭირდა,უჭირდა ანის...
ეჭვიც კი შეეპარებოდა ხოლმე,ესაა სიყვარულიო...
მისი და ლადოს ცხოვრება მოსაბეზრებელი იყო..ლადო ადგებოდა,მომიმზადე საუზმეო,გოგონა გამოუტანდა რამეს,მერე წავიდოდნენ ლექციებზე..მერე მოდიოდნენ..დღესასწაულებს ბანალურად აღნიშნავდნენ...
ლადომ დაკარგა მიმზიდველობა....ღიპი დასდო ამდენი ხნის ქეიფმა,თავი დაანება სწორ კვებას,აღარც ფიტნესში დადიოდა...ანი ხედავდა,რომ მისი მეუღლის სხეული დაგრადაციას განიცდიდა..საყვედურობდა,მაგრამ მამაკაცი ყურადღებას არ აქცევდა...ლადო მასთაბ მუდამ ოფიციალური იყო,მუდამ ისეთი,სანამ ცოლად მოიყვანდა...ზედმეტ სიტყვას არ ეტყოდა ხოლმე...
ერთი რამ ის იყო,რომ ნასკებს არ არეცხვინებდა და სწავლას არ უკრძალავდა...სამი თვის მერე საცვლები ნასკებთან ერთად დაუყარა,ჩაყარე მანქანაშიო...მერე უფრო უხეში გახდა...სასმელს მიეძახა და საკუთარი თავის არმოვლაში „გრუზინ“ ქალსაც აჯობა..
ანი მუდამ ფორმაში იყო,მის მეუღლის მაგივრადაც თვითონ დადიოდა ფიტნეს დარბაზებში..მაგრამ მისი გარეგნობა არ გადადიოდა ლადოზე...
უკვირდა რატომ არის ასეთიო...
მერე მისი შეხებაც შესძულდა..თავის მკვრივ მუცელზე მის ღიპს ანტისხეულივით შეიგრძნობდა...არ მოსწონდა მისი გამოხედვა...არ მოსწონდა მისი მზერა..მან სითბოც დაკარგა...
***
„გაქრა სიყვარული? ან იქნებ არც იყო? იქნებ არ იყო? განა ბავშვი ვიყავი..“-რიტორიკის გარშემო ბრუნავდა გოგონას ფიქრები...
ბედს ვერ ემორჩილებოდა..განა როდის შეეძლო ეს...
ერთ დღეს პიკს მიაღწია ლადოს საქციელმა..
მოსახდენი მოხდა..ლადოს სხვა ქალის ტუჩის საცხის სუნი ასდიოდა...გოგონამ ეს შეამჩნია,მაგრამ „გაატარა..“ თვალი დახუჭა,მაგრამ მაინც იჩინა თავი ეჭვმა...თავს ამშვიდებდა,ეტყობა საუბრის დროსო...
თუმცა მაინც მიეპარა ქმარს ძილში და საბანი გადახადა...ანის გარეცხილ საცვალს წითელი პომადა ეტყობოდა...
იმ დღეს ანუ განადგურდა...განადგურდა და თან გამხნევდა....იგი დარწმუნდა,რომ ყველაფერი ფარსი იყო...ამაო იყო ეს ცხოვრება...ცხოვრება ლადოსნაირ ტიპიურ ქართველთან...
ქალი და კაცი თანასწორია...-ისევ ამაზე ფიქრობდა გოგონა...
ქმარი აღარ უყვარდა ან იქნებ არასდროს ყვარებია...ან იქნებ უყვარდა... ეს არ იცოდა,მაგრამ არც აინტერესებდა...ლადოსთან არსებული ფარსი უნდა დასრულებულიყო...
ქმარი გააღვიძა...
-რა იყო?-გაბრაზებით ამოხედა ლადომ,ისე რომ თვალიც კი არ გაუხელია.
-არ გიყვარდი...ნაბი*ვარი ხარ...
-რაო? საღ გონებაზე ხარ?-წამოიწია გაკვირვებული კაცი.
-მიღალატე..ჩემს მიმართ გაცივდი..შემ მხოლოდ მოახლე და საშვილოშნო გჭირდებოდა,რათა შთამომავლობა შეგექმნა.
-რას ბოდავ?
-წადი შენი..ნაგავი ყოფილხარ..-მიიჯახუნა კარები და გარეთ გავიდა..ყველაფერს ტოვებდა,თან მხოლოდ ჩანთა მიჰქონდა...მშობლებთან ვეღარ მივიდოდა,ისინიც ტიპიური ქართველები იყვნენ,ისინიც სტერეოტიპებით ცხოვრობდნენ..
გოგონამ პირველად იგრძნო,რომ მიწა გამოეცალა...ლადო აღარ ანაღვლებდა..მას მხოლოდ საბუთებს გაუგზავნიდა,გარქორწინებოდა...ეს მარტივი იყო.
მაგრამ ცხოვრება აშინებდა..მუდამ მებრძოლმა არ იცოდა რა გაეკეთებინა...
-ნუთუ მომიჭერი ყველა გზა?-ჰკითხა საკუთარ თავს...-ყველა თანასწორია-ქალიც და კაციც..-იმეორებდა და ძალას იკრეფდა..
დედამისთან მაინც მივიდა,უთხრა ყვეალფერი..ქალი სთხოვდა,რომ დაფიქრებულიყო,მაგრამ ანი უკვე აღარ უსმენდა..
-დატოვე?
-კი,მამა...დავტოვე..-უპასუხა მამამისს,რომელიც ოთახის კუთხიდან უგდებდა ყურს.
-რატომ,შვილო?
-საკმარისად ვილაპარაკე..-მოთმინებადაკარგულმა წარმოთქვა და დივანზე ჩამოჯდა.
***
მშობლებთან გული აღარ უძლებდა...მაგრამ ისევ არ იყო მარტო..გაახსენდა დაქალი,რომელიც უცხოეთში სწავლობდა..იცოდა,რომ ის მალე ჩამოვიდოდა,იცოდა,რომ თამთა მალე გაუმაგრებდა ზურგს.
და მართლაც ჩამოვიდა...ახალ წელს ერთად შეხვდნენ...ერთად იყიდეს სუფრისთვის აუცილებელი შამპანური..
და ერთად დატოვეს აქაურობაც...
მიდიოდა ანი...მიდიოდა ახლადგანქორწინებული ქალი,მაგრამ ფეხი უკან არ რჩებოდა,არ ეშნოდა..პირიქით იმაზე ძლიერი იყო,ვიდრე მაშინ,როცა მეორე კურსზე იყო.
არაფერი აკავებდა..არაფერი რჩებოდა...ლილიმ თვითონ გააკეთა ეს არჩევანი..ნინომაც არ დაუჯერა მას...დარწმუენბული იყო,რომ მისი ოჯახი საშინლად მომაბეზრებელი რამ იყო..
მიდიოდა და მხოლოდ ერთი რამ ენანებოდა...ქართული ენა მართლაც ლამაზი იყო..უფრო მეტიც,იგი იყო ულამაზესი..ეცოდებოდა საყვარელი ენა ამათ საჯიჯგნად..იცოდა,რომ ქართველები არ იმსახურებდნენ ასეთ დიად მწერლობას,ასეთ წარსულს...
ეცოდებოდა რუსთაველი ქართველობისთვის...იქნებ მართლაც სომეხი იყოსო ფიქრობდა..ისინი ფულს ხომ მაინც უფრთხილდებიანო..
ეკუმშებოდა ანის გული..გადიდა რეგისტრაციას...ესმოდა მძაფრი ხდები და თამთას უღიმოდა..არ იცოდა რას ნიშნავდა ეს ღიმილი..
-მითხარი,რომ იქ,სადაც მიგყავარ,ქალი კაცის თანასწორია?-ჰკითხა მეგობარს,რომელსაც მისი კითხვა თავიდან ეუცნაურა და გამეორება სთხოვა,ხომ არ მომესმაო.
-ნახავ..დანაგული გაგონილს მუდამ სჯობს..-გაუღიმა თამთამ და კმაყოფილი სახით ჩააბარა ბარგი.
____
რამდენიმე საათიანი წერის შემდეგ,ვდებ ამ ისტორიას...რატომღაც მომინდა,რომ დამეწერა..და,ალბათ,იმ აჟიოტაჟური განცხადების დამსახურებაა,რომელიც განაცხადა ჯანეტმა,რომელსაც დღეს მხარს უჭერთ მის სამყაროზე.

მოკლედ,ეს იყო რა.
გკოცნით.