სანამ საავადმყოფოში წავიდოდი, ცოტა ფეხით გასივეირნე, მიდოდა ყველაფერი გამადეხარშა. თუმცა არაფერი გამომდიოდა, ყოველ ჯერზე როცა ვცდილობდი ჩემი მშობლების რაიმე გასასამართლებელი მიზეზი მეპოვა ამას ვერ ვახერხებდი, ან როგორ შევძლებდი ამას როცა ისინი საშინლად მოიქცნენ. წლების განმავლობაში ისინი მშობლების იდეალად წარმომედგინენ, რას ვიფიქრებდი თუ ოდესმე რომელიმე ამას გააკეთებდა. საათზე დავიხედე, უკვე რამდენიმე საათი იყო გასული რაც სახლსიდან გამოვედი. ამ დროს ტაქსები აღარ მუშაობდნენ, და თუ მუშაობდნენ იისც რამდენიმე, ამიტომაც ფეხით ავუყევი გზას საავადმყოფომდე. საავადმყოფოს ეზოში დემეტრეს მანქანა შევნიშნე, როგორც ჩანს უკვე მოსულიყო და ნატალიც წამოეყვანა სახლიდან. ეხლა დავფიქრდი იმაზე თუ რამეთქვა მათთვის, ან ლუკა როდესაც გაიგებდა სიმართლეს რას იზამდა, რას იფიქრებდა? ეს კითხვები გულს მირრღნიდა. მეორე სართულზე ავედი, ახლა უფრო ცოტა ხალხი იყო ვიდრე ჩემი პირველი მოსვლისას. იქვე სკამზე მჯდარი ნატალი დავინახე, რომელიც ქალსა და კაცს ეხვეოდა. მათთან ახლოს მისვლა მომერიდა, მაგრამ ნატალიმ თავად დამინახა და ხელით მანიშნა ,მასთან მივსულიყავი. უფრო კარგ ხასიათზე იყო, როგორც ჩანს ბიჭების ოპერაცია კარგად დამთავრებულიო.
-მოდი ემილი, გაიცანი ეს ჩემი მშობლები არიან. ეს დედაჩემია-ქეთი, ეს კი მამაა-თემური.-სიყვარულით საუბრობდა მათზე, როოგრც ჩანს ძალიან უყვარდა ისინი. მათ შემხედვარეს ჩემი მშობლები გამახსენდა და ძლივს შევიკავე თავი არ ავტირებულიყავი.
-გამარჯობა შვილო-მომესალმა ორივე.
-მატალი ბევრს მიყვებოდა შენზე, როოგრც ჩანს ძალიან უყვარხარ(ქეთი)-მითხრა და გამიღიმა. მეც გავუღიმე.
-ემილი მოდი, სასადილოში ჩავიდეთ-მითხრა ნატალიმ-მივხვდი ჩემთან საუბარი უნდოდა.
დაბლა ჩავყევი, სასადილოში ჩავედით და მაგიდასთან დავსხედით, ნატალიმ ორი ყავა შეუკვეთა.
-ემილი, ძალიან დიდი მადლობა, ლუკა ახლა შენი დამსახურებითაა ცოცხალი, მაგრამ ვერ ვხვდები ეს როგორ მოხდა, თქვენ ერთნაირი სისხლი როგორ აღმოგაჩნდათ(ნატალი)
-ნატალი, ვიცი ახლა რასაც გეტყვი ძალინ გაგიკვირდება, მეც ვერ ვხვდები ეს როოგრ მოხდა, მაგრამ სიმართლე ის არის რომ ლუკა, ის ჩემი ძმაა9მე)
-რააა? ემილი რას ამბობ, როგორ? ეს ხომ შეუძლებელია, ლუკა შენი ძმა როგორ იქნება?(ნატალი0
-ნატალი მეც გაკვირვებული ვარ, ლუკა ნინოს და მამაჩემის შვილია, მეც დღეს გავიგე..-კიდევ მინდოდა რაღაცის თქმა მაგრამ ამ დროს ჩვენთან დემეტრე მოვიდა, ბიიჭებმა გაიღვიძეს და წამოდითო, როგორც ჩანს ჯერ არც მან იცოდა სიმართლე.
ქეთი და თემურმა, ალექსანდრესთან სანახავად ჯერ ნატალი შეუშვეს, ნინო კი ლუკასთან შესულიყო.
იქვე სკამზე ჩამოვჯექი, დაახლოებით ნახევარ საათში ნატალი გამოვიდა ალექსანდრეს ოთახიდან, მხიარული სახე ქონდა, ამჯერად ალექსანდრეს სანახავად მისი მშობლები შევიდნენ. ნინო ჯერ არ იყო გამოსული ლუკას ოთახიდან. ნეტავ თუ ეტყვის სიმართლეს?, ამაზე ფიქრი არ მქონდა დამთავრებული რომ ლუკას პალატიდან ნინო გამოვიდა. მისი შემრცხვა, ჩემი მშობლების გამო რისი გადატანა მოუწია, თვალებში ვეღარ ვუყურებდი, დაბლა ჩასვლა გადავწყვიტე.
-ემილი, მოიცადე(ნინო)-მისკენ შევბრუნდი.
-ნინო არ ვიცი რა გითხრათ, თქვენი ძალიან მრცხვენია, ჩემი მშობლები არასწორად მოიქცნენ, ალბათ არც ჩემი და აღარც ჩემი მშბლების ნახვა აღარ გსურთ. ჩემი მშობლების მაგივრადაც გიხდით ბოდიშს(მე)-ვუთხარი და ისევ წასვლა გადავწყვიტე.
-ემილი, ამას როგორ ამბობ, შენი წყალობითაა ახლა ლუკა ცოცხაი, შენ რომ არა, არც კი ვიცი რა მოხდებოდა, შენი მშობლების გამო თავს ნუ იდანაშაულებ. შეიძლება, არასწორად მოიქცნენ, მაგრამ მათ შენ ძალიან უყვარხარ, ახლა კი, მოიწმინდე ცრემლები და პალატაში შედი, ლუკა გელოდება(ნინო)
შეშინებული შევედი ლუკას პალატაში, არ ვიცოდი რას მეტყოდა, ან საერთოდ თუ მაღიარებდა დად. შიგნით შევედი. ლუკას თვალები დახუჭული ჰქონდა, მეგონა მეძინა. ფრთხილად მივუახლოვდი მის საწოლს, და იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი.
-ემილი(ლუკა)-მითხრა და თვალები გაახილა.
-მაპატიეთ, არ მინდოდა გამერვიძებინეთ(მე)
-ემილი რა გჭირს, რა საჭიროა ეს ფორმალობა, მითუმეტეს შენს ძმასთან(ლუკა)
ღმერთო უკვე იცის, ახლა რა ვქნა ისიც კი არ ვიცი რა უნდა ვუთხრა.
-ლუკა, იცი მე არც კი ვიცი რაუნდა გითხრა(მე)-ვუთხარი დარცხვენილმა. როგორია იდგე შენი 18 წლის ძმის გვერდით, რომელიც შენი მეგობარი გეგონა და სულ 4-ჯერ გყავს ნანახი.
-სამაგიეროდ, მე ვიიც(ლუკა)-მითხრა და საწოლზე წამოჯდა-მოდი ჩემთან.
ნელა წამოვდექი და საწოლზე ჩამოვჯექი. ლუკამ ხელები შემომხვია და გულში მაგრად ჩამიკრა მეც გაუბედავად შემოხვიე ხელები.
-ყოველთვის, მინდოდა პატარა დაიკო მყოლოდა, და ახლა ერთი კი არა ორი პატარა და მყავს(ლუკა)
-ლუკა, ნატალიც ხომ დასავით გიყვარს არა, ის ხომ შენი დაც იყო(მე)- მაინტერესებდა რას იტყოდა, რამე გრძნობა თუ ჰქონდა ნატალის მიმართ.
-ხო ალბათ(ლუკა)-თქვა ჩაფიქრებულმა- მოდი კარგად ჩამოჯექი-მიმითითა საწოლზე, სადაც თვითონაც იწვა და გვერდით ჩაიწია.
-ლუკა, როგორ მოხდა ავარია(მე)- დავსვი ის კითხვა რომელიც ძალიან მაინტერესებდა.
-ისეთი არაფერი, უბრალოდ ცოტა ნასვამები ვიყავით, სულ ეს არის(ლუკა)-მომეჩვენა თითქოს რაღაცას მალავდა, მაგრამ აღარ ჩავეძიე.
-კარგი ეხლა მე წავალ, არ მინდა რომ შეგაწუხა, დასვენება გჭირდება(მე)-დარჩენა ძალიან მინდოდა, მაგრამ არ მინდოდა მისი სეწუხება.
-კარგი რა ემილი, მოიცადე სად წახვალ, ძლივს გიპოვე და ახლა მიდიხარ, მოდი აქ(ლუკა)
მასთან მივედი და ისევ ჩავეხუტე, საღამომდე უამრავ თემაზე ვილაპარაკეთ, თითქმის ყველაფერს შევეხეთ.
-ლუკა, ჯერ -მისთვის რაღაცის თქვა დავაპირე, მაგრამ ამ დროს ტელეფონმა დარეკა. დედა მირეკავდა, არ ვუპასუხე.
-ვინაა?(ლუკა)
-დედაჩემი, არ მინდა მასთან საუბარი, გაბრაზებული ვარ მასზე(მე)
-კარგი რა ემილი, პატარა ბავშვივით იქცევი, ჯობია დაელაპარაკო(ლუკა)
-ლუკა, შენი აზრით პატარა ბავშვივით ვიქცევი, მათზე გაბრაზებული არ უნდა ვიყო? როგორ ვაპატიო ის რაც მათ ჩაიდინეს, ერთ შვილს სიყვარულით ექცეოდნენ, მეორეს კი არც ნახულობდნენ, მოსიყვარულე და კარგი მშობელი ამას გააკეთებდა?-ვიყვირე გაბრაზებულმა
-კარგი, კარგი ემილი დამშვიდდი. მათ არც მე ვამართლებ მაგრამ ისინი მიხვდნენ თავიანთ შეცდომას(ლუკა)
-არამგონია რომ მიმხვდარიყვნენ(მე)
ბოლოს მაინც ვუპასუხე, მხოლოდ ის ვუთხარი რომ საავადმყოფოში ვიყავი და გავუთიშე. რავქნა თუ არ შემიძლია ვაპატიო. ოთახში ექიმი შემოვიდა, ამიტომ იძულებული გავხდი გარეთ გამოვსულიყავი. 15 წუთში ექიმიც გამოვიდა დერეფანში.
-პაციენტი თავს კარგად გრძნობს, თუ ესე გაგრძელდა ხვალ საღამოს უკვე შეგეძლებათ სახლში წაიყვანოთ. ახლა დამამშვიდებელი გავუკეთეთ, დღეს ისედაც გადაიტვირთა და ჯობია დაისვენოს(ექიმი).
უკვე გვიანი იყო და საავადმყოფოდან უნდა წამოვსულიყავი, მაგრამ სახლში წასვლა არ მინდოდა.
-ემილი, ვიცი რთულია შენთვის ეს ყველაფერი, ვიცი რომ ახლა სახლში წასვლა არ გინდა, არც მე მომინდებოდა,დღეს ჩემთან წამოდი(ნატალი)
-არა ნატალი, ისედაც ძალიან შეგაწუხე, თან შენი მშობლები ჩამოვიდნენ არ მინდა სიმშვიდე დაგირღვიოთ(მე)
-კარგი რა, ჩემს მშობლებს ძალიან გაუხარდებათ, თუ ჩვენთან ერთად წამოხვალ(ნატალი0.
ბევრი საუბრის შემდეგ მეც დავთანხმდი. სახლში ვერ წავიდოდი, არა იმიტომ რომ მშობლების ნახვა არ მინდოდა, არა უბრალოდ არ ვიცოდი მათთვის რა უნდა მეთქვა.
-ნატალი იცი სამსახური დავიწყე ერთ-ერთ კომპანიაში, სამშაბათიდან უნდა ვიარო(მე)
-კარგია, მაგრამ სწვალა?(ნატალი)
-სწავლაში ხელი არ შემეშლება,სკოლის შემდეგ ვივლი, სამშენებლო კომპანიაა(მე)
-მართლა, მამაჩემსაც სამშენებლო კომპანია მაქვს, მითხარი იმ კომპანიის სახელი იქნებ ვიცოდე(ნატალი)
-მას..ამ დროს ჩემმა ტელეფონმა დარეკა, დავხედე ლუკა იყო.
-გისმენ ლუკა, კარგად ხარ(მე)
-კი ემილი ყველაფერი კარგადაა, უბრალოდ მინდოდა შენთვის მეთქვა რომ ხვალ ჩემს სანახავად ნიაც წამოგეყვანა, ძალინ მინდა მისი ნახვა(ლუკა)
-კარგი წამოვიყვან(მე).
-რახდება?(ნატალი)
-არაფერი, ლუკა იყო ხვალ თუ შეძლებ ნია წამოიყვანეო(მე)
უკვე გვიანი იყო ამიტომ ორივეს მალევე ჩაგვეძინა. მეორე დღეს საავადმყოფოში წავედით. ლუკას ნია მივუყვანე, ერთმანეტი გაიცნეს და ბევრი იცინეს კიდეც. მთელი დღე იქ ვიყავით. საღამოს ლუკაც და ალექსანდრეც სახლში გამოწერეს.
გადაწყვიტეს, რომ სანამ ორივე ბოლომდე გამოჯანმრთელდებოდა, ლუკა საცხოვრებლად ალექსანდრესთან უნდა გადასულიყო ნინოსთან ერთად, რადგანაც ალექსანდრეს მშობლები სასწრაფოდ ამერიკაში უნდა დაბრუნებულიყვნენ სამსახურის გამო.

P.S ვიცი ბავშვებო ძალიან დამაგვიანდა მაგრამ ჯერ დაბადების დღე მქონდა, მეორე დღეს კი ინტერნეტი გამეტიშა და ვერ მოვახერხე ისტორიის გაგრძელება. თუ ვინმე შემორჩით ამ ისტორიის მკითხველები გთხოვთ თქვენი აზრი გამოხატოთ კომენტარებში. ყველას შენიშვნას გავითვალისწინებ.