როცა წერილი წავიკითხე ცრემლები წამომივიდა. ამიყვანეს, ამიყვანეს, ამიყვანეს!!! ღმერთ რა მაგარია. დაბლა ჩავედი და მშობლებს ეს ამბავი ვაცნობე.
-გილოცავ შვილო(დათო)
-რა ბედნიერებაა(სალომე)
მთელი საღამო მათთან ერთად გავატარე. ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ. ოთახში გვიან ავედი. მთელი ღამე არ მიძინია და მიუხედავად იმისა რომ ძალიან ბედნიერი ვიყავი მაინც იმაზე ვფიქრობდი ასეთი ახალგაზრდა ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე სამსახურში როგორ ამიყვანეს. წერილში ეწერა რომ სამსახურში ხვალ უნდა მივსულიყავი,კიდევ კარგი რომ ხვალ შაბათი იყო და ისევ არ მომიწევდა სკოლიდ გაცდენა. მუშაობა სწავლაში ხელს არ მიშლიდა, სწავლის დღეებში გაკვეთილების მერე მივიდოდი, შაბათ-კვირას კი 10 საათზე.ხვალ ადრე უნდა ავმდგარიყავი ამიტომ თავი ვაიძულე დამეძინა.
-ემილი შვილო ადექი უკვე 9-ის ნახევარია, სამსახურში არ დაგაგვიანდეს. გამეღვიძა დილით დედამ. მაშინვე სიხარულით წამოვფრინდი ფეხზე, დედას ლოყაზე ვაკოცე და სააბაზანოში შევედი. დიდხანს მოვანდომე მომზადებას. თეთრი შარვალი, ამავე ფერის მაისური და კოსტუმი ჩავიცვი. ფეხზე კრემისფერი ოდნავ ქუსლიანი ფეხსაცმელი და კრემისფერი ცანთა დავიკავე. თმები მაღლა ავიწიე და მხოლოდ ტუჩსაცხი წავისვი.
-ულამაზესი ხარ შვილო0მითხრა დედამ, როცა დაბლა ჩავედი
-მადლობა დე(მე)-ვუთხარი და გადავეხვიე.
სახლიდან ისე გამოვედი არ მისაუზმია. უკვე 10-ის ნახევარი იყო, სამსახურსჰი დაგვიანება არ მინდოოდა ამიტომაც ტაქსით წავედი. მძღოლა კარები სამშენებლო კომპანიის წინ გააჩერა და მეც გადმოვედი. კომპანიის კარი დაცვამ გამიღო. მინდოდა მეკითხა საით წავსულიყავი,მაგრამ ამ დროს ჩემთან ერთი გოგონა მოვიდა.
-თქვენ ემილი ნაკაშიძე ხართ არა?-მკითხა და გამიღიმა.
-დიახ(მე)-ვუპასუხე დაბნეულმა
-აქეთ წამობრძანდით-მითხრა და წინ წავიდა, მეც მას გავყევი.
-ეს გენერალური დირექტორის, ბატონი ირაკლის კაბინეტია-მითხრა როდესაც ერთ-ერთ კარებთან გავჩერდით-უკვე გელოდენათ-მითხრა და კარი გამიღო.
გაღებულ კარში შევედი. ძალიან ვღელავდი. ოთახს თვალი მოვავლე მდივანი, სკამები, კარადები უამრავი საქაღალდეებით და მაგილა სადაც ბატონი ირაკლი იჯდა.
-გამარჯობა ემილი-ჩემი დანახვისას ფეხზე წამოდგა, ჩემთან მოვიდა და ხელი გამომიწოდა-მე ამ კომპანიის გენერალური დირექტორი ირაკლი აბაშიძე ვარ-გააგრძელა მას შემდეგ რაც მის გამოწვდილ ხელს ჩემი შევაგებე.-ალბათ პირობები გაინტერესებს არა?
-იცით, დიახ (მე)
- ამჯერად შენ მხოლოდ უფორსის მოტხოვნებს შეასრულებ, რასაც ის გტხოვს. როგორც იცი სწავლაში ხელი არ შეგეშლება და სკოლის შემდეგ ივლი. ხელფასი ჯერ-ჯერობით 1500 ლარი გექნება. რამე შეკითხვა ხომ არ გაქვს? (ირაკლი)
-რაღაც მინდა გკითხოთ, ჯერ სკოლაც კი არ დამიმთავრებია და რატომ ამიყვანეთ სამსახურში, თან ამხელა ხელფასიი(მე)-ძალინ მაინტერესებდა მხოლოდ ამიტომ გავბედე მისთვის ამ კითხვის დასმა.
-სიმართლეს გეტყვით ჩემზე რომ ყოფილიყო დამოკიდებული სამსახურში არ აგიყვანდით. თქვენი ბედი თლიანად უფროსსმა გადაწყვიტა. სამსახურში სამშაბათს მოხბალთ, მანამდე დირექტორი არ იქნება ამიტომაც არც თქვენ გექნებათ აქ საქმე.
-კარგით გმადლობთ(მე0-ვუთხარი და კაბინეტიდან გამოვედი. ინტერესი მკლავდა, მაინტერესებდა ვინ იყო დირექტორი.
-შეხვედრამ როგორ ჩაიარა?-მკითხა იმ გოგონამ, რომელმაც კარამდე მიმაცილა.
-კარგა, შეიძლება რაღაც გკითხოთ?(მე)
-დიახ რათქმაუნდა-მითხრა და გამიღიმა
-ვინ არის ამ კომპანიის დირექტორი?(მე)-ვკითხე და ინტერესით მივაჩერდი
-დირექტორი უკვე ერთი თვეა რაც ამერიკაშია, ამიტომაც მის ადგილს მისი შვილი იკავებს ბატონი..
-გვანცა შეგიძლია ერთი წუთით აქ მოხვიდე-დაუძახეს იმ გოგონას რომელიც მესაუბრებოდა
-უაცრავად უნდა წავიდე(გვანცა)
ჯადაბა-ვთქი ჩემთვის არ შეეძლო სხვა დროს დაეძახა, ან იმ დირექტორის სახელის თქმა მაინც მოესწრო. სახლში სამარშრუტო ტაქსიტ წამოვედი. სინ რომ მოვედი უკვე 2 საათი იყო.
-შვილო როგორ ჩაიარა შეხვედრამ?(სალომე)
-კარგად დედა სამსახურს ხვალიდან ვიწყებ, ეხლა ჩემს ოთახში ავალ, თორემ ძალიან დავიღალე(მე)ვუთხარი და მაღლა ავედი.
საწოლზე წამოვწექი თუ არა მაშინვე ჩამეძინა. გვიანი იყო 6 სრულდებოდა.რადგან დედა ვახშამს აკეთებდა ნია ბაღიდან მე წამოვიყვანე. მთელმა ოჯახში ერთად ვივახშმეთ, როოგრ მიყვარს როცა მთელი ოჯახი ერტადაა. დიდხანს ვისაუბრეთ. მერე ნიას დაეძინა ამიტომაც მის ოთახში შევიყვანე და საწოლში ჩავაწვინე. საღამოს 10 საათი იყო. ეხლა გამახსენდა რომ მთელი დღეა ნატალისთვის არ დამირეკავს. ტელეფონი ამოვიღე და მისი ნომერი ავკრიფე, არ მიპასუხა არც მეორეჯერ. ალბათ სძინავს ვიფიქრე და ჩემს ოთახში ავედი. 1 საათის შემდეგ ისევ ვცადე მასთან დაკავშირება არც ამჯერად უპასუხია. უკვე ავნერვიულდი ნატალიმ ასე არ იცოდა. ლუკას დავურეკე მას საერთოდ გათიშული აქვს. ნეტავ რა ხდება? ბიჭების ტელეფონის ნომერი არ ვიცი რომ დავურეკო. კიდევ ერთხელ ვცადე ნატალისთან დაკავშირება.
-გისმენთ-ტელეფონში გაისმა ნატალის ნამტირალევი ხმა.
-ნატალი რა გჭირს, კარგად ხარ?(მე)
-ემილი საავადმყოფოში ვართ(ნატალი)
-რა რა მოხდა, საავადმყოფოში რა გინდათ(მე)
-გთხოვ მოდი(ნატალი)-გავიგე მისი მუდარის ხმა.
არაფერზე დავფიქრებულვარ მაშინვე ავიღე ჩანთა და დაბლა ჩავედი. დედა და მამა ისევ მისაღებში იჯდნენ.
-რა ხდება ემილი, სად მიდიხარ?(მამა)-გაკვირვებულმა ამათვალიერა.
-მამა, ახლავე უნდა წავიდე(მე)
-ემილი არ გეჩვენება, რომ ამ ბოლო დროს სახლში საერთოდ არ ხარ?(დედა)
-დედა ჩემი მეგობარი ნატალი ხომ იცი არა, ახლა სწორედ მას ველაპარაკე, საავადმყოფოშია, უნდა წავიდე(მე)-შევემუდარე დედას.
-კარგი შვილო წადი, მაგრამ გაგვაგებინო ამბავი(მამა)- არ აცადა დედას სათქმელი ისე მიპასუხა.
მაშინვე გამოვვარდი სახლიდან, ტაქსი გავაჩერე და საავადმყოფოს სახელი ვუთხარი. მანაც ნელა დაძრა მანქანა. ათას რამეს ვფიქრობდი, არ ვიცოდი ვინ იწვა საავადმყოფოში, ჩემს თავს არ ვუტყდებოდი, თუმცა გულში ღმერთს ვთხოვდი ოღონდ ალექსანდრე არ ყოფილიყო.
-არ შეგიძლიათ ცოტა სწრაფად იაროთ-ვუთხარი ტაქსისტს როცა ლოდინი უკვე აუტანელი იყო.
საავადმყოში კი არ შევიდა, შევარდა. მეორე სართულზე ავიდა სადაც უამავი ხალხი იყო. მათში ნატალი ამოიცნო და მაშინვე მასთნ მივარდა.
-რა ხდება ნატალი, ეხლა მაინც გამაგებინე(მე)
-ემილი, ისინი, ისინი მანქანით მოდიოდნენ და მერე ავარია მოხდა-ძლივს ლაპარაკობდა ნატალი და თან სლუკუნებდა.
-ვინ ისინი ნატალი?(მე)
-ისინი, ალექსანდრე და ლუკა, ემილი მათ რომ რამე მოუვიდეთ ვერ ვიცოცხლებ(ნატალი)
გავშეშდი, ირგვლივ ვერაფერს აღვიქვამდი.ვიდექი და გონებაში ნატალის სიტყვებს ვიაზრებდი. ჩოჩქოლი ატყდა. ექიმი პალატიდან გამოვიდა.
-რა ხდება ექიმო?-ყველა მას მიაშტერდა.
-ორივე პაციენტი მძიმედაა, ორივეს ოპერაცია სჭირდება. ბატონი ალექსანდრეს სისხლის ჯგუფი გვაქვს და თუ საჭიროა მისი და დაგვეხმარება-თქვა ექიმმა და ნატალის გადმოხედა, როგორც ჩანს მათ ოჯახს კარგად იცნობდა.-რაც შეეხება ბატონ ლუკას, მას ძალინ იშვიათი სისხლის ჯგუფი აქვს, რომელიც ჩვენ არ მოგვეპოვება და თუ დონორი ვერ ვიშოვეთ, ოპერაციას ვერ გავაკეთებთ, ძალიან ვწუხვართ, თქვენ კი, ქალბატონო ნატალი გთხოვთ გამომყევით, სისხლს აგიღებთ.
ავდექი, ჰაერზე გავედი, გავიარ-გამოვიარე, ცას ავხედე. ვერაფერზე ვფიქრობდი, უაზროდ ვიყურებოდი აქეთ-იქით, არც არაფერი მესმოდა და ვერც ვერაფერს ვგრძნობდი.
ისევ საავადმყოფოში შევედი, ალექსანდრეს ოპერაცია უკვე დაეწყოთ. ლუკასთვის დონორი ჯერ კიდევ ვერ ეშოვათ. დედამისი ამბონდა მე გადავუსხამ სისხლსო, მაგრამ ექიმმა არ შეიძლება, თქვენც ახალი ნაოპერაციევი ხართო.
გადიოდა საათები, წუთები, წამები. ყველაფერი საუკუნედ მეჩვენებოდა. დარწმუნებული ვარ ყველა ასე იყო.ყველას დაღლილი და დაცარიელებული მზერა ჰქონდა. ექიმი გამოვიდა, ლუკასთვის დონორს ხუთ საათში თუ ვერ ვიშოვით, მერე ვეღარაფერს შევძლებთო.
-ემილი, უკვე 5 საათზე მეტია რაც აქ ხარ, წამოდი სახლში წაგიყვან-ჩემთან მოვიდა დემეტრე.
-არ მინდა, დემეტრე აქ ვიქნები(მე)
-გთხოვ ემილი, ვერც ნატალის ვერ ვითანხმებთ, შენც თუ წამოხვალ შეიძლება ისიც წამოვიდეს(დემეტრე)
დავთანხმდი, მხოლოდ ნატალის გამო. დემეტრემ ორივე წამოგვიყვანა. ნატალის შევთვაზე თუ გინდა შენთნ წამოვალმეთქი, არმინდა ერთ საათში ისევ საავადმყოფოში წავალ, შენ კი სახლში წადი და დაისვენე, თუ რამე მოხდება გაგაგებინებო.

დემეტრემ მანქანა ჩემს სახლთან გააჩერა, ორივეს დავემშვიდობე და გადმოვედი. გამიკვირდა როცა ჩემს სახლთან შავი ჯიპის ავტომობილი შევნიშნე მაგრამ ყურადღება რა მიმიქცევია. სახლის კარები შევაღე, სახლიდან ხმაური გამოდიოდა. სახლში შევედი. მამა, დედა და ნინო მისაღებში გაცხარებით საუბრობდნენ რაღაცაზე.
-ნინო დეიდა აქ რა გინდათ(მე)-გაკვირვება ვერ დავმალე
-ემილი? შენ აქ, როგორ?(ნინო)-ისიც ჩემსავით გაკვირვებული იყო.
-მე აქ ვცხოვრობ, ესენი ჩემი მშობლები არიან(მე)
-რაა? ემილი თქვენი შვილია?-ამჯერად ჩემს მშობლებს მიუბრუნდა
-მამა, დედა იქნებ ამიხსნათ აქ რა ხდება?(მე)
-არაფერი ემილი, შენს ოთახში ადი, და იქიდან არ გამოხვიდე(სალომე)-მითხრა მკაცრად
-კი მაგრამ(მე)
-ვერ გაიგე რა გითხრა დედაშენმა?(მამა)
-ემილი შვილო გთხოვ დამეხმარე, ახლა მხოლოდ შენი იმედი მაქვს, დაეხმარე ჩემს შვილს,გთხოვ (ნინო)
-რას ამბობთ, მე როგორ დაგეხმარებით, ან ლუკასთან მე რა კავშირი მაქვს(მე)
-ემილი ლუკა შენი...(ნინო)
-ნინო ჩვენ შევთანხმდით(სალომე)
-ვინმე ამიხსნის აქ რა ხდება?(მე)


P.Sაბა რას იტყვით, მგონი ბოლო თავი ცოტა არეული გამომივიდა, თქვენი აზრი მაინტერესებს.