დილის 9 საათი იყო როცა გავიღვიძე.ზაფხულის თბილი დღეა ჩავიცვი და ქუჩაში გავედი სასეირნოდ,არემარე რატომღაც დუმდა,თითქოს შემეშინდა როგორ შეიძლება ზაფზულის თვეში სიჩუმე.თითქმის ერთი საათია აქეთ-იქით დავსეირნობ მაგრამ ერთი ადამიანიც კი არ შემხვედრია"ნეტავ სად გაქრა ეს ხალხი" გავიფიქრე.უეცრად ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს ჩაიარა ვიღაცამ და აი ნელნელა
დაიწყო ხალხმა მოძრაობა.ნეტავ ვიცოდე აქამდე სად იყვნენ?!როგორ შეიძლება ასეთ ამინდში გარეთ არ გამოხვიდე?!ფიქრებში გართული მივდიოდი როცა ფეხი ქვას წამოვკარი და ძირს დავეცი ამ დროს
ვიღაცამ მოირბინდა და წამომაყენე
-ქუჩაში ფრთხილად უნდა იარო
-მადლობა გაფრთხილებისთვის
-არაფრის
-თუ გინდა სახლამდე მიგიყვან
-არა მადლობ თვითონ მივალ
-წაგიყვან მაინც ერთი გზა გვაქ
ეს ბიჭი ჩემი მეზობელი იყო რომელიც ახლახანს გადმოვიდა
საცხოვრებლად.სახლამდე მიმიყვანა და თვითონ უკან გაბრუნდა.
-სად მიდიხარ
-არაა შენი საქმე
-ჯანდაბამდეც გზა გქონია
-მადლობა.
ძალიან იდიოტი ბავშვია.არ ვიცნობ მაგრამ ნერვებს მიშლის უკვე.
-სად იაყვი შვილო?
-არსად მამა გარეთ გავისეირნე
-კარგი შეგიძლია ტანსაცმელი ჩაალაგო
-რატომ?
-სხვაგან გადავდივართ საცხოვრებლად
-რა? სად?
-სოფელში
-მეღადავები
-ვაიმე კი გოგო.დროზე ჩაალაგე
-კარგი რა მამა რა სოფელში გადავდივართ რამე დავაშავე?
-ჩემი ერთი ნათქვამი არ არის შენთვის გასაგონი?