დილით დამიანეს და ნინის ერთმანეთთან საოცრად შერწყმულმა ხმებებმა გამაღვიძა, რომელიც ჩემ სახელს გაიძახოდა და იძულებელს მხდიდა საოცარი სიზმრებიდან თავი დამეღწია...
სიზამრი?
რაღაც საოცრება იყო... თეთრ ულამაზეზ კაბაში ვიყავი გამოწყობილი და საკურთხეველთან მივდიოდი... იქ კი ჩემი ოცნების მამაკაცი მელოდა, მაგრამ ესენი ხო კაცს არაფერს არ დააცდიან
-ხო ვდგები ვდგები..
მთქნარებით ამოვილაპარაკე და აბაზანაში შევედი მოსაწესრიგებლად.... სარკეში ჩახედვისას ინსტიქტურად ამომივარდა გუშინდელი ამბები და თვალები მწარე სითხით ამევსო... სამზარეულოში დარეტიანებული გავედი და პირველივე სკამზე დავეხეთქე...
-ეეეე რა უბედურებაა სესილი მაინდამაიც ტრ*კი უნდა დამეტოვებინა?! სხვა სკამი არ არსებობს?
ჩემ ყურებს მაშინვე მიწვდა ნაცნობი ხმა და დენდარტყმულივით გავახილე თვალები და ვითომ გაბრაზებული ლაშასკენ გავიქეცი...
-ლაშა როგორ მომენატრეეე.. დანარჩენები სად არიან?
ისე ვთქვი ლაშას კისრიდან თავი არ ამომიწევია
-ვინ ჩვენ ?
სამზარულოს კარებში 4 ერთმანეთზე მეტად მონატრებული სახეები გამოჩნდნენ...
-გიოო, ცოტნე, ტასო კესოოო
ბოლო ხმაზე დავიყვირე და მონატრებულ სხეულებს ერთად ჩავეხუტე..
-კარგი სესილი ნუ გაგვგუდე... მთელი ერთი თვე შენთან ერთად ვიქნებით..
-1 თვე?
-ხო დამიანეს თხოვნით ყველანი ერთად მივდივართ ბაუკრიანში... მე, ტასო ,გიო, ცოტნე, ნინი, გიო , დამიანე , შენ და
-და?
-ბექა...
უკნიდან ხმა ამოიღო ცოტნემ და იატაკს ჩააჩერდა... ინსტიქტურად გადავხედე გაბრაზებულ დამიანეს...
-კი მაგრამ დამიანე..
-არა არაუშავს სესილი, ერთი ზედმეტი და იცი რაც მოუვა.. - დამმშვიდებლად გამიღიმა დამიანემ და თვაზე მაკოცა...- მიდი ეხლა გაემზადე ერთ საათში უნდა გავიდეთ...
ზუტად ერთ საათში ეზოში ვიდექით და მანქანებს ვინაწილებდით
-ესეიგი ნინი და გიო ერთად, გიო, ცოტნე, ტასო და კესო ერთად და მე და სესილი ერთად... გაპროტესტებას არ ექვემდებარება
უცებ ჩამოაყალიბა დამიანემ და მანქანისკენ წამათრია, ზედმეტი კომენტარებისგან თავი რო დაეცვა...
-ეეე რა პონტია ოთი ერთ მანქანაში და დანარჩენი ორ-ორი?!
მაინც მოაღწია ცოტნეს წუწუნმა ჩვენამდე, დამიანემ ხელი ჩაიქნია და მანქნაში რასაც ქვია ჩამტენა...
-დამი
ხუთწუთიანი დუმილი როგორც იქნა დავარღვიე და დამიანეს გადავხედე
-ჰოუ
-ბექა იქ მოვა პირდაპირ?
ვიგრძენი მისი სახელის ხსენებისას, სხეული უცებ როგორ დაეჭიმა.. სახეზე სულ წამოწითლა და სიბრაზისგან თვალებიც ჩაუწითლდა...
-ვიღაც ნაშასთან ერთად ამოვა საღამოს
მდგომარეობიდან გამომდინარ ეცადა მშვიდად ეთქვა თუმცა მხოლოდ მე ვიცი რა დაუჯდა ეგ სიმშვიდე...
მეტი ხმა არცერთს არ ამოგვიღია და გზას მივშტერებოდით.. ამჯერად დუმილი ჩემმა ტელეფონმა დაარღვია. თითი სენსორს გადავუსვი და მამაჩემის ხმამაც არ დააყოვნა
-სესილი შვილო როგორ ხარ? წახვედით უკვე ბაკურიანში
მისი ხმის გაგონებისას სხეულში უსიამოვნოდ გამცრა, დიდი ძალისხმევა დამჭირდა ბოლო ხმაზე რომ არ მეღრიალა
-კარგად. კი წავედით
-მომენატრე მაა
-მამა უნდა წავიდე არ მცალია..
ტელეფონი უცებე გავუთიშე და დამიანეს გადავხედე...
-კარგად ხარ სესილი?
-შეგიძლია გააჩერო?
მხოლოდ ეს ამოვილაპარაკე, და ცრემლებმაც არ დააყოვნეს... დამიანემ მანქანა უცებ გადაყვანა სავალი გზიდან და ჩემკენ წამოვიდა
-კაი რა სესი არ იტირო... მე შენთან ვარ ხო იცცი არა... არავის შევარჩენ შენ ცრემლებს არ იტირო რა გთხოვ.
-არ შემიძლა... ამას ვერ ვაპატიებ მაგრამ ვერც ვეჩხუბები... შეიძლება ისიც ნანობს, მაგრამ არ
ამდენი წელი ტყულში რატო გვაცხოვრა მე და დედა, ხო შეეძლო აეხსნა და მშვიდად მოგვარებულიყო ეს ყელაფერი, მაგრამ დედას ხასიათი რომ ვიცი მშვიდად არ მოვარდებოდა...
-რას აპირებ?
-არ ვიცი ალბათ რომ ჩამოვლენ მამმას ვეტყვი ყველაფერს და ისეთი ურთიერთობა აღარ მექნება, მაგრამ დედას ვერაფერს ვერ ვეტყვი... არ მემემტება ამ ტკივილისთვის... ეხა მესმის რას გრძნობდი შენ 15 წლის ასაკში...
ცხირი მის ყელში ჩავრგე და ღრმად შევისუნთქე მისი სურნელი... ცხირი სასიამოვნოდ ამწვა, დამანეს ყოველი შეხება ჩემში ზოოპარკს აღვიძებდა.. სასიამვნოდ გაიტრუნებოდი და უკეთესად მოვკალათდებოდი მასზე ჩახუტებული...
მყუდროება მხოლოდ ტელეფონის გამაყრუებელმა ხმამ დაგვირღვია... სპიქერზე ჩართო და თავი ოდნავ წამოწია ჩემი კისრიდან..
-სად აგდიხარ შე*ემა?
ყურმილის უკან ცოტნეს სიცილნარევი ხმა ისმოდა და ზედ დაერთო იმ სამი გადარეულის კისკისიც..
-ოე ოე წყნარად
-აუ უკაცრავად ლოუდ სპიქერია? კარგი ხო სად ხართ ?
-მოვიდვართ ხო,, მიხვედით თქვენ უკვე?
-არა არა გაჩერებულები ვართ გელოდებით..
-მოვალთ მალე... - ტელეფონი გათიშშა და მე მომიბრუნდა - მიდი ეხლა გადაჯექი შენ ადგილას და ღვედი შეიკარი..
-არა.. არც გაიფიქრო
-კი სესილი კი
-დამიანე არა რა
ამის თქმა იყო და მაქანა მოწყდა ადგილს.. ზუსტად ხუთ წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავით... ალბათ ჩემთვის რომ შეგეხედათ სიცილით მოკვდებოდით, შიშისგან სულ თეთღი ვიყავი და მტელი ძალით ჩავჭიდებოდი კარების სახელურს... დამიანე კი იდიოტივით იცინოდა.. როცა მივხვდი რომ მთავარი საფრთხე ჩავლილი იყო, რამდენჯერმე ღრმად ამოვისუნთქე და მანქანიდან გადავედი..
-რა იტყო მოფრინავდი ტო?
ჩემი დანახვისას გიომ სიგარეტი მოისროლა და მანქანისკენ წავიდა..
-კი ტო 180ით მოვდიოდი..
-ეტყობა სესილის..
ღიმილით გადამისვა თავზე ხელი დაა ძლიერად ჩამიხუტა..
-კაი ეხლა დავიშალეთ სასტავი და წავედით თორე გახმა კუჭი
გამოგვექომაგა ნინიზე აკრული გიორგი და მანქნისკენ წავიდა.. ყველანი ჩვენ ჩვენ ადგილებს დავურუნდიდთ და ამჯერად ნელა განვაგრძეთ სხვლა..
-დამი რამდენხანში მივალთ..
-სადღაც ერთ საათში დაიძინე გინდა?
თავი თანხმობის ნიშნად დავუქნიე და კარგად მოვკალათდი.. ხუთ წუთში უკვე ღრმად მეძინა... თვალები რომ გავახილე, დამიანე რის ვაი ვაგლახით ცდილობა ჩემ მანქანიდან გადაყვანას..
-კარგი დამიანე გადმოვალ მეთითონ რამე არ მოტეხო
-აუ გაიღვიძეე? არადა როგორ ვცდილობდი ნელა მექნა და არ გამეღვიძებინე ისე ტკბილად გეძინა..
-კაი არაუშავ უკვე გავიღვიძე
ნელა გავუღიმე და მანქანიდან გადმოვედი.. ბაკურიანი? ულამაზესი იყო.. სულ თეთრად იყო დაფარული და ჩემი აღტაცებაც გამოიწვია.. თოვლზე ხო ვგიჟდები...
-მოგწონს?
უკნიდან ნინის ხმა გავიგე და უცებ მივტრილდი
-კი ძალიან... ძალიან ლამაზია..
-მე ბაკურიანზე არ გეუბნები - სახეზე აშკარა გაკვირვება ამოიკითხა ნინიმ და ლაპარაკი განაგრძო - დამიანეზე გეუბნები
ამის თქმა იყო და გავშრი.. არ ვიცოდი რა უნდა მეპასუხა.. ამაზე არასდროს დავფიქრებულვარ...
მომწონს?
თუ?..
არა არანაირი თუ არ არსებობს, ნუ ჯერ-ჯერობით...
დამიანე და მე
მე და დამიანე
სესილი და დამიანე...
არასდროს მიფიქრია დამიანეზე სხვათვალით შეხედვა, გონება ყოველთვის მიკრძალავდა მასზე, როგორც ბიჭზე ფიქრს, გული კი ყოველთვის სხვას მეუბნებოდა...
-სესილი... გამეცი პასუხი
ფირებიდან ნინის სეშფოთებულმა ხმამ გამომიყვანა
-არ ვიცი..
-არ იცი? რა არ იცი მოგწოს თუ არა?
-ხო ნინი არ ვიცი.. შენც ხო კარგად იცი არა რომ არასდროს ვყოფილვარ ესეთ სიტუაციაში და არ ვიცი რა ქვია ჩემი და დამიანეს ურთიერთობას...
-ჩემი აზრით დამიანეს მოწონხარ, არა უფრო მეტი უყვარხარ..
ნინის ამ ლაპარაკით რაღაცნაირად გამკრა გულში, მაგრამ რეალობას მალევე დავუბრუნდი და სახე სატირლად დავბრიცე
-კარგი რა ნინი რაებს ლაპარაკობ... დამიანე მე როგორც დას ისე მიყურებს ჩემთან სხვაგვარ ურთიერთოას არასდროს დაიჭერს...
-აი მე კი პირიქით მგონია... კარგი ეხლა მააზე ლაპარაკს შევეშვათ შევიდეთ შიგნით ყველა ჩვენ გველოება..
საღამომდე ათასი გასართობი ვიპოვეთ ხან რითი ვერთობოდით და ხან რითი... მაგრამ ყველაზე მეტად რაც არ მინდოდა იმას მაინც ვერ გადავურჩი
-დროა მორიგეობა გადავინაწილოთ
სიტყვიტ გამოვდა კესო და გულში უკვე მის დაკრძალვაზე ვიყავი....
-თითქმის ერთი თვე გვიწევს აქ ყოფნა და სულ მზა პროდუქტებზე ხო არ ვიქნებით არა...
აყვა დას ტასოც და უკვე ერვებ აშლილი ვიჯექი სავარძელში..
-ხალხო ჯერ მხოოდ 20 დეკემბერია როგორმე 31 გავძლოთ მზა პროდუქტით და მერე საახალწლოდ იმდენს გავაკეთებთ რომ ერთი თვე კი არა ერთი წელი გვეყოფა...
თავი ადვილად დაიძვრინა ნინიმ და გვერდზე მომიჯდა... როგორც იქნა გადავანაწილეთ გრაფიკი... ორშაბათობით კესოს უწევდა „დიასახლისობა“
სამშაბათობით ნინის, ოთხშაბათობით ტასოს და ხუთშაბათობით მე... პარასკევი შააბათი და კვირა კი ბიწებს გადავუნაწილეთ... ნუ შაბათი და კვირა ისე ის ბექას „ნაშა“ რომ ჩამოვა ისიც „იდეასახლისებს“....
ოთახების გადანაწილებაზე დიდად არ გვიჩხუბია ნინი და გიო ერთად, ტასო და კესო ერთად, მეორე გიო და ცოტნე ერტად და მე და დამიანე ერთად....
სახეზე საშინლად ავწითლდი როცა დამიანემ „გადანააწილების გეგმა“ გვამცნო... გეგონება პირველად მომიწიოს მასთან ერთად წოლა, მაგრამ ნინი დღევანდელმა ლაპარაკმა განსაკუთრეით იმოქმედა ჩემ ამ აწითლებაზე.....


--------------
ვეცადე დიდი თავი დამეწერა <3 იმედია მოგეწონებათ <3