მეორე დილას ისევ ის უცნობი სავიზიტო ბარათი მომხვდა ხელში.ვფიქრობ ვინ შეიძლება ყოფილიყო მისი პატრონი.ბოლოს გამამღალა ამდენმა იდუამლებამ და ხელით შევეხე.სახელი და გვარი წავიკითხე.გამეღიმა,ასეთს არავის ვიცნობდი.
ამირანი...ეს სახელი სანაცნობოში არავის ერქვა.ნეტავ ვინ უნდა იყოს-მეთქი-ვფიქრობდი და საათს ვუყურებდი.როგორც ჩანს,იგი ელემენტებით ლეილას დაუმუხტავს.
იმ დღეს სამსახურში უხალისოდ წავედი,საშინლად მაინტერესებდა საიდან მქონდა ეს ვიზიტკა.კახას ოთახში შევედი შესვენებაზე,ის საზურგეს ეყრდნობოდა და იღიმოდა,თან რაღაცას სვამდა.
-შენც გინდა?-გამარჯობის გარეშე მკითხა.
-არა,არ ვსვამ-ვუპასუხე და სკამზე ჩამოვჯექი.
-ცოტასაც არ დალევ?-ისევ გაიმეორა და ბოთლი მაგიდაზე დადო,თეთრი საროჩკა ტანზე სექსუალურად შემოტკეცოდა,მაგრამ ეს ჩემი ფიქრები არ იყო,ეს დამპალ მეს ეკუთვნოდა,თორემ რეალური მე ისევ ნადგურდებოდა და დასაყრდენს კარგავდა.არა,თავი გამოვიჭირე.პირველად ვიფიქრე მამაკაცზე მსგავსი რამ მის შემდეგ...არა,ეს არ შემეძლო..არ შემეძლო მოვცეულიყავი თინეჯერივით,რომელიც ძლიერი დეპრესიის შემდეგ დასაყრდენს ეძებს.
-რა გჭირს?-ეტყობოდა,რომ დაძაბულობა შემატყო.დიახ,ეს ძლიერ აშკარა იყო.
-უბრალოდ მაინტერესებდა ამას თუ იცნობ-გავუწოდე ბარათი.
-არა-გააქნია თავი-მაგრამ შემიძლია გავიგო..
-კარგი..იყოს,არ მინდა..უბრალოდ რა არის,იცი? ცნობისმოყვარე ვარ და მეტი არაფერი..
-რაღაც მინდოდა მეთხოვა..
-გისმენ..-ათასი რამ გავიფიქრე გონებაში..ნუთუ მთვრალი გოგოსავით ვიქცეოდი.
-გოგოს ხელი უნდა ვთხოვო და მინდა,რომ ბეჭდის ამორჩევაში დამეხმარო...-გამიკვირდა.არ ვიცოდი,რომ კახას ვინმე უყვარდა,მაგრამ არ შევიმჩნიე.ჩემს რაღაც ნაწილს გაუხარდა კიდეც,რომ ვიღაც მაინც იყო ბედნიერი...მაგრამ ხელის თხოვნამ გამახსენა,რომ ჩემი ცხოვრება იმ დღეს გაქრა და მან ვერ მოასწრო..
-თუ შენთვის..-სახეზე შემატყო;.
-უბრალოდ პირადული..რაღაც გამახსებდა..
-თუ გინდა,ამაზე ვისაუბროთ..სამსახურის მერე სადმე დავსხდეთ და ბეჭედიც შემარჩევინე..კარგი?
-არაა საჭირო ჩემი მეგობარი იყო..არ მინდა,რომ სიბრალურით მიყურებდე,შენ ჩემი უფროსი ხარ..
-კარგი..არ ვიქცევი ასე..უბრალოდ მინდა,რომ დაგეხმარო..-ხელი ხელზე მომკიდა და წამომაყენა.-მოდი.ადრე წავიდეთ..თუ არ ხარ წინააღმდეგი..
-კარგი-თავი დავუკარი და გავყევი.
-ლიფტი აქეთკენაა..
-მიკვირს,რომ..უბრალოდ ჩემთან მეგობრობა ძნელია..-წარმოვთქვი და ლიფტში შევედი..
-მგონი,ჩანთა გრჩება-ხელზე მანიშნა.
-უი..-გავვარდი ლიფტიდან და მალევე დავბრუნდი..
-ხალისიანი ხარ..არ ხარ ჭურვი..
-შენც იგივე იფიქრე..-გამეღიმე და კედელს მივეყრდენი.
მყუდრო ადგილას დავსხედით..პირველად ვიყავი აქ და მესიამოვნა..კახა წინ დამიჯდა და მთხოვა რამე ამერჩია,შემდეგ კი საუბარი დაიწყო..
-საოცარი გრძნობაა,როცა გუყვარს..
-კი,მაგრამ ეს თემა ჩემთვის ძალიან მტკივნეულია..
-მივხვდი,ყვეალფერს..მივხვდი რატომ შეგეცვალა გამომეტყველება,როცა ბეჭედი ვახსენე....ვწუხვარ,მაგრამ უნდა განაგრძო ცხოვრება..
-ყველა ამას მეუბნება..-ვუთხარი უკმაყოფილოდ და ყავა მოვსვი.
-ასეა..უბრალოდ არ ვიცი რა გითხრა,რით განუგეშო..ჩემს საყვარელ ადამიანს რომ მოსვლოდა მსგავსი რა,არ ვიცი როგორ მოვიქცეოდი..ეს ჩემთვის წარმოუდგენელი ტკივილია..
-ადრე ყველაფერი ადვილად მეჩვენებოდა..იოლი იყო ცხოვრება,როცა თინეიჯერი ვიყავი და როცა სახლის ტელეფონით ვსაუბრობდი ბიჟებთან,შემდეგ ვხვდებოდი,დავდიოდი პაემნებზე და უბრალოდ ვერთობოდი..-ვერ ვხვდებოდი რატომ ვიხსნებოდი მასთან,რატომ ვიყავი ასეთი ლაღი და თავისუფალი.
-მეც..ყველანი ასე ვიყავით..ახლაც მახსოვს,როგორც მიხაროდა,როცა პირველად ვიყიდე ტელეფონი..
-მახსოვს,დედაჩემი სახლში არ იყო,არც მამა და..ბიჭი მიყვადა მოყვანილი,სერიოზული არაერი,ვსაუბრობდით და როცა მაკოცა...ეს პირველი კოცნა იყო...დაბლიდან მომწერა ლეილამ,რომ ჩემი მშობლები დაინახა..
-ყარაული იყო?
-ჰო-სიცილი ამიტყდა და პირზე ხელი ავიფარე.
-ღმერთო...როგორ მოხუცებივით ვსაუბრობთ..
-თინეუჯერობასთან შედარევით ბებრები ვართ..-მშვენიერ ხასიათზე ვიყავი და არ ვცდილობდი.
-მისმინე..მიხარია,ასეთ ღიმილიანს რომ გხედავ..
-შენ მართლაც უნდა გეღიმებოდეს..ნეტავ მეც მყავდეს გვერდით საყვარელი ადამიანი,მამხნევებდეს და ნეტავ..-სიტყვა გამიწყდა,აკანკალებული ბაგეები სალფეთქს მივადე და ზემოთ ავიხედე.
-გაჩერდი..უბრალოდ რეალურად მიუდექი ყველაფერი..შენ ვერაფერს შეცვლი და უბრალოდ უნდა იბრძოლო.
-კახა,მთელი ცხოვრებაა,რაც ვიბრძვი..მთელი ცხოვრება და არაფერი შემრჩა..-მელანქოლიური განწყობა მეპარებოდა ხმაში.
-როგორ არა....წარმატებული და ლამაზი ქალი ხარ,ყველასთვის სასურველი..
-მაგრამ არა ბედნიერი..
-შეგიძლია მოიპოვო ის..შეგიძლია..-დარწმუნებით იმეორებდა ერთსა და იმავეს..
-ვერავინ მაჰიპნოზებს..ჩემს დაქალსაც იგივეს ვეუბნები.
-არცაა საჭირო..უბრალოდ გეყოფა იმაზე საუბარი თუ როგორ გიჭირს..სულ წარსულზე ვერ ორიენტირდები...შენს ხელთ აწმყოა და მერე მომავალი..მომავალი,შეუცნობელი და იდუმალი..
-აი,ეს იდუმალება მკლავს..-გავიღიმე და ტელეფონს დავხედე,ლეილა იყო,მაგრამ არ მიპასუხია.
-იცი,ერთ დროს მეც დავკარგე სიყვარული...
-მართლა?
-ჰო..მაშინ ახალი შემოსული იყო სოციალური ქსელები..მახსოვს როგორ ავრეგისტრირდი და ერთი გოგო გავიცანი,რაღაც იდუმალი ნიკით იყო..არ მახსოვს...მახსოვს,რომ მითხრა შემეშვიო,არ მცალია არავისთან ურთიერთობისთვისო..მითხრა გესმის? და მერე ყოველ დღე ვუყურებდი ხოლმე შორიდან,სადარბაზოდან გამოდიოდა ხოლმე..დროს ვითვლიდი,როდის დავიანხავდი..მერე შეყვარებულთან დავინახე..და რა იყო ეს,იცი? ეს იყო რძნობების პიკი..საკუთარ თავს ვაიძულე გამეშვა..ვიცოდი,რომ ვერ დავტოვებდი და აღარ ჩავებღაუჭე..მერე კი ვიტანჯებოდი..მერე სხვა შემიყვარდა და ახლა ბედნიერი ვარ..
-დარწმუნებული ხარ?-ვკითხე ალეწილი სახით.
-ალბათ..-მიპასუხა და ყავა მოსვა,ხელები ოცნავ აკანკალებული ჰქონდა..ეტყობოდა,რომ დაიბნა.,ჩაფიქრდა..
-ალბათ და...რას გულისხმობ?
-ვფიქრობ,რომ ის ჩემი ცხოვრების სიყვარულია..
-მერე ეს ბედნიერებაა..
-ჰო,მაგრამ უბრალოდ კის თქმა ძალიან ძნელია..
-ბედნიერი იქნები,როცა შენად დაიგულებ..-გავამხნევე უფროსი და ხელხე ხელი დავადე.აღარ ვფიქრობდი იმაზე,რომ იგი ყველასთვის სასურველი მამაკაცი იყო..უბრალოდ იმაზე ვფიქრობდი,რომ ის იყო ჩემი მეგობარი,რომელსაც გამხნევება სჭირდებოდა..იმ წუთებში ის ჩემს თვალში ძლიერ ამაღლდა..მან ხომ მეგობრობის ხელი გამომიწოდა ასეთ გაჭირვებისა და ტკივილის დროს..
-მადლობ..
-მადლობა შენ..-ხელი მოვაშორე და ჭიქას ჩავებღაუჭე.
-ახლა..წავიდეთ და ბეჭედი ავარჩიოთ..ბედნიერებას ადამიანი თავად ეძებს,თავად გრძნობს და თავად ქმნის..
-მართალი ხარ-კმაყოფილი ხმით წარმოვთქვი.
-მე გადავიხდი..
-არა,მეც..-გავაპროტესტე და ხელი საფულისკენ წავიღე.
-კარგი,ორივენი ფსიქოლოგები ვიყავით და..-გაიღიმე და ნახევარი გადაიხარა.
-ნამდვილად-წარმოვთქვი და კარებისკენ წავედი.
-ქორწილზე შენც მოხვალ..-სიხარული ეტყობოდა ხმაში.
-რა თქმა უნდა..-გავუღიმე და ავხედე ჩემზე მხრებზე გაცილებით მაღალ მყოფ თავს.
-მას ნანა ჰქვია..ხუთი წლის წინ გავიცანი..შესანიშნავი გოგოა..-ვეღარ მოითმინა და მის საცოლეზე დაიწყო საუბარი.
-სად გაიცანი?-ინტერესით ვკითხე.
-პარფიუმერიის მაღაზიაში..დედაჩემს დაბადების დღე ჰქონდა და სახის მოვლის რაღაცები უნდა მეყიდა..
-საინტერესოა..არაფერია ცხოვრებაში შემთხვევითი.
-შენ სად გაიცანი?-მკითხა,მაგრამ შემდეგ უკანვე წაიწია..მისი გამომეტყველებიდან მივხვდი,რომ ნათქვამი ინანა.
-მე..გავიცანი...ის ესეების კონკურსზე გავიცანი..
-წერა უყვარდა?
-რა არ უყვარდა...უბრალოდ საოცარი ადამიანი იყო.
-კარგი..ნახე ეს..რას ფიქრობ ამაზე? მოეწონება?-მკითხა და ბეჭედზე მანიშნა..
-კი,მოეწონება..კარგი გემოვნება გქონია..იცი,რა? რასაც პირველად ნახავ და მოგეწონება,ხელიდან არ უნდა გაუშვა..აღარ უნდა დაიწყო უკეთესის ძებნა..
-მადლობ..-გამიღიმა და ბეჭედი აიღო-მოერგება ჰო?-ცნობისმოყვარედ მკითხა.
-რა თქმა უნდა..გეცოდინება მისი თითის ზომა..
***
-ასე ახლოს ხართ,რომ...ღმერთო,მოსწონხარ..
-საცოლე ჰყავს.ჩვენ მეგობრები ვართ..
-რამდენი ხანია,რაც ხვდება?
-ხუთი წელია..
-ხუთი წელი იყო ისიც..-თავი გააქნია ლეილამ,ვერ ახსენა ჩემი საქმროს სახელი.
-გოგო,რატომ ხარ ასეთი გაუგებარი?-ვკითხე და წარბი მაღლა ავსწიე.
-კარგი,დაიკიდე...კარგია უფროსთან ასე ახლოს რომ ხარ..უბრადლო შემშურდა..
იქნებ ეს არ იყო შური..იქნებ რომელიმე წამს მაიცნ ვიფიქრე კახაზე..ვიფიქრე,რომ მომწონდა..არ ვიცი,რატომ მივეცი უფლება ჩემი ფიქრები გაეგო..არ ვიცი,რატომ მოვუშვი ახლოს..მაგრამ მეგობრობა? არა,მას ვერ დავივიწყებ..ჩემს მკვდარ სიყვარულს ვერ დავივიწყებს და ვერავის მივსცემ ჩემზე ჰიპნოზის უფლებას..
ნანა..ლამაზი სახელია..რატომღაც ამიკვიტდა მასზე ფიქრები..
***
ცხოვრება გრძელდება..გავიფიქრე მაისიც ერთ დღეს და ხელი ჯიბისკენ წავიღე..რაღაც უცნაური მინდოდა,გამეკეთებინა..არ ვიცოდი რას ვეძებდი და საერთოდ ვეძებდი თუ არა რამეს..ბოლოს ვიზიტკა გამახსენდა და ნომერს დავხედე.გადავწყვიტე მობილურზე დამერეკა და გამეგო ის ვინ იყო..
ამდენი ხნის მანძილზე ვცდილობდი,რომ სიკვდილზე აღარ მეფიქრა..აღარ მინდოდა შეუცნობელი კოშმარები,აღარ მინდოდა ცრემლები,მძულდა ცრემლიანი ღამეები..აღარ მინდოდა ცხოვრების მსხვერპლი ვყოფილიყავი,მინდოდა მასთან მებრძოლა და დამემარცხებინა იგი..
-გამარჯობა..-მოხუცის ხმა გავიგე.
-უკაცრავად თქვენი სავიზიტო ბარათი მე მაქვს..დაგრჩათ..-არავის უპასუხია,გავირიდე და საათს ავხედე,დაახლოებით თხუთმეტი წუთ ვუსმინე დუმილს და შემდეგ დავდე..ვერ მივხვდი ვინ მეთამაშებოდა..და ვინ იყო ის მოხუცი ქალი.
***
-როგორ ხარ?
-სთხოვე?-ვკითხე კახას გაღიმებული სახით.
-დამთანხმდა..ბედნიერი ვარ..მადლობა,რომ მამხნევებდი..
-შესანიშნავი გემოვნება გაქვს..
-იქნებ მერე გაგაცნო კიდეც ნანა..მოგეწონება..-მითხრა და ოთახისკენ წავიდა..მისმა სიტყვებმა ჩამაფიქრა,მაგრამ თავი არ მიტეხვია..გადავწყვიტე ყველაფრისთვის მარტივად შემეხედა.იოლად ცხოვრებად ნაკლებად ვნებს ადამიანის გულს..ეს ნამდვილი რამ არის,ნამდვილი და ნამდვილი..
საღამოს,სამსახურის მერე,იოგაზე წავედი..უფრო ხალისიანი სახე მქონდა და ეს ყველამ შენიშნა..მგონი,აღარ მიყურებდნენ,როგორც საბრალოს..არა,ვერ ვიტან,როცა ვინმეს ვეცოდები..ეს ნამდვილად ასეა..
***
-დედაჩემი მომენატრა..რამდენი ხანია,რაც არ მინახავს..არადა აქვე ცხოვრობს..მამაჩემიც კი მომენატრა..-ვუთხარი ლეილა.
-ნახე მერე..როგორ შეიძლება ასე,რომ დაივიწყე..
-კარგი,წავალ..
-ნახავ და ლამაზ საჩუქრებსაც წაუღებ.
-დედაჩემს კრემებს ვუყიდი პარფიუმერიის მაღაზიაში...მამაჩემს კი ხინკალს წავუღებ,ძალიან უყვარს..
-შენ იცი..ჩემი გოგო ხარ-მაკოცა ლოყაზე და კმაყოფილად გაიღიმა.
***
-ამირანი ვარ..ის ბებიაჩემი იყო,ყურში არ ესმის..ბოდიშით..-ეს ის ნომერი იყო,რომელიც იმ დღეს ავკრიფე..რაღაცნაირი ხმა ჰქონდა,თითქოს მეუცნაურა მსიი დარეკვა..რა უნდოდა ნეტავ? იმ დღეს არავინ გამიცნია,ვინც ვიზიტკა მომცა და საერთოდ..არ მახსოვდა ეს ხმა,ვფიქრობდი,რომ არსად გამეგონა.
____
მიყვარხართ,ჩემო ტკბილებო.
გკოცნით.