ბებიამისი? ამ სიტყვის გახსენებაზე ჩემი გარდაცვლილი ბებია გამახსენდა.თვალწინ დამიდგა მისი უმწეო გამოხედვა,მისი ქვითინი და სიკვდილისპირა უკანასკნელი ძახილი.გული ჩარმწყდა,რაღაც ვიგრძენი/
-გესმით?-ხმას ოდნავ აუწია ამირანდა.
-დიახ..არაფერი მახსოვს,თქვენ დამიტვეთ ვიზიტკა?-დაბნეულობის პიკს ვაღწევდი.
-დიახ,ჩვენ ვისაუბრეთ და შემპირდით,რომ გნახავდით..
-რა?-უფრო ავიბენი..რა უნდოდა მას ჩემთან?
-დღეს საღამოზე რას იტყვით?
-არც კი ვიცი ვინ ხართ.
-უბრალოდ შემხვდით.
-იცით,რა...კარგით,მაგრამ დღეს ვერა..მშობლები უნდა მოვინახულო..
-არაა პრობლემა..ხვალ გამოგივლით,რვა საათზე.
-საღამოს?
-სხვა დროს ვის სცალია..-სიცილით მიპასუხა.
მისი ხმა რაღაცნაირად ჩამწვდა გულში...თითქოს ნაცნობი ვინმე უნდ აყოფილიყო..ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა,რომ მასთან უკვე მესაუბრა...ამირანი? ვის ერქვა ამირანი..ჩავფიქრდი,საათს გავხედე,ის გაჩერებულიყო..ტელეფონი ამოვიღე და საათს დავაკვირდი..უკვე უნდა მოვმზადებულიყავი,მეყიდა საჩუქრები და მშობლები მენახა..დრო არ იცდიდა,ამირანზე ფიქრის თავიც არ მქონდა..
პარფიუმერიის მაღაზიები დავიარე და დედაჩემს ვუყიდე ნაოჭების საწინააღმდეგო კემები,შემდეგ სახინკლეში შევკვეთე მამაჩემისთვის ხინკალი და ადგილზე მიტანა ვთხოვე.ძალიან ვნერვიულობდი,ამდენი ხნის უნახავი დედა-მამა უნდა მენახა.სახლიდან ისე სწრაფად გამოვედი,რომ საპირფარეშოში შესვლაც კი დამავიწყდა,ამიტომ მანქანა გზაზე გავაჩერე და საზოგადოებრივ საპირფარეშოს მივაშურე.სუფთა იყო იქაურობა,რომ არ ჩავთვალოთ ის ინციდენტი...ჩემი პირადობა შიგნით ჩამივარდა და კინაღამ თან ჩავყევი.გავგიჟდი,გამახსენდა რამხელა რიგში ვიდექი ეგ რომ ამეღო.
-კარგად ხართ?-მკითხა ვიღაცამ.უკან არ გამიხედავს,სულ არ დავინტერესებულვარ უცნობის ვინაობით.
-ვარ რა-აგდებულად ვუპასუხე და მანქანაში ჩავჯექი.
რასაკვირველია,პირადობის დაკარგვა მიზეზი იყო..მე ხომ მშობლებთან მოსალონდელი შეხვედრა მაშინებდა.
***
ისევ გამოჩნდა ძველი სადარბაზო,სადაც მთელი 18 წელი გავატარე..ამომიტივტივდა ბავშვობის წლები,როგორ ვთამაშობდი ხოლმე ეზოში,როგორ ვიცინოდი..ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს რაღაცა მიჩქმიტა და ძლიერად დამამჩნია ხელი..ისევ მინდოდა,რომ უდარდელი ვყოფილიყავი..არ მინდოდა ქალი მრქმეოდა..მინდოდა ვყოფილიყავი ლაღი და სუფთა ბავშვი..ბავშვი,რომელსაც ცხოვრება უხარია და მას შეჰხარის..
ლიფტში ხუთთეთრიანი ჩავაგდე..მაშინაც ასე ვიქცეოდი,როცა ეზოდან სადილის საჭმელად ამოვდიოდი ხოლმე.გარეთ მყოფ მოხუცებს ვთხოვდი ხოლმე ხურდას და სულ მკიცხავდნენ,დედაშენი არ გაძლევსო..ამაზე ახლა მეცინება,თუმცა მაშინ გული საშინლად მწყდებოდა..მგონი,მწყინდა კიდეც..
რა უცნაურია ცხოვრება..მუდამ რაღაცას ელი და საბოლოოდ მაინც ხელმოცარული ადამიანის შეგრძნება გრჩება...ჯერ გაზრდა მინდოდა,მინდოდა,სკოლის მოსწავლე ვყოფილიყავი..ღმერთო,ეს სახლი და ეს კარი როგორ მახსენეს ყველაფერს..მერე მინდოდა,სკოლა დამემთავრებინა..მერე რაღაც-რაღაც ოცნბები მქონდა,მინდოდა საკუთარი სახლი მქონოდა..მერე სტუდენტობაც მომბეზრდა..მერე სამსახური ვიშვე,თანამდებოობასაც გამოვკარი ხელი..მერე მერე...ის გაქრა! მერე გული ჩამწყდა..მერე ყველაფერს ბნელ ფერებში ვხედავ..ნუთუ იქნება რამე,რაც ნათელს მოჰგვრის ჩემს ერთფეროვანსა და ზედმეტად რუტინულ ცხოვრებას...
-შვილო,ეს შენ ხარ..-დედაჩემმა გაკვირვება ვერ დამალა.
-კი,მე ვარ...
-შვილო..მომნატრებიხარ...მე უბრალოდ...
-გაჩუმდი..-გადავეხვიე დედაჩემს-საჩუქრები მოგიტანეთ შენ და მამას.
-მართლა? დარჩი რა..შენ ჩვენი ყველაზე დიდი საჩუქარი ხარ..
-კარგი..-გავუღიმე დედაჩემს და მამაჩემისკენ წავედი..ის გაშეშებული იდგა დაყურებამდე იღიმოდა.
***
დედაჩემის გვერდით მეძინა,ვიხსენებდი ბავშვობას და ჩემს სათამაშოებს ვუყურებდი.დედამ,შვილიშვილებისთვის ვინახავო..ამაზე გულიანად გამეცინა,სულ არ ვაპირებდი შვილის ყოლას...
-ჰო მოუხდება?-ისე მეკითხებოდა,თითქოს ცხრა თვის ორსული ვყოფილიყავი.
-კარგი რა,დე..-ამოვიოხრე და მხარზე თავი დავადე.მისი სითბო მომნატრებოდა.
***
-იდუმალ პაემანზე მივდივარ..-ღიმილით გადავკოცნე ლეილა..
-რაო,გოგო? მშურს შენი..
-რა ჩავიცვა..-სარკის წინ ავიტუზე.
-მე აგირჩევ..-დიდი ენთუზიამით გადმომხედა და თვალი ჩამიკრა.
-რა გოგო ხარ!-კმაყოფილმა ჩავილაპარაკე.
***
ეს პირველი პაემანი არ იყო,თუმცა მაინც საშინლად ვღელავდი..უცნობს არასდროს შევხვედრივარ..არც მისი სახე ვიცოდი,არც მისი ტანი..მხოლოდ მისი ხმა მქონდა გაგონილი,ეს იყო და ეს..ეს უცნაური შეგრძნება ბოლოს მიღებდა..თაგვივით მასობდა კბილებს და მღრღნიდა..
-ნეტავ როდის მოვა..-ვუყურებდი საათს და წუთებს ვითვლიდი.
-ნუ ღელავ..-მამშვიდებდა ლეილა.
-გოგო,წადი..მარტო დამტოვე..-არც კი შემიხედავს ისე ვუთხარი და გვერდზე გავიხედე.ფანჯარას ვეძებდი..მინდოდა,რომ მისი სილუეტი დამელანდა...თუმცა რა? სულელი მე...განა მას ვიცნობდი..
ეჭვებმა შემიპყრო..იქნებ იდუმალი მანიაკი არის-მეთქვი-ვფიქრობდი...და ისევ მეცინებოდა,ასე არ შეიძლებოდა..მე ეს ვიცოდი..ის უბრალოდ ამირანია..ისევ უბრალო გავხადე ცხოვრება,ცხოვრება,რომელსაც მოვაცილე ზედმეტი შტრიხები..გადატვირთული არც არასდროს არაფერი მყვარებია..
უეცრად კარიდან ზარის ხმა წამოვიდა..ეს იყო ყველაზე უცნაური ზარი,ყველაზე საოცარი და ამაღელვებელი..
-ვინ არის?-ადგილიდანვე ვიკითხე,თუმცა იგი ადრესატამდე ვე რმივიდა..
-ვინ არის? ამირან, თქვენ ...-ენა დამება და კარი გავაღე.
-ქრისტი...-სახე გაუნათდა მოსულს..მომაშტერდა,ნამდვილად მომაშტერდა..მე კი მის მოშტერებულ მზერას დავუწყე დაჭერა..უცნაური შესახედაობის მეჩვენა...რაღაცნაირად იხედებოდა..მისი გამოხედვა,ეს იყო რაღაც ისეთი,რაც მაშინებდა,კანკალს მგვრიდა..შევიშმუშნე და დამფრთხალი კვიცივით განზე გავიწიე..არ ვიცოდი რა მეთქვა,როგორ მეთქვა..
-მიცანით?
-არა,ალბათ-თავი გადავაქნიე.
-სარწმუნებული ხართ?
-მგონი..-ისევ ყოყმანით მივუგე.
-სულ ასე ეჭვობთ...-გაეცინა და თეთრი კბილები გამოაჩინა.
-უკაცრავად..-საწყალი ბავშვის გამოხედვა მქონდა,ალბათ.
-კარგი...წავიდეთ და ერთმანეთი თავიდან გავიცნოთ-კარებისკენ მანიშნა და თამამად წაიწია წინ.
-კარგი-დამფრთხალი გულით წავედი წინ..ვაღიარებდი,რომ ამირანი რაღაც ახალ ემოციებს იწვევდა ჩემში..ის მაშინებდა,ჩემში ცნობისმოყვარეობის ღილაკს თითს აჭერდა და რაღაცისკენ მიბიძგებდა.
***
მთელი საღამო დაძაბულობაში გაილია.არც ის ჩანდა საღ გონებაზე,ეს მაბნევდა.არ ვიცოდი რისი ბრალი შეიძლება ყოფილიყო.მეშინოდა და იმით ვიიმედებდი თავს,რომ ამირანდი ბევრს არ საუბრობდა.ზოგჯერ ისე მაშტერდებოდა,რომ ძარღვებში სისხლიც კი მეყინებოდა.
კიდევ კარგი თავდაჯერებული ვიყავი.ეს მან მაჩუქა.ადამიანმა,რომელმაც შემიყავრა თავი და შემდეგ გამანადგურა...ისევ გაამხსენდა დაკარგული საქმრო...საქმრო? ამ სიტყვის გაფიქრებაც კი ჟრუანტელს მგვრიდა,ტანზე მაყრიდა...არა,ასე არ შეიძლებოდა...ჩინელებივით წარსული არ უნდა იმეოროო-გამახსენდა ილიას შენიშვნა..დიახ,მან ასე თქვა საუკუნეების წინ..ზუსტად ვერ ვიხსენებდი,მაგრამ აზრი ეს იყო.
თვალწინ ისევ საქმრო წარმომიდგა..როგორ გარდამქმნა..როცა გავიცანი,თავდაჯერებული არ ვიყავი.მან კი ეს შემაძლებინა? იცით,როგორ?
გურამ დოჩანაშვილის ნაწარმოებიდან „სამოსელი პირველი“ ის მომენტი ტერეზას ცეკვის მომენტი ათასჯერ მაინც წამაკითხვა...თავდაჯერებულიაო-ამბობდა..
-ზედმეტად..-ძლიერ მიყვარდა შეპასუხება.
-ჩუ..-ასე იტყოდა ხოლმე..
და მერე მეც დავმორჩილდი...თავდაჯერებული გავხდი..ტერეზას მოვპარე მისი ნაწილი..და მერე...
-ასეთი რომ ენახე...-ოთახში ლეილა შემოვიდა.
-ისევ?-წარბები მაღლა ავსწიე.
-რა ისევ? შევხვდი..და..არ ვიცი...ამაზე საუბარი არ მინდა..
-კარგი..-გამიკვირდა,რომ დამმორჩილდა.
***
-როგორ ხარ?-დილას ამირანის ზარმა გამაღვიძა.
-ასე ადრე...-წამოვიწიე და საათს დავხედე.
-როდის გავიმეოროთ?
-სამსახურში მაგვიანდება-ტელეფონი გავუთიშე და საწოლიდან სასწრაფოდ წამოვხტი.ჩვეულად ჩავიცვი და კარებისკენ წავედი.მეზარებოდა მარტო საუზმობა,პირდაპირ მანქანაში ჩავჯექი და სამსახურისაკენ გავსწიე.
-კარგად ხარ?-კახა შემხვდა დერეფანში,სწრაფად მიდიოდა.ეტყობოდა,რომ სადღაც ეჩქარებოდა.
-ჰო-არც მომიკითხავს ისე ავუარე გვერდი.
-ფერი არ გადევს-შემომყვარ კაბინეტში.
-არ ვიცი..არ მეძინა კარგად.
-რა ვიცი..უბრალოდ მოგიკითხე.
-მოეწონეა ბეჭედი?-დავინტერესდი,მაგრამ ისევ სსაბუთებს შევხედე.
-ჯერ არ მითხოვია.
-რა იყო რაჭველი ხარ?
-არა-თვალი ჩამიკრა და კარებისკენ წავიდა.-თუ რამე დაგჭირდეს,აქ ვარ.
კახა ზედმეტად თბილი მეჩვენებოდა და ზემეტად უცნარიც..როცა მის ოთახში შევედი,წინ და უკან დადიოდა,რაღაცაზე გამწარებით ფიქრობდა..
-რა ხდება? საბუთები შემოვიტანე..-ვუთხარი და ფურცლები მაგიდაზე დავუწყე.
***
11 საათი იყო,როცა ფიტნესიდან დავბრუნდი..თავი მისკდებოდა ამდენი ფიქრისგან.მინდოდა,ეს ყველაფერი მომეშორებინა და უბრალოდ თავი განმეთავისუფლებინა..არ მინდოდა ზედმეტი ტვირთით ცხოვრება.
საკუთარი სახლი უფრო მარტოსული მეჩვენა..თავს უჩვეულოდ ეულად ვგრძნობდი..ვინმესთან საუბარი მჭირდებოდა..მტკიოდა,ყველაფერი მტკიოდა და არ მინდოდა,ასე გაგრძელებულიყო.
-არა...ეს უბრალოდ კარულელია,რომელიც არასდროს ჩერდება..დრო გადის და ყველაფერი იცველბა...ყველაფერი მოძრავია...თამი მისკდება..-საკუთარ თავს ვესაუბრებოდი და ყავას ვსვამდი..ესეც კი არ გადამდიოდა ყელში..ვგრძნობდი,რომ ცხელი ყავაც კი მიციებდა ფილტვებს სითბოს გარეშე,ადამიანური სითბოს გარეშე.
***
მაისის ბოლოს ისევ მომივიდა წერილი.ამირანი იყო და მიხსიდა,რომ საშინლად ვენატრებოდი.გამიკვირდა მისი გულითადი ახსარება და შევეცადე სიტუაცია ამეხსნა.
-რა იყო? მომენატრე..-აღელვებული ხმით დამირეკა და ეგრევე მაჯახა.მისმა სიტყვებმა მომალბო..ვერაფერს ვგრძნობდი,გარდა იმისა,რომ მეც მინდოდა მისი ნახვა.
-კარგი.საღამოს გამომიარე-ვუთხარი და მაშინვე გავუთიშე.ალბათ,მეშინოდა,რომ უარი არ მეთქვა.
მთელი დღე ნერვიულობაში გავლიე..მეშინოდა,რომ..არ ვიცი რისი მეშინოდა..საშინლად ვემზადებოდი მოსალოდნელი შეხვედრისთვის..დიახ,ვემზადებოდი,მაგრამ ამჯერად ლეილას გარეშე.ათი კაბა მაინც ვიყიდე,რომელიმეს ჩავივამ-მეთქი,მაგრამ ბოლოს არც ერთი მომეწონა და ისევ სხვა ვიყიდე...სალონში გავატარე მთელი დღე.კიდევ კარგი კვირა იყო,თორემ ამას ვინ მაპატიებდა.
-გამარჯობა..რაღაც საქმე მაქვს..-კახას ზარი შემოვიდა საღამოს,როცა უკვე კაბას ბოლოჯერ ვიზომავდი.
-არ მცალია..-მშრალად ვუპასუხე.
-მიკვირს..ადრე სულ..
-უბრალოდ არ მცალი..-გავუთიშე ტელეფონი მინისტრს და საკუთარ თავს დავაკვირდი.ვაღიარებ,რომ ასეთი მღელვარება საქმროს დაკარგვის მერე არ მიგრძვნია..
-მეც მოვედი..
-რა?
-კარები ღია დაგრჩენია..-ამირანს ხელში ღვინო ეჭირა და ჩემკენ მოდიოდა.
-მავიწყდება ხოლმე დაკეტვა.
-ძალიან კარგი...ეს სიუპრიზი იყო,მაგრამ სხვა დროს არ დაგავიწყდეს-გამიღიმა მაცდურად და ღვინო მაგიდაზე დადო.
-ღმერთო,შენ აქ ხარ..
-ჩუ...-ნელა მომიახლოვდა და თითი ტუჩებთან მომიტანა.
__
ორი დღე არ იდებოდა სიახლეები და ახლა დავდე..
მიყვარხართ,ჩემო ტკბილებო.
გკოცნით.