იყო რაღაც. რაღაც ჰქონდა და ვერ გამეგო, რა. ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი გოგო იყო. სექსუალურსაც ვერ დაარქმევდი. უცნაური ნაკვთები ჰქონდა, უცხო. არაფერი ჰქონდა ლამაზი, მაგრამ მის დანახვაზე ყველა აზრი მეფანტებოდა და არ იყო ეს დაბნევა, არც - ერთი ნახვით შეყვარება ისე, როგორც ჟაკლინის შემთხვევაში. აფეთქება იყო. ყველა ემოციის ერთიანად გამოშვება და მთელ ორგანიზმს მოდება. არა მარტო ემოციურად, ფიზიკურადაც. მთელ სხეულს მიბრუებდა.
გავუშვი, მაგრამ არ მოვცილებივარ. თეატრში შევიდა. პატარა დარბაზი იყო. ბოლო რიგში დავჯექი, სადაც ბნელოდა. რეპეტიციას გადიოდნენ. წყვილის ისტორია იყო. სავარაუდოდ, ზედმეტად ბანალური. ემა მთავარ როლს თამაშობდა. ის ბიჭი კი ნამდვილი რეგვენი იყო. ჩვეულებრივი გამოთაყვანებული. არა მგონია, როლის ბრალი ყოფილიყო. პირველივე მოძრაობაში შევამჩნიე, რომ რაღაც ჰქონდა ემას მიმართ. გამეცინა. უიღბლო, უიღბლო, ტიპიური უიღბლო. დაბადებიდან რომ უიღბლოები არიან, ხომ იცით ასეთი ადამიანები? ასპროცენტიანი განსახიერება იყო უიღბლოების. ოჯახში, სკოლაში, სასწავლებელში... ყველგან რომ უადგილოები არიან, ასეთი ბიჭი იყო ემას მეწყვილე, რომელსაც სპექტაკლში ფრანსუა ერქვა. არადა, მიყვარდა ეს სახელი. ისე ცდილობდა, საუკეთესოდ ეთამაშა, გული შემიღონდა.
„ძალიან ხელოვნური ხარ, ემა“ - გაისმა მკაცრი ხმა. ემა შეკრთა და მობეზრებული თვალებით გადმოიხედა სცენიდან. „კოცნაა, რა დაგემართა“ - აგრძელებდა რეჟისორი - „იგრძენი რაღაცა.“
რას ნიშნავს, იგრძენი რაღაცა? ქოთქოთს მოჰყვა. არადა, ორმოცდაათ წლამდე იქნებოდა. აღარ დაამთავრა. დაუსრულებლად, დააუსრულებლად ლაპარაკობდა და ლაპარაკობდა ალბათ, საკუთარი უპირატესობის საკუთარი თავისთვისვე დასამტკიცებლად, სიცარიელის შესანიღბად, იმის წარმოსაჩენად, თითქოს რაღაცას წარმოადგენდა. შორიდანვე ვხედავდი, როგორ აუწყლიანდა ემას თვალები. დენმა პენისიდან თითებამდე დამიარა და თითის წვერები დამიბუჟა. ასე მეგონა, თითებს ერთმანეთს თუ მივადებდი, გავანათებდი. ორივე ხელი სახეზე ჩამოვისვი, იქნებ, მისი სახე ცოტა ხნით დამევიწყებინა. არაფერი გამომივიდა. თვალები რომ გავახილე, იმ სცენას კიდევ ერთხელ გადიოდნენ. შებოჭილი მეჩვენა ემა და ალბათ სხვანაირი ვერც იქნებოდა. ის ბიჭი კიდევ ჩამოყალიბებული უნიჭო იყო.
საშინლად უაზრო იყო სცენარი, არაფირსმთქმელი, არც ერთი ემოცია რომ არ ერია, ისეთი ტექსტი და მაინც გაგიჟებამდე მსიამოვნებმა ემას ხმის მოსმენა. თვალდახუჭული წარმოვიდგენდი, როგორ წარმოთქვამდა ჩემს სახელს და ხელი უნებურად გამირბოდა ქვევით. არა. ვერ ვიზამდი ამას. ოღონდ ემაზე არა. ასე ყველაფერი აზრს დაკარგავდა. ის კი არ იყო ჩვეულებრივი გოგო სკოლიდან, რომელზეც შეიძლება ტუალეტში ანძრიო.
ხმაურმა გამომაფხიზლა. იშლებოდნენ. შემამჩნია. ემამ შემამჩნია და ნაბიჯი აერია, დაიბნა, ფერი დაკარგა. გავუღიმე და უარესად აემღვრა სახე. ფრანსუად წოდებულმა ხელი შეაშველა, რომ არ წაქცეულიყო და იმ წუთას მზად ვიყავი, ყველა ფალანგა სათითაოდ დამემტვრია იმ მარიონეტისთვის. არაფერიაო, გაეპასუხა ემა და გზა გააგრძელეს. ცდილობდა, თვალი აერიდებინა, მაგრამ არ გამოსდიოდა. ყოველ წამს ჩემკენ იხედებოდა. ყველა რომ გავიდა, მეც წამოვდექი და სწრაფი ნაბიჯით წავედი იქითკენ. წყვილდებოდნენ და ისე იფანტებოდნენ პატარა თეატრის კიდევ უფრო პატარა ფოიეში. ემა ტყვიის ხმაზე დამფრთხალი შველივით იყურებოდა აქეთ-იქით. მეძებდა! მე მეძებდა. მერე რა, რომ ეშინოდა და იმიტომ მეძებდა. მთავარია, რომ მის არსებაში ახლა ყველაზე დიდი დოზით მე ვიყავი.
შენობიდან გასულს წამოვეწიე და მკლავში ჩავავლე ხელი. მთლად გაფითრდა, ტუჩები აუკანკალდა.
- გამარჯობა, ემა.
- ხელი გამიშვით, - ამოიკნავლა საცოდავად. ისევ მთელი გონება დამებინდა.
- არ გაიქცევი.
- ხელი გამიშვით, მტკივა.
მაშინღა გამოვერკვიე და ოდნავ შევუშვი ხელები. სულ გასაშვებად არ მეთმობოდა. გაიბრძოლა და გაინთავისუფლა თავი.
- არ წახვიდე ემა, - ვუთხარი და საკუთარი ხმა მეც მეუცხოვა.
- რატომ? - დასვა სრულიად ლოგიკური კითხვა, რომელზეც... რომელზეც პასუხი არ მქონდა. უფრო სწორედ, მქონდა. ერთი ძალიან კონკრეტული და მკაფიო პასუხი, უბრალოდ, მისი გაჟღერება კიდევ უფრო შეაშინებდა და ეს არ უნდა დამეშვა. ამიტომ ჩუმად ვიდექი.
- იმიტომ, რომ არ გინდა წასვლა, - ვთქვი მერე მტკიცედ. გაეცინა. უფრო სწორედ, შემთხვევით გაეცინა.
- უკაცრავად? - ტონიც შესაბამისი ჰქონდა.
- ჰო, რა გაგიკვირდა? არ გინდა, რომ წახვიდე. არ გინდა, რომ დამტოვო.
არაფერი უთქვამს ისე გაბრუნდა და წავიდა. დავეწიე და წინ გადავუდექი.
- გამატარეთ, - გაიწია, მაგრამ ისევ გადავუღობე გზა.
- არა, - ხელები გადავაჯვარედინე.
- ვიყვირებ, - პირველი ნაბიჯი პანიკისკენ.
- იყვირე, - კოსმიურად მშვიდი ვიყავი.
- ავადმყოფი ხართ.
- იყვირე, იყვირე. რატომ არ ყვირი?
გაჩუმდა. მე გავაგრძელე:
- უზომაწონოდ მინდა, რომ იყვირო. აი ახლა, შუა ქუჩაში იდგე და გაჰკიოდე. ჯერჯერობით ეს ყვირილიც გვეყოფა. დანარჩენზე მერე შევთანხმდებით.
შეცბა. რაღაც დაიჭირა. ჰო, პრინციპში ის დაიჭირა, რაც უნდა დაეჭირა. ისევ დაფაცურდა და შეეცადა, დამსხლტომოდა. ეგონა, გამოუვიდა, მაგრამ ისევ დავიჭირე. ძალიან ახლოს ვიდექით ერთმანეთთან და მისი აჩქარებული გულისცემა და არეული სუნთქვა პირდაპირ სახეზე მცემდა.
- ღირსი არ ხარ, რომ გაკოცო, ემა, - ჩუმად დავილაპარაკე პირდაპირ მის ტუჩებთან. არადა, ვერც ხვდებოდა, ისე ვდუღდი შიგნიდან. ისევ შეეშინდა, მაგრამ რაღაც სხვაც დავინახე მაშინ. ოდნავ, სულ ოდნავ გამკრთალი ინტრიგა თვალებში. მერე გავაგრძელე: - დაგბურძგლა, არა?
ორი თითის ზურგი ჩამოვუსვი ლოყაზე, მერე ყელზე. აკანკალდა.
- ვინ ხართ? - მკითხა ათრთოლებული ხმით.
- ყველაფერი ვარ, ემა. სულ ყველაფერი.