25.07.15
ვიცინით,ვყვრით ვცეკვავთ ვმღერით ბედნიერები ვართ უსასრულოდ ბედნიერები გამოცდები ჩაბარებული გვაქვს სკოლა დაგვიმთავრდა ერთმანეთს ვასკდებით და კიდევ ვიცინით აივანზე ვხტუნაობთ საუკეთესო სიტუაციაა ამ ყველაფერს ჩემი ტელეფონის ზარი არღვევს ვიღებ ტელეფონს სახლში შევდივარ მხოლოდ 3სიტყვა მესმის:-გაემზადე ხვალ მიდიხარ ზურგით ვდგავარ აივნიდან ისევ მესმის სიცილის ხმა უცებ სამყარო თავზე მემხობა ფეხები მიკანკალებს ცრემლებს ვიკავებ თვალ წინ ის თვეები მიდგება რომელიც უიმისოდ უნდა გავატარო ცოტაღა მაკლია რო მუხლებზე არ დავეცე და კივილი არ დავიწყო აივანზე გავდივარ ისევ იცინის სახეში მიყურებს ხვდება რონ რაღაც მოხდა უცებ ჩერდება და მიყურებს ელის ჩემგან სიტყვებს არვიცი როგორ ვუთხრა რო ხვალ მივდივარ არვიცი ახლა ასეთ ბედნიერს როგორ ვუთხრა რომ ხვალიდან გადავალთ მონატრების სამყაროში ძლივსძლიობით ვამბობ მე ხვალ მივდივარ წინადადებას ვეღარ ვამთავრებ ტირილი მიტყდება ვტირი ვტირი ისე რომ მთელ თბილის ესმის ჩემი ხმაა ვაფრენ ვგიჟდები მეხუტება გულში მიკრავს უნდა დამამშვიდოს მაგრამ თვითონაც ტირის ვჩერდები და ვხვდები რო აღარ შეიძლება ისე ვხდები რო თუ თავს უფლებას მივცემ დავანახო მას ისრასაც განვიცდი ისიც უფრო ცუდად გახდება ისიც ჩერდება აშკარად იგივეს ფიქრობს აივანზე ვდგავართ არაფერს ვამბობთ წინ ვიყურებით არსჭირდება სიტყვები იმას რასაც განვიცდი ხელზე ხელს მიჭერს მეც ვუჭერ ძალიან ვუჭერ და ამით ვეუბნები როგორ მიჭირს.

27.06.15
უკვე მანქანაში ვზივარ მარტო იმაზე ვფიქრობ როგორ გავძლო მის ნაჩუქარ ყვითელ სამაჯურს ვუყურებ მერე წინ ვიყურები მერე ისევ სამაჯურს დაასე გადამაქვს მზერა ერთიდან მეორეზე უცებ ტელეფონს ვიღებ და ვწერ შეტყობინებას სანამ გავაგზავნი კიდევ ერთხელ ვკითხულობ და ისე ვაგზავნი პასუხი მალევე მომდის: "გთხოვ არ წახვიდე!,,თვალებს ვხუჭავ და ვიძინებ ვცდილობ არ ვიფიქრო არაფერზე.პირველი ერთი კვირა ყველაზე საშინელებაა ყოველ დღე ვურეკავ მის ხმაზე ვკანკალებ ტირილი მიტყდება მაგრამ არ ვიმჩნევ ვიცი რომ მასაც უჭირს ისიც ასეა მასაც ყველაზე ძალიან უნდა ჩემი ნახვა მასა ვენატრები ვიცი რომ ეს მინატრება საზღვრებს სცდება ვიცირომ ჩარჩოებში არ ეტევა ვინ იცის ვინ რამდენჯერ დამირეკავს რამდენჯერ მიტირია მასთან ლაპარაკუს დროს რამდენჯერ დამიხუჭავს თვალები იმის იმედით რო გავახელდი და ეს ყველაფერი სიზმარი აღმოჩნდებოდა საშინელი სიზმარი მაგრამ არა ყოველ ჯერზე იმედი უფრო და უფრო მიცრუვდებოდა რამდენჯერ დამთენებია ღამე ერთად გატარებული დროის ხსენებაში რამდენჯერ მარტო გამცინებია გიჟივით რამდენჯერ მინატრია მასთან ყოფნა რამდენჯერ რამდენჯერ

25.07.15
ხვალ მიდის თბილისიდან მე კიდევ ვახერხებ და ჩამოვდივარ არიცის არიცის ქუჩაში შემთხვევით უნდა შევხვდე მივდივარ გული გამალებით მიცემს ორჯერ უფრო სწრაფად ფეთქავს კანკალი მიტან მეღიმება ქუჩის ასახვევს ვუახლივდები მხედავ იკეცება უჩვეულ ხმებს გამოსცემს ხმებს რომელიც არავის ესმის ჩვენს გარდა ვუახლოვდები უკან უკან მიდის ეშინია არ გავქრე წარმოსახვაარ ვიყო უცებ მეკვრება ეს წუთები ეს ჩახუტება ხელებს მიჭერს ისევ ისე როგორც მაშინ ისევ ისე ოღონდ ახლა ეშინიაარ გავაქრე წარმოსახვაარ ვიყო მეკიდევ ვიცინი ხალხი ჩერდება და გვაკვირდებაა ჩვენ არ ვჩერდებით.2დღე ვიყავით ერთად მერე ორივემ დავტოვეთ თბილისი ერთ თვეში კიდევ შევხვდით ერთმანეთს უსევ ისე ვღმუოდით ისევ ისე ვკიოდით მეგობრობა ეს ის უხილავი ძაფებია რომელიც არასდროს არ წყდება დამიჯერეთ თქვენი დაბადების თანავე იწერება ჩნდება უხილავი ძაფები რომელიც ცხოვრების ბოლომდე მოგყვება რომელიც გაკავშირებს ამ ადამიანთან ზოგჯერ წლები უნდებაადამიანი მის პოვნას ზოგჯერ კი წამებიც საკმარისია არვიცი მე რამდენი დამჭირდა მაგრამ მთავარია გიპოვე.