კიდევ რამდენიმე დღე ვიყავი მისი ცხოვრების შეუცვლელი ნაწილი. მხედავდა ყოველ დილით, თუმცა არ ველაპარაკებოდი. ვესწრებოდი მის რეპეტიციებს. ვუსმენდი ამაზრზენ რეჟისორს და საშინელ დუეინს. მე და ემას კონტაქტი ნაკლებად გვქონდა. ჯერ კიდევ პატარა წიკვინა გოგო იყო, რომელსაც ყოველ შეხებაზე პანიკა ეწყებოდა. ნორმალურად არც კი მელაპარაკებოდა. არადა, ერთი სული მქონდა, მთლიანად შემეგრძნო. დავიზეპირე გზა მისი სახლიდან თეატრამდე. იქიდან ზოგჯერ მეგობართან მიდიოდა. არაფერი განსაკუთრებული.
რაღაც უნდა შეცვლილიყო, ვგრძნობდი და ერთ დღესაც გადავწყვიტე, რომ გავმქრალიყავი ემას თვალთახედვის არიდან. რა თქმა უნდა, ყოველ დღე ისევ ვადევნებდი თვალს, მაგრამ თვითონ ვერ მხედავდა. მეძებდა. ყოველ დილით მეძებდა. დარბაზის ყველა კუთხეში მეძებდა. მისი ცხოვრება ისევ ჩვეულებრივად მიდიოდა. ორ კვირაში პრემიერის დღე დანიშნეს.
რა თქმა უნდა, დარბაზში ვიჯექი და ვუყურებდი სპექტაკლს, რომელიც უკვე თითქმის ზეპირად ვიცოდი. არ მომწონდა. რა თქმა უნდა, არ მომწონდა. არც ემას მოსწონდა, რასაც აკეთებდა, მაგრამ მაინც აკეთებდა. ემამ სცენა დატოვა. კოცნის ეპიზოდი ახლოვდებოდა.
- მოგენატრე? - ზურგიდან მივუახლოვდი ბნელ კულისებში ემას და ყურთან დავიჩურჩულე. შეცბუნებული შეხტა, - როდემდე უნდა გეშინოდეს ჩემი, ემა?
- აქ რას აკეთებთ? - ისე იკითხა, ჩემკენ არ მოტრიალებულა.
- კარგი რა...
- დატოვეთ აქაურობა. ახლავე!
- გეგონა, დაგტოვებდი არა? როგორ გაფაციცებით მეძებდი... თუმცა ამაზე სხვა დროს. ახლა საქმე მაქვს. ემა მისმინე, - ვუთხარი და ტუჩები ყელთან უფრო ახლოს მივუტანე, - უნდა აკოცო. იცი, როგორ უნდა აკოცო? - გრძელი კაბა მარჯვენა ხელით მაღლა ავუწიე, - ისე, რომ გონს ვერ მოვიდეს... - აკანკალებულ სხეულს ვგრძნობდი და ვაგრძელებდი ყელთან ჩურჩულს, - ისე, რომ მოუნდეს, იქვე შემოგახიოს ტანსაცმელი, - უკვე ვკოცნიდი, - ისე, რომ ბენჟამინსაც კი აუდგეს, ემა! გესმის?
მის დახორკლილ ყელზე ჩემი კოცნის სველ კვალს ვამჩნევდი და ვგიჟდებოდი, ისე მინდოდა, იქვე დამემთავრებინა დაწყებული, მაგრამ არ შეიძლებოდა. ხელებს უკვე თეძოებზე ვამოძრავებდი და მისი თავშეკავებული კვნესა გონებას მიბინდავდა.
- ჰო, მართალია, ნამდვილი გამოთაყვანებულია ეს შენი დუეინი, მაგრამ სცენა უნდა დადგა! უნდა გააგიჟო. ყველა უნდა გააგიჟო! ისე უნდა აკოცო, - ვამბობდი პირდაპირ მის ტუჩებთან და ხელები ახლა კისერზე მქონდა შემოხვეული, - მთელი სპექტაკლი სხვა ვერაფერზე იფიქროს. ჭკუიდან უნდა შეიშალოს. ისიც, ბენჟამინიც, მეც და კიდევ ყველა ვინც ამ სისულელეს ახლა დარბაზიდან უყურებს. მთელი სპექტაკლიდან ეს სცენა უნდა დაამახსოვრდეს ყველას, ემა. თითოეულის ყველაზე მძაფრ სექსუალურ ფანტაზიაში უნდა ჩაიჭედოს ეს კოცნა, - მთელ სახეს და ყელს ვუკოცნიდი, ის კი არეულად სუნთქავდა და ცდილობდა, რეფლექსების დონეზე ცდილობდა, წინააღმდეგობა გაეწია. მე ვაგრძელებდი:
- ვერც კი წარმოიდგენ, როგორც მეზიზღება ეს ბიჭი და როგორ არ მემეტება ახლა ეს ემოცია მისთვის, მაგრამ იმ გრძნობით უნდა აკოცო, ახლა რომ გაიჟღინთე, ემა. გააკეთე ეს საკუთარი თავისთვის და მეტი არავისთვის. შენი გასვლის დროა.
გავიდა და ზუსტად ის გააკეთა, რაც უნდა გაეკეთებინა, მაგრამ რაღაც ენით აუწერელმა შემიპყრო. მთელ სხეულზე ცეცხლი მომეკიდა, როცა მათი ტუჩები ერთმანეთს შეეხო. მაშინ ვინანე, რაც გავაკეთე. ჯობდა, ისევ ისეთი ცარიელი ყოფილიყო ეს სცენა. უაზრობამდე ცარიელი. მე ეს არ უნდა მენახა. არ უნდა გამეკეთებინა. აუტანელი იყო, მაგრამ თვალმოუშორებლად ვუყურებდი ყველაზე ვნებიან კოცნას, რომელიც კი ამ სცენას უნახავს და ვბრაზდებოდი მთელ სამყაროზე, საკუთარი თავის ჩათვლით. მინდოდა, ხელიდან გამომეგლიჯა ემა იმ უბადრუკი დუეინისთვის. მინდოდა, მხოლოდ მე და მას გვეარსება მთლიანად გადამწვარ დედამიწაზე და მეტს არავის.
უზომოდ დიდმა აპლოდისმენტემა გამომაფხიზლა. დაჰიპნოზებული თვალებით იყურებოდა ყველა დარბაზში მჯდომი დეგენერატი. ერექცია ისე პირდაპირ ერეკლებოდათ მამაკაცებს თვალებში, ოდნავ სიბრალულიც ვიგრძენი მათ გამო. დავწყნარდი. გამოვიდა ის, რაც უნდა გამოსულიყო. ზუსტად ის.
სპექტაკლის შემდეგ დარბაზში, ახლა უკვე ჩვეულ ადგილას ვიჯექი და ვისმენდი, ბენჟამინი როგორ ელაპარაკებოდა ემას და დუეინს:
- საზიზღრობა იყო მთელი სპექტრაკლი, მაგრამ კოცნა იყო საოცარი, - ემა არაფერს ამბობდა, - მართლა. არ მოველოდი ამდენს. ეს კოცნა რომ არა, სრული კატასტროფა დაიდებოდა. პრინციპში, მეტის ღირსები არც ხართ.
- კარგი, რა, ბენჟამინ, - დაიწუწუნა დუეინმა და მაშინ მომინდა, ვინმეს პირდაპირ პირში მიეცა. უბრალოდ, ყოველგვარი სექსუალური კონტაქტის გარეშე, ღრმად, რომ ოდნავ, სულ ოდნავ წაიხრჩოს.
ემა სცენიდან გავიდა. თეატრის უკანა გასასვლელთან დავხვდი. შემომხედა, არაფერი უთქვამს ისე გაუყვა გზას. გავყევი.
- რატომ გააკეთეთ ეს? - იკითხა ისე, რომ გზისთვის თვალი არ მოუშორებია.
- აუცილებლად უნდა აგიხსნა? - გაჩუმდა, - კარგი იყო, ემა.
- ნაგავი იყო.
- კოცნაზე გეუბნები.
- არ ვიცი...
- ემა, შენ შეგიძლია, კარგი მსახიობი იყო. ამ სანაგვეში რატომ ჩერდები, არ მესმის.
- რა გინდათ ჩემგან? - შემომხედა.
- შეგეშინდება, რომ გითხრა.
- ისედაც მეშინია.
- ესე იგი, იცი, რაც მინდა.
- და თუ მე არ მინდა?
- დარწმუნებული ხარ, რომ არ გინდა?
- დარწმუნებული ვარ, - მითხრა ცოტაოდენი ფიქრის შემდეგ.
- სულელო პატარა... თვითონვე გაყიდე თავი.
- რა? - ერთიანად დაეკარგა ხმა.
- ზედმეტად ბევრი იფიქრე, ძვირფასო. ზედმეტად ბევრი.
- შემეშვით, რა...
- ვერ.
მის სახლს მივუახლოვდით. დაუმშვიდობებლად წავიდა კორპუსისკენ. დავუძახე, გამოიხედა და პატარა, შეფუთული ყუთი ვესროლე.
- ეს რა არის? - მკითხა და ყუთს დახედა.
- წარმატებულ პრემიერას გილოცავ. ყვავილებს ხომ არ გაჩუქებდი... სახლში რომ ახვალ, მაშინ გახსენი.
შებრუნდა. ისევ დავუძახე:
- ემა...
- რა გინდათ?
მივუხლოვდი და ტუჩებზე ცერა თითი ძალიან ძლიერად გადავუსვი. მერე შუბლზე ვაკოცე და არაფერი მითქვამს, ისე წამოვედი.