მეორე მსოფლიო ომი, ყველასთვის დიდი ტკივილი იყო. იმ დროს უამრავი ვაჟკაცი კაცები მიჰყავდათ ქალაქებიდან, სოფლებიდან, ხუტორებიდან, რათა ებრძოლად და დაეცვათ თვიანთი ქვეყანა ან თუნდაც მეგობარი სახელმწიფოები. ეს რთულია წარმოსადგენად უამრავი კეთილად მცხოვრები ოჯახებიდან მოსტაცონ ქალებს, შვილებს, მამები, ვაჟკაცი შვილები და წაიყვანონ ომში. სწორედ ასეთი დიდი კივილი ჩვენმა ოჯახმაც გადაიტანა. არ ვიცი სამწუხაროა თუ საბედნიერო მე ,რომ იმ დროს არ მოვსწრებილვარ... გადმოცემით თურმე ჩემი დიდი პაპა ახალ შექმნილ ოჯახს მოუწყვეტიათ და დაუტოვიათ ოთხი შვილი ახალგაზრდა დედასთან ერთად... მართალია, წასულა გრიგოლი პაპა,მაგრამ გული, სული იქ სოფელში დატოვებია თავის ცოლ-შვილებთნ ... თამარ ბებოს და მის შვილებს დიდი ტკივილი,გაჭირვება უჭმელობა, განუცდიათ მაგრამ საბედნიეროდ ის რწმენა და დიდი სიყვარული არც პაპაჩემს და მის ძმებს და არც თამარ ბებოს არ დაუკარგავს. ყველაზე საინტერესო კი ის იყო გრიგოლ პაპასთან რა ხდებოდა... იყო გაჩაღებული ომი იბრძოდა და თავს არ იზოგავდა პაპა რათა ბრძოლა გაემარჯვათ.... წარმოიდგინეთ რამდენიმე დღე, კვირა ,ან ალბათ წელიწადი იყო მოკლებული ნორმალურ სმა-ჭამას და როგორი წარმოსადგენია იბრძოლო ასეთ მდგომარეობაში თოფით ხელში... ასეც ხდებოდა. იბრძოდა გრიგოლ პაპა თავის მეგობრებთნ ერთად მაგრამ მაინც ჯარისკაცისთვის რა არის ყველაზე დიდი ტკივილი,როცა მეგობარს კარგავ და უყურებ, ბოროტი ,დაუნდობელი მოწინააგმდეგე როგორ გიკლავს მეგობარს ,მაგრამ თურმე პაპაც იქ დაჭრილა კიდეც, მაგრამ რა არის მტკიცე ადამიანი რომ ის ცულით არ დაცემულა... უბრძოვია და ჩამოსულა თავის ოჯახში მედლებით ხელში მაგრამ დაჭრილი ....
პაპა გულით, სულით ნერვიულობდა თუ რა პასუხი უნდა გაეცა ჩასვლის შემდეგ თავისი მეგობრის დედისთვის ,რომელიც დღე და ღამ ლოცვაში ატარებდა და ნატრობდა თავის შვილს ... ჩემს დიდ პაპას კი ბოლოს მისი ცოდვით მაინც ტყუილის თქმა მოუწია რათა დაებრუნებინა თავისი მეორე დედისთვის სიცოცხლე. ის აიმედებდა, რომ მის შვილს იქ სადღც ოჯახი ჰყავდა და ოდესღც მაინც ჩამოვიდოდა დედასთნ... მაგრამ მაინც რა ძნელია ლოდინი , ელოდო შენს შვილს სიცოცხლეს, რომ ცოტათი მაინც გაიხანგძლივო ცხოვრება .... ცხოვრება -რომელმაც ასე დაგტანჯა.
