ისეთი სერიოზულები და ამავე დროს ანერვიულებულები იყვნენ ყველანი,მაშინვე მივხვდი მიზეზს.ეს ყველაფერი ირაკლის ეხებოდა და სულაც არ იყო საქმე კარგად. გონება დავძაბე,გუშინწინდელი და გუშინდელი ინცინდენტი ამომიტივტივდა თავში და უცებ გამახსენდა რომ დღეს ის დღე იყო როდესაც ირაკლისთვის თეკო უნდა ამეყვანა თბილისის ზღვაზე.სახე დამებრიცა შიშისგან და ნერვიულობისგან. ჩემი გახშირებული სუნთქვა და გაშტერებული მზერა არავის გამოპარვია,ყველა გარს შემომეხვა და დამშვიდება დაამიწყეს.ცხოვრებაში ყოველთვის დგება ისეთი მომენტი რიდესაც არჩევანის გაკეთება გიწევს.გააჩნია არჩევანსაც,რადგან ყველას ინდივიდუალური ცხოვრება აქვს და მათი ცხოვრების მიხედვით არჩევანიც სხვადასხვაგვარია.მაგრამ ჩემს შემთხვევაში საქმე თეკოს სიცოცხლეს და ბედნიერებას ეხებოდა,მე კი მის გამო სიცოცხლესაც გავწირავდი,ის ჩემთვის არა მარტო მეგობარი დ დაქალი იყო არამედ ჩემი სულის ნაწილი,ჩემი და და ჩემი ყველაფერი.მისი გულისთვის ყველაფერზე ვარ წამსვლელი.ფიქრებს თავი დავაღწიე და ბავშვებს გაგიჟებული მზერა მივაპყარი.
-არაფერი დამიმალოთ,რა ხდება მითხარით ყველაფერი.-ისეთი ხმით ვუთხარი ყველა მიხვდა რომ მოტყუებას აზრი არ ჰქონდა.
-თუ ეგრე ინერვიულებ არაფერსაც არ გეტყვი.-ისეთი ტონით მითხრა ლევანმა მივხვდი რომ ცოტა უნდა დავწყნარებულიკავი რადგან მივხვდი რომ ასეთი ნერვიულობით ვერაფერს ვერ მივაღწევდი.
-კარგი მშვიდად ვარ,ოღონდ არაფერი არ დამიმალოთ,დაიჭირეს ის არაკაცი თუ ჯერ ვერა?-ემოციების მოტოკვას ვცდილობდი მაგრამ ბოლომდე მაინც არ გამომდიოდა.
-არა ჩემო ცხოვრება ჯერ არ დაუჭერიათ,მაგრამ შენ არ ინერვიულო,მე შენტან ვარ და ყოველთვის დაგიცავ.-ბექამ მსუბუქად გადამისვა თმაზე ხელი და გულზე მიმიკრა.მეც გავიყუსე რადგან ვგრძნობდი მის გახშირებულ სუნთქვს რომელიც თმებზე მეფრქვეოდა და ჩემი გულის ცემა ნელნელა რიტმს უბრუნდებოდა.
-ბექ,შენ მაინც მითხარი რა ხდება,მეტის მოთმენა აღარ შემიძლია რას მიმალავთ?- მუდარის თვალებით ავხედე გასვიანს და შევევედრე.
-დღეს დილით ლევანმა დამირეკა ჩემტან გამოდი საქმე მაქვსო.-დაიწყო ბექამ, ეტყობოდა რომ ძალიან უჭირდა საუბარი,ყველანი სმენად იყვნენ ქცეულები და საუბარში ჩარევას არცერთი მათგანი არ აპირებდა.
-მერე?-ვკითხე მოუთმენლად როდესაც ბექამ საუბარი შეწყვიტა და ბიჭებს გადახედა ისეთი მზერით რომ მასში ძალიან დიდ შიშს ამოიკითავდით.ლევანმა მზერით რაღაც ანიშნა და გასვიანმა საუბარი გააგრძელა.ლექსო ჩუმად იჯდა და იატაკს მზერას არ აშორებდა.გოგოები კი ისეთი სახეებით იყურებოდნენ რომ ცოტაღა ეკლდათ არ ეტირათ.
-მე და ლექსო მაშინვე ლევანთან გამოვვარდით.გვაინტერესებდა ასეთი სასწრაფო რა იყო და თან ისეთი სერიოზული რისი თქმაც ტელეფონში არ შეიძლებოდა. სახლში მხოლოდ ლევანი და სალო დაგვხვდნენ,ამიტომ თავისუფლად შეგვეძლო ყველაფერზე საუბარი.პოლიციელებს გუშინ გვიან დაურეკავთ ლევანისთვის და დღევანდელ დღეზე გეგმა შეუთავაზებიათ,ეს გეგმა მხოლოდ იმ შემთხვევაში განხორციელდება ჩემო ცხოვრება თუ შენი თანხმობა გვექნება,თუ არა და არავინ დაგაძალებს.ეს მხოლოდ შენი გადასაწყვეტია.ჩემი აზრი თუ გაინტერესებს მე წინააღმდეგი ვარ და სხვისი არ ვიცი.-ისეთი სახით დაასრულა გასვიანმა ყველაფრის მოყოლა რომ გეგონებოდა ვკვდებოდი და ჩემი დაკარგვის ეშინოდა.მაგრამ მთავარი მაინც არ უთქვამს.
-მითხარი რა უნდა გავაკეთო ან რა უნდა გადავწყვიტო.მე ყველაფერზე თანახმა ვარ,თუ ეს პოლიციას რამეში დაეხმარება.-არც კი დავფიქრებულვარ ისე გავეცი პასუხი რადგან ვიცოდი რომ ეს თეკოს გადასარჩენად და იმ ნაძირალის დასაჭერად იყო საჭირო.მე კიდევ ამისტვის ყველაფერს გავაკეთებდი.ბექა არ ელოდა ჩემგან ასეტ უცაბედ გადაწყვეტილებას და გაოცებული მზერა მომაპყრო.ვუყურებდი მის უძირო თვალებს და ვხვდებოდი რამხელა ტკივილი და დარდი იმალებოდა მათ უკან,მაგრამ მე ეხლა მხოლოდ თეკოზე მეფიქრებოდა ჩემი თავი და თვით ჩემი სიყვარულიც მეორე ადილზე მყავდა გადაწეული და აზრს ვერავინ შემაცვლევნებდა.
-დღეს შენ უნდა წახვიდე თბილისის ზღვაზე ერთ გადაცმულ პოლიციელთან ერთად რომელიჩ თეკოს როლს შეასრულებს,ყველგან იქნებიან უჩუმრად ჩასაფრებული პოლიციელები და როგორც კი ისინი გამოჩნდებიან მაშინვე აიყვანენ მთელს ბანდას.-ბექას სათქმელი ზედგენიძემ დაასრულა და შემომხედა, ჩემი გამომეტყველებით ცდილობდა ამოეკითხა ჩემს სახეზე ის გადაწყვეტილება რომელსაც მივიღებდი.
-არავითარ შემთხვევაში არ წავა ანუკი არსად,თუ საჭიროა მე თვითონ წავალ და დავასრულებ ამ წირკს.-გაგიჟებული წამოხტა აქამდე მშვიდად მყოფი თეკო და წინ და უკან დაიწყო სირბილი.
-არა,არა და არა ანა არსად წავა.ეს ყველამ დაიმახსოვრეთ,არ დავუშვებ რომ ჩემს გამო მის სიცოცხლეს საფრთხე შეექმნას.-ყველანი ვცდილობდით თეკოს დამშვიდებას მაგრამ არაფერი გამოგვდიოდა.
-დაწყნარდი გიორგაძე და დაჯექი შენს ადგილას.-ვეღარაფერი რომ ვერ მოვიფიქრე მის დასამსვიდებლად იმხელა ხმაზე დავიყვირე ყველა მე მომაჩერდა გაოგნებული სახეებით.თეკომ მაშინვე შეწყვიტა სიარული და დივანზე რასაც ჰქვია დაეხეთქა.ყველამ მას მიბაძა და მაშინვე ვიგრძენი მატი დაძაბული და გაოცებული მზერა.ასეთი გაგიჟებული არავის არასოდეს ვენახე და ყველას უკვირდა ჩემი ასეთი რეაქცია.მაგრამ როდესაც საქმე ვინმეს სიცოცხლეს ეხებოდა და ეს ვინმე ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი იყო მშიერ აფთრსაც კი დავემსგავსებოდი,რომელიც უკან არაფერზე დაიხევდა ოღონდაც საკვები ეშოვა.ასეთ მდგომარეობაში ვიყავი ეხლა მე და ყველა ხვდებოდა ამას,მაგრამ ყველას ჩემი დაკარგვის შიში ჰქონდათ.არ ვიტყვი რომ არ მესინოდა მაგრამ გიორგაძის გულისთვის სიკვდილსაც კი ჩავხედავდი თვალებში და ერთი წუთითაც კი არ ვინანებდი რომ ეს გავაკეთე.მაგრამ ჩემი მეგობრებისგან განსხვავებით მე ხლა არაფრის არ მეშინოდა.თითქოს შინაგანად ვგრძნობდი რომ საშიში არაფერი იყო და მე უვნებელი დავბრუნდებოდი სახლში.
-ეხლა კი ყველამ მომისმინეთ.დრეს მე წავალ პოლიციელ ქალთან ერთად იმ არაკაცთან შესახვედრად და არავინ შემეწინაარმდეგოს,რადგან ეს საბოლოო არა გადაწყვეტილებაა და შეცვლას არ ვაპირებ.-ვუთხარი ძალიან სერიოზული ხმით ყველას და სახეზეც მეტყობოდა რომ აზრი არ ჰქონდა აღარაფრის თქმას.
-კი მაგრამ ანა...-ბოლო ხავს ჩაეჭიდა თეკო,მაგრამ წინადადების დასრულება არ ვაცადე ისე განვაგრძე საუბარი.
-არავითარი მაგრამ.შენ ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ხარ თეკ და შენ ეს იცი.შენ ჩემი და ხარ,მართალია სისხლით და ხორცით არა მაგრამ ჩვენ ძალიან ძლიერი კავშირი გვაქვს ერთმანეთთან და არ დავუშვებ რომ ჩემი შიშის გამო შენ იმ არაკაცმა რამე დაგიშაოს.-წინადადება დავასრულე და თეკო მაშინვე ჩემსკენ გამოექანა.გულში მაგრად ჩამეკრა და სლუკუნი დაიწყო.ყველანი ჩვენ გვიყურეებდნენ და ხმას არ იღებდნენ.
-შენ ვერ წარმოიდგენ ჩემთვის რამდენს ნიშნავ და როგორ მიყვარხარ.-ამ სიტყვებს ტირილთან ერთად გულიც ამოაყოლა გიორგაძემ და უფრო მაგრამ მომხვია თავისი სიფრიფანა ხელები.მეც ძლიერ ჩავიკარი გულში და თმებზე ვეფერებოდი.
-კარგი საკმარისია დაწყნარდი ეხლა,მე არაფერი მომივა და როდესაც იქიდან დავბრუნდები გამარჯვების აღსანიშნავად რესტორნში დამპატიჟებთ.-გაღიმება ვცადე მაგრამ არ ვიცი რამდენად გამომივიდა.მაგრამ ყველა მაშინვე ამყვა.
-ეგრე იყოს ერთს კი არა ანუკი ათ რესტორანს გიკისრებ შენ რომ იქიდან მოხვალ.- მაშინვე ამყვა ლევანი ხუმრობაში და იცის ჩემთან ერთად ცდილობდა იმ დაძაბულობის მოხსნას რომელიც სახლში სუფევდა.
-ამის დ...შ... მე რაღა კაცი ვარ მაშინ თუ ჩემი საყვარელი ქალი ვერ დავიცავი და მისი დაცვა მის დაქალს გადავაბარე.-ფეხზე წამოხტა აქამდე ჩუმად მყოფი ლექსო და მაგიდას იმხელაზე დაარტყა მუშტი რომ შუშის ნამსხვრევები მთელს ოთახში მიმოიფანტა.უცებ ხელიდან სისხლის ჩანჩქერმა გადმორჩქეფა და ლექსოს მთელი მაისური წითლად შეეღება.თეკო ცრემლად იღვრებოდა,სისხლის შეჩერებას ცდილობდა,მაგრამ ამაოდ,ძალიან ბევრი და ღრმა ჭრილობები ჰქონდა შამანაურს, ისედაც დაჭრილი იყო და ეს სისხლის დენა სულ უფრო და უფრო ასუსტებდა. ფიზიკურ ტკივილს ვერ გრძნობდა ბიჭი,მხოლოდ და მხოლოდ სულიერს.რადგან მისი საყვარეი არსების დაცვა არ შეეძლო,ვერ იტანდა როდესაც უკანა პლანზე უწევდა ყოფნა როდესაც საქმე თეკოს ეხებოდა მაგრამ ეხლა სხვა გამოსავალი არ ჰქონდა.გეგმას უნდა მოჰყოლოდა თუ უნდოდა რომ ყველაფერი ისე გამოსულიყო როგორც იო დაგეგმილი.მაგრამ სინდისი მაინც არ აძლევდა უფლებას რომ მშვიდად მჯდარიყო და სხვისი ხელისთვის ეყურებინა საქმე როდის მოგვარდებოდა.ფიქრებიდან ბექას ძახილმა გამოიყვანა.
-ლექსო,რა დაგემართა ტო,ეხლა ემოციებს არ უნდა აჰყვე.ჩვენ ყველა ერთად ვართ და სულ ასე იქნება.-დაამშვიდა გასვიანმა და მხარზე მსუბუქად დაჰკრა ხელი.
-არ შემიძლია და რა ვქნა,ასე მშვიდად ვერ ვიჯდები და ვერ ვუყურებ რა მოხდება შემდეგ.-მაინც არ ცხრებოდა შამანაური და არ აძლევდა გოგოებს საშუალებას ჭრილობა შეეხვიათ.
-თეკო და ნიაკო საავადმყოფოში წაგიყვანენ.ჭრილობა გაქვს დასამუშავებელი,მე ბექა და ანუკი პოლიციაში წავალთ და ყველაფერს დეტალურად გავარკვევთ.-უთხრა ზედგენიძემ ლექსოს და ნიას მიუბრუნდა,მანქანის გასაღები ხელში ჩაუდო და თავით ანიშნა წადიო.
-არსადაც არ წავალ.მეც თქვენთან ერთად მოვიდვარ და აზრი არ აქვს უარის თქმას.საავადმყოფოში მაინც არ წავალ.ძაღლი კოჭლობით არ კვდება და არც მე მომივა რამე.-კოპები შეკრა და ისე თქვა ლექსომ რომ ლევანისთვის ზედაც არ შეუხედავს.
-კი მაგრამ ლექსო.გთხოვ რა ბევრი სისხლი დაკარგე და ჭრილობაც ახალია ჯერ.ნაკერებს დაგადებენ და მერე წავიდეთ პოლიციაში.-შევედრა გიორგაძე ბიჭს.
-არა,ჩემო ლამაზო გოგო არსადაც არ წამოვალ გადამიხვიე და ეგაა.დანარჩენს მერეც მოევლებაა.მაგრამ შენ და ნია არსად არ წამოხვალთ,სახლში იქნებით და დაგველოდებით.-ისეთი ტონი ჰქონდა შამანაურს თეკომ შეწინააღმდეგება ვეღარ გაბედა და ჭრილობის გადახვევა გააგრძელა.საკუთარ თავზე ბრაზობდა ლექსო რომ თეკოს ასე უხეშად ელაპარაკა მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდა ეს ყველაფერი მისი უსაფრთხოებისთვის კეთდებოდა და არ დაუშვებდა რომ რამე მოსვლოდა.თეკომ მალე დაამთავრა ჭრილობის დამუშავება და გადახვევა.ლექსომ გიორგაძეს შუბლზე მაგრად აკოცა და ბავშვებთან ერთად გარეთ გამოვიდა.ლევანიც დაემშვიდობა ნიას გულსი მაგრად ჩაიკრა დაცუმად დაუკოცნა ვარდისფერი ბაგეები.გოგოები სახლში შევიდნენ და მისაღები ოთახის მილაგებას შეუდგნენ.არ უნდოდათ მზიას სახლი ასეთ მდგომარეობაში ენახა.ეტყოდნენ რომ მათ გადაუბრუნდა და გაუტყდათ მაგიდა.სისხლიც სულ უნდა მოესუფთავებინათ რომ კვალი არ დარჩენილიყო.
ყველანი ბექას მანქანაში ჩაჯდნენ გარდა ლევანისა.მას ანუკის მანქანა მიჰყავდა რადგან ირაკლისთან შესახვედრად სწორედ მისი მანქანიტ უდა წასულიყვნენ,რომ ბიჭს ეჭვი არ ააეღო არაფერზე.გასვიანი საჭეს გამწარებული ჩაფრენოდა და გზას თვალს არ აშორებდა.ხმას არავინ იღებდა,ყველა მოსალოდნელ საფრთხეზე ფიქრობდა და სასაუბროდ არავის ეცალა.მალე მივიდნენ პოლიციის განყოფილებაში და კაპიტნის ოთახისკენ აიღეს გეზი.კაპიტანი ალბათ ოცდაათ წელს გადაცილებული,ოდნავ ჭაღარაშერეული ბრგე მამაკაცი იყო.ფართედ გაშლილი მხრები უფრო გაეშალა და ამაყად გვიმზერდა ახალგაზრდებს. ხვიჩა გეგეკორი,ასე გაგვეცნო კაპიტანი და ყველას ხელი ჩამოგვართვა.სწორედ ამ კაპიტანმა შეადგინა ეს გეგმა და მისი ხელმძღვანელობით წარიმართებოდა ყველაფერი. არანაირი შეცდომა არ უნდა დაშვებულიყო,თორემ სულ მცირე გეგმიდან გადახვევაც კი შეიძლება საბედისწერო აღმოჩენილიყო.ცოტა ხანში ის პოლიციის თანამშრომელი გოგონაც შემოვიდა მირანდა მჟავია,რომელიც თეკოს როლს შეასრულებდა.საიდუმლო აგენტი ყოფილა.ისეთი სიფრიფანა და ლამაზი იყო, ალბათ სადმე რომ მენახა ვერასოდეს ვიფიქრებდი რომ ის აგენტი შეიძლებოდა ყოფილიყო.თეკოსავი შავი თმები ჰქონდა ამიტომ პარიკის მორგება საჭიროდ არ ჩავთვალეთ,მხოლოდ ვარცხნილობას შეუცვლიდნენ.ოდნავ მაკიაჟს დაადებდნენ და მზად იყო.ჯავშან ჟილეტები ჩავიცვით ორივემ,რომ თავი დაცულად გვეგრძნო.შეიარაღებულთა ჯგუფები უკვე მზადყოფაში იყვნენ და განკარგულების გაცემას ელოდნენ.კაპიტანმა ყველა ჯგუფი შეხვედრის ადგილას გააგზავნა და მათგან შეტყობინებას დაელოდა.
-ყველანი ადგილზე ვართ კაპიტანო.-გაისმა რაციაში ერთ ერთი ჯგუფის ხელმძღვანელის ხმა.ეს უკვე ნიშანი იყო მოქმედების.მე და მირანდა ჩემს მანქანაში ჩავჯექით და თბილისის ზღვისკენ გავუყევით გზას.უკან ბექა,ლექსო და ლევანი მოგვყვებოდნენ.კაპიტანი და სხვა ქვედანაყოფები ფურგონიაინი მანქანით მოგვყვებოდნენ შეუმჩნევლად.რაიმე გართულების შმთხვევაში დამხმარე ძალა აუცილებლად გამოგვადგებოდა.ბატონმა ხვიჩამ ყველაფერი აგვიხსნა რა და როგორ უნდა გაგვეკეთებინა.მალევე მივედით დანიშნულების ადგილას.მანქანიდან გადმოვედით მე და მირანდა.იქვე წითელი აუდის მანქანა იდგა.ოთხი კაცი იყო მანქანასთან თან ეტყობოდათ რომ შეიარაღებულები იყვნენ.ირაკლიც მათთან ერთად იყო.როცა დაგვინახა ჩვენსკენ წამოვიდა.ალბათ ჩვენს შორის ოცი მეტრა იყო მანძილი დაშორებული.მაგრამ მის კმაყოფილ სახეს მაინც ვხედავდი.ირაკლის მოახლოვება არ აცადეს ჩვენამდე ისე გამოვადნენ პოლიციელები სამალავიდან და ცეცხლი გახსნეს.ირაკლიმაც და მისმა ბანდამაც გახსნეს ცეცხლი.მე მირანდამ მანქანის უკან დამმალა და თვითონაც ამოიღო იარაღი.არ ვიცი იმ წუთებში იქ რა ხდებოდა ვის ხვდებოდა ტყვია და ვის არა,რადგან სამალავიდან თავი არ გამომიყვუია,მხოლოდ ტყვიების ზუზუნი და გინება მესმოდა.