ერთი უდარდელი წყვილი,წარმოიდგინეთ.უდარდელი წყვილი რომელთაც არავინ და არაფერი არ ადარდებთ.ცხოვრობენ ერთმანეთისთვის.სუნთქვაენ მხოლოდ
იმისთვის,რომ ერთმანეთს თვალებში უყურონ.არანაირი საძმაკაცო სადაქალო.მათთვის არ არსებობს.გარშემო მყოფები კი უბრალოდ.მოსიარულე მანეკენები არიან მათთვის.უდარდელები ყოველი დღით და ყოველი წამით ერთმანეთით,რომ არსებობენ და ვსიო მორჩა.
რა დამავიწყებს მის სახეს,მის თვალებს გამოხედვას და ღიმილს,მისი სიცილი კისკისი ახლაც კი მელოდიასავით ჩამესმის,მისი ყვირილიი და წივილი გაბრაზება მძიმე როკივითაა.მაგრამ ესეც სასიამოვნო ჩემთვის.
ვიყავით თუ არა ჩამოყალიბებულები ? ჰაჰ არამგონია,არასდროს არ გვითქვამს რა გვინდა ამ ცხოვრებაში ერთმანეთის გარდა,მორჩა.ასეთი სიმკაცრით ვცხოვრობდით.სად არის ახლა ? რას აკეთებს ? როგორ არ ვიცი ღმერთოო.უმისობა ეს ჩემი ჩვენი გამოცდაა.ჩვენ ხომ შეშლილი ამბიციური წყვილი ვიყავით და ვართ დღემდე.რა თქმა უნდა,დღემდე რადგან ერთმანეთი არ დაგვიკარგავს,უბრალოდ ვრწუმდებით იმაში,რა ხდება ჩვენს თავს.შევძლებთ თუ არა,ერთმანეთის გარეშე ცხოვრებას,არსებობას სუნთქვას და ღიმილს.მინდა ვთქვა,რომ სუნთქვა ცხოვრება და არსებობა,გამომდის.აი ღიმილი კი არა .რადგან ვიცი,რომ არაფერი უჭირს ვიცი ჩვენი მიზანი და,ამიტომ ვცხოვრობ ვსქუნთქავ და ვარსებობ.მაგრამ ღიმილი ღიმილი არ გამომდის მის გარეშე.უკვე როგორც სულელურად არ უნდა ჟღერდეს.უკვე.ორი წელი,მესამე თვე,ამ თვის მეორე კვირაა.ერთმანეთის გარეშე ვცხოვრობთ.მე კი ამ ხნის განმავლობაში ეჭვიც არ შემპარვია იმაში,რომ არ ვახსოვარ დამივიწყა ან სხვა ვინმესთან არის.არა ტყუილია ვიცი,რომ ეს ასეა და როგორც მე ისეა ისიც.წარმოიდგინეთ,ამდენი ხანი კოცნის,ს*ქსის,ღიმილის და გაბრაზების გარეშე გავატარეთ.სისულელედ ჟღერს ხომ ? და კითხვა გაქვთ რატომ ვაკეთებთ ამას ?.ამას ხომ ჩამოყალიბებული ადამიანები სისულელედ არიქვამენ და იტყვიან ნეტავ თავში არ გიქროდეთო.დიახაც სწორედაც ამით გამოვარჩევთ ჩვენ თავს,საზოგადაობისგან.ვართ არანორმალურები უკვე სიგიჟის სტადიით.მაგრამ პრინციპულები,ვისთვის არ ვიცი მაგრამ ეს ჩვენი მიზნებია.ველი ამ თვის გასვლას ველი რადგან კვლავ ვუბრუნდები მიწა წყალს მაგრამ სიმართლე გითხრათ,მიწა წყალი არ მადარდებს ისე,როგორც მისი ღიმილი მწყურიია.
მოვიდა თვის ბოლო და წავედით... წავედით,
და აი ჩავედით კიდეც,მაგრამ სად ვიპოვნო როგორ მოვძებნო ვის ვკითხო სად არის,ჩვენ ხომ გარიყულები ვიყავით ყველასგან.ისევ ჩვენივე ნებით.ასე,რომ ეს ცოტა გაჭირდება მაგრამ არ ვღელავ,რადგან ვიცი,რომ ის სადღაც აქ არის.ვგრძნობ საოცრად საოცრად ვგრძნობ მის არსებობას,კვლავ და კვლავ.
აქ კი მის გარეშე უკვე,ნახევარ წელიწადზე მეტია ვარ და დავეძებ,მაგრამ არ მაშინებს სადაც ამდენიი იყო,ეს პატარა შუალედი არაფერია.
ერთხელაც ემოციებისგან დაცლა,განთავისუფლება,რომ მინდოდა გავეშურე ბარში ,ჩვეულებრივი ჩეხური მოწყობის ბარი სადაც,ეგრეთ წოდებული ძაან მაგარი ჩამოსასხმელი ნაბერეჟნი ლუდი აქვთ,არაყი და ღვინო საუკუნეა არ დამილევია.ჩამოვთვერი იქვე ცოტა ვიჩხუბე კიდეც,საოცრად სასიამოვნო იყო ის ტკვილი,ახალი შეგრძნება ამდენი ხნის განმავლობაში.ტკივილი,რომ გესიამოვნება ადამიიანს მართლაც,რომ გიჟი ხარ.მაგრამ... ის ის სად არის,უკვე პიკზე ვარ და ლამისაა ვიყვირო,ვიყვირო ბოლო ხმაზე ოღონდ და გავაგებინო,რომ აქ ვარ.ნათქვამი გვქონდა,რომ დრო თავისით შეგვახვედრებდა.
ნახევარი წელიც გავიდა და კიდევ იმის იქით სამი ოთხი წელიც.უკვე იმედ დაკარგულმა რეალურ ცხოვრებას დავუბრუნდი.მაგრამ მწამდა მაინც,მაინც ვებღაუჭებოდი მის ღიმილს სიზმრად,რომ ვნახულობდი,მის სიცილს სიჩუმეში,რომ ჩამესმოდა და მის გამოხედვას ცაას,რომ ვუყურებდი.
ახლა მეც,ცივილიზებული ადამიანი გავხდი,გავიჩინე მეგობრები,ეგრეთ წოდებული შეყვარებული,მაგრამ მისთვის არასდროს მითქვამს,რომ მიყვარს რადგან თვიითონაც კარგად იცოდა.მაგრამ არა ნაშა არამედ,ერთად ვიყავით.გავიდა დრო დაა საერთოდ კლდიდან გადაგდებული ადამიანივით მოვიტყუე,რომ შევიყვარე.მოვატყუე გესმით ხალხო მოვატყუე,რომ შემიყვარდა.ხელი ვთხოვე,ოჯახი შევქმენით.მაგრამ არა გულით,არამედ არა გულთ არ მითხოვია.
გესმით მაინც? რამხელა ტკივილის დავატარეებდი ზურგით კი არა მთელი არსებით.ხვდებით ? ცოტა როლში შემოიჭერით და მიხვდებით.მაგრამ მის ყველა სხეულის ნაწილს ვგრძნობდი,დღემდე და ვგრძნობ კიდეც.არ მიყვარს.ეს სიყვარული არ არის,ეს ავადმყოფობაა ადამიანით დაავადმყოფება.პატარა თამაში გადაგვეზარდა უკვე დიდ ტკვილად.სადამდე შევტოპეთ ღმერთოო.. არა ღმერთო შენ არ გეძახი დამეხმარე თქო,ეს ჩვენ ავირჩიეთ და ჩვენვე მოვაბავთ თავს.