ყველაფერი არაჩვეულებრივად იყო,ამაზე დიდი მედნიერება თუ არებობდა არც მეგონა.ყველაფერი მიხაროდა,სულ გაღიმებული დავდიოდი, დავდიოდი კი არა დავფრინავდი,დედაჩემიც ბედნიერი იყო ასეთს გახარებულს რომ მხედავდა და მიზეზსაც ხვდებოდა,ის კი არა ყველა ხვდებოდა ამის მიზეზს და ამ მიზეზს ალეკო დანელია ერქვა.ჩვენი ბედნიერება ყველას უხაროდა,უნივერსიტეტში ყველამ იცოდა ჩვენი ამბავი, დროს მხიარულად ვატარებდით არაფერი გვედარდებოდა ისევ ის ძველი დრო დავიბრუნეთ და ამით ყველა ბედნიერი იყო. ალეკო ისევ ისეთი თბილი და მოიყვარულე იყო როგორიც ადრე,ხანდახან ზედმეტი სიყვარულით ნერვებსაც კი მიშლიდა ხოლმე. ბავშვებმა გადაწყვიტეს მომდევნო საღამოს რესტორანში წავსულიყავით.დილით კი უნივერსიტეტში წავედი,ალეკომ 9-ჯერ დამირეკა გზაში ამდენ ხანს სად ხარ გელოდებიო,ცოტა ნერვები მომეშალა,ხომ იცოდა რომ ნახალოვკიდან ასე მალე ვერ მოვიდოდი. ქოშინით შევედი ჰოლში, იქ იდგა და გაბრაზებული მიყურებდა,გაღიმებული ავსევეტე წინ და გადავკოცნე
-ამდენხანს სად ხარ?-წარბშეკრულმა მკითხა
-ნეტა სად? ხომ იცი რომ დიდი ხანი მჭირდება გზაში
-ჰო კაი წამოდი-ხელი დამავლო და გარეთ გამომიყვანა
-რასაკეთებ? ლექციებზე არ ავიდეთ?-გაკვირვებულმა შევხედე
-აუ,მაგრად მეზარება შენს თავს ვფიცავარ-სიგარეტს წაუკიდა და ეზოში რკინის გრძელ სკამზე ჩამოჯდა
-კარგი რა აკო! ისედაც ამდენი გაცდენა გვაქვ თანაც გამოცდებიც გვეწყება მალე-წუწუნით დავჯექი მის გვერდით
-შენი ადი თუ გინდა,მე მაგრად მეზარება,დაგელოდები-გადმომხედა და ლოყაზე მიჩქმიტა
-მეტკინა ბიჭო!-ნატკენ ადგილას ხელი მოვისვი-წამო რა ადექი გთხოვ-დავეჯაჯგურე
-აუ! ნუ ატრაკებ ეხლა,ადი შენ არ მაქვ ნერვები,ბიჭებს დაველოდები
-კარგი მე ავალ და მოკლედ რა!-ხელი ავიქნიე და ლექციაზე ავედი.
გოგონებიც იყვნენ,უნივერსიტეტში ჩემი ბავშობის მეგობარი ლანა გადმოვიდა მობლობით,ყელას გავაცანი თუმცა ჩვენს სასტავში მაინც ვერ მიიღეს ბავშვებმა,ეს მე სულ არ მედარდებოდა ლანა ძალიან მიყვარდა ჩემი მეჯვარე უნდა ყოფილიყო ამაზე პატარაობიდან ვიყავით შეთანხმებულები,ჩემს უბანში ცხოვრობდა შემდეგ კი სხვაგან გადავდნენ საცხოვრებლად და ისეთი ხშირი ურთიერთობა მაინც არ გვქონდა როგორიც ადრე,თუმცა ორივეს ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი და ის იშვიათი შეხვედრებიც კი საკმარისი იყო ჩვენი მეგობრობისთვის,არასოდეს მისგან ცუდი არ მიგრძვნია,ყოველთვის გვერდში მედგა უბოროტო და უღალატო ადამიანია და დიდ პატივს ვცემ. აკოს გავაცანი თავიდან ლანას არ მოეწონა ჩვეულებრივი ბაბნიკიაო შემდეგ კი ისინიც დამეგობრდნენ,თუმცა ლაითად,აკო მხოლოდ მაშინ წერდა როცა მე გავაბრაზებდი და ნერვებს ვუშლიდი,ან როცა ჩემი შემორიგება სჭირდებოდა,ლანა ხუმრობდა ხოლმე მხოლოდ მაშინ ვახსენდები როცა შენზეა გაბრაზებულიო,მე თუ არ მოვიკიტხე არც კი მკითხულობსო,ალეკო არ იყო ის ტიპი რომ ვინმე მოეკითხა მხოლოდ მე ვიყავი გამონაკლისი ვისთანაც შეეძლო 24 საათი ლაპარაკი და მესიჯობა.ამას ყველა აღნიშნავდა. ლექციები დამთავრდა თუ არა დაბლა ცავედით გოგონები,ლადო აკო და გიგაც იქ იყვნენ. ლადო და სალომე უკვე წყვილი იყო,გიგა კი ელენეს სიყვარულით და უარით იტანჯებოდა,პირველად გიგას გრძნობების შესახებ მე და აკომ გავიგეთ აკომ იმდენი ეღადავა ხმას აღარ ემდა გიგა,მე კიდევ მეცინებოდა.როგორც იქნა და გაბედა თქმა,თუმცა რათ გინდა ელენე ისეთი ქვა იყო წარბიც კი არ შეუხრია,მხოლოდ მეგობრობაო განუცხადა ბიჭს და გაიმეტა სამარადისო ტანჯვისთვის.
-ჩვენი გოგონები მოვიდნენ-მოეხვია ლადო სალომეს
-მოდი ჩემთან-ხელი გამომიწოდა აკომ და გამიღიმა
მეც უხმოდ მივედი მასთან და მოვეხვიე,ლანაც ჩვენთან ერთად იყო,თუმცა მალევე წავიდა.მეუბნებოდა ხოლმე აკოს თვალებში იმხელა სიყვარულს ვხედავ ამაზე მეტი სიყვარული ბუნებაშიც კი არ არსებობსო,ისე გიყურებს და როცა გელაპარაება სრულიად შენს სამყაროში არისო.
-ჰა,რას ვშვებით აბა საღამოს? თეთრი სახლი გაწყობთ?-გვკითხა ლადომ
-რავი ბიჭო რა მნიშვნელობა აქვს რა,მთავარია გავერთოთ რა-უპასუხა აკომ და ლოყაზე მაგრად მაკოცა
-ხო ეგ იასნა,მოკლედ მანდ წავიდეთ რა ნორმალური სიტუაციაა როგორც ვიცი.
სახლში წამოვედით,აკომ ნახალოვკაში გამომაცილა,კორპუსის წინ დავემშვიდობე და ბედნიერი შევედი სახლში.პარასკევი იყო,სამეცადინოც არაფერი მქონდა,მინდოდა საღამოსთვის რამე ჩემებური კაბა ჩამეცვა. ნათიას დაბადებისდღისთვის მქონდ აკაბა შეკერილი და ვიფიქრე ამას ჩავიცვამთქო,შავი ორ ნაწილიანი კაბა იყო,მაღალწელიანი შავი ტანზე მომდგარი მოკლე ქვედაბოლო და მოკლე შავი გრძელმკლავიანი ტოპი, სქელი ნაჭერი იყო ამიტომაც არ შემცივდებოდა,შავი შესაფერისი თხელი მაღალქუსლიანი თხელი ტუფლები ამოვიცვი,თმა დავიხვიე და ჩამოვიშალე, მუქი შინდისფერი პომადა გადავისვი ტუჩებზე,ლაინერით და ტუშით გავიფერადე თვალები, ცოტა რუმიანა და ტონალი და მართლაც არაჩვეულებრივი კომბინაცია გამოვიდა. საოცრად გაალამაზა ჩემი თაფლისფერი თვალები. 8 საათისთვის უკვე მზად ვიყავი,აკომაც არ დააყოვნა და ჩემი სახლის წინ იდგა
-მალე ჩამოხვალ?
-კი,10 წუთში მანდ ვარ
-მიყვარხარ
გამეღიმა და ტელეფონი გავთიშე,მანტო შემოვიცვი,ჩანთა ავიღე და დაბლა ჩავედი,ისე ციოდა კინაღამ ადგილზე მოვკვდი,თუმცა ჩემი ბიჭი რომ დავინახე თეთრ პერანგსა და შავს სარვალში "გამოწკეპილი" ფართედ გამეღიმა
-ძაან ლამაზი ხარ,აი ვაბშე ყველას ჯობიხარ-მომეხვია
-შენც კარგად გამოიყურები
-რა გინდა ეხლა იქ დაგიწყონ თვალების ჟუჟუნი და მაცემინო ხო კამანდა?
-კარგი რა შენს გვერდით ვიქნები და რატო უნდ ადამიწყონ თვაების ჟუჟუნი?-გამეცინა-გავიყინე აკო გააჩერე რა ტაქსი-შევუღრინე
ტაქსი გააჩერა და 15 წუთში რესტორანში ვიყავით
-როგორც ყოველთვის ულამზესია ეს გოგო-მომეხვია გიგა-ისე თქვენ რო არ დააგვიანოთ სადმე ისე არა?-მაინც წაგვკბინა
ამაზე ყველას გაეცინა,გოგონებიც კარგად გამოიყურებოდნენ, მაგიდას მივუსხედით,ყველაფერი კარგად იყო,იდეალურადაც კი.ცოტახანში აკოს ვიღაცამ დაურეკა და გარეთ გავიდა სალაპარკოდ,ვიცოდი კარგზე არაფერზე ურეკავდნენ,თუმცა აზრი არ ქონდა რამის თქმას და გავჩუმდი,სახეზე ღიმილი ავიკარი,ცოტახანში დაბრუნდა კიდეც არაფერი შემიმჩნევია ჩვეულებრივი სახით იჯდა. ბიჭები მალე შეზარხოშდნენ და დაიწყეს გრძელ-გრძელი სადღეგრძელოები რასაც ვერცერთი ვერ ვიტანდით გოგონებიდან
-აუ დაიწყეს-ხელები მაღლა აწია სალომემ და მობეზრებული სახით გადახედა ლადოს-კარგი რა!
-შეეშვი მობეზრდებათ და მალე მორჩებიან-სიცილით ვუპასუხე
-აი ამ ჭიქით ხო სიყვარულს გაუმარჯოს,ისეთს კი არა და-ძმურს და დედა-შვილურს ან მეგობრულს,აი ნამდვილ სიყვარულს გაუმარჯოს ისეტ სიყვარულს როგორითაც მე მიყვარს ნია და ვაბშე რა ნია მაგრად მიყვარხარ-სიცილით მითხრა და ჭიქა ბოლომდე ჩაცალა,ვერ გეტყვით რა ვიგრძენი იმ წუთას ან რა გრძნობა დამეუფლა,ერთიანად დამაჟრიალა და სასიამოვნო ტაომ დამაყარა. მეც გავუღიმე საპასუხოდ,დაჯდომისას თავზე მაკოცა და გაიღიმა
გვიანი იყო რომ დავიშალეთ,აკომ მომაცილა და მალევე წავიდა. ბედნიერმა დავიძინე. შაბათ-კვირა ისე გავიდა არ შემხმიანებია,როცა დავურეკე მითხრა ახლა არ მცალიაო მერე დაგირეკავო,თუმცა არც მერე დაურეკავს. დილით ჩვეულებრივ წავედი უნივერსიტეტში იმ იმედით რომ მოვიდოდა,თუმცა შევცდი,ცოტახანში დამირეკა
-სად ხარ აკო?-ხმა ვეღარ გავაკონტროლე
-აუ ნიკუშას ცოლი მშობიარობს და საავადმყოფოში ვართ ვერ მოვალ
-კარგი
საშინლად გავბრაზდი,არვიცი რატომ მაგრამ გული ძალიან ცუდს მიგრძნობდა,საერთოდ აღარ შევეხმიანე საღამოს თვითონ დამირეკა
-ხო აკო
-რა იყო ვაბშე რო დამიკიდე?
-მე დაგიკიდე?
-ერთი არუნდა დაგერეკა ან მოგეწერა?
-ხო თქვი არ მცალიათქო?
-კარგი წავედი მიყვარხარ
-კარგი მიდი
-შენ არა?
-მეც მიყვარხარ
ამით შემოიფარგლა ჩვენი საუბარი,დილით მოვალ უნივერსიტეტშიო თუმცა ისევ მომატყუა არ მოსულა,არც დამირეკავს თვითონ დამირეკა
-სად ხარ ნია?
-უნივერიტეტში,შენ რატო არ მოხვედი?
-აუ,ჩამეძინა
-კარგი
-რუსთაველზე ვერ გამოხვალ რო მორჩები ლექციებს?
-სახლშიც ხო არ ამოგაკითხო?
-რატომაც არა-გაეცინა
-გადი რა
-გამო რა გთხოვ,მომენატრე
-კარგი
ვიცოდი რომ ეს საქციელი კარგს არაფერს მოგვიტანდავიცოდი რაც მოგველოდა,და გული შუაზე მეგლიჯებოდა.რუტაველზე გავედი ლექციების შემდეგ ტელეფონი ჩანთაში მქონდა და მისი ნარეი ვერ ვნახე,რომ ავედი დავურეკე
-სად ხარ?
-რო გირეკავ სად გაქვს ტელეფონი?
-ჩანთაში მეგდო და ხმა არ მესმოდა მალე მოხვალ?
-ვაკეში ვარ და აქ გამოდი
-რა? რა ვაკეში? მეღადავედი?
-რო გირეკავდი ეგ უნდა მეთქვა
-და აუცილებელი იყო მანდ გასვლა?
-უეჭველი უნდა გავსულიყავი
-კარგი მე სახლში მივდივარ,იყავი მანდ
-კარგი
კარგიო? აი ვერც კი წარმოიდგენთ იმ წუთას რა დამემართა,ცოტაც და ავფეთქდებოდი თუმცა ჩემს თავს სიმშვიდისკენ მოვუწოდე და სახლში წამოვედი. ნერვებმოშლილი ვიჯექი კომპიუტერთან,მალე საიტზე ემოვიდა და მომწერა
-რატო არ გამოხვედი ვაკეში?
-შეგეძლო 10 წუთი დამლოდებოდი არაფერი დაგემართებოდა
-უეჭველი საქმე მქონდა
-გასაგებია,და აერთოდაც რანაირად იქცევი ეს ბოლო დღეები? თუ არ გინდა ჩემთან ყოფნა კისერზე არ კი არ გეკიდები
-დამშვიდდი ნია
-აკო გიყვარვარ?
-მაგას რატო მეკითხები?
-მიპასუხე
-მაგაზე რო შევხვდებით ერთმანეთს მაშინ ვილაპარაკოთ
-მიპაუხე ან კი ან არა!-უკვე თავის კონტროლი მიჭირდა
-არა,რა ვქნა ნია მე სულ სხვანაირად მიყვარდი ადრე ახლა კი სულ სხვა რაღაცაა რაც დიდხანს აღარ გაგრძელდება და ვერც მოგატყუებ
-აჰა გასაგებია,ანუ არ გეყო ხო რაც გადავიტანე?-სიმწრისგან გამეცინა
-საკმარისზე მეტიც გადაიტანე,მაგრამ რა ვქნა ნია ვერ მოგატყუებ,ბოდიში რო ეე გამოვიდა
-კარგი გააგებია.
არაფერი მოუწერია,სრული შოკი მქონდა,ყველაფერი გაშავდა ირგვლივ,ცრემლები ტავისით გადმომცვივდა,მერე გიჟივით ხარხარი ამიტყდა. მერე არაფერი აღარ მახსოვს,თვალები რომ გავახილე ჩემს ოტახში ვიყავი საწოლზე ვიწექი თავზე ნინო და ნათია მედგნენ
-ნია,ნია კარგად ხარ?-შეშინებულმა მკითხა ნინომ
ხმა არ ამომიღია,მხოლოდ გადათეთრებულ ჭერს ვუყურებდი და ცრემლები მახრჩობდა,უბრალოდ ვერ მივხვდი რაში დასჭირდა ალეკოს ეს ყველაფერი,თანაც ამდენხანს,ნუთუ ვერ იმყოფინა რაც გადავიტანე მისგამო? მეორედ მომკლა და თანაც ისე რომ საკუთარ არებობასაც ვეღარ ვგრძნობდი. სრული პარალიზება სულისა და სხეულის,გონება და სული ისევ ბნელმა მოიცვა.იმ დღის მერე არც გამოჩენილა არც მე წავსულვარ უნივერსიტეტში,სახლში ვიჯექი და ისე ღამდებოდა და თენდებოდა ვერც კი ვანსხვავებდი,დედაჩემი გიჟს გავდა, დათოს ძლივს აკავებდა ლიკა აკო რომ არ გაეგლიჯა შუაზე,ყველა ჩემ გვერდით იყო მის გარდა,გიგამ და ლადომ რომ გაიგეს ზედ აფურთხეს ალეკოს,როგორც სალომემ და ელენემ მითხრეს.ლანა მეუბენბოდა რამე პრობლემა ხომ არ აქვ და ამიტომ ხომ არ მოიქცა აეო თუმცა უკვე მართლა სულერთი იყო ჩემთვის. ლანას დაუწყო წერა და კომპლიმენტების თქმა,არც ვეჭვიანობდი უბრალოდ მეცინებოდა,ლანა მეუბნებოდა ხომ იცი მეგობრულად მიყურებს არაფერი იფიქროო,არადა როგორ გინდ არ იფიქრო.
-ახლა რაღაცას გეტყვი და არ გაგიჟდე-წინ მეჯდა ლანა
-ამჯერად რა მოხდა? -გამეცინა
-იცოდე რომ ხუმრობაა,მაგრამ ვერ დაგიმალავდი უნდა გითხრა
-ჰაა თქვი მალე-სრულიად გამქრალი ემოცია მქონდა
-ალეკომ მითხრა მიყვარხარო და ნიას შენს გამო დავშორდიო-გამეცინა,ჰო მართლა გამეცინა აბა რა უნდა მექნა?
-გადავირიე გავგიჟდი ვაგინე ეგ როგორ მაკადრეთქო მე ნიას არასოდეს ვუღალატებტქო ხოდა მერე დამცინა გაგეღადავე გოგოო მართლა კი არ მიყვარხარო ხო იცი მეგობრულად გიყურებო
არც ამაზე მქონია რეაქცია მაგრად გამეცინა
-ნია რას ხარხარებ? ნიამეთქი!
-რა უნდა ვთქვა გაფიცებ? კიდევ ერთხელ დაამტკიცა რო მაგარი ს*რია
-ხმას არ ვცემ წავშალე ფეისბუქიდანაც,გავლანძღე გავთათხე დეგენერატი ეგ არაკაცი! აზრზე ხარ? მასხრად ამიგდო გოგო
-საერთოდ არ მიკვირს-ჩამეცინა
ჰო,მართლა არ მიკვირდა უკვე მაგ ადამიანისგან არაფერი
-ხომ იცი ე რატომაც გააკეთა? შენ გაამწარებლად ნია,შენს ჯიბრზე
-ფეხებზე -მხრები ავიჩეჩე
-ხომ იცი რომ არასოდეს გიღალატებ? ხომ მენდობი?
-კი ლანა გენდობი-ყველაფერი მაჩვენა მინაწერიც და მინაწერიც
ალალი იყო ჩემი ლანა,აეტირა კიდეც აკოს ასეთ არაკაცობაზე. მე რა რეაქცია მქონდა? არანაირი საერთოდ არანაირი,ამ ამბავმა მომკლა თუმცა არც ეს შევიმჩნიე,ფაქტი ჯიუტი იყო,მართლა მომკლა,სადაც ყველაზე მეტად მეტკინებოდა იქ დამარტყა დანელიამ. ამჯერად ისე იძია შური მხოლოდ აპლოდიმენტების ღირი იყო. იმ დღის შემდეგ აღარ მოუწერიაო ლანამ.ან რაღაც მიწერდა,ჩემი ლანაც მასხრად აიგდო.აი ამას კი ნამდვილად არ ვაპატიებდი,ყველა მეუბნებოდა ეს იმიტომ გააკეთა რომ შენ მიგეწერაო,ბოლო 1 თვე საერთოდ არ დავკონტაქტებივარ ან რაღა უნდა მეთქვა,ჩემგან 1 სიტყვის ღირსიც არ იყო. ჰო მეორედ მოვკვდი,ამჯერად უფრო მწარედ თუმცა მაინც გავაცნობიერე რომ ალეკო დანელია არ იყო ადამიანი,არც ცხოველი საერთოდ არარაობა იყო. 1 თვის შემდეგ უნივერსიტეტში მივედი ეზოში იდგა და იკრიჭებოდა,ისე გავუარე ზედ არ შემიხედავს ლანაც ჩემს გვერდზე იყო და ღიმილიანი სახით შევედით ჰოლში.ლექცია დამთავრდა და გიგაც შემოვიდა პირდაპირ ჩემსკენ წამოვიდა და მაგრად მომეხვია
-როგორ ხარ პატარა?
-კარგად შენ?-გავუღიმე
-რავი ნარმალნა,სად დაიკარგე? 1 თვეა არ გამოჩენილხარ
-ხო რავი
-ისევ ნერვიულობ?
-არა,ღადაობ?-მხარზე ხელი დავკარი და გამეცინა
-მართლა? ანუ ბედნიერი ხარ?
-უფ,არ თქვა,პირდაპირ ვსკდები ბედნიერებისგან-ისევ გამეცინა
-ხომ იცი არც კი უნდ აიფიქრო მაგაზე,უბრალოდ დაიკიდე რა
-ვაიმე გიგა! კარგი რა რადროს ეგაა? აღარც კი მახსოვდა
გაოცებულმა შემომხედა ეს ხომ არ გაგიჟდაო ალბათ იფიქრა,მალე დანელიაც ამოვიდა მეხუთე სართულზე,მე და გიგა ვიდექით,როგორც კი მოვიდა ღიმილით დავემშვიდობე გიგას და წამოვედი,გზაში ლადო შემხვდა
-ნია! სად ხარ ტო? სად დაიარგე ხო მშვიდობა გაქვს? რამდენჯერმე ვკითხე ლანა შენზე სადაათქო
-კი,კი მშვიდობა მაქვს ლადო,შენ როგორ ხარ?-ღიმილით ვუპასუხე
-რავი არამიშავს,სად მიდიხარ? არარი სასტავი?
-კი ზევით არიან ბავშვები
-მერე? შენ სად მიიპარები? წამო რა ვაბშე აღარ გვკადრულობ
-მეჩქარება უნდა წავიდე
-ჰო ვიცი ვიცი,მიდი და არ დაიკარგო რა თავს ნუ გვანატრებ-თავზე მაკოცა და წამოვედი
რას ვგრძნობდი? რას ვფიქრობდი? ვაბშე არაფერს საერთოდ არაფერს ყურსასმენები გავიკეთე და ღიმილით გავუდექი გზას. მხოლოდ ჩემვის ვიტანჯებოდი შინაგანად,მოუსვენრობა,უძილობა და ანემიამაც თავი იჩინა ისევ,სუნთქვა მიჭირდა ნინომ რამდენჯერმე სასწრაფოც გამოიძახა,სულ საავადმყოფოში ვიყავი,არავისთვის მითქვამს,საერთოდ არავისთვის,მხოლოდ ოჯახმა იცოდა,არ მინდოდოა ვინმეს გაეგო,ამდენმა გადასხმებმა ვენა დამილურჯა და გამომფიტა,ამას წამლებიც დაემატა და ძლივს დავდიდი უნივერსტეტში,გოგონები ამჩნევდნენ ცვლილებას თუმცა მე სულ ვიღიმოდი და სემინარებსაც ვსწავლლობდი,აკო მას მერე აღარ მინახავს,არ დადიოდა და სიმართლე გითხრათ ასეც მერჩივნა.გამოცდა გვქონდა ყველაფერი ვისწავლე და დილით წავედი
-ნია მოდი აქ,გოგო რა ქენი ისწავლე?-ცარიალ ადუდიტორიაში შემათრია სალომემ,მერე ელენეც მოვიდა და თეონაც
-ტვინი მეტკინა გუშინ,კი გოგო რავი დავწერ რა,შენ იცი??
-აუ,იცოდე შენთან ვჯდები ვსიო! თეო და ელენე თქვენ ჩვენს უკან დადხედით და რო დაწერს ნია გადმოგაწოდებთ მერე
მოკლედ გეგმა დაალაგა სალომემ,დასაქსეროქსებელი მქონდა თემები და დაბლა ჩავედი,ამოსვლისას დერეფანში ლადო გიგა და აკო იდგნენ,ლადო და გიგა გადავკოცნე იმისთვის ზედაც არ შემიხედავს,რომ წამოვედი მომენტალურად უკან მივიხედე და მიყურებდა ბიჭებმა სიცილი დაიწყეს,ნუ ეს ფაქტი უკვე აღარ მადარდებბდა,მალე გამოცდაზეც შევედით,ჯერ არ იყო ლექტორი მოსული
-აუ დანელია წერს ხო ამას?-სიცილით გადმოგვხედა თეომ
-მაგან რა უნდ აწერო აზრზე არაა-სიცილით უპასუხა სალომემ
მე ხმას არ ვიღებდი,არც კი შევიმჩნია რომ მისი სახელი ახენეს.აკო შემოვიდა და ჩვენს უკან დაჯდა,ნეტა რა ეგონა გადავაწერინებდი? გამეცინა.მე ხომ ვიცოდი რომ არაფერი იცოდა და ვერც ვერაფერს დაწერდა,თუმცა ფეხებზე მეკიდა.ლექტორმა ბილეთები დაგვირიგა და წერას შევუდექი გოგონები ჩემს იმედზე იყვნენ,როგორც კი დავერე მათაც გადაწერეს,სალომემ შემომხედა
-რა იყო? ვერ ხედავ?-ჩუმად ვკითხე და ჩემი ფურცელი უფრო ახლოს მივაჩოჩე მასთან რომ უკეთესად გადაეწერა
-არა გოგო,დავწერე უკვე,აკოს გადახედა ჩუმად
-რა?-გამეცინა
-მოდი რა გადაავწერინოთ-საწყალი თვალებით გადმომხედა
-თუ გინდა აგადააწერინე მე რა-მხრები ავიჩეჩე
-არ გაბრაზდები?-თვალები აენთო სალომეს სიხარულით
-კაი რა მაგრად არ მაინტერესებს დაწერს თუ არა-ჩემი ფურცლები შევკარი და ლექტორს ჩავაბარე.
მეორე დღეს არ წავსულვარ,ლანა მესტუმრა
-როგორ გამახარე-გადავკოცნე და გამოვეცალე სახლში რომ შემოსულიყო
-აუ,მაგრად უნდა გაღადაო-ხელები გაასავსავა
-რა ხდება?-გამეცინა
-ახლა უნიდან მოვდივარ და დებილი დანელია შემხვდა
-ვაა
-როგორ ხარო აზრზე ხარ? რა დონის არაკაცია პროსტა როგორ გაბედა საერთოდ დალაპარაკებაც კი,ხოდა მეთქი შენ რო გაგეხარდება ეგრეთქო,იმანჭებოდა დებილივით როგოც იცის ხოლმე,ხოდა რა მითხრა იცი? ლამის შემომარტლა ნიას რატო უთხარიო მიყვარხარო რო გითხარიო? ხო მოგწერეო მერე რო გაგეხუმრეო და შენ რა იყო მართლა დაიჯერეო? ფუ ეგ არაკაცი კინაღამ სახეში შევაფურთხე,მეთქი ნიას მაგრად კიდიხართქო შენც და შენი არაკაცური საქციელებითქო
-კაი რა,მაგაზე ლაპარაკით ენას რატო იღლი?-გამეცინა
-ნერვები მომეშალა ლამის ვაგინე
-დაიკიდე რა,მომბაძე
-ვიცი რო გკიდია და ძაან მიხარია,დეგენერატი,ფუ!






_________________________
ისევ დაგიბრუნდით,თუ სურვილი გექნებათ ისტორიის გგრძელებასაც დავდებ,მაინტერესებს თქვენი აზრი. ბოდიში ბეჭდვითი შეცდომებისთვის.ეს ყველაფერი 3 თვის წინ მოხდა და დღემდე გრძელდება.