ყველაფერი გამოსაშვები ღამით უნდა მომხდარიყო , ჩვენი პირველი კოცნითა და ბავშვობის გრძნობები უფრო რეალური უნდა გაგვეხადა, ეერთმანეთი 8 კლასიდან გვიიყვარდა , იმ დღიდან როცა ჩემთან სკოლაში გადმოვიდა , ძალიან საყვარელი , თბილი და სიმპატიური "სანდრო დადიანი", კარგად მახსოვს მისი შემოსვლა , ღიმიილი , პატარა ბიჭი, ზურგჩანთითა და დიდი ამბიიციებით.
- გამარჯობა, მე სანდრო დადიანი ვარ, 14 წლის , გადმოვედი 51 სკოლიდან , ჩემი ოცნებაა სკოლას, რომ დავამთავრებ ლონდონში ვიცხოვრო და სწალა იქ გავაგრძელო , ვიცი ვიქნები კარგი მოსწავლე და ჩემს ოცნებებს ავისრულებ .. გამოვიდა სიტყვით ახალი კლასის წინაშე .
ლონდოონი მართლაც უყვარდა , რვეულები, კალმები, ჩანთა ყველაფერი ბრიტანეთის დროშით ქონდა გაწყობილი და ყველაზე ლამაზად ლონდონს ხატავდა .სიმართლე რო გითხრათ ისეც ულამაზეს პორტრეტებს ხატავდა ხოლმე, მაგრამ ჩვენთან გადმოსვლის შემდეგ .. 9 კლასი იწყებოდა რომ სიყვარული ამიხსნა და მეც სიხარულით თანხმობა ვუთხარი ვიყოთ შეყვარებულებითქო , მომწონდა კლასში ყველაზე სიმპატიურ ბიჭს რომ მოვწონდი და ერთად რომ ვიყავით, მაგრამ რეალურად ვერ ვხვდებიდი ეს რა გრძნობა იყო .. სკოლიდან სულმაცილებდა ხოლმე და დილითაც სკოლის ეზოსთან მელოდებოდა , სკოლის ბოლო დღემდე.. ბოლო დღისთვის ისე ვემზადებოდი როგორც არასდროს , ვიცოდი ეს საღამო ჩვენი უნდა ყოფილიყო, ამდენი წელი ერთად ვიყავით თუმცა ერთმანეთისთვის არასოდეს გვიკოცნია , დღეს ეს უნდა მომხდარიყო ,!! ისეთი ლამაზი ვიყავი როგორც არასდროს , მოკლე წითელი კაბა და შავი მაღლები მეცვა , თმა იმ დღეს შევიჭერი და ჩემი ხვეულები ლამაზ ბზინვარე სწორ თმად ვაქციე , გავიღებე , მისი ნაჩუქარი ყელსაბამი გავიკეთე რომელიც 11 კლასის დაბადების დღეზე მაჩუქა , როგორც საღამოს დედოფალმა თავი ულამაზესი სადა გვირგვინით დავიმშვეენე , არ ვიქებ თავს თუმცა ვიყავი ნამდვილად ლამაზი გოგო და ამ საღამოს ნამდვილად ულამაზესი , მეც გამიკვირდა ჩემი სილამაზის , უხდებოდა მწვანე თვალებს შავი ლამაზი თმა და წითელი კაბა . რა თქვა უნდა სანდროც მომიხდებოდი იმ საღამოს ვიცოდი რომ ჩემს იმედებს არ გააცრუებდა და იისიც ძალიან სიმპატიუი იქნებოდა , მთელი ღამე თეთრად გავათენე ხვალინდელი დღის მოლოდინში , საღამოს უკვე გამოპრანჭული ნიცას დაველოდე და ჩემმა ძმამ იმ დარბაზთან მიგვიყვანა სადაც ერთმანეთს უნდა შევხვედროდით . იცით რა მოხდა ? ? არ მოვიდა .. ის წავიდა , და დატოვა წითელი ვარდები და წერილი
- ჩემო პატარა გოგო , გილოცავ სკოლის დამთავრებას და ზრდასრულ ასაკში კიდევ ერთი ნაბიჯის გადადგმას , ვიცი რამდენად მნიშვნელოვანი იყო შენთვის ეს დღე , და როგორ ემზადებოდი ყოველივე ამისათვის მაგრამ მაპატიე, ეს ჩემი შანსი იყო რომელიც უნდა გაომეყენებინა , ეს იყო ის რაზეც უარს ვერ ვიტყოდი , მაპატიე , მიჭირს შენი დატოვება , ვიცი არ ვარ ღირსი იმისა რომ გამიგო მაგრამ მაპატიე რომ ასეთი ვარ . მუდამ მეყვარები ჩემო პატარა აანგელოზო .. მშვიდობით .
დიახ ის წავიდა ჩემგან ძალიან შორს და გაიყოლა ჩემი სიყვარული . სად წავვიდა ? - რა თქმა უნდა ლონდონში , თავის ოცნების ქალაქში . ყველა დავტოვე და სახლში წამოვედი , აზრი არ ქონდა ჩემთვის გამოსაშვებ საღამოს სანდროს გარეშე , მთელი ღამე ვტიროდი , ოთახში არავინ შემოვუშვი , ძალიან ვბრაზობდი მასზე და საკუთარ თავზე , რატომ მოიქცა ასე ? ხომ შეეძლო ეთქვა მაინც ??
დღეს რა ხდება ჩემს ცხოვრებაში და საერთოდ ვინ ვარ მე ??
- მე ემილია იგივე ემა ბაგრატიონი ვარ , ეხლა უკვე 21 წლის , ვსწავლობ თავისუფალ უნივერსსიტეტში , ტელე-რადიო ჟურნალისტიკას , მიყვარს ჩემი მომავალი პროფესია და ბედნიერი ვარ ჩემი ცხოვრებით. იმ დღის შემდეგ 3 წელზე მეტი გავიდა მასზე არაფერი გამიგია , -დიახ სანდროზე . არც განოჩენილა , ჩემს გოგოებს არავის შეხმიანებია , ბიჭებს არვიცი ალბათ ეხმიანება თუმცა არაფერს ამბობენ და არც მე ვეკითხხები ხოლმე მათ , არ მაინტერესებს , უარესი რა უნდა გაგიკეთოს ადამიანმა , რაც სანდრომ მე გამიკეთა , 2 თვე დეპრესია მქონდა , გამოცდები როგორ ჩავაბრე არვიცი , მთელი ააგვისტო თბილისსში ვიყავი . მერე მივხვდი რომ იმ ადამიანის გამო ვინც ასე მოგექცება არ ღირს ამდენი ნერვიულობა , და ცოტა გამოვედი , უნივერსიტეტში ექვსკურსიები დაიწყო , გული გადავაყოვლე , ბევრი თაყვანისმცემელი გამომიჩნდა მაგრამ არავის სახელის გაგონება არ მინოდა , სანდროზე კი ნამდვილად გული მერეოდა .
მაგრამერთ მშვნიერ დღეს ყველაფერი შეიცვალა , გასულ ზაფხულს , ჩემმა ძმამ და ნიცას ძმას (ნიცა ჩემი საუკეთესო დაქალია მისი ძმა საბა ჩემი ძმა დათისი) ანუ ძმებმა საჩუქარი გაგვიკეთებს დებს , რომლებსაც ერთ დღეს გვაქ დაბადების დღე და გვაჩუქეს საგზური მალდივებზე , ეს დებნიერი დღე არასდროს არ დამავიწყდება . 4 ვე ერთთად წავედით და იქ გავიცანი ჩემი დღევანდელი სიყვარული ნიკუშა დოლიძე . მაღალი , შავგვრემანი ულამაზესი ცხვირით , ულმაზესი ტუჩებითა და თვალებით , წარმატებუილი სპორცმენი და მსოფლიო ჩემპიონი ჩოგბორთში, პირველივე დანახვაზე მომეწონა, აღმოჩნდა საბას ნაცნობი , ვახშამზე დაგვპატიჯა , გავიიცანით ერთმანეთი ,დავახლოვდით, ვისეირნეთ კიდეც ერთად. მოკლედ რომ ვთვათ კიდევ ერთხელ დამაკარგინა ბიჭმა თავი ..
თბილისში რო ჩამოვედი , დაიკარგა, ჩემი თავი კიდევ ერთხელ შემძულდა იმის გამო რომ სიყვარულში ბედი არ მქონდა , ამდენი წლის შემდეგ კიდევ ერთხელ გამიჩნდა გრძნობდა და ისიც წავიდა .. უნივერსიტეტში მუდამ ცხვირჩამოშვებული დავდიოდი , არაფერი მახალისებდა , ჩვენს ერთად გადაღებულ ფოტოებს ვათვარიელებდი და გული სევდით მევსებოდა ,.. ღამით ყოველთვის მიჭირდა ძილი , მუდამ 2 საფიქრალი მქონდა სანდრო და ნიკა , ნიკა და სანდრო ... მაშინ როცა კვლამ ამ ფიქრებში გართულს უნდა დამეძინა მობილურზე სმს მოვიდა , გული ამომივარდა მაგრამ არ ვიცი ეს რა გრძნოდა იყო სიხარული თუ სევდა , მაგრამ ეს დღე იყო 14 თებერვალი და ამდენი ხნის შემდე ეს ის იყო , ვისაც ველოდი..

...
მალე გავაგრძელებ .. იმედია მოოგწონთ . შემიფასეთ