-თუ შეიძლება ჩემს მეგობარს წავიყვან და გვიან შემოგირბენთ - თქვა ღიმილით დებილმა ანდრეიმ და იქიდან გამომათრია მთელი გზა ვეჩხუბებოდი თუმცა კარებიდან რომ გამოვდიოდი მწვანეთვალებამ მხრები აიჩეჩა და თვალი ჩამიკრა მივხვდი მან დაურეკა ამ შტერს
-შენ დებილი ხარ? იცი რომ გამოვიჭირე და ყველაფერს ვათქმევინებდი?
-რატომ იგდებ თავს საფრთხეში ამ დებილური სამუშაოსთვის? ეს ხალხი და შენი უფროსი შენთვის თავს თუ არ გაწირავენ შენ რა ვალდებული ხარ მათთვის თავი გაწირო?
-შენ არ გესმის - თავი გავაქნიე თვალიდან დაუკითხავად ჩამოვარდნილი ცრემლი მოვიწმინდე და მანქანიდან გადავედი გზას ფეხით გავუყევი ისიც გადმოვიდა მანქანიდან და გამომყვა
-რა არ მესმის და კიდევ მერამდენედ უნდა მითხრა რომ არაფერი მესმის ეგ ხომ უკვე გავიგე
-არა არ გაგიგია არც შენ და არც სხვებს არაფერი გესმით სხვის ტკივილს ვერ ცასწვდებით და იმას ვერ გაიგებთ რაც არ გამოგიცდიათ თუმცა ღმერთი ნურავის გამოაცდევინებს ესეთ ტკივილს - თავი დავხარე და ვთხოვე არ გამომყოლოდა სახლში მივედი ჩემი ძმის ოთახში მის საწოლში შევწექი და ერთად გატარებულ დღეებს ვიხსენებდი თან ხმამაღლა ვტიროდი სახლი რომელშიც სულ რამოდენიმე წლის წინ ხალისით იყო სავსე რომლის თითოეულ კუთხეშიც კი იმ სულიერ სითბოს აღმოაჩენდით რომელიც ჩვენი ხალისით და სიცოცხლის მშვიდად გატარების სურვილით იყო სავსე ეხლა აღარაფერი იყო დარჩენილი... საერთოდ არაფერი გარდა სიბნელისა და იმ სიშავის რომელიც მისი წასვლის შემდეგ დარჩა იმდენად მძიმე გადასატანი აღმოჩნდა ეს ჩემთვის რომ ჯერ კიდევ დიდი ომი მაქვს ჩემს თავთან რომ სიცოცხლე გავაგრძელო მე ხომ აღარავინ დამრჩა ჩემი ესმით?! ჩემი არავის ესმის ვიმეორებდი ხშირად პატარა 13 წლის თინეიჯერივით რომელსაც გარდატეხის ასაკი ეწყებოდა და არ იცოდა როგორ მოქცეულიყო რომელსაც თითქოს ყველას მიმართ ნდობა ქონდა დაკარგული და არ უნდოდა ცხოვრების გაგრძელება რომელსაც ეგონა რომ ყველაფერი მაშინ იქნებოდა კარგად როდესაც მხოლოდ ერთი გასროლით დაამთავრებდა სიცოცხლეს. სასაცილოა ეს ყველაფერი რადგან ჩემი თავი მეცოდებოდა იმ მომენტში იმ წუთას ჩემ თავს ვერ ვიტანდი და თავს იმდენად დამცირებულად ვგრძნობდი რომ აღარ მინდოდა ეს ყველაფერი გაგრძლებულიყო აღარ მინდოდა აღარაფერი აღარ მინდოდა.... დაახლოებით ერთი კვირა გაუნძრევლად ვიწექი და სულ მეძინა მობილურიც დაჯდა და დატენვა არც მიფიქრია საძილე აბებს ვსვავდი და მშვიდად ვიძინებდი ხოლმე ერთი კვირის შემდეგ მივხვდი რომ ჩემი აბები დამთავრდა და მომიწევდა აფთიაქში გავსულიყავი სარკეში ჩავიხედე და მინდოდა დამელეწა ყველაფერი ვერავინ იცნობდა იმ ანასტასიას რომელიც ეხლა სარკიდან იყურებოდა ჩავარდნილი და ჩაშავებული თვალები გაწეწილი კოსად შეკრული თმა ჩავარდნილი ლოყები იქვე კედელთან ჩაიკეცა და ტირილი დაიწყო კვლავ ტიროდა ყველაფრისგან მობეზრებული
---ხედავ ანასტასია ერთი კვირა არ მისულხარ სამსახურში არ მისულხარ ნაცნობებთან არ ჩაგირთავს მობილური და მაინც ყველას კიდიხარ არავის აინტერესებს როგორ ხარ ან რას გრძნობ ცოცხალი ხარ თუ მკვდარი გდიხარ სადმე--- ვფიქრობდი და უფრო და უფრო მეკარგებოდა ყველაფრისადმი ინტერესი განსაკუთრებით კი ამ სიცოცხლისადმი დავწექი და მთელი ჩემი ცხოვრება სიზმარი რომ არ მინახავს იმ ღამით ვნახე ჩემი ძმა შუბლზე მაკოცა ჩამეხუტა და მითხრა : ცხოვრების აზრი იმაში მდგომარეობს, რომ ოდესმე იგი შეწყდება მაგრამ არა ეხლა დამიჯერე ეს არ უნდა მოხდეს შენ ხომ ყოველთვის მისმენდი მე ეხლაც მომისმინე ხომ ყოველთვის მიჯერებდი ხოდა ეხლაც დამიჯერე გთხოვ ნუ გააკეთებ ამას პირიქით ყველას დაუმტკიცე რომ შენ სიცოცხლე გიყვარს ისევ გიხარია სიცოცხლე ისევ ბედნიერი ხარ და ენდე მათ ვისაც შენთვის ნამდვილად კარგი უნდა შენ ყველაფერი გამოგივა შენ ხომ გიყვარს შენი საქმე შენ ხომ ყოველთვის ყველა სიტუაციიდან პოულობდი გამოსავალს ეხლაც იპოვი და შენ კიდევ ერთხელ დაამტკიცებ რომ საუკეთესო ქალი გამომძიებელი ხარ საუკეთესოტა შორის შენ ხომ არასოდეს არაფერს უშინდებოდი პირიქით ყოველთვის ყველას უმტკიცებდი რომ იმაზე მეტი შეგიძლია ვიდრე ცანს და ყოველთვის ყველას ყოველი ახალი ნაბიჯის გადადგმისას აოცებდა ეხლაც ეცადე ეცადე და ყველაფერი გამოგივა პატარავ...

გავიღვიძე და ტირილი განვაგრძე ბალიშში თავი ჩავრგე და იმდენად მწარედ ავტირდი რომ ვერ გავუძლებდი ამდენს ცხოვრება რატომაა ასეთი სასტიკი რატომ უნდა რომ სულ გამოცდებით გვაცხოვროს...

მეორე დილით ავდექი ვიბანავე ჩავიცვი შავი მაღალწელიანი ჯინსი ზოლიანი მაისური და შავი ჟაკეტი შემოვიცვი ფეხზე ბოტასები და სახლიდან გავედი მიუხედავად იმისა რომ ერთი კვირა არაფერი მიჭამია შიმშილის გრძნობა არ მქონდა საერთოდ მივდიოდი და გზაში ჩემს საყვარელ მუსიკას ვუსმენდი Shawn Mendes – Stitches

-ვა სტას მოდი მე შენ სამსახურში მგონიხარ - მითხრა ღიმილით ნინიმ მეც ნაოშნიკები მოვიხსენი და ვუპასუხე
-ამის გასაგებად მობილურს იყენებენ ხოლმე როგორც წესი - ღრმად ამოვისუნთქე და ანანო რომელიც ჩემკენ გამოიქცა ხელში ავიყვანე მაგრამ ტავბრუ დამეხვა და დავსვი მალევე კედელს მივეყუდე
-ტასო რა გჭირს კარგად ხარ?
-კი კარგად ვარ
-სახეზე რა გჭირს თვალები რატომ გაქვს ჩავარდნილი
-არაფერი ხომ იცი ჩემი აბავი ერთი კვირაა სამსახურიდან არ გამოვსულვარ და
-ვაიმეე ისე ვიზავ რო ეგ სამსახური დაგაკარგვინო რაა
-აბა შენ იცი
-არ გშია?
-არა არაფერი არ მინდა ნაჭამი ვარ - ვიცრუე უცებ და გავუღიმე - შენი ქმარუკა სადაა
-უი ჩემი ლაზო წასულია ძმაკაცებში - მიხრა და ხელი ჩაიქნია - აი მოვიდნენ - დააყოლა როცა ხმაური შემოგვესმა სადარბაზოდან და ერთი ხუთი ბიჭი შემოლაგდა ერთ-ერთი ანდრია იყო წამოვდექი და ვთქვი
-გამარჯობა ბიჭებო მე მეჩქარება იმდენი ხანია უკვე აქ ვარ დროა წავიდე - ვთქვი და გავიღიმე ჩემ გვერძე იდგა ნინიც და თქვა
-რა დიდი ხანი ჯერ... - სათქმელი არ დავასრულებინე ფეხი დავადგი ფეხზე და ვუჩქმიტე მკლავზე
-არა არსად არმიდიხარ რამდენი ხანია ყველანი ერთად არ დავმსხდარვართ - თქვა ლაზარემ და ანანო ხელში აიტაცა ლაზარე იყო მაღალი და თითქმის ისეთივე აღნაგობის როგორიც ჩემი მწვანეთვალება ო ღმერთო შემეშალა მე ეხლა სიტყვა ჩემი ვახსენე არა არა ის ჩემი მწვანეთვალება არ არის ვუხსნიდი ჩემს თავს და სანამ ნინიმ ერთი გემრიელად არ შემანჯღრია იქამდე ამქვეყნიერებას ვერ დავუბრუნდი
-ხოო რამოხდა - ვთქვი და თავი მისკენ მივატრიალე
-არაფერი გაიცანი ეს ანდრიაა
-ვიცნობ ვაჟბატონს ჩემი პარტნიორია უფრო სწორედ საქმის ჩამშლელი უფრო შეეფერება ამას ვიდრე სიტყვა პარტნიორი
-ხო ვიცნობთ ერთმანეთს და არ ვიცოდი ის თქვენი მეგობარიც თუ იყო
-მე მეგობარი არ ვარ ანანიკოს ნათლია ვარ - ვუთხარი გაბრაზებულმა და სამზარეულოში გავედი

-საყვარელია არაა? - მკითხა ნინიმ და წარბები აათამაშა
-საყვარელი კი არა სულელია ნამდვილი სულელი
-ოხ გაბრაზდა ქალბატონი ხოარ მოგწონს?
-ნინიიი რეებზე მელაპარაკები რა მოწონება ორჯერ ჩამიშალა საქმე
-სიყვარულით გოგო რამოხდა მერე
-ეტყობა თქვენ ჯერ კიდევ ვერ იაზრებთ რამდენად მნიშვნელოვანია ჩემთვის ეს სამსახური
-კი და მალე ეს უფრო მნიშვნელოვანი გახდება ვიდრე შენი სამსახური - თქვა ჩუმათ მაგრამ მაინც გავიგე
-ეს და მისნაირები არასოდეს დადგებიან ჩემს სამსახურზე წინ
-კარგი ვნახოთ - მაცოფებდა ის ფაქტი რომ ჯერ კიდევ ვერ ხვდებოდა ნინი რამდენად მნიშვნელოვანი იყო ჩემი სამსახური ჩემთვის ბიჭებს სუფრა რომ გავუშალეთ გვითხრეს თქვენც მოდითო და გვკითხეს
-ერთმანეთი სამსახურში გაიცანით ანუ ხო?
-სამსახურის გამო მაგრამ არა სამსახურში - ვთქვი ისეთი ტონით რომ კიდევ კითხვის დასმის სურვილი დაკარგვოდათ თუმცა მათ კითხვები დაგვაყარეს და დაგვაყარეს
-აბა სად სადმე რესტორანში? - წარბების თამაშით თქვა ლაზარემ და ჩემს გაბრაზებულ მზერას რომ წააწყდა ისევ გაჩუმება არჩია
-არა ბებიაჩემი მყავდა წაყვანილი კურორტზე და იქ - შევხედე ცინიკურად მომღიმარმა ლაზარეს და ის გავახსენე როგორ გაიცნო ნინი ხო ბებიამისი ყავდა წაყვანილი კურორტზე და ნინი იქ გაიცნო იმდენი ხანი მალავდა ბებიამისს ზოგჯერ მისი არსებობაც ავიწყდებოდა და ერთხელაც ბებიამისი მათთან რომ მივიდა და ლაზარეს რაღაც სთხოვა ამან იუარა და უთხრა ვინ ბრძანდებით ქალბატონოო? - თანაც მე ბებიაჩემს მაინც არ ვუმალავდი ჩვენს ურთიერთობას და თავს არ ვიკატუნებდი ვითომ არ ვიცნობდი
-ვაახ დაჟე ურთიერთობას? - წამოვდექი და ცინიკური ღიმილით როგორც მჩვევია ვთქვი
-თქვენ ყურებას ისევ ჩემს სახლში გამორთულ ტელევიზორს ვუყურო მირჩევნია ან მოწიკწიკე საათს
-აბა შენ იცი - მითხრა ლაზარემ და იქიდან ისეთი გაბრაზებული წამოვედი სიტუაციაც ისეთი დაძაბული დავტოვე თუმცა მათ რა ენაღვლებოდათ დასხდებოდნენ და იცინებდნენ არც მე წავსულვარ სახლში ნიკოლაისთან კვლავ მივედი და ყველაფერზე პასუხი მოვთხოვე...