სარკეში უკმაყოფილოდ ვიყურები და ჩემთვის ვამბობ.

_ რა ვერაგია ეს ცხოვრება!

რატომ ვამბობ ამას? იმიტომ, რომ ხვალიდან კიდევ ერთი ახალი ერა იწყება ჩემს ცხოვრებაში _ მტანჯველი, საპასუხისმგებლო და სხვაზე დამოკიდებული! მუშაობა უნდა დავიწყო! მე კი მეზარება. ჯერ ახალგაზრდა ვარ, რატომ უნდა ვარჩინო ოჯახი? აქეთ მარჩინონ, თუ კარგია!

რა ვერაგია ეს ცხოვრება! _ ვიმეორებ. ნეტავ, ვინ თქვა პირველად ეს სიტყვები? ვის უჭირდა ჩემნაირად? და საერთოდ, ჩემ გარდა, რამდენ ადამიანს ექნება გამეორებული ეს ფრაზა ჩემამდე? კაცმა არ იცის! არც მე ვიცი. რა მნიშვნელობა აქვს!

კვლავ სარკეში ვიხედები.

_ რა შეუმჩნეველი ხარ, აღარ უნდა გაიზარდო, ბოლოს და ბოლოს?

ამას რატომ ვამბობ? იმიტომ, რომ მინდა დიდი ქალი ვიყო. აი, ისეთი, ნინიკოს დედა რომ არის! ორმოცი წლის ზემოთ! როგორ მომწონს ამ ასაკის ქალები. ასე მგონია, მამაკაცებს სწორედ ამ ასაკის ქალებზე ეკეტებათ ჭკუა. ისინი მოვლილები არიან, გამოცდილებაშეძენილები, პრაქტიკაგამოვლილები… სიყვარულის ფასიც იციან და ურთიერთობისაც. პირზეც დიდი ხანია, «რძე შეაშრათ»! ამიტომაც მინდა, ჩქარა გავიზარდო. თორმეტი წლიდან ასე ვარ! ყოველდღე ვიყურები სარკეში და ვნატრობ, როდის გავიზრდები დიდი, დიიიდი! მინდა მალე დავქალდე, რათა სასურველი ვიყო. ყველა კაცი მე შემომნატროდეს! მე კი მიუწვდომელი დავრჩე მათთვის მანამ, სანამ თვითონ არ ავირჩევ ჩემთვის სასურველს!

აი, ხვალიდან გავიზრდები. ვიცხოვრებ მარტო, ჩემთვის, საკუთარი თავის ბატონ-პატრონი მე ვიქნები და არა მამაჩემი. პირიქით, მე ვიქნები მისი ბატონ-პატრონი. დამირეკავს ხოლმე და მორიდებით მეტყვის _ «ლოლიტა, შვილო, ერთ ორმოცდაათ ლარს არ გამომიგზავნი? ვალები დამიგროვდა მაღაზიაში!» არა, ასე არა… აი, ასე _ «ლოლა, შვილო, იქნებ ერთი ასი ლარი გამომიგზავნო? მერიდება, მაგრამ სხვა გზა არა მაქვს, იქნებ მიშველო!» აი, ეს კარგია! მეც ცოტას გავწელავ პაუზას და ვეტყვი, რომ გამოვუგზავნი! მაგარია! ეს ერთადერთია, რის გამოც მიხარია მუშაობის დაწყება.

მკითხავთ, ალბათ, რატომ არ გიხარიაო… განა არ გამიხარდებოდა, ჩემი სპეციალობით რომ მეშოვა სამსახური. ბიზნესისა და მენეჯმენტის ფაკულტეტი დავამთავრე ამ ზაფხულს, მაგრამ ვინ მიგიღებს მენეჯერად? ბიზნესმენად _ მით უმეტეს! ბიზნესმენი უნდა გახდე. ამისთვის კი უნდა იშრომო, მერე იომო, მერე… ერთი სიტყვით, ოფლისღვრა და სისხლისღვრა ერთდროულად უნდა დაიმართო. მე კი ამისთვის ასაკი არ მიწყობს ხელს. სამსახური კი… მდივნად მოეწყობი ჯერჯერობითო, მამაჩემმა გამომიცხადა. ამისთვის უნდა გავქანდე ხვალ თბილისში, ჩავაკითხო მამაჩემის ბიძაშვილის უფროს შვილს და იქნებ მომიხერხოს რამე. თურმე! ჯერ არც უშოვია ჩემთვის სამუშაო, ისე მიბარებს! ხომ კარგია? ჩემთან ვაკანსია არ არისო! გესმით? კაცი «სტაჟიანი» ბიზნესმენია, იმხელა ფირმა აქვს მანქანების ყიდვა-გაყიდვის და მდივნის ვაკანსია არა აქვს, მენეჯერობაზე აღარაფერს ვამბობ! არა აქვს არა, ის! ვიცი, რაც ხდება. არ უნდა, მასთან ვიმუშაო. შორეული ნათესავი თავისთან დაასაქმოს, მისთვის მიუღებელია. თან ცოლი ჰყავს ისეთი აშარი, რომ… ყველა სიკეთესთან ერთად, უძალიანმაგრესად მედიდური და ამპარტავანი! მასზე უკეთესი თუ ქვეყანაზე დადის, არ ჰგონია! ახლა მე მკითხოს! ვინ მიგდია, ერთი გაუთლელი და ტეტია ქალია, რომელმაც მდიდარი ქმარი ჩაიგდო ხელში და რა ქნას, არ იცის. უნახავმა რა ნახაო, მასზეა ნათქვამი. ისე, ლამაზი კი არის, ვერაფერს იტყვი! კიდევ იმის ეშინია ცოლსაც და ქმარსაც, რომ მათთან მომიწევს ცხოვრება. ღმერთმა დამიფაროს! ერთი კვირაც არ დავრჩები მაგათ სახლში! გავყრი ჩემს მდგმურებს და საკუთარ ბინაში ვიცხოვრებ. სხვისი სამადლო რა მჭირს? მამა კი მაძალებს, მათთან არჩი, ეგ ქირის ფული სახარჯოდ გამოიყენეო, მაგრამ მაინც გავიტან ჩემსას. არადა, სულ ერთი თვის წინ გავაქირავე… რაც მამა ჩამოვიდა თბილისიდან, მას მერე.

ეჰ, დედა რომ მყავდეს… ჩემი ლამაზი დედუნა! ჩემი იტალიელი დედიკონა… ულამაზესი სოფია… უდედობას ახლა უფრო განვიცდი, ამ ასაკში. თორმეტი წლის ვიყავი, რომ დავობლდი. მამამ დედა ბოლონიის უნივერსიტეტში გაიცნო, ერთ-ერთ საღამოზე. მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნიდან ახალგაზრდა მეცნიერ-მუშაკთა სიმპოზიუმზე. მამა დოცენტი იყო მაშინ, დედა _ პიანისტი და მათთვის გამართულ კონცერტზე უკრავდა. მერე მოეწონათ ერთმანეთი, მერე დაახლოვდნენ, მერე… იყო აკრძალვები, რადგან საბჭოთა კავშირი არსებობდა, მაგრამ მაინც მოახერხეს და შეუღლდნენ. როგორ? გრძელი ისტორიაა, ნუ მომაყოლებთ. სხვა დროს გიამბობთ! მამამ დედა საქართველოში ჩამოიყვანა და ერთი წლის შემდეგ მეც გავჩნდი. ეს მოხდა ოცდასამი წლის წინ! აი, ახლა ხომ გაიგეთ, რამდენი წლის ვარ! ოც-და-სა-მის! მაგრამ მე მინდა, ორმოცდასამის ვიყო _ «დამა» ქალი, ლამაზი, გამოცდილი, გრაციოზული, არისტოკრატული მანერებით, მაცდური ღიმილით… ეჰ, როდის გავა კიდევ ოცი წელი!

არადა, ცუდი გოგო არ ვარ! როგორი ვარ? ლამაზიც ვარ და მახინჯიც. უცერემონიოც და მორცხვიც. ჭკვიანიც და სულელიც. ჩემი საყვარელი ფრაზაა _ «კარგია ეს, თუ ცუდი?» და ყოველთვის, როცა ამ კითხვას ვსვამ, არასდროს ვიცი, როგორ «გამოიყურება» სწორი პასუხი.

საწყალი ჩემი მამიკო. ერთხელ ვერ გაიხარა ცხოვრებაში. ჯერ იყო და, საყვარელი ცოლი გარდაეცვალა, თანაც ულამაზესი… თანაც უცხოელი… ყველა კაცი მას შეჰნატროდა, დედას გვერდით რომ ხედავდნენ. გულში შურით სკდებოდნენ ალბათ და ნერწყვებსაც ყლაპავდნენ. ყველას კი არ უმართლებს, სოფი ლორენივით ლამაზი სოფია გყავდეს ცოლად! მას მერე მოტყდა, თითქოს უეცრად დაბერდა. ცხოვრების ხალისი დაკარგა.

მამა ახლა უკვე პროფესორია, საზღვარგარეთის ისტორიას ასწავლის სტუდენტებს უნივერსიტეტში. უფრო სწორად, ასწავლიდა! ეს სასწავლო წელი რომ დამთავრდა, გამოუცხადეს, ეკონომიკური კრიზისია და შტატები უნდა შევამციროთო… და პირველი სწორედ მამა მოაყოლეს შემცირებაში. ზუსტი მიზეზი არ იცის თვითონ, რატომ მოხდა ასე, მაგრამ მე მაინც ვხვდები. უფრო იმიტომ გამოუშვეს სამსახურიდან, რომ ცოტათი ოპოზიციონერია. სიმართლე ეს არის. ისედაც, პროფესორები აღარავის სჭირდება უკვე. ახლა მთავარია, უცხოეთში გქონდეს განათლება მიღებული და ახალგაზრდა კადრს წარმოადგენდე.

ეჰ, მეც მინდოდა იტალიაში მესწავლა, «ალმა მატერის» უნივერსიტეტში, მაგრამ არ დამცალდა! დედა აღარ მყავს, მამას კი საშუალება არ ჰქონდა. ჩემმა იტალიელმა ბებიამ და ბაბუამ, სკოლა რომ დავამთავრე, თავისთან წამიყვანეს ერთი წლით, თან არჩევანის წინაშე დამაყენეს. თუ აქ გინდა სწავლა, დარჩი და ქირას ჩვენ გადაგიხდით, თუ არადა, გვითხარი, რა გინდა და იმას გაგიკეთებთო. მეც ავდექი და… თბილისში ბინა მიყიდეთ, სხვა არაფერი მინდა. სწავლით კი საქართველოშიც კარგად ვისწავლი, უფრო იაფიც დამიჯდება და ბინაც შემრჩება-მეთქი. შენი ნებააო, დამთანხმდნენ და იმისთანა სამოთახიანი «ჩამახუტეს», თქვენი მოწონებული. მადლიერების ნიშნად, თავდაუზოგავად ვისწავლე და წარჩინებით დავამთავრე უნივერსიტეტი. გგონიათ, ამით დამთავრდა? არა-ა! უნივერსიტეტის დამთავრებაც აღნიშნეს და… მანქანით მომილოცეს. დავგრიალებ ახლა ჩემი «ჰიუნდაით». ლამაზი მანქანაა, პატარა და კოხტა.

სხვათა შორის, ორი უცხო ენა ვიცი _ იტალიური და ინგლისური. მენეჯმენტიც ვიცი და ბიზნესის მართვაც! ოღონდ თეორიულად! პრაქტიკა მაკლია. მოვა დარო და იმასაც გავივლი! მაინც მივაღწევ ჩემსას!

მეც ვუკრავ… მართალია, დედასავით პროფესიონალი პიანისტი არ ვარ, მაგრამ მაინც კარგად გამომდის. დედას უნდოდა, კონსერვატორიაში ჩამებარებინა, მაგრამ არ დასცალდა. მეც გავუცრუე იმედი. მივხვდი, ჩემგან ნიჭიერი პიანისტი არ დადგებოდა და შევეშვი. ჯობია, ის ვაკეთო, რაც გამომდის. თუმცა, ჯერ არაფერიც არ გამომდის.

რა ვქნა, სულაც არ მიზიდავს ვიღაცის მდივნობა, მაგრამ რაღაცით ხომ უნდა დავიწყო? პირდაპირ მენეჯერად არავინ დამსვამს. თუმცა პერსპექტივა მაქვს. ბოლოს და ბოლოს, ორი უცხო ენა ვიცი! დასაწყისისთვის ამასაც არა უშავს. დანარჩენი მერე ვნახოთ. მე მეტს ველი ცხოვრებისგან, ბევრს მინდა მივაღწიო. მდივნობისთვის კი არ ვისწავლე ამდენი! ან ვის ვუთხრა, უნივერსიტეტდამთავრებული მდივნად ვმუშაობ-მეთქი? გამიგიჟდებიან ჩემი თაყვანისმცემლები! მაგათ მილიონერი ვგონივარ _ თბილისში ბინა, ავტომობილი, მამა პროფესორი, ბებია-ბაბუა იტალიელი… რა იციან, ამ დროს, როგორ გვიჭირს…

მამას ხათრით დავთანხმდი, თორემ… მამა რომ გაათავისუფლეს და შინ დაბრუნდა, იმ დღესვე ინფარქტი დაემართა. მართალია, გადარჩა, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ არის ჯანზე, მკურნალობს. ხომ უნდა დავაყენო ფეხზე? ოჯახში ფულია საჭირო. წამლები, გამოკვლევები… ძვირი სიამოვნებაა! ყველა ხელებში გიყურებს ან სადაზღვევო პოლისი უნდა გქონდეს. საიდან ექნება, როცა არ მუშაობს? ეს რომ მახსენდება, მგონია, მთელი ქვეყნიერების სიმძიმე მე დამაწვა მხრებზე. შევძლებ კი, გავუმკლავდე სიძნელეებს? ცოტა არ იყოს, მეშინია.! მჭირდება სამსახური, მჭირდება ფული _ და ეს ყველაფერი ახლავე, სასწრაფოდ! ცოლი მაინც შეერთო მამას, ასე აღარ ვიდარდებდი. მე რომ წავალ, მომვლელი ხომ სჭირდება? ლუბაჩკას იმედი მაქვს, ჩემი რუსი მარტოხელა მეზობლის. ძალიან უყვარს მამა… არა მხოლოდ როგორც კარგი მეზობელი… ეკურკურება კიდეც ხანდახან. მის დანახვაზე თვალები აუჟუჟუნდება სიხარულით. ჰოდა, მიხედოს, სანამ არ ვიქნები. მაინც მარტო ცხოვრობს. წარმომიდგენია, როგორ გაუხარდება. ვინ იცის, იქნებ მამამაც სხვა თვალით შეხედოს? შეჩვევა ბევრს ნიშნავს. «ია ვსიო სდელაიუ დლია მირიანა, მილაჩკა», _ თვალებგაცისკროვნებული მეტყვის ლუბა და გულშიც ჩამიკრავს, ხომ ვიცი.

მორჩა, ხვალ მივემგზავრები, დილით, ადრე, უთენია, რომ ბატონ ფილიპეს პირდაპირ სამსახურში მივუსწრო. დამაკვალიანებს ალბათ. მეგობართან დავაწყებინებ მუშაობასო… ვნახოთ…

8 8 8

დრო გაიწელა. საათზე მეტია, მოსაცდელში ვზივარ და პატივცემულ ფილიპეს ველოდები, მამაჩემის ბიძაშვილის უფროს ვაჟს. ერთი სიტყვით, ყვავი-ჩხიკვის მამიდას, რომ იტყვიან. დედას გასვენების შემდეგ თვალითაც არ მინახავს, არც კი ვიცი, როგორ გამოიყურება. მაშინ ზემოდან მიყურებდა, თითქოს უცხოპლანეტელი ვყოფილიყავი. ერთადერთი, ვისაც ის და მისნაირი ნათესავები აღიარებდნენ ჩვენს ოჯახში, დედა იყო… რადგან ის უცხოელი არისტოკრატი გახლდათ… თანაც იტალიელი… თანაც ზღაპრულად ლამაზი…

ახლა მე ვარ დედასნაირი. მთლად სოფი ლორენი ვერ ვარ, მაგრამ სოფი მარსოს კი ძალიან მამსგავსებენ. ის კი არა, შენ უკეთესი ტან-ფეხი გაქვს, ვიდრე მარსოსო, მეუბნებიან. საქართველოში სილამაზე, თუ დამიჯერებთ, მთლად დიდი ხეირი არ არის, მაგრამ გარეგნობასთან ერთად თუ იღბალსაც გიწილადებს ღმერთი, შეიძლება რაღაცას გამოჰკრა ხელი. ნიჭიერიც ვარ. ესეც ხომ სიმდიდრეა? ჰოდა, ასე… ცოტას ცოტა წაემატება და… ერთ მშვენიერ დღეს მეც შემამჩნევს ვიღაცა _ ლამაზს, ნიჭიერს და ნახევრად იტალიელს, რომელიც ორ უცხო ენას ფლობს! რას გადავეკიდე ამ ენებს? დღეს ვიღას უკვირს საქართველოში უცხო ენების ცოდნა? არც არავის, ტყუილად ვტრაბახობ.

ფიქრი ტელეფონის ზარმა გამაწყვეტინა. ფილიპეს მდივანმა ყურმილი აიღო…

_ ბატონი ფილიპე ახლავე მიგიღებთ, გოგონი! _ თავაზიანად მომმართა ზედმეტად დამაკიაჟებულმა შუახნის ქალმა.

«ალბათ გაუთხოვარია და იმიტომაც გათხიპნულა ასე. თან, ალბათ, ჰგონია, რომ უხდება», _ გავჭორე გულში სავარაუდო შინაბერა და წამოვდექი.

მდივანმა მუხის წითელ კარამდე მიმაცილა, გამიღო და წინ გამატარა.

გარეგნულად კი გამოვიყურებოდი მშვიდად, მაგრამ შინაგანად ისე ვღელავდი, მეგონა, წამწამებიც კი მიკანკალებდა. როგორც კი კაბინეტში ამოვყავი თავი, ჩემი შორეული ნათესავი თავის მაგიდას მოშორდა და ჩემკენ გამოემართა. ისევ ისეთი იყო, საერთოდ არ მეჩვენა შეცვლილი, ჭაღარა გაბევრებოდა მხოლოდ.

_ მე ლოლიტა ვარ, თქვენ ალბათ აღარ გახსოვართ, ბატონო ფილიპე… _ უხერხულად ავლაპარაკი, თან ხელი გავუწოდე.

_ ვიცი, ვიცი, ჩემო კარგო, რას ჰქვია, არ მახსოვხარ! რა დამავიწყებს იმ პატარა გოგონას, კიკინებით რომ დარბოდა ეზოში! _ მის ხმაში მხიარული ნოტები გაისმა.

ცოტა არ იყოს, შვებით ამოვისუნთქე. ასეთ არაოფიციალურ შეხვედრას არ ველოდი. მეგონა, მედიდურად დამხვებოდა, თავის სოციალურ მდგომარეობას ხაზს ჟესტებით გაუსვამდა და მაგრძნობინებდა, როგორც გაჭირვებულ ნათესავს, სხვა რა გზა მაქვს, დაგეხმარებიო.

_ მაპატიე, რომ ლოდინით დაგღალე, ჩემო კარგო, მაგრამ ძალიან სერიოზული სატელეფონო საუბარი მქონდა ამერიკიდან და… ხომ გესმის…

_ როგორ გეკადრებათ… არა უშავს, სულაც არ დავღლილვარ, _ მისი მიღებით კმაყოფილი გავთამამდი.

ფილიპემ ტყავის სავარძლისკენ მიმითითა.

_ აგერ დაბრძანდი…

_ ჩემი საბუთები მოგიტანეთ… ყველაფერი აქ მაქვს, ასლებიც გავაკეთე და «სივიც» შევადგინე. ყველაფერი წამოვიღე, არ ვიცოდი, რა დამჭირდებოდა და…

_ აბა, მაჩვენე! _ ფაილი მივაწოდე. მამაკაცი მაგიდას მიუჯდა და ჩემი «მიღწევების» დათვალიერებას შეუდგა. მერე თავი ასწია და თითქოს გაოგნებული მომაჩერდა.

_ გასაოცრად ჰგავხარ დედაშენს, _ რამდენიმეწუთიანი პაუზის შემდეგ თქვა, _ იტალიელი იყო, არა?

_ დიახ, _ მრავლისმეტყველი ღიმილი ვესროლე. ვითომ არ ახსოვდა… ან ბუნდოვნად ახსოვდა… ან სხვა ნათესავში ავერიე… მაინც ვერ დამალა თავისი ამბიციურობა.

_ მას ოდნავ მუქი თმა ჰქონდა. რომ არა ეს ნიუანსი, მისი სრული ასლი ხარ! _ აღნიშნა და კვლავ ქაღალდებში ჩარგო თავი, _ ის უჩვეულოდ ლამაზი ქალი იყო, _ დაამატა თავჩარგულმა.

წარბი შევარხიე. არათუ ახსოვდა დედაჩემი, მისი სილამაზეც არ დავიწყებია და ყველაფერ ამასთან ერთად, მისი გარეგნობის დახასიათებით ამწუთას მე მეუბნებოდა ქათინაურებს.

სანამ ის ჩემს საბუთებს ეცნობოდა, მე კაბინეტი მოვათვალიერე. საკმაოდ მდიდრულად გამოიყურებოდა იქაურობა. სწორედ ისე, როგორც მსხვილი კომპანიის ვიცე-პრეზიდენტს შეეფერებოდა. მერე მზერა მასზე გადავიტანე. სამოცი წლის კვალობაზე, ძვირფასად გამოიყურება, სიმპათიური მამაკაცია. ნეტავ ცოლი როგორ ჰყავს? ისევ ისეთი კეკლუცია? დაეტყო წლები და ნაოჭები, თუ ჯერ კიდევ ინარჩუნებს ახალგაზრდულ იერს? ქმარი კი ჰყავს მოვლილი! ბიზნესმენების უმრავლესობას ჩემხელა ღიპი ადევთ ხოლმე და ხარივით სქელი კისერი აქვთ, ამას კი ოცი წლის ბიჭივით აღნაგობა აქვს! ალბათ ცოტას სვამს, _ დავსვი დაიგნოზი და უეცრად საკუთარ თავზე გავბრაზდი. რატომ შემეცვალა ასე მოულონელად მასზე აზრი? იმიტომ, რომ მედიდურად არ დამხვდა და თბილად შემხვდა? ან კი რატომ უნდა შემხვედროდა სხვანაირად? მის წინ ხომ ლამაზი და საინტერესო ახალგაზრდა ქალი ზის, რომელიც მამაკაცებს მოსწონთ. მერე რა, რომ მასსავით მდიდარი არ ვარ? სამაგიეროდ, ჭკვიანი ვარ, თანაც… ოხხხხხ! რა მეშველებოდა, ეს ორი უცხო ენა რომ არ მცოდნოდა. რით დავიტრაბახებდი?

_ მდააა… _ დაიწყო ფილიპემ, _ არ მეგონა, უმაღლესი თუ გქონდა დამთავრებული. ყოჩაღი გოგო ყოფილხარ. აი, ეს მესმის. შენი «სივი» ნამდვილად იმსახურებს პატივისცემას, მაგრამ გამოცდილება საერთოდ არ გაქვს. პრაქტიკა გაკლია, ჩემო კარგო.

_ ვიცი.

_ მამაშენს არ უთქვამს, ასეთი წარმატებული ქალიშვილი თუ ჰყავდა. ის კი არა, ამდენი წელია, თბილისში მუშაობდა და ერთხელ არ შემეხმიანა. ბოლოს და ბოლოს, ნათესავები ვართ, სხვა თუ არაფერი…

მივხვდი, საითაც უმიზნებდა პატივცემული ბიზნესმენი. აქამდე ჩემი არსებობაც არ გახსოვდათ მამა-შვილს და ახლა, როცა გაგიჭირდათ, მაშინ მომადექითო.

_ კომპიუტერიც უნივერსიტეტში ისწავლე?

_ დიახ.

_ ყოჩაღ. დღეს სტუდენტებს სწავლა საერთოდ არ აინტერესებთ. შენ კი ისეთი რამეები გიწერია აქ, თუ ეს ყველაფერი მართალია, სერიოზული კარიერა გელის. ინგლისური _ ბრწყინვალედ, იტალიური _ ბრწყინვალედ. ეს პატარა საქმე არ არის…

_ ალბათ.

_ ერთი პრობლემაა მხოლოდ, ლოლიტა. ჩვენთან, სამწუხაროდ, ვაკანსია არ გვაქვს. ჯერჯერობით, რა თქმა უნდა. როგორც კი რამე გამოჩნდება, მაშინვე გადმოგიყვან, იქამდე კი… რამე უნდა ვეძებოთ… მე და შენ… ერთად, _ რატომღაც, ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ლაპარაკობდა ფილიპე, თუ ხაზგასმით, ვერ მივუხვდი, _ იცი, რა-ა? «აიპისის» სჭირდება მდივან-მემანქანეები, თანაც უბრალო კი არა, დიპლომიანი. იქ რომ მიგეტანა შენი «სივი» ან გადაგეგზავნა ფოსტით… ელფოსტა გექნება ალბათ…

ისე ვიუკადრისე, სახეზე ალმურმა გადამკრა.

_ მაქვს, მაგრამ მე არ მინდა მდივან-მემანქანეობა!

აქამდე იმას ვიწუნებდი, რომელიღაც მმართველის პირად მდივნად რა მამუშავებს-მეთქი და ახლა ესეც სახვეწარი გამიხდა.

_ გგონია, ეს დასაძრახი პროფესიაა? კარიერული წინსვლა სწორედ ასეთი ნაბიჯებით იწყება, ჩემო კარგო. გასაგებია, რომ არ გინდა, მაგრამ ჯერ ისიც არ ვიცით, შენი მონაცემები იქნება თუ არა მათთვის მისაღები. იქ გაგესაუბრებიან, ეგრე ადვილად კი არ არის საქმე, მიხვიდე და იმ დღესვე მიგიღონ! დღეს ყველგან ჭირს სამსახურის შოვნა, ეკონომიკური კრიზისია მთელ მსოფლიოში. აბა, როგორ გინდა! ფული ადვილად არ მოდის! _ ნელი ცეცხლი შემინთო შორეულმა ნათესავმა.

მწარედ ამოვიოხრე. მივხვდი, კამათს აზრი არ ჰქონდა, მაინც ვერაფერს მივაღწევდი.

_ ყურებს ნუ ჩამოყრი, ძალიან გთხოვ. დამიჯერე და ნახავ, რამდენს მიაღწევ. თუ იქ არაფერი გამოვიდა, მერე სხვა რამეს ვეცდები, მეგობრებს შევეხმიანები… ვნახოთ.

მივხვდი… მე მისთვის იმდენად არაღირებული ვიყავი, სულაც არ სურდა, რომელიმე მეგობარი შეეწუხებინა ჩემი სამსახურის გამო. გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა. ისეთი იმედგაცრუებული ვიყავი, ამწუთას სულერთი იყო ჩემთვის, რამე გამოვიდოდა თუ არა. მხრები ავიჩეჩე, სხვა რა გზა მაქვს-მეთქი. ფილიპეს გაუხარდა, ასე უცებ რომ დავყარე ფარ-ხმალი.

_ გმადლობ, ბატონო ფილიპე, _ ზრდილობა თავისას მოითხოვდა.

_ მადლობა მერე იყოს… და თუ შეიძლება, ფილიპე დამიძახე, ჩვენ ხომ ნათესავები ვართ. რა საჭიროა ჩვენ შორის ასეთი ოფიციალურობა.

ნაძალადევად გავუღიმე.

_ ახლა კი, ჩემს მძღოლს ვთხოვ და ჩვენთან წაგიყვანს. ხომ ჩვენთან რჩები? _ მოჩვენებითი თავაზიანობა გამოიჩინა ფილიპემ.

_ არა, რას ამბობთ. მე მაქვს ღამის გასათევი… _ არ დავუკონკრეტე.

_ ვისთან, დაქალებთან? _ იდუმალი ღიმილი მესროლა.

_ არა, რატომ… საკუთარი ბინა მაქვს საბურთალოზე.

_ ვა! მართლა? უშოვია მამაშენს ფული! _ აშკრად გაუხარდა, რომ მას არ შევეკედლებოდი.

_ დედაჩემის მშობლებმა მიყიდეს, _ ეს უკვე ხაზგასმით წარმოვთქვი.

_ ძალან კარგი, ჩემო ლამაზო და მშვენიერო. მაშინ დროებით დაგემშვიდობები და გამაგებინე მერე, რას იზამ, ხო? _ ფილიპე ფეხზე წამოდგა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ აუდიენცია დამთავრდა.

_ აუცილებლად. კარგად ბრძანდებოდეთ.

_ ნახვამდის, ლოლიტა. შენს ზარს დაველოდები, იცოდე! ისედაც, გამოგვიარე სახლში, ქრისტინეს გაუხარდება.

_ ვეცდები.

8 8 8

იმ ღამეს ჩემს ჯგუფელ მაიკოსთან დავრჩი, რომელიც ორი თვის წინ გათხოვდა. კი მერიდებოდა, მაგრამ იძულებული ვიყავი, სანამ მდგმურს დავითხოვდი, მასთან მომიწევდა დარჩენა. სამ დღეში უნდა დამიცალოთ ბინა-მეთქი, მოვუბოდიშე ახალგაზრდა და-ძმას, მამას ავადმყოფობა მოვიმიზეზე. ისედაც ვაპირებდით გადასვლას, ძალიან გვიჭირს ქირის გადახდა, უკვე ვეძებთ იაფიანსო, მითხრა დამ. ძმა მოუხსნიათ სამსახურიდან და…

გამიმართლა… მდგმურებმა ბინა ორ დღეში გამითავისუფლეს, იქამდე კი «აიპისიში» მივიტანე ჩემი «სივი» და მითხრეს, ჩვენ თვითონ დაგირეკავთო. მართლაც, იმავე დღეს დამირეკეს მობილურზე, ხვალ, საღამოს ექვს საათზე ოფისში გელოდებით გასაუბრებაზეო. პირველი გამიხარდა, მეორე _ ისე რა. მდივან-მემანქანეობა დიდი ბედენა სულაც არ იყო ჩემთვის.

მეორე დღეს სახლი დავალაგე, ფარდები და თეთრეული მივრეცხ-მოვრეცხე, სადილი მოვამზადე და წასვლის დრო რომ მოახლოვდა, მაინც გამოვიპრანჭე.

ექვსი ხდებოდა, «აიპისის» შენობას რომ მივადექი. მთელი დღე დახუთული ამინდი იდგა, ახლა კი პირქუში ცა ღრუბლებით დაფარულიყო. მივხვდი, რომ აუცილებლად იწვიმებდა, თანაც ძალიან მალე, თანაც _ საშინლად. ასეც მოხდა. როგორც კი ვესტიბიულში ფეხი შევდგი, ერთი გაიელვა, მერე დაიგრგვინა და დაუშვა, მაგრამ რა დაუშვა! კიდევ კარგი, შევასწარი!

ვიცოდი ეს კომპანია, თანამედროვე ელექტროტექნიკით ვაჭრობდა _ კომპიუტერები, ვიდეომაგნიტოფონები, ავტომობილის რადიოები, ტელევიზორები, ფოტოაპარატები, მაგნიტოფონები, პლაზმური ტელევიზორები და ა.შ.

გამესაუბრნენ, უაზრო ტესტებიც გადმომილაგეს, სწორი პასუხები შემოხაზეო. დებილური ტესტები იყო და არც მახსოვს, სწორი პასუხი გავეცი თუ არა კითხვებს. უკვე აღარ მინდოდა აქ მუშაობა. იმდენად დაუცველად და უცხოდ ვიგრძენი თავი, მერჩივნა, უარი ეთქვათ სამსახურზე. გარდა ამისა, ანკეტაში იმდენი რამ ჩავწერე, ალბათ გასულელდებოდნენ! მასხრად ავიგდე ჩემი თავიც და ანკეტის შემდგენიც. თან მაგრად ვიხალისე. სულ რომ სწორად შემევსო ტესტები თავიდან ბოლომდე, ამის შემდეგ მაინც მეტყოდნენ უარს. თავხედობასაც ხომ აქვს საზღვარი!

ცოტა ხანს მალოდინეს და შემდეგ მარკეტინგის მენეჯერის კაბინეტში შემიყვანეს პასუხის სათქმელად. უნდა გენახათ, რა სახე ჰქონდა იმ კაცს! ალბათ გიჟი ვეგონე. იგი წამოდგა და ექიდნურად გამომიცხადა, სამწუხაროდ, თქვენი მონაცემები ჩვენს ვაკანსიას ვერ დააკმაყოფილებსო. ესეც ასე! გამომივიდა! ხვალ ისევ ფილიპეს მივადგები.

რა ჩემი ბრალია, ასე რომ ვიქცევი. საერთოდ, ძნელად ვეგუები ახალ გარემოს. ამდენ უცხო ხალხში როდის მოვახერხებ გაშინაურებას, თანაც ჩემი საცოდავი თანამდებობით! არანაირი პრივილეგია არ მექნება!

იქნებ როგორმე ფილიპე დავიყოლიო და თავისთან გამომიჩხრიკოს რამე. რაც მთავარია, მოვეწონე, ამიტომაც ვიმედოვნებ, რაღაცას მომიხერხებს. ერთი ნაცნობი მაინც მეყოლება იქ, თანაც ნათესავი. უფრო ადამიანურად მომეპყრობიან. ჩემი შორეული ნათესავი ახლა ჩემი ერთადერთი ნათელი წერტილი იყო შავ ჰორიზონტზე.

როცა შენობიდან გამოვედი, აგვისტოს მშვენიერი საღამოს ნაცვლად, ღრუბლებით დაბურული ღამე დამხვდა გარეთ. ალბათ ისევ იწვიმებს, უკმაყოფილოდ გადავაქნიე თავი. რა დროს თავსხმაა ამ გაგანია ზაფხულში! ამინდიც კი არ მწყალობს!

ის იყო, გეზი ჩემი მანქანისკენ ავიღე, რომელიც კარგა მოშორებით, შესახვევში მეყენა, რომ მოულოდნელად ვიგრძენი, როგორ დამეცა ხელზე წვიმის რამდენიმე წვეთი. აჰა, ისევ დაიწყო! ამასობაში ქარიც ამოვარდა ღმუილით. ეს უკვე მეტისმეტი იყო! ქუჩის გადაჭრა დავაპირე და დავიძარი კიდეც, მაგრამ შუა ასფალტზე ფეხი ამისხლტა და ბრაგვანი მოვადინე ძირს. ამასთან, ფეხსაცმელიც გამძვრა და დავრჩი ცალფეხშიშველი. როგორც ჩანს, გზის შეკეთება მიმდინარეობდა, რადგან ასფალტი აქა-იქ ანგრეული იყო, ხოლო ზუსტად იმ ადგილზე, სადაც დავეცი, მგონი, ცემენტის თუ რაღაც თეთრი ფხვნილის გროვა ეყარა. მოულოდნელად ჩემ ცხვირწინ შავი ჯიპი ბორბლების საშინელი ღრჭიალით დამუხრუჭდა. ლამის ზედ გადამიარა! დაცემისას ფეხი ცუდად მომყვა და ყრუ ტკივილი ვიგრძენი,…

სიმწრით შევკივლე. გაჩერებული მანქანიდან მამაკაცი გადმოხტა.

_ მიშველეთ! _ კი არ ვიყვირე, დავიხავლე შეშინებულმა.

ახლაღა გავაცნობიერე, რომ ერთიანად იმ თეთრ ფხვნილში ვიყავი ამოსვრილი. მოგვიანებით გავაცნობიერე, რომ მართლაც ცემენტი იყო. ნუთუ ცემენტსაც იყენებენ გზის დაგებისას? ახლა ამის გარკვევის დრო არ იყო.

უცნობი მამაკაცი მსწრაფლ მომვარდა და წამოდგომაში მომეხმარა.

_ გვერდზე არ უნდა გაიხედოთ, სანამ ქუჩას გადაკვეთთ? _ მისაყვედურა, _ კინაღამ გაგიტანეთ.

შეწუხებულმა ავხედე.

_ მაღალ იდეალებზე ვფიქრობდი, _ ვუპასუხე ამრეზით.

_ მე ნიკა ვარ, თქვენ რა გქვიათ? _ მკითხა და პასუხს არ დალოდებია, ისე დაამატა, _ სიარული შეგიძლიათ?

_ კი, რა თქმა უნდა, _ რის ვაივაგლახით ვუპასუხე, მაგრამ ჩემი სახელი, რატომღაც, არ ვუთხარი.

_ წამომყევით, მანქანაში ჩაგსვამთ. ვნახოთ, სერიოზულად ხომ არ დაიზიანეთ ფეხი, _ თქვა მან და წელზე ხელი მომხვია, რომ დავყრდნობოდი.

_ სააავადმყოფოში ხომ არ წავიდეთ?

_ არა, არ გინდათ! _ ვიყვირე უცებ, _ დიდი არაფერია, არ ღირს! _ თან «ბიჭი» შევათვალიერე.

სპორტულად ეცვა _ ჯინსი და მაისური. დაახლოებით ოცდაათი წლის იქნებოდა, შევხედე და გაოცებისგან პირი დავაღე. ჩემ გვერდით ყველაზე სიმპათიური მამაკაცი იდგა, რომელიც კი ოდესმე მენახა ცხოვრებაში. მე ვიტყოდი, ლამაზიც კი. რაც მთავარია, მოძალადეს არ ჰგავდა.





როგორც კი ვცადე, ნაბიჯი დამოუკიდებლად გადამედგა, ტკივილმა ფეხი გამიკავა და წავბორძიკდი.

_ ფრთხილად! _ ხელი შემაშველა ნიკამ, _ მე დამეყრდენი!

_ გმადლობ, _ უცნაური ხმით ჩავილაპარაკე და შევეცადე, ჩემით გამევლო, _ მე თვითონ!

ჩემმა სიმპათიურმა აღმოჩენამ ჩემს სიტყვებს ყურადღება არ მიაქცია, ცალი ხელი კვლავ წელზე მომხვია, მეორეში ჩემი ფეხსაცმელი დაიჭირა ხელი და მანქანამდე მიმიყვანა. მისმა შეხებამ უარესად გამხადა, გაბრუებულს საერთოდ წამერთვა ფეხებში ძალა. იმწუთას ძალიან უსუსური ვიყავი. ასე მეგონა, თითქოს ტუჩებიდან პომადა მომცილდა, ხოლო სახე ტალახით მქონდა მოთხვრილი. თუმცა რამდენიმე წუთის შემდეგ თავის ხელში აყვანა შევძელი. გულში ვკიცხავდი ჩემს თავს: რა გემართება, ლოლა? განა შეიძლება ახალგაზრდა გოგო ასე უნიჭოდ დაიბნეს ლამაზი კაცის დანახვაზე? იქნებ მომეჩვენა და სულაც არ არის ასეთი გასაგიჟებელი? ჩემი პირველი შთაბეჭდილების შესამოწმებლად მალულად კვლავ შევავლე თვალი. უნდა ვაღიარო, რომ არ შევმცდარვარ _ მაღალი, ჩამოსხმული, მხარბეჭიანი, ხშირი შავი თმით… ძალიან მამაკაცური იყო და ეს მისი სახის ყოველ ნაკვთში აისახებოდა. მსხვილი, გამოკვეთილი ტუჩები, ფართო შუბლი და ბერძნული მოყვანილობის ცხვირი… ტუჩები მაინც განსაკუთრებული ჰქონდა.

ჯერ კიდევ მისი ლამაზი ტუჩების მოყვანილობის შესწავლაში ვიყავი, რომ მოულოდნელად გამომხედა და თავისი ნაცრისფერი თვალებით ლამის გამბურღა. იმდენად დამაბნია მისმა მზერამ, ასე მეგონა, მიმიხვდა, რითიც ვიყავი დაკავებული და სასწრაფოდ თავის მართლება დავიწყე.

_ ტკივილს არასდროს ვუღრმავდები და ამაზე რომ არ ვიფიქრო, ყოველთვის ვცდილობ, ამ დროს სხვა რამეზე გადავიტანო ყურადღება.

_ ძალზე ჭკვიანურია, _ ირონიულად ჩაილაპარაკა. ეს ირონია ალბათ ჩემკენ იყო მომართული, რადგან მიხვდა, რომ საჭირო დროს საჭირო ტყუილის გამოცხობა მეხერხებოდა.

მივხვდი, რომ მისი მოტყუება ვერ შევძელი და რომ არ გავწითლებულიყავი, თავდახრილმა მტკივან ფეხზე ხელი გადავისვი.

_ ერთი წამით, კარს გაგიღებ, _ თქვა მან, ხელი შემიშვა და მანქანის კარი ისეთი სიფრთხილით გამოაღო, თითქოს შიგნით შეიარაღებული ბანდიტი ეგულებოდა ჩასაფრებული და რაც შეიძლება, ნაკლებად უნდა ეხმაურა. მერე უსიტყვოდ წამავლო ხელი და სვენებ-სვენებით დამსვა წინა სავარძელზე.

აშკარად ჩანდა, მდიდარი კაცის ავტომობილის სალონში მოვხვდი. კომპიუტერიც კი შევნიშნე, საჭის გვერდით რომ ჰქონდა დამაგრებული, მინიატიურულ ტელევიზორზე რომ არაფერი ვთქვათ.

_ ეს თქვენი ჯიპია? _ ჩურჩულით ვიკითხე.

_ გახლავთ. რა, არ მოგწონთ? _ ირიბად მომხედა.

_ პირიქით, ზედმეტად გადაპრანჭულადაც კი მეჩვენება.

სიცილი აუტყდა. მერე უკანა სალონის კარი გამოაღო, იქვე დადებული აფთიაქის ყუთი აიღო, გახსნა და იქიდან იოდის შუშა და ბამბის პაკეტი ამოიღო. ისე ოსტატურად მისვამდა იოდიან ბამბას მტკივან ადგილზე, თითქოს გამოცდილი ექთანი ყოფილიყო.

იოდმა ჭრილობა თუ განაკაწრი უფრო ამიწვა.

_ უჰ…უჰ… _ ყრუდ ამოვიკვნესე.

_ გეწვით? ცოტა მოითმინეთ, მალე დაგიამდებათ. რამეს ხომ არ დალევთ? _ მკითხა, როცა «პროცედურას» მორჩა.

_ რა ვიცი… _ უხერხულად შევიშმუშნე.

მამაკაცი მძღოლის ადგილზე მოკალათდა, რომელიღაც ღილაკს მიაჭირა თითი და ჩვენ შუა ოთხკუთხა უჯრა ამოიმართა, რომელშიც სხვადასხვა სასმლის ლამაზი ბოთლი იდგა. იგი არჩევას შეუდგა. იმდენად შოკირებული ვიყავი, თვალები ამიჭრელდა. პრეზიდენტის მანქანაში მეგონა თავი.

სანამ სასმელს ჩამოასხამდა, მე შემომაჩერდა. თითქოს შეყოყმანდა, ღირდა თუ არა ჩემთვის სპირტიანი სასმლის შემოთავაზება. მის სახეზე ღიმილი შევნიშნე, რომლის დამალვასაც ოსტატურად ცდილობდა. აშკარა იყო, მამაკაცს ართობდა შექმნილი სიტუაცია _ თავად ჩემი გადამრჩენის ამპლუაში იმყოფებოდა, მე კი მიამიტი ბავშვივით აღფრთოვანებული ვიყავი მისი ყურადღებით. არადა, ფაქტი იყო, ნიკა ჩემში ქალს საერთოდ ვერ ხედავდა. ძალიან გვიან მივხვდი ამას და მწარედ ვინანე, რომ ჩემი მისადმი სიმპათია ვაგრძნობინე. თუ მეტი არა, ექვსი წელი მაინც არის, მამაკაცები კომპლიმენტებს არ იშურებენ ჩემი მისამართით, უამრავი ვინმე ცდილობს ჩემი გულის მოგებას და შეყვარებას. სამწუხაროდ, მათ შორის ერთი არ აღმოჩნდა ისეთი, ოდნავ მაინც რომ დამაფიქრებდა. რატომღაც, არასდროს მიზიდავნენ ისეთი მამაკაცები, რომლებიც ზედმეტად იჩენდნენ ჩემ მიმართ ყურადღებას. ახლა კი ყველაფერი პირიქით ხდებოდა. ცხოვრებაში პირველად გადავაწყდი ადამიანს, რომელზეც სულით და გულით მსურდა შთაბეჭდილების მოხდენა, ის კი ზედაც არ მიყურებდა. უფრო სწორად, ისე მიყურებდა, როგორც ვიღაც დაზარალებულს, რომელსაც შველა სჭირდება და არა როგორც ქალს, თანაც ლამაზ ქალს. თქვენც არ მომიკვდეთ! ამ აღმოჩენით ოდნავ განხიბლულმა გადავწყვიტე, არ მეფიქრა ამაზე. აბა რას ველოდი? ისე ვიქცეოდი, როგორც ერთი სულელი, სასაცილო გოგონა, ქვეყანაზე რომ არაფერი უნახავს.

«როგორმე ავიტანთ შენს გულგრილობას», _ გავიფიქრე დაბოღმილმა.

_ თუ თავის მოწესრიგება გსურთ, აი, ბამბა და ლოსიონი, _ მამაკაცმა აფთიაქის ყუთი მუხლებზე დამიდო.

_ კარგი იქნებოდა, _ ოდნავ შვება ვიგრძენი, ეს რომ მითხრა და ბამბა ლოსიონით დავასველე.

თავად მანქანიდან გადავიდა. ჯენტლმენურად მოიქცა, მარტო დამტოვა. ყოჩაღ!

ეს ლოსიონი საიდანღა გააჩინა აქ? იქნებ რომელიღაც თავის ქალს დარჩა? გამეღიმა.

სარკეში ჩავიხედე. მოულოდნელად მწარე სიცილი წამსკდა. სახე მთლიანად ტალახში მქონდა მოთხვრილი, თმა გაწეწილი და ცემენტისგან გათეთრებული. ამწუთას მართლაც ძნელად აღსაზრდელ მოზარდს ვგავდი, მორიგი სიცელქის შემდეგ სკოლის დირექტორთან რომ მიიყვანენ დასატუქსავად.

თვითონაც არ ვიცი, რატომ, მაგრამ დაუოკებელმა სურვილმა წამომიარა, შეძლებისდაგვარად კარგ ფორმაში ჩავმდგარიყავი. ისე როგორ მოვკვდები, ამას ჩემი სილამაზე არ დავანახვო? რადაც უნდა დამიჯდეს, პირი უნდა დავაღებინო. ეგრე კი არ არის საქმე! ვნახოთ, ვინ არის მიამიტი და შეშინებული ბავშვი! სახე საგულდაგულოდ გავიწმინდე და თმიდანაც მოვიშორე ცემენტი. რაც შეიძლებოდა, სწრაფად უნდა მემოქმედა, დიდხანს არ დამეყოვნებინა, რათა ეფექტი უფრო გამაოგნებელი ყოფილიყო.

თმის სამაგრი მოვიძრე, ჩანთიდან სავარცხელი ამოვიღე და სველი თმა საგულდაგულოდ გადავივარცხნე. მერე პომადა გადავისვი ტუჩებზე და ახლა უკვე ნიშნის მოგებით გავუღიმე სარკეში ჩემს ორეულს. ესეც ასე! თანამედროვე კონკია მზად არის სცენაზე გასასვლელად!

ნიკამ შეამჩნია, საქმეს რომ მოვრჩი და კვლავ თავის ადგილს დაუბრუნდა.

_ ყველაფერი რიგზეა?

_ დიახ.

_ აბა, რას დალევთ? _ მამაკაცმა ჭიქა მოიმარჯვა.

_ სულერთია…

_ ფორთოხალი, ანანასი, კივი…

_ ანანასი იყოს, _ თან მეღიმებოდა, ალკოჰოლიანი რომ არაფერი შემომთავაზა, მე ხომ მის თვალში უბრალოდ, ბავშვი ვიყავი.

ნიკამ თავისთვის არა წვენი, არამედ არაყი თუ მარტინი თუ რაღაც ამის მსგავსი ჩამოისხა. ვერ გავარჩიე, ბოთლზე რა ეწერა, მერე ორივე ჭიქას ხელი დაავლო და შემომხედა… შემომხედა და… რეტდასხმულივით გაშეშდა. მისმა წარბებმა მოზიდული მშვილდის ფორმა მიიღო, ხოლო თვალები, გასაოცრად ნაცრისფერი თვალები, ლამის გადმოუხტა გუგებიდან. მან მე დამინახა _ ყველაზე ლამაზი ლოლა საქართველოში, წაბლისფერი ტალღოვანი თმით და ზურმუხტისფერი თვალებით, ოდნავ აპრეხილი პატარა ცხვირით და თავხედური ღიმილით. ახლა მისი მზერა გათავხედდა და უტიფრად ჩამოუარა ჩემს სავსე მკერდს, სპორტულ თეძოებს, წვრილ წელსა და გრძელ ფეხებს… ასე ნიშნის მოგებით ჯერ მამაკაცისთვის არ გამიღიმია. ღრმად ვიყავი დარწმუნებული, რომ იგი ახლა მაინც შეამჩნევდა ჩემში ქალს, მოწიფულს, ლამაზს, ვნებიანს, სექსუალურს… მამაკაცის შესაყვარებლად მზად მყოფ ქალს… მსგავსი არაფერი… მეგონა, კომპლიმენტებით ამავსებდა, აღფრთოვანების კორიანტელს დააყენებდა… მაგრამ ეს არ მოხდა.

_ მუშაობთ სადმე? _ მკითხა და ჭიქა მომაწოდა.

რამდენიმე ყლუპი მოვსვი, მესიამოვნა ანანასის გემო.

_ სწორედ ამ საქმით ვიყავი დაკავებული, სანამ თქვენ… კინაღამ დამეჯახებოდით. აგერ, «აიპისიში» გავიარე გასაუბრება და არ მიმიღეს.

_ რატომ?

_ რა ვიცი, რაღაც სულელური ტესტები ჰქონდათ და ვერ შევავსე… თუ არ შევავსე… სიმართლე გითხრათ, მაინცდამაინც არ გამომიდვია თავი, დიდად ვერაფერს მთავაზობდნენ. მდივნად ყველგან მიმიღებენ.

_ თქვენ რა, პირდაპირ განყოფილების უფროსობა გინდოდათ? თუ მოადგილის პოსტს უმიზნებდით?

_ რატომაც არა? ჩემზე ახალგაზრდები არიან დღეს თანამდებობაზე და ჩემზე გამოუცდელებიც, სხვათა შორის. ჩვენს პრეზიდენტს ისეთი «მცირეწლოვანი» მინისტრები ჰყავს ჩასმული სავარძლებში, რომ…

_ პოლიტიკოსობას აპირებთ? გხიბლავთ ეს საქმე?

_ არა, ღმერთმა მაშოროს! ეს ისე, მაგალითისთვის მოვიყვანე.

_ ერთი უხერხული კითხვა უნდა დაგისვათ. იმედია, თავხედობაში არ ჩამომართმევთ… _ ცალი თვალი მოჭუტა და თავი გადააქნია.

_ დამისვით, _ გავეკეკლუცე.

_ რამდენი წლის ხართ? უბრალოდ, ცნობისმოყვარეობა მკლავს, თორემ ვიცი, ასეთ რამეს ქალებს არ ეკითხებიან.

_ მაგრამ იმიტომ მეკითხებით, რომ პატარა, ონავარი გოგონა გგონივართ, არა?.. ოცდასამის ვარ.

_ ოცდასამის? და… «აიპისიდან» უარით გამოგისტუმრეს? ამიტომაც განერვიულდით და ჩემი მანქანის ბორბლებთან მოადინეთ ზღართანი?

_ არ გავნერვიულებულვარ, _ ავპილპილდი.

_ დაწყნარდით, ნუ ცხარობთ.

_ სულაც არ ვცხარობ, თქვენ მე არ მიცნობთ და მცდარი წარმოდგენა შეგექმნათ ჩემზე, _ გავაპროტესტე.

ნიკა ცნობისმოყვარედ მათვალიერებდა.

_ ესე იგი, არ მიგიღეს სამსახურში…

_ არ მიმიღეს.

_ შეიძლება, თქვენი ფეხი ვნახო? _ მკითხა და პასუხს არ დალოდებია, ისე დადგა ჭიქა სასმლის ბოთლის გვერდით და ჩემკენ გადმოიხარა.

როგორც კი ხელი შემახო, ეგრევე დამბურძგლა. უ-სასიამოვნო-ესმა ჟრუანტელმა დამიარა სხეულში. ჩემდა უნებურად, სუნთქვა შევიკარი.

საბედნიეროდ, მას ეს არ შეუმჩნევია, თავისი საქმით იყო დაკავებული. თითებით ფრთხილად მისინჯავდა ნატკენ ფეხს.

_ და თქვენ კარგი მდივანი ხართ?

_ ვფიქრობ, ვარ. კომპიუტერი კარგად ვიცი, ერთნაირი სისწრაფით ვბეჭდავ რუსულ განლაგებაზეც და ინგლისურზეც.

მას თავი არ აუწევია, ისე გააგრძელა.

_ კარგი მდივნები ყოველთვის საჭიროა, მით უმეტეს, თუ კომპიუტერს მაღალ დონეზე ფლობენ. ჩემი აზრით, თქვენ შემოგთავაზებენ სამსახურს «აიპისიში».

_ ძალიან მეეჭვება, _ თავშეკავებულად გავიღიმე, _ იმ კაცს… იმ ვიღაცას იმდენად არ მოვეწონე, არა მგონია, კიდევ დაინტერესდეს ჩემი «ავკარგიანობით».

მან უეცრად თავი ასწია და აღფრთოვანებით შემომაჩერდა.

_ რას ამბობთ! ჩემი აზრით, თქვენ ძალიან სიმპათიური ხართ. «იმ კაცს» ალბათ მხედველობა არ უვარგა, თუ საერთოდ ბრმა არ არის.

_ რა თქმა უნდა, _ თავმომწონედ დავეთანხმე, _ მაგრამ აქ მხოლოდ გარეგნობაზე არ იყო საუბარი.

_ რ გქვიათ?

_ ლოლა, _ ახლა მართლა მიამიტი ბავშვის სახე მივიღე და ჩემი სრული სახელი არ ვუთხარი. კეთილი ინებოს და ასე მომმართოს, როგორც ძალიან ახლობელმა და შინაურმა.

_ ლოლა… ეს სრული სახელია? დაბადების მოწმობაში ასე გიწერიათ? _ ჩამეძია.

თითქოს ტყუილში გამომიჭირესო, ერთიანად გავწითლდი. ასე მეგონა, იმწამსვე გამშიფრა და გულისნადებს მიმიხვდა.

_ დაბადების მოწმობაში ლოლიტა მიწერია, მაგრამ ყველა ლოლას მეძახის, _ ამჯერად არ დავიბენი.

_ იყოს ლოლა, საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, _ მიპასუხა და კვლავ გაიღიმა.

«ეს კარგია, თუ ცუდი?» _ დავუსვი საკუთარ თავს საყვარელი შეკითხვა. პასუხი, რა თქმა უნდა, არც ახლა ვიცოდი… მაგრამ ერთი რამ ნამდვილად ვიცოდი. იგი არამარტო ლამაზი მამაკაცი, ჭკვიანიც იყო, საქმიანიც, იუმორით აღსავსეც და მეგობრულიც. ამასთან, უდიდესი ცხოვრებისეული გამოცდილება გააჩნდა, განსაკუთრებით ქალებთან მიმართებაში. ახლა კიდევ უფრო მიმზიდველი მეჩვენებოდა… მასში ყველაფერი მაგნიტივით მიზიდავდა.

_ ფეხი არ გაქვთ შესივებული, _ თქვა მან, _ მართლა აღარ გტკივათ?

_ ისე რა, ყრუდ… სიმართლე რომ გითხრათ, დაცემით თავმოყვარეობა უფრო შემელახა, ვიდრე ფეხი მეტკინა.

_ ეგ არაფერი. სამაგიეროდ, ხვალ ფეხიც წესრიგში გექნებათ და შელახული თავმოყვარეობაც. ყოველი შემთხვევისთვის, ქორწილამდე ერთიც მოგირჩებათ და მეორეც, _ ღიმილით ამომხედა, მერე კი ჩემს თასმებიან ფეხსაცმელს დაწვდა და ფეხზე მომარგო.

_ მახსოვს ასეთი ზღაპარი, სადაც პრინცი ბროლის ფეხსაცმლით დარბის და ცდილობს, იპოვოს ის გოგონა, რომელსაც იგი მოერგება.

_ «სამი კაკალი კონკიასათვის», _ თვალებგაბრწყინებულმა შევაშველე.

_ როგორ გგონია, მე რა მომივა, თუ ეს ფეხსაცმელი მოგერგება? _ უეცრად ძალიან შინაურულად მომმართა და, ამავდროულად, ჭინკებით აევსო თვალები.

_ ლამაზ გომბეშოდ გადაგაქცევთ, _ არ ჩამოვრჩი და ჩემს თვალებში უფრო ეშმაკი ჭინკები დავახვედრე.

ნიკამ გულიანად გაიცინა და როცა ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეხვდა, მისი ნაცრისფერი თვალების მიღმა რაღაც უცნაური ნაპერწკალი შევნიშნე, მგრძნობელობის ხარბი ნაპერწკალი, რომელიც აენთო და იმწამსვე ჩაქრა… და ის ატმოსფეროც, ჩვენ ორს შორის კეთილგანწყობით და იდუმალი სიახლოვით შექმნილი, ნელ-ნელა თითქოს გაცივდა. მან თასმა გადამიჭირა, წამოდგა, თავისი ვისკი თუ არაყი ბოლომდე გამოცალა და ცარიელი ჭიქა კვლავ მაგიდაზე შემოდგა.

მივხვდი, რომ ამით ჩვენი ურთიერთობა დასასრულს მიუახლოვდა. როგორ არ მინდოდა მასთან განშორებააა! თან ასე?! გამორიცხულია! როგორმე უნდა გავწელო დრო.

_ მგონი, ყველაფერი რიგზეა… სად მიგიყვანოთ? მისამართი მითხარით.

_ არ არის საჭირო, ჩემი მანქანა აქვე ახლოს დგას, მოსახვევში, _ ნაღვლიანად გავაპროტესტე.

_ არა უშავს. მოსახვევამდე მიგიყვანთ, რა პრობლემაა. შეძლებთ კი მანქანის მართვას? წამში მიგიყვანთ, _ მისი ხმა კვლავ მშრალად ჟღერდა.

_ მგონი, კი, _ მეც მშრალად ვუპასუხე და ჩანთას დავწვდი.

წამში! თითქოს შიგნით რაღაც დამწყდა! სულ ერთი წამი და ამ საოცარ მამაკაცს ვერასდროს შევხვდები. ნუთუ შეიძლება ასე? ნეტავ, არ გამაცილებს? მობილურის ნომერს არ გამომართმევს? მისამართი მაინც მკითხოს, რა იქნება? ერთადერთი, რაც იმ მომენტში მაწუხებდა, საშინელი წინთგრძნობა იყო, წინათგრძნობა იმისა, რომ ნიკას უკანასკნელად ვხედავდი.

_ ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის.

შევამჩნიე, ნიკა წარამარა საათს დაჰყურებდა. «შეხვედრაზე აგვიანდება? პაემანზე ხომ არ მიიჩქარის? რა ბედნიერია ის ქალი, ვისთანაც გარბის. იქნებ ცოლიანიც არის? მერე რა, თუკი საქორწინო ბეჭედი არ უკეთია? კაცებს არ უყვართ ხოლმე ნიშნობის რგოლების ტარება. თუმცა ცოლიანივით სულაც არ გამოიყურება».

ჩემს მანქანამდე მიმიყვანა და გადაჯდომაში დამეხმარა, მერე კი მომმართა.

_ რამდენიმე ადამიანს ვიცნობ «აიპისიში». დავრეკავ და იქნებ გადააფიქრებინონ იმ «საშინელ» კაცს თქვენი დაწუნება.

გამიხარდა, ეს რომ მითხრა. ესე იგი, მოვეწონე, მთლად გულგრილიც არ დარჩა ჩემი გაცნობით. სხვა შემთხვევაში, რატომ გამიწევდა რეკომენდაციას სრულიად უცხო ადამიანს? მაგრამ მაშინვე გამახსენდა, რა საშინელი შეცდომები დავუშვი ტესტის შევსებისას და სინანულით გადავაქნიე თავი.

_ ნუ შეწუხდებით. მე ისეთი «შემზარავი» შთაბეჭდილება მოვახდინე იმ კაცზე, არანაირი ზარი და პროტექცია არ მიშველის. მაგრამ მაინც დიდი მადლობა, ყველაფრისთვის დიდი მადლობა.

_ აბა, თქვენ იცით, _ ხელი დაჰკრა მანქანის კაპოტს, როცა დავიძარი.

უკან არ მიმიხედავს, ამიტომ არ ვიცი, თვალი გამომაყოლა თუ იმწამსვე დაივიწყა ჩემი არსებობა. აბა, როგორ დარეკავს ჩემს სამსახურზე, როცა გვარიც კი არ უკითხავს? თავის გამოსაჩენად მითხრა, გიპროტექტორებო? ალბათ…