წვიმას უკვე გადაეღო, მაგრამ ცა ისევ ღრუბლებით იყო დაფარული. საკმაოდ გრილოდა. ნელა მიმყავდა მანქანა, საშინელ გუნებაზე ვიყავი. რამდენი უცნაური რამ მოხდა ამ სამი დღის განმავლობაში _ გავიცანი დიდი ხნის უნახავი ნათესავი, რომელმაც ვერაფრით მანუგეშა, ტესტები ჩავაფლავე, მერე დავეცი და ტალახში ამოვიგანგლე, მერე კი ცხოვრებაში ყველაზე ლამაზი მამაკაცის ტყვეობაში აღმოვჩნდი. ძალიან ბევრი რამეა სამი დღის კვალობაზე…

გეზი პირდაპირ ფილიპეს სახლისკენ ავიღე. დაუპატიჟებლად მივადგები, ყველაფერს მოვუყვები და ვთხოვ, თავისთან გამომინახოს რამე. შინ მაინც ვერ დავბრუნდები. სულ რომ დამლაგებლად მომიწიოს მუშაობამ, უნდა ვიმუშაო. ახლა მართლა აღარ დამრჩენია სხვა გზა.

კარი მოსამსახურემ გამიღო. სანამ ავუხსნიდი, ვინ ვიყავი, ფილიპე დავინახე, ჩემკენ ღიმილით მოიჩქაროდა.

_ მეგონა, უფრო ადრე მოხვიდოდი, ჩემო გოგონა, რატომ დაგაგვიანდა? _ მამაკაცმა ხელი ჩამომართვა და სასტუმრო ოთახში შემიძღვა.

მოვუყევი, რაც გადამხდა. ყოველ წინადადებაზე ვითომ შეწუხებული აქნევდა თავს და ნწუ-ნწუ-ნწუო, გაიძახოდა. ისემც გაუხმეს თავი, ამას მე არ ვადარდებდე! მგონი, შექმნილი უსიამოვნო სიტუაცია უფრო ადარდებს _ იძულებული ხდება, მეგობრები შეაწუხოს და სამსახური მიშოვოს.

_ აი, ქრისტინეეეც! _ ფილიპე წამოდგა და ხელებგაშლილი კიბისკენ გავარდა. მეორე სართულიდან მარმარილოს ხვეული კიბით მისი ცოლი ჩამოდიოდა.

არა, უნდა ვაღიარო, რომ ის ისევ ისეთი ლამაზი და მედიდური იყო, როგორიც თერთმეტი წლის წინ, მხოლოდ ოდნავ დანაოჭებოდა თვალის უპეები. სამაგიეროდ, ტუჩები ჰქონდა ისეთი დაბერილი, თქვენი მოწონებული! როგორც ჩანს, ასაკში შევიდა და ბოტოქსსაც მიეპარა. ალბათ ნაოჭებიც გასწორებული ექნება, თუმცა ამას მხოლოდ ის თუ შეამჩნევს, ვინც მას ყოველდღე ხედავს.

_ ქრისტი, ხომ გახსოვს ლორიტა? _ ძაღლი რომ პატრონს გაელაქუცება, ისე გამოუვიდა ფილიპეს.

_ როგორ არ მახსოვს! გამარჯობა… _ თავი ცივად დამიქნია ქალმა და შურით ამათვალიერა, _ ძალიან შეცვლილხარ…

_ თქვენც, _ ფრთხილად ვუპასუხე და რადგან მოულოდნელად სახე შეეცვალა, სწრაფად დავამატე, _ თმის ფერი შეგიცვლიათ… ძალიან გიხდებათ.

ისეთი მზერა მესროლა, მიმანიშნა, თავხედი ხარო. მივხვდი, ცუდად გამომივიდა, მაგრამ გაქცეულ სიტყვას უკან ვერ დავაბრუნებდი.

_ გეშიება ალბათ, _ ფილიპემ სიტუაციის განმუხტვა სცადა.

_ არა, გმადლობ, უკვე ვივახშმე, _ თავაზიანად გავუღიმე ნათესავს და ერთიანად დავიძაბე. ახლა მხოლოდ ის მინდოდა, რაც შეიძლება, დროზე გავქცეულიყავი აქედან. აღარც სამსახურის თხოვნა მინდოდა და აღარც ამათი დანახვა.

_ ჩვენს ოჯახს ასე არ ჩვევია, _ გაწელილად წარმოთქვა ქრისტინემ და თვალები მინაბა, _ სტუმრის პატივისცემა ვიცით. ასე რომ, უნდა დაგვეწვიო… ყავაზე და ნამცხვარზე მაინც.

ის სამაგიეროს მიხდიდა. უნდოდა, ჩემი უტაქტობისთვის ტაქტიანად ეპასუხა და ეგრძნობინებინა, შენსავით ბოღმა არ ვარო. ან კი რას ვერჩოდი? რა მქონდა მასთან ან საერთო, ან გასაყოფი? ვითომ ქალური მეტოქეობა? ქვეშეცნეულად ჩემში შურმა გაიღვიძა? მას, გაუნათლებელს და უნახავს, ტუზი დაეცა, ამისთანა ცხოვრება აქვს, მე კი არაფერში მიმართლებს?

არ ვიცი, ასე იყო თუ ისე, მაგრამ თუ ჩავუღრმავდებოდი ჩემს თავს, სულაც არ მშურდა მისი. იგი ასაკით ბევრად უფროსი იყო ჩემზე, ანუ, სწორედ იმ წლებში, მე რომ ძალიან მომწონს _ 40-45-ის იქნებოდა, თან ძალიან კარგად შენახული. ერთი შეხედვით, 30-35-ის გეგონებოდათ. შეიძლება გენეტიკის წყალობით, შეიძლება _ პლასტიკური ოპერაციების… მაგას მე ვინ მეტყოდა? ერთადერთი, რაც შევატყვე, ტუჩები ჰქონდა დაბერილი. მართლა არ ვიცი, რას ვერჩოდი. შეიძლება არც ვერჩოდი, თვითონ რომ არ დამხვედროდა ცხვირაწეული…

თავპატიჟი აღარ გამოვიდე. მოსამსახურემ სუფრა გაშალა… სუფრაც არის და სუფრაც… ხიზილალაც კი იდო მაგიდაზე… იმისთვის, რომ როგორმე აგვეწყო საუბარი, მათი შვილი მოვიკითხე, რომელიც დაახლოებით ჩემი ხნის უნდა ყოფილიყო, შეიძლება ორი-სამი წლით ჩემზე უფროსი.

_ ნიკა? გახსოვს ჩვენი ნიკა? _ თვალები გაუბწყინდა ფილიპეს, _ ოოო! ის ახლა თითქმის დიდი კაცია. ამერიკაში მიიღო განათლება. სულ ცოტაც და პრესა და ტელევიზია მასზე ალაპარაკდება. კარგი ბიჭი დადგა, არ ვემდურით.

ნიკას ხსენებაზე შემახურა. ერთიც ვნახოთ და ეს ის ნიკაა, ახლახან კონკიას მაძებარი პრინცივით ფეხსაცმელს რომ მაცმევდა? ღმერთო, ოღონდ ეგ არა! ის ანგელოზივით მამაკაცი ჩემი ნათესავი რომ აღმოჩნდეს, გულიც გამისკდება. თანაც რამდენი ვეკეკლუცე?! სირცხვილით თავი არ გამომეყოფა!

ამ დროს ჩემი მობილური აწკრიალდა. ეკრანს დავხედე… ზარი «აიპისიდან» იყო, სწორედ ამ ნომრიდან დამირეკეს გუშინ. გული შემიქანდა. შეცბუნებული მზერა ფილიპეს მივაპყარი.

_ რა მოხდა? _ სკამიდან წამოიწია მამაკაცმა.

_ «აიპისიდან» მირეკავენ… _ ვუპასუხე ფერმიხდილმა.

ნუთუ ეს ნიკას ოინებია? ნეტავ, ეს კარგია, თუ ცუდი? არც ამჯერად მქონდა პასუხი ჩემს საყვარელ შეკითხვაზე.





ათ საათზე სამსახურში უნდა ვიყო. თქვენ აყვანილი ხართ მდივნის თანამდებობაზეო, ასე მითხრეს, რომ დამირეკეს. ხომ არ მომესმა? წესით, მდივან-მემანქანე უნდა ეთქვათ. ალბათ შემოკლებით ასე გამოვიდა. რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარია, მიმიღეს. ჯერ პირობები არ ვიცი. საინტერესოა, რას შემომთავაზებენ, მაგრამ ის უფრო საინტერესოა, ამ ყველაფერში ნიკამ ითამაშა თუ არა მთავარი როლი. თუ არა მან, მაშინ ვინ? სხვას ვის შეეძლო ამის გაკეთება? გუშინ ისეთი ცივი უარით გამომისტუმრეს, გამორიცხულია, რამე შეცვლილიყო. ფილიპეს რომ არაფერი გაუკეთებია, ეს ისედაც ცხადია. საინტერესოა, რას მეტყვიან, როცა მივალ? მობრძანდით, ქალბატონო ლოლიტა, თქვენთვის ჩვენი ოფისის კარი დღეიდან ფართოდ იქნება ღიაო? თუ ქედმაღლურად გადმომხედავენ და ცალყბად მესვრიან, აგერ დაჯექი და მუშაობას შეუდექიო? რა ვიცი, რა ვიცი… მივალ და გამოჩნდება!

ოჰ, როგორ მეზარება ადგომა! დილის ძილი ქვეყანას მირჩევნია, მაგრამ ვინ გაცლის! ათ საათზე იქ უნდა ვიყო. რომ დავაგვიანო, იფიქრებენ, პასუხისმგებლობის გრძნობა დაკარგული აქვსო. ამიტომაც უნდა ვიჩქარო… ადე, ლოლა, ადეეე!

თავის მოწესრიგების პროცედურას მთელი ორმოცი წუთი მოვანდომე, ჩაცმას ათი წუთი დავუთმე, მაკიაჟის «რიტუალს» _ ოცი… ესეც შენი საათი და ოცი წუთი! ქალი ვარ ახლა მე-ე? ქმარ-შვილი რომ მეხვიოს თავს, ხომ წარმოგიდგენიათ, რამდენ დროს დავკარგავდი! საუზმესაც დავუგვიანებდი და სადილსაც ალბათ. ძალიანაც კარგი, რომ არ მყავს!

ესეც ასე! მაგარ ფორმაში ვარ! მენეჯერებს კი არა, თვით პრეზიდენტსაც კი დავუყენებ თვალს!

ათის თხუთმეტ წუთზე გავედი ბინიდან. კი გავედი, მაგრამ ვაი, თქვენს მტერს, მე რომ დღე დამადგა. ისეთი საცობი იყო ქალაქში, კუს ნაბიჯებით მივიწევდი ოფისისკენ, თან წარამარა საათზე ვიყურებოდი. ეს რომ მცოდნოდა, დილის ზოგ-ზოგიერთ პროცედურას ცოტ-ცოტა დროს მოვპარავდი და შედარებით ადრე გამოვიდოდი შინიდან. არა, არა, რამდენადაც კარგია მანქანა, იმდენად თავსატეხიცაა. ახლა რომ ფეხით ვყოფილიყავი, ხომ ჩავიდოდი მეტროში და დროზე გამოვცხადდებოდი ახალ სამსახურში?

კადრების განყოფილებაში მითხრეს, მეოთხეზე აბრძანდით, ოთხასმეხუთე კაბინეტში, ცხვარაძესთანო…

ლიფტსაც კი არ დაველოდე, ისე კისრისტეხით ავირბინე ოთხი სართული. უამრავი ადამიანი ელოდებოდა ლიფტს და ჩემი რიგი როდის დადგებოდა, ეშმაკმა უწყის.

კაბინეტთან შევდექი და აქოშინებულმა ოდნავ შევისვენე, მერე კი ფრთხილად შევაღე მძიმე კარი. პირდაპირ მაგიდასთან შავგვრემანი ახალგაზრდა ქალი იჯდა, ძალზე ეშხიანი და მოხდენილი, ჩემზე რამდენიმე წლით იქნებოდა უფროსი. იგი კომპიუტერს უჯდა და გამალებით რაღაცას ბეჭდავდა.

_ შეიძლება? _ მორიდებით ვიკითხე.

_ მობრძანდით! _ ქალი წამოდგა, _ ახალი მდივანი ხართ?

_ დიახ… მაპატიეთ, ცოტა დამაგვიანდა.

_ ცოტაზე მეტიც დაგაგვიანდათ, _ თბილად გამიღიმა დამხვდურმა, _ გაგიჟებულია უკვე, არ უყვარს ლოდინი.

_ მეც არ მიყვარს დაგვიანება, მაგრამ სამწუხაროდ, ასე გამოვიდა… სად უნდა ვნახო მენეჯერი?

_ მენეჯერი? არა, მენეჯერთან არაფერი გესაქმებათ, თედო ცხვარაძესთან უნდა იმუშაოთ, ჩვენი კორპორაციის გენერალურ დირექტორთან. თქვენ ლოლიტა გქვიათ, არა?

_ დ..დია-ხხ! _ ენა დამება, ისეთი მოულოდნელი იყო ჩემთვის ეს ამბავი.

მეგონა, მემანქანე უნდა ვყოფილიყავი, ტექსტების ამკრეფი, ესენი კი ლამის პრეზიდენტის პირად მდივნობას მთავაზობენ! რა მაგარია?!

_ მე მარიკა ვარ, მარიკა ლოლაშვილი, ჩემს ადგილს გითმობთ, _ თბილი ღიმილი არ შორდებოდა ქალს შავგვრემანი სახიდან.

_ თქვენ სად მიდიხართ?

_ სხვაგან გადავყავართ. გუშინ დავწერე განცხადება, საერთოდ მინდოდა წასვლა, მაგრამ არ გამიშვეს. სხვა განყოფილებაში გადავდივარ.

_ რატომ, აქ… ცუდად იყავით?

_ როგორ გითხრათ… ძალიან რთული შესაგუებელი ადამიანია, მე მგონი, მეექვსე მდივანი ვარ, თუ მეშვიდე, რომელიც ბოლო ორი წლის განმავლობაში გამოიცვალა. უჩვეულოდ ჭირვეული კაცია, თავისი კაპრიზები ახასიათებს. ხანში შესული რომ იყოს, ვიფიქრებდი, კლიმაქსი შეეყარა-მეთქი, მაგრამ ოცდათხუთმეტი წლის მამაკაცი ასეთი უჟმური რატომ უნდა იყოს, ვერ გამიგია. ფული მაგას არ აკლია, გართობა და ქალები. რაღა უნდა? გვარსაც აფუჭებს. ცხვარაძე კი არა, ცხარაძე უნდა იყოს, მე თუ მკითხავ.

_ აბა, მომწყობია საქმე… გინებაც ხომ არ ეხერხება?

_ აა-რა, როგორ გეკადრებათ! საოცრად თავაზიანი ადამიანია, უბრალოდ, ცოტა თავისებურია, მეტი არაფერი. თუ ერთხელ გაუგებ, მერე მორჩა, ყველაფერი კარგად წავა. ძალიან კი წყდება გული, რომ მივდივარ, მაგრამ ისე მაწყენინა, არ ვაპატიე.

არ ვკითხე, ამისთანა რა გაწყენინა-მეთქი, ზედმეტ ცნობისმოყვარეობაში რომ არ ჩამთვლოდა, ამიტომ ზრდილობის გულისთვის მხოლოდ ჩავიღიმე.

_ არ შეშინდეთ, ლოლიტა, მართლა უგულო კი არ არის, კარგი კაცია. მგონი, სიყვარულში არ უმართლებს და იმიტომ არის ასეთი გულგატეხილი. ჩვენ ეს კვირა ერთად მოგვიწევს მუშაობა, ყველაფერში გაგარკვევთ, გასწავლით, რა და როგორ უნდა გააკეთოთ და მერე წავალ. იმედია, დავმეგობრდებით. შეიძლება, შენობით მოგმართო? ცოტა მიჭირს თქვენობით…

_ რა თქმა უნდა, რა პრობლემაა. ლოლა დამიძახე, ყველა ასე მომმართავს.

_ ძალიან კარგი. რამდენი წლის ხარ, ლოლა?

_ ოცდასამის… შენ?

_ ოცდარვის. არც ისეთი დიდი სხვაობაა, ვერ შევეწყოთ ერთმანეთს.

_ შევეწყობით… აუცილებლად, _ ფართოდ გავუღიმე ძველ მდივანს.

_ ახლა ერთი წუთით გავალ, საჭიროების ადგილას, _ თითქოს დიდი საიდუმლო გამანდოო, ისე მოჭუტა თვალები, _ მალე დავბრუნდები. თუ ტელეფონმა დარეკოს, ვინც უნდა იყოს, უთხარი, ხუთ წუთში დარეკეთ-თქო. თუ «იმან» დარეკა, აი, ეს ღილაკი აციმციმდება, შედი და უთხარი, ორ წუთში შემოვა-თქო. არა მგონია, ჯერ მომიკითხოს, ტელეფონზე ლაპარაკობს და, როგორც ყოველთვის, ერთსაათიანს გააბამს ხოლმე. ასე რომ… _ თან კარისკენ მიდიოდა მარიკა, თან მაკვალიანებდა.

მოუსვენრად ვცმუკავდი და გულში ღმერთს ვეხვეწებოდი, ცხვარაძეს სატელეფონო საუბარი მანამ არ დაემთავრებინა, სანამ მისი მოქმედი მდივანი არ დაბრუნდებოდა…

სწორედ ამ დროს ისეთი უსიამოვნო ზარის ხმა გაისმა, კინაღამ სკამიდან გადმოვვარდი. შეფი მდივანს იძახებდა.

სანამ კარს შევაღებდი, ნერვიულობისგან ხელისგულები გამიოფლიანდა. იგი ჩემკენ ზურგშექცევით იდგა და აკვარიუმში თევზებს აპურებდა.

_ მარიკა, სად არის ის ახალი მდივანი, ასე რომ აგვიანებს? _ ზარივით გაისმა უზარმაზარ ოთახში მისი ხმა, მერე კი მოტრიალდა.

ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა.

_ შენ ვინღა ხარ? _ უდიერად მომმართა.

_ მე ის ახალი მდივანი ვარ, ასე რომ აგვიანებს, _ საკმაოდ გაბედულად ვუპასუხე და ერთიანად გავწითლდი. ალბათ პომიდვრის ფერი მედო სახეზე, ისე გამიხურდა ღაწვები.

_ მერედა, რატომ აგვიანებ? _ უკმეხად მკითხა და გამჭოლი მზერით ამათვალიერა.

_ ბოდიშს გიხდით… არ მინდოდა, მაგრამ… ქალაქში ისეთი საცობია…

_ საცობი ჩემთვისაც არის, მაგრამ არასდროს ვაგვიანებ. ცოტა ადრე უნდა გამოხვიდეთ სახლიდან და კიდევ უფრო ადრე გამოძვრეთ ლოგინიდან.

_ სხვა დროს გავითვალისწინებ.

_ მარიკა სად არის?

_ საპირფარეშოში გავიდა, _ ვთქვი და ენაზე ვიკბინე, რა ჩერჩეტი ვარ, სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე?

_ მდააა… დაბრძანდით, გაგესაუბრებით მაინც… _ ამჯერად თავაზიანად მომმართა და გრძელი მაგიდის გარშემო ჩამწკრივებულ სკამებზე მიმითითა.

_ გმადლობ, _ გაუბედავად ვთქვი და მაღალზურგიან სკამს დავეჯაჯგურე.

ისეთი მძიმე იყო, ძლივს დავძარი ადგილიდან, თან ვცდილობდი, არ გახრიგინებულიყო და დავიტანჯე, სანამ გამოვწევდი. დაძაბული დავჯექი.

_ რა გქვიათ?

_ ლოლა… უკაცრავად, ლოლიტა კანდელაკი, _ მთლად ავირიე.

_ ლოლა… ლოლა… _ თავისთვის ჩაილაპარაკა, რატომღაც, ლოლიტა აღარ დაამატა, _ სამუშაო გამოცდილება თუ გაქვთ?

_ სამწუხაროდ, არა, ადრე მდივნად არასდროს მიმუშავია.

_ არა?! ეს როგორ? აბა, რისთვის გამოგგზავნეს? ჩვენთან ნაცნობობით და ძმაკაცობით საქმე მხოლოდ მაშინ კეთდება, როცა კარგ სპეციალისტზეა საუბარი, სხვა შემთხვევაში, საკუთარ შვილსაც არ მივიღებ სამსახურში.

_ მე კარგი სპეციალისტი ვარ… პროფესიონალი…

_ ჰო-ო? _ ირიბად გამომხედა, _ აკი სამუშაო გამოცდილება არ მაქვსო?

_ მართალია, არ მაქვს, მაგრამ საქმე ვიცი.

_ აბა, ერთი მომიყევით, რა საქმე იცით?

_ ვბეჭდავ ძალიან სწრაფად კომპიუტერზე, რუსულ და ინგლისურ განლაგებაზე ერთნაირად. შემიძლია ვთარგმნო, ტელეფონის ზარებს ვუპასუხო, წერილები გავამზადო, ყავა მოვადუღო…

ლაპარაკი ცხვარაძის ხარხარმა შემაწყვეტინა. ისე გულიანად იცინოდა, შემრცხვა, რამე სისულელე ხომ არ წამოვროშე-მეთქი.

_ და გგონიათ, რომ მდივნის დანიშნულება მხოლოდ ეს არის?

_ რაც არ ვიცი, იმას ერთ კვირაში ავითვისებ, აი, ნახავთ! _ ჯიბრიანად ვუპასუხე.

_ ვნახოთ, ვნახოთ… მარიკა არ მიჩერდება, თორემ ნამდვილად არ მიგიღებდით სამსახურში, მიუხედავად იმისა, რომ ერთობ საპატიო ადამიანმა გაგიწიათ რეკომენდაცია.

ყურები ვცქვიტე, მაგრამ თედოს «ერთობ საპატიო ადამიანის» სახელი არ უხსენებია. ამ დროს კარი გაიღო და ზღურბლზე მარიკა გამოჩნდა.

_ მაპატიეთ, ბატონო თედო… სულ ორიოდე წუთით გავედი და…

_ ვიცი, უკვე მომახსენეს, სადაც იყავი, _ ირონიული ღიმილით გადააქნია თავი ცხვარაძემ, _ ორი ყავა შემომიტანე, თუ შეიძლება… ხომ დალევთ ყავას? _ მერე მე მომიბრუნდა.

_ თქვენის ნებართვით.

_ ეს რა ზრდილობიანი გოგონა გამოუგზავნია ნიკას, ხედავ შენ? თანაც როგორი ლამაზი?! მეგობარიც ასეთი უნდა! _ ხელი ხელს შემოჰკრა გამხიარულებულმა დირექტორმა, თანაც გენერალურმა და ხარბად დამასო მზერა მოღეღილ მკერდზე.

შევიშმუშნე. ამასობაში მარიკა კარს მიღმა გაუჩინარდა.

_ თარგმნა რომელი ენიდან შეგიძლიათ?

_ ინგლისურიდან… იტალიურიდანაც.

_ ოჰო! ინგლისური გასაგებია, მაგრამ იტალიური საიდან? ასე კარგად ფლობთ ორივე ენას?

_ ბრწყინვალედ! _ გავთამამდი და დავიტრაბახე, _ დედა მყავდა იტალიელი.

_ რას მელაპარაკებით! იმიტომაც ხართ ასეთი ეშხიანი? რა მაგარია! არაორდინარული მდივანი მეყოლება! ლაპარაკიც შეგიძლიათ ორივე ენაზე?

_ თავისუფლად.

_ ოოო! მართლაც კარგი კადრი ყოფიხართ! თქვენი ხელიდან გაშვება არ შეიძლება. ვფიქრობ, ხელშეკრულება მკაცრი პირობებით უნდა გაგიფორმოთ, რომ სხვებივით სამ თვეში არ გამექცეთ. გათხოვილი ხართ?

_ არა.

_ შეყვარებული თუ გყავთ?

_ არა.

_ ტელეფონზე ჩამოკიდება თუ გიყვართ და ჭორაობა?

_ არა.

_ ზარმაცი ხომ არ ხართ?

_ არა, _ ეს კი მოვიტყუე, რადგან ჩემ გარშემო ყველამ იცის, როგორ მეზარება საქმის კეთება.

_ მშვენიერია… ახლა არ მითხრათ, თაყვანისმცემლებიც არ მყავსო.

_ ბლომად, _ ჩემს პასუხზე თავადვე გამეღიმა.

კვლავ სიცილი აუტყდა. სულაც არ ჩანს ეს კაცი უჟმური, რატომ დაახასიათა მარიკამ ასე? მშვენიერი ხასიათი აქვს, რას ერჩის, ხომ არ უყვარს ნეტავ? ეს აღმოჩენა იმდენად მომეწონა, მაშინვე დავიჯერე, რომ აუცილებლად ასე იქნებოდა. ალბათ საპასუხო სიყვარული რომ ვერ მიიღო, იმიტომაც გარბის, დავასკვენი ჩემთვის.

კარი კვლავ გაიღო და მარიკამ ყავა შემოიტანა.

_ მაპატიე, ლოლა, არ ვიცოდი, როგორი მოდუღებული გიყვარდა და ჩემებურად გავაკეთე, _ მომიბოდიშა, როცა ფინჯანი წინ დამიდგა.

_ არა უშავს, სულერთია, ყველანაირს ვსვამ, შენ არ იდარდო, _ გავამხნევე ახალი მეგობარი.

_ გმადლობ, მარიკა… იმედია, ლოლას ასწავლი, მე როგორი ყავა მიყვარს… _ ცხვარაძე სავარძელზე გადაწვა და თავმომწონედ გადმომხედა.

_ აბა რა, აუცილებლად, ბატონო თედო, _ მარიკამ ცარიელ სინს ხელი დაავლო, თვალი ჩამიკრა და კაბინეტიდან გავიდა.

_ ამ გოგომ უცხო ენები არ იცის, მაგრამ ისე, ძალიან ყოჩაღია საქმეში. თან კარგად გამიძლო. ექვსი თვეა, ჩემთან მუშაობს. არ მინდოდა მისი გაშვება… ნაწყენია ჩემზე… ზედმეტი მომივიდა. შენ რა რეაქცია გაქვს ყვირილზე? _ უეცრად შენობითზე გადავიდა ჩემი მომავალი უფროსი.

_ საშინელი…

კვლავ ხარხარი აუტყდა.

_ რა ხართ ეს ქალები, შენიშვნებს როგორ ვერ იტანთ.

_ შენიშვნებს ვიტან, მაგრამ შეურაცხყოფას _ არა, _ შევუსწორე, _ თუნდაც დამსახურებულს.

_ მაგას ვნახავთ… _ მოულოდნელად მოიღუშა, ხმაც დაუბოხდა, ალბათ არ მოეწონა ჩემი სითამამე, _ მარიკა ყველაფერში გაგარკვევს, დანარჩენზე ჩვენ მოვრიგდებით, _ მრავალმნიშვნელოვნად დაამატა.

ამ დროს ტელეფონმა დარეკა. თედო რატომღაც წამოდგა და ისე ყურმილს დაწვდა, ალბათ ეფექტის მოხდენის მიზნით. სანამ ის ვიღაცას ელაპარაკებოდა, მე გულდასმით შევათვალიერე. სიმპათიური ყმაწვილი იყო, სულაც არ ეტყობოდა ოცდათხუთმეტი წელი. მაღალი, გამხდარი, ვიწრო, ოდნავ მოხრილი მხრებით, გემოვნებით ჩაცმული… ერთი ნაკლი ჰქონდა მხოლოდ _ გრძელი ტანი ჰქონდა და შედარებით მოკლე ფეხები. არც ძალიან შესამჩნევად, მაგრამ ჩემს მახვილ თვალს ეს გამოეპარებოდა? თან ისეთი წუნია ვარ, ყველა დეტალს ვაქცევ ყურადღებას, განსაკუთრებით მაშინ, როცა საქმე მამაკაცს ეხება. ქერა იყო, თხელი, უკან გადაწეული თმით, გრძელი პირისახით და ჩაჩუტული ნიკაპით. ისე, არ მიყვარს ასეთი ფორმის ნიკაპი, მაგრამ ცხვარაძის ნიკაპი რაში მაინტერესებს?

_ ესეც ასეეე! _ ხელები მოიფშვნიტა თედომ, როცა ყურმილი დაკიდა, შარვლის ტოტები აიწია და კვლავ სავარძელში ჩაჯდა, _ სხვა? შენ არაფერი გაინტერესებს, რომ მკითხო?

_ კი, როგორ არა, _ ვუპასუხე და პაუზა რომ გამეწელა, ყავა მოვსვი, _ ხელფასი რამდენი მექნება?

_ აი, საქმიანი ქალის შეკითხვა… მოჭრილი ხელფასი ხუთასი ლარი გექნება… ეს დასაწყისში. თუ დამატებით რამის გაკეთება მოგიწევს, დამატებითი ხელფასი გამოგეწერება… გარდა ამისა, სამ თვეში ერთხელ, თუ თავს გამოიჩენ, პრემიასაც გამოჰკრავ ხელს… თუ ეს ყველაფერი გაწყობს, კვირის ბოლოს ხელშეკრულებასაც გავაფორმებთ. რას იტყვი? თანახმა ხარ?

_ ამდენმა «თუმ» ცოტათი დამაბნია, მაგრამ უარის თქმა უმადურობა იქნება ჩემი მხრიდან… ისეთმა ადამიანმა გამიწია რეკომენდაცია… _ თავი დავიფასე, თორემ ჩემთვის ამწუთას ხუთასი ლარი ხუთას დოლარს უდრიდა, თან იმის იმედი მქონდა, იქნებ ნიკაზე ცოტა მეტი წამოცდენოდა.

_ გამოდის, რომ შევთანხმდით. ვნახოთ, როგორ შევეწყობით ერთმანეთს, ლოლა… თუ დამჯერი გოგო იქნები, ყველაფერი გექნება, _ ხაზგასმით აღნიშნა და მრავლისმეტყველი მზერა მესროლა.

უსიამოვნოდ მომხვდა ყურში მისი ნათქვამი. საით უმიზნებს? იქნებ საშინელი მექალთანეა და რამის იმედი აქვს? უკაცრავად! სხვებთან შეიძლება მიჩვეულია ასეთ მიდგომას, მაგრამ ჩემთან ეგ არ გამოუვა!

_ დიდი მადლობა მიღებისთვის, ბატონო თედო და გამასპინძლებისთვისაც… მე დაგტოვებთ, თქვენის ნებართვით… _ ცივად ვთქვი და წამოვდექი, _ ყავის ჭიქებს გავიტან, თუ შეიძლება.

_ იყოს, ნუ შეწუხდები, მარიკა წაიღებს.

_ ახლა მეც მარიკას სტატუსი მაქვს, ასე რომ, მეკუთვნის… ეს უკვე ჩემი მოვალეობაცაა, _ გავუღიმე შეფს და ორივე ფინჯანს ხელი დავავლე თავის ლამბაქებიანად.

_ კარგია, ასე უცებ რომ გაშინაურდი. ვხედავ, საინტერესო თანამშრომლობა გველის.

_ იმედია… _ თავი დავუკარი და რაც შეიძლებოდა, თამამი ნაბიჯებით გამოვედი კაბინეტიდან.

_ მგონი, კარგად მიგიღო, არა? _ ჩურჩულით შემეკითხა მარიკა, კარი რომ გამოვიხურე.

_ უჰ… ეს რა ჯოჯოხეთში მოვხვდი, _ მეც ჩურჩულით ვუპასუხე და ჭურჭელი სინზე დავაწყვე თუ არა, პირზე ავიფარე ხელი, _ მაგარი როხროხა ვინმეა.

_ მინდა, გაგაფრთხილო, რომ თავიდან ყველას ასე იღებს. მერე კი… მტრისას, თუ აფრები აუშვა! ამან არ გაგათამამოს. ძალიან მომთხოვნი ადამიანია, თანაც, დაბნეული და სულელი ქალები არ უყვარს. მისთვის მდივანი მარჯვენა ხელია, გესმის, რისი თქმა მინდა? სხვანაირად…

_ სხვანაირად რა?

_ სხვანაირად ამ ადგილს ვერ მიიღებ.

_ რატომ? სოფლურად გამოვიყურები? გოიმურად მაცვია? აქცენტით ვლაპარაკობ?

_ ღმერთო ჩემო, რა უცნაურ შეკითხვებს მისვამ, ეს რა შუაშია?

_ როცა პირდაპირი პასუხი გინდა მიიღო, შეკითხვაც პირდაპირ უნდა დასვა.

_ ეგ არც მიგულისხმია. უბრალოდ, მის ხასიათს უნდა მოერგო და პასუხისმგებლობით უნდა მოეკიდო სამუშაოს, სულ ეს არის. დაბდურებს ვერ იტანს.

_ გასაგებ… _ სიტყვის დამთავრება ვერ მოვასწარი, რომ კაბინეტის კარი გაიღო და თედო გამოჩნდა თაბახის ფურცლებით ხელში.

_ ლოლა, ეს საპასუხისმგებლო წერილია, ნიუ-იორკში გასაგზავნი. აქამდე მთარგმნელთა ბიუროში ვაგზავნიდით, მაგრამ რადგან შენ ინგლისური გცოდნია, თანაც, ბრწყინვალედ, დამდე პატივი და მითარგმნე. ვნახოთ, როგორ გამოგივა, _ თქვა და ფურცლები გამომიწოდა.

_ დღესვე გჭირდებათ? _ ფეხზე წამოვდექი.

_ გნებავთ, ხვალ დილით მომიტანეთ. მთავარია, დავალება ზედმიწევნით კარგად შეასრულოთ. ჩათვალეთ, რომ ეს ერთგვარი ტესტია.

_ ყველაფერი გასაგებია, ბატონო თედო.

გენერალურმა დირექტორმა კიდევ ერთხელ შემათვალიერა, მერე მზერა მარიკაზე გადაიტანა, ორივეს თავი დაგვიქნია და დინჯი ნაბიჯებით დატოვა სამდივნო.

_ მოდი, ახლა რაღაცებს გასწავლი, ცოტას დაგაკვალიანებ, რომ ნელ-ნელა გაერკვე საქმეში. დარწმუნებული ვარ, მალევე აუღებ საქმეს ალღოს.

_ ამის დიდი იმედი მაქვს, უნიჭო არ ვარ, _ მხრები ხუმრობით შევათამაშე და მარიკას მივუჩოჩდი.

8 8 8

სამუშაო რთული არ ჩანდა. დრო უქმად არ დაგვიკარგავს. მარიკამ ყველაფერი ისე მარტივად და გულიანად ამიხსნა, არაფრის გაგება არ გამძნელებია. ერთი-ორჯერ მაინც ვთხოვე, რაღაცები ხელახლა გაემეორებინა, რადგან ყურადღება მოვადუნე და ნიკაზე ფიქრში გადავერთე. ნეტავ ვინ არის, რას წარმოადგენს? თედოს ძმაკაცი თუ არის, სად მუშაობს? რა თანამდებობა უკავია? რამდენად ხშირად მოდის აქ? მასზე ფიქრი გონებიდან არ მშორდებოდა. ტელეფონის ნომერი მაინც იცოდეს ჩემი… დამირეკავდა კი? რატომ? რისთვის? რამდენიმეწუთიანი ნაცნობობისთვის? ვინ იცის, ჩემნაირს რამდენს ხვდება დღეში. რატომ უნდა დავმახსოვრებოდი? ჩემზე ბევრად ლამაზები დადიან ქუჩაში…

_ ლოლა, მისმენ? _ მარიკას ხმამ გამომარკვია.

_ მაპატიე, მამაჩემზე ვფიქრობდი და… _ ვთქვი და სწორედ ახლა გამახსენდა მამაჩემი, ავადმყოფი და თითქმის უპატრონოდ მიგდებული. რაც ჩამოვედი, ერთხელაც არ დამირეკავს… რა ცუდი შვილი ვარ…

_ ცუდად არის?

_ ავადმყოფობს… უნდა დავურეკო და მოვიკითხო, ცოდოა, ვინ იცის, როგორ ნერვიულობს.

_ დაურეკე, რა პრობლემაა.

მობილური ამოვიღე ჩანთიდან და დავრეკე. ლუბამ მიპასუხა. მოვიკითხე, როგორ ხართ-მეთქი. კარგადო, საკმაოდ მხიარული ჩანდა მეზობელი. მამას უთხარი, მუშაობა დავიწყე და არ ინერვიულოს, ყველაფერი წესრიგშია, კარგად მოვეწყვე-მეთქი. ძალიან გაუხარდა ლუბაჩკას, აუცილებლად გადავცემ, მაღაზიაშია ჩასულიო.

შვებით ამოვისუნთქე. უთქმელი კაცია მამაჩემი, საყვედურები არ ჩვევია, მაგრამ გულში ხომ მაინც იფიქრებს, მთლად დამივიწყა შვილმაო?

_ გაუხარდა? _ მზრუნველად შემომხედა მარიკამ.

_ მამა არ იყო სახლში, მეზობლის ქალს ველაპარაკე, ის უვლის. კარგად არიან, კი… გავაგრძელოთ.

გავაგრძელეთ… საღამომდე ვიმუშავეთ. შუადღეს ცოტა ხნით გავედით ბუფეტში, რათა გვესადილა. მარიკამ რამდენიმე თანამშრომელი გამაცნო, მათ შორის მთავარი მენეჯერი ვიტალი. კარგად შემხვდნენ, ერთმა გოგომ გაიხუმრა კიდეც, თედოს ხელში რკინის გული უნდა გიცემდეს მკერდში, ამიტომაც გამაგრდიო. ვიტალიმ კი მესროლა ერთი-ორჯერ მტრული მზერა, მაგრამ «გავატარე». არა უშავს, უფრო ახლოს რომ გამიცნობს, შეეცვლება ჩემზე წარმოდგენა.

ექვსი საათი რომ გახდა, მარიკამ კომპიუტერი გამორთო.

_ მორჩა, წასვლის დროა.

_ შვიდამდე ვმუშაობთ?

_ აბა?! უფრო დიდხანს გინდოდა? ნუ გეშინია, ეგ სიამოვნება არ მოგაკლდება, ხანდახან რვამდეც მიწევდა და ცხრამდეც… არც შენ იქნები გამონაკლისი.

_ თედო რატომ არ დაბრუნდა დღეს?

_ რას გაიგებ! საქმეები ჰქონდა ალბათ… შენ საით მიდიხარ?

_ საბურთალოზე. შენ?

_ მე დიღომში.

_ არა უშავს, გაგიყვან.

_ შენ რა, მანქანით ხარ?

_ ჰო, რა იყო?

_ არაფერი, უბრალოდ, გამიკვირდა… აქ მანქანიანი მდივანი არასდროს ჰყოლიათ.

_ ჰოდა, დღეიდან ეყოლებათ, _ გავიცინე, _ თუ გინდა, ჯერ ჩემთან ავიდეთ, ყავა დავლიოთ, უფრო ახლოს გავიცნოთ ერთმანეთი.

_ მაგას ჯობია, ჩემთან წავიდეთ, ნაკლები ბენზინიც დაგეხარჯება. შენ მერე გესტუმრები, კარგი? მეც მარტო ვარ, ასე რომ…

_ ეგრე იყოს!

მარიკას ძალიან მოეწონა ჩემი მანქანა, მთელი გზა აღფრთოვანებული მხოლოდ იმაზე ლაპარაკობდა, როგორ უხდება ქალს საჭესთან ჯდომა, როგორ გიჟდება ქალ-მძღოლებზე და როდის ეღირსება მანქანის ყიდვა.

_ მარტო ცხოვრობ? _ ვკითხე, როცა მის კორპუსს მივადექით.

_ დედასთან ერთად, მაგრამ ახლა სოფელშია.

_ გათხოვილი არ ხარ?

_ არა. ჩემი შეყვარებული ნარკომანი იყო და ვეღარ ავიტანე. რაც ღირებული მქონდა, ყველაფერი გამაყიდინა და გაღლეტილი დამტოვა. ამიტომ დავშორდი. შემოდი, ოღონდ არ შეგეშინდეს. საღორეს ჰგავს აქაურობა. მარტო რომ ვარ, ვეღარ ვასწრებ ოთახის დალაგებას.

_ არა უშავს, არც მე ვარ მაინცდამაინც დიდად მოწესრიგებული, _ გავამხნევე და შევედით თუ არა ჰოლში, საზეიმოდ წარმოვთქვი, _ კეთილი იყოს ჩემი ფეხი ამ ოჯახში.

_ გაიხარე, გენაცვალე, დიდი მადლობა. იცი, როგორ მიხარია, რომ გაგიცანი? კარგი ადამიანი ჩანხარ. ძალიან მინდა, ახლო მეგობრები გავხდეთ.

_ მეც მიხარია და დიდი იმედი მაქვს, რომ აუცილებლად დავმეგობრდებით.

ჩვეულებრივი ერთოთახიანი ჰქონდა მარიკას, ლოჯიით და აივნით, ძველი გარემონტებული. უბრალო ავეჯი ედგა ბინაში, თბილისის ავეჯის საამქროებში დამზადებული, მაგრამ ისეთი სიმყუდროვე სუფევდა ირგვლივ, სულს რომ დაუმშვიდებდა ადამიანს.

კარგა ხანს შევრჩი მასთან. ისე კარგად ვგრძნობდი თავს, წამოსვლა არ მინდოდა. დიდხანს ვილაპარაკეთ. მე ჩემ შესახებ მოვუყევი, მან თავის უიღბლო ცხოვრებაზე მიამბო…

ამასობაში გვარიანად დაღამდა. საათს რომ დავხედე, თორმეტი იყო დაწყებული. იმდენი ვილაქლაქეთ, ჭამა არც ერთს გაგვხსენებია, ყავასა და ხილზე გადავატარეთ მთელი საღამო.

მარიკა ყოველ ნახევარ საათში ერთხელ სიგარეტს უკიდებდა. არადა, სამსახურში არ შემიმჩნევია, რომ მოეწია.

_ იქ მოწევა აკრძალულია, ამიტომ ტუალეტში გავრბივარ ხოლმე, მაგრამ ხშირად მაინც ვერ ვახერხებ, მეშინია, არ გამომიჭირონ. ამიტომ დანაკლისს შინ ვინაზღაურებ, _ სიცილით მითხრა.

გამოვემშვიდობე ჩემს ახალ მეგობარს და წამოვედი. მთელი გზა ბოლო ხმაზე მქონდა მაგნიტოფონი ჩართული, თან ნიკაზე ვფიქრობდი. ნუთუ ვერასდროს შევხვდები? გამორიცხულია! ძალიან მალე ვნახავ, გული მიგრძნობს, _ ვიმშვიდებდი თავს.

მანქანა სადგომზე დავაყენე და ფეხით ავუყევი კიბეს, მესამე სართულზე ასასვლელად ლიფტის გამოძახება დამეზარა. ყველა სადარბაზო განათებული იყო, ამიტომ სულაც არ იყო საშიში სართულიდან სართულზე ასვლა, სიბნელეში ხელის ცეცება არ მჭირდებოდა. ის იყო, კარს მივადექი და ჩანთიდან გასაღები ამოვიღე, რომ მოპირდაპირე მხარეს მეზობლის ბინიდან ორი ადამიანი სიცილ-ხარხარით გამოვიდა. ხმაურზე მივიხედე. ჯერ ქერათმიანი ქალი დავინახე, მოტკეცილ ჯინსში გამოწვართული, მერე მამაკაცი, უკან რომ მოჰყვებოდა, თვალში საცემად მაღალი, მოხდენილი…

და… ადგილზე გავქვავდი…

იმ მაღალ, მოხდენილ მამაკაცში ნიკა ამოვიცანი…





კიდევ კარგი, სადარბაზოს სუსტ განათებაზე ვერ შეამჩნევდა ნიკა, როგორ გავწითლდი. თავჩაღუნულმა ქალმა შხუილით ჩამიარა გვერდით, სახის დამალვას ცდილობდა, თან სუნამოს სასიამოვნო არომატი დატოვა. «შანელი 5» შევიცანი… ამ სურნელს ასი სხვა სურნელისგან გამოვარჩევდი, რადგან იგი დედას უყვარდა ძალიან. მიუხედავად იმისა, რომ ქალი ლამის გაიქცა, მაინც მოვასწარი თვალის შევლება. ღმერთო! იგი სწორედ იმ ასაკის იყო, რომელზეც ყოველთვის ვოცნებობდი! ორმოცზე მეტის იქნებოდა! ნუთუ?.. არა, ამის გაფიქრებაც არ მინდოდა. ოღონდ ეგ არა!..

ამასობაში ნიკამ კარი ჩაკეტა.

_ ლოლა? _ მომიახლოვდა და ჩემი დანახვით დაბნეულმა თმაზე უხერხულად გადაისვა ხელი, _ აქ საიდან? _ ისე თბილად და შინაურულად მკითხა, თითქოს ბავშვობიდან ვიცნობდით ერთმანეთს.

სპორტულად ეცვა, მუქი მაისური და ღია ფერის ტილოს შარვალი. საოცრად უხდებოდა. ღმერთო, რა ლამაზი იყო, თვალს ვერ ვწყვეტდი!

_ მე… მე აგერ ვცხოვრობ, აი… _ თავი ჩემი ბინისკენ მივაბრუნე, _ როგორ ხართ?

_ არა მიშავს… მე კიდევ… მე… ძმაკაცთან ვიყავი, შენს მეზობლად…

_ აქ ცხოვრობს? _ ცოტა არ იყოს, გამიკვირდა, რადგან მოპირდაპირე მხარეს, რაც თავი მახსოვს, მეზობელს გაქირავებული ჰქონდა ბინა, თანაც _ მხოლოდ სტუდენტ გოგონებზე. ადრე ვურთიერთობდი კიდეც ზოგიერთ მათგანთან.

_ არა, არა… უფრო სწორად, კი, ოღონდ ქირით.

_ დიდი ხანია?

_ მ…მ… თუ არ ვცდები, სადღაც, ორი-სამი თვე იქნება. შენ… შენ დიდი ხანია, აქ… _ აღარ დაამთავრა წინადადება.

_ ჰო, მთელი სტუდენტობა ამ ბინაში გავატარე. ამ ზაფხულს კი გავაქირავე, მაგრამ რადგან უკან მომიხდა დაბრუნება, იძულებული გავხდი, მდგმურები გამეშვა და კვლავ აქ დავსახლდი, _ გამეღიმა ჩემს ნათქვამზე.

_ მართლა არ გელოდი, აქ თუ შეგხვდებოდი, _ თითქოს თავს იმართლებდა.

_ არც მე…

_ რა ჰქენი, დაიწყე მუშაობა?

_ კი, დავიწყე… დიდი მადლობა.

_ მადლობა? რისთვის?

_ იმისთვის, რომ მიპროტექტორეთ.

_ მე გიპროტექტორე? არ დაიჯერო! საიდან მოიტანე?

_ არ გინდათ… ყველაფერი ვიცი, ჩემმა უფროსმა მითხრა.

_ გრძელი ენა აქვს შენს უფროსს, ასე გადაეცი ჩემგან. დიდი არაფერი, ეს ჩემი მოვალეობა იყო.

_ სულაც არა, ამიტომაც კიდევ ერთხელ გმადლობ.

_ ძალიან ბევრი მადლობა გამოგივიდა, არ არის საჭირო, თორემ უკვე გავმდიდრდი… მაპატიე, მარტო არ ვარ, ახლობელი უნდა გავაცილო… შეიძლება სხვა დროს შემოგიარო?

_ კი, რა თქმა უნდა, საღამოობით სულ სახლში ვარ.

_ ამ დროს შენ საღამოს ეძახი? _ ისე სასიამოვნოდ გაიცინა, ჟრუანტელმა დამიარა.

_ დღეს მეგობართან ვიყავი და გვიანობამდე შემოვრჩი. ეს იშვიათად ხდება.

_ კიდევ კარგი, თორემ ვიფიქრე, თერთმეტ საათამდე ამუშავებენ მსოფლიოში ყველაზე ლამაზ კონკიას-მეთქი.

ღიმილი ვერ შევიკავე. ენით აუწერელი სიამოვნება მომანიჭა მისმა ქათინაურმა.

_ ესე იგი, შემოგიარო… _ დაუბრუნდა ძველ თემას ნიკა.

_ შემომიარეთ…

_ ოღონდ თ-ს გარეშე, კარგი? _ თავი დახარა და თვალებში ჩამაშტერდა.

_ კარგი…თ.

_ ამ სიტყვას საერთოდ არ სჭირდება თ… სკოლაში არ უსწავლებიათ?

_ მასწავლეს, მაგრამ… ეგეთი რამეები მავ… მავიწყდება ხოლმე, _ ენა დამება.

_ ფეხი როგორ გაქვს?

_ გმადლობბბ… _ ლამის «თ» დავამატე, _ აღარ მტკივა, მალევე გამიარა.

_ მიხარია. გავიქეცი, აბა… მელოდებიან… აუცილებლად გესტუმრები ერთხელაც, ხომ მიმიღებ?

_ რა თქმა უნდა.

_ იმედია, ბაყაყად არ გადამაქცევ, _ ხუმრობით გადააქნია თავი.

_ ვეცდები.

_ მთლად დამაიმედებელი პასუხი ვერ არის, მაგრამ მაინც არ შევშინდები და მოვალ, თანაც… ძალიან მალე. ო კეი?

_ ო კეი, _ გული ჩიტივით მიფრთხიალებდა.

_ ღამე მშვიდობისა, კონკიავ! _ ჩურჩულით მითხრა და ლოყაზე მსუბუქად მიჩქმიტა.

თითქოს სადარბაზო ატრიალდა… ლამის ჩავიკეცე, ისე იმოქმედა ჩემზე მისმა შეხებამ.

_ ნახვამდის, _ არ მახსოვს, წარმოვთქვი თუ უბრალოდ, გავიფიქრე, რადგან ყურებს საშინელი გუგუნი გაჰქონდა.

ნიკა სირბილით დაეშვა კიბეზე…

რამდენიმე წუთს გაშეშებული ვიდექი და ადგილიდან არ ვიძროდი. სიზმარი ხომ არ იყო ეს ყოველივე? ხომ არ მომელანდა? მეგობარი ცხოვრობსო… შემთხვევით, თვითონ ხომ არ ქირაობს ამ ბინას? რისთვის? რისთვის და… ქალების მოსაყვანად, მეტი რისთვის! ფაქტია, რომ აქ არ ცხოვრობს, რადგან მეცხრე ნომერი ბინა ლანა დეიდას ეკუთვნის, ის კი ქალიშვილთან ერთად ვაკეში ცხოვრობს და აქაურობას აქირავებს… იქნებ გასაღები ათხოვა მეგობარმა? ოჰ… გამიჩნდა რა, საფიქრალი. ახალგაზრდა კაცია, როგორც მოესურვება, ისე იცხოვრებს, მე ვინ მკითხავს!

მუხლები ჯერ კიდევ მიკანკალებდა.

შუქი არ ამინთია… შევედი თუ არა სახლში, ჩანთა დივანზე მივაგდე და ფანჯარას ვეცი. ფარდა არ გადამიწევია, ისე გადავიხედე ეზოში. სამარისებური სიჩუმე სუფევდა ირგვლივ, მხოლოდ საკუთარი გულის ბაგაბუგი მესმოდა. სწორედ ამ დროს ფარების ძლიერმა შუქმა გაანათა კორპუსის შემოგარენი, კიდევ ცოტაც და შავმა ჯიპმა ნელი სვლით ჩაიარა… უდავოდ, ისინი იყვნენ… თვალები დავხუჭე… რატომღაც, საოცარი განხიბვლა ვიგრძენი… თითქოს ნიკა უხსოვარი დროიდან მე მეკუთვნოდა და ახლა ვიღაც მართმევდა მის თავს…

8 8 8

მთელი ღამე თვალი ვერ მოვხუჭე. როგორ არ ვცადე, სხვა რამეზე გადამეტანა ფიქრი, მაგრამ ვერ მოვახერხე. თვალწინ სულ ნიკას გაღიმებული სახე მედგა, თითებით ვეფერებოდი ლოყაზე იმ ადგილს, სადაც მიჩქმიტა… თითქოს მიხურდა ის ერთი წერტილი… ერთდროულად გახარებულიც ვიყავი და გულმოკლულიც. მიხაროდა, რომ კვლავ ვნახე, მაგრამ გულს მიკლავდა, სხვა ქალთან ერთად რომ გამომეცხადა. მართალია, არ ვიცოდი, სინამდვილეში რა ხდებოდა, მაგრამ რა დიდი მიხვედრა ამას სჭირდებოდა… ჰმ… «ნაყვარება» ბიჭს ქალებში სიარული… საინტერესოა, ამ ერთს ხვდება, თუ ყოველდღე ახალ-ახალ «ნაშას» დაარბენინებს «მერცხლის ბუდეში»?

იმ ქალმა როგორ დამალა სახე?! ალბათ გათხოვილია… როგორი მექალთანე ყოფილა! პირველ შეხვედრაზე ეს არ შემიმჩნევია, ძალზე თავდაჭერილად იქცეოდა… რა სიურპრიზი იყო მისი აქ ნახვა! ხომ ვამბობ, ცხოვრება ვერაგია-მეთქი… ვინ მიჯერებს?

ნეტავ, როდის მესტუმრება? მოვა კი? იქნებ ზრდილობის გულისთვის შემპირდა? არა მგონია… ისეთი თვალებით მიყურებდააა! მოვწონვარ? ჰმ… ეგღა მაკლია, არ მოვწონდე! რა მჭირს მისი დასაწუნი! დარწმუნებული ვარ, მოვა, თანაც ძალიან მალე! დიდხანს ვერ მოითმენს. თან იცის, რომ ვალში ვარ მის წინაშე… და მერე რა? დიდი ამბავი, სამსახური თუ მიშოვა. მე შენ გეტყვი, თანამდებობაზე მომსვა! მდივნის ადგილი ყოველთვის მოიძებნება თბილისში! ამის გამო მადლობა ნატურით უნდა გადავუხადო, თუ რა? იქნებ… იქნებ გადავუხადო კიდეც? რა სულელი ვარ, რაზე ვფიქრობ… მე აქ გეგმებს ვაწყობ, ის კი შეიძლება საერთოდ არ გამოჩნდეს… კი არ დამვიწყებია, პატარა ბავშვივით რომ მექცეოდა! მაგრამ რომ გამოჩნდეს? დავხვდები, როგორც სტუმარს, სასურველ სტუმარს… უკეთ გავიცნობთ ერთმანეთს. მერე ურთიერთობაც თავისთავად აეწყობა. რა იცი, რა ხდება!..

ეს კარგია, თუ ცუდი? _ მერამდენედ ვეკითხები ჩემს თავს. პასუხი კი, როგორც ყოველთვის, არ მაქვს.

დილით ძალიან ადრე ავდექი, რომ კვლავ არ დამგვიანებოდა სამსახურში. მიუხედავად იმისა, რომ თითქმის არ მძინებია, მაინც მხნედ გამოვიყურებოდი. ჩემი წითელი კაბა ჩავიცვი, მოკლე და გულამოჭრილი და აქსესუარებიც შესაბამისი შევუხამე სამოსს. კარგა ხანს ვიპრანჭებოდი სარკის წინ. დღესაც თვალისმომჭრელად გამოვიყურები, ოფისში ყველას თვალს დავუყენებ! დამესევიან ახლა ახალი თაყვანისმცემლები. მტრებიც გამომიჩნდებიან, რა თქმა უნდა, ქალების სახით… ნეტავ იცოდეთ, როგორ არ მადარდებს ეგ! ახლა ჩემთვის მხოლოდ ნიკა არსებობს და სხვა არავინ! ერთადერთი, მის გამო თუ გავიპრანჭები ასე საგანგებოდ. ის შეიძლება ყოველ წუთს გამოჩნდეს კორპორაციაში, რადგან თედოს ძმაკაცია. ვინ იცის, იქნებ სულაც ჩემი გულისთვის მოვიდეს… არც ეგ არის გამორიცხული…