ელენე ჯერ კიდევ ვერ იაზრებდა რა მოხდა. ეს მამაკაცი მისი უცნობი და ნაცნობი თაყვანისმცემელი იყო. იქ გაჩერების სურვილი აღარ ჰქონდა, მარიას მობილურზე მისწერა მივდივარო და სახლში დაბრუნდა. იქ მისულს დემე ტელევიზორთან დახვდა, გაკვირვებული შედგა ერთ ადგილას და ოთახში შეიხედა.
-მოხვედი უკვე? - ჰკითხა მამაკაცს
-კი, შეხვედრა მალე მორჩა. შენ რატომ მოხვედი ასე ადრე? - ახლა ამან იკითხა და ინტერესიანი მზერა მიაპყრო გოგონას.
-უბრალოდ აღარ მინდოდა იქ დარჩენა... - თქვა და ვარდი ხელში აათამაშა.
-ოჰო... ეს ვინ გაჩუქა? - თავისთვის ჩაიცინა და გოგონას მზერა გაუსწორა
-არ ვიცი - თქვა და გაჩუმდა. მართალიც უპასუხა... აზრზე არ იყო მისი თაყვანისმცემლის ვინაობის შესახებ... და მაინც როგორ აბნევდა დემეს მზერა!..
-ეგ როგორ, არ გაუმხელია მის პატრონს ვინაობა? - დაინტერესდა და მორიგი კითხვა დაუსვა.
-უნდა წავიდეო მითხრა, ვარდი მომცა და გაქრა!.. - ტუჩები დაბრიცა და კინაღამ იქვე ატირდა. ძალიან უნდოდა გაეგო ვინ იყო ის მამაკაცი.
-აუჰჰ.. ეს რა უქნია... - მოჩვენებითად შეიცხადა დემემ და თავი შეიკავა გოგონას ბავშვურობაზე რომ არ გასცინებოდა -მოდი აქ დამშვიდდი... - უთხრა და ხელები გაშალა. ელენე გვერდით მიუჯდა და ჩაეხუტა. იმწამსვე დაავიწყდა ყველა დარდი და გაბრუვდა, ნეტარებაში წავიდა.
-ნიღაბი რატომ არ მოგლიჯე? - ჰკითხა დემემ სიცილით. ელენესაც ჩაეცინა და ცოტა გამხიარულდა.
-იცი, მასაც შენნაირი ხმა ჰქონდა... - ჩაილაპარაკა თავისთვის.
-ხო? კიდევ რა ჰქონდა ჩემნაირი? - ჰკითხა ინტერესით და თმებზე წაეთამაშა.
-რავიცი, თვალები... - უპასუხა გულუბრყვილოდ, თან ჟრუანტელმა დაუარა მამაკაცის თითები თავის თმებში რომ იგრძნო. დემემ ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ცხვირი ელეს თმებში ჩარგო.
-კიდევ? - ჰკითხა ახლა დახშული ხმით. ელენე შიგნიდან სულ ახურდა დემესგან მომავალი უცნაური ენერგიის გამო, თუმცა სულ არ უნდოდა რომ გაქცეულიყო, თავს გადასარევად გრძნობდა.
-არ ვიცი.. - მოუჭრა მოკლედ და ზუსტად იმ მომენტში ეცა დემეს სურნელი.
-იცი... - ჩააცივდა და არ მოეშვა.
-არა
-კი
-არა-მეთქი
-კი, იცი!..
-რა ვიცი
-იცი რითიც მგავდა
-ნწ, არა...
-დარწმუნებული ხარ?
-კი - მაინც არ დათმო საკუთარი პოზიციები ქალბატონმა და ტყუილის გამო გული აუჩქარდა. უცნობს ხომ დემესნაირი სურნელიც ჰქონდა, მან კი არ უთხრა. ანდა როგორ უნდა ეთქვა... მოკვდებოდა და ვერ ეტყოდა როგორც არ უნდა სდომოდა...
-კარგი, ნუ მეტყვი... - თქვა მოკლედ. ხმა ელენესაც აღარ გაუცია. ცოტახანს დემეზე მიხუტებული იწვა და კნუტივით გატრუნულიყო, თვითონაც არ იცოდა რატომ არ შორდებოდა, მაგრამ არ უნდოდა და წინააღმდეგობის გაწევის ძალა არ შესწევდა.
-წავალ დავიძინებ - თქვა ბოლოს და ასადგომად წამოიწია.
-ხვალამდე - უპასუხა მამაკაცმა და გოგონას თვალი გააყოლა.
................
რამდენიმე დღე არაფერს აკეთებდა, მხოლოდ სახლში დაფუსფუსებდა. დემეს სულ ეკითხებოდა მამამისის ამბავს, რომელიც სახარბიელო პასუხს ნამდვილად ვერ სცემდა. მამამისის სიცოცხლე ეჭვქვეშ იდგა და არავინ იცოდა რა მოხდებოდა. ამის გამო დემე მუდამ სევდიანი თვალებით დადიოდა, ყველაფერს უხალისოდ აკეთებდა და ყველასთან აგრესიული იყო ელენეს გარდა.
შემდეგ კი გერმანიაში მოუწია გაფრენილიყო და ელენე იმხელა სასახლეში მარტო დატოვა. გოგონამ უკვე აღარ იცოდა რა ეკეთებინა. დემე ენატრებოდა, თუმცა მასზე ფიქრს საკუთარ თავს უკრძალავდა, ვინაიდან უკანასკნელს უკვე ჰყავდა თავისი რჩეული. ერთადერთი საეჭვო ფაქტი ის იყო, რომ დემეს წასვლის შემდეგ აღარც ვარდები ხვდებოდა საწოლთან ჩვეული ტექსტით.
რამდენიმეჯერ მარიასთან ერთად იყო მის სამეგობრო წრეში და ერთი ბიჭი დაუახლოვდა, მარკი ერქვა. ახალგაზრდა აშკარა ინტერესს და კეთილგანწყობას ავლენდა ელენეს მიმართ. გოგონამ იფიქრა, რომ დემეს დასავიწყებლად მარკი ძალიან კარგი გამოსავალი იყო და ამიტომ რამდენიმე პაემანზე წავიდა მასთან. იგი მართლაც კარგი ადამიანი აღმოჩნდა და ახერხებდა ელესთვის დემე ცოტა ხნით მაინც დაევიწყებინა, მაგრამ მასზე ფიქრებს თავიდან მაინც ვერ იგდებდა.
შემდეგ მარკი ელენეს სიყვარულში გამოუტყდა. ამაზე გოგონას მხოლოდ თბილად გაეღიმა და მამაკაცს გადაეხვია. ანდაც რა რეაქცია უნდა ჰქონოდა? მარკი არ იყო და ვერც იქნებოდა მისი ოცნების მამაკაცი, ანუ დემე...
-ელე, გამაგებინე რა გჭირს - ერთ საღამოსაც ელესთან სტუმრად მყოფმა მარიამ სერიოზული სალაპარაკო თემა ჩამოაგდო. სანამ დემე წასული იყო ელენე თავს უფლებას აძლევდა მარია შინ დაეპატიჟებინა...
-რა უნდა მჭირდეს - გაიკვირვა და ყავა მოსვა.
-კარგი რა... გატყობ რომ ყველაფერს ისეთი ხალისით არ აკეთებ როგორც ადრე, თან ნელ-ნელა უფრო სევდიანდები... რამე ხდება?
-არა მარია, არაფერი არ ხდება - დამამშვიდებლად გაუღიმა დაქალს - რატომ უნდა ვიყო ცუდად, მე ხომ მარკი მყავს, თან უნივერსიტეტშიც საკმაოდ დამაკმაყოფილებელი ნიშნები მყავს... არც ფინანსურად მიჭირს... - დაამატა მოგვიანებით, რათა მარიას ეჭვი აღარ შეეტანა მისი ბედნიერების საკითხში.
-ხო რავი... - მარიას ეტყობოდა, რომ მართლა დაიჯერა თავისი შეცდომა - ისე იცოდე რომ თუ რამე დაგჭირდება შენს გვერდით ვარ.. - იმ საღამოს ასე დაამთავრეს.
დემეს წასვლიდან 1 თვე გავიდა. ელენეს უკვე ტკივილამდე ენატრებოდა იგი და ერთი სული ჰქონდა როდის ნახავდა. აეროპორტში გულაფრიალებული იდგა და ელოდებოდა როდის გამოცხადდებოდა მამაკაცის რეისი. რა თქმა უნდა, დემეს დასახვედრად მხოლოდ ელენე არ იყო მისული - საბა, ლილი და ჯეკიც იქ იყვნენ.
-დემეეე!!! - ყველამ ერთიანად შესძახა მისი დანახვისას და ჩასახუტებლად მიცვივდნენ.
-რაიყო ხალხო, სულ რაღაც 1 თვეა არ გინახივართ - გაიცინა და მაინც ყველას გადაეხვია. ელენესაც ძლიერად მოხვია ხელები და ლოყაზე აკოცა, რის გამოც გოგონა ახურდა.
-ახლა ყველანი მივდივართ კლუბში შენი ჩამოსვლის აღსანიშნად! - გამოაცხადა ჯეკმა და დანარჩენებიც აიყოლია.
-მე სახლში წავალ... - მორიდებულად თქვა ელენემ, რადგან იფიქრა, რომ იქ ზედმეტი იქნებოდა.
-რას ქვია სახლში წახვალ! მე ვთქვი ყველათქო! - მოჩვენებითი მკაცრი ტონით გაიმეორა ჯეკმა და ელენეს ხელი გადახვია, რათა არსად გაპარვოდათ.
საღამო არაჩვეულებრივად გაატარეს. გოგონას ძალიან უხაროდა დემეს ჩამოსვლა, ამის მერე ხომ ისევ ყოველდღე ნახავდა მას. მამაკაცი მას თვალს არ წყვეტდა. მხოლოდ მას მიშტერებოდა და ირგვლივ არაფერს აქცევდა ყურადღებას. ყველა საცეკვაოდ იყო გასული ელენესა და დემეს გარდა. მალე გოგონასთან ერთი მაღალი ბიჭი მივიდა, სავარაუდოდ მისივე ასაკის და ცეკვა შესთავაზა. ელენე დასთანხმდა იმ იმედით, რომ ახლა მაინც არ დაიბნეოდა დემეს მზერის გამო. დემეს აშკარა უკმაყოფილება გამოეხატა სახეზე და შეკრული წარბები გააყოლა საცეკვაოდ მიმავალ წყვილს. რამდენიმე წუთს უყურა როგორ ცეკვავდნენ, თუმცა შემდეგ ვეღარ მოითმინა. უბრალოდ მოთმენა არ შეეძლო, როდესაც უცხო მამაკაცზე მიხუტებულ გოგონას უყურებდა. ფეხზე წამოვარდა და ორივეს თავზე დაადგა.
-წამოდი უნდა წავიდეთ - გამოსცრა კბილებს შორის, ელენეს ხელი მაჯაზე ჩაავლო და ლამის ძალით გამოგლიჯა უცნობს ხელიდან.
-დემე, სად მივდივართ? - ჰკითხა ელენემ ინტერესით და თან სცადა ჩქარა მიმავალ მამაკაცს დაწეოდა.
-არ ვიცი, სადმე... - თქვა მოკლედ და მაგიდიდან თავისი მობილური აიღო - სახლში... - დაამატა ბოლოს და კლუბიდან გავიდა.
-კი მაგრამ, დანარჩენებს არ უნდა უთხრა?
-არაუშავს, მიხვდებიან...
-რას უნდა მიხვდნენ?
-რომ წავედით.. ჩაჯექი მანქანაში!.. - უპასუხა გაღიზიანებულმა და მანქანის კარი გააღო.
-არ ჩავჯდები! - დოინჯი შემოირტყა და წარბშეკრულმა ახედა.
-ელე, დაღლილი ვარ, მინდა სახლში წავიდე და დავისვენო - თქვა შედარებით მშვიდი ტონით, რადგან გოგონა მარტო დაიგულა.
-აუცილებელი იყო ჰენრის ხელებიდან გამოგეგლიჯე?! - ჰკითხა გაბრაზებულმა.
-აჰა, ანუ ჰენრი ერქვა? - მანქანას მიეყუდა და ირონიულად გაიღიმა - გაცნობა მოგისწრია - ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა.
-დემე, რა გჭირს?! - ეჭვით აათვალიერა მამაკაცი და მის პასუხს დაელოდა.
-დაღლილი ვართქო, ხომ გითხარი ამწამს!.. - თქვა მობეზრებულად.
-არ ხარ დაღლილი - შეეპასუხა თავდაჯერებულად და მზერა გაუსწორა.
-აბა რა ვარ? - ჰკითხა გამომცდელად.
-მე რავიცი... ცუდ ხასიათზე ხარ...
-ჰო. ცუდ ხასიათზე ვარ იმიტომ, რომ იმ იდიოტ ჰენრის ეცეკვებოდი!..
-და ამით რამე დავაშავე?! - გაუკვირდა და თვალები გაუფართოვდა.
-კი, დააშავე - უპასუხა დამშვიდებულმა და ერთ ნაბიჯში მიუახლოვდა.
-რა - ხმის კანკალით ჰკითხა და გული აუჩქარდა, როდესაც მამაკაცი მისკენ დაიხარა. დემემ ცალი ხელი წელზე მოჰკიდა და თავისკენ მიიზიდა, როდესაც გოგონას მობილურმა დაურეკა. მამაკაცმა უკმაყოფილოდ გაუშვა ხელი მას, ელემ კი მობილური ამოიღო და ეკრანზე „მარკი“ ამოიკითხა.
-ალო, გისმენთ...
-მომენატრეე... - ტელეფონში მარკის თბილი ხმა გაისმა.
-მეც - უპასუხა დაპროგრამებულივით და თან განრისხებულ დემეს დამფრთხალმა შეხედა.
-გამოგივლი, სადმე წავიდეთ კარგი?
-არა... დღეს ვერ მოვახერხებ, მერე იყოს
-გთხოოვ...
-მართლა არ შემიძლია
-რამე გჭირს?
-არა, მე კარგად ვარ, უბრალოდ არ მცალია
-კარგი, მაშინ მიდი მიხედე საქმეებს. მიყვარხარ
-კარგად - მობილური გათიშა და ჯიბეში ჩააცურა.
-ვინ იყო? - ჰკითხა დემემ მშვიდი ტონით, არადა სინამდვილეში თავის შეკავებას ძლივს ახერხებდა, რადგან დაახლოებით უკვე ხვდებოდა ვისაც შეიძლებოდა დაერეკა ელენესთვის.
-არავინ - მხრები აიჩეჩა და ისე უპასუხა.
-მიპასუხე რომ გეკითხები - ისევ შეუღრინა, რადგან თავი ვეღარ მოთოკა.
-შეგიძლია ამიხსნა დღეს რა გემართება?! - გაბრაზდა და დაუყვირა. დემე ასეთ რეაქციას ნამდვილად არ ელოდა და რამდენიმე წამს დადუმდა.
-ჩაჯექი მანქანაში და სახლში წავიდეთ... - მოკლედ მოუჭრა და მანქანას მოუარა. ელენე დაბღვერილი ჩაჯდა მანქანაში და მთელი გზა ხმა არ ამოუღია.
...........
მეორე დილას საყვარელი წითელი ვარდი იმავე წარწერით ისევ დახვდა საწოლში და გოგონა უკვე სერიოზულად დაფიქრდა იმაზე, რომ შეიძლება ეს საჩუქრები დემესგან ყოფილიყო. მაგრამ ნუთუ კარნავალზეც დემე იყო მოსული? ნიღბიანი უცნობი დემეს ძალიან ჰგავდა და რა გამორიცხული იყო, რომ დემე ყოფილიყო... როდესაც ვინმე ბიჭთან ხედავდა ელენეს მაშინვე ცუდ ხასიათზე დგებოდა. იქნებ ეჭვიანობდა? მაგრამ დემეს ხომ უკვე ჰყავდა თავისი რჩეული??? ეს კითხვა ყველაფერს ურევდა თავში და საწყალ გოგონას ვეღარ გაეგო რა ხდებოდა.
...........
დემეს რა სჭირდა ამ დროს? როცა მიხვდა რომ ელენეს შეყვარებული ჰყავდა კინაღამ ჭკუიდან გადავიდა. ჯეკს და საბას დაურეკა და მათთან ერთად მეორე დღესვე კლუბში წავიდა დასალევად. ერთი სული ჰქონდა როდის დაბრუნდებოდა უცხოეთიდან შინ, რათა საყვარელი ქალისთვის სიყვარული აეხსნა, მას კი თურმე უკვე შეყვარებული ჰყოლია!
-ბიჭო, მიდი და დაელაპარაკე პირდაპირ რა. იქნებ შენ აგირჩიოს! - თქვა საბამ და ვისკი მოსვა.
-კარგად ხარ? მე რატო უნდა ამირჩიოს, შეყვარებული ყავს გაიგე?? შეყვარებული! - შეეპასუხა გაღიზიანებული და ბარის მაგიდას მუშტი დაკრა.
-რამდენი ხანია რაც ეგ შეყვარებული ყავს? - საუბარში ჩაერთო ჯეკი
-მერავიცი... რომ ჩამოვედი იმ დღეს გავიგე
-როგორ?
-მობილურზე დაურეკა ზუსტად იმ მომენტში, როცა ვაპირებდი მეთქვა რომ მიყვარდა - გაიხსენა თავისი ცხოვრების ერთ-ერთი საშინელი მომენტი.
-ნამდვილად უყვარს ის ბიჭი?! - ეჭვით ჩაილაპარაკა საბამ.
-ალბათ, აბა ისე მასთან ხომ არ იქნება - თქვა დემემ და მთელი ჭიქა ვისკი გადაცალა - კიდე დამისხით, ოღონდ ორმაგი - უთხრა ბარმენს.
-ნუ სვავ მაგდენს! რამეს მიქარავ სახლში რომ მიხვალ და ინანებ მერე - აროხროხდა ჯეკი.
-გაა*ვი რა, შენი თავი არ მაქვს - მობეზრებულად ჩაილაპარაკა დემემ.
-ელენეს თავი ხომ გაქვს - ხუმრობით გამოაჯავრა ძმაკაცი და მისი მოქნეული ხელი ოსტატურად აიცილა.
-მამა რას შვება? - ჰკითხა საბას.
-უკეთესადაა... ექიმებს უკვე აქვთ იმედი, რომ გადარჩება
-ძლივს, ერთი კარგი ამბავი გავიგე - გაუხარდა დემეს და ორმაგი ვისკიც გამოცალა.
-მომისმინე, ამაღამ სახლში ვერ გაგიშვებთ. მართლა რამეს მიქარავ - სერიოზული ტონით ჩაილაპარაკა ჯეკმა.
-მ*იდია რას ვიზავ - თქვა დემემ.
იმდენი სვა, სანამ ბარბაცით სიარული არ დაიწყო. ორივე ძმაკაცი ეხვეწა ჩემთან წამოდიო, თუმცა არ დაუჯერა და ტაქსით სახლამდე მივიდა.
სახლის კარი როცა შეაღო სამზარეულოდან ხმა მოესმა. შეიხედა და დაინახა როგორ სვავდა წყალს მოკლე საღამურებში გამოწყობილი ელენე. გოგონას ძალიან შერცხვა, როდესაც დემემ ასეთ ფორმაში დაინახა და ჭიქა სწრაფად დადო მაგიდაზე.
-დემე, მთვრალი ხარ? - ჰკითხა შეშინებული ტონით.
-ცოტა დავლიე - უპასუხა ვნებისგან დახშული ხმით და თვალებში ჭინკები აუთამაშდნენ.
-საძინებელ ოთახში აგიყვან, დაისვენე - თქვა და მისკენ დაიძრა.
-არ მინდა დასვენება, შენთან მინდა - გოგონას ხელები წელზე მოხვია და ჟინიანი მზერა გაუსწორა. იგრძნო როგორ წაეკიდა ცეცხლი მთელს სხეულზე დემეს შეხებისას და აზროვნების უნარი დაკარგა. მამაკაცი აჯადოვებდა და რაღაცნაირად იმორჩილებდა. „ელენე, გამოფხიზლდი! ყველაფერს სიმთვრალის გამო აკეთებს!“ - თავის თავს უმეორებდა გოგონა და ცდილობდა დემეს მახეში არ გაბმულიყო, მაგრამ ახერხებდა? დაჰიპნოზებულივით უყურებდა ისიც თვალებში და მზერას არ არიდებდა, ხედავდა მამაკაცის თვალებში ანთებულ ცეცხლს, ვნებას, ჟინს... ეს კიდევ უფრო მეტად იზიდავდა მასში და უკვე აღარც აინტერესებდა რითი იყო გამოწვეული მამაკაცის ასეთი ქმედება, მხოლოდ მისი შეგრძნება უნდოდა. უკან დახევას არც დემე აპირებდა, მარცხენა ხელი საღამურის ქვეშ შეაცურა და თითები ხერხემალზე აასრიალა. ელენე სრულიად გამოეთიშა სამყაროს და ეკლებმა დააყარეს.
-აღარ შემიძლია ამდენის მოთმენა და შორიდან ყურება. მიყვარხარ და მინდა რომ ჩემი იყო!.. - არეული ბგერებით დაიჩურჩულა დემემ ელენეს ყურთან ისე, რომ ტუჩები ოდნავ შეხებოდა კისერზე. სიამოვნებისგან თვალები დაეხუჭა გოგონას და თავი უკან გადააგდო მამაკაცი რომ უკეთ მოსდგომოდა. დემემაც აღარ დააყოვნა და გახურებული ტუჩები მიაწება მთავარ არტერიაზე. სისხლმა გაორმაგებული სიჩქარით დაიწყო ჩქეფვა ორივეს ძარღვებში. მათი აჩქარებული გულისცემა ერთმანეთს ერწყმოდა...
-დემე... - ამოიკნავლა ვნებისგან შეცვლილი ხმით, რომელსაც ასე თუ ისე მაინც შეეძლო საღად აზროვნება.
-ჩემი იქნები... აუცილებლად... - ერთი და იმავეს გამეორებას არ წყვეტდა მამაკაცი და ტუჩებს მოხერხებულად დააცოცებდა გოგონას ყელზე ისე, რომ მალე სულ გააგიჟებდა.
-მთვრალი ხარ, დემე - თავს ძალა დაატანა რამდენიმე სიტყვის სათქმელად და კვნესაც ვეღარ შეიკავა. ამის გაგებაზე მამაკაცი უფრო გახელდა, პიჟამოს ქვეშ მარჯვენა ხელიც შეუცურა და თითები აათამაშა.
-არა, გაჩერდი!.. - თითქოს დენმა დაარტყაო ისე გახტა გვერდზე ელენე და დემეს ნამიანი თვალებით ახედა -ვერ ხვდები რას აკეთებ, მერე ინანებ... - ამოისლუკუნა და ტირილით ავარდა თავის ოთახში.
საწოლზე დაემხო, ბალიშში თავი ჩარგო და ატირდა. გათენებამდე ვერ შეწყვიტა ტირილი. მას დემე უყვარდა, დემეს კი სხვა! არც მარკი უნდოდა და არც ვინმე სხვა... გამთენიისას ჩაეძინა, თუმცა რამდენიმე საათში მაღვიძარას ხმამ გამოაფხიზლა. უსიცოცხლოდ წამოდგა ფეხზე, პირსახოცი აიღო და შხაპის მისაღებად შევიდა. თვალს დახუჭავდა თუ არა გუშინდელი დღე ახსენდებოდა. სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა ტანში და თვალზე ცრემლი მოადგა. როგორი ბედნიერი იქნებოდა მამაკაცს ეს ყველაფერი ფხიზელ მდგომარეობაში, გააზრებულად რომ გაეკეთებინა. დემეს ვერც დაადანაშაულებდა გუშინდელ ცდუნებაში - მოკლე საღამურებში ჩაცმულმა თვითონ თავისდაუნებურად გამოიწვია მამაკაცი... მარჯვენა ხელი კისერზე ჩამოისვა, თითები მთავარ არტერიაზე გადააცოცა და თვალები დახუჭა. თითქოს ახლაც გრძნობდა მისი ტუჩების სიმხურვალეს და ეკლები აყრიდა. ცეცხლი ეკიდა და იწვოდა... წელზე უტიფრად მოთამაშე თითებიც გაახსენდა და კინაღამ გული შეუღონდა. ასე ეგონა იმწამს დაასრიალებდა დემე მის გრძელ თითებს თავის სხეულზე.
-ელენე, უბრალოდ დაივიწყე! ეს არაფერი არ ყოფილა... უბრალოდ მთვრალი იყო და ვნებას აყვა, დღეს არაფერი ემახსოვრება...

..........
ტიტუუუუ! მართლა „მიქარა“ მგონი მთვრალმა დემემ რაღაც.. :დდდ
მიყვარხართ ყველანი ძალიან, უზომოდ მახარებთ ჩემო მარწყვებო!