ეს იყო მათი პირველი ჩხუბი..
–კარგი რა!
–აუ ჩემი... ვინ ხარ ტო.. რას მიბღვერ ამის...
–იქნებ პასუხი გამცე..
–და რას ელი ჩემგან?
–აი კიდევ...
–იქნებ ჩემი პასუხი ისააა რომ მხოლოდ გასართობი ხარ მერე რას იზამ?
–ავდგები და წავალ
–ფეხებს ვერ მომჭამ..
–მივდივარ!
(მარიმ ადგა და სასტუმროდან გავიდა... მიდიოდა და ტიროდა.. ტიროდა ვის გამოო.. საბას გამო? რატომ ვერ აიტანა მისი ასეთი რეაქცია? ღმერთო რა დამემართაო იძახდა მაგრამ ეს არაფერს შეცვლიდა... თავიდანვე უნდა მიმხვდარიყო რომ ის უბრალოდ იყენება.. იყენებდა და სხვა არაფერი.. არც გრძნობაა... არც უბრალო ნაპერწკალი გულში... მარი მიდიოდა და არც კი იცოდაა სად.. ციოდა.. საშინლად ციოდაა.. ციოდა იმის მიუხედავად რომ კაშკასა მზე იყო.. რას გრძნობდა იმ დროს? მხოლოდ სიძულვილს.. სიძულვილს მაგრამ არა საბას მიმართ.. ის სიძულვისლ მხოლოდ საკუთარი თავის მიმართ გრძნობდა... აღარ სჯერა სიყვარულს და ვის გამო? ბიჭის გამო რომელსაც მხოლოდ 2–3 დღეა იცნობს... ვერც კი წარმოიდგენდა რომ ვინმე მას ასე გამოიყენებდა...აასე უღალატებდა.. დარწმუნებული იყო რომ საბა მას იყენებდაა... მხოლოდ ეს აზრი უტრიალებდა თავში, მარის იმდენადად ეზიზღებოდა ის რომ განმარტოვდა.. არავის იკარებდა განსაკუთრებით კი ბიჭებს, გადიოდა დღეები და მარის გული უფრო და უფრო ჭკნებოდა... გამუდმებით ტელეფონს და კარს უყურებდა... გამუდმებით აივანზე გადიოდა და სახლს ალაგებდა... ლექციებზეც კი მარტო დადიოდა.... არ იკარებდა არვის დედასაც კი რომელიც გამუდმებით ცდილობდა მის დამშიდებას.. დადგა მის ცხოვრებაში დღე, დღე როდესაც.. მარი კაცობრიობას მოწყვეტოდა... ყველა ეზიზღებოდა, მაგრამ იყო მაინც რაღაც გამუდმებული შიში რომ ვინმე ისევ მიატოვებდა... რომ ვინმე ისევ დაურეკავდა.. რომ ისევ აკოცებდა კარში შემოსულს.. რომ ვერ დაივიწყებდა საბას.. და მაშინ როცა იგი 27 წლის გახდა... ძველებურად ლამაზი და მშვიდი, ისევ ისეთი წარმატებულიი.. მაგრამ უკვე ორივე მშობელს მოწყევიტილი, ბევრი მეგობრითა და გასართობით.. აღარ იხსენებდა წარსულს განსაკუთრებით კი საბას... ბიჭებთან მხოლოდ ერთი ურთიერთობა ქონდა და ეს იყო მეგობრობაა.. არანაირი სიყვარული.. ეს გრძნობა არც კი იცოდა რომ არსებობდაა... არც ანაღვლებდა... დადიოდა კლუბებში და ლევდა... მოწევაც კი დაიწყო მაგრამ ეწეოდა მხოლოდ მაშინ როცა მშობლები გაახსენდებობა ხოლმე.. და ეს იყო დღე როდესაც საღამოს, წყვდიადში და სიბნელეში მარი მიემართებოდა სასაფლაოებისაკენ ხელში სიგარეტით რომლის ნაპერწკლებით ნათდებოდა იქაურობა, რომელიც ამშვიდებდა და ემოციებისაგან აცარილეებდა მარის... და აი მომენტიც როცა სიგარეტი ხელიდან უვარდება.. აი მომენტი როცა ივიწყებს ყველას და ყველაფერს გარდა მშობლებისა... ზის და უემოციოდ უყურებს მათ სასაფლაობს უკვე რამდენიმე წელია და ამ ხნის განმავლობაში ერთი ცრემლიც კი არ გადმოვარდნია თვალიდან.. მოდიოდა და იხსენებდა წარსულს... იხსენებდა მხოლოდ იმ მომენტებს წარსულიდან რომელიც მშობლებთან ერთად გაატარა და ისევ არანაირი საბა... თითქოს ის დღეები რომელიც საბასთან იყო დაკავშირებული არც კი არსებობდა... უკვე სასაფლაოსთან ჯდომაში მარის ისე დააღამდა ნისლიც კი ჩამოწვა.. მარიმ მთვარის ჩასვლის ყურებაც კი მოასწრო აქ ყოფნაში... ეს იყო დღე როცა სრულიად მარტო არ გრძნობდა თავს იმის მიუხედავად რომ აქ სიცარიელის გარდა არფერიია... და ამაზე ფიქრში მარის გაუცნობიერებლად ამ ხნის განმავლობაშ პირველი ცრემლი გადმოვარდა თვალიდან იმწუთსვე მოიცილა ხელის გულით ეს ცრემლი და ისევ გაჰყურებდა მთვარეს... მთვარეს რომელიც ისევ ემოციებით მუხტავდა გოგოს... მთვარის ზეგავლენის ქვეშ იმდენად მოექცა მარი რომ საკუთარ თავს ვეღარ აკონტროლებდა... მაშინ როცა ცრემლები მის თვალზე არასდროს წამოსულა.. მაშინ როცა უემოციოდ გაჰყურებდა ყოველღამე სასაფლაოზე მდგარი მარი მთვარეს და მხოლოდ ფიქრობდა.. ეხლა ცემლების გუბეში იძირებოდა... და უკვე არც კი ფიქრობდა მხოლოდ ტიროდა და ტიროდა... ბოლოს ემოციებისგან ტირილით დაცლილმა მარიმ ბოლო ხმაზე იყვირა ჯერ დედაა.. შემდეგ კი მამა... და ბოლოს ისევ მთვარის ყურებაში გონება დაკარგა... როცა გაეღვიძა უკვე გათენებულიყო... მარი თვალებს აცეცებდა სააშინლად გამოიყურებოდა და ხედავდა მხოლოდ მის წინ დაგდებულ სიგარეტს... გამხმარ ხეებს.. და მშობლების სასაფლაოებს... დგება და დახეტიალობს ტყეში.. უფრო სწორედ სასაფლაოზე რომელიც ტყეში მდებარეობს.. იმდენად შორს შეტოპავს რომ ტყეში შევა მაგრამ არა იმაში სადაც მიცვალებულები ასვენიან.. ის შევა ტყეში სადაც შეიძლება იყოს ნგლები, ტურები, დათვები... მაგრამ მან ეს არ იცის... გზა აბნეული მარი ხედავს ბილიკს და ყველაფერს აკეთებს იმ ბილიკზე გასასვლელად... ბოლოს როგორც იქნა გადის ბილიკზე და საკმაოდ წვრილ გზას რომელიც მწვნე ხავერდითაა შემკული მიუყვება წყნარად დას უცნაურად.. თვალებს აცეცებს და ისე დადის ვინმემ რომ დაინახოს ეგონება.. მთვრალიაოო.. მარი მიუყვება ბილიკს და ტირის.. ტირის გულით, მთელი ძალით და გრძნობით, ყველა ემოცია ერთად მოწოლია და ფეხს ძლივს ადგამს, მაგრამ მაინც დაჟინებით დადის ბილიკზე.. მაგრამ რა აზრი აქვს ამ ბილიკზე სიარულს უკვე მისთვის უცნობია.. არც აინტერესებს.. მტავარია მარტოა.. მთავარია რომ სეუძლია ტირილი.. ტირილი ისე რომ სხვამ არ ნახოს.. ეშინია გრძნობების გამომჟღავნება.. ტირის, ისევ ტირის და მიუყვება ამ დაუსრულებელ ბილიკს... მიუყვება და ყველას ემალება, ემოციებისგან ვერაფრით იცლება... თითქოს ამ ხნის დაგროვილი ემოცია ერთბაშად გამომჟღავნდაო, თითქოს ტირილილის გარდა სხვა საქმე არააქვსო.. მაგრამ ის ისევ ტირის.. ტირის და ასველებს ბალახს რომელზეც თვითონ დადის... ახსენდება მშობლები და უკვე საბაც ტირის იმის გამო რომ დედა, მამა თავის დროზე ვერ დააფასა.. ტირის იმის გამო რომ ისეთი სულელი აღმოჩნდა, ბიჭი ერთი ნახვით შეუყვარდა.. და ისევ ტირის და მიუყვება ბილიკს მიუყვება და ფიქრობს რომ არაფერი გამოსწორდება....

_________
იმედია მოგეწონებათ მეხუთე თავიი..
დაწერეთ თქვენი აზრი გთხოვთ..
მაინტერესებს როგორ ხასიათზე დაგაყენათ..
ამთავმა რომელიც დანარჩენებისგან განსხვავებულია...
მიყვარხართ ♥ იმედია მოგეწონათ ♥