ზაფხულის ბოლო დღეს,როცა მზე გადაივლის მთებს,მინდვრებს და ჩაესვენება ზღვაში,ჯადოსნურ ტყეში დიდი სამზადისი იწყება.ფერიები დედოფლის სასახლესთან იკრიბებიან და მოუთმენლად ელოდებიან ცერემონიალის დაწყებას.შემოდგომის ფერია საყვირს ჩაჰბერავს სამჯერ,დედოფალი კი ცეკვას იწყებს.ის ტრიალებს და ნელა არხევს ფრთებს.ჯადოსნური არფა კი საოცრად ტკბილ მელოდიას უკრავს.ამბობენ,ამ რიტუალით ფერიები ცეცხლოვან ფრინველს იწვევენო სტუმრად.ის უცებ,თითქოს არსაიდან ჩნდება და უერთდება დედოფალს.ცეკვის დასასრულს ფრინველი ფერიებს თავს უკრავს,მერე დედოფალთნ ერთად უჩინარდება.ისინი ერთად შემოუფრენენ დედამიწას და მხოლოდ გამთენიისას ბრუნდებიან უკან.მეორე დღესვე იწყებს ბუნება გარდაქმნას და იცვლის ფერებს.
-კი მაგრამ ცეცხლოვანი ფრინველია,ცეცხლი კი წითელი?მაშინ რატომ არაა ყველაფერი წითელი შემოდგომაზე?
-ცეცხლი ყველა ფერს აერთიანებს.
-ეს ბებომ გიამბო?
-ჰო ჩემმა ბებო.მას კიდევ თავისმა ბებიამ უამბო როცა პატარა იყო.
-იცი დედა,ვერ წარმომიდგენია პატარა ბებია.აი თუნდაც ჩემხელა.
-ძნელია.
-ნეტავ ჯადოსნური ტყე შორსაა აქედან?
-არავინ იცის.
.............
მატარებლის სადგურამდე ტაქსით მივედი.
დამშვიდობება არ მიყვარს,ამიტომ არცერთი მეგობრისთვის არ მითქვამს როდის მივდიოდი.
ძველი ვაგონები და დამტვერილი სავარძლები.ფანჯარასთან დავჯექი,ყურსასმენები მოვირგე და ჩემს სამყაროში გადავეშვი.
ირწეოდა ვაგონი და ჭრიალებდა.ელმავალი აყვირდებოდა როცა რომელიმე სადგურს მივუახლოვდებოდით და მერე ისევ დადუმდებოდა.
..................
იატაკს,ბუხრიდან სავარძლებამდე,ფარავს ხალიჩა.
ნათანი ბუხარში რამდენიმე ნაჭერ შეშას დებს და უკან ბრუნდება.ჩემი მდგმურია,ადგილობრივ საავადმყოფოში მუშაობს და შესანიშნავად ერკვევა ღვინოებში.საღამოობით ვიკრიბებით და ვსაუბრობთ.
სამი დღეც საკმარისი აღმოჩნდა რომ დავმეგობრებულიყავით.
-მგონი სადღაც გაფრინდი.
-მოგონებებმა გამიტაცეს,დიდი ხანია აქ არ ვყოფილვარ.
-მოდი მე მოგონებებთან დაგტოვებ.
-არა,არა დარჩი.
-ძილინებისა.
-ხვალამდე.
ის მიდის,მე ვრჩები,ბავშვობა ცოცხლდება და კადრები წარსულიდან ენაცვლებიან ერთმანეთს.
……..
სამზარეულოში დგას,ხალათგახსნილი,ქამარი იატაკს(მარცხენა მხარეს) ოდნავ ეხება.
მე პლედში გახვეული ვზივარ სკამზე და ვცდილობ დავმალო შიშველი მხრები,უბრალოდ მცივა,არანაირი უხერხულობა.
დასცინის ჩემს ვარცხნილობას და მიღიმის.საღამოს ვაპირებთ ქალაქის ერთდერთ სასტუმროში მდებარე ერთდერთ ბარში წავიდეთ.
…..
ის ბარის ყველაზე ბნელ კუთხეში ზის,მაგიდაზე წიგნი,ყავის ფინჯანი და საფერფლე დევს.
მე ვუკვეთავ მარტინის და ნათანისკენ მივდივარ.უსიტყვოდ ვწევ სკამს და ვჯდები.დაბალ საზურგეს ვადებ ხელებს და ნიკაპით ვეყრდნობი.
მას თავისი ფინჯანი ჩემს ტუჩებთან მოაქვს და მეც პატარა ყლუპებით ვაგემოვნებ აქაურ ყავას.
ნათანი ჭიქას თვისკენ წევს და ჩემი ტუჩების ნაკვალევს ენის წვერით ეხება.
მარტინიში ჩგდებულ ზეთისხილს ვკბეჩ და დარჩენილს ნახევარს ნათანს ვაძლევ.
ყრუდ ისმის მუსიკა.ის დარჩენილ ყავას სვამს,მე მარტინის ჭიქას ვცლი.
ანგარიშს იხდის და ჯერ ბარის, მერე მანქანის და სახლის კარებს მიღებს.
კედელს აკრული,ვგრძნობ ჩემს გახშრებულ გულის ცემას და მის ცივ ხელებს ჩემი გორგისფერი,ფრიალა კაბის ქვეშ.ის უბრალოდ ეხება საჯდომს და ოდნავ უჭერს ხელს.მერე მიდის.
……..
შუა დღით მისი შეხება მაღვიძებს.
-შეგვიძლია ერთად მოვამზადოთ რამე.
გუშინდელ დღე არ ყოფილა სიზმარი,მაგრამ არც ყურადღების გამახვილებაა საჭირო.
.............
მისი სამუშაო დღეები და ჩემი უაზრო ხეტიალი სახლის გარშემო.
საღმოს ისევ ბუხრის წინ ვატარებთ საუბარში,ფინჯან ყავასთან ერთდ.ჰო,ფინჯანი საერთოა.
…….
მდელო უკვე ყვითელია.ის წევს,მე ვზივარ.არაფერზე ვფიქრობ,ბუნებით ვტკბები და შემოდგომის სუსტი მზე მართობს.
ცას აჰყურებს.
ვიხრები და ენით ვეხები ჯერ ზედა,შემდეგ ქვედა ტუჩს.
თვალებში მიყურებს და მე ზემოდან დავცქერი.
-წასვლის დროა-გვერდით მწევს.
-სახლში ყოფნას მაინც ვერ სჯობს-ვიცინი-ხვალ ყავაზე დაგპატიჟებ.
-სამსახურში ვიქნები.გამომიარე.
…….
გადავწყვიტე ჯერ მასთან გამევლო და მერე ერთად წავსულიყავით ყავის დასალევად.
დაკავებულიაო მითხრა მიმღებში მჯდომმა გოგონამ და თვალი ჩამიკრა.
-კარგა ხანს მოგიწევთ მოცდა.
გარეთ გავვარდი.პარალელურ ქუჩაზე თუ გადავდივარ,ასე სწრაფად დიდი ხანია არ მივლია.ყავის ყიდვას ვასწრებ.
კაბინეტიდან ქალის ჩუმი კვნესის ხმა გამოდიოდა.გამიკვირდა,კარი ღია დამხვდა,სახელური ჩამოვწიე და შევედი.
ქალს გაუკვირდა,ნათანს არა.”იცოდა” გავიფიქრე და სკამზე ჩმოვჯექი.
ხელები ქალის წელზე ედო და ნელა მოძრაობდა,მორიდების გრძნობა გაუქრა მალე ქალსაც გაუქრა და ისევ დაიწყო კვნესა.გათავების მერე ნათანი თითქმის უჩინარ კარებში გაძვრა და ონკანის მოშვების ხმა გაისმა.
-ბრწყინვალეა.
გამიღიმა და კაბინეტიდან ფეხსაცმელების კაკუნით გავიდა.
ნათანის სავარძელში ჩავჯექი და ყავა გავუწოდე.
-ასე ერთობა მთავარი ექიმი?
ნათანს გაეცინა.
………
ორი კვირა მალე გავიდა.
ერთ ოთახში გვეძინა,ერთ საწოლში.
მისდამი სურვილი ნელნელა ძლიერდებოდა ჩემში,მას სექსი ყოველ დღე ჰქონდა მის კაბინეტში,შესვენების დროს.
…….
ხვალ მივდიოდი.
ბუხარში ცეცხლი ამჯერად მე დავანთე.
გვერდით მომიჯდა.ღვინოს ბოთლიდან ვსვამდით.
საშინლად მომინდა მეკოცნა,ისევ გვერდით გამწია.გავბრაზდი,ვერ ავიტანე უარყოფა.მას თუ არ უნდოდა ჩემთან მე მომიწევდა თავის დაკმაყოფილება.
გახდა დავიწყე.
ჩემი ხელები კარგად იცნობენ ჩემს სხეულს.
წვივები,მუხლები,მკერდი…ის მიყურებდა ინტერესით სავსე და ეს უფრო აღმაგზნებდა.ვაგინა დამისველდა.
მე მის კალთაში ჩავდე თავი,ნათანის თვალები ირეკლავდნენ ცეცხლს.ფეხები ოდნავ გავშალე და მარჯვენა ხელით შევეხე ბაგეებს.თითები ხან კლიტორზე დასრიალებდნენ,ხანაც საშოში შეღწევას ცდილობდნენ,მე მის თვალებში ვიკარგებოდი და ორგაზმით იფარებოდა ჩემი სხეული.როცა ბოლო ტალღამ ტვინს მიაღწია,ყველა უჯრედსა და ხვეულაში შეძვრა,მე ავტირდი.ვიყავი ბედნიერი.
დაიხარა და შუბლზე მაკოცა.
მატარებელი, ალბათ უკვე ჩემს საყვარელ და ბავშვობის მოგონებებით სავსე ხეობაში მიდიოდა.ძველი ლიანდაგებისა და ვაგონების ჭრაჭუნის ხმა,საყვირის კივილთან ერთად აწყდებოდა ხეებს,მერე ზეცისკენ პოულობდა გზას და ღრუბლებს მიღწეული მათთან ერთად ქრებოდა.
მიმღებში მომუშავე გოგონას ყავის მიტანა ვთხოვე მთვარ ექიმთან,მე კი მანქანის სადგომზე გავედი.
-მიყვარხარ
მითხრა და ჯერ მანქანის,შემდეგ კი სახლის კარები გამიღო.
გოგრისფერი,ფრიალა კაბის ქვეშ ისევ დასრიალებდნენ მისი ხელები.კედელზე აკრული ვგრძნობდი ჩვენს გულის ცემას.
სადღაც შორს,ჯადოანურ ტყეში ფერიები ზამთრისთვის მზადებას იწყებდნენ.